Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 731/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie z dnia 24.03.2021r. sygn. akt VIII K 977/16

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

R. R.

Długotrwały konflikt pomiędzy R. R. a żoną D. R. (1), charakteryzujący się wzajemnymi zarzutami i pretensjami, przerywany okresami względnej poprawy relacji, wynikłej ze zgodnej inicjatywy stron do zachowania wspólnego pożycia.

zeznania D. R. (2)

1664-1666

zeznania K. R. (1)

1666-1669

zeznania M. S. (1)

1670-1671

zapis obrazu i dźwięku zawarty na nagraniu zdarzenia pomiędzy oskarżonym, pokrzywdzoną i córką K. R. (2)

1676

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

zeznania D. R. (2) i K. R. (1)

Sąd dała wiarę zeznaniom D. R. (2) i K. R. (1) w części wskazującej na nieprawidłowe relacje małżeńskie pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzoną oraz , iż pokrzywdzona nie była osobą bierną i całkowicie podporządkowaną oskarżonemu a była wręcz aktywnym uczestnikiem scysji. W części w jakiej starli się przedstawić oskarżonego jako ofiarę apodyktycznych zachowań żony należało ocenić je jako niewiarygodne i tendencyjne w dążeniu do przedstawienia oskarżonego w korzystnym świetle.

zeznania M. S. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka w zakresie w jakim wskazuje na aktywny udział pokrzywdzonej w generowaniu sytuacji konfliktowych z oskarżonym , podejmowania działań prowadzących do gwałtownego przebiegu kłótni, co wiązało się też z niszczeniem przedmiotów domowych. W zakresie mającym prowadzić do wykazania, iż oskarżony był osobą całkowicie podległą pokrzywdzonej, cierpliwie znoszącą jej wybuchy emocji, zeznania te nie mogły być podstawą ustaleń wobec ich niezgodności z pozostałym materiałem dowodowym . Nadto świadek nie była świadkiem zdarzeń zachodzących w domu stron, jak również nie można wykluczyć, iż oskarżony w jej obecności intencjonalnie i przemyślanie nie zachowywał się wobec żony w sposób agresywny.

zapis obrazu i dźwięku zawarty na nagraniu zdarzenia pomiędzy oskarżonym, pokrzywdzoną i córką K. R. (2)

Dowodowy zapis uzyskany przez Sąd Okręgowy wobec niemożności odtworzenia zapisu z k. 57 sąd obdarzył wiarą jako przedstawiający rzeczywisty przebieg zdarzeń . Odpowiada treści protokołu oględzin z k. 52-56, przedstawia ciągłość zdarzeń i co wyklucza jakąkolwiek ingerencję w jego treść. Obrazuje agresywną postawę oskarżonego jak również brak bierności pokrzywdzonej i tło zdarzeń wynikłe z treści wypowiedzi uczestników, wskazujące na wzajemność pretensji , obustronne generowanie kłótni, używanie siły fizycznej , rozkład pożycia i więzi rodzinnych.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

błędnych ustaleń faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia w następstwie obrazy przepisów postępowania art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, zart. 7 kpk, art. 410 kpk w zakresie wadliwie dokonanej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie należy zaznaczyć, iż rozbudowane , chaotyczne , ilościowo powielane zarzuty apelacyjne obrońcy i oskarżonego w istocie sprowadzały się do wykazania błędnych ustaleń faktycznych sądu mających wpływ na treść wyroku, co było następstwem dowolnej oceny dowodów zebranych w sprawie i pominięcia okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego . Jakkolwiek obrońca formułuje na początku zarzut obrazy prawa materialnego to jednak treść uzasadnienia zarzutu wskazuje na błędne dokonanie ustaleń faktycznych w sprawie przez Sąd I instancji. Zaznaczyć należy , iż w opinii Sądu Okręgowego, Sąd I instancji prawidłowo przeprowadził przewód sądowy, zgodnie z wymogami procedury karnej i nie dopuścił się żadnych podlegających uwzględnieniu z urzędu uchybień, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku niezależnie od granic zaskarżenia, podniesionych zarzutów, stosownie do wymogów art. 439 k.p.k.

