Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wnioskodawca K. G. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. z dnia 4 stycznia 2021 r., znak (...), odmawiającej mu przyznania jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy.

Uzasadniając swoje odwołanie ubezpieczony podniósł, że po zakończonym leczeniu złożył kompletną dokumentację dotyczącą wypadku przy pracy z dnia 7 lipca 2020 r. i został wezwany na komisję lekarską. Lekarz orzecznik ZUS przyznał mu 3% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami wypadku przy pracy. Następnie ubezpieczony został zawiadomiony, że sprawa została przekazana do ponownego rozpatrzenia z uwagi na zgłoszony zarzut wadliwości orzeczenia lekarza orzecznika ZUS. Wnioskodawca podkreślił, że Komisja Lekarska ZUS bez jego udziału ustaliła 0% uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami wypadku przy pracy. Decyzja ZUS jest w ocenie ubezpieczonego krzywdząca i niesprawiedliwa.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. wniósł o oddalenie odwołania z uwagi na brak podstaw prawnych do jego uwzględnienia.

W uzasadnieniu swojego stanowiska organ rentowy wskazał, że z uwagi na to, że Komisja Lekarska ZUS ustaliła 0% uszczerbku na zdrowiu wnioskodawcy spowodowanego skutkami wypadku przy pracy odmówiono ubezpieczonemu prawa do jednorazowego odszkodowania. ZUS zaznaczył, że w wyniku analizy odwołania stwierdzono, że nie wskazano nowych okoliczności, które miałyby wpływ na zmianę zaskarżonej decyzji.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca K. G. urodził się w dniu (...) Rozpoznawano u niego zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, dyskopatię L5/S1, porażenie zginaczy grzbietowych lewej stopy. W 2010 r. przebył operację wypadającego dysku L4/L5. Odbył rehabilitację leczniczą w ramach prewencji rentowej ZUS z uwagi na rozpoznanie w postaci zespołu korzeniowego odcinka L-S z niedowładem stopy lewej, stanu po leczeniu operacyjnym przepukliny L4-5, stanu po urazie przeciążeniowym odcinka L-S, zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych odcinka L-S. Stwierdzono u ubezpieczonego również chorobę zwyrodnieniową rąk i stawów kolanowych. Doznał powierzchownego urazu szyi.

Dowód: - okoliczności bezsporne,

- dokumentacja medyczna w aktach organu rentowego.

Od dnia 1 września 2019 r. wnioskodawca pozostaje zatrudniony przez W. S. działającego pod firmą w Stara G. W. S., na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku pracownika do spraw gospodarczych. Odbył wymagane wstępne badania lekarskie, uzyskał zaświadczenie o braku przeciwwskazań do pracy, przeszedł wstępne szkolenie w zakresie bhp i został zapoznany z zagrożeniami wypadkowymi i oceną ryzyka zawodowego.

W dniu 7 lipca 2020 r. wnioskodawca rozpoczął pracę o godzinie 7:00 i wykonywał swoje codzienne obowiązki. Dbał o porządek i wykonywał proste naprawy wewnątrz i na zewnątrz obiektu. Około godziny 9:30 udał się po sprzęt do magazynku znajdującego się na rampie. W trakcie przemieszczania się po terenie obiektu niefortunnie stanął na kamieniu, który leżał na betonowej drodze. W wyniku tego zdarzenia lewa noga ubezpieczonego wykrzywiła się i poczuł on ból. Po około 50 minutach od wypadku stopa wnioskodawcy zsiniała i spuchła. Ubezpieczony został odwieziony do lekarza, gdzie udzielono mu pierwszej pomocy lekarskiej. Skutkiem wypadku było złamanie V kości śródstopia lewego wnioskodawcy. W dniu wypadku wnioskodawca pracował w odzieży i obuwiu roboczym.

Powyższe zdarzenie zostało uznane za wypadek przy pracy, indywidualny, powodujący czasową niezdolność do pracy.

W dniu wypadku wnioskodawca był zgłoszony do ubezpieczeń społecznych, w tym wypadkowego i rentowego, przez płatnika W. S..

Dowód: - protokół nr (...) ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy z dn. 17.07.2020 r. w aktach organu rentowego,

- karta zapisu wyjaśnień uzyskanych od poszkodowanego w aktach organu rentowego,

- notatka służbowa w aktach organu rentowego,

- historia zdrowia i choroby w aktach organu rentowego.

Pismem z dnia 21 września 2020 r. ubezpieczony wniósł o wypłatę wszelkich świadczeń odszkodowawczych oraz skierowanie go na badania lekarskie lekarza orzecznika ZUS celem ustalenia procentowego uszczerbku na zdrowiu na skutek wypadku przy pracy, jakiemu uległ on w dniu 7 lipca 2020 r.

Dowód: - pismo z dn. 21.09.2020 r. w aktach organu rentowego.

Pismem z dnia 30 września 2020 r. płatnik W. S. wniósł o ustalenie procentowego uszczerbku na zdrowiu wnioskodawcy, który uległ w dniu 7 lipca 2020 r. wypadkowi przy pracy.

Dowód: - pismo z dn. 30.09.2020 r. w aktach organu rentowego.

Orzeczeniem z dnia 3 grudnia 2020 r. lekarz orzecznik ZUS ustalił 3% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu wnioskodawcy spowodowanego skutkami wypadku przy pracy z dnia 7 lipca 2020 r. według pozycji tabeli nr 167b. W opisie naruszenia sprawności organizmu wskazano na stan po wygojonym złamaniu guzowatości V kości śródstopia lewego.

Dowód: - orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dn. 03.12.2020 r., k. 9.

Wobec powyższego orzeczenia lekarza orzecznika ZUS główny lekarz orzecznik ZUS zgłosił zarzut wadliwości i sprawa została przekazana do rozpatrzenia Komisji Lekarskiej ZUS.

Dowód: - pismo z dn. 04.12.2020 r., k. 7.

Komisja Lekarska ZUS ustaliła 0% uszczerbku na zdrowiu wnioskodawcy spowodowanego skutkami wypadku przy pracy z dnia 7 lipca 2020 r. W opisie naruszenia sprawności organizmu wskazano na przebyte złamanie guzowatości V kości śródstopia lewego bez przemieszczenia, według wpisu lekarza leczącego w O.-9 z dnia 21 września 2020 r. wygojone bez utrzymywania się dolegliwości bólowych, z zachowaną ruchomością stopy lewej we wszystkich zakresach.

Dowód: - orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dn. 30.12.2020 r., k. 8.

Decyzją z dnia 4 stycznia 2021 r., znak (...), organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z dnia 7 lipca 2020 r. z uwagi na fakt, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 30 grudnia 2020 r. ustaliła 0% uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami wypadku przy pracy z dnia 7 lipca 2020 r.

Dowód: - decyzja ZUS z dn. 04.01.2021 r., k. 6.

U wnioskodawcy rozpoznano stan po złamaniu guzowatości V kości śródstopia lewego bez przemieszczenia.

Długotrwały uszczerbek na zdrowiu ubezpieczonego związany z wypadkiem przy pracy z dnia 7 lipca 2020 r. w oparciu o rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. oraz załącznika do ww. rozporządzenia wynosił z punktu 162a – 5%.

Dowód: - opinia biegłego ortopedy z dn. 15.11.2021 r., k. 16 – 21.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Odwołanie jako zasadne podlegało uwzględnieniu.

W niniejszej sprawie wnioskodawca K. G. zaskarżył decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. z dnia 4 stycznia 2021 r., znak (...), odmawiającą mu przyznania jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy. Z kolei organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 - 4 w związku z art. 16 ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. 2019 r., poz. 1205 z późn. zm., z 2021 r. poz. 1621, 1834) ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Za stały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nierokujące poprawy. Za długotrwały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, mogące ulec poprawie. Oceny stopnia uszczerbku na zdrowiu oraz jego związku z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową dokonuje się po zakończeniu leczenia i rehabilitacji.

Zgodnie z art. 15 w/w ustawy, przyznanie lub odmowa przyznania jednorazowego odszkodowania oraz ustalenie jego wysokości następuje w drodze decyzji ZUS.

Z kolei stosownie do art. 16 ust. 1 i 2 ustawy wypadkowej, stały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu oraz jego związek z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową ustala lekarz orzecznik lub komisja lekarska. Przy ustalaniu stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu oraz jego związku z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS dotyczące trybu orzekania o niezdolności do pracy.

Według § 8 ust. 1 – 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania, Lekarz Orzecznik ustala w procentach stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, według oceny procentowej stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, zwanej "oceną procentową", która jest określona w załączniku do rozporządzenia (tabela norm procentowego uszczerbku na zdrowiu).

Ponadto, jeżeli dla danego rodzaju uszczerbku ocena procentowa określa dolną i górną granicę stopnia uszczerbku na zdrowiu, lekarz orzecznik określa stopień tego uszczerbku w tych granicach, biorąc pod uwagę obraz kliniczny, stopień uszkodzenia czynności organu, narządu lub układu oraz towarzyszące powikłania. Jeżeli w ocenie procentowej brak jest odpowiedniej pozycji dla danego przypadku, lekarz orzecznik ocenia ten przypadek według pozycji najbardziej zbliżonej. Można ustalić stopień stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w procencie niższym lub wyższym od przewidywanego w danej pozycji, w zależności od różnicy występującej między ocenianym stanem przedmiotowym a stanem przewidzianym w odpowiedniej pozycji oceny procentowej.

Okoliczność, że przedmiotowe zdarzenie miało charakter wypadku przy pracy była w niniejszej sprawie bezsporna. Spór koncentrował się wokół kwestii wystąpienia i wysokości uszczerbku na zdrowiu wnioskodawcy wywołanego zdarzeniem z dnia 7 lipca 2020 r.

Stwierdzenie okoliczności istotnych dla rozpoznania niniejszej sprawy wymagało wiadomości specjalnych i musiało znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłego sądowego. Pełne wyjaśnienie spornych okoliczności wymagało bowiem wiadomości specjalnych, jakimi Sąd nie dysponował.

Na okoliczność ustalenia czy, a jeśli tak, to w jakiej wysokości wnioskodawca doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego skutkami wypadku przy pracy z dnia 7 lipca 2020 r. (według oceny procentowej stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu określonej w załączniku do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 2002 r. – Dz. Ustaw nr 234 poz.1974); a jeżeli zdaniem biegłego wnioskodawca doznał większego niż ustalony przez Komisję Lekarską ZUS 0% uszczerbku na zdrowiu, na czym polega odmienna ocena stanu zdrowia wnioskodawcy dokonana przez biegłego sądowego; czy istnieje potrzeba badania wnioskodawcy przez biegłych innych specjalności (niewymienionych w postanowieniu Sądu); szczegółowego ustosunkowania się do orzeczeń Lekarza Orzecznika ZUS i Komisji Lekarskiej ZUS wydanych w niniejszej sprawie, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza ortopedy.

Biegły ortopeda rozpoznał u wnioskodawcy stan po złamaniu guzowatości V kości śródstopia lewego bez przemieszczenia.

W ocenie biegłego długotrwały uszczerbek na zdrowiu ubezpieczonego związany z wypadkiem przy pracy z dnia 7 lipca 2020 r. w oparciu o rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. oraz załącznika do ww. rozporządzenia wynosił z punktu 162a – 5%.

W pierwszej kolejności biegły zwrócił uwagę na to, że u wnioskodawcy pomimo charakteru złamania, tj. bez przemieszczenia, nie należy zapominać o istniejącym przed wypadkiem ograniczeniu wtórnym ruchomości stawu skokowego lewego po zespole korzeniowym i discektomii i pomimo, że radiogram wykonany po usunięciu unieruchomienia wykazał zrost prawidłowy i oś kości zachowaną, przy mechanizmie urazu nastąpiło skręcenie stawu skokowego lewego jako całości. Dość szybko podjęta rehabilitacja umożliwiła wnioskodawcy częściowe odzyskanie sprawności.

Zdaniem biegłego z badania przedmiotowego ubezpieczonego wynikało jednoznacznie, że o ile w obydwu stopach stwierdzano obniżenie sklepienia podłużnego i poprzecznego obu stóp, czyli płaskostopie podłużne i poprzeczne, to ruchomość w płaszczyźnie strzałkowej stopy lewej jest ograniczona i można mówić tutaj o ograniczeniu ruchomości stopy w stronę grzbietową. Biegły wyjaśnił, że w standardzie ruch ten powinien u osobników w przedziale wieku wnioskodawcy osiągać 30 stopni, a u wnioskodawcy nie przekracza 10 stopni. Wskazał, że zakres supinacji i pronacji również nie jest prawidłowy i świadczy o niepełnym powrocie do funkcji wobec siebie powierzchni stawowych. W czasie tego ruchu nie stwierdza się uszkodzenia żadnych więzadeł pobocznych po stronie zarówno piszczelowej, jak i strzałkowej. Biegły podał również, że bolesność demonstrowana przez ubezpieczonego przy ucisku guzowatości V kości śródstopia jest odczuciem subiektywnym, ustawodawca nie przewidział w tabeli uszczerbków żadnej pozycji na tego typu dolegliwości, natomiast niewłaściwym było w ocenie biegłego zastrzeżenie wadliwości orzeczenia z powodu zastosowania przez lekarza orzecznika ZUS pozycji 162 tabeli uszczerbków. Według biegłego skutki urazu odbiły się bowiem na stawie skokowym lewym, a nie śródstopiu wnioskodawcy, którego złamanie było jedynie pochodną mechanizmu ww. urazu.

Zdaniem biegłego orzeczenie lekarza orzecznika ZUS było prawidłowe w zakresie kwalifikacji z tabeli uszczerbków, jednakże zostało ono podwyższone przez biegłego do 5% z tej samej pozycji, gdyż u mężczyzny w wieku wnioskodawcy z wyjściowo osłabioną funkcją stawu po zespole korzeniowym pozostałości po wypadku przy pracy oznacza większy uszczerbek niż u osobnika wyjściowo zdrowego. Orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 30 grudnia 2020 r. było zdaniem biegłego niezasadne. Biegły wskazał, że nie było potrzeby badania wnioskodawcy przez innych biegłych sądowych.

Do powyższej opinii biegłego zastrzeżenia wniósł organ rentowy, w piśmie z dnia 8 grudnia 2021 r. (k. 30) wskazując że nie można zgodzić się z nią w zakresie oceny procentowego uszczerbku na zdrowiu wnioskodawcy w związku z wypadkiem przy pracy. ZUS podał, że biegły w sposób niepotwierdzony w żadnym dokumencie medycznym rozpoznał u wnioskodawcy stan po przebytym skręceniu stawu skokowego lewego, jednocześnie zgadzając się, że nie ma podstaw na orzeczenie uszczerbku na zdrowiu z punktu 167 na złamanie kości śródstopia. Dalej organ rentowy wyjaśnił, że jak dodatkowo wynika z druku O.-0 z dnia 21 września 2020 r. wydanego przez lekarza prowadzącego złamanie było wygojone bez utrzymywania się dolegliwości podmiotowych, z zachowaną ruchomością stopy lewej we wszystkich zakresach. Lekarz orzecznik w dniu 3 grudnia 2020 r. również wskazał na ruchy stawu skokowego lewego, palców stopy zachowane, w normie. Organ rentowy zaznaczył, że lekarz orzecznik ZUS nie orzekł uszczerbku z punktu 162, tylko z punktu 167, do czego został złożony zarzut wadliwości. W ocenie ZUS biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, stwierdzić należało, że u wnioskodawcy brak było takiego upośledzenia sprawności ruchowej czy odchyleń od normy w badaniu neurologicznym, aby orzec uszczerbek na zdrowiu wyższy niż 0%. W konsekwencji ZUS wniósł o uwzględnienie zastrzeżeń i dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego.

W opinii uzupełniającej z dnia 8 lutego 2022 r. (k. 35 – 37) biegły ortopeda wyjaśnił, że biegli oceniają i ustalają uszczerbek na zdrowiu przede wszystkim na podstawie własnego badania przedmiotowego dokonywanego w dniu zgłoszenia się wnioskodawcy. Poddawane ocenie są odchylenia od stanu prawidłowego, co dotyczy zwłaszcza narządu ruchu, badana jest ruchomość w stawach kończyn i ruchomość kręgosłupa w jego poszczególnych odcinkach. Biegły podkreślił, że dokumentacja lecznicza, w tym ocena uszczerbku dokonana przez innych lekarzy lub instytucje ma znaczenie jedynie pomocnicze, nie może być decydująca, chociażby ze względu na odległość w czasie. Dalej biegły wskazał, że już w czasie orzekania w ZUS istniały wątpliwości co do wysokości czy też uznania uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonego. Biegły zauważył, że dopiero główny lekarz orzecznik ZUS zgłosił zarzut wadliwości orzeczenia i skierował sprawę do rozpatrzenia komisji lekarskiej. Wątpliwości dotyczyły nie tylko skutków urazu – obecności lub braku złamania – ale również istnienia uszczerbku procentowego, o tym nawet nie wspomniał w swoim piśmie przedstawiciel ZUS. Biegły zaznaczył, że zwłaszcza biegły z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii musi brać pod uwagę okoliczności wypadku, całą biomechanikę zaistniałego urazu, nie można zaklinać rzeczywistości twierdząc, że wypadek był błahy, skoro odbył się w okolicznościach typowych biomechanicznie dla skręceń stawu skokowego z uszkodzeniem więzadeł. W ocenie biegłego u wnioskodawcy zastosowano właściwe unieruchomienie, rehabilitację rozpoczęto odpowiednio wcześnie, co spowodowało niemal pełny powrót do sprawności kończyny dolnej lewej. Skutkuje to niewielkim, ale istotnym uszczerbkiem na zdrowiu wnioskodawcy. Biegły podkreślił, że czas działał na korzyść ubezpieczonego i pozwolił wyeliminować większość negatywnych skutków przebytego urazu w zakresie kończyny dolnej lewej. Biegły zwrócił uwagę na to, że lekarz oceniający uszczerbek powinien oceniać go w odpowiedniej do skutków urazu proporcji i jeśli uszczerbek jest nikły, to również powinien być oceniony. Jednocześnie biegły wskazał, że dysproporcje w opiniowaniu nie są niczym nowym w postępowaniach odszkodowawczych. Biegły wyjaśnił, że próbował spojrzeć na przypadek wnioskodawcy w sposób holistyczny, wziął pod uwagę wielotygodniowy przebieg leczenia ubezpieczonego dotyczący kończyny dolnej lewej, ograniczający w znacznym stopniu jego sprawność. Podkreślił przy tym, że pozycja 162a tabeli uszczerbków zawiera rozpiętość od 1 do 15%, zatem orzekając uszczerbek na zdrowiu w wysokości 5% biegły nadal trzymał się rozsądnych granic. Poprzednie orzeczenia, zarówno lekarza orzecznika ZUS, jak i Komisji Lekarskiej ZUS w świetle niewielkiego, lecz istotnego ograniczenia sprawności wnioskodawcy spowodowanego urazem biegły ocenił jako zdecydowanie zaniżone. W konsekwencji biegły podtrzymał swoją opinię i wypływające z niej wnioski.

Do powyższej opinii uzupełniającej biegłego organ rentowy wniósł zastrzeżenia, wskazując, że nie zgadza się z nią w zakresie oceny procentowego uszczerbku na zdrowiu wnioskodawcy w związku z wypadkiem przy pracy. ZUS podał, że biegły w swojej opinii uzupełniającej wskazał, że biegli oceniają i ustalają uszczerbek na zdrowiu przede wszystkim na podstawie własnego badania przedmiotowego dokonywanego w dniu zgłoszenia, co jednakże nie jest prawdą. ZUS wyjaśnił, że w przypadku uszczerbków na zdrowiu biegli, jak i lekarze ZUS są zobowiązani do zapoznania się z dokumentacją wypadkową, w tym przede wszystkim protokołem ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy, a także dokumentacją z prowadzonego leczenia. ZUS podkreślił, że u wnioskodawcy nie stwierdzono w wyniku wypadku urazu skrętnego stawu skokowego, tylko doznał on złamania kości śródstopia i to było następstwo wspomnianego wypadku przy pracy, które nie powoduje uszczerbku na zdrowiu ani długotrwałego, ani stałego. Wobec treści zastrzeżeń, organ rentowy wniósł o ich uwzględnienie i dopuszczenie dowodu z opinii innego składu biegłych tej samej specjalności.

Sąd w ramach zastrzeżonej dla niego swobody, decyduje, czy ma możliwość oceny dowodu w sposób pełny i wszechstronny, czy jest w stanie prześledzić jego wyniki oraz - mimo braku wiadomości specjalnych - ocenić rozumowanie, które doprowadziło biegłego do wydania opinii. Sąd czyni to zapoznając się z całością opinii, tj. z przedstawionym w niej materiałem dowodowym, wynikami badań przedmiotowych i podmiotowych. Wszystko to, a nie tylko końcowy wniosek opinii, stanowi przesłanki dla uzyskania przez sąd podstaw umożliwiających wyjaśnienie sprawy.

W niniejszej sprawie Sąd uwzględnił treść opinii i opinii uzupełniającej biegłego sądowego. Przedmiotowe opinie są w ocenie Sądu spójne, logiczne i wyczerpujące. Biegły szczegółowo opisał materiał stanowiący podstawę konkluzji. Z treści opinii wynika, że powstała ona w oparciu o badanie i wywiad z wnioskodawcą, po dokładnym zapoznaniu się z dokumentacją medyczną wnioskodawcy zawartą w aktach sprawy.

Ze sporządzonych opinii biegłego wynikało, że długotrwały uszczerbek na zdrowiu ubezpieczonego związany z wypadkiem przy pracy z dnia 7 lipca 2020 r. w oparciu o rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. oraz załącznika do ww. rozporządzenia wynosił wedle pozycji 162a tabeli 5%.

Opinia biegłego sądowego podlega ocenie przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przymiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków. Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia 19 grudnia 1990 r. (I PR 148/90, OSP 1991/11/300) stwierdził, że „Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń”.

Zgodnie z art. 286 k.p.c. Sąd może zażądać ustnego wyjaśnienia opinii złożonej na piśmie, może też w razie potrzeby zażądać dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. Samo niezadowolenie stron z opinii biegłych nie uzasadnia jednak zażądania dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. Sąd, w ramach zastrzeżonej dla niego swobody, decyduje, czy ma możliwość oceny dowodu w sposób pełny i wszechstronny, czy jest w stanie prześledzić jego wyniki oraz - mimo braku wiadomości specjalnych - ocenić rozumowanie, które doprowadziło biegłego do wydania opinii. Sąd czyni to zapoznając się z całością opinii, tj. z przedstawionym w niej materiałem dowodowym, wynikami badań przedmiotowych i podmiotowych. Wszystko to, a nie tylko końcowy wniosek opinii, stanowi przesłanki dla uzyskania przez sąd podstaw umożliwiających wyjaśnienie sprawy.

W niniejszej sprawie wyłącznie organ rentowy wnosił zastrzeżenia do opinii biegłego. Sąd uwzględnił zastrzeżenia ZUS wyrażone w piśmie z dnia 8 grudnia 2021 r. i dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłego. Jednakże organ rentowy ponownie nie zaakceptował wniosków biegłego i wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności. W ocenie Sądu stanowisko ZUS nie zasługiwało na uwzględnienie. Zdaniem Sądu biegły wyjaśnił wątpliwości ZUS w sposób kompleksowy i wyczerpująco omówił sporne okoliczności. Sąd stwierdził, że zastrzeżenia ZUS nie zawierały merytorycznych uwag, a jedynie polemikę z biegłym. Z tego względu Sąd nie uwzględnił wniosku organu rentowego i pominął dowód z opinii innego biegłego ortopedy na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 i 5 k.p.c., jako nieistotny dla rozstrzygnięcia i zmierzający jedynie do nieuzasadnionego wydłużenia postępowania

W związku z powyższym, Sąd uznał opinie biegłego za w pełni wiarygodne, podzielając dokonane w nich ustalenia i uznając że nie ma podstaw do zanegowania prezentowanego przez biegłego stanowiska.

W tym miejscu Sąd pragnie wskazać, iż zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 9 lutego 2016r. sygn. akt XIII Ga 764/15: „Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z dalszej opinii gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wtedy, gdy opinia, którą dysponuje, zawiera istotne luki, bo nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, jest niejasna, czyli nienależycie uzasadniona lub nieweryfikowalna, tj. gdy przedstawiona przez eksperta analiza nie pozwala organowi orzekającemu skontrolować jego rozumowania co do trafności jego wniosków końcowych (post. SN z 19 sierpnia 2009 r., III CSK 7/09, Legalis). Ustalenia, wymagające wiadomości specjalnych, aby mogły stać się składnikiem materiału dowodowego poddawanego ocenie, muszą przybrać formę określoną w art. 278 i n. k.p.c., to znaczy postać opinii biegłego (biegłych) lub odpowiedniego instytutu. (…) Z przyjmowanej powszechnie zasady, iż sąd jest najwyższym biegłym, nie można wyprowadzać wniosku, że może biegłego zastępować, a to oznacza, że jeżeli do poczynienia ustaleń istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy potrzebne są wiadomości specjalne, sąd nie może dokonywać ich sam, nawet gdyby miał w tej dziedzinie odpowiednie kwalifikacje merytoryczne; posiadanie takich kompetencji ułatwia jedynie ocenę opinii biegłego (wyr. SN z 26 października 2006 r., I CSK 166/06, Legalis). (…) Opinia biegłego nie ma w sprawie znaczenia rozstrzygającego i podlega ocenie jak każdy środek dowodowy, jednak w oparciu o właściwe dla jej oceny na płaszczyźnie merytorycznej kryteria, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego stanowiska, stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej. Biegły wyraża opinię o tej części materiału dowodowego, którą wskazuje dla celów jej wydania sąd, nie dokonuje natomiast wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego sprawy, co jest obowiązkiem sądu orzekającego (wyr. SN z 12 lutego 2015 r., IV CSK 275/14, Legalis). Jakkolwiek opinia biegłych jest oparta na wiadomościach specjalnych, to podlega ona ocenie sądu na podstawie całego zebranego w sprawie materiału, a zatem, na tle tego materiału, konieczne jest stwierdzenie, czy ustosunkowała się ona do wynikających z innych dowodów faktów mogących stanowić podstawę ocen w opinii zawartych oraz czy opierając się na tym materiale w sposób logiczny i jasny, przedstawia tok rozumowania prowadzący do sformułowanych w niej wniosków. Jeżeli opinia biegłych wymogów tych nie spełnia, wniosek strony o powołanie innych biegłych uznać należy za zasadny. (…) Wykazywanie okoliczności, uzasadniających powołanie kolejnego biegłego pozostaje w gestii strony. To strona powinna wykazać się niezbędną aktywnością i wykazać błędy, sprzeczności lub inne wady w opiniach biegłych, które dyskwalifikują istniejące opinie ewentualnie uzasadniają powołanie dodatkowych opinii (wyr. SN z 16 września 2009 r., I UK 102/09, Legalis). Należy uznać, że sąd nie ma obowiązku dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych, czy też z opinii instytutu w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony, ale ma obowiązek dopuszczenia takiego dowodu wówczas, gdy zachodzi tego potrzeba (…) (wyr. SN z 1 września 2009 r., I PK 83/09, Legalis)”. W konsekwencji stwierdzić należy, iż to wyłącznie od Sądu zależy, którą z wydanych opinii uzna za wiarygodną i podzieli jej stanowisko, po wszechstronnym rozważeniu zgromadzonego materiału dowodowego i cech opinii, o których wyżej mowa.

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd działał w oparciu o zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy wskazany w treści uzasadnienia, tj. o dowody z dokumentów, których wiarygodność i autentyczność nie budziła wątpliwości stron ani Sądu oraz sporządzone opinie biegłego.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy wypadkowej jednorazowe odszkodowanie przysługuje w wysokości 20% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. W myśl art. 14 ust. 9 ustawy wypadkowej Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego ogłasza w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” wysokość kwot jednorazowych odszkodowań, o których mowa w art. 12. Wskazać należy, iż do ustalenia wysokości jednorazowego odszkodowania przyjmuje się jako podstawę przeciętne wynagrodzenie obowiązujące w dniu wydania decyzji przez organ rentowy (art. 12 ust. 5 ww. ustawy).

Zgodnie z obwieszczeniem Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 3 marca 2020 r. w sprawie wysokości kwot jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej począwszy od dnia 1 kwietnia 2020 r. do dnia 31 marca 2021 r. kwoty jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej wynoszą 984,00 zł za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Przy ustalaniu kwoty odszkodowania za uszczerbek na zdrowiu, Sąd przyjął zatem za 1% uszczerbku kwotę 984,00 zł, tj. wysokość kwoty odszkodowania z dnia wydania decyzji przez stronę pozwaną zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2009 r., sygn. akt I UZP 2/09, publik. w lex nr 487994. Ubezpieczonemu należy się zatem kwota 4.920,00 zł.

Mając powyższe na uwadze, działając na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd w punkcie I sentencji wyroku zmienił zaskarżoną decyzję ZUS z dnia 4 styczna 2021 r. i przyznał wnioskodawcy prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu długotrwałego uszczerbku na zdrowiu będącego następstwem wypadku przy pracy z dnia 7 lipca 2020 r. za doznany 5 % uszczerbek na zdrowiu w kwocie 4.920,00 zł.

Zgodnie z art. 96 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 755, 807, 956, 2186), strona wnosząca odwołanie do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych (tj. opłat sądowych i wydatków). Zgodnie zaś z art. 98 u.k.s.c., w toku postępowania z zakresu ubezpieczeń społecznych wydatki ponosi Skarb Państwa. W niniejszej sprawie w punkcie II sentencji wyroku Sąd orzekł, że koszty sądowe ponosi Skarb Państwa.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.