Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 1035/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok łączny Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 14 października 2019 r. sygn. akt II K 713/19

0.1.Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.Granice zaskarżenia

0.0.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.0.1.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.Ustalenie faktów

0.0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.1.Ocena dowodów

0.0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec skazanego kary łącznej 8 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności, przy wymiarze której Sąd I instancji pominął, iż zgodnie z art. 85a kk kluczową rolę przy orzeczeniu kary łącznej odgrywają dyrektywy prewencji indywidualnej, a te wobec postawy skazanego w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności przemawiają za zastosowaniem zasady pełnej absorpcji przy wymierzeniu kary łącznej

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Rejonowy z przyczyn omówionych w sekcji 4.1. nieprawidłowo określił granice orzekanej kary łącznej pozbawienia wolności. Dolną granicę w istocie stanowiła kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z dnia 10 maja 2013 r. sygn. akt VI K 1078/12 objęta węzłem podlegającej łączeniu kary łącznej pozbawienia wolności z wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Kościanie z dnia 2 marca 2017 r. sygn. akt II K 318/16 zmienionego wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 5 lipca 2017 r. sygn. akt XVII Ka 612/17. Dlatego oraz z przyczyn naprowadzonych w sekcji 5.2.1 dla uzasadnienia wymierzenia skazanemu przez Sąd odwoławczy w ramach korekty zaskarżonego wyroku kary łącznej 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności za oczywiste musiało uchodzić, że kara 8 lat i 4 miesięcy była karą rażąco niewspółmiernie surową. Już tylko porównanie tych kar nie mogło pozostawiać co do tego najmniejszej wątpliwości. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest więc spełniona wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (zob. wyrok SN z dnia 22 października 2007 r., SNO 75/07, LEX nr 569073; wyrok SN z dnia 26 czerwca 2006 r., SNO 28/06, LEX nr 568924; wyrok SN z dnia 30 czerwca 2009 r., WA 19/09, OSNwSK 2009, poz. 1255; wyrok SN z dnia z 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985/7–8, poz. 60). Powyższe oznaczało jednocześnie, że nie było podstaw do ukształtowania kary łącznej na zasadzie absorpcji, a więc w rozmiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, choć akurat oczekiwaniem skarżącego było jedynie z zastosowaniem tej zasady wymiaru kary łącznej złagodzenie wymierzonej skazanemu kary łącznej pozbawienia wolności raptem do poziomu 8 lat, który okazał się i tak finalnie znacząco za wysoki. Tak jak Sąd Rejonowy, także skarżący nie dostrzegł okoliczności uwzględnionej przez Sąd odwoławczy z urzędu poza granicami zaskarżenia i podniesionych zarzutów przedstawionej w sekcji 4.1.

Wniosek

zmiana zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności do 8 lat

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Rażąco niewspółmierna kary wymagała obniżenia, choć do poziomu istotnie niższego, niż nawet ten postulowany przez skarżącego, a to z powodów wskazanych w sekcji 5.2.1.

