Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 kwietnia 2022 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2022 roku w Człuchowie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. G.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w S. na rzecz powoda M. G. kwotę 7.528,18zł (siedem tysięcy pięćset dwadzieścia osiem złotych osiemnaście groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot:

a)  6.688,18zł (sześć tysięcy sześćset osiemdziesiąt osiem złotych osiemnaście groszy) od dnia 8 czerwca 2021 roku do dnia zapłaty,

b)  840zł (osiemset czterdzieści złotych) od dnia 24 czerwca 2021 roku do dnia zapłaty,

2.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

3.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w S. na rzecz powoda M. G. kwotę 1.732,28zł (tysiąc siedemset trzydzieści dwa złote dwadzieścia osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Pobrano opłatę kancelaryjną

w kwocie zł – w znakach

opłaty sądowej naklejonych

na wniosku.

Sygn. akt 486/21

UZASADNIENIE

Powód M. G., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą P.H.U. M. G. wniósł przeciwko pozwanemu (...) Towarzystwu (...) z siedzibą w S. pozew o zapłatę kwoty 11.219,68 zł. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 6.688,18 zł. od dnia 8 czerwca 2021 r. i od kwoty 4.531,50 zł. od dnia 24 czerwca 2021r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu wskazał, ze w dniu 8 maja 2021 r. doszło do zdarzenia, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód N. nr rej. (...), będący przedmiotem współwłasności M. i J. Z.. Poszkodowani wobec niemożności korzystania z własnego pojazdu, wynajęli u strony powodowej pojazd zastępczy, zmuszeni byli także ponieść koszt jego naprawy, a także koszt związany z usługą parkowania, dojazdu na miejsce zdarzenia, holowania, załadunku i jego rozładunku.

W wyniku umowy cesji strona powodowa nabyła wierzytelność przysługującą zbywcy wobec strony pozwanej w związku z przedmiotową szkodą komunikacyjną. Koszt naprawy uszkodzonego ww. pojazdu wyniósł 35 363,59 zł, wynajęcie pojazdu zastępczego marki N. (...) konieczne było na czas naprawy tj. łącznie przez 24 dni, a stawka rynkowa przyjęta przez powoda wynosiła 233,70 zł za dobę czyli łączny koszt wyniósł 5 608,80 zł. Koszt związany z kompleksową usługą polegającą na dojechaniu na miejsce zdarzenia, załadunku, holowania oraz rozładunku uszkodzonego pojazdu wyniósł 885,60 zł, a koszt związany z usługą przechowania pojazdu na parkingu strzeżonym 405,90 zł.

Powód wyjaśnił, ze pozwana zweryfikowała przedłożoną kalkulację naprawy, przyjmując właściwą w jej ocenie stawkę za roboczogodzinę w związku z wykonaniem prac blacharsko-lakierniczych, która to stawka została zredukowana z kwoty 187 zł do 120,00 zł netto. Za zasadny uznano jedynie koszt naprawy w kwocie wynoszącej 28 675,41 zł brutto i za uzasadniony jedynie 16-dniowy okres najmu pojazdu, weryfikując równocześnie stawkę czynszu najmu z kwoty 223,70 zł brutto do kwoty 105,00 zł brutto i wypłacając następnie z tego tytułu jedynie kwotę 1 680,00 zł brutto. W przedmiocie usługi dojazdu na miejsce zdarzenia, a następnie załadunku, holowania oraz rozładunku pozwana uznała jedynie częściowo za zasadny poniesiony przez poszkodowanych koszt za ww. usługę i w związku z tym wypłaciła świadczenie w kwocie łącznej 615,00 zł brutto. Pozwana zweryfikowała stawki za usługi wymienione w FV nr 1161/2021 i wypłaciła odpowiednio kwotę 150,00 zł netto za załadunek oraz rozładunek uszkodzonego pojazdu, a także kwotę 350,00 zł netto, wobec przyjęcia stawki 5 zł za holowanie na odcinku 70 km, liczonym w obie strony. W zakresie kosztów parkowania zakwestionowano poniesiony koszt 405,90 zł brutto i roszczenie zostało uznane przez pozwaną jedynie w części, która wypłaciła z tego tytułu kwotę 73,80 zł brutto. Za zasadny pozwana uznała jedynie 2-dniowy okres parkowania.

W związku z powyższym, według powoda, stronie pozwanej do zapłaty pozostała niedopłata do ww. faktur VAT w zakresie :

- naprawy/uszkodzonego pojazdu marki N. w wysokości 6 688,18 zł brutto (35 363,59 zł brutto - 28 675,41 zł brutto);

- najmu pojazdu zastępczego w wysokości 3 928,80 zł brutto ( 5 608,80 zł brutto - 1 680,00 zł brutto);

- parkowania uszkodzonego pojazdu w wysokości 332,10 zł brutto (405,90 zł brutto - 73,80 zł brutto);

- dojazdem na miejsce zdarzenia, załadunku, holowania i rozładunku uszkodzonego pojazdu w wysokości 270,60 zł brutto (885,60 zł brutto - 615,00 zł brutto.

Powód podkreślił, ze pozwana wypłaciła część odszkodowania w zakresie każdego z dochodzonych roszczeń, to tym samym zaakceptowała wybór poszkodowanych co do podmiotu jak i czasu najmu pojazdu zastępczego, a także konieczność naprawy uszkodzonego pojazdu oraz kompleksowej usługi polegającej na dojechaniu na miejsce zdarzenia załadunku, holowania, rozładunku i parkowania uszkodzonego pojazdu. Poszkodowany nie był bowiem zobowiązany do poszukiwania kontrahenta, który oferuje najniższe ceny, lecz miał wolność wyboru takiego podmiotu, który najpełniej spełnia jego wymagania. Ww. koszty zdaniem powoda są w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, a ubezpieczyciel zobowiązany jest do pokrycia wszystkich kosztów związanych z przywróceniem pojazdu do stanu poprzedniego, a więc wszystkich ww. kosztów, które poniósł poszkodowany.

Uzasadniając wysokości dziennej kwoty wynajmu samochodu zastępczego powołano się na treść uchwały Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r., sygn. akt III CZP 32/03, i w przekonaniu strony powodowej, tezy w niej zawarte można zastosować w drodze analogii w przypadku ustalenia odszkodowania w związku z wynajęciem pojazdu zastępczego na czas naprawy uszkodzonego pojazdu. Kosztami „ekonomicznie uzasadnionymi" są koszty ustalone według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanych podmiot trudniący się wynajmem samochodów na rynku. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że ceny te odbiegają (są wyższe) od cen przeciętnych dla określonej kategorii usług na rynku. Poszkodowani wybierając podmiot, od którego wynajmują samochód zastępczy, nie mają obowiązku poszukiwać wynajmującego oferującego najniższe ceny.

