Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powodowie D. K. (1) i R. W. – po sprecyzowaniu roszczeń – wnieśli o zapłatę na rzecz każdego z nich od pozwanych A. D. (1) i K. D. (1) kwoty po 15 000 zł, na co składa się: wynagrodzenie za okres od 10 lutego do 5 marca 2020 r. w wysokości 10 143,44 zł oraz diety za podróż służbową w okresie 6 lutego – 5 marca 2020 r. w kwocie 6 480,96 zł, wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa. W uzasadnieniu wskazali, że zostali skierowani do pracy w Stanach Zjednoczonych, a mimo to nie otrzymali wynagrodzenia w pełnej umówionej wysokości, a także diet za odbytą podróż służbową.

Dnia 17 czerwca 2020 r. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym objął całość dochodzonych kwot.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany K. D. (1) wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, podnosząc brak własnej legitymacji biernej, ponieważ nie zawierał z powodami żadnej umowy – choćby ustnej. Spółka (...), w której jest wspólnikiem zleciła wykonanie prac na terenie USA trzem podwykonawcom, a jeden z nich zatrudnił dalszego podwykonawcę – A. D. (1). To on miał zawrzeć umowę z powodami (sprzeciw – k. 59-64).

Pozwany A. D. (1) w swoim własnym sprzeciwie od nakazu zapłaty także wniósł o oddalenie powództwa w całości, na koszt powodów, wskazując, że strony łączyła umowa zlecenia, a nie stosunek pracy. W ramach wykonania tej umowy powodowie wykonywali pracę na terenie USA, za którą otrzymali wynagrodzenie zgodnie z wystawionymi przez siebie rachunkami. Poza tym rozliczono im wydatki związane z podróżą do USA (sprzeciw – k. 88-93).

Pismem procesowym z 11 grudnia 2020 r. (k. 162) powodowie ograniczyli swoje żądania do kwot: R. W. 11 788,92 zł (z czego 6 932,36 zł tytułem wynagrodzenia, a 4 856,56 zł tytułem diet), D. K. (1) 10 593,88 zł (z czego 5 737,32 zł tytułem wynagrodzenia, a 4 856,56 zł tytułem diet).

Pozwani podtrzymali swoje stanowisko procesowe.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

K. D. (1) jest wspólnikiem (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej w Ś.. W styczniu 2020 r. spółka otrzymała zlecenie od (...) na wykonanie prac monterskich i ślusarskich na terenie Stanów Zjednoczonych Ameryki. Wykonanie tych następnie przekazała swojemu podwykonawcy S. K. (prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą G. T.), z którą łączyła ją umowa współpracy zawarta 6 stycznia 2020 r.

S. K. z kolei zawarła 10 stycznia 2020 r. umowę ramową z A. D. (1) (prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...)). W ramach wykonania tej umowy podzleciła A. D. (1) prace monterskie i ślusarskie do wykonania w USA zlecone jej przez spółkę (...).

Dowód: - odpis aktualny KRS spółki (...) – k. 67-72,

- zlecenie od (...) k. 73-74,

- Umowa współpracy z 6 stycznia 2020 r. – k. 75-80,

- Umowa ramowa z 10 stycznia 2020 r. – k. 81-83,

- zlecenie (...) - k. 84,

- zlecenie 1/02/2020 – k. 85,

- zlecenie 1/03/2020 – k. 86,

- zeznania świadka S. K. – k. 154v.-155,

- zeznania świadka E. D. – k. 155-155v.,

- przesłuchanie K. D. (1) w charakterze strony – k. 188v.-189.

­

A. D. (2) współpracował z R. W. i D. K. (1) od 2017 roku. W tym okresie nieregularnie zlecał im wykonywanie prac ślusarskich w różnych krajach. Dnia 1 lutego 2020 r. zawarł z nimi umowy zlecenia na wykonywanie prac ślusarskich i monterskich w Stanach Zjednoczonych. Umówili się ustnie na wynagrodzenie godzinowe w kwocie 10 euro dla D. K. (1) i 9 euro dla R. W.. Koszty przelotu do USA i zakwaterowania na miejscu miał ponieść amerykański zamawiający. Szczegółowe dyspozycje mieli otrzymywać ze strony amerykańskiej. Nie uzgadniali kwestii czasu pracy, ani podporządkowania służbowego.

R. W. i D. K. (1) nie kwestionowali zawartej umowy zlecenia i nie domagali się zawarcia umowy o pracę. R. W. preferował umowę zlecenia, ponieważ jest objęty rolniczym ubezpieczeniem społecznym.

R. W. i D. K. (1) nie zawierali żadnej umowy (również w formie ustnej) z K. D. (1), ani ze spółką (...).

Już w okresie wykonywania prac na terenie USA R. W. i D. K. (1) uzgodnili telefonicznie z A. D. (1) podwyżkę wynagrodzenia do kwoty odpowiednio: 10 euro za godzinę oraz 12 euro za godzinę. Do pisemnej umowy (datowanej na 1 lutego 2020 r., lecz podpisanej już po 5 marca 2020 r.) wpisano odpowiednik tej kwoty wynoszący: 52 zł za godzinę dla D. K. (1) oraz 43 zł za godzinę dla R. W..

Dowód: - umowy zlecenia z 1 lutego 2020 r. – k. 109-112,

- zeznania świadka S. K. – k. 154v.-155,

- zeznania świadka E. D. – k. 155-155v.,

- przesłuchanie K. D. (1) w charakterze strony – k. 188v.-189,

- przesłuchanie A. D. (1) w charakterze strony – k. 189-189v.,

- przesłuchanie R. W. w charakterze strony – k. 187v.-188,

- przesłuchanie D. K. (1) w charakterze strony – k. 188-188v.

Powodowie wykonywali prace w Stanach Zjednoczonych w okresie od 6 lutego do 5 marca 2020 r. W tym czasie przepracowali odpowiednio po: 159 godzin w lutym 2020 r. oraz 33,5 godziny w marcu 2020 r.

Niesporne, a nadto zestawienia godzin pracy z (...) k. 9-10 oraz 14-15.

Po powrocie do Polski A. D. (1) wystawił rachunki i listy płac do umów zlecenia, wpisując do nich:

- na rzecz D. K. (1) wynagrodzenie za 159 godzin z lutego 2020 r. w kwocie 8 268 zł brutto, to jest 6 075,35 zł netto oraz wynagrodzenie za marzec 2020 r. za 33 godziny w kwocie 1716 zł brutto, to jest 1 260,47 zł netto;

- na rzecz R. W. wynagrodzenie za 159 godzin z lutego 2020 r. w kwocie 6 837 zł brutto, to jest 5 023,67 zł netto oraz wynagrodzenie za marzec 2020 r. za 33 godziny w kwocie 1 419 zł brutto, to jest 1 042,25 zł netto.

Dowód: - rachunki z 31 marca 2020 r. – k. 103-104, 106-107

- listy płac – k. 173-174.

Dnia 6 kwietnia 2020 r. A. D. (1) zapłacił przelewem:

- 966 euro na rzecz D. K. (1)

- 704 euro na rzecz R. W..

Jako tytuł przelewu wskazał umowę zlecenia z 1 lutego 2020 r.

Dowód: - potwierdzenia przelewów – k. 105, 108.

A. D. (1) uzgodnił z powodami, że za okres pobytu w USA otrzymają diety. Jego pracownik D. N. z tego tytułu wypłacił im na lotnisku gotówką po 1 386,50 dolarów amerykańskich.

Kwoty wypłacone tytułem diet zostały wpisany do punktu 6 litera b) dokumentów „Rozliczenie kosztów zagranicznej podróży służbowej”. Poza tym wpisano tam kwotę 1 100 dolarów amerykańskich ryczałtu za nocleg, choć powodowie faktycznie tych kwot nie otrzymali. Koszty noclegu zostały poniesione przez amerykańskiego zleceniodawcę.

Dowód: - rozliczenie kosztów zagranicznej podróży służbowej – k. 99-102 oraz oryginały na k. 199, 244-245

- zeznania świadka D. N. – k. 217-218,

- przesłuchanie A. D. (1) w charakterze strony – k. 189-189v.

R. W. podpisał „Rozliczenie kosztów zagranicznej podróży służbowej”, w tym pokwitowanie otrzymania 1 386,50 dolarów diety, po powrocie do Polski.

Niesporne

D. K. (2) podpisał „Rozliczenie kosztów zagranicznej podróży służbowej”, w tym pokwitowanie otrzymania 1 386,50 dolarów diety, po powrocie do Polski.

Dowód: opinia biegłej z zakresu badania pisma ręcznego – k. 253-260.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo dotyczące wynagrodzenia i diet z tytułu podróży służbowych okazało się częściowo zasadnym w zakresie wynagrodzenia i to tylko wobec jednego z pozwanych.

W przypadku pozwanego K. D. (1) sąd uwzględnił zarzut braku legitymacji biernej. Nie łączył go bowiem z powodami żaden węzeł zobowiązaniowy. K. D. (1) został pozwany jako osoba fizyczna. Sami powodowie w swoich zeznaniach stwierdzili, że nie zawierali z tą osobą żadnej umowy – choćby w formie ustnej. Natomiast K. D. (1) jest wspólnikiem (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej w Ś., która w styczniu 2020 r. otrzymała zlecenie od (...) na wykonanie prac monterskich i ślusarskich na terenie Stanów Zjednoczonych Ameryki. Wykonanie tych następnie przekazała swojemu podwykonawcy S. K. (prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą G. T.), a ta – kolejnemu podwykonawcy A. D. (1). To A. D. (1) zatrudnił powodów. Taki stan rzeczy potwierdzają dokumenty w postaci zlecenia udzielonego przez (...), umowa o współpracy, umowa ramowa, poszczególne zlecenia, a także zeznania świadków S. K. i E. D. oraz przesłuchanego w charakterze strony K. D. (1). Z kolei powód R. W. zeznał: „trudno mi powiedzieć, jaki związek z moim zatrudnieniem miał K. D. (2)” (k. 187v.).

Nie może być więc mowy o zawarciu jakiejkolwiek umowy pomiędzy spółką (...) a powodami, którzy swoją pracę wykonywali na rzecz A. D. (1), występującego jako podwykonawca S. K., która sama była podwykonawcą spółki (...). A już tym bardziej trudno doszukać się jakiegokolwiek zobowiązania po stronie wspólnika tej spółki, czyli pozwanego K. D. (1). Powództwo wytoczone przeciwko niemu musiało podlegać oddaleniu w całości.

Natomiast podstawę prawną dla roszczeń o wynagrodzenie i diety wytoczone przeciwko A. D. (1) determinował charakter zatrudnienia powodów. Oni sami podnosili, że zostali zatrudnieni na mocy umowy o pracę, natomiast pozwany wskazywał na stosunek prawny zlecenia (świadczenia usług), powołując się przy tym na umowę zawartą z oboma powodami na piśmie.

Zgodnie z treścią art. 22 § 1 kodeksu pracy przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Stosunek pracy to więź prawna o charakterze dobrowolnym i trwałym, łącząca pracownika i pracodawcę, której treścią jest obowiązek osobistego wykonywania pracy określonego rodzaju przez pracownika pod kierownictwem, na rzecz i na ryzyko pracodawcy oraz obowiązek pracodawcy zatrudnienia pracownika przy umówionej pracy i wypłacanie mu wynagrodzenia za pracę (tak w wyroku SA w Lublinie z 26 czerwca 1996, III APr 10/96, Apel.-Lub. 1997/2/10).

Należy przy tym podkreślić, że zatrudnienie nie musi mieć charakteru pracowniczego. Praca może być świadczona także na podstawie umów cywilnoprawnych (orzeczenie Sądu Najwyższego z 9 grudnia 1999 r., I PKN 432/99, OSNP 2001/9/310). Najbardziej istotnymi elementami stosunku pracy są więc: obowiązek pracownika świadczenia pracy osobiście, w sposób ciągły, podporządkowany pracodawcy, który jest obowiązany do wynagrodzenia pracownika.

Oceny charakteru stosunku prawnego sąd dokonuje m.in. na podstawie woli stron, w tym także wyrażonej w nazwie jaką strony nadały umowie (por. wyrok z dnia 28 stycznia 1998 r., II UKN 479/97, OSNAPiUS 1999 nr 1, poz. 34; wyrok z dnia 3 czerwca 1998 r., I PKN 170/98, OSNAPiUS 1999 nr 11, poz. 369; wyrok z dnia 18 czerwca 1998 r., I PKN 191/98, OSNAPiUS 1999 nr 14, poz. 449; wyrok z dnia 23 września 1998 r., U UKN 229/98, OSNAPiUS 1999 nr 19, poz. 627; wyrok z dnia 6 października 1998 r., I PKN 389/98, OSNAPiUS 1999 nr 22, poz. 718; wyrok z dnia 4 marca 1999 r., I PKN 616/98, OSNAPiUS 2000 nr 8, poz. 312; wyrok z dnia 7 kwietnia 1999 r., I PKN 642/98, OSNAPiUS 2000 nr 11, poz. 417; wyrok z dnia 9 grudnia 1999 r., I PKN 432/99, OSNAPiUS 2001 nr 9, poz. 310; wyrok z dnia 5 grudnia 2000 r., I PKN 127/00, OSNAPiUS 2002 nr 15, poz. 356). W niniejszej sprawie Sąd ustalił, iż strony zawarły na piśmie na okres dwóch miesięcy umowę oznaczoną jako „umowę zlecenia”. Robiły to cyklicznie, umawiając się na krótkie okresy wykonywania prac ślusarskich w różnych miejscach za granicą. Ani przy zawieraniu umowy, ani w trakcie jej wykonywania powodowie nie żądali uznania jej za stosunek pracy. Uczynili to dopiero na potrzeby wywiedzenia powództwa przed sądem pracy, które dla roszczeń o wartości do 50 000 zł jest z założenia bezpłatne. Powód R. W. zeznał przed sądem na temat wyboru formy zatrudnienia w następujący sposób: „Zawarłem z panem D. umowę zlecenia tak, jak zawsze. Taki rodzaj umowy pasował mi z tego względu, że jestem objęty ubezpieczeniem rolniczym” (k. 187 v.). Z kolei D. K. (1) zeznał: „Ustaliliśmy, że zawrzemy umowę zlecenia tak, jak zawsze. Mnie to pasowało” (k. 188). Wynika stąd, że zgodnym zamiarem stron było zawarcie krótkoterminowej umowy cywilnoprawnej, co potwierdziły na piśmie. Nie leżało w sferze zainteresowania powodów zawieranie umowy o pracę. Stąd nie sposób było uznać ocenianego stosunku prawnego za umowę o pracę, tym bardziej, że powodowie nie naprowadzili żadnych wniosków dowodowych na okoliczność sposobu faktycznego wykonywania umowy w Stanach Zjednoczonych. Sąd nie ma więc przesłanek (poza listą godzin pracy) do stwierdzenia pracowniczego podporządkowania powodów.

W rezultacie na mocy postanowienia wydanego na rozprawie 5 lutego 2021 r. (k. 189 v.) sąd rozpoznał roszczenia powodów z pominięciem przepisów postępowania odrębnego z zakresu prawa pracy.

Roszczenie o wynagrodzenie znajduje więc podstawę prawną w przepisie art. 735 § 2 kodeksu cywilnego, zgodnie z którym jeżeli nie ma obowiązującej taryfy, a nie umówiono się o wysokość wynagrodzenia, należy się wynagrodzenie odpowiadające wykonanej pracy. Z kolei na mocy art. 744 k.c. w razie odpłatnego zlecenia wynagrodzenie należy się przyjmującemu dopiero po wykonaniu zlecenia, chyba że co innego wynika z umowy lub z przepisów szczególnych.

Strony umówiły się na wynagrodzenie w wysokości: D. K. (1) 52 zł za godzinę, R. W. – 43 zł za godzinę, co potwierdziły pisemnymi umowami. Odpowiada to wysokości umówionej pierwotnie ustnie stawki, o której zeznawali powodowie, pozwany oraz świadek E. D. posługując się walutą euro. Niespornym w sprawie była liczba przepracowanych godzin, wykazana zestawieniem przygotowanym przez amerykańskiego zleceniodawcę, a która wynosiła dla obu powodów 159 godzin w lutym 2020 r. oraz 33,5 godziny w marcu 2020 r. – łącznie po 192,5 godziny.

Zatem iloczyn przepracowanych godzin oraz stawki godzinowej D. K. (1) dawał wynik odpowiednio: za luty 2020 r. – 8 268 zł brutto. Zgodnie z listą płac przedłożoną przez pozwanego (k. 174) i pozytywnie zweryfikowaną przez sąd daje to kwotę netto wynoszącą 6 075,35 zł. Od niej należy odjąć częściową zapłatę dokonaną przelewem przez pozwanego 6 kwietnia 2020 r. w wysokości 966 euro. Przyjmując kurs NBP z dnia płatności (4,5612 zł), jest to odpowiednik 4 406,12 zł. Różnica pozostająca do zapłaty to 1 669,23 zł netto. Po przeliczeniu tej kwoty na wielkość brutto otrzyma się 2 272,21 zł.

Pozwany wskazywał, że uiścił całość należności publicznoprawnych od wynagrodzenia powodów. Obowiązkiem sądu jest jednak zasądzanie wynagrodzenia każdorazowo w kwotach brutto. Pojęcia „brutto” i „netto” są jedynie pojęciami języka potocznego. Ilekroć przepisy prawa powszechnie obowiązującego stanowią o wynagrodzeniu, należy przez to rozumieć kwotę należną bezpośrednio osobie zatrudnionej oraz towarzyszące jej świadczenia publicznoprawne. Jeżeli pozwany uiścił już należności publicznoprawne od wynagrodzenia powodów i zrobi to ponownie, to powstanie po jego stronie nadpłata podatku lub składek ubezpieczenia społecznego. Bądź też w innym przypadku – działając jako płatnik – potrąci z kwoty zasądzonej wyrokiem odpowiednie świadczenia publicznoprawne i – jeśli doszło już do ich zapłaty – będzie mógł uznać je za uiszczone na rzecz organów administracji, a bezpośrednio powodowi wypłaci kwotę pomniejszoną o już zapłacony podatek i składki ubezpieczenia społecznego.

Za marzec 2020 r. D. K. (1) nie otrzymał wynagrodzenia w żadnej części. Jego wysokość wynosi 1742 zł (33,5 godziny * 52 zł).

Łącznie na rzecz D. K. (1) zasądzono więc tytułem wynagrodzenia 4 014,21 zł.

W przypadku R. W. wynagrodzenie za luty 2020 r. wynosiło 6 837 zł brutto, co odpowiada iloczynowi 159 godzin i umówionej stawki 43 zł za godzinę. Po przeliczeniu na wielkość netto daje to 5 023,67 zł (k. 174). Po odjęciu przelewu z 6 kwietnia 2020 r. w wysokości 704 euro, czyli 3 211,08 zł, dało to 1 812,59 zł netto, czyli 2 467,51 zł brutto.

Natomiast za marzec 2020 r. R. W. wypracował wynagrodzenie w kwocie 1 440,50 zł. Zatem suma wynagrodzenia zasądzona na jego rzecz wyniosła 3 908,01 zł.

Roszczenie o diety podlegało oddaleniu. W stosunku do pracownika podstawą prawną tego świadczenia jest art. 77 ⁵ § 1 k.p., zgodnie z którym pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Szczegóły dotyczące wysokości i sposobu naliczania świadczeń za podróż służbową, w tym diet, zostały natomiast określone w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r. poz. 167).

Przepisy te nie mają zastosowania do umów cywilnoprawnych. Zleceniobiorca może domagać się od zleceniodawcy wydatków, które poczynił w celu należytego wykonania zlecenia, na mocy art. 742 k.c.

Powodowie nie wykazali poniesienia wydatków, natomiast twierdzili, że umówili się na zapłatę diet. Pozwany A. D. (1) potwierdził, że doszło do zawarcia ustnej umowy, zgodnie z którą miał wypłacić powodom diety. Potwierdził to świadek D. N.. Tytułem tychże umówionych diet powodowie otrzymali – jeszcze przed rozpoczęciem pracy w USA – kwoty po 1 386,50 dolarów amerykańskich, które wypłacił im gotówką D. N.. Potwierdzeniem tego faktu były zeznania D. N., a także pokwitowania złożone przez powodów w punkcie 6 litera b) dokumentu „Rozliczenie kosztów zagranicznej podróży służbowej”. Poza tym wpisano tam kwotę 1 100 dolarów amerykańskich ryczałtu za nocleg, choć powodowie faktycznie tych kwot nie otrzymali. Koszty noclegu zostały bowiem poniesione przez amerykańskiego zleceniodawcę. D. K. (2) kwestionował autentyczność swojego podpisu na tym dokumencie, lecz dowód z opinii biegłego z zakresu badania pisma ręcznego potwierdził jego autentyczność. Powód nie składał zarzutów do tej opinii, a sąd uznał ją za miarodajną, tym bardziej, że opinia ma obszerne i spójne uzasadnienie, a biegła ma duże doświadczenie w swojej dziedzinie.

Sąd nie znalazł podstaw do naliczania powodom wyższej diety od otrzymanej, ponieważ jest to świadczenie wynikające jedynie z umowy zawartej przez strony, a nie z przepisów powszechnie obowiązujących. Powodowie nie wykazali, aby umówili się na otrzymanie wyższej kwoty.

W punkcie I wyroku umorzono natomiast postępowanie na podstawie art. 355 k.p.c., ze względu na częściowe cofnięcie powództwa, przy zgodzie pozwanych.

Ustawowe odsetki zasądzono na podstawie art. 481 § 1 kodeksu cywilnego od dnia 5 kwietnia 2020 r. Strony w § 4 ust. 2 umowy zlecenia określiły termin płatności wynagrodzenia na 30 dni po zakończonej pracy. W przypadku powodów termin ten przypadł na 4 kwietnia 2020 r., a ustawowe odsetki zasądzono od dnia następnego.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu oparto na treści art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz art. 100 k.p.c. Koszty te ograniczyły się do tych poniesionych przez pozwanego tytułem zastępstwa procesowego. Powodowie przegrali proces w zakresie powództwa skierowanego przeciwko K. D. (1). Wysokość kosztów zastępstwa procesowego podlegających zwrotowi od każdego z nich wyniosła 3 600 zł, zgodnie z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie – Dz.U. z 2015 r. poz. 1800.

Natomiast koszty procesu w rozliczeniu pomiędzy powodami a pozwanym A. D. (1) wzajemnie zniesiono. Sąd wziął pod uwagę, że powód D. K. (2) wygrał proces w 56% (uwzględniono na korzyść powoda nie tylko zasądzoną kwotę, ale także tę wypłaconą już po wniesieniu powództwa i po upływie umownego terminu), a R. W. – w 47%. W obu przypadkach są to wartości zbliżone do ½, co uzasadnia zniesienie kosztów.

O kosztach sądowych orzeczono w oparciu o przepis art. 113 § 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398). W myśl pierwszego z nich kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Zgodnie z drugą normą koszty nieobciążające przeciwnika sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji nakazuje ściągnąć z roszczenia zasądzonego na rzecz strony, której czynność spowodowała ich powstanie. Dotychczas nieuiszczonym kosztem sądowym była opłata od pozwu, wynosząca od każdego z powodów po 750 zł. Biorąc pod uwagę, że wynik procesu pomiędzy powodami i pozwanym A. D. (1) rozłożył się niemal po połowie, to i obciążenie opłatą od pozwu nastąpiło po połowie.

ZARZĄDZENIE

1) (...)

2) (...) A. D. (1),

3)(...)

18.05.2022