Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 250/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

B. O.,

Czyn przypisany B. O. w punkcie pierwszym części dyspozytywnej wyroku (odpowiednio w punkcie pierwszym części wstępnej wyroku), tj. przestępstwo z art. 280 § 2 k.k.:

W dniu 13 kwietnia 2021 r. działając wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1) we W. przy ul. (...) dokonał rozboju na osobie B. R. (1) w ten sposób, że P. S. (1) zwabiła go za pośrednictwem portalu (...) pod pretekstem wykonania masażu a następnie po zaproszeniu pokrzywdzonego do mieszkania skierowała go do łazienki a sama ukryła się w innym pomieszczeniu, a wtedy B. O. grożąc dwoma nożami pokrzywdzonemu B. R. (1), doprowadził go do stanu bezbronności dokonując zaboru w celu przywłaszczenia jego pieniędzy w kwocie 300,00 zł, czym działał na jego szkodę.

1.1.2

P. S. (1)

Czyn przypisany P. S. (1) w punkcie drugim części dyspozytywnej wyroku, tj. przestępstwo z art. 280 § 1 k.k.:

W dniu 13 kwietnia 2021 działając wspólnie i w porozumieniu z B. O. we W. przy ul. (...) dokonała rozboju na osobie B. R. (1) w ten sposób, że zwabiła go za pośrednictwem portalu (...) pod pretekstem wykonania masażu a następnie po zaproszeniu pokrzywdzonego do mieszkania skierowała go do łazienki a sama ukryła się w innym pomieszczeniu, a wtedy B. O. grożąc dwoma nożami pokrzywdzonemu B. R. (1), przy czym posłużenie się przez B. O. nożami nie było objęte porozumieniem z oskarżoną P. S. (1), doprowadził go do stanu bezbronności i zabrał mu w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 300,00 złotych.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Przeciwko P. S. (1) przed Sądem Okręgowym we W. toczyło się postępowanie o sygn. akt III K 270/20 o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. W dniu 18 grudnia 2020r. uchylono stosowany wobec oskarżonej w toku tego postępowania środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania.

akta SO we W. o sygn. III K 270/20

B. O. wynajmował pokój w mieszkaniu przy ulicy (...) we W., w którym mieszkały także inne osoby. U niego natomiast zamieszkiwała jego partnerka P. S. (1).

Oskarżony wiedział o toczącym się przeciwko oskarżonej postępowaniu i zaproponował jej wspólne zarabianie pieniędzy w sposób podobny do tego, który był objęty prowadzonym przeciwko P. S. (1) procesem. Za pośrednictwem internetu miała ona nawiązywać kontakty z mężczyznami, proponując i usługi seksualne. Miała ich zapraszać do mieszkania, a następnie w czasie umówionego spotkania miała ich kierować do łazienki, aby następnie wychodzić z pokoju, a w tym czasie B. O. miał wymuszać od tych mężczyzn pieniądze.

częściowe wyjaśnienia B. O.

65-67,

86-87,

319v-320v

częściowe wyjaśnienia P. S. (1)

52-55,

56-59,

75-76,

318v-319

zeznanie

B. R. (2)

1-2,

320v-321v

zeznania

R. M.

7,

321v-322v

W dniu 13 kwietnia 2021 roku, P. S. (1) poprzez portal internetowy (...) posługując się nickiem “ona22spotkanie” pisała z B. R. (2). Podczas czatu podała mu swój numer telefonu, na który B. R. (2) zadzwonił. Podczas przeprowadzonej rozmowy telefonicznej P. S. (1) uzgodniła z nim odbycie stosunku płciowego za kwotę 300 złotych. B. R. (2) zgodził się na ofertę i pojechał pod wskazany przez P. S. (1) adres - ul. (...) we W.. Po przybyciu na miejsce spotkania, drzwi otworzyła mu P. S. (1). Dała mu ręcznik i poleciła odświeżenie się w łazience. B. R. (2) zdjął obuwie przed łazienką i wszedł się odświeżyć. P. S. (1) wyszła wtedy z pokoju, a wszedł do niego B. O.. Na twarzy miał założoną czarną kominiarkę. Po chwili zaczął uderzać do drzwi łazienki, nakazując wyjście z niej pokrzywdzonemu. Używał przy tym wulgarnych słów. B. O. trzymał w rękach dwa noże, które skierował w stronę B. R. (2) i nakazał mu oddać pieniądze oraz opuścić mieszkanie. B. R. (2) z obawy przed tym, że mężczyzna może zrobić mu krzywdę, nie bronił się i próbował uspokajać napastnika. Zgodnie z poleceniem położył trzy banknoty o nominale 100 złotych na szafce i wyszedł z mieszkania. W tym czasie P. S. (1) znajdowała się w innym pomieszczeniu.

zeznania

A. W. (1)

162-163,

322v-323

częściowe wyjaśnienia P. S. (1)

318v-319

zeznania

B. R. (2)

1-2,

320v-321v

zeznania

T. R.

332v-333

częściowe zeznania

T. D.

333-333v

zeznania

S. W.

333v

zeznania

A. W. (2)

333v

zeznania

I. T.

347v-348

zeznania

M. M.

348

Opinia biegłego z zakresu informatyki

137-152

protokół przeszukania mieszkania na ul. (...)