Sąd Okręgowy wskazuje, iż apelacje obrońcy i oskarżonego okazały się trafne w części a wyrażone w nich stanowisko w zakresie co do braku podstaw do przypisania oskarżonemu czynu z art. 207§1 kk należało uwzględnić.

Słusznie podniesiono, iż Sąd Rejonowy dokonał nieprawidłowych ustaleń w przedmiocie dokonania przez oskarżonego czynności znęcania się psychicznego i fizycznego wobec D. R. (1) . Niewątpliwie zachowanie oskarżonego było dolegliwe dla pokrzywdzonej i wiązało się z naruszeniem jej godności i zaburzeniem prawidłowych relacji członków rodziny to jednak nie miało postaci o jakich mowa w dyspozycji przepisu art. 207§ 1 k.k. Na gruncie utrwalonego orzecznictwa i wypowiedzi doktryny „znęcanie się”, o którym traktuje art. 207 § 1 k.k. to zachowanie wielodziałaniowe, które ze swej istoty zakłada powtarzanie przez sprawcę w pewnym przedziale czasu czynności skierowanych wobec pokrzywdzonego i naruszających różne dobra, jak nietykalność cielesną, godność, wolność osobistą, które łącznie stanowią jeden, odmienny typ przestępstwa. Zachowanie sprawcy polega na intensywnym i dotkliwym naruszeniu nietykalności fizycznej lub zadawaniu cierpień moralnych osobie pokrzywdzonej w celu jej udręczenia, poniżenia lub dokuczenia albo wyrządzenia jej innej przykrości, bez względu na rodzaj pobudek. Dokonując oceny wskazanych przesłanek należy uwzględniać kryteria obiektywne, abstrahując jednocześnie od subiektywnych odczuć osoby pokrzywdzonej. Jest to przestępstwo o charakterze formalnym, a zatem o jego dokonaniu decyduje realizacja znamion czynnościowych, bez względu na powstanie jakiegokolwiek skutku (por. post. SN z dnia 11 grudnia 2003, IV KK 49/03; wyr. SN z dnia 21 października 1999, V KKN 580/97; komentarz do art. 207 kodeksu karnego [w:] A. Wąsek (red.), Kodeks karny komentarz, tom I, wyd. C. H. Beck 2004, [w:] A. Zoll (red.), Kodeks karny. Część szczególna, tom II, wyd. Zakamycze 1999). W wyroku z dnia 11 lutego 2003, IV KKN 312/99 Sąd Najwyższy stwierdził: Przestępstwo określone w art. 207 § 1 k.k. może być popełnione umyślnie i to wyłącznie z zamiarem bezpośrednim. Przesądza o tym znamię intencjonalne „znęca się”, charakteryzujące szczególne nastawienie sprawcy. Sąd wskazał również, że dla przyjęcia odpowiedzialności za znęcanie konieczne jest istnienie obiektywnej przewagi sprawcy nad ofiarą, której nie może się ona przeciwstawić lub może to uczynić jedynie w niewielkim stopniu.

