Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 277/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie z dnia 28 października 2020 r. sygn. III K 978/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1

E. Z.

Dochody uzyskiwanie przez oskarżoną pozwalają jej na uiszczenie kosztów postępowania.

e-P.

k.209

2.1.2

E. Z.

Oskarżona nie dopuściła się naruszeń przepisów ruchu drogowego.

informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego (o wykroczeniach)

k.211

2.1.3

E. Z.

Oskarżona nie była karana.

Karta Karna

k.213

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.

2.1.2.

2.1.3.

Karta Karna

e-P.

informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego (o wykroczeniach)

Dowody o charakterze obiektywnym, oparte na informacjach, którymi dysponują wystawcy dokumentów. Niekwestionowane przez oskarżoną.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

3.2.

3.3.

3.4.

3.5.

1. Naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie przepisu art. 7 kpk, art. 410 kpk, co miało istotny wpływ na treść orzeczenia, poprzez dokonanie przez sąd dowolnej, niezgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny dowodów w szczególności dowodu z opinii biegłego sądowego ds. techniki samochodowej i ruchu drogowego, pominięcie przez sąd kluczowych wniosków wynikających z tej opinii niezasadne oparcie się przez sąd w wyrokowaniu na zeznaniach policjantów oraz pokrzywdzonego, nadając tym ostatnim charakter nadrzędny podczas gdy były one niespójne, co w konsekwencji skutkowało tym, że sąd w oparciu o takie dowody w sposób rażąco niedozwolony dokonał rekonstrukcji przebiegu zdarzenia podczas, gdy kluczowy w tej materii dowód z opinii biegłego sądowego do spraw techniki samochodowej wskazywał jednoznacznie na niemożność dokonania tej rekonstrukcji.

2. Naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie przepisu art. 7 kpk art. 410 kpk, co miało istotny wpływ na treści orzeczenia poprzez dokonanie przez sąd dowolnej niezgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny dowodów w szczególności dowodu z oceny zeznań pokrzywdzonego, policjantów oraz wyjaśnień oskarżonej, poprzez uznanie tych dwóch pierwszych za wiarygodne, nienadanie takiego przymiotu wyjaśnieniom oskarżonej i bezpodstawne nieuwzględnienie ich przy ustaleniu faktów nieprawidłowe zestawienie wyjaśnień oskarżonej z zeznaniami funkcjonariuszy policji i danie wiary tym ostatnim podczas, gdy policjanci nie pamiętali przebiegu zdarzenia, nie przeprowadzili zgodnie z zasadami kryminalistyki czynności niepowtarzalnych a ich relacja o rzekomym zderzeniu pojazd z rowerem nie korespondowała nawet z zeznaniami pokrzywdzonego, poprzez zestawienie wyjaśnień oskarżonej z treścią notatek policyjnych i danie wiarygodności tym ostatnim, które nie korzystają z przymiotu dowodu w procesie karnym zwłaszcza w sytuacji gdy treść zeznań policjantów wskazuje na błędne zrelacjonowanie przebiegu zdarzenia, co w konsekwencji skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych, poprzez dokonanie przez sąd niewłaściwej rekonstrukcji przebiegu zdarzenia, co nie korespondowało z opinią biegłego sadowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego i ponadto błędem w ustaleniach faktycznych, aby oskarżona w sposób nieuzasadniony nie była w stanie powiedzieć, dlaczego jej wersja zdarzenia nie znalazła odzwierciedlenia w notatkach policyjnych.