18-22

protokół okazania wizerunku

24-27

tablica poglądowa

28

protokół zatrzymania rzeczy

95-97

Po wyjściu z mieszkania pokrzywdzony wsiadł do samochodu i odjechał. Po chwili udał się do KP W. G., gdzie złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa na jego szkodę.

zeznania

B. R. (2)

Notatka urzędowa

1-2,

320v-321v

5

B. O. ma wykształcenie średnie techniczne. Jest bezrobotny, pozostaje na utrzymaniu rodziny.

B. O. był uprzednio karany na terenie W. za przestępstwa przeciwko zdrowiu i życiu, za przestępstwa związane z obrotem narkotykami oraz posiadaniem i używaniem broni palnej bez zezwolenia, nieobyczajne obnażanie się, zaś w P. za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Jednocześnie z urzędu Sądowi wiadomo o toczącym się przeciwko oskarżonemu postepowaniu odwoławczym od wyroku Sądu rejonowego dla W. w sprawie V K 387/20, w którym został nieprawomocnie skazany za przestępstwo z art. 279 § 1 k.k.

częściowe wyjaśnienia B. O.

65-67,

86-87

karta karna

B. O.

111-116

notatka w trybie art. 213 k.p.k. dot. B. O.

128

P. S. (2) z domu D., ma wykształcenie średnie, z zawodu jest technikiem usług kosmetycznych. Przed zatrzymaniem zatrudniona była w sklepie (...). Jest mężatką, ma trzyletnie dziecko. Nie była leczona psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo.

Była uprzednio karana. Mocą wyroku Sądu Rejonowego we W. z dnia 2 października 2017 r., sygn. akt II K 373/17 za czyn z art. 284 § 2 k.k. została skazana na karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Wyrokiem Sądu Okręgowego we W. z dnia 10 marca 2021r. w sprawie III K 270/20, zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego we W. z dnia 20 września 2021r. w sprawie II AKa 237/21 została skazana za czyn z art. 281 k.k. i z art. 280 § 2 k.k. na karę łączną 3 lat pozbawienia wolności, która aktualnie odbywa.

częściowe wyjaśnienia

P. S. (1)

52-55,

56-59,

75-76

zeznania

M. N.

168-169 ,

323

karta karna P. S. (1)

118-119

notatka w trybie art. 213 k.p.k. dot. P. S. (1)

127

odpis wyroku SR dla Wrocławia – Śródmieścia w sprawie II K 373/17

odpis wyroku SO we W. z dnia 10 marca 2021r.

odpis wyroku SA we W. z dnia 20 września 2021r.

126

343

342

Kwestionariusz wywiadu środowiskowego dot. P. S. (1)

222-223

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

P. S. (1)

II. części wstępnej wyroku

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

Brak świadomości P. S. (1) posłużenia się nożami przez B. O..

brak dowodów

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.

częściowe wyjaśnienia B. O.

Wyjaśnienia B. O. zasługują na wiarę jedynie w znikomym zakresie, a mianowicie w części opisującej okoliczności poznania P. S. (1) przez jej byłą partnerkę M. S. oraz jego związku z oskarżoną.

W pozostałym zakresie Sąd nie dał im wiary, o czym szerzej wypowie się w dalszej części uzasadnienia.

częściowe wyjaśnienia

P. S. (1)

Wyjaśnienia P. S. (1) zasługują na wiarę w zakresie, w którym są zbieżne z materiałem dowodowym, któremu Sąd przypisał walor wiarygodności. Chodzi tu w szczególności o zeznania pokrzywdzonego B. R. (2) i dotyczy jej wyjaśnień złożonych przed Sądem. Oprócz spójności z zeznaniami pokrzywdzonego wyjaśnienia te znajdują swoje oparcie w zasadach racjonalnego rozumowania i doświadczenia życiowego. To właśnie przed Sądem oskarżona zasadniczo zmieniła swoje wyjaśnienia, przedstawiając przebieg zdarzenia zgodnie z zeznaniami pokrzywdzonego, które usłyszała dopiero po złożeniu swoich wyjaśnień. Jej wyjaśnienia ponadto uprawdopodabniają okoliczności popełnienia przestępstw w sprawie III K 270/20 a szczególnie podobny modus operandi.

W związku z tym Sąd daje wiarę okolicznościom umówienia spotkania z B. R. (2) oraz przebiegu tego spotkania z udziałem oskarżonej. Sam pokrzywdzony wskazał, że po opuszczeniu łazienki nie widział już oskarżonej w pokoju. Wyjaśnienia oskarżonej zasługują na wiarę w zakresie poznania się z B. O.. W pozostałym zakresie Sąd odmówił im jednak wiarygodności, co uzasadni w dalszej części uzasadnienia.

1.1.1.

zeznanie

B. R. (2)

Zeznanie B. R. (2) zasługują na przyznanie im waloru wiarygodności. Świadek będący pokrzywdzonym w sprawie złożył wyczerpujące, spójne i konsekwentne zeznania. B. R. (1) już godzinę po krytycznym zdarzeniu złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa, opisując przebieg zdarzenia oraz wygląd oskarżonej P. S. (1). Świadek przed Sądem także rozpoznał oskarżoną. Ponadto przedstawiony przez niego opis jej osoby, i to od razu po zdarzeniu, odpowiada opisowi przedstawionemu w zeznaniach R. M. a w zakresie tatuażu także protokołowi przesłuchania P. S. (1) na k. 52.