Zasadnie podnosi obrońca, że w przypadku wzajemnego złośliwego dokuczania, szczególnie na podłożu rozkładu pożycia małżeńskiego brak jest podstaw do przypisania jednej stronie znęcania się. Ocena Sądu Rejonowego odnośnie wyjaśnień oskarżonego i dowodów z zeznań świadków oskarżenia mająca wskazywać na to, iż zrealizował znamiona tego czynu jest dowolna i wybiórcza , gdyż pomija szereg elementów wykluczających taką konstatację. Niewątpliwie należało obdarzyć wiarą wyjaśnienia oskarżonego w części, w której potwierdza on istnienie konfliktu pomiędzy nim a żoną oraz fakt, że z tego powodu w domu dochodziło do awantur. Na wiarę zasługują także wyjaśnienia w zakresie w jakim potwierdza spowodowanie obrażeń ciał pokrzywdzonej w dniu 29.10.2016. W omawianej części wyjaśnienia znajdują oparcie w pozostałym materiale dowodowym . Jeżeli chodzi o pozostałe wyjaśnienia w części zaprzeczającej znęcaniu się nad żoną i wskazującej na przyczyny tego konfliktu i przebieg awantur to zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na ich odrzucenie jako niewiarygodnych i nieodpowiadających prawdzie. Wszechstronna oceny zeznań pokrzywdzonej D. R. (1) nie może prowadzić do rozstrzygnięcia o odpowiedzialności oskarżonego za zarzucany mu czyn z art. 207§1 kk .

Należy mieć na uwadze, że zeznania pokrzywdzonej składane na różnych etapach są nie tylko wzajemne sprzeczne i niekonsekwentne ale nie znalazły również jednoznacznego potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym. Zeznania zarówno pokrzywdzonej i wyjaśnienia oskarżonego ale także K. R. (3) oraz przesłuchanych przez Sąd Odwoławczy świadków wskazują, iż nieporozumienia zachodziły na kanwie rozpadu ich małżeństwa i miały charakter obustronny. Jeśli postępowania przejawiające się we wzajemnych zachowaniach, na skutek rozkładu pożycia małżeńskiego, polegają na wzajemnym naruszeniu nietykalności i wzajemnym znieważaniu oraz na podejmowaniu czynności, które można określić mianem złośliwego dokuczania - to brak jest podstaw do przypisywania tylko jednej stronie zamiaru znęcania się (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 września 1992 r. III KRN 122/92, Lex 22076). Zupełnie niezrozumiałe i nielogiczne jest wnioskowanie Sądu Rejonowego, iż oskarżony miał się znęcać psychicznie nad pokrzywdzoną w sytuacji kiedy wyrokując eliminuje z jego zachowania wszczynanie awantur i używanie słów obelżywych. Całkowicie dowolnym jest przypisywania oskarżonemu przestępczego zachowania w następstwie uznania , że kłótnie wywoływane przez pokrzywdzoną były wynikiem dawania przez niego powodów do podejrzenia o zdrady małżeńskie. Jakkolwiek takie zachowanie oskarżonego przyczyniło się do rozkładu małżeństwa to samo w sobie nie może być okolicznością stanowiąca o psychicznym znęcaniu się nad małżonką a wywołana przez nią kłótnia jako coś intencjonalnie wygenerowane przez oskarżonego w celu jej poniżenia i niepokojenia. Zeznania K. R. (3) obrazują odmienny przebieg zdarzeń niż ten ustalony przez Sąd Rejonowy. Jakkolwiek w jej zeznaniach dominuje tendencja do obarczenia winną za rozpad małżeństwa rodziców właśnie oskarżonego, to jednak w opisie zachowania rodziców w rzeczywistości uwidacznia się jednoznacznie długotrwały konflikt pomiędzy R. R. a żoną D. R. (1), charakteryzujący się wzajemnymi zarzutami i pretensjami, przerywany okresami względnej poprawy relacji, wynikłej ze zgodnej inicjatywy stron do zachowania wspólnego pożycia. Co charakterystyczne D. R. (1) i K. R. (2) opisują w większości zdarzenia mające miejsce w dalekiej przeszłości w sposób oczywisty wykraczające poza ramy czasowe zarzucanego czynu. Sąd Rejonowy przesłuchując świadków w żaden sposób nie starał się uporządkować chronologicznie tych zdarzeń, przyporządkować ich do czasu, w tym do dat istotnych wydarzeń w sprawie , co pozwoliłoby na prawidłowe wyrokowanie w sprawie. Zeznania świadków oskarżenia są tym samym ogólnikowe i wykluczające ustalenia jakich dokonał Sąd Rejonowy. Całkowicie pominięto w uzasadnieniu sądu okoliczności podnoszone przez oskarżonego jak i pokrzywdzoną , iż w okresie objętym zarzutem miały mieć miejsca próby naprawy relacji w następstwie podjętej wspólnie terapii i starania oskarżonego by pokazać się małżonce z jak najlepszej strony i zminimalizować jej przykre i dolegliwe odczucia wywołane zdradzeniem małżonki. Nadto Sąd Rejonowy całkowicie zbagatelizował dowody z treści korespondencji sms na komunikatorze internetowym pomiędzy stronami, w tym dowody ze zdjęć, wskazujące na dążenia stron do budowania pozytywnych relacji , istniejącą szczególną więź uczuciową i fizyczną. Wnioskowanie w tych warunkach o dopuszczeniu się przez oskarżonego znęcania nad bezwolną , bezradną i zrezygnowaną w próbach przeciwstawienia się agresji słownej i fizycznej małżonką jest wysoce nieuprawnione. Ujawnione przypadki popychania, szarpania, chwytania za nadgarstki pokrzywdzonej stanowiły element wzajemnej agresji stron i ich emocjonalnych, niekontrolowanych w pełni zachowań. Relację łączącą oskarżonego i pokrzywdzonej należy ocenić jaka trudną i skomplikowaną. Z jednej strony widać brak akceptacji dla szerokiej sfery zachowań każdego z nich , wyrażanie tego w sposób gwałtowny i niekontrolowany , z drugiej dążenia do bliskości oparte na przywiązaniu do siebie, uczuciu i fizycznej fascynacji. Ostatecznie w dłuższej perspektywie niewypracowanie kompromisu okazało się destrukcyjne dla ich związku, niemniej jednak nie można stwierdzić, iż to oskarżony odpowiada za to w następstwie zachowania mającego mieć postać znęcania fizycznego i psychicznego.

Odnośnie zeznań M. L. to znamienna jest ich niespójność patrząc na zeznania złożone w postępowaniu przygotowawczym i sądowym, co już wyklucza uznania ich za wartościowy materiał dowodowy. Nadto w świetle zasad doświadczenia życiowego wykluczyć należy wersję, że wiedząc o znęcaniu się oskarżonego nad siostrą świadek ten jako funkcjonariusz Policji nie podjąłby żadnej interwencji celem ochrony pokrzywdzonej. Niewątpliwie przy ostatecznym rozpadzie małżeństwa bierze stronę siostry w konflikcie a jego zeznania mają stanowić potwierdzenie jej wersji, której z podanych wyżej względów nie sposób zaakceptować.

Reasumując Sąd Okręgowy przyjął, że analiza zebranych dowodów w sprawie nie prowadzi do potwierdzenia faktu znęcania się psychicznego i fizycznego oskarżonego nad pokrzywdzoną w okresie wskazanym w zarzucie. Z uwagi na niedostateczność danych i sprzeczności w zeznaniach świadków oskarżenia nie można przyjąć, że w sprawie udowodniono oskarżonemu zarzucany mu czyn a istniejące w tym zakresie wątpliwości niepodobna usunąć. W ocenie sądu wyczerpane zostały wszelkie możliwości dowodowe mogące potwierdzić w sposób jednoznaczny stawiany oskarżonemu zarzut i wykluczyć odmienne ustalenia.

Sąd Rejonowy prawidłowo natomiast ustalił, iż doszło do popełniania przestępstwa z art. 157 §2 kk na szkodę pokrzywdzonej . Świadczą o tym prawidłowo ocenione dowody z osobowych źródeł dowodowych, jak i dane z przeprowadzonej interwencji policji czy z dokumentacji medycznej , wreszcie sama opinia sądowo lekarska. Argumenty skarżących, iż przemoc oskarżonego była wynikiem obrony przed przestępczym zachowaniem pokrzywdzonej mają charakter czysto polemiczny. Reakcja oskarżonego była całkowicie nieadekwatna do zachowania pokrzywdzonej poprzedzającego użycie siły przez oskarżonego. Co znamienne oskarżony w swoich wyjaśnieniach przed prokuratorem (k. 67) nie przedstawiał wersji o wysoce niebezpiecznym zachowaniu pokrzywdzonej jaką już kreował w postępowaniu przed sądem . W granicach oskarżenia sąd jest władny dokonać zmiany opisu czynu oskarżonego oraz kwalifikacji prawnej; może zmienić tę, która została powołana w akcie oskarżenia. Takie uprawnienie ma też sąd Okręgowy względem czynu przypisanego, bacząc na kierunek apelacji, która wywołała kontrolę instancją.

Wniosek

Uniewinnienie oskarżonego lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z podanych wyżej względów brak było przesłanek by wydać orzeczenie w kierunku wskazanym we wniosku. W ramach zarzucanego czynu należało rozstrzygając sprawę wyeliminować zachowania mające realizować przestępstwo znęcania a przypisać oskarżonemu czyn z art. 157§2 kk.

3.2.

zarzut obrazy przepisów postepowania art. 170§1 pkt 1-5 kpk mającej wpływa na treść wyroku poprzez bezzasadne oddalenia wniosków o przesłuchanie funkcjonariuszy Policji M. S. (2), M. D. , M. M. , lekarza J. M. (1), dodatkowe przesłuchanie K. R. (3), o dodatkową opinię biegłego lekarza J. M. (2)

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest niezasadny i na uwzględnienie nie zasługuje. Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, iż zachodzą przesłanki do oddalenia wniosków dowodowych w ramach dbałości o prawidłowy, zgodny z ekonomiką procesową tok czynności, dążąc do ujawnienia wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności, z pominięciem dowodów nieistotnych, nieprzydatnych lub powielania czynności .

Wniosek

uniewinnienie oskarżonego lub uchylenia wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powyższych względów wobec nienaruszenia przepisów postepowania wniosek odwoławczy nie zyskał akceptacji Sądu Odwoławczego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w zakresie rozstrzygnięcia o wydatkach poniesionych przez Skarb Państwa

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

wyrok w tym zakresie jest prawidłowy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

wyrok Sądu Rejonowego w zakresie przypisanego oskarżonemu czynu , wymiaru kary i środków karnych

Zwięźle o powodach zmiany

W ramach zarzucanego czynu, bacząc na kierunek apelacji należało rozstrzygając sprawę wyeliminować zachowania mających realizować przestępstwo znęcania a przypisać oskarżonemu jedynie czyn z art. 157§2 kk. Karą adekwatną do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu będzie karą 3 miesięcy pozbawia wolności . Uwzględni cele prewencji ogólnej i szczególnej. Wykonanie kary należało zawiesić na okres 2 lat próby z uwagi na niekaralność oskarżonego i pozytywną prognozę , że nie naruszy w przyszłości porządku prawnego, nauczony doświadczeniem tego postępowania. Dla prawidłowego przebiegu okresu próby i uniknięcia zachowań konfliktowych mogących prowadzić do naruszenia porządku i zagrożenia dóbr podmiotowych pokrzywdzonej celowym było orzeczenia wobec oskarżonego zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną i zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż 50 metrów na okres dwóch lat , tj. odpowiadający okresowi próby .

Wobec zmiany wyroku i wymierzania nowej kary zarzut rażącej niewspółmierności kary i środków karnych sformułowany przez obrońcę był bezprzedmiotowy.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Oskarżonego wobec nieuwzględnienia apelacji w części należało obciążyć opłatą w wysokości 60 zł za obie instancję oraz wydatkami wyłożonymi w toku postępowania odwoławczego w kwocie 50 zł.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana