Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV P 229/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2022r.

Sąd Rejonowy w Giżycku IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący Sędzia Bożena Makowczenko

Protokolant p.o. sekr. sąd. Marta Sugier

po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2022r. w Giżycku

na rozprawie

sprawy z powództwa B. T. (1)

przeciwko Zespołowi Szkół Zawodowych z Biblioteką Pedagogiczną w P.

o zapłatę, nakazanie zaprzestania dyskryminacji i ustalenie

1.  Powództwo oddala.

2.  Zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 120,00 zł (sto dwadzieścia złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za czas od uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Bożena Makowczenko

Sygn. akt IV P 229/ 21

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 4 grudnia 2021r. powód B. T. (1) wnosił o nakazanie pozwanemu zaprzestania prowadzenia dyskryminacji sanitarnej wobec osoby powoda z tytułu niezaszczepienia, zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda rekompensaty za utracone zarobki w kwocie 1000,00 zł oraz o zobowiązanie pozwanego do zaliczenia okresów przebywania powoda na kwarantannie jako okresów składkowych z uwagi na to, że w tych okresach powód był zdrów i gotów był do świadczenia pracy.

W uzasadnieniu podawał, że w pozwanym zespole szkół zatrudniony jest od 1 września 1989r. na podstawie umowy o pracę jako nauczyciel. Z uwagi na to, że szczepienia przeciwko (...) 19 należą do grupy szczepień nieobowiązkowych fakt niezaszczepienia się nie może być podstawą do odmiennego traktowania pracownika przez pracodawcę. Decyzja powoda o niepoddaniu się szczepieniu nie może w żaden sposób powodować ujemnych dla niego konsekwencji.

Wskazał dalej powód, że do naruszenia tak ważnego dla każdego człowieka prawa konstytucyjnego dochodzi w jego miejscu pracy zawsze gdy nauczyciel, który nie jest zaszczepiony a prowadził zajęcia z klasą, w której znalazła się osoba chora na (...) 19, jest kierowany na kwarantannę. Nauczyciele natomiast zaszczepieni nie podlegają takiej kwarantannie i dalej mogą pracować i prowadzić zajęcia chociaż według ogólnodostępnej wiedzy medycznej osoby te również chorują i mogą zarażać inne osoby.

Przywołał dalej powód art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 5 grudnia 2008r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, zgodnie z którym kwarantannie podlegają wszystkie osoby, które miały styczność z osobą chorą a nie tylko niezaszczepieni. Z kolei, zgodnie z przepisem wykonawczym do tej ustawy tj. § 7 ust.1 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 25 lutego 2021r. w sprawie chorób zakaźnych powodujących powstanie obowiązku hospitalizacji, izolacji lub izolacji w warunkach domowych oraz obowiązku kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego, obowiązek kwarantanny powstaje w przypadku pozostawania w styczności ze źródłem biologicznych czynników chorobotwórczych powodujących chorobę wywołaną wirusem (...) 2.

Zdaniem powoda Konstytucja RP w art. 32 stanowi, że wszyscy są równi wobec prawa i mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny.

W ocenie powoda pracodawca te przepisy narusza. Dopuszczając do pracy nauczycieli zaszczepionych, którzy mieli kontakt dokładnie z tymi samymi uczniami, z którymi powód miał kontakt, doprowadza do sytuacji, w której wyłącznie powód jako niezaszczepiony jest kierowany na kwarantannę. Z tego powodu czuje się powód dyskryminowany. Powód oczekuje jednakowego traktowania pracowników przez pozwanego.

Podał nadto powód, że w okresie od 20 października 2020r. do dnia złożenia pozwu był usuwany na kwarantannę trzykrotnie i za każdym razem z tytułu niezaszczepienia pomimo tego, że był i jest osobą zdrową. W każdym przypadku skierowania go na kwarantannę nie otrzymał żadnej decyzji w tym zakresie. Za okresy pozostawania na kwarantannie jest wypłacane powodowi obniżone wynagrodzenie pomimo tego, że jest zdrów i gotów do świadczenia pracy.

Pozwany pracodawca - Zespół Szkół Zawodowych z Biblioteką Pedagogiczną w P. – w odpowiedzi na pozew powództwa nie uznał i wniósł o jego oddalenie w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wskazywał pozwany, iż powód w okresach:

- od 20 do 21 października 2021r. przebywał na kwarantannie

- od 30 października do 4 listopada 2021r. przebywał na kwarantannie

- od 30 listopada do 1 grudnia 2021r. przebywał na zwolnieniu lekarskim

- od 2 do 9 grudnia 2021r. przebywał na kwarantannie.