Świadek wskazał także już w czasie pierwszego przesłuchania, że napastnik miał na sobie czarną kominiarkę zasłaniającą jego twarz i taka część garderoby została znaleziona podczas przeszukana mieszkania, w którym mało dojść do rozboju. Sama oskarżona także wskazała taką część ubioru oskarżonego.

Charakterystyczne w zeznaniach oskarżonego, co jednocześnie dodatkowo je uprawdopodabnia, jest podanie takiego szczegółu wizyty u oskarżonej, jak przypadkowe spotkanie z oskarżonym przed budynkiem, gdy ten wyprowadzał psa. Z zeznań świadków wynika, że R. M. miała właśnie psa, którego podczas jej nieobecności czasami wyprowadzał oskarżony.

Przy ocenie zeznań pokrzywdzonego nie może zostać pominięta ta ich część, w której z pewnym zawstydzeniem przyznał, że wcześniej korzystał już z podobnych ofert, które miały charakter jednoznacznie erotyczny. W ocenie Sądu brak jest zatem racjonalnych powodów, dla których świadek miałaby przekazywać nieprawdziwe informacje i wskazywać na okoliczności zdarzenia, które nie zaistniały. Składając zawiadomienie pokrzywdzony musiał się bowiem liczyć z ujawnieniem dość intymnych okoliczności z jego życia i z dużym prawdopodobieństwem można przyjąć, że gdyby zdarzenie przebiegało w sposób opisywany w jednych z wyjaśnień oskarżonych (różnych), to nie zdecydowałby się zgłaszać tego Policji. W świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego można przyjąć, że sama koncepcja takiego działania oskarżonych opierała się na pewnym przekonaniu, że właśnie z uwagi na okoliczności zdarzenia pokrzywdzony (pokrzywdzeni) nie zgłoszą tego faktu organom ścigania w obawie przed ujawnieniem takiego spotkania np. przed członkami rodziny.

Sąd miał bezpośredni kontakt ze świadkiem i w oparciu o bezpośrednio spostrzeżenia w czasie składania przez nią zeznań mógł nabrać osobistego przekonania, co do wiarygodności prezentowanych relacji (spostrzeżenia i wrażenia odniesione w trakcie bezpośredniego przesłuchania).

zeznania

R. M.

Zeznania R. M. zasługują na wiarę, jako szczere i spontaniczne. Świadek wskazała, że nie było sytuacji by musiała bronić P. S. (1) przed B. O.. Zeznała również, że matka oskarżonej chciała pomóc swojej córce i prosiła ją o złożenie zeznań o tym, jak było w mieszkaniu pomiędzy oskarżonymi. R. M. zeznała jednak, że nie było pomiędzy nimi kłótni. Zeznania w części znajdują odzwierciedlenie w zeznaniach I. T. i M. M..

zeznania

A. W. (1)

Zeznania A. W. (1) zasługują na wiarę, jako spójne i konsekwentne. Świadek potwierdził mieszkanie P. S. (1) w mieszkaniu przy ulicy (...), rozpoznając ją na tablicy poglądowej. Przed Sądem wskazując, że widział ją wychodzącą z psem.

zeznania

M. N.

Zeznania M. N. nie miały istotnego znaczenia w sprawie. Potwierdziły jedynie prowadzenie postępowania przeciwko P. S. (1), która zachowywała się agresywnie w stosunku do matki. Była w związku z tym założona (...). Wskazał także, że ma odebrane prawa do opieki nad dzieckiem, którą opiekę sprawuje babcia dziecka.

zeznania

T. R.

Zeznania T. R., będącego funkcjonariuszem Policji zasługują na przyznanie im waloru wiarygodności. Świadek złożył szczere i spontaniczne zeznania. Sąd nie znalazł powodów do ich zakwestionowania.

zeznania

S. W.

Zeznania S. W. zasługują na wiarę. Świadek zeznał, że nie słyszał żadnych awantur spod mieszkania numer (...), wskazując, że ma problem ze słuchem.

zeznania

A. W. (2)

Zeznania A. W. (2) zasługują na przyznanie im waloru wiarygodności. Świadek nie słyszała nigdy żadnych awantur w mieszkaniu pod numerem (...), jedynie słychać było czasami odgłos psa.

Zeznania

I. T.

Zeznania I. T. zasługują na wiarę. Świadek potwierdziła, że B. O. wynajmował pokój przy ul. (...) we W., a P. S. (1) zostawała u niego na noc, pomieszkiwała u niego. Wskazała także, że R. M. posiadała psa i powiadomiła ją po zdarzeniu za pomocą wiadomości SMS, że była u nich policja. Opisując relacje oskarżonych podała jednak, że oboje nawzajem na siebie krzyczeli, lecz nigdy P. S. (1) nie skarżyła się na partnera, ani nie prosiła o pomoc.

Zeznania M. M.

Zeznania M. M. znajdują odzwierciedlenie w zeznaniach I. T.. Dodatkowo zeznał, że oskarżony wchodził do pokoju współlokatorki R., nawet jak jej nie było.

1.1.1.

Opinia biegłego z zakresu informatyki

Pisemna opinia biegłego zasługuje na przyznanie waloru wiarygodności. Sąd uznał sporządzoną opinię za odpowiadającą wymogom prawa tj. jasną, pełną i nie zawierającą sprzeczności oraz opartą na specjalistycznej wiedzy. Powyższe spowodowało, że stanowiła pełnowartościowy materiał dowodowy. Opinia nie miała jednak istotnego znaczenia w sprawie.

protokół okazania wizerunku

Pokrzywdzony B. R. (2) rozpoznał na tablicy poglądowej oskarżoną P. S., wskazując, że nie ma żadnych wątpliwości.

protokół przeszukania mieszkania na ul. (...)

protokół okazania wizerunku

protokół przeszukania osoby

protokół zatrzymania rzeczy

Wszelkie czynności procesowe podjęte w przedmiotowej sprawie odbyły się zgodnie z prawem, a z każdej z nich sporządzono stosowne protokoły, a ich wyniki nie budziły żadnych wątpliwości. Podjęte w sprawie czynności zostały przeprowadzone przez uprawnione podmioty zaś sposób przeprowadzenia tych czynności nie był kwestionowany przez stronę postępowania.

tablica poglądowa

Dowód nie budzi wątpliwości, co do jego autentyczności i wiarygodności.

1.1.1.

karta karna B. O.

karta karna P. S. (1)

akta SO we W. III K 270/20

odpis wyroku SR dla (...) w sprawie II K 373/17

Ustalając wcześniejszą karalność oskarżonych oraz okoliczności popełniania wcześniejszych przestępstw, Sąd oparł się na odpowiedzi z Krajowego Rejestru Karnego, odpisach wyroków oraz aktach sprawy prowadzonej przeciwko oskarżonej. Sąd nie znalazł żadnych podstaw, aby zakwestionować wiarygodność tych dokumentów, które nie budzą najmniejszych zastrzeżeń, co do ich autentyczności i wiarygodności.

notatka w trybie art. 213 k.p.k. dot. B. O.

notatka w trybie art. 213 k.p.k. dot. P. S. (1)

Dowód zasługuje na przyznanie waloru wiarygodności.

Kwestionariusz wywiadu środowiskowego dot. P. S. (1)

Nie budziły wątpliwości opracowany wywiad środowiskowy, gdyż został sporządzony przez uprawniony podmiot i zawierał wszystkie niezbędne elementy. Kurator nawiązała kontakt z matką oskarżonej, która opisała szczegółowo stan rodzinny oskarżonej, sposób życia, wykształcenie oraz jej właściwości osobiste.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.1.1.

częściowe wyjaśnienia B. O.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, w których zaprzeczał, aby groził pokrzywdzonemu i żądał od niego pieniędzy. W szczególności nie zasługują na wiarę wyjaśnienia jakoby oskarżony udzielał pomocy P. S. (1) przed B. R. (2), który miał się zachowywać w stosunku do niej agresywnie. Przeczą im bowiem zeznania pokrzywdzonego oraz wyjaśnienia współoskarżonej P. S. (1) z etapu postępowania sądowego. Nawet niewiarygodne w ocenie Sadu wyjaśnienia oskarżonej złożone w śledztwie odbiegały w swojej treści od wyjaśnień B. O.. Wyjaśnienia oskarżonego nie znajdują także oparcia w zasadach racjonalnego rozumowania i doświadczenia życiowego. Wyjaśnienia te były bowiem zmienne i nielogiczne.

Pierwszy raz oskarżony wyjaśniał w czasie posiedzenia w przedmiocie tymczasowego aresztowania i wówczas wskazał, że poprosił pokrzywdzonego o opuszczenie mieszkania, gdy ten chciał czegoś więcej niż masaż. Jak wyjaśnił oświadczył mu wówczas, że oskarżona wykonuje tylko masaż, a nie świadczy usług seksualnych. Nie było przy tym żadnej awantury i pokrzywdzony zwyczajnie sobie poszedł. Podał przy tym, że wiedział o tym, że oskarżona umówiła się na masaż na portalu czateria.pl i wyjaśnił, że oskarżona dorabiała sobie właśnie masażami.

Przed Sądem podał już jednak inny przebieg tego spotkania. Wyjaśnił wówczas, że po pół godnie pobytu pokrzywdzonego w pokoju razem z oskarżoną usłyszał jakieś krzyki i zaczął tam pukać i pytać, co się dzieje. Mimo, że nie wszedł do pokoju, to stwierdził, że poszkodowany żądał seksu od P. S. (1). Zapytany odpowiedział, że wie to, bo wymawiał takie słowa „nie tak się umawialiśmy”. Wyjaśnił ponadto, że oprócz seksu analnego pokrzywdzony chciał też seksu oralnego. Miał powtarzać, że umawiali się na seks oralny. Oskarżona miała wówczas zaprzeczyć i stwierdzić, że na tym kończą i ma wyjść. Dopiero wówczas zawołała oskarżonego i otworzyła mu drzwi. Gdy B. O. kazał wyjść pokrzywdzonemu, to miał na niego krzyczeć i mówić, że go załatwi.