3. Błąd w ustaleniach mający istotny wpływ na treści orzeczenia, poprzez niezasadne przyjęcie, przez sąd, że oskarżona potraciła kierującego rowerem podczas gdy z całokształtu materiału dowodowego, w tym z opinii biegłego d.s. techniki samochodowej i nawet z zeznań pokrzywdzonego wynika, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do zetknięcia się pojazdu oskarżonej z rowerem pokrzywdzonego.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy jest częściowo zasadna w zakresie, w którym kwestionuje ustalenia faktyczne dokonane przez sąd I instancji oraz naruszenie art. 7 kpk przy dokonywaniu oceny zgromadzonych dowodów. Należy zgodzić się ze skarżącym w zakresie, w którym zarzuca on nieuzasadnione oparcie się przez sąd I instancji na zeznaniach policjantów, którzy nie zabezpieczyli w sposób odpowiedni śladów na miejscu zdarzenia. Sąd I instancji błędnie ustalił, iż doszło do zderzenia się samochodu z rowerzystą, gdyż to nie wynika z zeznań pokrzywdzonego ani z wyjaśnień oskarżonej. Z powodu braków materiału dowodowego, których nie da się uzupełnić, nie sposób ustalić, iż uszkodzenie pojazdu oskarżonej powstało na skutek kontaktu z rowerzystą. Wynika to z rażącego zaniedbania policjantów, którzy przyjechali na miejsce zdarzenia i nie dokonali dokładnych oględzin samochodu z jego lewej strony oraz nie dokonali przyłożenia roweru do samochodu. Ustalenie faktu zderzenia się rowerzysty z samochodem nie jest oparte na zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Natomiast z opinii biegłego wynika, że na skutek braku zabezpieczenia śladów materialnych przy ustalaniu przebiegu zdarzenia, należy oprzeć się na źródłach osobowych. Zeznania pokrzywdzonego są w znacznej części zgodne z wyjaśnieniami oskarżonej w zakresie braku kontaktu samochodu z rowerzystą. Z zeznań pokrzywdzonego wynika, iż oskarżona wjechała, co najmniej częściowo na ścieżkę rowerową i uważał, iż pojedzie dalej. Pomimo, że jechała z niewielką prędkością, pokrzywdzony gwałtownie hamował, obawiając się, że oskarżona zajedzie mu drogę. To hamowanie doprowadziło do jego upadku z roweru skutkującego wystąpieniem u pokrzywdzonego obrażeń ciała. Oskarżona wyjaśniała, że nie wjechała na ścieżkę rowerową , a zatrzymała się przed nią. W tym zakresie są to wyjaśnienia niewiarygodne, gdyż w innym wypadku widząc stojący przed ścieżką rowerową samochód oskarżonej, pokrzywdzony jadący rowerem nie musiałby gwałtownie hamować. Należy więc za pokrzywdzonym przyjąć, iż oskarżona przynajmniej częściowo wjechała na tę ścieżkę. Opierając się zaś na jej wyjaśnieniach, należy przyjąć, iż pokrzywdzony w znaczny sposób przyczynił się do powstania wypadku. Nie zachował on szczególnej ostrożności i nie zmniejszył prędkości roweru, dojeżdżając do przejazdu. Z tych powodów, widząc wjeżdżającą przynajmniej częściowo na tę ścieżkę oskarżoną, wykonał manewr gwałtownego hamowania. Gdyby jechał wolniej, to miałby możliwości np. ominięcia oskarżonej. Należy w tej części oprzeć się na zeznaniach pokrzywdzonego, iż po upadku widział przed sobą przednie koło samochodu oskarżonej z odległości jednego metra. Tak więc oskarżona częściowo wjechała na ścieżkę, jednak jak wynika z zeznań pokrzywdzonego jechała wolno. Natomiast pokrzywdzony jechał szybko, nie dostosował prędkości do warunków drogowych, hamował w sposób nieodpowiedni, gdyż zbyt mocno i gwałtownie nacisnął hamulec przedni, co spowodowało, że przerzucony został przez kierownicę i tym samym przyczynił się do wypadku.

Wbrew twierdzeniom obrońcy zawartym w apelacji z analizy akt sprawy nie można wyprowadzić wniosku, aby pokrzywdzony hamować z powodu lęku przed zderzeniem z którymkolwiek z innych uczestników ruchu w momencie zdarzenia. Odnosząc się do obecności jeszcze jednego pojazdu, który jechał przed pojazdem oskarżonej przez ścieżkę rowerową i oczekiwał na możliwość wjazdu na Al. (...) należy oprzeć się na wnioskach zawartych w opinii biegłego. Wynika z nich, że pojazd ten nie wystawał tyłem na ścieżkę rowerową. Biegły wskazał, iż od krawędzi jezdni Al. (...) do początku przejazdu dla rowerzystów odległość jest na tyle duża, iż nawet bardzo długi samochód powinien się zatrzymać, nie wystając na obszar tego przejazdu. Wniosek skarżącego wyrażony w apelacji, aby pokrzywdzony mógł hamować w związku z pojawienia się innego uczestnika ruchu na torze jego przejazdu nie znajduje uzasadnienia w zebranym w sprawie materialne dowodowym. Jednakże, jak wskazano powyżej zarzut dokonania błędnych ustaleń faktycznych w zakresie zderzenia się pojazdu oskarżonej z rowerzystą jest zasadny i zasługuje na uwzględnienie.

Zarzut

Naruszenie przepisów postępowania , a mianowicie przepisu art. 7 kpk art. 410 kpk co miało istotny wpływ na treść orzeczenia, poprzez dokonanie przez sąd dowolnej niezgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny dowodów w szczególności poprzez niewłaściwe uwzględnienie opinii biegłego w zakresie chirurgii oraz dowodu w postaci dokumentacji medycznej, które to dowody stwierdzały powszechnie znany fakt naruszenia czynność narządu ciała na przez okres dłuższy niż 7 dni, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych, poprzez niewłaściwe uznanie przez sąd istnienia związku przyczynowo skutkowego pomiędzy manewrem wykonanym przez oskarżoną , a zachowaniem pokrzywdzonego oraz powstałymi wskutek niego obrażeniami podczas, gdy stwierdzenie takie możliwe byłoby najwcześniej w sytuacji gdyby biegły ds. techniki samochodowej i ruchu drogowego wskazał na niemożność dokonania rekonstrukcji przebiegu zdarzenia, dokonał takiej rekonstrukcji i w następstwie powyższego dopiero można byłoby dokonać oceny dowodu opinii biegłego w zakresie chirurgii medycyny lub też zasadna stałoby się opina sporządzona przez biegłego ds. medycy wespół z biegłym ds. techniki samochodowej i ruchu drogowego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny. Wprawdzie zgodnie z przedstawioną powyżej argumentacją sąd odwoławczy przyjął, iż nie doszło do zderzenia się pokrzywdzonego z samochodem oskarżonej. Jednakże, zachowanie oskarżonej polegało na wymuszeniu pierwszeństwa przejazdu na kierującym rowerem pokrzywdzonym skutkującym jego gwałtownym hamowaniem a następnie upadkiem w wyniku, którego doznał on obrażeń ciała. Tak więc, między zachowaniem oskarżonej a powstałymi u pokrzywdzonego obrażeniami wystąpił związek przyczynowo- skutkowy. Wobec powyższego należało, tak jak Sąd Rejonowy uwzględnić opinię biegłego w zakresie chirurgii oraz dowód w postaci dokumentacji medycznej. Zmiana opisu czynu nie wpływa na przerwanie związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy manewrem oskarżonej a obrażeniami ciała powstałymi u pokrzywdzonego wskutek jej działania. Jest to związek adekwatny gdyż wjazd oskarżonej na ścieżkę rowerową wywołał gwałtowny manewr hamowania rowerzysty i jego upadek z roweru.

Zarzut

Naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie przepisu art. 7 kpk, art. 410 kpk, co miało istotny wpływ na treść orzeczenia, poprzez dokonanie przez sąd dowolnej, niezgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny dowodów w szczególności dowodu w postaci opinii biegłego sądowego ds. techniki samochodowej i ruchu drogowego, zeznań policjantów oraz pokrzywdzonego, niewłaściwe uwzględnienie tych ostatnich, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych w postaci niezasadnego przyjęcia przez sąd w oparciu o te dowody, że w sprawie nie istnieją wątpliwości, których nie da się usunąć podczas gdy prawidłowa ocena dowód w szczególności opinii biegłego sądowego ds. techniki samochodowej i ruchu drogowego zeznań policjantów oraz pokrzywdzonego niewłaściwe uwzględnienie tych ostatnich, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych, w postaci niezasadnego przyjęcia przez sąd w oparciu o te dowody że w sprawie nie istnieją wątpliwości, których nie da się usunąć podczas gdy prawidłowa ocena dowodów w szczególności opinii biegłego ds. techniki samochodowej i ruchu drogowego prowadzi do odmiennego wniosku i wskazuje na to, że w przedmiotowej sprawie nie było możliwości przeprowadzenia rekonstrukcji przebiegu zdarzenia w oparciu, o które można byłoby dopiero rozważać sprawstwo oskarżonego a dokonanych przez policjantów rażących zaniechań w ramach przeprowadzonych czynności niepowtarzalnych nie sposób usunąć w skutek tego nie istnieją jakikolwiek dowody uzupełniające za pomocą których można byłoby przeprowadzić rekonstrukcję przebiegu zdarzenia

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest częściowo zasadny. Wprawdzie przyjęta przez Sąd I instancji wersja zdarzenia nie jest oparta na prawidłowo ocenionym materiale dowodowym, jednak nie można zgodzić się też z obrońcą, co do braku możności ustalenia przebiegu zdarzenia z powodu występujących w sprawie wątpliwości. Jak wskazał biegły z zakresu rekonstrukcji wypadków, należy opierać się na osobowych źródłach dowodowych. Zeznania pokrzywdzonego i wyjaśnienia oskarżonej są w znacznej części ze sobą zgodne. Jak wskazano powyżej na ich podstawie możliwe jest ustalenie przebiegu zdarzenia.

Zarzut

1. Naruszanie przepisów postępowania, a mianowicie art. 5 § 2 k.p.k. co miało istotny wpływ na treść orzeczenia poprzez niewłaściwe przyjęcie przez sąd, ze w sprawie nie było nadających się usunąć wątpliwości podczas gdy takie wątpliwości zostały wyraźnie wykazane przez biegłego sadowego ds. techniki samochodowej, którego zdaniem uniemożliwiały one dokonanie rekonstrukcji przebiegu zdarzenia w skutek m.in. rażących błędów funkcjonariuszy policji przy przeprowadzaniu czynności niepowtarzalnych nie mogły zostać usunięte w drodze jakichkolwiek innych dowodów uzupełniających i pomimo istnienia niedających się usunąć wątpliwości przyjęcie przez sąd najmniej korzystnej dla oskarżonej wersji zdarzenia

2. Naruszanie przepisów postepowania mające istotny wpływ na treść orzeczenia a mianowicie art. 5 § 2 i 6 ust 1 i 2 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, które polegało na rozstrzyganiu sprawy z naruszeniem zasady uczciwego procesu poprzez jaskrawe naruszanie praw do obrony polegające na doprowadzeniu na skutek błędów organów państwa do utraty istotnych dla oskarżonej dowodów podczas wykonywania i dokumentowanie czynności niepowtarzalnych, co skutkowało przyjęciem przez sąd najmniej korzystnej dla oskarżonej wersji zdarzenia pomimo istnienie niedających się usunąć wątpliwości, co stanowiło obrazę art. 5 § 2 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest niezasadny z powodów przytoczonych powyżej przez sąd odwoławczy. Nie można bowiem zgodzić się z obrońcą, co do całkowitej niemożności ustalenia prawidłowego przebiegu zdarzenia i konieczności zastosowania zasady domniemania niewinności z art. 5 § 2 k.p.k. Po dokonaniu analizy materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy sąd odwoławczy dokonał odmiennych od sądu I instancji ustaleń faktycznych, które jednak również wskazują na sprawstwo oskarżonej. Zmianie natomiast uległ opis zarzucanego jej czynu zgodnie z wskazaniami przedstawionym powyżej.

Zarzut

Błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia poprzez nieuwzględnienie w wyroku takich przesłanek jak: nieznaczna wina i społeczna szkodliwości czynu niebudzące wątpliwości okoliczności jego popełnienia, postawa sprawcy niekarnego za przestępstwo umyślne, właściwości sprawcy i warunki osobiste, udzielenie pomocy pokrzywdzonemu, wezwanie pogotowia, a także dotychczasowy sposób życia sprawcy, które to przesłanki uzasadniały w przedmiotowej sprawie przypuszczanie, że pomimo umorzenia postepowania sprawca będzie przestrzegał porządku prawnego w szczególności nie popełni przestępstwa i w konsekwencji niezastosowania przez sąd w oparciu o powyższe przesłanki instytucji warunkowego umorzenia postępowania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest zasadny. Sąd Rejonowy nienależycie rozważył stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżoną, na który niewątpliwie wpływa fakt przyczynienia się pokrzywdzonego do wypadku. Trzeba mieć na uwadze, że przyczynienie to było znaczne. Pokrzywdzony jadąc rowerem, nie zmniejszył prędkości zbliżając się do przejazdu oraz nie zachował należytej ostrożności, co spowodowało, iż musiał gwałtowanie hamować. Zachowanie oskarżonej chociaż wyczerpuje znamiona czynu z art. 177 § 1 k.k., to jednak cechuje się niskim stopniem społecznej szkodliwości, gdyż do powstania wypadku przyczynił się również pokrzywdzony. Ponadto, przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości tego czynu należy wziąć pod uwagę sposób i okoliczności popełnienia czynu. Oskarżona wprawdzie wjechała na ścieżkę rowerową, lecz tylko częściowo oraz jechała wolno. Należy mieć również na uwadze zachowanie oskarżonej po popełnieniu czynu , a także jej dotychczasowy tryb życia. Oskarżona nie była karana za przestępstwa ani wykroczenia drogowe i udzieliła pomocy pokrzywdzonemu. Biorąc pod uwagę te okoliczności należy uznać, że warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonej jest nie tylko dopuszczalne z uwagi na spełnienie wszystkich przesłanek stosowania tego środka probacyjnego, lecz także odpowiada indywidualnym potrzebom resocjalizacyjno – wychowawczym. Są one tego rodzaju, że nie wymagają oddziaływania za pomocą wyroku skazującego, przy czym zweryfikowaniu trafności przyjętej prognozy kryminologicznej posłuży okres próby.

Wniosek

1. o uniewinnienie;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Pomimo częściowej zasadności postawionych przez skarżącego zarzutów, wniosek o uniewinnienie nie został uwzględniony. W ocenie sądu odwoławczego wystąpiła jedynie potrzeba zmiany w zakresie opisu czynu zarzucanego oskarżonej, co nie mogło skutkować wydaniem wyroku uniewinniającego ani też uchyleniem wyroku sądu I instancji.

Wniosek

2. o warunkowe umorzenie postępowania

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd przychylił się do wniosku obrońcy o warunkowe umorzenie postępowania zgodnie z przytoczonymi powyżej powodami.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Opis czynu przypisanego oskarżonej

Zwięźle o powodach zmiany

Apelacja obrońcy okazała się słuszna w zakresie zarzutów, co do błędu w ustaleniach faktycznych i oceny zebranych dowodów, co skutkowało koniecznością zmiany opisu czynu zarzucanego oskarżonej. Ponadto, sąd odwoławczy przychylił się do wniosku obrońcy co do warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonej. Sąd Okręgowy opierając się na wszystkich okolicznościach czynu doszedł do przekonania, iż istnieją w stosunku do oskarżonej E. Z. podstawy do zastosowania instytucji z art. 66 § 1 i 2 k.k. Oskarżona swoim zachowaniem wypełniła znamiona zarzuconego jej czynu, jednakże ze względu na wskazany powyżej znaczny stopień przyczynienia się pokrzywdzonego należało uznać, iż stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżoną czynu i stopień jej winy nie jest znaczny. Ponadto zarówno postawa oskarżonej , jej właściwości, jak i warunki osobiste w pełni uzasadniają przypuszczenie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania będzie przestrzegała porządku prawnego. Oskarżona jest osobą niekaraną. Okoliczności te uzasadniają danie prymatu prewencji indywidualnej w zakresie zastosowania wobec oskarżonej środka probacyjnego w postaci warunkowego umorzenia postępowania karnego na okres próby lat dwóch. W tej sytuacji zmianie musiało ulec orzeczenie w przedmiocie obowiązku zadośćuczynienia za doznaną szkodę. Albowiem jeśli warunkowo umorzono postępowanie karne wobec sprawcy podstawę prawną zastosowania obowiązku naprawienia szkody czy zadośćuczynienia za doznaną krzywdę stanowi art. 67§3 k.k.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Orzeczenie o kosztach sądowych oparto na treści art. 629 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. Ponadto na podstawie z art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100zł tytułem opłaty za warunkowe umorzenie.

7.  PODPIS

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina i kara

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana