Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

1 kwietnia 2021 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sławomir Górny

Sędziowie: sędzia Dorota Załęska (spr.)

sędzia Elżbieta Zalewska – Statuch

Protokolant: st. sekr. sąd. Ewelina Kubiczak - Kleśta

na rozprawie w dniu 1 kwietnia 2021 roku w Sieradzu

rozpoznał sprawę z powództwa M. K.

przeciwko (...) Przedsiębiorstwu (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł.

o przywrócenie poprzednich warunków pracy i płacy

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli- Sądu Pracy

z dnia 16 grudnia 2020 roku sygn. akt IV P 57/20

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od (...) Przedsiębiorstwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. na rzecz M. K. kwotę 120 (sto dwadzieścia 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za II instancję.

Sygn. akt IV Pa 9/21

UZASADNIENIE

Powódka M. K. wniosła, po ostatecznym sprecyzowaniu żądania, o przywrócenie dotychczasowych warunków pracy i płacy u pozwanego (...) Przedsiębiorstwa (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł..

Uzasadniając żądanie wskazała, iż podana jej przez pracodawcę przyczyna wypowiedzenia zmieniającego jest niedostatecznie konkretna, a przez to niezrozumiała. W ocenie powódki, jedyną faktyczną przyczyną zmiany warunków jej pracy było dążenie do zatrudnienia na jej stanowisku innej osoby.

Pozwany (...) Przedsiębiorstwo (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie w całości.

Pozwany podał, iż decyzja o wręczeniu powódce wypowiedzenia zmieniającego była wynikiem dogłębnej analizy sytuacji finansowo - ekonomicznej spółki. W związku z potrzebą „cięcia” kosztów stałych, w spółce przeprowadzono reorganizację, rezygnując m.in. z utrzymywania stanowiska zastępcy głównego księgowego (zajmowanego do tej pory przez powódkę). Pozwany nadmienił również, iż Sąd nie może oceniać, czy działania pracodawcy dotyczące zarządzania zakładem pracy były racjonalne i wynikały logicznie z innych zdarzeń.

Wyrokiem z 16 grudnia 2020r. Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli IV Wydział Pracy uwzględnił powództwo i przywrócił powódce M. K. dotychczasowe warunki pracy i płacy, obowiązujące przed wypowiedzeniem zmieniającym, dokonanym przez pozwanego (...) Przedsiębiorstwo (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. w dniu 1 lipca 2020 roku. Nadto zasądził od pozwanego na rzecz powódki 197,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty oraz nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli 1.000,00 zł tytułem zwrotu opłaty sądowej, od uiszczenia której powódka była zwolniona.

Wyrok zapadł po następujących ustaleniach i ocenie prawnej:

Powódka M. K. zatrudniona jest w (...) Przedsiębiorstwie (...)w Ł. od 1 grudnia 1997r. Od 4 marca 2004 roku powódka świadczy pracę na stanowisku z-cy głównego księgowego. Do zadań M. K. należą:

- kontrola i nadzór nad prowadzeniem księgowości i sprawozdawczości finansowej, organizacyjnego obiegu dokumentów niezbędnych dla rachunkowości oraz należytym przechowywaniem dokumentów kasowych,

- kontrola w zakresie prawidłowości i rzetelności sporządzania i obiegu dokumentów niezbędnych dla rachunkowości przedsiębiorstwa,

- nadzór i kontrola pracy pracowników działu księgowości,

- prowadzenie i ewidencja rejestru kasowego,

- prowadzenie i ewidencja rejestru zakupu usług,

- prowadzenie i ewidencja rejestru zakupu materiałów,

- prowadzenie ewidencji ilościowo - wartościowej materiałów i wyposażenia na składzie oraz wyposażenia w użytkowaniu wraz z kompletowaniem dokumentów i sporządzanie potrzebnych rozdzielników,

- prowadzenie ewidencji rejestru i analityki kosztów zespołu 4,5 i 7,

- rozliczanie kosztów w okresach obowiązujących do sporządzania sprawozdań,

- kontrola pod względem formalnym i rachunkowym dokumentów księgowych,

- przygotowanie materiałów niezbędnych dla potrzeb sprawozdawczości,

- prowadzenie ewidencji kont syntetycznych,

- prowadzenie ewidencji kont analitycznych, rozrachunków (oprócz konta 210,233),

- prowadzenie rejestru uzupełniającego „U”,

- zastępowanie Głównego Księgowego w czasie jego nieobecności.

Uchwałą Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników z 30 czerwca 2020 roku zatwierdzono nowy Regulamin Organizacyjny (...) Przedsiębiorstwa (...)Sp. z o.o. w Ł.. Opisane w nim zmiany miały na celu m.in. poprawę sytuacji ekonomiczno - finansowej spółki i wynikały z przyjętego planu wdrażania rozwiązań kosztowych, mających zabezpieczyć spółkę przez okres spłaty kredytu . Regulamin wszedł w życie 1 lipca 2020 roku. Zgodnie z treścią dokumentu, w strukturze organizacyjnej spółki wyodrębniono 2 piony: Pion Prezesa Zarządu i Pion Głównego Księgowego. W ramach drugiego z pionów, pracodawca umieścił stanowisko Zastępcy Głównego Księgowego - Głównego Specjalisty ds. taryf oraz dział ekonomiczno - finansowy i magazyn.

Główna księgowa miała zastrzeżenia do pracy powódki. Przekazywała je prezesowi zarządu. Bezpośredniej przełożonej M. K. przeszkadzało np. „iż powódka po wejściu księgowej do pokoju odwraca głowę i udaje, że pracuje przy komputerze”. Uwagi głównej księgowej dotyczyły również merytorycznej strony współpracy z powódką. W tym zakresie A. U. wskazywała na „niewykonywanie poleceń służbowych w odniesieniu do uzgadniania sald, niewgłębianie się w określone tematy, wykonywanie zadań schematycznie, bez analizy”. W ocenie przełożonej A. U., zastępowanie jej przez powódkę sprowadzało się wyłącznie do podpisywania dokumentów podczas jej nieobecności.

W dniu 1 lipca 2020r powódka otrzymała od pracodawcy oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę w części dotyczącej stanowiska pracy oraz wynagrodzenia. Po upływie okresu wypowiedzenia, pozwany zaproponował stanowisko „specjalisty do spraw finansowo - księgowych” oraz wynagrodzenie zasadnicze (4.028zł) bez dodatku funkcyjnego. Jako przyczynę wskazano reorganizację stanowiskową przeprowadzoną przez pracodawcę w związku ze zmianami organizacyjnymi wewnątrz spółki. Powyższe jest spowodowane w szczególności koniecznością uwzględnienia potrzeb biznesowych spółki co do bardziej efektywnego wykorzystania zasobów ludzkich. Oświadczenie zawierało pouczenie o prawie odmowy przyjęcia nowych warunków, a także o możliwości odwołania się do sądu pracy.

Do chwili obecnej (po upływie okresu wypowiedzenia), prezes nie zatrudnił (przesunął) nikogo na stanowisku zastępcy głównego księgowego - głównego specjalisty do spraw taryf. Zarządzający spółką wstrzymał się z decyzją do czasu zakończenia niniejszego sporu. Faktyczny zakres obowiązków powódki, po upływie okresu wypowiedzenia się nie zmienił. M. K. wykonuje te same czynności. Jedyna zmiana dotyczy niezastępowania głównej księgowej podczas jej nieobecności. Do chwili zamknięcia rozprawy nie było potrzeby wykonywania obowiązków głównej księgowej w sytuacji jej absencji.

Oszczędność pozwanego w związku ze zmianą warunków pracy powódki to kwota 500 zł miesięcznie. W okresie bezpośrednio poprzedzającym wręczenie M. K. oświadczenia z 30 czerwca 2020 roku, w spółce nie było zwolnień, ani niekorzystnych zmian w zakresie wynagradzania innych pracowników. Jedyna dodatkowa oszczędność w sferze wynagrodzeń związana jest z odejściem na emeryturę zastępcy prezesa zarządu i nieobsadzeniem do chwili obecnej zwolnionego etatu. W strukturze spółki, po zmianach w regulaminie, istnieje jeszcze co najmniej jedno stanowisko zastępcy.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach, w oparciu o zeznania świadka A. U. i zeznań stron.

W tak ustalonym i niespornym stanie faktycznym, Sąd Rejonowy uznał , że powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Podkreślił, że w sprawie należało rozstrzygnąć, czy oświadczenie pozwanego o zmianie powódce warunków zatrudnienia w trybie art. 42 k.p. odniosło pożądany przez pracodawcę skutek. W tym kontekście ocenie podlegała formalno - prawna strona dokumentu oraz zasadność wypowiedzenia, w świetle podanych w oświadczeniu przyczyn. Z treści oświadczenia pozwanego z 30 czerwca 2020 roku wynika , że u podstaw decyzji o zmianie stanowiska pracy powódki i pozbawieniu jej dodatku funkcyjnego, stała reorganizacja stanowiska przeprowadzona przez pracodawcę w związku ze zmianami organizacyjnymi wewnątrz spółki. W dokumencie wskazano, iż powyższe podyktowane było koniecznością uwzględnienia potrzeb biznesowych spółki co do bardziej efektywnego wykorzystania zasobów ludzkich. Taki sposób sformułowania przyczyn wypowiedzenia zmieniającego zakwestionowała powódka wskazując, iż jest on niekonkretny i niezrozumiały i to stanowisko Sąd Rejonowy podzielił. W tym zakresie sąd meriti wskazał , że przyczyna wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę ma dwojakie znaczenie: jedno występuje w aspekcie zgodności z prawem czynności pracodawcy a drugie - jej zasadności. W myśl art. 45§1 k.p. są to niezależne od siebie przesłanki oceny żądania uznania wypowiedzenia za bezskuteczne, przywrócenia do pracy albo odszkodowania. W płaszczyźnie zachowania wymaganej prawem formy wypowiedzenia (art. 30§4 k.p.) obowiązek pracodawcy sprowadza się do podania przyczyny wypowiedzenia w piśmie zawierającym jego oświadczenie w taki sposób, aby jego adresat poznał motywy leżące u podstaw takiej decyzji. Sprostanie wymaganiom określonym w art. 30§4 k.p. polega zatem na wskazaniu przyczyny w sposób jasny, zrozumiały i dostatecznie konkretny. Zdaniem Sądu Rejonowego, w przedmiotowej sprawie pracodawca nie podołał temu obowiązkowi, bowiem podana w dokumencie podstawa faktyczna zmiany warunków pracy, jest zbyt ogólna, a nawet enigmatyczna. Sąd I instancji podkreślił, że sposób w jaki pracodawca formułuje przyczyny wypowiedzenia, należy oceniać z perspektywy zatrudnionego i jego prawa do zapoznania się z motywami decyzji powodującej pogorszenie jego położenia pracowniczego. Takie założenie musi być punktem wyjścia dla rozważań w kontekście spełnienia wymogu z art. 30§4 k.p. To, że pracodawca wie o jakie zmiany organizacyjne chodzi, nie musi oznaczać, że informacje takie posiada zatrudniony. Pozwany w żaden sposób nie uściślił o jaką reorganizację chodzi i w oparciu o co ją przeprowadzono. W dokumencie trudno szukać nawiązania do konkretnej procedury przeprowadzonej przez spółkę, zmian statutowych, czy regulaminowych. Co znamienne, treść uchwały, która stanowić miała zdaniem pozwanego podstawę owej reorganizacji, przedłożono do akt sprawy dopiero w dniu rozprawy i to po podjęciu określonej inicjatywy przez powódkę. Trudno racjonalnie wytłumaczyć co stało na przeszkodzie, by taki dokument przedstawić pracownikowi w dniu wypowiedzenia, bądź chociażby powołać się nań w treści oświadczenia. Wówczas pracownik uzyskałby realną szansę na zapoznanie się z faktyczną przyczyną zmiany warunków zatrudnienia, a to z kolei umożliwiałoby mu ocenę swojego położenia w kontekście przysługujących mu roszczeń. Oświadczenie, którego skutkiem ma być obniżenie poborów zatrudnionego i pozbawienie wieloletniej funkcji, musi mieć charakter transparentny i konkretny. Nie chodzi przy tym o jakąś nadmierną szczegółowość, lecz jedynie o takie umotywowanie decyzji, by dla pracownika było jasnym, co najmniej kiedy i na jakiej podstawie doszło do zmian organizacyjnych. Z pisma wypowiadającego umowę o pracę, powódka nie uzyskała informacji, które ze stanowisk uległy przekształceniu, połączeniu bądź likwidacji i w oparciu o jakie regulacje wewnętrzne. Sąd I instancji podkreślił przy tym , że prawidłowe sformułowanie przyczyny, pozwalające na zapoznanie się przynajmniej ze zmianami regulaminowymi, było konieczne również z innego powodu, mianowicie w sytuacji ustalenia czego dotyczy reorganizacja tj. jakiego pionu, zakresu działalności spółki, jakiej grupy stanowisk itp., możliwe byłoby rozstrzygnięcie, czy pracodawca nie miał obowiązku poszerzyć dokumentu o sformułowanie kryteriów, jakimi kierował się przy doborze pracownika do zmiany warunków zatrudnienia.

Odwołując się do ugruntowanych poglądów judykatury , że w sytuacji zmian organizacyjnych powodujących, czy to zmniejszenie zatrudnienia, czy też modyfikację samej treści stosunku pracy, w określonych stanach faktycznych konieczne jest wskazanie także przyczyn, dla których „wypowiedzenie” wręczono danemu pracownikowi. Potrzeba porównania z innymi pracownikami dotyczy zwłaszcza sytuacji, gdy reorganizacja oscyluje wokół analogicznych, bądź podobnych stanowisk pracy. Innymi słowy, jeśli pracodawca dokonuje zmian strukturalnych np. w obszarze zastępców kierowników, czy w pionie, w którym zatrudnione są osoby o zbliżonych kompetencjach winien nawiązać do kryteriów jakimi kierował się przy ewentualnym doborze. Reorganizacja dotycząca części spośród większej liczby takich samych lub podobnych stanowisk pracy, jako przyczyna „wypowiedzenia” tłumaczy wprawdzie konieczność modyfikacji, ale nie wyjaśnia, dlaczego owa dotknęła konkretnego pracownika. Przenosząc te rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, sąd meriti podkreślił, że w nowym regulaminie spółki stanowisko zastępcy głównego księgowego w istocie nadal istnieje, choć powiązano je z obowiązkami głównego specjalisty ds. taryf. Co istotne, a czego nie ukrywał pozwany, stanowisko to ma być obsadzone przez innego pracownika spółki. W takich okolicznościach powódka ma zatem prawo wiedzieć, dlaczego tego stanowiska nie można było powierzyć właśnie jej. Wobec tego, że do dnia zamknięcia rozprawy, pracodawca nie dokonał żadnego konkretnego przesunięcia i nie powierzył nowego stanowiska innej osobie, również na etapie wyrokowania niemożliwym było poczynienie w tym zakresie istotnych ustaleń.

W podsumowaniu Sąd I instancji uznał, że sposób sformułowania przyczyny wypowiedzenia w oświadczeniu z 30 czerwca 2020 roku nie spełniał wymogów ustawodawcy. Po pierwsze nie był na tyle jasny i konkretny, by umożliwić pracownikowi ocenę zasadności wypowiedzenia, po wtóre, nie był wystarczający dla oceny, czy pracodawca winien nawiązać do tzw. kryteriów doboru zatrudnionego w zakresie ewentualnej modyfikacji treści stosunku pracy. Powoływane wyżej okoliczności były wystarczające dla uznania, że wypowiedzenie z 30 czerwca 2020 roku nie mogło odnieść pożądanego przez pracodawcę skutku, a w konsekwencji powództwo winno podlegać uwzględnieniu.

Dodatkowo Sąd Rejonowy wskazał, że sama prawdziwość przyczyny „wypowiedzenia” budzi określone wątpliwości, akcentując przy tym , że nie są to rozważania konieczne, w świetle poczynionych już wcześniej. Z treści oświadczenia wynika, że zmiana warunków pracy spowodowana była okolicznościami obiektywnymi, niedotyczącymi pracownika. Tymczasem zeznania głównej księgowej - bezpośredniej przełożonej powódki zdają się świadczyć o czymś zgoła odmiennym. W pierwszej fazie przesłuchania świadek odtworzyła okoliczności powoływane przez pracodawcę w dokumencie z 30 czerwca 2020 roku. Szczegółowe pytania pozwoliły jednakże na ustalenie, iż świadek nie była zadowolona z powódki, jej podejścia do obowiązków, metodologii pracy, czy nawet cech osobowościowych. Jak wskazała świadek, swoje zastrzeżenia zgłaszała prezesowi, a ten przeprowadzał rozmowy dyscyplinujące z powódką. Już taka relacja świadka wzbudza uzasadnione wątpliwości co do zgodności treści oświadczenia pracodawcy z faktyczną podstawą zmiany warunków pracy powódki. Co więcej, samo działanie pracodawcy charakteryzuje się niekonsekwencją i wewnętrzną sprzecznością. Zdaniem prezesa zarządu, nie ma potrzeby utrzymywania w spółce stanowiska zastępcy głównego księgowego. Tymczasem po reorganizacji stanowisko nadal istnieje w strukturze spółki, choć w powiązaniu z kompetencjami z innego obszaru. Jak już nadmieniano, treść nowego schematu organizacyjnego włączono do materiału dowodowego w sprawie, dopiero na etapie rozprawy i to z inicjatywy powódki. W ocenie Sądu właśnie w rezultacie sprzeczności między tym co zapisano w dokumencie, a argumentacją pozwanego zawartą w odpowiedzi na pozew, pracodawca nie widział potrzeby załączania nowego regulaminu. Przyjęta przez pozwanego strategia procesowa zdawała się zmierzać do wykazania jedynie faktu trudnej sytuacji finansowej spółki i konieczności czynienia oszczędności poprzez bliżej nieokreślone zmiany stanowiskowe. Jednocześnie treść regulaminu organizacyjnego z 30 czerwca 2020 roku oraz wyjaśnienia prezesa zarządu wskazują, iż zatrudniający decyzję co do tego, czy stanowisko zastępcy głównego księgowego faktycznie będzie obsadzone, podejmie po zakończeniu postępowania. Jest to założenie w zasadzie przekreślające możliwość kategorycznego ustalenia, iż doszło do zmian strukturalnych uniemożliwiających zatrudnianie powódki na dotychczasowym stanowisku. W sytuacji oddalenia powództwa, pracodawca miałby pełną swobodę co do przesunięć kadrowych, a nawet zachowania status quo w odniesieniu do konieczności zastępowania głównego księgowego i to w dotychczasowym kształcie (chociażby tylko w zakresie składania podpisów podczas jego nieobecności).

Podnoszone przez pozwanego okoliczności związane z koniecznością poczynienia oszczędności, w powiązaniu z ewentualnymi skutkami wypowiedzenia, również jawią się jako kontrowersyjne. Sąd Rejonowy podzielił stanowisko pozwanego, że nie ma uprawnienia do oceny samego sposobu kształtowania struktury spółki, a także , czy pracodawca winien czy nie „ciąć” koszty swojej działalności, to jednak kontroli sądowej poddana być musi prawdziwość podanych przyczyn, również w kontekście związku przyczynowego między nimi, a rezultatem oświadczenia o wypowiedzeniu. Pozbawienie powódki dodatku funkcyjnego w kwocie 500zł. miesięcznie, istotnie stanowi oszczędność (choć znaczącą mniejszą niż ta wynikająca z niezatrudnienia nikogo na miejsce odchodzącego na emeryturę zastępcy prezesa), to jednak rodzi się pytanie, dlaczego takie oszczędności poczyniono kosztem właśnie powódki? Sąd Rejonowy odwołał się do zeznań głównej księgowej, a z nich wynika , że w ostatnim okresie nie zwolniono nikogo spośród załogi, nie dokonywano zmian na niekorzyść w zakresie wynagradzania zatrudnionych, a sytuacja spółki jest stabilna. Co ważne, jak zeznała świadek A. U., w strukturze przedsiębiorstwa, funkcjonuje jeszcze co najmniej jedno stanowisko zastępcy. W tym stanie rzeczy, zdaniem Sądu I instancji trudno dostrzegać obiektywności w działaniu pracodawcy i jednoznacznie stwierdzić, iż zmiana warunków pracy właśnie powódce była uzasadniona. Sama księgowa w spółce miesięcznie otrzymuje świadczenie w wysokości powyżej 10 tys. zł. Tymczasem pracodawca zdecydował się poczynić oszczędności akurat poprzez „zdegradowanie” powódki.

