Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 434/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 24 czerwca 2019 roku w sprawie II K 146/18.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

Uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

D. K. (1)

Zapięty pas bezpieczeństwa przez pasażerkę K. K. i zadziałanie poduszki powietrznej skutkowałby ograniczeniem rozmiaru obrażeń pokrzywdzonej tzn. nie doznałaby ona ciężkich obrażeń głowy , będących przyczyną jej zgonu , jednak mogły wystąpić innego rodzaju i charakteru obrażenia ciała będące wynikiem oddziaływania zapiętego pasa bezpieczeństwa ( jak np. złamanie obojczyka prawego , mostek , żeber , stłuczenia , a nawet pęknięcia narządów miąższowych ( wątroba , śledziona ) , jelit. Obrażenia spowodowane działaniem pasa bezpieczeństwa najprawdopodobniej nie doprowadziłyby do zgonu K. K. .

Opinia biegłego C. Ż. z Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej w P..

K 899--904 ;955

2.1.1.2.

D. K. (1)

Zdarzenie pojazdów miało miejsce na pasie ruchu właściwym dla kierunku jazdy samochodu A. (...); wzajemny kontakt samochodów B. (...) i A. (...) miał charakter zderzenia czołowo- mimośrodkowego ; w chwili wypadku ich prędkości jazdy wynosiły : samochodu B. (...) około 76 km/h ,a samochodu A. (...) około 74 km/h ,a ich osie wzdłużne w chwili zdarzenia były usytuowane kątowo ; oskarżony kierując pojazdem B. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym tj. nie zachował ostrożności i zjechał na przeciwległy pas ruchu , co doprowadziło do zderzenia z nadjeżdżającym nim samochodem A. (...) ;stan techniczny samochodu B. (...) nie miał związku ze zmianą kierunku jazdy , która miała miejsce podczas zdarzenia; kierujący samochodem A. (...) nie miał fizycznych możliwości uniknięcia zdarzenia z samochodem B. (...) , który zjechał niespodziewania na jego pas ruchu. Postępowanie kierującego samochodem A. (...) nie miało związku z zaistnieniem wypadku drogowego.

Opinia biegłego M. A. z Instytutu Ekspertyz Sądowych im. prof. dra. J. S. w K. - (...) w P. ;

zeznania świadków F. B. ;M. B. ; E. B. .

K 1017-1039 ; 1082-1083.;

K 22-23 ; 348-349 ; 686-687 ;

K 641 ;

K 732.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

D. K. (1)

Wypadek miał miejsce na pasie ruchu , którym poruszał się D. K. (1). Oskarżony podjął manewr wyprzedzania bez prawidłowego rozpoznania przedpola jazdy.

Opinia biegłego W. G. M. A. z Instytutu Ekspertyz Sądowych im. prof. dra. J. S. w K. - (...) w P.

K 318-344 ; 394-398 ; 800-801

K 1017-1039 ; 1082-1083.;

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Opinia biegłego C. Ż. z Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej w P..

Opinia w/w biegłego po jej uzupełnieniu była jasna , pełna i przekonywująca ,a jej wnioski końcowe wynikały logicznie z przyjętego toku rozumowania i nie były kwestionowane przez żadną ze stron na dalszym etapie postępowania.

