Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 marca 2021 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Dorota Załęska

Sędziowie: Sławomir Matusiak (spr.)

Sławomir Górny

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 marca 2021 r. w Sieradzu

sprawy z odwołania J. W.

z udziałem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł.

od decyzji z dnia 22.01.2019 r. Nr (...)

o jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Sieradzu - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 29.12.2020 roku sygn. akt IV U 56/19

1.  Oddala apelację.

2.  Zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. na rzecz J. W. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję.

Sygn.akt IV Ua 4/21

UZASADNIENIE

W odwołaniu od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. z dnia 22 stycznia 2019r., przyznającej ubezpieczonemu jednorazowe odszkodowanie w tytułu wypadku przy pracy, któremu uległ w dniu 16 sierpnia 2017r. w wysokości odpowiadającej 15 % stałego uszczerbku na zdrowiu, J. W. wniósł o podwyższenie tego uszczerbku. Odwołujący wskazał, że w wyniku wypadku doznał złamania kości kulszowej i urazu kręgosłupa podnosząc, że komisja lekarska ZUS ustaliła najniższy możliwy poziom z poszczególnych punktów tabeli, tj. 5 %, podczas gdy uszczerbek ustala się w granicach od 5 do 20%. Odwołujący zarzucił, że orzeczenie komisji lekarskiej nie zawiera uzasadnienia w zakresie wysokości uszczerbku na zdrowiu, przez co nie ma możliwości odniesienia się do tego, z jakich przyczyn uszczerbek ustalono na poziomie minimalnym. Jego zdaniem ustalenie wysokości poniesionego uszczerbku nastąpiło z naruszeniem przepisów § 8 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18 grudnia 2002r., stanowiących że lekarz orzecznik określa stopień uszczerbku biorąc pod uwagę stopień uszkodzenia czynności organu, narządu lub układu oraz towarzyszące powikłania. Odwołujący przed wypadkiem był osobą całkowicie zdrową i w pełni sprawną fizycznie, zaś doznane w wyniku wypadku przy pracy urazy pociągnęły za sobą konieczność prowadzenia oszczędnego trybu życia, stałego przyjmowania leków, wykonywania zabiegów rehabilitacyjnych. J. W. zwrócił uwagę na problemy ze skręcaniem głowy w lewo i prawo, co jego zdaniem odpowiada uszczerbkowi z pkt 89a, tj. skręceniu kręgosłupa w odcinku szyjnym, którego wysokość wynosi 15 %. Odwołujący nie zgodził się ze stanowiskiem komisji lekarskiej, wedle którego problemy ze skręcaniem głowy w lewo i prawo nie mają żadnego związku z zaistniałym wypadkiem przy pracy.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie.

Wyrokiem, wydanym w dniu 29.12.2020 r., Sąd Okręgowy w Sieradzu – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych: w pkt 1 zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał odwołującemu J. W. prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z 16.08.2017r. w wysokości odpowiadającej 10% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu ponad dotychczas przyznane odszkodowanie za 15% uszczerbku na zdrowiu (łączny uszczerbek na zdrowiu w wyniku przedmiotowego wypadku wynosi 25%);w pkt 2 zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. na rzecz J. W. kwotę 180 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Orzeczenie to zostało poprzedzone następującymi ustaleniami Sądu Rejonowego i ich oceną prawną:

W dniu 16 sierpnia 2017 r. J. W. uległ wypadkowi przy pracy. Ubezpieczony wypadł z kosza podnośnika, znajdującego się na wysokości około 5 m. J. W. w wyniku wypadku doznał obrażeń ciała skutkujących złamaniem przednio – górnej krawędzi trzonu L1 po stronie lewej, złamaniem wyrostka poprzecznego kręgu L2 po stronie prawej, złamaniem kości kulszowej prawej, dyskopatii szyjnej C4/5 i C5/6, rany tłuczonej w okolicy skroniowo – ciemieniowej lewej i potylicznej po stronie prawej, wstrząśnieniem mózgu. Po przeprowadzeniu badania podmiotowego i przedmiotowego biegły lekarz ortopeda Z. P. stwierdził, że w wyniku wypadku u ubezpieczonego doszło do złamania kręgów L1i L2 oraz miednicy. Przeprowadzone badanie przedmiotowe nie wykazało jakichkolwiek niekorzystnych następstw przebytego złamania kości kulszowej prawej – zero uszczerbku. Złamania kręgów lędźwiowych skutkują ograniczeniem zginania o 20 cm. Stwierdzoną patologię odniesiono do tabeli punkt 90 dotyczącego uszkodzenia kręgosłupa w odcinku piersiowym i lędźwiowym – lit. a) ograniczenie ruchomości w zakresie rotacji powyżej 20 stopni lub zginania do 50 cm – 15 %. Uwzględniając powyższe, w ocenie ortopedycznej zasadnym jest uznanie, że przedmiotowy wypadek skutkuje 15 % długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu.

W pisemnej opinii biegły sądowy z zakresu neurologii rozpoznał u odwołującego stan po urazie głowy ze śladowym krwawieniem w bruzdach płata ciemieniowego prawego i zbiorniku wyspy prawej (bez opisywanych w dokumentacji następstw klinicznych), złamanie przednio górnej krawędzi trzonu L1 po lewej, złamanie wyrostka poprzecznego kręgu L2 po stronie prawej, przewlekłe pourazowe zespoły bólowe szyjne i lędźwiowe (długotrwale opisywane w kartach leczenia z Poradni Neurologicznej i Rehabilitacyjnej – czas trwania powyżej 182 dni). W opinii biegłego obrażenia takie ocenia się z punktu 90a, to jest urazowe zespoły korzeniowe (bólowe, ruchowe, czuciowe lub mieszane w zależności od stopnia podpunkt a) szyjne od 5 do 20%. Z uwagi na to, że odwołujący spełnia warunek długotrwałości (powyżej 182 dni) biegły ocenił uszczerbek na 5 % ze względu na małe nasilenie objawów bólowych opisywanych w kartach leczenia ambulatoryjnego. Kolejny punkt z którego biegły ocenił obrażenia wnioskodawcy to 94c, to jest przewlekłe zespoły bólowe lędźwiowo krzyżowe od 5 do 25 %. Biegły przyznał 5 % z tych samych powodów co poprzednio. Łącznie przyznał 10 % uszczerbku na zdrowiu.

W pisemnej opinii kolejnego biegłego z zakresu ortopedii – A. N. uszczerbek na zdrowiu, jakiego doznał odwołujący w wyniku przedmiotowego wypadku, wynosi 15 % z punktu 90 a tabeli uszczerbkowej.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał odwołanie za uzasadnione. Sąd I instancji przytoczył treść art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t.j.Dz. U. z 2019 r. poz. 1205), stanowiącego, że za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą; podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych; podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia; w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy. Z kolei zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, ubezpieczonemu przysługuje jednorazowe odszkodowanie z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, jeżeli na skutek wypadku lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Oceny stopnia uszczerbku na zdrowiu oraz jego związku z wypadkiem przy pracy dokonuje lekarz orzecznik lub komisja lekarska po zakończeniu leczenia i rehabilitacji. Sąd I instancji zaznaczył, że poza sporem było uznanie zdarzenia z dnia 16 sierpnia 2017 r. za wypadek przy pracy, zaś organ rentowy przyznał odszkodowanie z tytułu tego wypadku w wysokości odpowiadającej 15 % stałego uszczerbku na zdrowiu z punktów: 94a, 94c i 96a po 5 % z każdego z nich. Przechodząc do uzasadnienia przyjętego w orzeczeniu łącznego uszczerbku na zdrowiu J. W. Sąd I instancji zaznaczył, że powołani w sprawie biegli specjaliści z zakresu ortopedii dr Z. P. i dr A. F. stanowczo, jednoznacznie i jednomyślnie ocenili uszczerbek z punktu widzenia ortopedycznego na 15 % z punktu 90 a) załącznika do rozporządzenia. Skutkiem wypadku, jakiemu uległ odwołujący, było m.in. złamanie kręgosłupa w dwóch miejscach, tj. złamania dwóch kręgów w odcinku lędźwiowym. W wyniku przebytych obrażeń nałożonych na chorobę samoistną doszło do wyraźnego ograniczenia ruchomości kręgosłupa w płaszczyźnie strzałkowej. Biegli wskazali, że następstwa doznanych obrażeń należy oceniać według pozycji 90 a), która wyczerpująco i jednoznacznie opisuje skutki złamań kręgosłupa oraz ich następstwa w postaci niewielkich obrażeń czucia powierzchniowego. Ustalenia komisji lekarskiej ZUS w zakresie przyjęcia uszczerbku, doznanego przez ubezpieczonego na poziomie 10 % z punktu 94a i 94c po 5%,znalazły potwierdzenie w opinii biegłego neurologa B. D.. Przechodząc do oceny wydanych w sprawie opinii biegłych Sąd I instancji przypomniał, że zgodnie z art. 282 § 2 k.p.c. w związku z art. 283 § 2 k.p.c. biegli wydający opinię w sprawie złożyli przed objęciem funkcji przysięgę, którą są związani i Sąd nie znalazł podstaw do zanegowania bezstronności biegłych, jak i ich rzetelności przy wydaniu opinii. Sąd meriti podkreślił, że opinie biegłych sądowych podlegają ocenie przy zastosowaniu art. 233 §1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla ich przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłych, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w nich wniosków. W konsekwencji Sąd I instancji podzielił w całości sporządzone w niniejszej sprawie opinie biegłych sądowych, które ocenił jako rzetelne i wyczerpujące, sporządzone zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia zawodowego i dające odpowiedź na sformułowane w tezie dowodowej pytania. Biegli odpowiedzieli, zdaniem Sądu, wyczerpująco i przekonująco na zarzuty i wątpliwości zgłoszone do opinii w kilku opiniach uzupełniających. Opierając się o omówione wyżej opinie biegłych Sąd Rejonowy na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego i przyznał ubezpieczonemu prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z dnia 16 sierpnia 2017r. w wysokości odpowiadającej 10 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu ponad dotychczas przyznane odszkodowanie za 15 % uszczerbku na zdrowiu, oceniając łączny uszczerbek na zdrowiu na 25 %. Z uwagi na to, że odwołującego, który wygrał sprawę, reprezentował profesjonalny pełnomocnik, Sąd zasądził od organu rentowego zwrot kosztów zastępstwa procesowego w wysokości stawki minimalnej, tj. 180 zł.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wniósł organ rentowy, zaskarżając orzeczenie Sądu I instancji w całości, podnosząc następujące zarzuty:

- naruszenia prawa materialnego, to jest art. 11 i art. 12 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie oraz

- naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na bezzasadnym przyjęciu, iż opinie biegłych lekarzy ortopedów stanowią miarodajne i wyczerpujące źródło wiadomości specjalnych niezbędnych dla prawidłowego rozpoznania sprawy i tym samym nieprawidłowe ustalenie faktu, że w wyniku wypadku przy pracy odwołujący doznał łącznie długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 25 %, podczas gdy w wyniku wypadku przy pracy odwołujący doznał łącznie uszczerbku na zdrowiu w wysokości 15 %.

Wskazując na powyższe zarzuty organ rentowy wniósł o zmianę wyroku w całości i oddalenie odwołania a nadto o uzupełnienie materiału dowodowego i dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego lekarza ortopedy na okoliczność wysokości stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, jakiego odwołujący doznał w wyniku wypadku przy pracy z dnia 16.08.2017 r.

Zdaniem organu rentowego rozstrzygnięcie Sądu I instancji, opierające się o opinie biegłych sądowych lekarzy ortopedów, nie jest trafne. Apelujący przypomniał, że w toku postępowania przed Sądem I instancji organ rentowy wskazywał, że pochylając się do przodu odwołujący nie tylko przekroczył odległość 50 cm ale doszedł do 20 cm; powyższe ustalenie wynikało także z badania przedmiotowego przeprowadzonego przez biegłego Z. P., który potwierdził odległość palce - podłoga w przodopochyleniu 20 cm. Jednocześnie nie zostały opisane inne ograniczenia ze strony kręgosłupa, w tym dotyczące jego rotacji. Apelujący podkreślił, że stwierdzony w badaniu przedmiotowym biegłego wynik odległości palce - podłoga na 20 cm odpowiada normie dla większości osób w wieku odwołującego. Pełnomocnik organu zwrócił uwagę, że biegła ortopeda A. N. w opinii podstawowej nie wpisała zakresów ruchu tułowia, kluczowych dla punktu 90 a), a wpis o ograniczeniu rotacji o 23 stopnie, co jest jednym z kryteriów uszczerbku z tego punktu, pojawił się dopiero w opinii uzupełniającej. Zaznaczono przy tym, że uraz ubezpieczonego dotyczył odcinka lędźwiowego kręgosłupa a nachylenie boczne i rotacja tułowia to głównie ruch w odcinku piersiowym kręgosłupa. Jednocześnie biegły ortopeda Z. P. nie ujawnił istotnego ograniczenia zarówno w rotacji tułowia jak i nachylenia bocznego a w jego opinii podstawą uszczerbku miałaby być odległość 20 cm palców od podłoża, co przez biegłego było interpretowane jako znaczne odchylenie od normy. Jeżeli chodzi o zakres ograniczeń zakresów ruchu kręgosłupa w odcinku szyjnym jak i lędźwiowym to w badaniu neurologicznym potwierdzono jedynie nieznaczne ograniczenia zakresów ruchu; także jeżeli chodzi o opinię biegłej A. N., to w opinii podstawowej również opisano istotnie lepsze zakresy ruchu niż w opinii uzupełniającej. Zdaniem apelującego, opierając rozstrzygnięcie na dowodach z opinii biegłych lekarzy ortopedów, które zawierają wskazane wyżej uchybienia, nie są dokładne i nie wyjaśniają należycie wszystkich istotnych okoliczności, Sąd I instancji przekroczył granice swobodnej oceny dowodów a tym samym naruszył przepisy postępowania w postaci art. 233 § 1 k.p.c., co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Powyższa okoliczność powoduje, że zawarty w apelacji wniosek o uzupełnienie materiału dowodowego i dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego lekarza ortopedy należy uznać za uzasadniony. W tym stanie rzeczy wyrok, mocą którego przyznano odwołującemu J. W. prawo do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z 16.08.2017 r. w wysokości odpowiadającej 10 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu ponad dotychczas przyznane odszkodowanie za 15 % uszczerbku na zdrowiu (łączny uszczerbek na zdrowiu w wyniku przedmiotowego wypadku wynosi 25 % ) nie może być uznany za prawidłowy.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik odwołującego wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania. Pełnomocnik J. W. podkreślił, że Sąd Rejonowy prawidłowo rozważył materiał dowodowy i orzekł na podstawie opinii biegłych, które są spójne, rzetelne i wyczerpujące. Opinie zostały sporządzone zgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia zawodowego, dając jednoznaczną odpowiedź na sformułowane w tezie dowodowej pytania. Odnosząc się do zawartych w apelacji zarzutów odnośnie opinii biegłych ortopedów pełnomocnik ubezpieczonego zaznaczył, że biegły neurolog w swojej opinii, wbrew temu co twierdzi organ rentowy, nie potwierdził w sposób jednoznaczny nieznacznego ograniczenia zakresów ruchu odcinku lędźwiowym kręgosłupa; biegły w odniesieniu do powyższego stwierdził wyłącznie „nieznacznie ograniczenia ruchomości kręgosłupa szyjnego, bez cech ostrego zespołu bólowego z odcinka szyjnego i lędźwiowego kręgosłupa”. Twierdzenie to można zinterpretować w ten sposób, iż odcinek lędźwiowy kręgosłupa nie posiada cech ostrego zespołu bólowego. W odpowiedzi na odwołanie podniesiono, że nie sposób podzielić prezentowanej przez organ rentowy interpretacji punktu 90 a) załącznika do rozporządzenia uszczerbkowego, bowiem uszkodzenie kręgosłupa w odcinku piersiowym i lędźwiowym polegające na ograniczeniu ruchomości w zakresie rotacji powyżej 20 stopni lub zginania do 50 cm powinno być interpretowane podobnie, jak przedstawiają to biegli sądowi - Z. P. i A. N.. Na poparcie zaprezentowanego stanowiska pełnomocnik wnioskodawcy przytoczył fragment uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 22.03.2016 r. wydanego w sprawie VII Ua 63/15, gdzie stwierdzono, że „art. 90a) wskazuje na konieczność wystąpienia ograniczeniu ruchomości w zakresie rotacji powyżej 20 stopni lub zginania do 50 cm, zaś u ubezpieczonego występuje jedynie nieznaczne nie przekraczające 50 cm ograniczenie przodopochylenia w tym odcinku kręgosłupa, bez ograniczenia w zakresie pochylania do boków i bez ograniczenia ruchów rotacji. Jak bowiem zauważa sam organ rentowy, wskazany przepis nie jest jednoznaczny, a zatem zarówno brak możliwości zginania na boki - który z resztą trudno sobie wyobrazić w zakresie do 20 cm, jak i ograniczenie ruchomości próba palec podłoga w zakresie jedynie do 20 cm., który w ocenie biegłych ortopedów nie wyklucza zastosowania wskazanego punktu tabeli uszczerbkowej, nie może stanowić merytorycznej podstawy dla odmowy zakwalifikowania uszczerbku na zdrowiu wnioskodawcy w związku z uszkodzeniem kręgosłupa”.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. podlegała oddaleniu. W ocenie Sądu II instancji, Sąd Rejonowy wydał prawidłowe rozstrzygnięcie, znajdujące oparcie zarówno w obowiązujących przepisach prawa jak i w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne i ocenę prawną przedstawione przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Wbrew zarzutom apelacji Sąd II instancji nie dopatrzył się w postępowaniu pierwszoinstancyjnym naruszenia przepisów postępowania, polegającego na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów poprzez przyjęcie, iż opinie biegłych lekarzy z zakresu ortopedii stanowią miarodajne i wyczerpujące źródło wiadomości specjalnych, niezbędnych dla prawidłowego rozpoznania sprawy, jak i uchybienia przepisom prawa materialnego - art. 11 i 12 ustawy z dnia 30.10.2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, które w ocenie skarżącego skutkować winny zmianą zaskarżonego wyroku. Sąd Okręgowy uznał, że zarzuty te stanowią w istocie polemikę z prawidłowymi i podzielonymi w całości przez Sąd Okręgowy ustaleniami biegłych i jako takie nie zasługują na uwzględnienie. Zgodnie z art. 11 ust.1 -5 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych ( Dz.U. z 2019 r. poz. 1205 t.j.) ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przysługuje jednorazowe odszkodowanie. Za stały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu nierokujące poprawy. Za długotrwały uszczerbek na zdrowiu uważa się takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie czynności organizmu na okres przekraczający 6 miesięcy, mogące ulec poprawie. Oceny stopnia uszczerbku na zdrowiu oraz jego związku z wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową dokonuje się po zakończeniu leczenia i rehabilitacji. W oparciu o delegację ustawową minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zdrowia określił, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu oraz tryb postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku i wypłacaniu jednorazowego odszkodowania, kierując się koniecznością zapewnienia ochrony interesów ubezpieczonego oraz koniecznością przejrzystości i sprawności postępowania w sprawie o jednorazowe odszkodowanie. W myśl art. 12 ust.1 jednorazowe odszkodowanie przysługuje w wysokości 20 % przeciętnego wynagrodzenia za każdy procent stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, z zastrzeżeniem art. 55 ust. 1. Do ustalenia wysokości jednorazowego odszkodowania, o którym mowa w ust. 1-4, przyjmuje się przeciętne wynagrodzenie obowiązujące w dniu wydania decyzji, o której mowa w art. 15 (ust.5). Art. 233 § 1 k.p.c. stanowi, iż Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Zgodnie zaś z treścią art. 278 § 1 k.p.c. dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje w wypadkach, gdy dla rozstrzygnięcia sprawy wymagane są wiadomości „specjalne”, czyli wiedza z różnych dziedzin nauki, techniki czy sztuki. W ramach przyznanej swobody w ocenie dowodów – art. 233 k.p.c., Sąd I instancji powinien zbadać wiarygodność i moc dowodu z opinii biegłego sądowego, dokonując oceny tego dowodu według własnego przekonania i na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału (wyrok SN z 2003-10-30 IV CK 138/02 LEX nr 602274). Przedstawienie przez stronę postępowania własnego stanowiska, stanowiącego w istocie polemikę z opinią biegłego, nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. (wyrok SN z 2002-01-09 II UKN 708/00 LEX nr 559962). Dla obalenia twierdzeń biegłego specjalisty nie wystarcza przeświadczenie strony, iż fakty wyglądają inaczej, lecz koniecznym jest również rzeczowe wykazanie, iż wystawiona przez biegłego opinia jest niespójna bądź merytorycznie błędna. Dowód z opinii biegłych jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26). Żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania (wyrok SN z 1999-10-20 II UKN 158/99 OSNAPiUS 2001/2/51). Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii innych biegłych lub opinii instytutu tylko wówczas, gdy zachodzi taka potrzeba, a więc wtedy, gdy przeprowadzona już opinia zawiera istotne luki, jest niekompletna, bo nie odpowiada na postawione tezy dowodowe, niejasna, czyli nienależycie uzasadniona lub nieweryfikowalna, tj. gdy przedstawiona ekspertyza nie pozwala organowi orzekającemu zweryfikować zawartego w niej rozumowania co do trafności wniosków końcowych /I CSK 277/18 - postanowienie SN - Izba Cywilna z dnia 11-10-2018/. Samo niezadowolenie strony z oceny przedstawionej przez biegłych nie uzasadnia potrzeby dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii innych biegłych (wyr. SN z 6.10.2009 r., II UK 47/09, L. LEX nr 559955). Podkreślić należy również, iż dostateczne wyjaśnienie okoliczności spornych w sprawie nie jest równoznaczne z uzyskaniem dowodu korzystnego dla strony niezadowolonej z faktów wynikających z dowodów dotychczas przeprowadzonych (wyrok SN z 28 lutego 2001 roku, II UKN 233/00 L LEX nr 551017). Zwraca na to także uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z 8 lipca 1999 roku, II UKN 37/99 OSNAPiUS 2000/20/741 wskazując, że sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy. Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę. Sąd nie może też zająć stanowiska odmiennego co do stanu zdrowia wnioskodawcy, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego, innej niż wyrażona w opiniach biegłych (por wyroku Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (LEX nr 9281.) W rozpoznawanej sprawie niewątpliwym było, że ocena stanu zdrowia wnioskodawcy w związku ze zgłoszonym żądaniem przyznania prawa do jednorazowego odszkodowania w zwiększonej wysokości w związku wypadkiem przy pracy wymaga wiadomości specjalnych i musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych. Sąd Rejonowy wydał rozstrzygnięcie w przedmiocie odwołania J. W. opierając się o opinie biegłych lekarzy ortopedów, którzy przyjęli, iż wskutek wypadku przy pracy ubezpieczony doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu wynoszącego 15 % stosownie do poz. 90 a) załącznika do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowaniu o wypłatę jednorazowego odszkodowania. Przyjęty przez biegłych uszczerbek odnosi się do uszkodzenia kręgosłupa w odcinku lędźwiowym i ma zastosowanie w przypadku stwierdzenia ograniczenia ruchomości w zakresie rotacji powyżej 20 stopni lub zginania do 50 cm. Organ rentowy upatruje wadliwości wniosków opinii biegłych w ich sprzeczności z wynikami badania przedmiotowego w zakresie próby palce – podłoga, które wykazało 20 cm (opinia biegłego Z. P.) i 25 cm ( opinia biegłej A. N.). Odnosząc się do przedstawionej w apelacji argumentacji nie można jednak zapominać, że z treści powołanej pozycji tabeli uszczerbkowej wynika jednoznacznie, iż kwalifikowany zgodnie z nią uszczerbek na zdrowiu występuje zarówno w sytuacji ograniczenia ruchomości w zakresie rotacji powyżej 20 stopni jak i ograniczenia zginania do 50 cm. BiegłaA. N. w opinii uzupełniającej zaznaczyła, że u badanego wykazano kąty rotacji około 23 ^{( o)} oraz nachylenia bocznego rzędu 14 ^{( o)} stwierdzając, że wskaźniki ruchomości kręgosłupa J. W. wypełniają dyspozycję punku 90 a) tabeli uszczerbkowej. Przytoczenie tej okoliczności w opinii uzupełniającej, wydanej w związku z uwagami organu rentowego, w żadnej mierze nie umniejsza wartości dowodowej opinii biegłej. Nie jest również trafny argument apelacji, jakoby stwierdzenie przez biegłą A. N. ograniczenia ruchomości rotacji kręgosłupa w odcinku lędźwiowym pozostawało w sprzeczności z opisanymi z opinii neurologicznej wynikami badania przedmiotowego. Biegły neurolog nie dokonywał oceny ruchomości kręgosłupa badanego w zakresie zakresu rotacji tego narządu, przy czym brak odpowiedniego zapisu w opisie badania nie może być uznany za równoznaczny z przyjęciem, że biegły występowanie takich ograniczeń wykluczył. Z tych też względów w ocenie Sądu Okręgowego brak jest podstaw do przyjęcia, iż uzyskane od biegłej A. N. wiadomości specjalne w jej opinii uzupełniającej nie były wystarczające do merytorycznego i prawidłowego orzekania. Twierdzenia organu rentowego, poparte tylko i wyłącznie jego subiektywnym stanowiskiem, iż okoliczności dotyczące stanu zdrowia wnioskodawcy w zakresie sprawności kręgosłupa lędźwiowego wyglądały inaczej, jako bezzasadna polemika z opinią biegłej nie mogły zatem przynieść spodziewanego przez skarżącego skutku procesowego. Mając powyższe na uwadze Sąd II instancji uznał, że Sąd Rejonowy słusznie nie uwzględnił wniosku organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego lekarza tej samej specjalności, ponieważ wszelkie sporne okoliczności w sprawie zostały dostatecznie wyjaśnione (art. 217 § 3 k.p.c.), tym samym nie znajdując podstaw do przeprowadzenia tego dowodu w postępowaniu drugoinstancyjnym. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną. Na podstawie art. 98 k.p.c. na rzecz odwołującego zasądzono koszty zastępstwa procesowego za II instancję w wysokości, określonej w § 9 ust.2 w zw. z § 10 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 265).