Podniósł pozwany, że informacje o nałożeniu na pracowników Zespołu obowiązku kwarantanny lub izolacji przekazywane są przez (...) w P. w formie telefonicznej a następnie znajdują odzwierciedlenie w systemie (...). Procedura ta jest niezależna od pozwanego – jest on bowiem wyłącznie informowany o fakcie zastosowania określonego środka wobec pracownika. Wszystkie okresy poza dniami 30 października 2021r. – 4 listopada 2021r. znajdują odzwierciedlenie systemie elektronicznym ZUS. Wicedyrektor E. F. (1) otrzymała informacje telefoniczną z sanepidu o nauczycielach objętych kwarantanną w powyższym okresie – w tym o powodzie. Zgodnie z udzielonymi jej wyjaśnieniami pracownicy Sanepidu wielokrotnie próbowali skontaktować się z powodem, ten jednak nie odbierał telefonu. Okres ten nie został odnotowany w ZUS jako kwarantanna więc powód otrzymał normalne wynagrodzenie pomimo niestawiennictwa w pracy. Wskazał pozwany, iż zgodnie z informacją podawaną przez Główny Inspektorat Sanitarny kwarantanna zaczyna się po tym jak organ inspekcji sanitarnej skontaktuje się z osobą narażoną na zakażenie. Osoba ta zostaje wtedy poinformowana o okresie trwania kwarantanny a jej dane zostają umieszczone w tzw. systemie (...).

Ponadto, w dniach 30 listopada 2021r. – 1 grudnia 221r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim.

W dalszej części pozwany zaznaczył, iż powód swoje oskarżenia kieruje wobec niewłaściwego podmiotu. Pozwany bowiem nie jest podmiotem uprawnionym do nakładania decyzji o kwarantannie w związku z kontaktem/ zakażeniem z wirusem (...). Nie posiada takich uprawnień. Nie posiada też niezbędnych informacji do wydawania tego typu decyzji. Nie gromadzi też informacji o szczepieniach przeciwko C. – 19 wśród swoich pracowników ponieważ nie ma ku temu podstaw prawnych. Zarzut o segregacji (dyskryminacji) sanitarnej w związku z niezaszczepieniem uznać należy za chybiony.

Wskazał też pozwany, że zgodnie z art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 5 grudnia 2008r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi osoby, które były narażone na chorobę zakaźną lub pozostawały w styczności ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego a nie wykazują objawów chorobowych, podlegają obowiązkowej kwarantannie lub nadzorowi epidemiologicznemu jeżeli tak postanowią organy inspekcji sanitarnej przez okres nie dłuższy niż 21 dni licząc od dnia następującego po ostatnim dniu odpowiednio narażenia lub styczności. O tym kto trafia na kwarantannę nie decyduje zatem pracodawca. Nie jest również jego rolą wydawanie pracownikowi w związku z tym jakichkolwiek decyzji. Tym samym pozwany nie naruszył jakichkolwiek zakazów dyskryminacji wynikających z art. 11 3 kp i art. 18 3a kp. Powód nawet nie uprawdopodobnił aby w związku z niezaszczepieniem ponosił jakiekolwiek negatywne konsekwencje ze strony pracodawcy, który do chwili zapoznania się z treścią pozwu nie miał wiedzy o tym fakcie. Podał też pozwany, że w dniu 14 grudnia 2021r. PIP przeprowadziła u pozwanego kontrolę dotycząca między innymi kwestii związanych ze stanem epidemii i kontrola ta nie wykazała żadnych nieprawidłowości w tym zakresie.

Powód nie wykazał także w jakim zakresie z przyczyn leżących po stronie pozwanego uległo zmniejszenie jego wynagrodzenie. Pozwana tym samym kwestionuje żądanie zasądzenia kwoty 1000 zł.

Poza kompetencjami pozwanego pozostają też roszczenia dotyczące zaliczenia okresów zwolnienia lekarskiego i kwarantanny jako okresów składkowych. Roszczenie to jest nieprecyzyjne i trudno jednoznacznie określić czego powód w nim oczekuje.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie pozostawał między stronami poza sporem.

Mianowicie, powód B. T. (1) zatrudniony jest w pozwanym Zespole od dnia 1 września 1983r. jako nauczyciel. Dyrektorem Zespołu jest P. B. (1), wicedyrektorem E. F. (1). Zatrudnionych jest u pozwanego łącznie 70 nauczycieli. Wszystkich uczniów w szkole jest około 700.

