Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2022 roku

Sąd Rejonowy w Łęczycy, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Wojciech Wysoczyński

Protokolant: st. sek. sąd. Katarzyna Retkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 marca 2022 roku,

sprawy z powództwa J. K.

przeciwko (...) Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w
W. / poprzednio (...) Spółka Akcyjna /

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8.086,16 zł /osiem tysięcy osiemdziesiąt sześć złotych szesnaście groszy/ wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 13 października 2021 r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.317 zł /dwa tysiące trzysta siedemnaście złotych/ tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty.

sygn. akt I C 280/21

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23 grudnia 2021 r. powód J. K. reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika w osobie adwokata wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Towarzystwo (...) SA z siedzibą w W. kwoty 8 086, 16 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 20 grudnia 2018 r. Powód wniósł nadto o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano m.in., iż powód dnia 29 maja 2017 r. zawarł z poprzednikiem prawnym pozwanego umowę ubezpieczeniową na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi. Pismem z 19 grudnia 2018 r. pozwany poinformował powoda, iż z uwagi na złożoną rezygnację umowa została rozwiązana w dniu 18 grudnia 2018 r. Wartość konta na dzień rozwiązania wynosiła 10 724, 34 zł, od której dokonano potrącenia kwoty w wysokości 5 051, 72 zł tytułem opłaty za wykup. Na rzecz pozwanego wypłacono 5 672, 62 zł. W trakcie trwania umowy pozwany pobrał nadto kwotę 3 043, 44 zł tytułem opłaty dystrybucyjnej – łącznie więc 8 086, 16 zł.

W ocenie powoda postanowienia OWU oraz tabeli opłat i limitów stanowią klauzule abuzywne o jakich mowa w art. 385 ¹ § 1 kc, w związku z czym pobranie wskazanej kwoty przez pozwanego było niezasadne.

/pozew, k. 3 – 7/

W odpowiedzi na pozew pozwany reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi pozwany m.in. przyznał, że zawarł z powodem umowę ubezpieczenia. Pozwany zaprzeczył jednak, by umowa ubezpieczenia zawierała klauzule niedozwolone. W ocenie pozwanego powód nie udowodnił swojego roszczenia i nie wskazał żadnych dowodów które pozwalałby dokonać kontroli kwestionowanego wzorca umownego. Pozwany wskazał, iż powód był informowany o charakterze zawieranej umowy. Ponadto pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia powoda, które należy uznać za świadczenie okresowe.

/odpowiedź na pozew, k. 38 – 45/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskiem z 16 maja 2017 r. powód zwrócił się do (...) SA o zawarcie umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi db (...) B. (...). We wniosku wskazano, że dotyczy on umowy ze składką podstawową opłacaną jednorazowo w kwocie 115 600 zł.

We wniosku powód zawarł m.in. oświadczenie, że otrzymał i zapoznał się z OWU na życie – indeks(...), tabelą opłat i limitów oraz stosownych regulaminów oraz że warunki te są dla niego zrozumiałe, w tym w zakresie pobieranych opłat.

/wniosek, k. 57 – 58/

Potwierdzeniem zawarcia w dniu 29 maja 2017 r. umowy na warunkach wskazanych w opisanym powyżej wniosku była Polisa nr (...).

/polisa, k. 11/

W chwili zawierania umowy przedstawiciel pozwanego poinformował powoda, że naliczanie opłat związane z zawartą umową odnosi się tylko do wypracowanych zysków należnych od wpłaconego kapitału.

/przesłuchanie powoda, protokół rozprawy z dnia 31 marca 2022 r. od 00:10:38/

Pozwany jest następcą prawnym (...) SA.

/bezsporne/

Do łączącej strony umowy zastosowanie miały Ogólne Warunki Ubezpieczenia db (...) B. (...) indeks (...). W rozdziale VI wskazanych OWU określono opłaty pobierane przez ubezpieczyciela. Składają się na nie: opłata za ryzyko ubezpieczeniowe, opłata dystrybucyjna, opłata administracyjna, opłata za zarządzenie, opłata transakcyjna oraz opłata transakcyjna z tytułu zapisania jednostek uczestnictwa funduszu zagranicznego. Zgodnie z § 12 ust. 2 wysokość opłat określa tabela opłat i limitów.