Za datę wymagalności roszczenia powód uznał dzień następujący po wydaniu decyzji pozwanej w dniu 07.06.2021 r. w przedmiocie kwoty bezspornej tytułem naprawy oraz wydaniu decyzji z dnia 23.06.2021 roku w przedmiocie pozostałych roszczeń, w którym to dniu pozwana, dysponowała już wszelkimi informacjami niezbędnymi do zajęcia merytorycznego stanowiska w sprawie.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. Przyznał fakt uszkodzenia ww. pojazdu oraz fakt, że z tytułu umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartych ze sprawcą, jest zobowiązany do naprawienia powstałej szkody. Podkreślił jednak, że biorąc pod uwagę należności wypłacone z tytułu likwidacji przedmiotowej szkody powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Według strony powód nie udowodnił zasadności swojego roszczenia m.in. w zakresie zastosowanej dobowej stawki najmu w wysokości 233,70 zł. Podkreślił, że w toku postępowania likwidacyjnego zorganizował poszkodowanym wynajęcie pojazdu zastępczego za znacznie niższe stawki, umożliwił wynajęcie pojazdu z segmentu SUV w tym m.in. N. Q. za stawkę 105 zł brutto. Propozycja zorganizowania najmu pojazdu zastępczego została przez pozwanego przedstawiona już w dniu zgłoszenia szkody 10 maja 2021 r. drogą elektroniczną na adres e-mail wskazany podczas zgłoszenia szkody, a także w toku telefonicznego zgłoszenia szkody. Pozwany przyznał, że informacja o możliwości najmu została przedstawiona powodowi, którego reprezentant dokonał zgłoszenia szkody — jednak to powodowi poszkodowani udzielili pełnomocnictwa do reprezentowania ich w postępowaniu likwidacyjnym. Według ubezpieczyciela zgodnie z art. 95 § 2 k.c. złożenie oferty wynajmu pojazdu przy korzystnych stawkach pełnomocnikowi fest równoznaczne ze złożeniem tej oferty poszkodowanemu. Wskazał również, że nie miał możliwości złożenia propozycji najmu pojazdu zastępczego przed najęciem pojazdu od powoda.

Podkreślono również, ze pozwany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wynegocjował u renomowanych wypożyczalni korzystniejsze cenniki wynajmu pojazdów zastępczych, oferując pełną gamę modeli oraz gwarantując nienaganny stan wynajmowanego pojazdu w wypożyczalniach. Rozliczenia dokonywane są w tzw. formie bezgotówkowej, nie są pobierane żadne kaucje, a w razie potrzeby zapewniane są inne usługi (w tym i podstawienie czy odbiór pojazdu zastępczego). Pozwany powołał się także na orzecznictwo SN m.in. z dnia 24 sierpnia 2017 r., sygn. III CZP 20/17. Według pozwanego powód w żaden sposób nie wykazał, aby poniesienie wyższych kosztów najmu niż wynikające z propozycji pozwanego, przemawiały za uznaniem ich za celowe i ekonomicznie uzasadnione.

Pozwany zaprzeczył również, aby najem pojazdu zastępczego przez 24 dni, pozostawał w normalnym związku przyczynowo­-skutkowym ze szkodą. Jego zdaniem, z przedłożonych przez powoda dokumentów nie wynika zasadność najmu pojazdu zastępczego przez cały okres. Przyznał, ż wprawdzie do pozwu załączono umowę najmu oraz fakturę VAT, jednakże według niego ww. dokumenty nie są dowodem na zasadność roszczenia, jest to jedynie dowód na to, że powód wystawił na rzecz najemcy fakturę VAT. Powołano się w tym zakresie na wyrok Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 10 grudnia 2019 r. sygn. VI GC 448/19: Podkreślono również, ze powód, działając w imieniu poszkodowanych, zgłosił szkodę dopiero 10 maja 2021 r., oględziny pojazdu odbyły się już 12 maja 2021 r., a więc już najpóźniej tego dnia warsztat znał zakres szkody i mógł rozpocząć naprawę pojazdu. Podkreślono również, że nadto, z faktury VAT nr 1158/2021 wynika, ze faktyczny czas naprawy pojazdu wynosił 50,9 RBG czyli niecałe 8 dni roboczych. Według pozwanego czas najmu pojazdu zastępczego powinien być uwzględniony w wymiarze 16 dni.

Powołano się także na orzeczenie Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 22.05.2015r., o sygn. akt XXIII Ga 410/15, z którego wynika, ze czas najmu pojazdu powinien być wyznaczony rzeczywistym-czasem-naprawy pojazdu w normalnym jej toku, z uwzględnieniem czynności likwidacyjnych. Podkreślono, ze pozwany nie jest zobowiązany do pokrycia wszelkich powstałych kosztów, lecz koniecznych i uzasadnionych. Przetrzymywanie auta w warsztacie ponad czas konieczny do napraw nie implikuje odpowiedzialności ubezpieczyciela za cały czas „przebywania" auta w warsztacie .

Pozwany zakwestionował również zasadność roszczenia dochodzonego na podstawie faktury VAT nr 1158/2021 na kwotę 35.363,59 zł brutto oraz kalkulacji naprawy na tę samą kwotę, albowiem jego zdaniem podlegała ona uwzględnieniu do kwoty 28.675,41 zł. Pozwany nie zgodził się także z powodem, że naprawa powinna obejmować użycie wyłącznie nowych części oryginalnych oraz stawki za naprawę blacharsko-lakiernicze na poziomie 187 zł netto. Zweryfikował także przedłożone przez powoda faktury o 8%, a więc rabat jaki gwarantował w przypadku naprawy pojazdu w warsztatach partnerskich ubezpieczyciela, a także do stawki za prace blacharsko-lakiernicze w wysokości 120 zł netto, stosowane przez warsztaty na rynku lokalnym. Pozwany podkreślił, ze zaoferował i zagwarantował powodowi naprawę pojazdu na preferencyjnych warunkach, w warsztatach naprawczych, z którymi współpracuje, dawał możliwość zakupu części zamiennych za swoim pośrednictwem z rabatem w wysokości 25%.

Pozwany zakwestionował także roszczenie w wysokości 270,60 zł z tytułu holowania i czynności z tym związanych, wynikające z faktury VAT nr 1161/2021. Według pozwanego wskazane stawki są zawyżone i nie występowały na rynku lokalnym. W konsekwencji pozwany zweryfikował do poziomu rynkowego tj. 5 zł netto za 1 km, a w zakresie kosztu rozładunku i załadunku do kwoty 150 zł netto. Według strony koszty związane z rozładunkiem załadunkiem pojazdu są to koszty związane bezpośrednio z holowaniem. Stanowią normalnie ryzyko wkalkulowane w prowadzoną działalność gospodarczą i świadczone usługi.

Pozwany nie zgodził się także z roszczeniem dotyczącym kwoty 332,10 zł tytułem przechowania pojazdu przez okres 11 dni przy stawce 36,90 zł. W toku likwidacji szkody pozwany uznał 2 dni przechowania pojazdu. Podkreślono, że usługa przechowania pojazdu jest ze swej istoty uzasadniona w okresie poprzedzającym rozpoczęcie naprawy pojazdu. W przedmiotowej sprawie zlecono naprawę pojazdu już w dniu 10 maja 2021 r., a więc dwa dni po szkodzie. Tym samym, ewentualne przechowanie było uzasadnione w okresie od 8 maja 2021 r. do 10 maja 2021 r.

W piśmie z dnia 17 stycznia 2022 r. strona powodowa odnosząc się do pisma pozwanego w kwestii wysokości czynszu najmu, podkreśliła, iż wynajęcie przez poszkodowanego samochodu zastępczego segmentu SUV za stawkę 190 zł netto (233,70 zł brutto), w żadnym wypadku nie stanowi naruszenia obowiązku poszkodowanego do podejmowania działań zmierzających do zmniejszenia rozmiarów powstałej szkody. Podkreślono, ze poszkodowany może wynająć pojazd zastępczy od dowolnej firmy działającej na rynku. Zgodnie z zasadami wolnego rynku nie można przyjąć, że firmy bezpośrednio współpracujące z zakładami ubezpieczeń mają de facto monopol na rynku najmu pojazdów zastępczych i rynku napraw przy szkodach z OC, gdyż tylko najem pojazdu, czy naprawa z takich firm będzie podlegał refundacji z ubezpieczenia sprawcy szkody. Jako ograniczające wolną konkurencję należałoby również uznać przyjęcie poglądu, że koszt naprawy i stawki czynszu najmu podlegające zwrotowi z ubezpieczenia OC sprawcy ograniczają się do kosztów i stawek ustalonych przez zakłady ubezpieczeń ze współpracującymi z nimi przedsiębiorcami wynajmującymi pojazdy zastępcze i dokonującymi napraw. W ten sposób powyższe podmioty ustalałyby w praktyce warunki funkcjonowania innych przedsiębiorców na tym rynku, którzy musieliby obniżyć swoje stawki do tych, na których zakłady ubezpieczeń organizują „bezkosztowe" pojazdy zastępcze dla poszkodowanych. Według powoda jest to sprzeczne z art. 6 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (wyrok z dnia 29 maja 2018 r. Sądu Rejonowego w Zielonej Górze, sygn. akt V GC 1067/17).

Według strony poszkodowany nie ma obowiązk u poszukiwać podmiotu, oferującego najniższe stawki. Wystarczy, gdy stawki te nie będą rażąco odbiegać od średnich stawek na rynku lokalnym. Rażące wygórowanie stawki występują gdy taka stawka przekraczałaby o 100 - 150% najwyższą stawkę występującą na rynku, tymczasem jak wynika załączonych przez powoda ofert innych podmiotów, stawka zastosowana w niniejszej sprawie nie jest rażąco wygórowana, a co więcej, mieści się w stawkach rynkowych podmiotów, występujących na lokalnym rynku, biorąc pod uwagę, że oferta powoda jest korzystna dla poszkodowanego z uwagi na brak konieczności wpłacania kaucji, brak limitów kilometrów, brak wkładu własnego, a przede wszystkim to, że poszkodowany ma do dyspozycji pojazd zastępczy na cały okres niemożności korzystania z uszkodzonego pojazdu, a nie tylko na okres technologicznej naprawy.

Powód wskazał, iż na rynku pojazdów zastępczych, stawka najmu nie jest prostą sumą danych z cennika. W cennikach uwidaczniane są różne pakiety dodatkowe (często elementy przydatne łączy się z nieprzydatnymi), promocje które wpływają na cenę, przy czym różna jest polityka cenowa firm wypożyczających, a nadto zmienna w czasie. Podkreślono, iż w świetle art. 363 k.c. miernikiem odszkodowania są ceny obowiązujące na rynku (od najniższej do najwyższej), nie zaś ceny uśrednione. Zaakceptowanie stawek uśrednionych pozostaje zaś sprzeczne z zasadą pełnego odszkodowania.

Strona powodowa nie podzieliła również stanowiska strony pozwanej w zakresie długości najmu pojazdu zastępczego w oparciu o przebieg i długość okresu naprawy uszkodzonego pojazdu. Pozwana negując fakty wynikające z harmonogramu czynności naprawczych i protokołów zamówienia i odbioru części zamiennych, winna okoliczności przeciwne udowodnić. Według strony do uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego winno doliczyć się zatem okres związany z procesem likwidacji szkody oraz wszystkie czynności okołonaprawcze, na których przebieg nie miał wpływu poszkodowany, a także data przyjęcia przez pozwaną odpowiedzialności za szkodę . Dopóki brak jest decyzji ubezpieczyciela poszkodowany pozostaje w niepewności czy może liczyć na odszkodowanie czy też nie. Trudno zatem od warsztatu naprawczego wymagać aby podjął decyzję o kredytowaniu takiej naprawy i narażaniu się na straty finansowe w przypadku choćby np. zamówienia części zamiennych, przed wydaniem decyzji o przyjęciu odpowiedzialności za daną szkodę.
Podkreślano, ze oddając samochód do warsztatu poszkodowany nie miał wpływu na przebieg naprawy auta ani terminu kiedy zamówione części zostaną do warsztatu dostarczone.

Według strony czas najmu przy szkodzie częściowej powinien być wyznaczony rzeczywistym okresem naprawy pojazdu, tj. okresem, w którym uszkodzony pojazd, w normalnym toku, mógł zostać naprawiony z uwzględnieniem czynności procesu likwidacji szkody. Nie można bowiem kierować się wyłącznie tzw. technologicznym czasem naprawy pojazdu w przypadku, gdy pojazd faktycznie przebywał faktycznie dłużej i wymagał podjęcia konkretnych i koniecznych czynności naprawczych związanych z klasą i standardem naprawianego pojazdu. Nie może zatem budzić wątpliwości stwierdzenie, że poszkodowany jest pozbawiony możliwości korzystania z uszkodzonego pojazdu nie tylko przez technologiczny czas jego naprawy, nawet jeśli odpowiada on czasowi rzeczywistemu. Rzadko bowiem czas ten, pokrywa się z okresem, jaki upływa od zdarzenia powodującego szkodę do zakończenia naprawy pojazdu.

Powódka podkreśliła, ze pozwany wskazał, że poinformował poszkodowanego o możliwości zorganizowania naprawy jego samochodu. Jednakże ograniczono się do wskazania samej informacji. W żadnym razie jakakolwiek oferta naprawy nie została przedstawiona poszkodowanemu. Według strony ofertą nie jest przedstawiona informacja o możliwości zorganizowania naprawy bez wskazania jakichkolwiek innych istotnych warunków umowy. Poszkodowanego nie poinformowano jakie ewentualne opłaty musiałby ponieść, nie uzyskał informacji, jakimi częściami i przy użyciu jakiej technologii napraw przywrócono by jego pojazd do stanu sprzed szkody, kto dałby gwarancję jakości części i samej naprawy i na jak długo, czy samochód byłby naprawiony natychmiast, czy zgodnie z technologicznym czasem naprawy. Poszkodowanym nie zostały przedstawione żadne dokumenty stanowiące projekt umowy naprawy, w tym OWU, regulaminu, czy druku umowy naprawy, z którego wynikałaby możliwość naprawy od firm współpracujących ze strona pozwana zawierającego proponowane warunki naprawy.

Według strony sprawa dotyczy zapłaty za usługi wykonane, a nie hipotetyczne i nie można zgodzić się z pozwanym, że stawki są zawyżone. Podkreślono, ze serwis naprawczy powoda jest jednym z wiodących na rynku lokalnym, o najwyższym segmencie poza ASO I nie różni się w zasadzie jakością usług od tych świadczonych w autoryzowanych serwisach dlatego też stosuje odpowiednie do jakości usług stawki za RGB .

Powód zaprzeczył także jakoby naliczenie przez pozwaną 8% rabatu od całości kosztów naprawy było uzasadnione w okolicznościach niniejszej sprawy. Odszkodowanie powinno być zatem ustalone w kwocie, która zapewnia przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę jako całości. Pozwany ubezpieczyciel nie uzgadniał z powodem, czy może zastosować 8 % rabat w sytuacji gdyby powód chciał skorzystać z usług warsztatów mechanicznych z nim współpracujących. Możliwości skorzystania przez powoda z tańszych usług naprawczych ani adresów tych placówek pozwany również nie udowodnił (wyrok S.O. w Suwałkach z dnia 28.06.2017 r., I Ca 220/17). Zdaniem strony stanowiska zakładów ubezpieczeń o możliwości zastosowania rabatów na zakup części nie są aprobowane w doktrynie czy orzecznictwie. Kwestia rabatów nie może w ogóle być rozważana przy przyjęciu, że poszkodowany ma przecież prawo nie naprawiać pojazdu, a jedynie oczekiwać pieniężnej rekompensaty szkody. Odszkodowanie powinno być zatem ustalone w kwocie, która zapewnia przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę jako całości.

Podkreślono również, że pojazd był niejezdny, co czyni za w pełni uzasadnionym skorzystanie przez poszkodowanego z usługi holowania uszkodzonego pojazdu, wyświadczonej przez powoda. Weryfikacja stawek za holowanie i parkowanie nie może być uzasadniona. Nie sposób więc podzielić dokonanej przez stronę pozwaną weryfikacji dobowej stawki najmu i holowania, czy przechowania pojazdu. Zastosowane stawki najmu wynikające z faktur VAT w żadnym wypadku nie mogą zostać uznane za stawki rażąco zawyżone..

Według powoda w świetle obowiązujących przepisów prawa ogólna i nieuszczegółowiona informacja o możliwości zorganizowania pojazdu zastępczego we własnym zakresie ze strony pozwanej i pouczenie o możliwości skontaktowania się z działem Assistance pozwanej nie może zostać poczytana jako wiążąca oferta najmu pojazdu zastępczego. Nie zawierała ona bowiem essentialia negotii oferty. Pozwana nie przedstawiła żadnych stosownych umów, czy w rzeczywistości i na jakich warunkach współpracowała w dacie szkody z wypożyczalniami samochodowymi, wynajmującymi (udostępniającymi) jego klientom auta zastępcze za stawki w nadzwyczaj niskiej wysokości. Pozwana nie wykazała, by korespondencja pozwanej zawierająca w swej treści rzekomą informację odnośnie możliwości najmu pojazdu zastępczego faktycznie dotarła do poszkodowanego. Klauzula, znajdująca się na druku zgłoszenia szkody, z adnotacją iż „POINFORMOWANO" poszkodowanego w żadnym wypadku nie może być postrzegana jako oferta najmu pojazdu zastępczego. Poszkodowany był zdecydowany na samochód zastępczy nie potrzebował otrzymywać kolejnych e-maili, wykonywać kolejnych telefonów. Powód złożył poszkodowanemu realną ofertę, którą chciał wykonać i ją wykonał. Nie zniechęcał poszkodowanego do zawarcia umowy, tylko złożył mu ofertę, po czym sfinalizował transakcję. Znamienne jest także, że pozwany przerzucił na poszkodowanego cały ciężar najmu pojazdu zastępczego, mówiąc mu, że to on ma pisać i dzwonić do pozwanego.

W piśmie z dnia 24 marca 2022 r. pozwany podkreślił, ze przedstawił powodowi propozycję najmu pojazdu zastępczego, a także wskazał stawkę, do której ewentualny najem z innego źródła zostanie zweryfikowany. Pozwany podkreślał również, ze to pracownik powoda zgłosił szkodę i odebrał propozycję najmu pojazdu zastępczego złożoną przez pozwanego, pojazd znajdował się w warsztacie powoda, a także wskazał dane do kontaktu jako dane powoda. To powód oświadczył, iż poszkodowana nie potrzebuje pojazdu zastępczego, bowiem korzysta już z pojazdu zastępczego. Według ubezpieczyciela to bezpośrednio z nagrania wynika, że to powód zgłaszał szkodę i powodowi złożono propozycję najmu pojazdu zastępczego. To powód posiadając upoważnienie od poszkodowanej powinien przekazać otrzymaną propozycję poszkodowanej. Jak wynika z zeznań poszkodowanej, taka propozycja nie została przekazana przez poszkodowanego, za co pozwany nie może ponosić odpowiedzialności

Odbierając zarzuty strony przeciwnej pozwany wskazał, że wbrew twierdzeniom powoda, pozwany nie przedstawił oferty najmu pojazdu zastępczego w rozumieniu art. 66 k.c., a propozycję, informację o możliwości najmu
pojazdu zastępczego. Wyjaśniono, iż pozwany, jako ubezpieczyciel nie prowadzi działalności w zakresie najmu pojazdów zastępczych, a więc siłą rzeczy takiej oferty przedstawić nie może, tym bardziej, że pozwany nie jest zobowiązany do złożenia oferty w rozumieniu art. 66 k.c., a wystarczy, że poinformuje poszkodowanego o możliwości skorzystania z najmu pojazdu zastępczego i udzieli podstawowych informacji (orzeczenie S.O. w Poznaniu z dnia 4 sierpnia 2020 r. sygn. II Ca 505/20). Podkreślono, że rolą poszkodowanego przed zawarciem umowy jest współdziałanie w zakresie najmu W z ubezpieczycielem, od którego miał informację, że w razie zaistnienia konieczności najmu ma możliwość bezpłatnej organizacji najmu pojazdu zastępczego i w tym celu prosi o kontakt.

Zdaniem strony konieczność dodatkowego kontaktu z ubezpieczycielem - w praktyce zwykle telefonicznego lub mailowego — nie może być uznana za niedogodność, która uzasadnia poniesienie wyższych kosztów najmu.

Ustosunkowując się do wniosku powoda o przedłożenie przez pozwanego dokumentacji dotyczącej umów podpisanych z wypożyczalniami, serwisami naprawczymi regulaminów, umów ramowych, treść łączących pozwanego z wypożyczalniami samochodów umów, stanowi tajemnicę przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 11 ust. 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz.U. nr 153, poz. 1503 t.j. z późn. zm.). W umowach tych są bowiem zawarte informacje m. in. dotyczące zasad współpracy oraz wynagradzania, do których ochrony pozwany zobowiązał się względem swoich kontrahentów (tj. wypożyczalni pojazdów). Pozwany do odpowiedzi na pozew załączył oświadczenia niektórych z wypożyczalni współpracujących m.in. AVIS, Express sp. z o.o., 99 rent sp. z o.o. Z przedstawionych oświadczeń jednoznacznie wynika, że wypożyczalnie świadczą najem za pośrednictwem Hestii na wskazanych warunkach, nie pobierają dodatkowych opłat. Poszkodowany po otrzymaniu propozycji pozwanego powinien podjąć działania w celu ustalenia szczegółowych warunków najmu, czego jednak nie uczynił. To nie brak realności najmu, czy szczegółowe warunki były przyczyną nieskorzystania z propozycji pozwanej, lecz bierność poszkodowanego i zbagatelizowanie propozycji. Wyjaśniono, ze na obecnym etapie nie można wskazać która wypożyczalnia udostępniłaby poszkodowanemu pojazd, albowiem nie sposób ustalić w tym momencie, która wypożyczalnia w danym okresie mogłaby udostępnić pojazd. Wskazano również, że powód kieruje pytania odnośnie warunków i czasu najmu pojazdu zastępczego, jednak poszkodowany nie był w ogóle zainteresowany najmem pojazdu od pozwanego, nie wykazał żadnej inicjatywy w tym zakresie a działania powoda, na obecnym etapie uznać należy za pozorne. Sam ^{( -)}powód wskazał, co wynika z nagrania zgłoszenia szkody, że nie jest zainteresowany najmem od pozwanego. Nie zapytał wtedy o warunki najmu, o konkretny samochód, czy wypożyczalnię, nie zadał jakiegokolwiek pytania, stwierdzają jedynie, że poszkodowany nie potrzebuje pojazdu zastępczego.

Pozwany podkreślił, że - wbrew twierdzeniom powoda, wskazano stronę internetową, gdzie po wpisaniu miejsca zamieszkania wyświetlają się najbliższe współpracujące warsztaty. Przed podjęciem decyzji poszkodowany sam może sprawdzić czy dany zakład jest wart zainteresowania. Naprawa, jak i użyte części zamienne są objęte gwarancją producenta. Co więcej, poszkodowany mógł zakupić same części po wskazanym w kalkulacji rabacie. Pozwany kilkukrotnie wskazywał dane do kontaktu, wystarczyło wybrać numer telefonu, bądź wysłać maile. Także warunki naprawy pojazdu zostały przedstawione wraz z odpowiedzią na pozew. Podmioty, z którymi ma pozwany zawarte umowy zobowiązane są naprawić pojazd zgodnie z zasadami określonymi w kalkulacji naprawy (m.in. rabaty na części zamienne, a także zakupu części na wskazanych warunkach, rabat od całości naprawy, a także naprawa przy stawkach za robociznę 54,50/54,50 zł) i przekazane poszkodowanemu informacje o możliwości przeprowadzenia takiej naprawy w warsztacie naprawczym współpracującym z pozwanym są prawdziwe.

Porównywanie jakichkolwiek ofert naprawy pojazdu, jego najmu na etapie postępowania sądowego uznać należy za spóźnione. Takie działanie powinno mieć miejsce przed naprawą, zawarciem umowy najmu, albowiem na obecnym etapie nie można wskazać, który serwis naprawiałby pojazd, czy który podmiot miałby dostarczyć części i materiały lakiernicze. Pozwany współpracuje z wieloma serwisami o zasięgu ogólnopolskim i nie sposób ustalić w tym momencie szczegółów naprawy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 maja 2021 r. doszło do kolizji w której jej sprawca posiadał zawartą z pozwanym (...) SA z siedzibą w S. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Uszkodzeniu uległ N. nr rej. (...), stanowiący własność M. i K. Z.. Po szkodzie zakres uszkodzeń pojazdu powstałych na skutek kolizji uniemożliwiał poszkodowanym korzystanie z ww. pojazdu. W związku z powyższym skontaktowali się z powodem w celu zlecenia usługi holowania pojazdu na parking powoda.

bezsporne

Przedmiotową szkodę w dniu 10 maja 2021 zgłosił telefonicznie pozwanemu przedstawiciel powoda, który reprezentował poszkodowanych. Został on poinformowany przez pracownika pozwanego towarzystwa ubezpieczeń o możliwości zorganizowania najmu pojazdu zastępczego oraz że w razie skorzystania z auta zastępczego w wypożyczalni zewnętrznej akceptowalna stawka dobowa najmu wyniesie 95 zł za dobę. Tożsamą propozycję zorganizowania pojazdu zastępczego pozwany wysłał na wskazany adres e-mail. Oględziny pojazdu przez ubezpieczyciela odbyły 12 maja 2021 r.

dowód:nagranie rozmowy na płycie CD k. 168; zlecenie k. 14,

Poszkodowani, w związku z uszkodzeniem pojazdu, dokonali jego naprawy w serwisie naprawczym u powoda. Samochód został przyjęty do serwisu w dniu 8 maja 2021 r. i tego dnia wydano pojazd zastępczy. M. Z. w dniu zlecenia naprawy zawarła z powodem PHU (...) umowę najmu pojazdu zastępczego N. (...). Umowa została zawarta na czas trwania naprawy uszkodzonego pojazdu. W rzeczywistości był to okres od dnia 8 maja 2021 r. do dnia 31 maja 2021 r. Strony umowy ustaliły, że stawka najmu, zgodnie z załączonym i zaakceptowanym cennikiem wynosiła 233,70 zł. brutto za dobę.

bezsporne, ponadto dowód: umowa najmu k. 30

W dniu 9 czerwca 2021 r. powód wystawił na rzecz poszkodowanego faktury VAT:

- nr 1158/2021, w której łączny koszt naprawy pojazdu opiewał na kwotę 35.363,59 zł.

- nr 1160/2021, w której ilość dni najmu określona została na 24, a łączny koszt najmu opiewał na kwotę 5 608,80 zł. brutto, stawka za dobę najmu pojazdu zastępczego wynosiła 233,70 zł

- nr 1161/2021 w której koszt związany z usługą polegającą na dojechaniu na miejsce zdarzenia, załadunku, holowania oraz rozładunku uszkodzonego pojazdu określono na kwotę 885,60 zł

- nr 1159/2021 w koszt związany z usługą przechowania uszkodzonego pojazdu na parkingu strzeżonym określono na kwotę 405,90 zł

dowód: faktura k. 15-16, k. 31, k. 27, k. 28

W dniu 6 lipca 2021 r. poszkodowani M. Z. i J. Z. zawarli z powodem PHU (...) z siedzibą w O. umowę przelewu wierzytelności – obejmującą wierzytelności wobec E. Hestia z tytułu szkody powstałej w ww. pojeździe N., za którą odpowiedzialność z tytułu OC sprawcy szkody ponosi pozwany, a której elementem jest wynagrodzenie za wynajem auta zastępczego po weryfikacji w kwocie 3928,80 zł., naprawa auta uszkodzonego po weryfikacji w kwocie 6688,18 zł, holowanie auta uszkodzonego po weryfikacji 279,60 zł, wynajmowanie miejsca parkingowego po weryfikacji w kwocie 322,10 zł, – przysługującej im w związku z przedmiotową szkodą komunikacyjną,

dowód: umowa cesji k. 35

Powód wezwał pozwanego do zapłaty, który przyznał odszkodowanie z tytułu naprawy pojazdu w kwocie 28.675,41 zł. brutto, za najem pojazdu zastępczego kwotę 1680 zł. brutto, za usługi dojazdu na miejsce zdarzenia, załadunku, rozładunku pojazdu kwotę 615 zł brutto, za koszt parkowania kwotę 73, 80 zł., w pozostałym zakresie odmówił wypłaty świadczenia. Pozwana zweryfikowała koszty naprawy dot. stawki roboczogodziny w związku z wykonaniem prac blacharskich do stawek 120 zł. netto, koszty najmu pojazdu zastępczego do 16 dni najmu ze stawką dobową 105 zł. brutto, przyjęto także stawkę 5 zł. za holowanie na odcinku 70 km, w zakresie faktury dotyczącej parkowania uznano jedynie za zasadny okres 2 dniowy, przyjmując stawkę dobową 36,90 zł.

bezsporne, ponadto dowód: pisma k. 38-45

Sąd zważył co następuje:

W ocenie Sądu powództwo w niniejszej sprawie zasługiwało na uwzględnienie w części. Co do zasady stan faktyczny był bezsporny pomiędzy stronami. Pozwany wnosząc o oddalenie powództwa, kwestionował stawkę za roboczogodzinę, stawkę za kilometrówkę oraz czas trwania okresu najmu oraz przyjętą wartość dobowej stawki za najem pojazdu zastępczego. Podnosił, że poszkodowany miał ofertę samochodu zastępczego z korzystniejszą, tańszą propozycją najmu.

Bezsporna w sprawie była odpowiedzialność pozwanego za skutki wypadku komunikacyjnego, w którym uszkodzony został pojazd samochód N. nr rej. (...), będący przedmiotem współwłasności M. i J. Z.. Niewątpliwie zaciągnięcie przez poszkodowanego zobowiązania do zapłaty wynagrodzenia za naprawę pojazdu jak i czynszu najmu pojazdu zastępczego, usługę holowania i przechowywania samochodu na parkingu stanowi szkodę w rozumieniu art. 361 par. 2 k.c., pozostającą w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym. Odpowiedzialność bezpośredniego sprawcy szkody wynika z art. 436 § 2 k.c., natomiast odpowiedzialność pozwanego ma charakter akcesoryjny na podstawie zawartej ze sprawcą zdarzenia umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych (art. 822 § 1 i 4 k.c.). Odpowiedzialność swoją pozwany uznał już w postępowaniu likwidacyjnym, w którym wypłacił poszkodowanym kwotę 31.044,21zł. tytułem odszkodowania.

W ocenie Sądu powód był legitymowany czynnie do wystąpienia z przedmiotowym roszczeniem. Z materiału dowodowego wynika, ze w dniu 6 lipca 2021 r. poszkodowani zawarli z powodem PHU (...) z siedzibą w O. umowę cesji wierzytelności zgodnie, którą scedowali na niego roszczenia dotyczące odszkodowania z tytułu zwrotu kosztów związanych z naprawą auta i z korzystania z samochodu zastępczego (dowód: umowa cesji k. 35). Umowa ta nie była kwestionowana przez pozwanego.

W związku z powyższym sporna była okoliczność dotycząca: stawki za roboczogodzinę prac blacharsko-lakierniczych wykonywanych w toku proces naprawy, stawki dziennej czynszu najmu pojazdu zastępczego, kosztów wynikających z usługi dojechania na miejsce zdarzenia, załadunku, holowania i rozładunku oraz czas przechowania uszkodzonego pojazdu na parkingu strzeżonym.

Odnośnie wysokości stawki najmu pojazdu zastępczego, to wskazać należy, że powód domagał się refundacji kosztów najmu pojazdu według stawki w wysokości 190 zł. netto tj 233,70 zł. złotych brutto za dobę ( dowód faktura k. 31).

W ocenie Sądu wysokość czynszu najmu należało ustalić na poziomie wysokości wskazanym przez stronę pozwaną. Zgodzić się należy ze stroną powodową, ze poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania oferty najtańszej i najkorzystniejszej. Wskazać jednak należy, ze widoczna jest w ostatnim okresie tendencja organizowania przez ubezpieczycieli najmu pojazdu zastępczego. Podkreślić należy, że na poszkodowanym ciąży obowiązek minimalizacji szkody, obowiązek współdziałania wynikający z art. 354 k.c. Zgodnie z art. 354 § 1 dłużnik, którym jest w niniejszej sprawie ubezpieczyciel, powinien wykonywać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadami współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje – także w sposób im odpowiadający. Natomiast § 2 ww. przepisu stanowi, że w taki sam sposób wierzyciel, którym w niniejszej sprawie jest pokrzywdzony, powinien współdziałać przy wykonaniu zobowiązania. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy zauważyć należy, że ubezpieczyciel nie może ponosić odpowiedzialności za działanie poszkodowanego. W ocenie Sądu złożenie oferty zorganizowania najmu i nieskorzystanie z niej przez poszkodowanego bez uzasadnionej podstawy powoduje, że takie postępowanie jest traktowane jako przyczynianie się do powiększania szkody. Ciężar dowodu wykazania, że oferta była złożona i do poszkodowanego dotarła, obciąża ubezpieczyciela. Pozwany wykazał ten fakt, m.in. treścią nagrania rozmowy telefonicznej, w której przedstawiono powodowi propozycję najmu i wskazano stawkę do której ewentualny najem z innego źródła będzie weryfikowany ( dowód: nagranie k. 168, min 20:40). Poszkodowany miał prawo skorzystać z najmu pojazdu zastępczego z wybranej przez siebie wypożyczalni, niemniej jednak okoliczność ta nie powinna obciążać ubezpieczyciela, który proponował poszkodowanej najem za swoim pośrednictwem. Strony umowy najmu powinny dostosować w takiej sytuacji stawkę najmu do stawek akceptowalnych przez pozwanego, za które sam taki najem mógłby zorganizować poszkodowanej. W związku z powyższym strona pozwana wykazała, że proponowała poszkodowanym, których reprezentował pracownik powoda, najem pojazdu. Z nagrania wynika wprost, ze ubezpieczyciel zaproponował przedstawicielowi powoda wynajem pojazdu zastępczego w trakcie zgłoszenia szkody i wskazał stawkę do której będzie zweryfikowany. Niewątpliwe ta okoliczność ma istotne znaczenie dla oceny zasadności dochodzonego odszkodowania w tym zakresie. W związku z powyższym to na powodzie, który był uprawniony do reprezentowania poszkodowanych, ciążył obowiązek wykazania o poinformowaniu poszkodowanych o możliwości najęcia pojazdu zastępczego w wypożyczalni współpracującej z pozwanym wraz z informacją o stawkach najmu pojazdu zastępczego oraz wysokości stawek do których pozwany refunduje stawki najmu w przypadku najmu pojazdu zastępczego od podmiotu zewnętrznego. Poszkodowana M. Z. zaprzeczyła aby taką informację otrzymała, w związku z tym pozwany nie może ponosić negatywnych konsekwencji, ze powód jej nie poinformował (dowód: zeznania świadka M. Z. k., 00:15:12). Podkreślić należy, że również Sąd Najwyższym w swoim orzecznictwie – jak słusznie zauważa pozwany- stwierdził, ze poszkodowany nie jest wprawdzie związany propozycją najmu pojazdu zastępczego złożoną przez ubezpieczyciela, jednakże korzystając z usług podmiotu, którego stawki są wyższe niż uznawane przez ubezpieczyciela naraża się na ryzyko nieodzyskania wszystkich kosztów poniesionych tytułem najmu pojazdu zastępczego ( S.N. uchwała z 24.08.2018 r. , III CZP 20/17). W przypadku szkody, na której wysokość poszkodowany ma wpływ, ma on obowiązek, co podkreślał pozwany, współdziałania z ubezpieczycielem w celu jej minimalizacji nawet kosztem drobnych niedogodności o charakterze niemajątkowym.

W związku powyższym Sąd, dokonując rozstrzygnięcia niniejszej sprawy w tej części ustalił, że stawka za dobę najmu pojazdu zastępczego, której domaga się powód w kwocie 233,70 złotych brutto jest stawką niezasadną i przyjął stawkę proponowaną przez pozwanego.

Sporny był również między stronami czas trwania najmu pojazdu zastępczego. Wskazać należy, że powód podkreślał, że czas konieczny do naprawy przedmiotowego pojazdu wynosił 24 dni. Powód przedstawił harmonogram czynności:

- 08.05.2021 r. przyjęcie uszkodzonego pojazdu do naprawy i wydano pojazdu zastępczego

- 12.05.2021 r. zamówienie części;

-18.05.2021 r. dostawa części.

-19-21.05.2021r. naprawa;

-22-23.05.2021 r. — (weekend) - dni wolne od pracy

- 24-28.05.2021 r. — naprawa;

- 29-30.05.2021 r. — (weekend) - dni wolne od pracy

- 31.05.2021 r. — przygotowanie pojazdu po naprawie i wydanie go klientowi (uzasadnione zakończenie najmu pojazdu zastępczego, którego dochodzi powód);

Analizując poszczególne okresy, składające się na długość najmu Sąd uznał, iż czas ich trwania nie budzi zastrzeżeń. Wskazać należy, że dzień 8 maja to była sobota, w związku z czym uzasadniona była okoliczność, ze zgłoszenie szkody nastąpiło 10 maja tj w poniedziałek. Oględziny pojazdu przez ubezpieczyciela odbyły się 12 maja 2021 r. (środa) i tego samego dnia powód zamówił części. Czas oczekiwania na części wynoszący 6 dni nie jest czasem wydłużonym, albowiem oczekiwanie na części do 7 dni jest uzasadnione i standardowe. Również czas naprawy i wydanie go poszkodowanym nie budził wątpliwości Sądu. W związku z powyższym brak jest podstaw aby Sąd przyznał rację stronie pozwanej, albowiem to on powinien wykazać okoliczności, że w danym przypadku czas oczekiwania na sprowadzenie części był wydłużony, jak i czas naprawy, biorąc pod uwagę zakres uszkodzeń, jest niezgodny z rzeczywistością. W związku z powyższym Sąd uwzględnił stanowisko strony powodowej i uznał, ze czas najmu powinien być uwzględniony w zakresie 24 dni, albowiem do uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego winno doliczyć się również okres związany z procesem likwidacji szkody oraz wszystkie czynności okołonaprawcze,

W niniejszej sprawie sporna była również wysokość kosztów związanych z naprawą uszkodzonego pojazdu, albowiem pozwany zweryfikował wysokość stawki za RGB prac blacharskich, zweryfikował przedłożone przez powoda faktury o 8% tj rabat jaki gwarantował w przypadku naprawy pojazdu w warsztatach partnerskich ubezpieczyciela. Kwestionował także, że naprawa powinna obejmować użycie wyłącznie nowych części oryginalnych.

Podkreślić należy, że zgodnie z art. 361 § 2 k.c. naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Poszkodowany jest więc uprawniony do odszkodowania w pełni pokrywającego wyrządzoną szkodę. Naprawienie szkody następuje albo poprzez przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku (naprawa pojazdu) lub też przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej tytułem odszkodowania, która to suma odpowiada kosztom naprawy pojazdu. Uprawnionemu przysługuje prawo wyboru.

W związku z powyższym zgodnie z art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 361 k.c. odpowiedzialny za szkodę powstałą w wyniku kolizji obowiązany jest do naprawienia wszelkiej szkody majątkowej poniesionej przez poszkodowanego.

Nie budzi wątpliwości, że świadczenie przysługujące stronie powodowej od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego winno w pierwszej kolejności korespondować z zasadą pełnej kompensaty poniesionej szkody wyrażonej w art. 361 § 2 k.c., ale jednocześnie powinno obejmować tylko niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na rynku lokalnym ( por. Sąd Najwyższy, uchwała z dnia 13 czerwca 2003 r.; sygn. akt III CZP 32/03 (LEX nr 78592). Należne odszkodowanie stanowi różnice pomiędzy stanem majątku poszkodowanego jaki istniałby, gdyby przedmiotowa kolizja nie nastąpiła, a stanem tego majątku jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę. W odniesieniu do szkody komunikacyjnej jest to w praktyce różnica pomiędzy wartością, jaką pojazd przedstawiał w chwili wypadku, a jego wartością po wypadku. Fakt naprawienia rzeczy (samochodu) nie ma też znaczenia dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, ponieważ wysokość ta powinna odpowiadać kosztom wyrównania uszczerbku, jaki pojawił się w majątku poszkodowanego po powstaniu wypadku komunikacyjnego, a więc kosztom przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed wypadku. Treścią świadczenia wynikającego z umowy ubezpieczenia OC, nie jest jednak przywrócenie pojazdu do stanu sprzed wypadku (restytucja techniczna samochodu), ale naprawienie szkody powstałej w ogóle w majątku poszkodowanego, wywołanej uszkodzeniem lub zniszczeniem pojazdu. Od woli poszkodowanego zależy bowiem to, czy i w jakim zakresie wypłacone mu przez ubezpieczyciela odszkodowanie przeznaczy na naprawę samochodu ( por. Sąd Najwyższy uchwała z dnia 17 maja 2007 r., sygn. akt III CZP 150/06, LEX nr 258523). Natomiast w orzeczeniu wydanym w dniu 16 stycznia 2002 r. w sprawie o sygn. akt IV CKN 635/00 (LEX nr 78370) Sąd Najwyższy wprost wskazał, iż roszczenie należne od ubezpieczyciela w ramach ustawowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego czy naprawa została już dokonana. Wysokość odszkodowania w takim wypadku należy ustalić według przewidywanych kosztów naprawy i według cen z daty ich ustalania.

W niniejszej sprawie z materiału dowodowego nie wynika, aby wcześniej pojazd poszkodowanych był uszkodzony, a tym samym brak jest podstaw aby uznać, że części w nim zamontowane nie były oryginalne. Strona pozwana nie wykazała, aby w przedmiotowym pojedzie były przed zdarzeniem zamontowane części nieoryginalne. Zgodzić się należy ze stanowiskiem Sadu Najwyższego, iż zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Jeżeli ubezpieczyciel wykaże, że prowadzi to do wzrostu wartości pojazdu, odszkodowanie może ulec obniżeniu o kwotę odpowiadającą temu wzrostowi ( por. Sąd Najwyższy uchwała z dnia 12 kwietnia 2012 r.; sygn. akt III CZP 80/11 ). W ocenie Sądu strona pozwana nie wykazała – wbrew ciążącemu na niej obowiązkowi – iż wysokość szkody ustalona przy użyciu części oryginalnych doprowadziło do wzbogacenia poszkodowanych. Pozwany nie wykazał w jakikolwiek sposób, że jest możliwość przywrócenia stanu samochodu sprzed kolizji, przy zastawaniu mniejszej stawki roboczogodziny, w sieci warsztatów współpracujących z pozwanym i będzie to usługa pełnowartościowa, nie zmniejszająca wartości pojazdu. W swoich stanowisku zakwestionował zasadność zastosowania części oryginalnych. Biorąc powyższe pod uwagę, brak dowodów przeciwnych w tym zakresie, Sąd nie przychylił się do stanowiska strony pozwanej. Podkreślić przede strona pozwana nie przedstawiła żadnego dowodu, który podważyłby zasadność kalkulacji powoda przy zastosowaniu części oryginalnych. W ocenie Sądu wskazane przez pozwanego potrącenia i rabaty nie znajdują poparcia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Pozwany nie udowodnił bowiem, że złożył powodowi ofertę dotyczącą naprawy pojazdu, a on z niej nie skorzystał. Brak podstaw aby uznać oświadczenia pozwanego zawartego w kalkulacji kosztów naprawy za ofertę, ponieważ nie wynika z niego jaki podmiot miałby dokonać naprawy i na jakich warunkach, w jakim terminie zostałaby przeprowadzona naprawa pojazdu. Brak informacji, iż powód otrzymał informację, gdzie znajduje się potencjalny zakład naprawczy, który mógłby dokonać naprawy, za jaką kwotę. W tym zakresie Sąd uwzględnił w całości stanowisko strony powodowej, że poszkodowany nie uzyskał informacji, jakimi częściami i przy użyciu jakiej technologii napraw przywrócono by jego pojazd do stanu sprzed szkody, kto dałby gwarancję jakości części i samej naprawy i na jak długo, czy samochód byłby naprawiony natychmiast, czy zgodnie z technologicznym czasem naprawy.

W związku z powyższym Sąd przyznał racje stronie powodowej i wskazał, ze dochodzona kwota z faktury vat nr 1158/2021 jest w pełni zasadna. Ponadto powód podkreślał, ze jego serwis naprawczy jest o wysokim standardzie, że jest jednym z wiodących na rynku lokalnym. Pozwany okoliczności tej nie negował.

Sąd podzielił jednak stanowisko strony pozwanej w zakresie braku podstaw do obciążenia go kosztami w wysokości ponad 5 zł. za holowanie na odcinku 70 km. Powód w żaden sposób nie wykazał, że stawka ponad 5 zł. za km jest stawką rynkową, obowiązującą na danym rynku lokalnym.

Sąd podzielił stanowisko pozwanego w zakresie zasadności odszkodowania tytułem kosztów parkowania tj przechowywania uszkodzonego pojazdu na parkingu strzeżonym powoda do kwoty 73,80 zł. tj. tylko za 2 dni tj do czasu przyjęcia zlecenia likwidacji szkody przez powoda. W ocenie Sądu należy przyjąć, że w przypadku dokonania naprawy pojazdu uszkodzonego przez ten sam zakład, który zajmował się przechowaniem pojazdu to można uznać, że koszt przechowania jest składową wynagrodzenia za naprawę pojazdu. Koszty te, powinny zawierać się w stawce za roboczogodzinę prac warsztatu naprawczego, nie powinny być osobno fakturowane. Podkreślić należy, ze te elementy powinny być uwzględnione przy ustalaniu wysokości stawki roboczogodziny.

Podobnie Sąd nie uwzględnił wysokości kosztów związanych z załadunkiem i rozładunkiem wskazanych przez powoda. W ocenie Sądu w standardowych przypadkach koszt holowania obejmuje oprócz samego przewozu załadunek pojazdu na platformę holownika i jego rozładunek w miejscu przeznaczenia. Powód nie wykazał, że ze względu np. na rodzaj pojazdu, zakres uszkodzeń konieczne były czynności ponadstandardowe, które uzasadniałyby poniesienie dodatkowych kosztów związanych z ww. czynnościami. Brak w niniejszej sprawie dowodów, które uzasadniałyby dodatkowe koszty związane z załadunkiem i rozładunkiem ze stawką 184,50 zł. brutto.

W związku z powyższym, w ocenie Sądu rzeczywista szkoda poniesiona przez poszkodowanych w wyniku przedmiotowego zdarzenia, w związku z najmem pojazdu zastępczego wynosi 2.520 zł. (faktura nr 1160/2021) oraz 35.363,59 zł. (faktura 1158/2021), albowiem pozwany (...) SA w S. zobowiązany był do zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego stanowiących iloczyn uzasadnionego okresu najmu (24 dni) oraz stawki w kwocie 105 złotych brutto oraz należności wynikających z faktury nr 1158/2021. Mając na uwadze wysokość odszkodowania uznaną przez ubezpieczyciela i wypłaconą z ww. faktur tj. kwotę 30.355,41 zł, zasądzić należało dalszą kwotę niezbędną do pokrycia całości wyrządzonej szkody z tego tytułu tj. 7528,18 zł, co łącznie odzwierciedla wysokość rzeczywistej szkody poniesionej przez poszkodowanych.

O odsetkach orzeczono mając na uwadze treść przepisów art. 481 k.c., art. 817 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych. W pozostałym zakresie roszczenia powoda oddalono jako nieuzasadnione.

Orzeczenie o kosztach w pkt 3 sentencji wyroku – opiera się na przepisie art. 100 k.p.c., a także na § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Uwzględniono przy tym, że powód wygrał w części tj w 67 %, a poniósł jego koszty procesu wyniosły 4367 zł, na którą składają się: koszty opłaty sądowej od pozwu w wysokości 750 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3600 zł, koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł

Nadmienić należy, ze pozwany poniósł koszty procesu w zakresie kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 3600 zł oraz koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł

Biorąc pod uwagę, ze powód że powód wygrał w 67%, a pozwany w 33% to należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda 1732,28 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 3 wyroku).