2.1.1.2

Z uwagi na zgon biegłego W. G. , którego opinia w ocenie sądu odwoławczego była nieprzekonywująca i niejasna , sąd dopuścił dowód z opinii Instytutu Ekspertyz Sądowych im. prof. dra. J. S. w K. - (...) w P. oraz na rozprawie w dniu 28 kwietnia 2022 roku , na wniosek oskarżyciela publicznego przesłuchał jej autora tj. M. A.. Biegły ten w imieniu w/w Instytutu udzielił odpowiedzi na wszystkie postawione mu pytania ,a sformułowania w nich zawarte pozwoliły na zrozumienie zawartych w nich ocen i poglądów oraz sposobów dochodzenia do nich. Wnioski opinii zarówno pisemnej jak i ustnej były ścisłe , zrozumiałe i pozbawione wewnętrznych sprzeczności. Jednakże sąd odwoławczy uznał , że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala w sposób jednoznaczny , kategoryczny i nie budzący żadnych wątpliwości przyjąć , iż zjazd samochodu B. (...) , którym kierował D. K. (1) mógł mieć związek z rozpoczęciem przez tego kierowcę manewru wyprzedzania poprzedzających go pojazdów , jak rozważał to w swej ekspertyzie biegły M. A. ( patrz k 1033 ).Przywołał on bowiem w tym zakresie zeznania M. B. , jakie składał on w dniu 5 września 2017 roku , ale nie dostrzegł , iż sąd I instancji ich formalnie nie ujawnił i nie odczytał na rozprawie w dniu 14 czerwca 2018 roku , gdy ten świadek był przesłuchiwany ( patrz k 641 ).Powodem tego było zapewne to , iż nie odbiegały one wówczas w swej treści od tych złożonych w dniu 5 września 2017 roku , choć różniły się zasadniczo z kolei od pierwszych zeznań tego świadka , jakie składał w śledztwie tj w dniu 28 marca 2017 roku ( biegły też je cytował , choć też nie zostały odczytane ).Niezależnie od tych jednak uchybień należy zauważyć , że w żadnych fragmencie ujawnionych zeznań M. B. nie mówi o podjętym manewrze wyprzedzania przez oskarżonego poprzedzających go pojazdów , czy nie wspomina chociażby o sygnalizowaniu przez niego tego manewru ( włączony migający kierunkowskaz , który z pewnością by dostrzegł , skoro widział jego światła ).Świadek ten wspomina natomiast o wyjechaniu sprawcy za kolumny pojazdów , co nie jest jednak tożsame z podjętym przez niego manewrem wyprzedzania. Co istotne jednak o takim zachowaniu oskarżonego w swych zeznaniach nie mówi także kierowca A. (...) ,a więc osoba która bezpośrednio obserwowała przedpole jazdy , w przeciwieństwie do M. B. , który był pasażerem siedzącym z tyłu. Otóż F. B. w swych pierwszych zeznaniach ( z dnia 13 lutego 2017 roku - patrz k 22-23 ) ,a więc tych najbardziej spontanicznych , które wiernie oddają i relacjonują rzeczywisty przebieg zdarzenia podał , że zobaczył jadące z przeciwka światła kilku pojazdów , które poruszały się na swoim pasie ruchu. Kiedy natomiast zaczął się zbliżać do pierwszego z nich , zobaczył światła pojazdu , który był na jego pasie ruchu i szybko się nadjeżdżał. W następnych zeznaniach składanych w dniu 6 września 2017 roku ( patrz k 349 ) świadek ten nie był w stanie określić ile pojazdów nadjeżdżało z przeciwka. W jego ocenie było ich kilka. Nie był także w stanie powiedzieć , który z pojazdów z tej kolumny zjechał na lewy pas , czy pierwszy , czy któryś z kolejnych . Na rozprawie w dniu 27 września 2018 roku także podawał , że na jego pas zjechało jedno z aut z kolumny , ale też nie wiedział , czy było to auto pierwsze ( patrz k 641 ).Gdyby tak bowiem rzeczywiście było , to z pewnością nie można by takiego zachowania kierującego zakwalifikować w tej sytuacji z art 24 prawa o ruchu drogowym. Uważna i drobiazgowa analiza treści tych zeznań również więc wskazuje jednoznacznie , iż kierujący samochodem A. (...) relacjonując przebieg zajścia nie mówił precyzyjnie o wyprzedzaniu , ani nie używał takiego sformułowania , podobnie jak nic nie wspominał o ewentualnym sygnalizowaniu przez oskarżonego takiego manewru , który jest z nim przecież w sposób naturalny związany ( tj. włączony migający kierunkowskaz ).Z uwagi na niezwykle dynamiczny , nagły i niespodziewany charakter zdarzenia , sytuacji takiej co prawda nie można wykluczyć , ale nie można też jej domniemywać i to tym bardziej , że sam biegły M. A. w swej ekspertyzie zauważył jednocześnie rozważając ten wariant ( patrz K 1035 ) , że biorąc pod uwagę szerokość jezdni , manewr wyprzedzania ze wskazaną wielkością zjazdu bocznego ( 4,7 m ) byłby nadmiarowy tzn. gdyby nie miało miejsce zderzenie pojazdów , jego kontynuacja byłaby związana ze zjazdem samochodu B. (...) na nieutwardzone pobocze po