Opłata dystrybucyjna to zgodnie z § 12 ust. 1 pkt 2 opłata określona procentowo w stosunku do składki podstawowej i dodatkowej, pobierana z tytułu ponoszenia przez Towarzystwo kosztów związanych z zawarciem umowy ubezpieczenia (kosztów akwizycji), którymi w szczególności są: prowizje pośredników ubezpieczeniowych, wynagrodzenia z narzutami pracowników zajmujących się akwizycją, koszty wystawiania polis, koszty włączenia umowy do portfela ubezpieczeń, koszty reklamy i promocji produktów ubezpieczeniowych, koszty ogólne związane z badaniem wniosków i wystawianiem polis.

/OWU, k. 12 – 18/

Zgodnie z tabelą opłat i limitów opłata dystrybucyjna wynosi 7% składki podstawowej i jest należna w pełnej wysokości od dnia zawarcia umowy ubezpieczenia. Pobierana jest sukcesywnie w częściach przez pierwsze 4 lata polisy w wysokości 0,1458% składki podstawowej miesięcznie. W przypadku rozwiązania umowy przez 4 rocznicą polisy z przyczyn innych niż śmierć ubezpieczonego wypłacona wartość polisy pomniejszona zostanie o niepobraną część opłaty dystrybucyjnej w pełnej wysokości.

/tabela opłat i limitów, k. 19 – 20/

Po zwarciu umowy pozwany co miesiąc pobierał z konta powoda kwoty z tytułu opłaty dystrybucyjnej. Dnia 15 maja 2018 r. powodowi wypłacono kwotę 102 300 zł. Następnie 18 grudnia 2018 r. na rachunek powoda wypłacono kwotę 5 672, 62 zł. Pismem z 19 grudnia 2018 r. pozwany poinformował o rozwiązaniu umowy zgodnie z wnioskiem powoda oraz o potrąceniu kwoty 5 051, 72 zł z tytułu pozostałej do zapłaty opłaty dystrybucyjnej.

/zestawienie operacji, k. 22 – 24; pismo, k. 21; wniosek, k. 59/

W piśmie datowanym na 12 października 2021 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem. Pozwany odmówił zapłaty w piśmie z dnia 13 października 2021 r.

/wezwanie, k. 25 – 27; pismo, k. 28/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wymienionych wyżej dowodów z dokumentów, których treść i autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu oraz nie była kwestionowana przez strony postępowania oraz na podstawie dowodu z zeznań powoda.

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie stan faktyczny pozostawał w zasadzie bezsporny. Spór między stronami dotyczył oceny prawnej opłaty dystrybucyjnej określonej przez OWU które miały zastosowanie do umowy zawartej przez strony, a co za tym idzie sporna była zasadność pobrania wskazanej opłaty przez pozwanego. W ocenie pozwanego postanowienia OWU dotyczące wskazanej opłaty stanowiły klauzule niedozwolone (abuzywne) o jakich mowa w art. 385 ¹ § 1 kc.

Analizę tak zarysowanego sporu należy zacząć od przytoczenia treści art. 385 ¹ § 1 kc, zgodnie z którym postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. § 3 wskazanego artykułu precyzuje, że nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Dodatkowo ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (§4).

Definicję konsumenta przewiduje art. 22 ¹ kc za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Powodowi bez wątpienia przysługuje status konsumenta.

Postanowienia nieuzgodnione indywidualnie. Pierwszą przesłanką którą należy poddać ocenie badając ewentualną abuzywność danego postanowienia umownego jest jego indywidualne uzgodnienie przez strony. Na gruncie przedmiotowej sprawy nie ma konieczności głębokiej, teoretycznoprawnej analizy wskazanej przesłanki i rozstrzygania, czy postanowienie uzgodnione indywidualnie to takie, które rzeczywiście stało się przedmiotem negocjacji stron i na które konsument miał rzeczywisty wpływ (ujęcie wąskie) czy też wystarczająca jest hipotetyczna możliwość wywarcia przez konsumenta takiego wpływu, bez względu na to czy faktycznie z takiej możliwości skorzystał (ujęcie szerokie). Nie ulega bowiem wątpliwości, że w ustalonym stanie faktycznym powód nie miał żadnej możliwości wpływu na postanowienia dotyczące opłaty dystrybucyjnej, które stanowiły cześć wzorca umownego jakim bez wątpienia były Ogólne Warunki Ubezpieczenia stosowne przez pozwanego. Zgoda na związanie się wskazanym wzorcem stanowiła warunek sina qua non umowy. Postanowienia te nie były zatem uzgodnione indywidualnie.

Główne świadczenia stron. Kolejnym krokiem musi być dokonanie oceny charakteru danego postanowienia umownego z punktu widzenia wiążącej strony umowy – zdanie pierwsze art. 385 ^{( 1)} § 1 kc nie dotyczy bowiem postanowień określających główne świadczenia stron, w tym ceny lub wynagrodzenia, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Jak wskazuje trafnie Sąd Najwyższy: „pojęcie "głównych świadczeń stron" należy interpretować raczej wąsko, w nawiązaniu do elementów przedmiotowo istotnych umowy. Przemawia za tym treść przepisu: ustawodawca posłużył się terminem "postanowienia określające główne świadczenia stron", a nie zwrotem "dotyczące" takiego świadczenia, który ma szerszy zakres” (Wyrok SN z 8.06.2004 r., I CK 635/03, LEX nr 846537). Na konieczność wąskiego rozumienia „głównych świadczeń stron” zdaje się także wskazywać orzecznictwo (...) dotyczące art. 4 ust. 2 Dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz. U. UE. L. z 1993 r. Nr 95, str. 29 z późn. zm.) - tak np. w wyroku z 30.04.2014 r. (C-26/13, Á. (...) 2014, nr 4, poz. I-282) Trybunał wskazał, iż „zważywszy na derogacyjny charakter art. 4 ust. 2 omawianej dyrektywy i związaną z nim konieczność dokonywania zawężającej wykładni tego przepisu, za warunki umowy, które mieszczą się w pojęciu 'określenia głównego przedmiotu umowy" w rozumieniu tego przepisu, należy uważać te, które określają podstawowe świadczenia w ramach danej umowy i które z tego względu charakteryzują tę umowę. Natomiast warunki, które wykazują charakter posiłkowy względem warunków definiujących samą istotę stosunku umownego, nie mogą być objęte pojęciem 'określenia głównego przedmiotu umowy' w rozumieniu owego artykułu”.

Zawarta przez strony umowa miała charakter umowy ubezpieczenia z elementami inwestycyjnymi. W ocenie Sądu analiza postanowień OWU prowadzi do wniosku, że podstawowym celem umowy było ubezpieczenie życia powoda, nie zaś element inwestycyjny, który bez wątpienia stanowił jej ważny element ekonomiczny, nie mając jednak charakteru decydującego dla określenia jej prawnego charakteru, a co za tym idzie dla określenia essentialia negotii zawartej umowy. Zgodnie z art. 805 § 1 kc przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Z kolei zgodnie z art. 829 § 1 pkt 1 kc ubezpieczenie osobowe może w szczególności dotyczyć przy ubezpieczeniu na życie - śmierci osoby ubezpieczonej lub dożycia przez nią oznaczonego wieku. Zgodnie zaś z § 2 ust. 1 i 2 OWU przedmiotem ubezpieczenia jest życie ubezpieczonego, zaś zakres ubezpieczenia obejmuje śmierć ubezpieczonego w okresie ubezpieczenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd przyjął, iż świadczeniem głównym ze strony powoda było opłacenie składki jednorazowej, zaś świadczeniem głównym ze strony pozwanego była wypłata określonej sumy pieniężnej w razie śmierci ubezpieczonego w okresie ubezpieczenia. Wskazane postanowienia umowne w ocenie Sądu określają główne świadczenia stron, stanowiąc elementy przedmiotowo istotne zawartej umowy ubezpieczenia. Pozostałe postanowienia umowne, w tym określające wysokość opłaty dystrybucyjnej nie stanowią świadczeń głównych w rozumieniu powołanych powyżej przepisów, a co za tym idzie mogą być oceniane w kontekście art. 385 ¹ § 1 k.c.

Sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta. Wskazane przesłanki należy rozumieć odrębnie, a dla uznania danego postanowienia muszą one zostać spełnione łącznie. Jak trafnie wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie: „jako sprzeczne z dobrymi obyczajami kwalifikowane są przy tym w szczególności wszelkie postanowienia, które zmierzają do naruszenia równorzędności stron umowy, nierównomiernie rozkładając uprawnienia i obowiązki między partnerami stosunku obligacyjnego. Natomiast o rażącym naruszeniu interesów konsumenta można mówić w przypadku prawnie relewantnego znaczenia tego nierównomiernego rozkładu praw i obowiązków stron umowy. I chociaż z reguły rażące naruszenie interesu konsumenta jest naruszeniem dobrych obyczajów, to może się również zdarzyć, że nie będzie podstaw do uznania zachowania sprzecznego z dobrymi obyczajami, za rażąco naruszające interes konsumenta” (Wyrok SA w Warszawie z 3.07.2014 r., VI ACa 1313/13, LEX nr 1504530). Przy ocenie sprzeczności z dobrymi obyczajami znaczenie ma także odpowiednie poinformowanie konsumenta o charakterze, funkcji i uzasadnieniu danego postanowienia umownego (o doniosłości obowiązku informacyjnego wypowiedział się m.in. SN w wyroku z 18.12.2013 r. w sprawie I CSK 149/13 - OSNC 2014, nr 10, poz. 103).

W ocenie Sądu postanowienia OWU dotyczące opłaty dystrybucyjnej były sprzeczne z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając przy tym interes konsumenta. Wskazanie w OWU, iż opłata pobierana jest z tytułu ponoszenia przez Towarzystwo kosztów związanych z zawarciem umowy ubezpieczenia (kosztów akwizycji), którymi w szczególności są: prowizje pośredników ubezpieczeniowych, wynagrodzenia z narzutami pracowników zajmujących się akwizycją, koszty wystawiania polis, koszty włączenia umowy do portfela ubezpieczeń, koszty reklamy i promocji produktów ubezpieczeniowych, koszty ogólne związane z badaniem wniosków i wystawianiem polis nie wyjaśnia w sposób dostateczny podstaw jej naliczania i ustalenia jej wymiaru na poziomie 7% składki podstawowej. Takie ustalenie składki ma bowiem charakter ryczałtowy i jest oderwane od okoliczności konkretnej sprawy, od warunków, w jakich została zawarta dana umowa. Jednocześnie zaś przerzuca ciężar kosztów ponoszonych przez ubezpieczyciela i związanych z jego działalnością gospodarczą na konsumenta, który nie ma żadnego wpływu na decyzje gospodarcze ubezpieczyciela w zakresie wskazanym jako uzasadniający opłatę. To ubezpieczyciel decyduje o warunkach umów z agentami, skali i sposobie reklamy produktu, liczbie zatrudnionych pracowników czy trybie rozpoznawania wniosków. W toku postępowania nie wykazano, by pozwany w chwili zwarcia umowy wyjaśnił powodowi, w jaki sposób zawarcie z nim tej umowy pozostawało w adekwatnym związku z koniecznością poniesienia przez pozwanego kosztów pokrywanych wprowadzoną opłatą. Załączenie do akt sprawy pisma informującego o wysokości prowizji którą pozwany miał wypłacić z tytułu umowy agencyjnej nie wpływa na powyższe ustalenia. To pozwany zdecydował się na zwarcie umowy agencyjnej o określonych warunkach, w tym zwłaszcza co do wysokości należnej agentowi prowizji, o czym nie informował powoda w chwili zawierania umowy. Obarczanie powoda ciężarem obowiązków wynikających z tej umowy bez jakiegokolwiek wpływu powoda na jej treść, a nawet bez wiedzy o jej treści i istnieniu w dniu zawierania umowy ubezpieczania jest w ocenie Sądu sprzeczne z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając interes konsumenta. Stawka 7% od całości wpłaconego kapitału nie może być przy tym uznana za bagatelną i pozbawioną znaczenia przy ocenie ciężarów spoczywających na stronach umowy.

Skutki stwierdzenia abuzywności. Zgodnie z art. 385 ¹ § 1 i 2 kc postanowienie niedozwolone nie wiąże konsumenta, zaś strony są związane umową w pozostałym zakresie. Charakter wskazanej sankcji budzi pewne kontrowersje w doktrynie (szeroko na ten temat R. Trzaskowski [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania. Część ogólna, wyd. II, red. J. Gudowski, Warszawa 2018, art. 385(1), art. 385(2), art. 385(3)). Nie budzi natomiast wątpliwości, że „niedozwolone postanowienie umowy w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. jest ex lege pozbawione mocy wiążącej od samego początku i każdy organ orzekający w sprawie dotyczącej roszczenia z umowy z udziałem konsumenta jest obowiązany z urzędu to uwzględnić, chyba że konsument temu się sprzeciwi w sposób niewymuszony i jednoznaczny” (Wyrok SN z 22.09.2021 r., I NSNc 371/21, LEX nr 3227242). Sąd w składzie orzekającym w przedmiotowej sprawie podziela także pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy, zgodnie z którym: „w art. 385 ¹ § 1 k.c. przewidziany został szczególny rodzaj sankcji, który należy odróżnić od nieważności, wzruszalności oraz bezskuteczności względnej i zawieszonej, a jest to sankcja bezskuteczności częściowej ex lege, która znajduje zastosowanie z mocy ustawy i działa ex tunc, natomiast orzeczenie sądowe, w którym dane postanowienie umowne zostaje uznane za niedozwolone, ma charakter deklaratoryjny, a nie konstytutywny” (Wyrok SN z 29.09.2021 r., I NSNc 333/21, LEX nr 3228661).