Mimo, że oskarżony twierdził, że P. S. (1) nic nie mówiła o usługach seksualnych i tylko miała dorabiać masażami, to spontanicznie w czasie wyjaśnień przed Sądem stwierdził, że nigdy nie czerpał korzyści z tego, co robiła P.. W świetle tych wyjaśnień oraz okoliczności spotkania z pokrzywdzonym, w tym ceny „masażu”, sposobu jego umówienia oraz braku jakikolwiek warunków i sprzętu do jego wykonania, trudno dać wiarę dość specyficznym twierdzeniom oskarżonego, że był przekonany, że to był zwykły masaż i ufał zapewnieniu oskarżonej. W tym miejscu należy też wskazać, że jak sam wskazywał miał być wówczas w związku z oskarżoną. Co najmniej wątpliwie zatem wydaje się, że godził się na takie spotkania oskarżonej z obcym mężczyzną. W ocenie Sądu taka treść wyjaśnień stanowi zatem nieudolną próbę obrony opartą na rzekomym wymuszaniu usług seksualnych na partnerce, które oferowała jedynie masaż. Trudno byłoby bowiem oskarżonemu racjonalnie wyjaśnić swoje zachowanie, gdyby istotnie, jak sama we wszystkich wyjaśnieniach wskazywała oskarżona, miał wiedzieć o płatnym seksie, na który umówiła się z pokrzywdzonym.

częściowe wyjaśnienia

P. S. (1)

Wyjaśnienia oskarżonej z etapu postępowania przygotowawczego w większości nie zasługują na wiarę. Wyjaśnienia te cechują się bowiem sprzecznością i niekonsekwencją. Oskarżona w toku śledztwa składała odmienne wyjaśnienia, w których podawała różne fakty co do przebiegu spotkania i udziału w nim oskarżonego. Jej relacje różniły się także w tym zakresie od wyjaśnień oskarżonego i nie można na ich podstawie odtworzyć spójnego przebiegu spotkania. Sama oskarżona przed Sądem wskazała, że nie podtrzymuje zeznań złożonych w trakcie śledztwa i potwierdziła wersję wydarzeń przedstawioną przez pokrzywdzonego.

Wyjaśnienia przed Sądem, podczas których oskarżona próbowała dowieść, że była zastraszana przez oskarżonego, który stosował wobec niej przemoc psychiczną również nie zasługują na wiarę. Są one bowiem niespójne, nielogiczne i nie znajdują potwierdzenia w zebranych dowodach, w tym zeznaniach świadków. Wbrew jej twierdzeniom, zaprzeczyła im R. M.. Sam oskarżony przyznał, że dochodziło między nimi do kłótni, co znalazło oparcie w zeznaniach I. T. i M. M.. Ponadto z opinii biegłego z zakresu informatyki, wynika, że jej mąż chciał, by była z nim, czego ona nie chciała, a zatem trudno uznać, że była przymuszana przez B. O.. Z zeznań świadków nie wynika także, aby oskarżona nie mogła swobodnie opuścić mieszkania i była tam wbrew swojej woli przetrzymywana przez oskarżonego. Twierdzenia te nie mają oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym, i w ocenie Sądu stanowią jedynie przyjęta przez oskarżoną linię obrony.

zeznania

M. C.

Świadek nie miał wiedzy o zdarzeniu. Nie znał również oskarżonych.

zeznania

T.

D.

Zeznania T. D. w większości nie zasługują na wiarę jako sprzeczne z zeznaniami R. M., którym to Sąd przyznał walor wiarygodności. Zeznania jakoby jej córka P. S. (1) była źle traktowana przez B. O., o czym miała wiedzę od R. M., nie zostały potwierdzone przez świadka i nie wynikają ze zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie. W ocenie Sądu, jest to jedynie próba ukazania oskarżonej, jako wykonującej ze strachu polecenia B. O.. Sąd ma przy tym na względzie założoną z inicjatywy T. D. tzw. niebieską kartę oraz kwestionariusz wywiadu środowiskowego, a także zeznania sąsiadów, którzy nie słyszeli nigdy żadnych awantur ani wzywania o pomoc.

Kwestionariusz wywiadu środowiskowego dot. B. O. z 221

Dowód nie przydał się do czynienia ustaleń w sprawie, bowiem kurator zawodowy nie zastał nikogo pod adresem.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I.

B. O.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Wina i sprawstwo B. O. w zakresie rozboju dokonanego na pokrzywdzonym B. R. (1) nie budzi najmniejszych wątpliwości.

Przestępstwo określone w art. 280 § 2 k.k. popełnia sprawca, który kradnie, używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności, przy czym posługuje się bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem lub środkiem obezwładniającym albo działa w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu lub wspólnie z inną osobą, która posługuje się taką bronią, przedmiotem, środkiem lub sposobem.

Przestępstwo rozboju nie mieści się w pojęciu kradzieży. Wprawdzie zawiera ono w sobie elementy kradzieży, ale nią nie jest, gdyż w odróżnieniu od niej jest przestępstwem złożonym, znamionującym się działaniem sprawcy, skierowanym zarówno przeciwko mieniu, jak i osobie, a więc jakościowo zupełnie innym zamachem. Szczególny sposób działania sprawcy rozboju i stosowane przez niego środki spowodowały, że ustawodawca wyodrębnił ten czyn jako odrębny typ przestępstwa, który ze względu na zawarty w nim duży ładunek społecznego niebezpieczeństwa zaliczony został do zbrodni w rozumieniu prawa karnego, a więc zagrożony znacznie wyższą sankcją niż kradzież. Rozbój stanowi kwalifikowaną postać kradzieży, albowiem do jego ustawowych znamion należą wszystkie znamiona kradzieży (zabór cudzej rzeczy ruchomej w celu wywłaszczenia) oraz dodatkowe działania sprawcy wobec pokrzywdzonego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 27 maja 1993 r., II Akr 169/93, OSA 1994, z. 2, poz. 8). Tymi dodatkowymi działaniami sprawcy, kwalifikującymi postać kradzieży są użycie przemocy, groźba natychmiastowego użycia przemocy albo doprowadzenie człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności.