W 2020 roku, na skutek pojawienia się na terenie Polski epidemii w związku z zakażeniem wirusem (...)2, Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020r. na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej w okresie od dnia 20 marca 2020r. do odwołania ogłoszono stan epidemii. Oznaczało to dla wszystkich obywateli Polski wielkie i nieznane dotąd zmiany w codziennym funkcjonowaniu, także na gruncie zawodowym. Pojawiały się odpowiednie regulacje prawne w tym zakresie dotyczące zarówno wdrażania narzędzi mających na celu ograniczenie epidemii i zachorowań jak i dostosowanie funkcjonowania Państwa, jego mieszkańców do codziennego życia w zmienionych warunkach.

Jednym ze sposobów walki z epidemią stały się szczepienia przeciw wirusowi, z których to mogli dobrowolnie skorzystać Polacy. Każde szczepienie wykonane przez uprawniony do tego podmiot medyczny wprowadzane było do odpowiedniego centralnego rejestru szczepień.

Głównym aktem prawnym w tym okresie, w którym zawarto odpowiednie rozwiązania na czas epidemii, stała się uchwalona w dniu 2 marca 2020r. ustawa o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r. poz. 374 ze zm.).

Zmiany w funkcjonowaniu dotknęły też placówki oświatowe. Rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej z dnia 20 marca 2020 r. wprowadzono szczególne rozwiązania i sposoby postępowania w jednostkach oświaty wynikające z ogłoszonego stanu epidemii. (Dz.U. z 2020 r. poz. 493)

Zarządzono w szczególności, że:

- w okresie ograniczenia funkcjonowania jednostki systemu oświaty w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19 dyrektor jednostki systemu oświaty odpowiada za organizację realizacji zadań tej jednostki, w tym zajęć z wykorzystaniem metod i technik kształcenia na odległość lub innego sposobu realizacji tych zajęć, w szczególności: ustala, czy uczniowie i nauczyciele mają dostęp do infrastruktury informatycznej, oprogramowania i internetu umożliwiających interakcję między uczniami a nauczycielami prowadzącymi zajęcia,

- ustala, we współpracy z nauczycielami, technologie informacyjno-komunikacyjne wykorzystywane przez nauczycieli do realizacji zajęć,

- określa zasady bezpiecznego uczestnictwa w zajęciach w odniesieniu do ustalonych technologii informacyjno-komunikacyjnych.

Epidemia spowodowała, że szkoły i przedszkola przeszły na naukę zdalną lub hybrydową. Zwiększająca się ilość zachorowań powodowała, że zarówno uczniowie jak i nauczyciele poddawani byli obowiązkowej kwarantannie, izolacji i izolacji w warunkach domowych. Miało to być podstawową formą zapobiegania oraz zwalczania zakażeń.

Regulacje dotyczące tej kwestii swoje źródło znajdowały między innymi w ustawie z dnia 5 grudnia 2008r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, której przepisy nadawały organom inspekcji sanitarnej szereg uprawnień (Dz.U. Nr 234, poz. 1570, tj. z dnia 29 października 2021 r. Dz.U. z 2021 r. poz. 2069).

Wypada tu zaznaczyć, że Państwowa Inspekcja Sanitarna została powołana aby realizować zadania dotyczące zdrowia publicznego. Ich wykonywanie polega na sprawowaniu zapobiegawczego i bieżącego nadzoru sanitarnego oraz prowadzeniu działalności zapobiegawczej i przeciwepidemicznej w zakresie chorób zakaźnych i innych chorób powodowanych warunkami środowiska, a także na prowadzeniu działalności oświatowo-zdrowotnej.

Na podstawie ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej, ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi i ustaw antycovidowych została ona wyposażona w szereg zadań i uprawnień, które mają na celu pomóc powstrzymać pandemię. Na podstawie ustawy o (...), Główny Inspektor Sanitarny lub działający z jego upoważnienia inny organ Państwowej Inspekcji Sanitarnej może wydawać osobom prawnym, osobom fizycznym i jednostkom organizacyjnym nieposiadającym osobowości prawnej, decyzje nakładające obowiązek podjęcia określonych czynności zapobiegawczych lub kontrolnych oraz żądać od nich informacji w tym zakresie, a także obowiązek dystrybucji (produktów leczniczych, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego lub wyrobów medycznych, środków ochrony osobistej i produktów biobójczych).

