Pełny tekst orzeczenia

Warszawa, dnia 5 kwietnia 2022 r.

Sygn. akt VI Ka 1039/20

1

2WYROK

2.1W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

3Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:SSO Anna Zawadka

Sędziowie:SO Michał Bukiewicz

SR (del) Tomasz Morycz

protokolant: protokolant sądowy – stażysta Paulina Zborowska

4przy udziale prokuratora Marka Traczyka

po rozpoznaniu dnia 5 kwietnia 2022 r.

5sprawy R. Ż., syna T. i J., ur. (...) w N.

6oskarżonego o przestępstwa z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 278 § 1 i 5 kk w zb. z art. 276 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

7na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

8od wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie

9z dnia 24 lipca 2020 r. sygn. akt II K 1019/19

11zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że w punkcie VII zamiast kwoty 852,60 zł zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. L. (1) kwotę 1298,88 zł (tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt osiem zł osiemdziesiąt osiem gr) tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu przed Sądem I instancji wraz z podatkiem od towarów i usług; w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. L. (1) kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT; zwalnia oskarżonego R. Ż. od ponoszenia kosztów sądowych w postepowaniu odwoławczym, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

SSO Anna Zawadka SSO Michał Bukiewicz SSR (del) Tomasz Morycz

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1039/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 24 lipca 2020 roku, II K 1019/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba, że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

Uchylenie

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

R. Ż.

uprzednia karalność oskarżonego

informacja z KRK

739-742

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

informacje z KRK

załączone dokumenty urzędowe zostały sporządzone w przepisanej prawem formie przez organ do tego uprawniony, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowe poświadczone. Strony nie kwestionowały autentyczności tych dokumentów.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut w apelacji obrońcy

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, mający wpływ na treść wyroku, polegający na uznaniu, że:

-oskarżony R. Ż. popełnił czyn z pkt I, podczas gdy:

1.  Z zeznań pokrzywdzonego nie wynikało jednoznacznie, że oskarżony miał dokonać przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 600 zł oraz 50 euro na szkodę pokrzywdzonego, przy czym pokrzywdzony zmieniał treść swoich zeznań w części dotyczącej chwili utraty przez niego przytomności- początkowo twierdząc, że nie pamięta momentu zaboru jego portfela przez sprawcę (k.10), a następnie zeznając odmiennie- stwierdził, że czuł jak oskarżony wyjmuje portfel z kieszeni spodni pokrzywdzonego (k.674-675);

2.  Z zeznań pokrzywdzonego Z. D. złożonych podczas rozprawy w dniu 2 lipca 2020r. (k.674-675) wynikało, że drzwi do mieszkania były otwarte, a zatem dowolna osoba mogła dokonać zaboru pieniędzy z portfela pokrzywdzonego podczas kiedy pokrzywdzony był nieprzytomny;

3.  Z informacji uzyskanych od SP ZOZ (...) Pogotowia (...) w G. (pismo z dnia 30 marca 2020r.-w aktach) wynika, że w okresie objętym zarzutem oskarżony przebywał w okolicy T., skąd następnie wyjechał do pracy na terenie Niemiec;

- oskarżony R. Ż. popełnił czyn zarzucony w pkt II podczas gdy:

1. żaden ze świadków przesłuchanych w toku postępowania przygotowawczego nie widział aby oskarżony dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telefonu marki N., torebki damskiej z zawartością pieniędzy w kwocie 4500 zł, dowodu osobistego K. S., legitymacji emeryta i rencisty K. S., karty bankomatowej Banku (...), powodując szkodę w łącznej wartości strat 4.600 zł na rzecz K. S., zaś wobec śmierci pokrzywdzonej oraz świadków R. S. i E. W. nie było możliwe uzupełnienie ich zeznań w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji;

2. z informacji uzyskanych od SP ZOZ (...) Pogotowia (...) w G. (pismo z dnia 30 marca 2020r. – w aktach) wynika, że w okresie objętym zarzutem oskarżony przebywał w okolicach T., skąd następnie wyjechał do pracy na terenie Niemiec;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Postawiony zarzut ma charakter polemiczny względem prawidłowych ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd rejonowy. Z ustaleń tych wynika, że R. Ż. brał udział w napadzie rabunkowym na pokrzywdzonego Z. D., co potwierdzają nie tylko konsekwentne zeznania tego świadka, który w toku śledztwa rozpoznał na zdjęciu bez żadnych wątpliwości, że sprawcą napadu na niego jest oskarżony R. Ż. (k.25,26-27), ale także dowód obiektywny w postaci opinii daktyloskopijnej. Na rozprawie pokrzywdzony Z. D. potwierdził, że sprawcą rozboju był R. Ż., którego kojarzył z widzenia i wiedział gdzie mieszka. Widywał go sporadycznie na ulicy i w sklepie jego matki, która prowadziła sklep pod wiaduktem kolejowym. Pokrzywdzony Z. D. nie miał więc żadnych problemów aby rozpoznać oskarżonego na zdjęciu, a na rozprawie potwierdził swoje zeznania, konsekwentnie obciążając oskarżonego jako sprawcę. Tego dnia po spotkaniu oskarżonego pod sklepem pokrzywdzony zaprosił go do swojego mieszkania, gdzie razem spożywali alkohol. Po spożyciu alkoholu oskarżony nie chciał wyjść z mieszkania pokrzywdzonego i uderzył go pięścią w twarz, a kiedy pokrzywdzony się przewrócił, sprawca kopnął go kilka razy w klatkę piersiową. Na skutek uderzeń pokrzywdzony stracił przytomność, a kiedy ją odzyskał sprawdził, że w portfelu który miał w kieszeni spodni brakuje 600 zł i 50 euro, które sprawca musiał mu wyjąć w czasie gdy był nieprzytomny.

Rację ma skarżący, że początkowo pokrzywdzony Z. D. zeznał, iż stracił przytomność i może tylko przypuszczać, że sprawca wyjął mu portfel z kieszeni, wyjął pieniądze, a portfel włożył z powrotem do kieszeni (k.11). W toku kolejnych zeznań złożonych zaledwie 2 dni później pokrzywdzony zeznał, że kiedy sprawca go kopał to on przestał się ruszać i leżał w pozycji skulonej, wtedy sprawca pochylił się i wyjął mu z tylnej kieszeni spodni portfel, a potem poczuł jak wkłada mu go z powrotem. Pokrzywdzony twierdzi, że stracił przytomność dopiero po tym jak sprawca wybiegł z mieszkania . Poza pieniędzmi z portfela z mieszkania nic więcej nie zginęło. Pokrzywdzony był pewien, że pieniądze zostały skradzione przez rozpoznanego przez niego mężczyznę (k.30-31). Nie ma zatem racji obrońca, że pokrzywdzony dopiero na rozprawie zmienił swoje zeznania, gdyż zmiana depozycji nastąpiła już kilka dni po zdarzeniu. Na rozprawie pokrzywdzony Z. D. potwierdził, że był skopany, ale czuł jak sprawca wyciąg mu portfel (k.674v).

Za wiarygodnością tej wersji wydarzeń przemawia to, że pokrzywdzony nie miał wcześniej konfliktu z oskarżonym i nie miał powodu aby go bezzasadnie pomawiać o zabór pieniędzy z portfela. Ponadto pokrzywdzony nie dążył do obciążenia oskarżonego ponad miarę, skoro zeznał, że poza pieniędzmi z portfela nic więcej z mieszkania nie zginęło, a w regale była złota biżuteria i telefony komórkowe. Zeznania pokrzywdzonego znajdują potwierdzenie w protokole oględzin miejsca zdarzenia (k.33-35) i materiale fotograficznym (k.165), który potwierdza, że sprawca nie przeszukiwał mieszkania i nie zabrał innych wartościowych przedmiotów np. telewizora, dekodera, DVD, magnetowidu. Obecność oskarżonego R. Ż. na miejscu przestępstwa potwierdza opinia daktyloskopijna. Podczas oględzin miejsca zdarzenia funkcjonariusze policji zabezpieczyli ślady linii papilarnych m.in. na butelce alkoholu, który spożywali razem pokrzywdzony i sprawca – ślad nr 6 (k.34). Z opinii biegłego z Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Stołecznej Policji (k.687-690) wynika, że dowodowe odwzorowanie linii papilarnych na folii nr 6 lit.”a” jest zgodne z odwzorowaniami linii papilarnych opuszki serdecznego palca lewej ręki na karcie daktyloskopijnej i arkuszu papieru wypełnionych na personalia Ż. R..

Nie ma zatem racji skarżący, że żaden dowód nie potwierdza udziału oskarżonego R. Ż. w napadzie rabunkowym na pokrzywdzonego Z. D.. Na udział oskarżonego w popełnieniu przestępstwa rozboju opisanego w pkt I aktu oskarżenia wskazują konsekwentne zeznania pokrzywdzonego Z. D. i dowód obiektywny w postaci opinii daktyloskopijnej. Wbrew argumentom skarżącego informacja uzyskana od SP ZOZ (...) Pogotowia (...) w G. nie potwierdza aby w czasie popełnienia rozboju tj. w dniu 8 lipca 2012r. oskarżony R. Ż. przebywał w okolicach T.. Dokument na który powołuje się obrońca (k.659) dotyczy udzielenia oskarżonemu pomocy medycznej w dniach 25-27 lipca 2019r. Tymczasem rozbój na pokrzywdzonym Z. D. miał miejsce w dniu 8 lipca 2012r. Ponadto z innych dokumentów znajdujących się w aktach sprawy (k.642,284) wynika, że oskarżonemu R. Ż. (...) Pogotowia (...) w G. udzieliła pomocy medycznej w dniu 21 lipca 2012r., czyli 13 dni po napadzie rabunkowym. Przez okres 13 dni oskarżony R. Ż. mógł swobodnie poruszać się po terenie Polski i przejechać odległość z L. do G., którą można pokonać pociągiem w zaledwie 4 godziny. Argumentacja obrońcy, który kwestionuje udział w rozboju oskarżonego, nie zasługuje więc na uwzględnienie i stanowi jedynie próbę nieskutecznej polemiki z logicznymi ustaleniami i prawidłową oceną dowodów dokonaną przez Sąd Rejonowy.

Odnosząc się do argumentów podniesionych przez obrońcę w odniesieniu do czynu z pkt II, wskazać należy, że dowodem bezpośrednio obciążającym oskarżonego są zeznania pokrzywdzonej K. S., która opisała wygląd mężczyzny, który w dniu 15 lipca 2012r. przyszedł do jej syna i spożywał z nim alkohol, a następnie zabrał jej telefon i torebkę, w której miała pieniądze w kwocie 4500 zł, pochodzące z wypłaty zasiłku pogrzebowego oraz dokumenty tj. dowód osobisty, legitymację emeryta i kartę bankomatową banku (...) (k.116). Pokrzywdzona nie znała wcześniej tego mężczyzny, ale podczas okazania tablicy poglądowej (k.83) K. S. 10 dni po kradzieży rozpoznała na zdjęciu oskarżonego R. Ż. jako sprawcę kradzieży (k.85-87). Pokrzywdzona była pewna i nie miała żadnych wątpliwości i rozpoznała oskarżonego po rysach twarzy. Śmierć pokrzywdzonej i brak jej bezpośredniego przesłuchania na rozprawie, nie pozbawia wiarygodności tych zeznań ze śledztwa. Natomiast zeznania pozostałych świadków tj. R. S. i E. W. nie mają znaczenia w tej sprawie, skoro R. S. syn pokrzywdzonej usnął po spożyciu alkoholu i nie był świadkiem zaboru telefonu i torebki na szkodę jego matki (k.64-65). Natomiast świadka E. W. w ogóle nie było na miejscu zdarzenia i nie znał mężczyzny z którym tego dnia spożywał alkohol u siebie w mieszkaniu (k.66v). Śmierć tych osób i brak możliwości ich przesłuchania na rozprawie, nie ma żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Wbrew argumentom skarżącego informacja uzyskana od SP ZOZ (...) Pogotowia (...) w G. nie potwierdza aby w czasie popełnienia kradzieży na szkodę K. S. tj. w dniu 15 lipca 2012r. oskarżony R. Ż. przebywał w okolicach T.. Dokument na który powołuje się obrońca (k.659) dotyczy udzielenia oskarżonemu pomocy medycznej w dniach 25-27 lipca 2019r. Tymczasem kradzież telefonu i torebki na szkodę K. S. miała miejsce w dniu 15 lipca 2012r. Ponadto z innych dokumentów znajdujących się w aktach sprawy (k.642,284) wynika, że oskarżonemu R. Ż. (...) Pogotowia (...) w G. udzieliła pomocy medycznej w dniu 21 lipca 2012r., czyli ponad 6 dni po kradzieży. Przez okres 6 dni oskarżony R. Ż. mógł swobodnie poruszać się po terenie Polski i przejechać odległość z L. do G., którą można pokonać pociągiem w zaledwie 4 godziny. Argumentacja obrońcy, który kwestionuje udział oskarżonego w kradzieży, nie zasługuje więc na uwzględnienie i stanowi jedynie próbę nieskutecznej polemiki z logicznymi ustaleniami i prawidłową oceną dowodów dokonaną przez Sąd Rejonowy.

Podsumowując, przyjęta przez skarżącego linia obrony nie wytrzymuje konfrontacji ze wskazanym wyżej materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

3.2.

Obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, polegającą na naruszeniu zasady in dubio pro reo (art. 5 § 2 kpk), w sytuacji gdy w związku z brakiem jednolitych zeznań świadków K. S., R. S. i E. W. (brak naocznych świadków zaboru mienia należącego do pokrzywdzonej) Sąd winien był powziąć wątpliwość co do osoby sprawcy tego czynu, nie poprzestając na ustaleniu, że świadkowie zeznali, iż oskarżony był obecny w danym miejscu i czasie, gdzie mogło dojść do popełnienia przestępstwa kradzieży na szkodę K. S. oraz rozstrzygając ww. wątpliwość na niekorzyść oskarżonego R. Ż. ( skoro świadkowie nie widzieli kto dokonał zaboru mienia opisanego w akcie oskarżenia, to wątpliwości związane z ustaleniem sprawcy tego zaboru powinny zostać rozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego R. Ż.);

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnośnie argumentacji dotyczącej zastosowania przepisu art. 5 § 2 k.p.k., to stwierdzić należy, że przepis ten dotyczy wątpliwości, które ma i nie jest w stanie rozstrzygnąć sąd orzekający, nie zaś wątpliwości skarżącego co do prawidłowości rozstrzygnięcia dokonanego przez sąd. Nie należą do nich przy tym wątpliwości związane z problemem oceny dowodów, a więc który ze wzajemnie sprawczych dowodów zasługuje na wiarę, a który tego waloru nie ma. Jeżeli sąd dokona ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów, odpowiadającej zasadom wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zgodnie z przepisem art. 410 k.p.k., a ustalenia te są stanowcze, to nie może zachodzić obraza art. 5 §2 k.p.k. Reasumując wskazane wyżej dowody w pełni pozwalają na uznanie winy oskarżonego co do obu czynów opisanych w akcie oskarżenia, a wniosek o uniewinnienie oskarżonego w oparciu o przepis art. 5 § 2 kpk jest niezasadny. Sąd Odwoławczy podziela w pełni ocenę dowodową przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy i poczynione w sprawie ustalenia faktyczne. Nie ma racji skarżący, że świadkowie nie widzieli kto dokonał zaboru mienia opisanego w akcie oskarżenia, gdyż pokrzywdzeni Z. D. i K. S. rozpoznali na zdjęciach oskarżonego R. Ż. i nie mieli żadnych wątpliwości co do tego rozpoznania. Natomiast świadkowie R. S. i E. W. nie widzieli momentu dokonania zaboru mienia przez oskarżonego. Zeznania tych dwóch świadków nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia tej sprawy i w żaden sposób nie eskulpują oskarżonego. Ustalenia faktyczne zostały poczynione na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, ocenionego w sposób wszechstronny z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Sąd Rejonowy ocenił materiał dowodowy w sposób kompleksowy, odnosząc się do wszystkich zgromadzonych i przeprowadzonych w toku rozprawy dowodów. Sąd wywiódł prawidłowy wniosek w przedmiocie winy oskarżonego R. Ż. odnośnie obu przypisanych mu czynów. Wbrew twierdzeniom obrońcy dowody w postaci zeznań pokrzywdzonych, protokołów okazania i opinii daktyloskopijnej, obalają twierdzenia oskarżonego, że nie brał udziału w rozboju i kradzieży. Zarzut obrońcy jest niezasadny.

3.3.

Obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, polegającą na naruszeniu § 17 ust 1 pkt 2 oraz § 17 ust 2 pkt 3 w zw. z § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa na rzecz adwokata P. L. (2) ustanowionego z urzędu obrońcy oskarżonego R. Ż. kwoty 852,60 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, podczas gdy prawidłowa minimalna opłat za czynności adwokackie podjęte w niniejszej sprawie, w tym czynności obrończe pełnione w toku śledztwa oraz w toku rozprawy przed sądem rejonowym, podwyższona o kwotę podatku od towarów i usług, wynosi 1 195,56 zł (tysiąc sto dziewięćdziesiąt pięć złotych i pięćdziesiąt sześć groszy);

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty skarżącego są zasadne. Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia wykazała, iż Sąd Rejonowy nieprawidłowo obliczył należne obrońcy z urzędu wynagrodzenie i pominął udział obrońcy w toczącym się śledztwie. Rację ma obrońca, że jeżeli w wyniku postępowania przygotowawczego sprawa przechodzi do sądowego etapu procesu, to Sąd powinien określić wysokość wynagrodzenia należnego adwokatowi za udział w śledztwie. Zacytować należy tezę postanowienia SN z dnia 21 czerwca 2000r. V KKN 192/00: „Jeżeli postępowanie karne nie kończy się na etapie postępowania przygotowawczego, lecz przechodzi do sądowego stadium procesu karnego i kończy się orzeczeniem sądu, to sąd w orzeczeniu kończącym postępowanie powinien określić, kto, w jakiej części i zakresie ponosi koszty procesu, w tym rozstrzygnąć także o kosztach nieopłaconej przez stronę pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu przygotowawczym”.

Zapłata należy się adwokatowi od chwili rozpoczęcia reprezentowania klienta, dla którego został on wyznaczony, chyba że w oczywisty sposób zaniedbał obowiązków świadczenia pomocy wynikających z ustawy, a w szczególności nie porozumiał się z klientem, nie udzielił mu porady lub nie wyraził opinii, nie wystąpił przed sądem lub innym organem prowadzącym postępowanie (postanowienie SA we Wrocławiu z dnia 5 września 2006 r., II AKz 289/06, KZS 2007, z. 6, poz. 74, LEX nr 203379). W niniejszej sprawie obrońca został wyznaczony na etapie śledztwa zarządzeniem z dnia 22 lipca 2019r. (k.425). W toku postępowania przygotowawczego obrońca zgłosił swój udział w sprawie wraz z wnioskami (k.451), zapoznał się z aktami sprawy i uczestniczył w czynności zapoznania podejrzanego z materiałami śledztwa (k.476), a zatem realnie podjął działania obronne. Zgodnie zaś z § 17 ust 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019r. poz. 18) opłata w sprawie objętej śledztwem wynosi 300 złotych.

Ponadto Sąd Rejonowy nie uwzględnił, że obrońca oskarżonego uczestniczył w 5 rozprawach przed Sądem tj. w dniach 27.01.2020r., 09.03.2020r., 27.05.2020r., 02.07.2020r. i 24.07.2020r., a zatem na wynagrodzenie obrońcy składa się kwota 300 zł za śledztwo oraz kwota 420 zł za pierwszy termin rozprawy i po 84 zł za 4 kolejne terminy. Uzyskaną sumę tj. 1056 zł należy podwyższyć o kwotę podatku od towarów i usług tj. 23 %, a zatem kwota wynagrodzenia należnego obrońcy wynosi łącznie z kwotą podatku od towarów i usług - 1298,88 zł (tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt osiem złotych osiemdziesiąt osiem groszy). Nakład pracy obrońcy nie jest zdecydowanie ponadprzeciętny, dlatego wynagrodzenie odpowiada jedynie wysokości stawki „minimalnej” (por. postanowienie SN z dnia 28 lipca 2016 r., IV KZ 37/16, LEX nr 2076411).

Wniosek

1.  Zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego R. Ż. od zarzucanych mu czynów oraz zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. L. (1) kwoty 1 195,56 zł, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu w postępowaniu przygotowawczym w toku śledztwa oraz w postępowaniu rozpoznawczym przez Sądem Rejonowym w Legionowie;

2.  Zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. L. (1) kwoty 516,60 zł tytułem opłaty za czynności obrońcy ustanowionego z urzędu w postępowaniu apelacyjnym przed Sądem Okręgowym Warszawa Praga w Warszawie, albowiem koszty te nie zostały uiszczone w całości ani w części;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec niezasadności zarzutów podniesionych w pkt 1 i 2 apelacji, wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów okazał się również niezasadny.

Na uwzględnienie zasługiwał jedynie wniosek o podwyższenie kwoty wynagrodzenia zasądzonego na rzecz obrońcy z urzędu, albowiem kwota wyliczona przez Sąd Rejonowy była zaniżona w stosunku do należnej stawki minimalnej ustalonej na podstawie § 17 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019r. poz. 18).

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1

Przedmiot utrzymania w mocy

wina i kary jednostkowe oraz kara łączna orzeczona wobec oskarżonego;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacja wniesiona przez obrońcę oskarżonego nie zawiera argumentów, które mogłyby podważyć prawidłowość zaskarżonego wyroku w zakresie winy i kary.

Sąd odwoławczy uznał, że ustalenia poczynione przez Sąd pierwszej instancji, dotyczące winy i kary orzeczonej wobec oskarżonego były prawidłowe. Powody i rozważania w tym zakresie przedstawione zostały w częściach wcześniejszych uzasadnienia w odniesieniu do wywiedzionych zarzutów.

Wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe i kara łączna 4 lat pozbawienia wolności nie nosi cech rażącej surowości, byłaby taka dopiero wówczas, gdyby w odczuciu społecznym była karą niesprawiedliwą, a takiej oceny nie sposób wyprowadzić w realiach niniejszej sprawy. Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił okoliczności obciążające po stronie oskarżonego, a także słusznie uznał, że z uwagi na wielokrotną karalność oskarżonego (k.739-742) nie zachodzi pozytywna prognoza co do zachowania oskarżonego w przyszłości i brak przesłanek do zastosowania instytucji warunkowego zawieszenia wykonanie orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności. Wbrew argumentom skarżącego nie zachodzą w tej sprawie żadne okoliczności łagodzące po stronie oskarżonego. Analizując dane o karalności nie sposób zgodzić się z tezą, iż oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia i powstrzymuje się od popełnienia poważnych występków. Oskarżony mieszka w Niemczech, ale tam również popełnia przestępstwa. Upływ znacznego okresu czasu od chwili popełnienia czynów wynika przede wszystkim z ukrywania się oskarżonego i unikania procesu. Wskazać należy, że oskarżony był poszukiwany listem gończym w okresie od 2012r. do 2019r., czyli przez 7 lat. Wreszcie śmierć świadków i jednej z osób pokrzywdzonych nie stanowi żadnej okoliczności łagodzącej dla oskarżonego, gdyż wynika z upływu znacznego okresu czasu od popełnienia czynu i jest niezależna od działań oskarżonego. Natomiast kara zaproponowana oskarżonemu przez Prokuratora w trybie art. 335 kpk, nie ma żadnego wpływu na wymiar kary orzeczonej przez Sąd po przeprowadzeniu procesu. Nie może również przesądzać o potrzebie złagodzenia wymiaru kary, skoro oskarżony wycofał swoją akceptację dla wymiaru kary zaproponowanej przez Prokuratora i wybrał postępowanie procesowe.

W tej sprawie nie zachodzi przypadek rażącej niewspółmierności kary. Orzeczone kary jednostkowe uwzględniają w należyty sposób stopień społecznej szkodliwości obu czynów , a kara łączna w ocenie sądu odwoławczego, zrealizuje swój cel, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Brak jest podstaw, by uznać, że w niniejszej sprawie występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (vide: wyroki SN z 22 październik 2007 r., SNO 75/07, LEX nr 569073; z 26 czerwca 2006 r., SNO 28/06 , LEX nr 568924).

W niniejszej sprawie nie zachodzi przypadek orzeczenia przez sąd rażąco niewspółmiernej kary wobec oskarżonego R. Ż.. Orzeczone kary jednostkowe nie przekraczają stopnia winy oskarżonego, uwzględniają w należyty sposób stopień społecznej szkodliwości obu czynów oraz, w ocenie sądu odwoławczego, realizują wobec oskarżonego cele zapobiegawcze i wychowawcze. Sąd I instancji odwołał się w tym zakresie do okoliczności obciążających w postaci dużego stopnia społecznej szkodliwości czynu z pkt I, który z kolei uzasadnił charakterem naruszonego dobra oraz okolicznościami działania oskarżonego. Z woli ustawodawcy popełnienie rozboju jest zagrożone karą pozbawienia wolności od lat 2 do 12. W sytuacji, gdy oskarżonemu została wymierzona kara 3 lat pozbawienia wolności, a zatem bliżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, należy uznać, że nie nosi ona cech rażącej niewspółmierności.

Nadto, sąd rejonowy miał na względzie pozostałe dyrektywy wymiaru kary, jak m.in. sposób życia oskarżonego przed popełnieniem przestępstwa, w tym dotychczasową wielokrotną karalność za przestępstwa podobne, a przede wszystkim działanie w warunkach recydywy określonej w art. 64 § 1 k.k. Sąd uwzględnił także właściwości i warunki osobiste oskarżonego, który w czasie popełnienia czynów nie pracował i nadużywał alkoholu.

Natomiast kara roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona za czyn z pkt II, który został zakwalifikowany jako kradzież popełniona w warunkach recydywy, zagrożony karą od 3 miesięcy do lat 5 pozbawienia wolności, została wymierzona poniżej środkowej granicy ustawowego zagrożenia. Należy również podnieść, że ze względu na warunki recydywy w jakich oskarżony popełnił oba przestępstwa , Sąd rejonowy mógł wymierzyć kary przewidziane za przypisany występek w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, a zatem za czyn I górna granica zagrożenia wynosiła 15 lat ze względu na przepis art. 37 k.k., a za czyn z pkt II górna granica zagrożenia wyniosła 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Z kolei kara łączna 4 lat pozbawienia wolności została wymierzona na zasadzie asperacji z uwzględnieniem bliskiego związku podmiotowo-przedmiotowego pomiędzy zbiegającymi się przestępstwami.

W przypadku oskarżonego R. Ż. prognoza kryminologiczna w kontekście dotychczasowej linii jego życia przy 15 wyrokach skazujących za różnego rodzaju przestępstwa, nie może być pozytywna. Mając na uwadze wcześniejszą karalność oskarżonego, to postawa oskarżonego jednak nie wskazuje, by mogły zostać osiągnięte cele kary przy złagodzeniu kary łącznej pozbawienia wolności.

Dokonując wyboru wymiaru kary sąd musi mieć w polu widzenia kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa, a zatem względy prewencji ogólnej oraz względy wychowawcze jakie kara ma osiągnąć wobec sprawcy. Wbrew argumentom skarżącego obowiązkiem sądu jest orzeczenie kary w taki sposób, by uzyskać efekt tzw. trafnej reakcji - in concreto dyscyplinarnej. Dla osiągniecia tego efektu koniecznym jest uwzględnienie wszystkich dyrektyw wymiaru kary - prewencji generalnej, prewencji indywidualnej, stopnia społecznej szkodliwości i stopnia winy, które mają jednakową rangę. Stopień winy w tym układzie, stanowi sui generis nieprzekraczalną granicę dla dolegliwości wymierzanej kary, na który wpływają wszelkie okoliczności, które decydują o zakresie swobody sprawcy w wyborze i realizacji zachowania zgodnego z prawem” (vide wyrok SN z dnia 5 marca 2019r. II DSI 13/18).

Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie wykazała zatem, aby istniała potrzeba zmiany wyroku Sądu Rejonowego w zakresie kary. Wielokrotne naruszenie porządku prawnego winno spotkać się z odpowiednią reakcją po stronie organów wymiaru sprawiedliwości. Kara musi być na tyle dolegliwa, aby stanowić wystarczającą przestrogę na przyszłość dla sprawcy i przez to zapobiec jego powrotowi na drogę przestępstwa, a ponadto czynić zadość zasadzie prewencji ogólnej, która związana jest z potrzebą oddziaływania poprzez wymiar kary na całe społeczeństwo. Kara wymierzona wyrokiem Sądu Rejonowego uwzględnia wyżej wymienione okoliczności.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

1Zmiana wyroku dotyczy tylko wysokości kwoty zasądzonej w pkt VII na rzecz obrońcy z urzędu z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu przed Sądem I instancji;

Zwięźle o powodach zmiany

Zaskarżony wyrok zmieniono w ten sposób, że w punkcie VII zamiast kwoty 852,60 zł zasądzono na rzecz adwokata P. L. (1) kwotę 1298,88 zł (tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt osiem zł osiemdziesiąt osiem gr) tytułem opłaty za obronę z urzędu przed Sądem I instancji wraz z należnym podatkiem od towarów i usług. Podwyższenie kwoty opłaty według stawki minimalnej, wynika z konieczności uwzględnienia opłaty za obronę z urzędu w toku śledztwa oraz za obronę oskarżonego na 5 terminach rozprawy przed Sądem Rejonowym. Kwota kosztów obrony z urzędu została również podwyższona o kwotę podatku od towarów i usług.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Brak numeracji

Wobec nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego przez obrońcę oskarżonego i uznania zaistnienia przesłanek z art. 624 par. 1 kpk, zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i przejęto wydatki na rachunek Skarbu Państwa, uznając, że ich uiszczenie byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację majątkową.

O wynagrodzeniu obrońcy z urzędu za udzielenie pomocy prawnej oskarżonemu w drugiej instancji orzeczono na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2019r. poz. 68) .

7.  PODPIS

Sędzia Anna Zawadka Sędzia Michał Bukiewicz Sędzia Tomasz Morycz