Przepis art. 280 § 2 k.k. wprowadza kwalifikowany typ rozboju, dodając znamię „posługiwania się przez sprawcę bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem”. Zatem noże, które posiadał przy sobie oskarżony w trakcie zdarzenia stanowiły przedmiot, o którym wprost mowa w art. 280 § 2 k.k. W ten sposób zrealizował zatem to znamię kwalifikowanej postaci rozboju.

W dalszej kolejności konieczne jest dokonanie wykładni następnego nieostrego terminu, stanowiącego znamię czasownikowe rozboju z art. 280 § 2 k.k. Ustawodawca wskazuje bowiem na „posługiwanie się” przez sprawcę bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem. Zwrot ten zarówno w piśmiennictwie jak i w orzecznictwie intepretowany jest szeroko i nadawane jest mu znaczenie szersze niż pojęcie używania. W jego ramach mieści się zatem wszelkie manipulowanie takimi przedmiotami, w tym nawet tylko ich okazywanie w celu wzbudzenia w ofierze obawy ich użycia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 14 października 2004 r., II AKa 182/04, A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, wyd. V, Wolters Kluwer Polska 2010). "Posługiwaniem się" będzie więc także sama demonstracja takiego przedmiotu, którego sprawca może użyć w wybranym przez siebie momencie działania, składającego się na pozostałe znamiona rozboju. Zademonstrowanie pokrzywdzonemu przez oskarżonego dwóch noży, a w tym szczególnie przystawienie ich do jego ciała stanowiło konkludentną groźbę natychmiastowego jego użycia w celu dokonania zaboru rzeczy (pieniędzy). W oczywisty sposób oskarżony zmierzał do spotęgowania groźby zastosowania przemocy lub wywołania większej obawy i poczucia zagrożenia u pokrzywdzonego. W ten sposób zrealizował zatem znamię posługiwanie się nożem (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 maja 1984 r., II KR 81/85, OSNPG 1984, nr 11, poz. 99, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 13 grudnia 2005 r., II AKa 244/05, KZS 2006, z. 3, poz. 33).

Posługując się nożami, oskarżony zażądał od pokrzywdzonego wydania pieniędzy, czyli faktycznie grożąc w ten sposób natychmiastowym użyciem przemocy zmierzał wprost do dokonania kradzieży pieniędzy. Nie budzi bowiem wątpliwości fakt, że celem działania oskarżonego był zabór w celu przywłaszczenia pieniędzy, którymi pokrzywdzony miał zapłacić za usług seksualne zaoferowane przez oskarżoną.

Wskazać należy, że w znamionach przestępstwa rozboju - tak w przypadku określonym w art. 280 § 1 k.k., jak również w art. 280 § 2 k.k. - nie zostały uwzględnione skutki w zakresie życia lub zdrowia pokrzywdzonego, stąd też spowodowanie jakichkolwiek następstw w tej materii jest irrelewantne dla bytu tego przestępstwa (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2020 r. II KK 139/20, LEX nr 3080072).

Na gruncie niniejszej sprawy Sąd uznał, że dokonanie rozboju (w typie podstawowym) było objęte wcześniejszym porozumieniem między oskarżonymi. W tym zakresie oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu, bowiem zgodnie z przyjętym planem to oskarżona zwabiła pokrzywdzonego do mieszkania i zaleciła mu udanie się do łazienki a następnie opuściła to pomieszczenie, do którego miał wejść oskarżony i zmusić pokrzywdzonego do wydania pieniędzy.

☐

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

II

P. S. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W oparciu o zebrane dowody i poczynione w oparciu o nie ustalenia faktyczne, brak było podstaw do uznania, aby swoim zachowaniem P. S. (3) wypełniła znamiona zarzucanego jej przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. Nie wykazano bowiem, że objęła ona wcześniejszym porozumieniem z B. O., użycie przez niego noży do zmuszenia pokrzywdzonego do wydania pieniędzy. To zachowanie oskarżonego Sąd uznał za eksces z jego strony, czyli przekroczenie zakresu zawartego z oskarżoną porozumienia. Nie sposób bowiem na podstawie przeprowadzonych dowodów ustalić, że wcześniejsze porozumienie między oskarżonymi obejmowało użycie przez oskarżonego noży. Fakt ten nie wynika z wyjaśnień samej oskarżonej, która nie przyznała się do takiego zachowania, natomiast oskarżony konsekwentnie zaprzeczał temu, aby w ogóle żądał od pokrzywdzonego pieniędzy, a tym bardziej mu groził. Z zeznań pokrzywdzonego wynika jednoczesne, ze gdy wyszedł z łazienki i oskarżony miał mu grozić , w pokoju nie było już oskarżonej. Nie widziała zatem, w jaki sposób oskarżony zmusił pokrzywdzonego do wydania pieniędzy. Konsekwencją takich ustaleń była zmiana opisu czynu przypisanego oskarżonej oraz jego kwalifikacja prawna.

Zebrane dowody pozwalają w sposób jednoznaczny uznać, że oskarżona działając wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym dopuściła się na pokrzywdzonym rozboju z art. 280 § 1 k.k. Znamiona tego przestępstwa były bowiem objęte porozumieniem zawartym z B. O..

Z powodu wcześniejszego podobnego zachowania oskarżonej umówili się z oskarżonym na wspólne zarabianie pieniędzy w sposób podobny do tego, który był właśnie objęty prowadzonym przeciwko P. S. (1) procesem. Miała ona za pośrednictwem internetu nawiązywać kontakty z mężczyznami, proponując i usługi seksualne, a gdy Ci przychodzili w tym celu do mieszkania zajmowanego przez oskarżonych, B. O. miał wymuszać od tych mężczyzn pieniądze. Taki sposób działania obejmował zatem porozumieniem kradzież pieniędzy przeznaczonych na zapłatę za rzekome usługi seksualne przy pomocy gróźb. Oskarżona obejmowała zatem swoim zamiarem wszystkie znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 k.k.

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

B. O.

I.

I.

Sąd za przypisany oskarżonemu czyn wymierzył mu karę trzech lat pozbawienia wolności uznając, że jest to kara adekwatna do stopnia winy oskarżonego. Kara orzeczona w wyższym wymiarze byłaby karą nazbyt surową. Sąd orzekł karę w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, uznając, iż z uwagi na wiek sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, uznał, że będzie to kara wystarczająca dla spełnienia celów kary.

Przy wymiarze kary za przypisane oskarżonemu przestępstwo Sąd dążył bowiem do tego, aby była ona adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu, współmierna do winy oskarżonego, a nadto, aby mogła wywołać względem niego skutek zapobiegawczy i wychowawczy i wreszcie, aby mogła odnieść także skutek względem wszystkich potencjalnych sprawców, którzy dowiedzą się o treści wydanego wyroku, a tym samym konsekwencjach przypisanego oskarżonemu zachowania. Cele takie wynikają wprost z dyspozycji art. 53 § 1 k.k.

Sąd przeanalizował wymienione wyżej okoliczności wpływające na wymiar kary w odniesieniu do oskarżonego, w tym zarówno okoliczności obciążające, jak i łagodzące i doszedł do następujących wniosków.

Stopień winy i społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego był znaczący. Świadczyły o tym okoliczności podmiotowe czynu takie, jak umyślność, zamiar bezpośredni, a także przedmiotowe czynu, w tym rodzaj naruszonego faktycznie dobra chronionego, stopień ich naruszenia.

Jako okoliczności łagodzące, Sąd uwzględnił młody wiek sprawcy, który niejako uwypukla względy wychowawcze jako jedną z dyrektyw wymiaru kary.

Tak wymierzona oskarżonemu kara zdaniem Sądu czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełnia swe zadania w zakresie prewencji generalnej, polegająca na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa. Wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności nie przekracza stopnia winy i społecznej szkodliwości zarzucanej zbrodni i realizuje powszechną zasadę sprawiedliwości społecznej i praworządności.

P. S. (1)

II.

II.

Sąd wymierzył oskarżonej karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności uznając, że oskarżona jest winna przestępstwa rozboju w typie podstawowym. Wina oskarżonej w tym zakresie nie budzi wątpliwości.

W opinii Sądu wymierzona kara pozbawienia wolności czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także spełnia swoje zadania w zakresie prewencji generalnej, polegającej na kształtowaniu w społeczeństwie postawy poszanowania prawa. Wymierzona kara nie przekracza stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego czynu.

Sąd poczytał, jako okoliczności zaostrzające karalność:

- charakter czynu zabronionego i wysoką społeczną szkodliwość popełnionego przestępstwa, w tym rodzaj i charakter naruszonego dobra, godzące w podstawowe wartości jakimi są zdrowie i życie, rozmiar wyrządzonej szkody, nie tylko w kwocie 300 złotych a także negatywnych przeżyć psychicznych związanych z przestępstwem, którego dopuścił się oskarżony;

- sposób i okoliczności popełnienia czynu, w tym działanie wspólnie i w porozumieniu,

- demoralizację oskarżonej oraz fakt, że poprzednio wymierzona kara pozbawienia wolności, która została warunkowo zawieszona, nie przyniosła pozytywnych wyników resocjalizacyjnych, a zatem prognoza kryminologiczna w stosunku do oskarżonej nie pozwala na przyjęcie, że kara w niższym wymiarze spełniłaby spełni swoje cele. Nie bez znaczenia na wymiar kary pozostaje również fakt, iż w czasie popełnienia czynu przeciwko oskarżone toczyło się już postepowania o dokonanie w podobny sposób rozboju i w ramach tego procesu oskarżona była tymczasowo aresztowana. Przypisanego jej przestępstwa dopuściła się w kilka miesięcy po uchyleniu tego środka zapobiegawczego i opuszczeniu aresztu.

Jako okoliczności łagodzące, Sąd uwzględnił:

1)  wyrażenie skruchy i przeproszenie pokrzywdzonego;

2)  negatywny stosunek do popełnionego czynu,

3)  młody wiek sprawcy.

B. O., P. S. (1)

III.

I.

II.

Sąd korzystając z uprawnienia przewidzianego w art. 46 § 1 kk orzekł solidarnie od oskarżonych B. O. i P. S. (1) obowiązek naprawienia szkody zapłatę na rzecz pokrzywdzonego B. R. (1) kwoty 300 złotych, które utracił w wyniku dokonanego przez nich wspólnie i w porozumieniu przestępstwa.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

B. O.,

P. S. (1)

IV.

V.

I.

II.

Zgodnie z zasadą obligatoryjnego zaliczenia na poczet orzeczonej kary okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tzn. zarówno okresu tymczasowego aresztowania, jak i zatrzymania, Sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonym na poczet wymierzonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania. I tak, B. O. okres od dnia 2 maja 2021 roku od godz. 15.00 do dnia 25 lutego 2022 r. zaś P. S. (1) okres od dnia 2 maja 2021 roku od godz. 15:00 do dnia 23 listopada 2021 roku do godz. 15:00. Jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

B. O.,

P. S. (1)

VI.

I.

II.

Sąd z uwagi na użycie kominiarki do popełnienia przestępstwa, orzekł na podstawie art. 44 § 2 k.k. jej przepadek na rzecz Skarbu Państwa (dowód rzeczowy, opisanego pod poz. 6 w wykazie dowodów rzeczowych nr I/892/21/P).

B. O.,

P. S. (1)

VII.

VIII.

IX.

I.

II.

Sąd na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwrócił poszczególne dowody rzeczowe, uznając je za zbędne dla postępowania karnego. I tak, zwrócił:

- R. M. dowody rzeczowe w postaci bandany koloru ciemnego z wizerunkiem ludzkich czaszek oraz noża kuchennego z brązową rękojeścią (wymienione w wykazie dowodów rzeczowych nr I/892/21/P pod poz. 3 i 4);

- P. S. telefon komórkowy marki N. (wymieniony w wykazie dowodów rzeczowych nr I/892/21/P pod poz. 5);

- A. M. cztery noże kuchenne z ostrzem koloru białego, (wymienione w wykazie dowodów rzeczowych nr I/892/21/P pod poz. 3).

6.  inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

X.

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata B. M. kwotę 1549,80 zł tytułem kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonej P. S. (1) z urzędu. Obrońca złożył wniosek o przyznanie kosztów i oświadczył, że nie zostały zapłacone w całości ani w części. Sąd nie uwzględnił jednak w całości przyznanych kosztów. Stosownie do treści art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. do wydatków Skarbu Państwa zalicza się wypłaty dokonane z tytułu nieopłaconej przez strony pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez adwokatów lub radców prawnych. Zgodnie natomiast z treścią § 17 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, opłaty za obronę w sprawie objętej śledztwem stanowią kwotę 300 zł. W toku procesu odbyły się 4 terminy rozpraw. Zgodnie z 17 ust. 2 pkt 5 powołanego rozporządzenia, opłaty za obronę przed sądem okręgowym jako pierwszą instancją wynoszą 600 złotych. Zgodnie z § 20 w sprawach, w których rozprawa trwa dłużej niż jeden dzień, opłata ulega podwyższeniu za każdy następny dzień o 20%, a zatem o kwotę 120 złotych. Łącznie 300+600+360=1260. Kwota podwyższona o stawkę podatku VAT 23% tj. o kwotę 289,80 zł, wyniosła 1549,80 zł.

Wnioskodawca wniósł o przyznanie kosztów za udział w posiedzeniach aresztowych oraz odwoławczych przed sądem apelacyjnym. Wskazać jednak należy m.in. na § 17 ust. 2 pkt 3 i § 18 ust. 2 powołanego powyżej rozporządzenia. Przepisy te mają zastosowanie, w przypadku wyznaczenia obrońcy do dokonania określonej czynności procesowej w toku postępowania sądowego. W sytuacji gdy obrońca wyznaczony był jako obrońca z urzędu dla podejrzanego w toku śledztwa, zgodnie z obowiązującymi przepisami, możliwym jest przyznanie jedynie opłaty, o której mowa w § 17 ust. 1 pkt 2 oraz § 17 ust. 2 pkt 5 cytowanego rozporządzenia. Pogląd ten znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie. Wskazać należy choćby na wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 24 czerwca 2020 r., II AKa 154/19, LEX nr 3054140, zgodnie z którym brak jest podstaw, aby przyznać obrońcy dodatkowe wynagrodzenie za udział w posiedzeniach w przedmiocie tymczasowego aresztowania. Paragraf 18 rozporządzenia z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 1714) reguluje wprawdzie wysokość opłat za dokonanie określonej czynności procesowej w toku postępowania sądowego, niemniej możliwość wyliczania opłat według tego przepisu nie zachodzi, gdy adwokat pełni rolę obrońcy z urzędu w toku całego postępowania, a nie został wyznaczony wyłącznie do dokonania określonej czynności w tym postępowaniu. Podobnie stwierdził Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 7 lutego 2019 r., II AKa 411/18 (LEX nr 2731249) W konsekwencji, Sąd zasądził na rzecz obrońcy kwotę 1549,80 złotych, która stanowi kwotę powiększoną o podatek od towarów i usług.

XI.

Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym odstąpił od wymierzenia opłaty, gdyż byłoby to niecelowe z uwagi na stan majątkowy oskarżonych (brak zarówno majątku ruchomego, jak i nieruchomego oraz długość wymierzonej kary pozbawienia wolności. Uiszczenie kosztów i opłaty byłoby dla nich zbyt uciążliwe, a w przypadku ich nie uiszczenia, niemożliwe do wyegzekwowania.

7.  Podpis

Sędzia Andrzej Lewandowski