lewej stronie drogi ( co byłoby zupełnie nielogiczne i nieracjonalne ). Wynik przeprowadzonej symulacji ruchu tego pojazdu w ocenie sądu odwoławczego wskazywał również na nienaturalny tor ruchu tego pojazdu , gdyż prawidłowo wykonywany manewr wyprzedzania powinien odbywać się zgodnie z wymogami przewidzianymi w art 24 prawa o ruchu drogowym i być kontynuowany po sąsiednim pasie ruchu ( jazdą przed siebie tj. prosto ) , aż do jego ukończenia , czyli zjazdu na swój pierwotny pas ruchu. Również wyliczona przez biegłego prędkość zderzeniowa pojazdu B. (...) tj. 76 km/h poddaje w wątpliwość , czy w istocie przedmiotowy manewr miał rzeczywiście miejsce , skoro sytuacja ta rozegrała się na terenie niezabudowanym , z obowiązującym ograniczeniem prędkości do 90 km/h. W tej sytuacji samochód jadący w kolumnie pojazdów , chcą wyprzedzić auto , czy auta go poprzedzające , jak wskazuje logika i zasady doświadczenia życiowego poruszałby się z pewnością z większą szybkością , aby taki manewr przeprowadzić , gdyż zazwyczaj ( choć nie zawsze ) samochody jadą w takiej kolumnie w granicach dopuszczalnej prędkości , albo ją nawet nieznacznie przekraczają. W tym stanie rzeczy , mając powyższe okoliczności na uwadze sąd odwoławczy przyjął ,że oskarżony kierując pojazdem B. (...) nieumyślnie ( brak jest bowiem jakichkolwiek dowodów , że uczynił to umyślnie ) naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym wynikające z art 3 ust 1 i art 16 ust 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 Prawo o ruchu drogowym tj. nie zachował ostrożności i zjechał na przeciwległy pas ruchu , co doprowadziło do zderzenia z jadącym prawidłowo z przeciwnego kierunku samochodem osobowym marki A. (...).W świetle w/w opinii biegłego M. A. , który wykluczył , aby stan techniczny samochodu B. (...) miał związek ze zmianą kierunku jazdy przez oskarżonego, sąd nie przyjął też , aby oskarżony stracił z tego powodu panowanie nad pojazdem w chwili wypadku. Bezsprzecznie rację miał sąd I instancji , że obowiązek dopilnowania tego , czy pasażerowie zapieli pasy bezpieczeństwa ciąży na kierowcy ,ale nie zapięcie tych pasów przez K. K. mogło mieć , jak wskazał biegły C. Ż. istotne i zasadnicze znaczenie dla skutku będącego następstwem tego wypadku drogowego. Fakt ten winien być więc rozpatrywany jako przyczynienie się pokrzywdzonej do zintensyfikowania tych skutków , w efekcie czego okoliczności te zostały uwzględnione przez sąd odwoławczy przy wymiarze kary oskarżonemu. Sam wypadek natomiast był niewątpliwie następstwem niebezpieczeństwa wytworzonego przez samego oskarżonego ,a nie tego , iż K. K. jechała w samochodzie B. (...) bez zapiętych pasów bezpieczeństwa. Jednocześnie w oparciu o powyższą logiczną i jasną ekspertyzę Sąd Okręgowy uznał , że do zdarzenia pojazdów doszło na pasie ruchu właściwym dla kierunku jazdy samochodu A. (...).Wniosek opiniującego w tym zakresie był bowiem w sposób czytelny i przekonywujący uzasadniony ( patrz k 1028-1030 ) , poparty stosowną dokumentacją zdjęciową z miejsca zdarzenia ,a przede wszystkim spójny z relacją świadków tj. F. B. , M. B. i E. B. , którzy konsekwentnie podtrzymywali w toku całego postępowania , iż wypadek miał właśnie miejsce na pasie jakim poruszał się swoim pojazdem oskarżyciel posiłkowy , który jak utrzymywał nie zdążył nawet zareagować jakimkolwiek manewrem obronnym na powstały stan zagrożenia ( patrz K 22-23 ). Zbieżne zeznania w tym zakresie złożyli również M. B. oraz E. B. i żaden z nich nie wspominał w jakimkolwiek miejscu , aby kierujący A. (...) zjeżdżał na lewy pas w ramach reakcji obronnej , jak to przyjął zupełnie dowolnie w swej ekspertyzie biegły W. G. ,a ślad za nim sąd I instancji .Z tego też powodu opinie ( pisemną i ustną ) tego biegłego sąd uznał za nieprzekonywującą ,a w konsekwencji nieprzydatną do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Ustalenia W. G. co do miejsca zdarzenia samochodów były bowiem w istocie sprzeczne ze zgromadzonym osobowym materiałem dowodowym ,a nawet z samymi wyjaśnieniami oskarżonego , który w zaprezentowanej przez siebie wersji przebiegu zdarzenia również wskazywał , że nie miał już możliwości powrotu na prawy pas i uciekał do rowu . Z kolei w świetle przeprowadzonej przez biegłego symulacji zdarzenia ( patrz k1032 ) sąd odwoławczy przyjął również , iż obaj kierowcy przed wypadkiem jechali z prędkościami nie przekraczającymi wartości dozwolonej w rejonie zdarzenia ( 90 km/h ).