Obowiązek badania danych postanowień pod kątem ich abuzywnosci spoczywa zatem na sądzie z urzędu. Chybionym jest zatem podniesiony w odpowiedzi na pozew zarzut niewykazania przez powoda materialnoprawnych podstaw roszczenia, w sytuacji w której spór sprowadzał się w istocie do prawnej oceny postanowień umownych, których treść wynikała z dokumentów złożonych do akt.

Konsekwencją stwierdzenia abuzywność postanowień wzorca umownego przewidującego prawo pozwanego do pobrania od powoda kwoty równej 7% składki podstawowej tytułem opłaty dystrybucyjnej jest bezskuteczność tych postanowień w stosunku do powoda. Tym samym nie istniała umowna podstawa do pobrania kwoty dochodzonej pozwem.

W konsekwencji bezpodstawnie pobrana kwota opłaty dystrybucyjnej winna być zwrócona według konstrukcji zwrotu nienależnego świadczenia (art. 410 § 1 kc), a odpowiedzialność pozwanego ma swoje źródło w płaszczyźnie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu (art. 405 i następne kc).

Chybiony był zarzut przedawnienia. Cyklicznie uiszczane kwoty z tytułu opłaty dystrybucyjnej rzeczywiście stanowiłyby świadczenie okresowe, gdyby zostały ważnie zastrzeżone w umowie i dochodziłby ich podmiot uprawniony z tej umowy do ich pobierania. Wówczas zastosowanie miałby trzyletni termin przedawnienia o jakim mowa w art. 118 kc w odniesieniu do świadczeń okresowych. Jednakże roszczenie dochodzone przez powoda nie ma źródła umownego, a czerpie podstawę z przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu i świadczeniu nienależnym. Tym samym należy przyjąć że przedawnia się w terminie ogólnym dla roszczeń majątkowych, a więc sześcioletnim (art. 118 kc). Jak trafnie zauważył Sąd Najwyższy „przedawnienie roszczenia o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia (nienależnego świadczenia), będącego roszczeniem bezterminowym, rozpoczyna bieg od dnia, w którym korzyść (świadczenie) powinna być zwrócona, gdyby wierzyciel wezwał dłużnika do wykonania zobowiązania w najwcześniejszym możliwym terminie, a więc w taki czas od bezpodstawnego uzyskania korzyści, jaki jest potrzebny do jej zwrotu bez zbędnej zwłoki; w niektórych przypadkach może to być już dzień spełnienia świadczenia nienależnego” (Wyrok SN z 29.09.2017 r., V CSK 642/16, LEX nr 2434728).

Przedawnienie biegnie przy tym oddzielnie dla każdego ze świadczeń pobranych nienależnie przez pozwanego tytułem opłaty dystrybucyjnej. Jako iż pierwsza z nich (pobrana najdawniej) została pobrana dnia 28 czerwca 2017 r., zaś pozew złożono 23 grudnia 2021 r. - termin przedawnienia więc nie upłynął.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 481 § 1 kc od dnia 13 października 2021 r. W tym dniu bowiem pozwany odmówił spełnienia świadczenia po wezwaniu przez powoda. W dacie oznaczonej w pozwie jako początkowa data naliczania odsetek powód nie wezwał jeszcze pozwanego do spełnienia świadczenia, a więc ten nie pozostawał w zwłoce. W związku z tym co do wskazanej części roszczenia odsetkowego powództwo oddalono.

O kosztach procesu orzeczono stosownie do art. 100 oraz 98 § 1 ¹ kpc., mając na uwadze iż powód uległ tylko w nieznacznej części swego żądania. Na wskazane koszty złożyły się wynagrodzenie pełnomocnika – 1800 zł (§ 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. poz. 1800 z późn. zm.)), opłata od pozwu w kwocie 500 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.