Ustawa o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi upoważniła sanepid do nałożenia na osobę zakażoną lub chorą na chorobę zakaźną albo osobę podejrzaną o zakażenie lub chorobę zakaźną, lub osobę, która miała styczność ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego obowiązek poddawania się zabiegom sanitarnym, szczepieniom ochronnym, poekspozycyjnemu profilaktycznemu stosowaniu leków, badaniom sanitarno-epidemiologicznym, nadzorowi epidemiologicznemu, kwarantannie, leczeniu, hospitalizacji i izolacji, także w warunkach domowych.
W myśl bowiem art. art. 33 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy organy sanitarne mogą nałożyć obowiązek poddania się kwarantannie na osobę zakażoną lub chorą na chorobę zakaźną albo osobę podejrzaną o zakażenie lub chorobę zakaźną, lub osobę, która miała styczność ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego. O pozostawaniu w styczności ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego mówi również art. 34 ust. 2 ustawy, który stanowi jednocześnie, że osoby te podlegają obowiązkowej kwarantannie przez okres nie dłuższy niż 21 dni, licząc od dnia następującego po ostatnim dniu odpowiednio narażenia lub styczności. Ustawodawca uzależniał zatem możliwość poddania obowiązkowej kwarantannie osoby, która miała kontakt ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego od stwierdzenia, że osoba ta rzeczywiście miała styczność ze źródłem czynnika chorobotwórczego. Do wydania decyzji nakazującej poddanie się obowiązkowej kwarantannie konieczne jest ustalenie w sposób niebudzący wątpliwości, że dana osoba rzeczywiście miała styczność ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego i ustalenie daty, w jakiej ten kontakt nastąpił, bowiem od dnia następującego po ostatnim dniu odpowiednio narażenia lub styczności liczony jest okres kwarantanny. Decyzja ta wydawana jest wyłącznie przez odpowiedni organ inspekcji sanitarnej.

Odnoszą się takie decyzje także wobec dzieci w szkołach czy pracujących w niej nauczycieli. To nie są bowiem decyzje podejmowane przez dyrektorów danej placówki oświatowej czy nawet organy prowadzące.

W okresach od 20 do 21 października 2021r., od 30 października do 4 listopada 2021r., od 2 do 9 grudnia 2021r. przebywał na kwarantannie.

-Od 30 listopada do 1 grudnia 2021r. przebywał na zwolnieniu lekarskim

Powód nie kwestionował tego, że w jego przypadku za każdym razem kiedy to kierowany był na kwarantannę była to decyzja organu sanitarnego a nie pozwanej szkoły. Mówiła też o tym wprost wicedyrektor zespołu (...), która wskazywała, że placówka była jedynie pośrednikiem między uczniami (rodzicami) i nauczycielami a organem inspekcji sanitarnej, który po zebraniu wszystkich potrzebnych do tego danych podejmował decyzję o tym kto konkretnie skierowany będzie na kwarantannę czy izolację domową. Po stronie zatem pracodawcy brak było jakiegokolwiek kreatywnego w tym zakresie działania.

(dowód; zeznania świadka E. F. k. 36v37v, pozwanego P. B. k. 39 – 39v, powoda B. T. k. 37v- 39).

Wypada w tym miejscu wskazać, że organy inspekcji sanitarnej swoje decyzje opierały nie tylko na przywołanych wyżej regulacjach prawnych. Otóż, wiążące dla nich były też zalecenia wskazywane przez Radę Medyczną działającą przy Premierze RP. I tak, jednym z takich zaleceń było aby osoby (dorośli i dzieci), które miały w placówkach oświatowych kontakt z zakażonym (...)2 a które jednocześnie były niezaszczepione miały podlegać kwarantannie. Osoby zaszczepione zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa nie podlegały takiej kwarantannie i pozostawały pod nadzorem epidemiologicznym.
Co prawda żaden przepis nie mówił wówczas o zwolnieniu zaszczepionego ucznia czy nauczyciela z kwarantanny, ale takie właśnie było stanowisko Rady Medycznej z 15 września 2021 roku. W przypadku zatem wystąpienia zachorowań w szkole Państwowa Inspekcja Sanitarna powinna była wdrożyć dochodzenie oraz skierować na 10-dniową kwarantannę osoby niezaszczepione.
Z tych to przyczyn w pozwanym zespole w okresach podanych przez powoda w pozwie był on kierowany na kwarantannę a decyzje te za każdym razem wydawane były przez organ inspekcji sanitarnej. Czas ten był okresem kiedy to powód pracy nie świadczył i otrzymywał świadczenie chorobowe. Na mocy obowiązujących przepisów osobie przebywającej w izolacji lub na kwarantanie przysługiwało bowiem wynagrodzenie za czas choroby lub zasiłek chorobowy. Decyzja inspektora sanitarnego stanowiła podstawę do wypłaty świadczeń z tytułu choroby na ogólnych zasadach. Zatem za czas nieobecności w pracy z powodu kwarantanny lub izolacji przysługiwało powodowi wynagrodzenie za czas choroby lub zasiłek chorobowy, wypłacane przez płatnika składek lub Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

Powyżej przedstawiony stan faktyczny pozwolił Sądowi na wysnucie wniosku, iż żądanie powoda skierowane wobec pozwanego pozbawione jest podstaw i z tego powodu należało je oddalić w całości.

Żądanie powoda opierało się na zarzucie stosowania wobec niego przez pozwanego pracodawcę dyskryminacji z tytułu jego niezaszczepienia.

Odnosząc się do tego zarzutu podkreślić w tym miejscu należy, iż rzeczą oczywistą jest, iż jakakolwiek dyskryminacja w zatrudnieniu jest niedopuszczalna. Taka generalna zasada wprowadzona jest już w art. 11 3 kp, zgodnie z którym jakakolwiek dyskryminacja w zatrudnieniu, bezpośrednia lub pośrednia, w szczególności ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony, zatrudnienie w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy - jest niedopuszczalna.

Swoje rozwinięcie zasada ta znalazła w art. 18 3a, kp, w myśl którego pracownicy powinni być równo traktowani w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w szczególności bez względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony, zatrudnienie w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy. Równe traktowanie w zatrudnieniu oznacza niedyskryminowanie w jakikolwiek sposób, bezpośrednio lub pośrednio.

Dyskryminowanie bezpośrednie istnieje wtedy, gdy pracownik z jednej lub z kilku przyczyn określonych w § 1 był, jest lub mógłby być traktowany w porównywalnej sytuacji mniej korzystnie niż inni pracownicy (§3).

Dyskryminowanie pośrednie istnieje wtedy, gdy na skutek pozornie neutralnego postanowienia, zastosowanego kryterium lub podjętego działania występują lub mogłyby wystąpić niekorzystne dysproporcje albo szczególnie niekorzystna sytuacja w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych wobec wszystkich lub znacznej liczby pracowników należących do grupy wyróżnionej ze względu na jedną lub kilka przyczyn określonych w § 1, chyba że postanowienie, kryterium lub działanie jest obiektywnie uzasadnione ze względu na zgodny z prawem cel, który ma być osiągnięty, a środki służące osiągnięciu tego celu są właściwe i konieczne ( §4).

Za naruszenie zasady równego traktowania pracodawca ponosi odpowiedzialność.

Zadaniem jednak pracownika jest aby wskazać fakty uprawdopodobniające zarzut nierównego traktowania, a jeśli tak uczyni to po stronie pracodawcy powstaje obowiązek udowodnienia, że nie dopuścił się w tej mierze naruszenia. Musi więc udowodnić, iż działał w ramach dopuszczalnego prawa i kierował się względami obiektywnymi.

Jest to zatem relacja miedzy pracownikiem a pracodawcą, któremu stawia się zarzut dyskryminacji. To między tymi stronami, które łączy stosunek pracy, musi dojść do złamania zasady zakazu dyskryminacji bo tylko wtedy pracodawca może ponosić tego konsekwencje prawne. Jednym słowem, aby można było o odpowiedzialności pracodawcy za naruszenie zasady równego traktowania to tylko ten konkretny pracodawca – nie inny podmiot – musi ów zakaz naruszyć. Muszą to być działania czy zaniechania wskazujące na naruszenie owej zasady.

Tymczasem w omawianej sprawie z taką sytuacją nie mamy do czynienia. Nie można bowiem przypisać pozwanemu pracodawcy jakiegokolwiek zawinienia w relacji z powodem, w szczególności zawinień związanych z naruszeniem zakazu dyskryminacji. Decyzje o skierowaniu powoda na kwarantannę wydawały wyłącznie organy inspekcji sanitarnej.

Pozwany, podobnie jak wielu pracodawców w Polsce, musiał dostosować się do zmian jakie wprowadzone zostały na skutek pandemii a o wprowadzeniu których decydowały inne organy.

Z tego to powodu żądanie powoda należało oddalić o czym orzeczono jak w wyroku.

O kosztach procesu orzeczono po myśli art.98§1kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Bożena Makowczenko