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2.1.2.1

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

I. Obrazy przepisów postepowania , która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia :

1) tj. art. 7 kpk i art 424 kpk w zw. z art 2§2 kpk w zw. z art 5§2 kpk polegającą na dowolnej ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego , wynikającej z naruszenia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego , w tym w szczególności poprzez nieuzasadnioną odmowę nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego , pomimo ich logiczności i wewnętrznej spójności, przy jednoczesnym rozstrzygnięciu niedającej się usunąć wątpliwości w postaci przyczyny utraty panowania nad pojazdem przez oskarżonego oraz rzekomego zjechania na lewy pas ruchu na niekorzyść oskarżonego , zamiast na jego korzyść , co w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego ustalenia , że :

a) oskarżony świadomie ( umyślnie ) przewoził pasażerkę K. K. , nie korzystającą w czasie jazdy z pasów bezpieczeństwa , podczas , gdy z wyjaśnień oskarżonego wynika , że nie wiedział o tym , że pasażerka K. K. nie zapięła pasów bezpieczeństwa tuż przed zdarzeniem ;

b) oskarżony świadomie ( umyślnie ) jechał w momencie zderzenia z prędkością nie zapewniająca mu panowania nad prowadzonym pojazdem , podczas , gdy z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego wynika , że prędkość , z jaką poruszał się oskarżony tuż przed zdarzeniem nie miała znaczenia dla wypadku i dla ruchu jego pojazdu ;

c) oskarżony świadomie ( umyślnie ) zmieniał kierunek jazdy i zajmowany pas ruchu , bez zachowania szczególnej ostrożności i bez ustąpienia pierwszeństwa przejazdu pojazdowi jadącemu po pasie ruchu, na który zamierzał wjechać , podczas gdy przyczyną chwilowej zmiany kierunku jazdy i zajmowanego pasa ruchu było zachowanie pasażerki K. K. , która łapiąc za kierownicę pojazdu wywołała utratę przez oskarżonego panowania nad torem jego jazdy , co w konsekwencji doprowadziło do chwilowego zjazdu na przeciwległy pas ruchu ;

d)kierujący samochodem osobowym marki A. (...) o nr. rej. (...) F. B. zjechał na przeciwległy do jego kierunku jazdy tor ruchu , w wykonaniu usprawiedliwionego i skutecznego manewru obronnego, podczas gdy manewr zastosowany przez wymienionego , polegający na zjeździe na przeciwległy i kolizyjny do jego kierunku jazdy tor ruchu doprowadził w konsekwencji do zderzenia z pojazdem kierowanym przez oskarżonego , znajdującym się wówczas w fazie niekontrolowanego ruchu ;

2) art 399 kpk w zw. z art 6 kpk polegający na braku uprzedzenia oskarżonego i jego obrońcy o możliwości zakwalifikowania zarzucanego oskarżonemu czynu według innych przepisów prawnych dotyczących naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym tj. art 22 ust.1 i 4 oraz art 39 ust 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym ( Dz. U.2018.1990 ze zm ), aniżeli te , które były oskarżonemu zarzucone w akcie oskarżenia , co doprowadziło w konsekwencji do pozbawienia oskarżonego prawa do merytorycznej obrony ;

3) art 424§1 kpk w zw. z art 7 kpk w zw. z art 167 kpk polegającą na braku przeprowadzenia z urzędu dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej na okoliczność ustalenia , czy brak zapięcia pasów bezpieczeństwa przez pasażerkę K. K. miał bezpośredni związek przyczynowy ze skutkiem w postaci jej śmierci;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu ,

ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola instancyjna nie wykazała , aby sąd I instancji dopuścił się uchybień wskazanych w apelacji obrońcy oskarżonych. Wobec bezzasadności więc podniesionego zarzutu apelacyjnego nie zasługiwał też na uwzględnienie w/w wniosek skarżącego. Z kolei wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku pozostawał w sprzeczności z art. 437§ 2 kpk – uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439§1 kpk , art. 454 kpk lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości.

3.2.

II. Rażącej niewspółmierności kary ( z ostrożności procesowej w przypadku braku uwzględnienia powyższych zarzutów z pkt I ) wyrażającą się jej nadmierną surowością , bez dostatecznego uwzględnienia dotychczasowej niekaralności oskarżonego oraz tego , że jest osoba młodocianą , a także doznał poważnych obrażeń ciała oraz utracił w wypadku osobę dla siebie bliską.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W związku z przeprowadzeniem uzupełniającego postępowania dowodowego i poczynionymi ustaleniami faktycznymi na etapie postępowania odwoławczego ( patrz rozważania 2.1.1.1 - 2.1.1.2 ) Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i na nowo ukształtował wobec D. K. (1) wymiar kary pozbawienia wolności. Sąd I instancji co prawda ,procedując w tym zakresie fakt jazdy K. K. bez zapiętych pasów bezpieczeństwa w samochodzie B. (...) miał na uwadze ( patrz k 818 uzasadnienia wyroku ) , ale w żaden sposób nie odniósł się do tego , czy swoim postępowaniem pokrzywdzona spotęgowała skutek , jaki w efekcie tego nastąpił , czyli jej tragiczną śmierć. Wyczerpująco na ten temat wypowiedział się natomiast biegły sądowy C. Ż. , który stwierdził , że nie zapięcie przez pokrzywdzoną tych pasów mogło mieć istotne znaczenie dla skutku będącego następstwem wypadku drogowego tj. śmierci K. K. ( patrz k 904 ; 955 w/w opinii ) i w związku z tym w ocenie sądu odwoławczego winno być rozpatrywane jako przyczynienie się w/w do zintensyfikowania się tych skutków. W świetle tych okoliczności i braku jakichkolwiek rozważań w tym zakresie przez sąd meriti , orzeczenie wobec sprawcy tego przestępstwa kary pozbawienia wolności o takim rozmiarze jawiło się jako niesprawiedliwie i niezrozumiałe , gdyż de facto kwestii tej zupełnie nie uwzględniało .Nadto wobec poczynionych odmiennych ustaleń faktycznych (w oparciu o opinię biegłego M. A. z Instytutu Ekspertyz Sądowych im. prof. dra. J. S. w K. - (...) w P. i gruntowną analizę zeznań F. B. , M. B. oraz E. B. ) i przyjęcia ostatecznie , że oskarżony kierując pojazdem B. (...) nieumyślnie ( brak było bowiem jakichkolwiek dowodów , że uczynił to umyślnie ) naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym wynikające z art 3 ust 1 i art 16 ust 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 Prawo o ruchu drogowym tj. nie zachował ostrożności i zjechał na przeciwległy pas ruchu , co doprowadziło do zderzenia z jadącym prawidłowo z przeciwnego kierunku samochodem osobowym marki A. (...) , sąd odwoławczy zmieniając uprzednio opis przypisanego oskarżonemu przestępstwa z art 177§ 1 i 2 kk. wymierzył finalnie D. K. (1) karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Dalsze łagodzenie jego odpowiedzialności karnej przez warunkowe zawieszenie wykonania tej kary ( co postulował skarżący ) nie było jednak możliwe z uwagi na jej wysokość. Poza tym jest ona adekwatna do stopnia jego zawinienia i całokształtu okoliczności sprawy. Należy bowiem dostrzec rangę naruszonych w konsekwencji zachowania oskarżonego dóbr oraz nieodwracalne tragiczne skutki nie tylko dla najbliższych K. K. , ale także związane z dalszym funkcjonowaniem pozostałych trzech pokrzywdzonych , którzy doznali bardzo istotnych i poważnych obrażeń ciała. W tym stanie rzeczy niewiele mogły im przeciwstawić się okoliczności łagodzące takie jak młodociany wiek oskarżonego , pozytywna opinia jego pracodawcy czy dotychczasowa niekaralność , które sąd też brał jednak pod uwagę wymierzając mu karę. Odnosząc się jeszcze do sformułowanego przez obrońcę oskarżonego w/w uchybienia nie można tracić z pola widzenia i tego ( co autor apelacji skutecznie przemilcza ) , że zarzut rażącej niewspółmierności kary, stanowiący względną przyczynę odwoławczą, o której mowa w art 438 pkt 4 kpk, aby można było uznać go za skuteczny, musi wykazywać, iż na podstawie konkretnie wskazanych okoliczności, które winny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, wymierzoną względem osoby oskarżonego karę należy uznać za "rażąco" niewspółmierną, tzn. taką, która jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować (tak: Sąd Najwyższy III KR 189/94, Prok. i Pr. 1115/5/18). Innymi słowy, sama subiektywna surowość orzeczonej względem oskarżonego kary, jeśli jest ona uzasadniona dyrektywami, o których mowa w treści art. 53 k.k., nie może stanowić skutecznego zarzutu apelacyjnego, jeśli kwestionująca jej wymiar strona nie wykaże, iż kara ta zarówno z punktu widzenia sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, powinna być uznana za wyjątkowo niesprawiedliwą, zbyt drastyczną czy też rażąco łagodną. Sytuacja taka w rozpoznawanej sprawie nie ma miejsca. Wskazane wyżej okoliczności zdecydowanie sprzeciwiały się także orzeczeniu w stosunku do tego oskarżonego kary wolnościowej , co postulował ewentualnie też apelujący poprzez zastosowanie wobec oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Logiczną konsekwencją faktycznego obniżenia D. K. (1) orzeczonej kary pozbawienia wolności było natomiast również skorygowanie z analogicznych przyczyn przez sąd odwoławczy orzeczonego także wobec niego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kategorii B prawa jazdy w strefie ruchu lądowego do 3 lat. Należy przypomnieć , że oskarżony dopuścił się tego czynu niespełna 2 lata po tym jak uzyskał stosowne uprawnienia do prowadzenia pojazdów ( październik 2015 roku ) . Prowadząc pojazd mechaniczny po drodze publicznej w sposób nieumyślny - a wiec zawiniony nie zachował bowiem ostrożności i zjechał na przeciwległy pas ruchu w wyniku czego doprowadził do zderzenia z jadącym prawidłowo z przeciwnego kierunku samochodem marki A. (...) , w następstwie czego 1 osoba zmarła , a trzy inne doznały bardzo poważnych obrażeń ciała. D. K. (1) w sposób zasadniczy naruszył więc jedną z podstawowych zasad bezpieczeństwa ruchu na drogach publicznych ,a mianowicie obowiązującą wszystkich kierujących pojazdami na drogach zasadę ruchu prawostronnego ( art. 16 ust 1 prawo o ruchu drogowym ). Taki niekontrolowany w istocie zjazd na lewą część jezdni , zajętą w tym czasie przez inny pojazd ( tj. F. B. ) było też oczywistym naruszeniem przez oskarżonego reguł ostrożnego postępowania ( art. 3 ust 1 prawa o ruchu drogowym ) z dobrem prawnym , jakim jest uczestniczenie w ruchu lądowym w sposób nie zagrażający bezpieczeństwu innych użytkowników drogi. Powyższe postępowanie D. K. (1) prowadzi więc zdaniem sądu odwoławczego do jednoznacznego wniosku, że nie daje on gwarancji bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Wskazuje one bowiem nie tylko na brak wyobraźni u oskarżonego, lecz także na całkowity brak odpowiedzialności, co dyskwalifikuje go jako kierowcę mogącego uczestniczyć w ruchu drogowym. Orzeczenie więc w tej sytuacji środka karnego na okres 3 lat zdaniem sądu odwoławczego nie razi w tej sytuacji nadmierną surowością i w pełni realizuje cele określone w 56 kk. w zw. z art. 53 §1 i 2 kk i art 54§1 i 2 kk.

Wniosek

O wymierzenie oskarżonemu kary przy zastosowaniu art 60 § 1 , 2 pkt 3 i 6 pkt 4 kk o charakterze wolnościowym ( grzywny lub kary ograniczenia wolności ) a,w ostateczności kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niepodzielenie zarzutu apelacji brak podstaw do uwzględnienia wniosku w kierunku postulowanym przez skarżącego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Opis przypisanego oskarżonemu czynu z art 177§ i 2 kk i wymiar kary z pkt 1.

Zwięźle o powodach zmiany

Patrz pkt 3.2.

5.2.2.

Przedmiot i zakres zmiany

Wymiar środka karnego orzeczonego wobec oskarżonego w pkt 2.

Zwięźle o powodach zmiany

Patrz pkt 3.2.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III i IV

Podstawa rozstrzygnięcia §11 ust 2 pkt 4 ust 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

V

Podstawa rozstrzygnięcia art. 636§ 1 kpk w wz. Z art. 634 kpk. Ponieważ sąd nie uwzględnił w/w apelacji , to w takiej sytuacji zgodnie ze wskazanym przepisem koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi oskarżony. Na koszty sądowe złożyły się należności za sporządzone opinie przez biegłych w toku postepowania odwoławczego ( 2803,53 zł + 1041,11 zł + 5352,46 zł + 236,44 zł ) oraz ryczałt za doręczenia pism. Nadto D. K. (1) wymierzono opłatę za obie instancje na mocy art. 10 ustawy o opłatach w sprawach karnych , wobec obniżenia wymiaru orzeczonej wobec niego kary zasadniczej.

7.  PODPIS

SSO Krzysztof Patyna SSO Patryk Pietrzak SSO Elżbieta Kwaśniewska