Wobec tego, iż do chwili obecnej nie obsadzono stanowiska zastępcy księgowego - specjalisty do spraw taryf, nie ma możliwości ustalenia, jakie wynagrodzenie będzie mu wypłacane i czy w istocie dojdzie do opisywanych w wypowiedzeniu oszczędności. Zdaniem Sądu, sposób w jaki pozwany zmierzał doprowadzić do zmiany warunków pracy powódki był w tych okolicznościach co najmniej wątpliwy, a już na pewno nie na tyle transparentny, by zyskać aprobatę w niniejszym procesie.

Orzeczenie o kosztach procesu zapadło w oparciu o art. 98 k.p.c. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika powódki ustalono na podstawie §9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2016 roku, poz.1800). Nakazując pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa 1.000,00 zł tytułem zwrotu opłaty sądowej, od uiszczenia której powódka była zwolniona, orzeczono na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 7 ustawy dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. nr 167, poz. 1398).

Apelację od wyroku wywiódł pełnomocnik pozwanego, zaskarżając wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1. Naruszenie przepisów postępowania, które miały istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, tj.:

a) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną, a także błędną i niezgodną z zasadami doświadczenia życiowego i logiki ocenę dowodów skutkującą:

- niesłusznym przyjęciem, iż w pozwanej spółce nie doszło do zmian strukturalnych uniemożliwiających zatrudnianie powódki na dotychczasowym stanowisku, podczas gdy z okoliczności sprawy wynikają zmiany strukturalne będące skutkiem trudnej sytuacji finansowej spółki,

- niesłusznym uznaniem, iż działanie pracodawcy było nieobiektywne, a zmiana warunków pracy właśnie powódce nie była uzasadniona, podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie wynika, iż działanie spółki było podyktowane koniecznością pozyskania oszczędności, co w konsekwencji uzasadniało zastosowanie wobec powódki wypowiedzenia warunków pracy i płacy,

- niesłusznym przyjęciem, iż zmiana warunków pracy powódki była w okolicznościach sprawy „co najmniej wątpliwa" i nietransparentna, podczas gdy z ustalonego stanu faktycznego wynika, iż była ona podyktowana obiektywnymi przyczynami, uzasadniającymi zastosowanie wobec powódki wypowiedzenia warunków pracy i płacy;

b) art. 193 §2 zdanie pierwsze k.p.c. poprzez wydanie wyroku polegającego na przywróceniu powódce dotychczasowych warunków pracy i płacy, obowiązujących przed wypowiedzeniem zmieniającym dokonanym przez pozwanego, podczas gdy powódka w pozwie wnosiła o orzeczenie bezskuteczności wręczonego jej wypowiedzenia zmieniającego, a zmiana późniejsza roszczenia powódki nie została dokonana w prawidłowej formie przewidzianej prawem, tj. w formie pisemnej, zaś przedmiotowa sprawa nie dotyczy roszczenia alimentacyjnego, zatem zmiana nie była skuteczna;

c) art. 321 § 1 k.p.c. poprzez:

- wydanie wyroku polegającego na przywróceniu powódce dotychczasowych warunków pracy i płacy, obowiązujących przed wypowiedzeniem zmieniającym dokonanym przez pozwanego, podczas gdy - wobec nieskutecznej zmiany żądania powódki - żądaniem powódki było orzeczenie bezskuteczności wręczonego jej wypowiedzenia zmieniającego, zatem sąd orzekł co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem,

- wydanie wyroku polegającego na przywróceniu powódce dotychczasowych warunków pracy i płacy, obowiązujących przed wypowiedzeniem zmieniającym dokonanym przez pozwanego, podczas gdy w przepisach zawartych w kodeksie pracy wyrok polegający na „przywróceniu dotychczasowych warunków pracy i płacy" nie jest przewidziany:

d) art. 327 ¹§1 pkt 1 k.p.c. poprzez sporządzenie uzasadnienia, z którego nie wynika na czym tak naprawdę oparł się Sąd I instancji wydając rozstrzygnięcie w sprawie; Sąd I instancji dokonał w uzasadnieniu dodatkowych rozważań, które do wydania rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie nie były potrzebne i nie stanowią podstawy wydanego w sprawie orzeczenia - jak sam wskazał w uzasadnieniu: „dodatkowo wskazać trzeba (choć nie są to rozważania konieczne w świetle wcześniejszych), (...)", podczas gdy uzasadnienie wyroku powinno zawierać m. in. wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, obejmującej ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej;

2. Naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a) art. 30 § 4 k.p. poprzez błędne uznanie, iż przyczyna wypowiedzenia zmieniającego wręczonego powódce nie była uzasadniona, podczas gdy:

- ze zgromadzonego materiału dowodowego w sprawie wynika, iż okoliczności sprawy uzasadniały zastosowanie wobec powódki wypowiedzenia warunków pracy i płacy,

- powódka podnosiła, iż „podana jej przez pracodawcę przyczyna »wypowiedzenia zmieniającego« jest niedostatecznie konkretna, a przez to niezrozumiała", a zatem nie podnosiła twierdzeń dotyczących kwestionowania zasadności przyczyny, ale odnosiła się do jej konkretności i zrozumiałości;

b) art. 45 § 1 k.p. poprzez:

- wydanie wyroku polegającego na przywróceniu powódce dotychczasowych warunków pracy i płacy, obowiązujących przed wypowiedzeniem zmieniającym dokonanym przez pozwanego, podczas gdy w przepisach zawartych w kodeksie pracy wyrok polegający na „przywróceniu dotychczasowych warunków pracy i płacy" nie jest przewidziany,

- wydanie wyroku polegającego na przywróceniu powódce dotychczasowych warunków pracy i płacy, obowiązujących przed wypowiedzeniem zmieniającym dokonanym przez pozwanego, podczas gdy umowa o pracę nie uległa rozwiązaniu i dlatego też powódka nie miała prawa żądać przywrócenia, a jedynie orzeczenie bezskuteczności wypowiedzenia zmieniającego lub odszkodowania,

- wydanie wyroku polegającego na przywróceniu powódce dotychczasowych warunków pracy i płacy, obowiązujących przed wypowiedzeniem zmieniającym dokonanym przez pozwanego, podczas gdy stanowisko uprzednio zajmowane przez powódkę już nie istnieje i nie ma możliwości, aby przywrócić jej dotychczasowe warunki pracy i płacy.

Wskazując na powyższe, apelujący wnosił o:

a) zmianę zaskarżonego rozstrzygnięcia Sądu I instancji poprzez oddalenie powództwa w całości, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania;

b) reasumpcję rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów postępowania przed Sądem I instancji;

c) zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, które zostanie wydane w niniejszej sprawie, do dnia zapłaty za obie instancje.

W zakresie naruszenia przepisów prawa procesowego, art. 233§1 k.p.c. apelujący zarzucił Sądowi I instancji błędną ocenę dowodów, sprzeczną z zasadami logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Strona pozwana wykazała, iż pozwana spółka ma trudną sytuację finansową. Realizuje kosztowne projekty, a sytuacja z ogólnoświatową pandemią nie sprzyja osiąganiu zarobków pozwalających na utrzymywanie dotychczasowej kondycji finansowej. Ze schematu organizacyjnego spółki wyraźnie wynika, iż dotychczasowe stanowisko powódki zmieniło nawet swoją nazwę i aktualnie zamiast „Z-cy głównego księgowego" jest stanowisko „Zastępcy Głównego Księgowego - Głównego Specjalisty ds. taryf". W ramach nowego stanowiska w strukturze spółki, dana osoba musiałaby wykonywać inne obowiązki, posiadać inną wiedzę do jego zajmowania, jak i kompetencje, co wykazały także zeznania prezesa spółki oraz głównej księgowej. Poszukiwanie oszczędności i poczyniona w ślad za nią restrukturyzacja organizacyjna spółki, skutkowała wręczeniem powódce wypowiedzenia zmieniającego. Spółka postanowiła systematycznie odchodzić od obsadzania stanowisk zastępców. W związku z tym, wobec odejścia na emeryturę zastępcy prezesa zarządu, jego stanowisko również nie zostało obsadzone. Dla spółki, poszukiwanie oszczędności jest kluczowe, aby wewnętrzne zmiany mogły się w pełni dokonać, dlatego też obniżenie powódce wynagrodzenia na skutek wręczonego jej wypowiedzenia warunków pracy i płacy, jest bardzo ważną czynnością zmierzającą do redukcji niepotrzebnych wydatków. Przesunięcia kadrowe są niezbędnym elementem każdej polityki wewnętrznej tych pracodawców, którzy starają się sprostać wymaganiom rynku w ciężkim czasie pandemii. Zdaniem strony pozwanej, przyczyna wypowiedzenia ma dotyczyć wyłącznie powódki, a nie innych zastępców lub też stanowisk, które żadnego związku ze stanowiskiem powódki nie mają. Pozwany wskazał powódce przyczynę wypowiedzenia warunków pracy i płacy. Nie ma potrzeby eksponować powódce jak wygląda restrukturyzacja pozostałych stanowisk, czego de facto od strony pozwanej domaga się Sąd I instancji.

Zdaniem apelującego, Sąd I instancji naruszył również art. 193 §2 ¹ k.p.c. Złożony przez powódkę pozew obejmował żądanie „orzeczenie bezskuteczności wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy i płacy". Następnie, na posiedzeniu 11 grudnia 2020 r. strona powodowa zmieniła żądanie i wniosła o przywrócenie powódki do pracy na dotychczasowych warunkach pracy i płacy. Zmiana żądania nastąpiła w sprzeczności z treścią art. 193§ 2 ¹ zdanie pierwsze k.p.c., ti.: „z wyjątkiem spraw o roszczenia alimentacyjne zmiana powództwa może być dokonana jedynie w piśmie procesowym." Zmiana żądania w sprawie z zakresu prawa pracy może nastąpić ustnie, a w taki właśnie sposób powódka dokonała jego zmiany. Sąd I instancji naruszył zatem wskazany artykuł, ponieważ w razie uwzględnienia powództwa winien orzec bezskuteczność wypowiedzenia zmieniającego, czego nie uczynił.

Sąd meriti naruszył także art. 321 § 1 k.p.c. Po pierwsze, wydał wyrok, który nie był objęty żądaniem powódki, gdyż zmiana żądania strony powodowej jest nieskuteczna, a wobec nieskuteczności, orzeczenie sądu narusza zakaz orzekania ponad żądanie. Po drugie, Sąd wydał wyrok polegający na: „przywróceniu powódce dotychczasowych warunków pracy i płacy", podczas gdy art. 45§1 k.p. stanowi, że pracownik może się domagać „przywróceniu do pracy na poprzednich warunkach". Zatem Sąd I instancji oparł zaskarżone rozstrzygniecie na nieistniejącej konstrukcji prawa.

Kolejny zarzut apelującego naruszenia art. 327 ¹ § 1 pkt 1 k.p.c., oparto na twierdzeniu , że uzasadnienie nie precyzuje na czym tak naprawdę Sąd I instancji oparł rozstrzygnięcie. Wynika bowiem z niego, iż przyczyna wypowiedzenia zmieniającego była rzekomo nieprecyzyjna, ale Sąd pozwolił sobie na dodatkowe rozważania, które - jak sam wskazuje w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia - nie mają znaczenia. Pozwany tak naprawdę nie ma możliwości stwierdzenia, czy Sąd rzeczywiście uznał przyczynę wypowiedzenia jako niekonkretną, czy też może dokonał jakiejś dodatkowej oceny, która jednak nie wynika wprost ze sporządzonego uzasadnienia. Dodatkowe rozważania Sądu meriti sprawiają wrażenie „asekuracyjnych", „na wszelki wypadek", w razie gdyby wcześniejsze wskazania Sądu odnoszące się do rzekomego nieprecyzyjnego sformułowania przyczyny wypowiedzenia zostały skutecznie zakwestionowane przez pozwanego drogą apelacji. Takie działanie jest co najmniej mylące i poniekąd utrudniają pozwanemu zrozumienie, co Sąd I instancji uznał za udowodnione i na czym oparł wydane rozstrzygniecie.

W zakresie naruszenia przepisów prawa materialnego - art. 30 § 4 k.p. zdaniem apelującego Sąd Rejonowy błędnie przyjął, że przyczyna wypowiedzenia zmieniającego nie była uzasadniona. Apelujący podkreślił 20 letnie zatrudnienie powódki w pozwanej spółce i zajmowane stanowisko i z tej racji powódka doskonale zdawała sobie sprawę z problemów finansowych pracodawcy, jak również wiedziała o planowanej reorganizacji, jak i rozumiała potrzebę jej przeprowadzenia. Nie można zatem uznać, że przyczyna nie była konkretna i zrozumiała dla powódki. Nadto zdaniem apelującego, Sąd meriti wskazał , że powódka nie kwestionowała zasadności przyczyny, a jedynie odnosiła się do braku zrozumienia i wyrażała pogląd, że „jedyną faktyczną przyczyną zmiany warunków jej pracy było dążenie do zatrudnienia na jej stanowisku innej osoby". Twierdzenia powódki dotyczą jedynie przypuszczeń, które nigdy nie miały miejsca w stanie faktycznym niniejszej sprawy. Pracodawca nie zatrudnił żadnej innej osoby na zajmowane dotychczas przez powódkę stanowisko.

Uzasadniając zarzut naruszenia art. 45 § 1 k.p., apelujący wywiódł , że do naruszenia przez Sąd I instancji doszło na trzy sposoby.

Po pierwsze, sąd zastosował konstrukcję prawną nieistniejącą w polskim prawie , gdyż

orzekł „przywrócenie dotychczasowych warunków pracy i płacy", podczas gdy w.w art. przewiduje „przywrócenie pracownika do pracy na poprzednich warunkach".

Po drugie, zgodnie z ww. przepisem, sąd orzeka o przywróceniu do pracy tylko wtedy, kiedy umowa o pracę uległa już rozwiązaniu. W przedmiotowej sprawie stosunek pracy trwa nadal, wobec przyjęcia przez powódkę nowo zaproponowanych warunków pracy i płacy przez pozwanego, dlatego orzeczenie zostało wydane z naruszeniem dyspozycji art. 45 § 1 k.p.

W razie uwzględnienia powództwa, Sąd I instancji mógłby co najwyżej orzec o bezskuteczności wypowiedzenia, czego jednak nie uczynił.

Po trzecie, Sąd meriti przywrócił powódce dotychczasowe warunki zatrudnienia kompletnie ignorując fakt, iż zajmowane przez nią uprzednio stanowisko już nie istnieje w strukturze pozwanej spółki. Powódka przed wręczeniem wypowiedzenia zmieniającego pracowała jako „zastępca głównego księgowego", zaś zgodnie z przeprowadzoną w spółce zmianą organizacyjną, stanowisko to zostało zmienione na „zastępca głównego księgowego - główny specjalista do spraw taryf.". Powódka nie zajmowała nigdy stanowiska choćby zbliżonego do „specjalisty do spraw taryf'. W ocenie pozwanego, powódka nie posiada odpowiednich kompetencji, aby stanowisko „zastępcy głównego księgowego - głównego specjalisty do spraw taryf' w ogóle zajmować. Ponadto, pozwany w odpowiedzi na pozew wskazywał na niemożliwość i niecelowość uwzględnienia żądania powódki , co Sąd I instancji całkowicie zignorował.

W odpowiedzi na apelację, pełnomocnik powódki wniósł o oddalenie apelacji jako niezasadnej i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 193 §2 ² k.p.c, pełnomocnik powódki wskazywał na nietrafne stanowisko apelującego, bowiem wyrok Sądu I instancji nie jest orzeczeniem ponad żądanie, gdyż nie nastąpiła konwersja żądania powódki - pracownika, o której mowa w tym przepisie, lecz znalazł zastosowanie przepis art. 45 § 2 k.p. Zatem nawet gdyby sam pracownik nie dokonał w tym zakresie zmiany, to Sąd orzekając winien uwzględnić jego status, tj. czy trwa jeszcze okres wypowiedzenia, czy też okres ten upłynął i nastąpiło rozwiązanie umowy o pracę, a w przypadku powódki zmiana warunków pracy i płacy.

Odnosząc się do zarzutów apelacji dot. naruszenia prawa materialnego - art. 30 § 4 k.p., pełnomocnik powódki podzielił ocenę Sądu I instancji i powołane przezeń przyczyny, z powodu których uznał wypowiedzenie powódce warunków pracy i płacy za nieskuteczne , powołując się także na liczne poglądy Sądu Najwyższego dot. wykładni art. 30 § 4 k.p.

Podzielił także wątpliwości Sądu I instancji co do prawdziwości przyczyny wypowiedzenia i powołaną argumentację , odwołującą się do okoliczności faktycznych sprawy.

Sąd Okręgowy zważył :

Apelacja podlega oddaleniu, a jej zarzuty należy uznać za bezzasadne.

Zacząć należy od zarzutu naruszenia art. 193§2 ¹ zd. 1 kpc. i związanego z nim art. 321§ 1 kpc., wywodzonego ze zmiany powództwa , której apelujący upatruje w zmianie żądania zgłoszonego w pozwie o orzeczenie bezskuteczności wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy i płacy, na żądanie przywrócenia do pracy na dotychczasowych warunkach pracy i płacy , zgłoszonego ustnie do protokółu rozprawy, a nie na piśmie, co wg. apelującego czyni zmianę powództwa nieskuteczną. W efekcie orzeczenie Sądu I instancji przywracające powódce dotychczasowe warunki pracy i płacy, zapadło z naruszeniem art. 321§ 1 kpc. o zakazie orzekania ponad żądanie .Sąd Okręgowy nie podzielił tych zarzutów z zasadniczego powodu , mianowicie roszczenia przewidziane w przepisie art. 45§1 kp., który ma zastosowanie także do wypowiedzenia zmieniającego poprzez art. 42 §1 kp. są roszczeniami alternatywnymi, a te realizują się i wynikają z tej samej podstawy faktycznej i prawnej - nieuzasadnionego wypowiedzenia lub wypowiedzenia naruszającego przepisy o wypowiadaniu umów o pracę . Wskazuje na to wyraźnie treść art. 45 kp. jak i jego umiejscowienie w Oddziale 4 Rozdziału II ,,Uprawnienia pracownika w razie nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę”.

Przepis art. 45§1 kp., stanowi, że w razie ustalenia , że wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia , a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach pracy albo o odszkodowaniu . Wykładnia celowościowa tego przepisu prowadzi do wniosku , że realizacja roszczenia przywrócenia do pracy w przypadku dokonania przez pracodawcę wypowiedzenia zwykłego , realizuje się dopiero po upływie okresu wypowiedzenia , gdy umowa uległa już rozwiązaniu. W trakcie biegu wypowiedzenia, pracownik nie może żądać przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach pracy, lecz orzeczenia o ich bezskuteczności. Zarówno żądanie orzeczenia bezskuteczności wypowiedzenia zwykłego , czy wypowiedzenia zmieniającego warunki pracy i płacy , jak i roszczenie przywrócenia do pracy , zmierzają do tego samego celu - restytucji stosunku pracy i jego warunków sprzed wypowiedzenia i mają wspólne elementy faktyczne. Te same elementy faktyczne odnoszą się do kolejnego roszczenia alternatywnego – odszkodowania. Tak też jest w rozpoznawanej sprawie. Powództwo wytoczone przez M. K. o uznanie wypowiedzenia zmieniającego za bezskuteczne , a następnie zmienione ustnie do protokółu, na żądanie przywrócenia poprzednich warunkach pracy i płacy, oparte są na tej samej podstawie faktycznej - braku skonkretyzowanej przyczyny wypowiedzenia, co zostało wykazane w niniejszym postępowaniu. Zatem nie można podzielić poglądu apelacji , że doszło do zmiany powództwa, nakładającej na pełnomocnika powódki obowiązek zgłoszenia roszczenia na piśmie (art. 193§2 ¹ zd. 1 kpc.), oraz że orzeczenie Sądu Rejonowego uwzględniające żądanie pracownika, zapadło z naruszeniem art. 321§ 1 kpc. Tym samym zarzuty apelacji dot. naruszenia w.w przepisów są niezasadne.

Przechodząc do zarzutu naruszenia art. 233§1 kpc. jako determinującego zarzuty naruszenia prawa materialnego – art. 30 §4 kp., również i ten zarzut jest bezzasadny. W niespornym stanie faktycznym ustalonym przez Sąd I instancji , którego apelujący nie kwestionuje , Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutu naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów.

Postawienie zarzutu obrazy art. 233§ 1 kpc. nie może polegać na zaprezentowaniu ustalonego przez siebie , na podstawie własnej oceny dowodów stanu faktycznego . Skarżący może tylko wskazywać , posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi , że sąd rażąco naruszył zasady logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego i że uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy ( por. wyrok S.N. Z 18.06.2004r. CK 369/03 ) .

W rozpoznawanej sprawie - wbrew błędnemu przekonaniu apelującego - Sąd Rejonowy wnikliwie ocenił wszystkie dowody i na ich podstawie wyprowadził prawidłowe wnioski. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ocenę Sądu I instancji, że wskazana w wypowiedzeniu zmieniającym przyczyna nie może korzystać z atrybutu jasnej i zrozumiałej dla pracownika. Pracodawca wypowiadający umowę o pracę nie narusza przepisu art. 30 § 4 k.p., jeżeli pracownik jest świadomy tego, z jakich powodów dochodzi do jego zwolnienia. Istotne jest jedynie to, aby z oświadczenia pracodawcy wynikało w sposób niebudzący wątpliwości co jest istotą zarzutu stawianego pracownikowi, który uzasadnia rozwiązanie stosunku pracy. Tak więc pracodawca nie ma obowiązku sformułowania przyczyny wypowiedzenia w sposób jak najbardziej precyzyjny, szczegółowy i drobiazgowy, z powołaniem opisów wszystkich faktów i zdarzeń, dokumentów, ich dat oraz wskazaniem poszczególnych działań, czy zaniechań, składających się w ocenie pracodawcy na przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę zawartą na czas nieokreślony (por. wyrok SN z 22 marca 2016r. I PK 100/15). Formalne naruszenie art. 30 § 4 k.p. ma miejsce wówczas, gdy pracodawca nie wskazuje w ogóle przyczyny rozwiązania umowy bądź, gdy wskazana przez niego przyczyna jest niezrozumiała, niejasna, niedostatecznie konkretna lub nierzeczywista ( por. postanowienie SN z z 5 kwietnia 2016r. , I Po 1/15) . Nie budzi wątpliwości Sądu Okręgowego, że wskazana przyczyna wypowiedzenia zmieniającego jest nazbyt ogólna , nie wskazuje na czym miała polegać ,, reorganizacja stanowiskowa przeprowadzona przez pracodawcę w związku ze zmianami organizacyjnymi wewnątrz spółki”. I nie chodzi tu wcale – jak błędnie wskazuje apelacja – o potrzebę wyeksponowania powódce jak wygląda restrukturyzacja pozostałych stanowisk i z całą pewnością Sąd I instancji tego ,, od strony pozwanej nie domagał się”. Chodzi o to , że pozwany nie wskazał o jaką reorganizację chodzi i z czego ona wynika. Takiej wiedzy powódka z całą pewnością nie uzyskała z treści oświadczenia pracodawcy z 1 lipca 2020r. W stanie faktycznym sprawy nie można doszukać się powodów uzasadniających twierdzenie apelacji, że przyczyna była konkretna i zrozumiała dla powódki. Powoływanie się przez apelującego, że wiedza powódki o przyczynach uzasadniających wypowiedzenie miała wynikać ze znajomości problemów finansowych pracodawcy, posiadanych z racji zajmowanego stanowiska, nie znajduje uzasadnienia. Przyjęcie takiego zapatrywania oznacza, że powódka winna się domyślać przyczyny wypowiedzenia , a to jest sprzeczne z wymogami wypowiedzenia , jakie nakłada na pracodawcę art. 30 § 4 k.p. Zasadnie wskazał Sąd Rejonowy, że pozwany w odpowiedzi na pozew pomimo powoływania się na potrzebę zmian organizacyjnych w spółce, nie wskazał na czym zmiany te mają polegać i z czego wynikają. Dopiero na wyraźne żądanie powódki przedstawiono regulamin organizacyjny zatwierdzony uchwałą Zgromadzenia Wspólników z 30 czerwca 2020r. , z mocą obowiązująca od 1 lipca 2020r. Ten fakt przeczy stanowisku apelacji, że przyczyna wypowiedzenia była dla powódki jasna i zrozumiała, skoro nie uzyskała wiedzy, na czym miała polegać reorganizacja stanowiskowa i w oparciu o jaki dokument została wprowadzona. Sąd I instancji zasadnie zwrócił także uwagę, że w sytuacji ustalenia czego i jakiego pionu dotyczy reorganizacja, jakiej grupy stanowisk, dla skuteczności dokonanego wypowiedzenia niezbędne jest wskazanie kryteriów, jakimi kierował się pracodawca przy doborze pracownika do zmiany warunków zatrudnienia, zwłaszcza gdy dokonuje zmian strukturalnych w obszarze zastępców kierowników, czy w pionie, w którym zatrudnione są osoby o zbliżonych kompetencjach. Ten pogląd w judykaturze jest ugruntowany i nie wymaga przytaczania .

Reasumując, Sąd Okręgowy w pełni podziela ocenę Sądu I instancji , że wskazana w oświadczeniu z 30 czerwca 2020 roku przyczyna wypowiedzenia nie spełniała wymogów z art. 30 § 4 k.p. gdyż nie była na tyle jasna i konkretna, by umożliwić powódce ocenę zasadności wypowiedzenia oraz sposób w jaki pracodawca sformułował tę przyczynę nie był także wystarczający dla oceny kryteriów doboru pracownika. Powyższa ocena została poparta szczegółową analizą stanu faktycznego sprawy i w żaden sposób nie wykracza poza ramy zakreślone treścią art. 233§ 1 kpc. Tym samym zarzuty apelacji o naruszeniu art. 233 kpc. ,a w jego następstwie art. 30 § 4 kp. okazały się chybione.

Powody uznania wypowiedzenie zmieniającego za bezskuteczne, zostały w sposób jasny wyeksponowane w uzasadnieniu Sądu Rejonowego. Niezrozumiałe są więc zarzuty apelującego na uzasadnienie naruszenia art. 327 ¹ § 1 pkt.1 k.p.c. o ,, asekuracyjnych” i ,,mylących” rozważaniach Sądu Rejonowego, które utrudniają pozwanemu zrozumienie co Sąd I instancji uznał za udowodnione i na czym oparł rozstrzygnięcie. W związku z tym jeszcze raz wypada wskazać, że brak jasnej i konkretnej przyczyny wypowiedzenia zmieniającego, jest powodem jego uznania przez Sąd Rejonowy za bezskuteczne, nie wywołujące skutków prawnych.

Sąd I instancji dodatkowo poczynił rozważania w odniesieniu do prawdziwości przyczyny wypowiedzeniu, akcentując, że pozostają one bez wpływu na uznanie wypowiedzenia zmieniającego za bezskuteczne . Podzielić należy w tym względzie ocenę Sądu Rejonowego , że po reorganizacji, w świetle nowego schematu organizacyjnego stanowisko zastępcy głównego księgowego , a takie zajmowała dotychczas powódka, nadal istnieje, tyle tylko, że w powiązaniu z działem głównego specjalisty d.s taryf . Sama zmiana nazwy na zastępcę głównego księgowego - głównego specjalisty d.s taryf , na co wskazuje apelujący, z całą pewnością nie świadczy o nieistnieniu stanowiska.

Zarzut apelacji dot. naruszenia art. 45§ 1 kp. , polegający na zastosowaniu przez Sąd Rejonowy w zaskarżonym wyroku konstrukcji prawnej, której w.w przepis nie przewiduje, tj. „przywrócenie dotychczasowych warunków pracy i płacy", a nie jak stanowi przepis ,„przywrócenie pracownika do pracy na poprzednich warunkach", nie znalazł akceptacji Sądu Okręgowego. Zaakcentować trzeba , że wyraz ,, dotychczasowe” jest synonimem wyrazu

,, poprzednie”. Użyte przez Sąd Rejonowy sformułowania ,, dotychczasowe”, w żaden sposób nie podważa prawidłowości orzeczenia.

Odnosząc się do kolejnego zarzutu naruszeniu w.w przepisu, opartego na twierdzeniu , że stosunek pracy trwa nadal, a to wobec przyjęcia przez powódkę nowo zaproponowanych warunków pracy i płacy oraz , że w razie uwzględnienia powództwa, sąd mógł orzec jedynie o bezskuteczności wypowiedzenia , to o ile rację ma apelujący że stosunek pracy trwa nadal, to nie można podzielić twierdzenia, że nastąpiło to na skutek przyjęcia nowo zaproponowanych warunków pracy i płacy przez powódkę. Odmowa od wypowiedzenia warunków pracy i płacy oraz odmowa przyjęcia nowych warunków pracy i płacy ( a te dwa uprawnienia apelujący łączy), są dwiema odrębnymi instytucjami prawnymi, powołanymi do realizacji odmiennych celów. Skutkiem odmowy przyjęcia zaproponowanych nowych warunków pracy, jest ustanie stosunku pracy z momentem nadejścia końca okresu wypowiedzenia (art. 42 § 3 zd. 1 k.p.). Natomiast odwołując się od wypowiedzenia – tak jak uczyniła to powódka - pracownik zmierza do utrzymania dotychczasowego stanu prawnego w zakresie umowy o pracę . Jeżeli w postępowaniu odwoławczym sąd podzieli jego stanowisko, nie nastąpi zmiana w treści umowy o pracę, która będzie kontynuowana między stronami na niezmienionych ( poprzednich , dotychczasowych) warunkach. W świetle art. 42 § 3 k.p. zaskarżenie przez pracownika oświadczenia woli zakładu pracy w przedmiocie wypowiedzenia warunków pracy i płacy nie jest równoznaczne z odmową przyjęcia przez pracownika nowych warunków pracy i płacy. Zaskarżenie takie nie powoduje w myśl art. 42§ 3 zdanie 1 kp. rozwiązania stosunku pracy ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 22.09.1976r. , I PRN 51/76, uchwała Sądu Najwyższego z 5.05.1978r. , I PZP 5/78). Przedmiotem postępowania na skutek wniesionego odwołania jest wyłącznie ocena zasadności i zgodności z prawem dokonanego wypowiedzenia zmieniającego i tak też było w rozpoznawanej sprawie. Sąd I instancji rozpoznając odwołanie powódki od wypowiedzenia zmieniającego stwierdził, że jego dokonanie przez pozwanego nastąpiło z naruszeniem prawa, tj. art. 30§ 4 k.p., a przez to jest bezskuteczne, co oznacza, że nowe warunki, które miały obowiązywać z upływem okresu wypowiedzenia od 1 listopada 2020r. nie mają mocy obowiązującej. To z kolei skutkuje wydaniem orzeczenia o przywróceniu powódce dotychczasowych (poprzednich) warunków pracy i płacy, jakie obowiązywały przed wypowiedzeniem z 1 lipca 2020r.

Apelujący zarzucił także Sądowi I instancji niezastosowanie art. 45 § 2 k.p., który przewiduje zasądzenie odszkodowania na rzecz pracownika w przypadku ustalenia, że uwzględnienie żądania pracownika bezskuteczności wypowiedzenia lub przywrócenia do pracy jest niemożliwe lub niecelowe. Podkreślić więc trzeba , że przerzucenie na pracownika skutków zaniechania przez pracodawcę dokonania wypowiedzenia z zachowaniem wymogów z art. 30§ 4 k.p., nie stanowi uzasadnienia dla zastosowania art. 45 § 2 k.p. , na który powołuje się apelujący. Pracodawca nie zachowując, czy to wymogów formalnych wypowiedzenia , czy też wskazując nieprawdziwą przyczynę, ponosi ryzyko wadliwego wypowiedzenia.

W pozwanej spółce stanowisko zastępcy głównego księgowego nadal istnieje, na co zasadnie wskazał Sąd meriti, tyle że powiązane jest z innym obszarem. Ta kwestia nie była jednak kluczowa dla rozstrzygnięcia sprawy. Wywody apelacji o braku kompetencji powódki do zajmowania stanowiska, określonego w nowym schemacie organizacyjnym jako zastępcy głównego księgowego – głównego specjalisty d.s taryf, pozostają bez wpływu na prawidłowość zaskarżonego wyroku, bowiem pozwany nie wskazał w ogóle na kryteria, jakimi kierował się typując powódkę do wypowiedzenia zmieniającego , co słusznie sygnalizował sąd meriti uznając , że wskazana nazbyt ogólnie przyczyna wypowiedzenia nie tylko była niejasna, niekonkretna , ale także nie była wystarczająca dla oceny kryteriów doboru pracownika.

Z tych wszystkich powodów apelacja jako całkowicie bezzasadna podlegała oddaleniu,

o czym orzeczono na podstawie art. 385 kpc.

O kosztach procesu za II instancję orzeczono na podstawie art. 98 kpc. w związku z

§ 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2016 roku, poz. 1800, ze zm. ).