1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd Rejonowy obraził art. 86 § 4 kk, skutkiem czego zaskarżony wyrok nie odpowiadał prawu (art. 438 pkt 2 kpk w zw. z art. 440 kpk).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd Rejonowy nie uwzględnił, że art. 86 § 4 kk został uznany za częściowo niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przez wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 kwietnia 2019 r. sygn. akt K 14/17 (Dz.U. z 2019 r. poz. 858) z dniem 9 maja 2019 r. Zgodnie z tym wyrokiem wymieniony wyżej przepis stracił moc w zakresie, w jakim różnicuje sytuacje osób, wobec których zastosowanie miała już wcześniej instytucja kary łącznej, od osób, co do których ta instytucja zastosowania nie miała, w ten sposób, że umożliwia w stosunku do tej pierwszej kategorii osób podwyższenie dolnej granicy kary łącznej, a także orzeczenie kary rodzajowo surowszej, tj. kary 25 lat pozbawienia wolności. Oznaczało to, iż w czasie orzekania przez Sąd I instancji, w myśl art. 86 § 1 i 4 kk stosowanych w zgodzie z Konstytucją RP dolną granicę kary łącznej, której podstawą jest poprzednio orzeczona już kara łączna, będzie nie wymiar tej kary łącznej w przypadku, gdyby była ona najsurowszą z łączonych kar, lecz wymiar najsurowszej z kar objętych tą karą łączną. W konsekwencji doszło do niewłaściwego ukształtowania granic orzekanej kary łącznej, a następstwem tego było wymierzenie rażąco surowej kary. Utrzymanie wyroku dotkniętego wyżej wymienionym uchybieniem byłoby rażąco niesprawiedliwe, stąd wymagało interwencji Sądu odwoławczego dokonanej w trybie art. 440 kpk i zmiany zaskarżonego wyroku na korzyść skazanego, idącej nawet dalej, niż wniosek apelacji obrońcy.

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

z punktu 1 - ukształtowanie orzeczenia o karze łącznej pozbawienia na podstawie art. 91 § 2 kk oraz art. 86 § 1 i 4 kpk z połączenia podlegających wykonaniu kar pozbawienia wolności, a to:

-

kary łącznej z wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Kościanie z dnia 2 marca 2017 r. sygn. akt II K 318/16 zmienionego wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 5 lipca 2017 r. sygn. akt XVII Ka 612/17

-

kary jednostkowej z wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 9 kwietnia 2019 r. sygn. akt II K 235/19

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wolne od uchybień

5.1.2.

Przedmiot utrzymania w mocy

rozstrzygnięcie o zaliczeniu okresów na poczet orzeczonej kary łącznej oparte o art. 577 kpk

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W pełni prawidłowe.

5.1.3.

Przedmiot utrzymania w mocy

rozstrzygnięcie oparte o art. 576 § 1 kpk

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Jakkolwiek zbędne (zob. wyrok SN z 4 stycznia 1977 r., VI KRN 440/76, LEX nr 21730), nie zostało zaskarżone, a nie było podstaw do zastosowania art. 440 kpk

5.1.4.

Przedmiot utrzymania w mocy

rozstrzygnięcie o kosztach

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W pełni prawidłowe, w zakresie zwolnienia skazanego na podstawie art. art. 624 § 1 kpk od ponoszenia kosztów sądowych nie byłoby zresztą do podważenia już tylko ze względu na kierunek zaskarżenia i treść art. 434 § 1 kpk

0.1.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

obniżenie wymierzonej skazanemu kary łącznej pozbawienia wolności do 5 lat i 6 miesięcy oraz wskazanie, iż dolną granicę kary łącznej stanowiła objęta wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Kościanie z dnia 2 marca 2019 r.. sygn. akt II K 318/16 kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z dnia 10 maja 2013 r. sygn. akt VI K 1078/12

Zwięźle o powodach zmiany

Wymiar kary łącznej nie uwzględniał prawidłowo zastosowanego art. 86 § 4 kk, skutkiem czego wymierzona skazanemu przez Sąd Rejonowy kara łączna była rażąco niewspółmiernie surową. Kara łączna mogła być ukształtowana w przedziale od 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności do lat 9, a nie od 8 lat do lat 9. Biorąc zaś pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (art. 85a kk), również z perspektywy dotychczasowego nieprzerwanego okresu pozbawienia wolności skazanego (od 16 stycznia 2012 r.), nie zapominając jednak o wielości popełnionych dotychczas przez skazanego przestępstw, a także dostrzegając relacje przedmiotowo-podmiotowe zachodzące pomiędzy przestępstwami i ciągami przestępstw, za które wymierzone kary podlegały łączeniu, a dla grup przestępstw popełnionych w 2007 r. i w okresie końcówka 2010-listopad 2011 r. były ewidentnie ścisłe (niemal wszystkie to oszustwa na (...)na kwoty sięgające z reguły do kilkuset złotych, a zupełnie wyjątkowo ponad 1.000 złotych, z istoty popełnione w różnych miejscach i na szkodę różnych podmiotów), Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że karą sprawiedliwą będzie kara łączna 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Finalnie skutkować będzie i tak tym, iż łączny okres izolacji skazanego w związku z popełnionymi przez niego licznymi przestępstwami na przestrzeni lat 2005-2011, grupującymi się mniej więcej w trzech okresach (nie licząc jednego z 2006 r. i dwóch z roku 2009, były popełniane w 2005 r., w 2007 r. i generalnie w 2011 r.), zamykać się będzie czasem niemal 9 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności. Jest to znaczący okres, wręcz trudny do wyobrażenia sobie, aby mógł być wynikiem orzeczenia o karze, gdyby kwestia odpowiedzialności karnej skazanego w zakresie objętym wyrokiem łącznym miała być rozstrzyganą w jednym postępowaniu. Łączna szkoda, którą swoją działalnością przestępczą wyrządził sięgała ok. 25.000 złotych i obejmowała również łup z rozboju, za który wymierzona kara 2 lat pozbawienia wolności nie jest nawet objęta węzłem kary łącznej (nie zarządzona do wykonania, upłynął okres próby i dalszych 6 miesięcy - art. 75 § 4 kk, a kar pozbawienia wolności z tego powodu nie podlegających już zarządzeniu i stąd nie łączonych było jeszcze sześć, wszystkie za oszustwa na (...)). Pamiętać też trzeba, że wszystkie dotychczasowe przestępstwa to niemalże wyłącznie oszustwa na (...), wcale nie tak rozciągnięte w czasie, większość popełniona w 2011 r.. Skazany dopuścił się ich nie odbywając wcześniej kary pozbawienia wolności. Ma zaś bardzo dobrą opinię w zakładzie karnym i to w istocie od samego początku jego osadzenia w warunkach izolacji penitencjarnej. Poddaje się wszelkim oddziaływaniom resocjalizacyjnym. Jest na tym polu bardzo aktywny. Cieszy się zaufaniem administracji zakładu karnego. Ma również widoki na powrót do społeczeństwa i zgodne z prawem funkcjonowanie. Jednocześnie obniżony wymiar kary łącznej nie dawał podstaw do wnioskowania, iż zgodnie z art. 4 § 1 kk w zw. z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 396; dalej: ustawa nowelizująca), przepisy Rozdziału IX Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 r. byłyby dla skazanego względniejszymi. Nie można się przy tym było zgodzić ze stanowiskiem Sądu Rejonowego, iż problem względności ustaw w rozpatrywanym przypadku nie zaistniał. Nie dostrzegł Sąd I instancji, iż nawet ciąg przestępstw, za które A. G. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Zabrzu w sprawie II K 235/19 został popełniony w okresie od 28 grudnia 2010 r. do 23 stycznia 2011 r.. Zresztą wszystkich przestępstw skazany dopuścił się przed 2012 r.. Zgodnie z art. 19 ust. 1 in fine ustawy nowelizującej w sytuacji, gdy zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu 1 lipca 2015 r. zasadą jest wprawdzie stosowanie przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą, również w odniesieniu do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia jej w życie, nie mniej nie oznacza to jednak, iż nie będą mogły mieć zastosowania przepisy o karze łącznej w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 r.. Przepis art. 19 ust. 1 ustawy nowelizującej jako lex specialis wyłączał zastosowanie art. 4 § 1 kk i wynikającej z niego zasady intertemporalnej jedynie w przypadku, gdy potrzeba orzeczenia kary łącznej po dniu 1 lipca 2015 r. nie wiązała się z prawomocnym skazaniem po tej dacie. Oczywiście zagadnienie intertemporalne nie powstanie również, gdy wszystkie przestępstwa, za które wymierzone kary miałyby podlegać łączeniu, popełnione zostały po 1 lipca 2015 r.. W innych sytuacjach orzekania kary łącznej po 1 lipca 2015 r., art. 4 § 1 kk będzie musiał mieć natomiast zastosowanie, skoro kara łączna jest instytucją prawa karnego materialnego. Zatem orzekanie takiej kary, także w wyroku łącznym, powinno następować z uwzględnieniem reguł określonych w art. 4 § 1 kk (zob. wyrok SN z 17 stycznia 2013 r., II KK 84/12, OSNKW 2013/5/43). Tak więc, choć zasadą jest stosowanie wówczas przepisów nowych, poprzednio obowiązujące będą miały jednak zastosowanie, kiedy okazać by się miało, że będą względniejsze dla skazanego, a więc prowadzić będą do korzystniejszego ukształtowania rozstrzygnięcia w przedmiocie kary łącznej (por. również W. Wróbel [w:] Nowelizacja prawa karnego 2015. Komentarz, Kraków 2015, s. 911-917). W związku z tym w przypadku orzekania o karze łącznej po 1 lipca 2015 r. w odniesieniu do prawomocnych skazań zaistniałych tak przed, jak i po tej dacie, koniecznym jest każdorazowe dokonanie swoistego testu względności poprzedniego stanu prawnego. Stosując poprzedni stan prawny w grę wchodziłoby wymierzenie skazanemu dwóch kar łącznych pozbawienia wolności, w tym jednej wyłącznie z połączenia kar, których na nowym stanie prawnym nie łączył Sąd I instancji jako wykonanych. Bacząc również na okresy podlegające zaliczeniu na poczet tak ukształtowanych kar łącznych Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, iż wynikający z tego okres pobytu skazanego w warunkach izolacji nie byłby krótszy od wynikającego z obniżenia orzeczonej zaskarżonym wyrokiem kary łącznej do 5 lat i 6 miesięcy. Przy orzekaniu kary łącznej na podstawie przepisów obowiązujących do 30 czerwca 2015 r. jedynie w mniejszym stopniu uwzględniany byłby fakt, iż skazany zdążył do dnia 13 października 2015 r. odbyć aż sześć kar pozbawienia wolności, przez co nie zostały one objęte poprzednio wydanym wobec niego wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Kościanie w kształcie wynikającym z orzeczenia zmieniającego Sądu Okręgowego w Poznaniu. Okres od 16 stycznia 2012 r. do 13 października 2015 r. byłby bowiem uwzględniany w ramach rozstrzygnięcia opartego o art. 577 kpk. Jednocześnie w świetle art. 85a kk czas ten nie mógł być pomijany dla oceny w aktualnym stanie prawnym, jak długim jeszcze powinien być okres izolacji skazanego, aby osiągniętymi zostały cele kary, tak wobec sprawcy, jak i społeczeństwa. Miał on zaś w tym aspekcie w realiach tej sprawy z przyczyn wyżej naprowadzonych niebagatelne znaczenie.

0.1.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.0.1.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Zasądzając koszty pomocy prawnej w postępowaniu odwoławczym, wobec ich nieopłacenia przez oskarżonego oraz złożenia stosownego wniosku przez obrońcę, Sąd odwoławczy kierował się uregulowaniami art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze oraz przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tekst jednolity Dz.U. z 2019 r. poz. 18). W konsekwencji objęły one opłatę w wysokości stawki minimalnej należnej za obronę w sprawach o wydanie wyroku łącznego podwyższonej o stawkę podatku VAT obowiązującą w dacie orzekania.

4

Sąd Okręgowy uznał za zasadne zwolnić skazanego od ponoszenia wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w toku postępowania odwoławczego po myśli art. 624 § 1 kpk, a to z uwagi na dotychczasowy i przewidywany okres jego izolacji, nadto jego sytuację majątkową.

1.PODPIS

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca skazanego A. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wymierzenie skazanemu kary łącznej 8 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana