Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 568/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi -Północ w Warszawie z dnia 5 lutego 2021 r., sygn. akt IV K 958/18

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1)  Naruszenie przepisów o postępowaniu, to jest art. 7 k.p.k., poprzez:

- dowolne przyjęcie, że łódź prowadzona przez oskarżonego poruszała się z prędkością większą niż 40 km/h, podczas gdy brak obiektywnych dowodów na tę okoliczność, a dowody ze źródeł osobowych są niejednoznaczne, przy jednoczesnym naruszeniu art. 5 § 1 kpk,

- uznanie, że świadek Z. F. w sposób wiarygodny stwierdził, że motorówka płynęła poza szlakiem żeglugowym, podczas gdy świadek ten, składając zeznania przed Sądem wyraźnie stwierdził, że motorówka płynęła w szlaku,

- nielogiczne przyjęcie, że w pobliżu czerwonej boi kurs promu W. uległ zmianie o kilka stopni, podczas gdy z zeznań Z. F. wynika, że był to zwrot o kilka do maksymalnie 45 stopni, a przy tym zwrot o kilka stopni nie byłby wystarczający do ustawienia promu prostopadle do prawego brzegu W., w sytuacji gdy prom płynął wcześniej utrzymując pozycję dziobem w kierunku przeciwnym do nurtu rzeki,

- dowolne przyjęcie, że oskarżony w sposób umyślny naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu wodnym, przy braku uzasadnienia dla przyjęcia umyślności zachowania oskarżonego;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przedstawiony przez obrońcę oskarżonego zarzut dotyczący oceny dowodów z wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków w tym świadka Z. F. jest chybiony i bezpodstawny.

Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, wyjaśnił na rozprawie wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, następnie całość tych okoliczności wnikliwie rozważył, uwzględniając przy tym zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy, doświadczenia życiowego i na tej podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz wyprowadził trafny wniosek w przedmiocie winy oskarżonego Z. C. za przypisane mu przestępstwo z art. 177 § 1 k.k. Ocena materiału dowodowego przez sąd I instancji dokonana została z baczeniem na reguły z art. 4, 5, 7 k.p.k., a więc jest bezstronna i nie narusza zasady granic swobodnej oceny dowodów oraz jest zgodna z prawidłowym rozumowaniem, wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego, zwłaszcza zaś nie zawiera błędów faktycznych i logicznych.

Skarżący myli się, że wersja wydarzeń zaprezentowana przez oskarżonego w zakresie prędkości z jaką poruszała się kierowana przez niego łódź motorowa jest wiarygodna. Oskarżony twierdzi, że poruszał się z prędkością ok. 30 km/h. Według obrońcy dowody ze źródeł osobowych są niejednoznaczne, dlatego Sąd Rejonowy nie dysponował żadnym dowodem aby twierdzić, że prędkość przekraczała 40 km/h. Obrońca zarzuca, że Urząd Żeglugi Śródlądowej oraz biegły D. opierali się wyłącznie na części źródeł osobowych. Podstawowym argumentem autora apelacji na poparcie swojego wywodu jest stwierdzenie, że biegły wszedł w rolę Sądu i przekroczył swoje uprawnienia, dokonując oceny wiarygodności zeznań świadków. Tymczasem opinia biegłego sądowego z zakresu żeglugi dr inż. R. D. w ogóle nie zawiera oceny wiarygodności osobowych źródeł dowodowych. Argumentacja obrońcy jest zatem całkowicie nietrafiona.

Rację ma skarżący, iż precyzyjne określenie prędkości z jaką poruszała się łódź motorowa kierowana przez oskarżonego nie było możliwe, albowiem zeznania świadków nie pozwoliły ustalić tej prędkości w sposób ścisły. Należy wskazać, że nie jest możliwe przeprowadzenie rekonstrukcji wypadku w żegludze śródlądowej inaczej niż w oparciu o pewne wartości szacunkowe, albowiem nie da się precyzyjnie ustalić wartości indywidualnych, wynikających z percepcji konkretnego człowieka, a próba takiego ustalenia mogłaby zostać obarczona istotnym błędem i dowolnością. Tym niemniej z całą pewnością prędkość z jaką poruszała się motorówka przekraczała 40 km/h o czym świadczą nie tylko zeznania kapitana promu Z. F., który określił prędkość łodzi motorowej na ok. 60 km/h (k.16v). Dowodem w tym zakresie są także zeznania starszego marynarza promu G. B. (1), który przed zderzeniem „zauważył pędzącą szybko motorówkę” -k.59v oraz zeznania pasażerów znajdujących się na promie W.. Świadek M. M. zeznał, że motorówka „płynęła z dużą prędkością w naszym kierunku”-k.110v. A. D. zeznała: „z dużą prędkością nadpływała motorówka”k.140v. Na podstawie tych zeznań Sąd Rejonowy zasadnie przyjął, że prędkość z jaką poruszała się motorówka kierowana przez oskarżonego przekraczała 40 km/h.

W opozycji do tych zeznań pozostają depozycje pasażerek łodzi motorowej, które nie wskazały nawet przybliżonej prędkości pomimo, że powinny zauważyć wskazania przyrządów pomiarowych na łodzi. Twierdziły, że sternik nie poruszał się brawurowo (W. S.), poruszał się z normalną prędkością (P. S. (2)) bądź w ogóle nie umiały określić czy motorówka poruszała się szybko, z dużą prędkością (A. L., E. K.).

W świetle tak niejednoznacznych zeznań pasażerek łodzi motorowej nie można ich uznać za wartościowy i wiarygodny materiał dowodowy w zakresie określenia prędkości z jaką poruszała się ta jednostka pływająca. O małej przydatności dowodowej tych zeznań świadczy również to, że pasażerki łodzi były zajęte rozmową, oglądaniem widoków i cieszeniem się przyjemnym rejsem po W. z okazji wieczoru panieńskiego jednej z nich. Nie koncentrowały się na tym co się dzieje z przodu motorówki, gdyż dziób motorówki był podniesiony do góry, a motorówka płynęła ślizgiem. Zeznania pasażerek nie są więc miarodajne i nie pozwoliły ustalić z jaką prędkością poruszała się łódź motorowa.

Wskazać należy, że w swoich wyjaśnieniach w toku dochodzenia oskarżony stwierdził, że próbował ominąć prom i hamował łodzią poprzez zdjęcie gazu i próbę odbicia w prawo oraz ominięcie promu, ale wystający trap skosił tylną część pokładu tj. owiewkę i pokrzywdzona E. K. została uderzona w głowę. Łódź zatrzymała się po kontakcie z trapem około kilkunastu metrów dalej (k.237). Już te wyjaśnienia oskarżonego świadczą o dużej prędkości łodzi motorowej, gdyż oskarżony nie miał wystarczająco dużo czasu aby wykonać bezpiecznie ten manewr obronny, w efekcie doszło do zderzenia motorówki z promem i uszkodzenia łodzi. Należy mieć też na uwadze, że prędkość promu wynosiła zaledwie ok. 8 km/h, a kierownik promu widząc pędzącą motorówkę podjął próbę hamowania silnikami, co umożliwiło przepłynięcie łodzi motorowej przed dziobem i pod trapem promu. Ponadto łódź motorowa, którą kierował oskarżony poruszała się w ślizgu w czasie bezpośrednio poprzedzającym zderzenie z promem, co także potwierdza wiarygodność zeznań świadków z promu W. odnośnie dużej prędkości łodzi motorowej, którą kierował oskarżony.

Argumentacja obrońcy jest chybiona, albowiem okoliczności tego zdarzenia wskazują na znaczną prędkość z jaką poruszała się łódź motorowa kierowana przez oskarżonego, co potwierdza także protokół przeprowadzonego postępowania w sprawie wypadku żeglugowego przez Urząd Żeglugi Śródlądowej, w toku którego ustalono, iż na wypadek miało wpływ wiele czynników związanych z postępowaniem sternika łodzi motorowej Z. C.. Postępowanie to cechowało niezastosowanie się do prawnego obowiązku zachowania ostrożności w szczególności:

-niezachowanie należytej bezpiecznej odległości od poruszającego się i prawidłowo oznaczonego promu międzybrzegowego,

-brak stałej obserwacji szlaku żeglowego przed dziobem łodzi motorowej pomimo wcześniejszego zauważenia poruszającego się promu.

Natomiast istotnym elementem pozostającym w ścisłym związku z tymi czynnikami, była nadmierna szybkość spowodowana chęcią dostarczenia wrażeń pasażerom łodzi motorowej oraz brawura.

W tym miejscu przytoczyć należy zeznania jednej z 4 pasażerek łodzi motorowej A. L., która zeznała, że po zdarzeniu sternik zaczął je przepraszać i powiedział, że nie wie jak to się stało, był spanikowany (k.57). Na rozprawie zeznała: „Pan nas przepraszał za zajście i mówił, że nie wie jak to się stało, że nie widział promu”-k.347.

Zeznania tego świadka potwierdzają, że sternik łodzi motorowej nie obserwował należycie szlaku żeglowego, skoro nie zauważył wcześniej promu, którego możliwości manewrowe wykluczały szybką zmianę kursu. Tymczasem pojawienie się promu W. na tym odcinku szlaku żeglugowym nie powinno stanowić zaskoczenia dla oskarżonego, który zarobkowo wynajmuje swoją łódź motorową i świadczy usługi sternika, pływając na tym odcinku rzeki W.. Prom międzybrzegowy kursuje wielokrotnie w sezonie każdego dnia z lewego brzegu W. z przystanku (...) w kierunku przystanku (...), znajdującym się na przeciwległym brzegu, ok. 200 m powyżej przystanku początkowego. Prom porusza się w górę rzeki kursem ukośnym zataczając lekki łuk i kierując się w stronę prawego brzegu, przy czym porusza się z prędkością 8-12 km/h. Oskarżony stale pływając w tym obszarze musiał wielokrotnie widzieć prom i powinien wziąć pod uwagę, że będzie się on kierował w stronę (...) brzegu rzeki. Nie sposób zatem zrozumieć z jakich powodów pojawienie się promu na kursie łodzi motorowej było nagłe i zaskakujące dla oskarżonego. Jedynym wytłumaczeniem tego zdarzenia jest nadmierna prędkość i brak stałej obserwacji szlaku żeglugowego, a także niezachowanie bezpiecznej odległości od poruszającego się prawidłowo promu międzybrzegowego oraz podjęta brawurowa próba przepłynięcia przed dziobem promu, pomimo istniejącej możliwości minięcia się dwóch statków w bezpiecznej odległości prawymi burtami.

Nie ma racji skarżący, że Sąd Rejonowy błędnie ustalił na podstawie zeznań świadka Z. F., że motorówka płynęła poza szlakiem żeglugowym. Z uzasadnienia (k.377) wynika, że motorówka płynęła środkiem szlaku żeglugowego. Natomiast na podstawie zeznań świadka Z. F. Sąd ustalił, iż do wypadku doszło w pobliżu czerwonej boi wyznaczającej szlak żeglugowy, gdzie prom zmieniał kurs w ten sposób, że skręcał o kilka stopni w lewo w kierunku brzegu, przez co ustawiał się w pozycji prostopadłej do nurtu rzeki oraz do krawędzi prawego brzegu W. (k.375). Powyższe ustalenia znajdują oparcie nie tylko w zeznaniach Z. F., ale też G. B. (1), który zeznał, że prom obrał kierunek na skos, lekkim łukiem, tak płynął do momentu przekroczenia granicy szlaku żeglugowego, a wtedy prom przesunął się o kilka stopni w lewo w celu ustawienia się prostopadle do plaży. Z zeznań tego świadka wynika, że widział jak motorówka wcześniej poruszała się szlakiem w odległości ok. 500 m z bardzo dużą prędkością. Natomiast prom w tym momencie przecinał szlak żeglugowy. Nie ma zatem racji skarżący kwestionując ustalenia Sądu Rejonowego poczynione w oparciu o zeznania świadków Z. F. i G. B., albowiem zeznania tych świadków potwierdzają, że motorówka zbliżając się do promu płynęła szlakiem żeglugowym. Tym niemniej do zdarzenia doszło w miejscu gdzie prom minął czerwoną boję wyznaczającą granicę szlaku, znajdował się już powyżej boi i pod kątem prostym do nurtu rzeki (k.339).

Analiza zeznań tych dwóch świadków prowadzi do wniosku, że wskutek próby ominięcia promu i skręcenia w prawo oraz przepłynięcie przez sternika łodzi motorowej przed dziobem promu, łódź motorowa znalazła się już poza szlakiem żeglugowym wyznaczonym czerwoną boją. Świadek Z. F. zeznał na rozprawie: „Motorówka po zderzeniu znajdowała się za czerwoną boją, jak się zatrzymała znajdowała się bliżej prawego brzegu niż boja kursowa. Znajdowała się między boją kursową a ostrogą, bliżej ostrogi… Motorówka jak najbardziej płynęła w szlaku żeglowym, zbliżając się do mnie”-k.340. Ustalenia Sądu Rejonowego zostały zatem poczynione w sposób prawidłowy w oparciu w zeznania świadka Z. F..

Nie ma także racji skarżący zarzucając dowolne przyjęcie, że oskarżony w sposób umyślny naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu wodnym, gdyż zeznania wyżej wskazanych świadków i opinia biegłego z zakresu żeglugi dr inż. R. D. oraz protokół przeprowadzonego postępowania w sprawie wypadku żeglugowego przez Urząd Żeglugi Śródlądowej, w pełni uzasadniają przyjęcie umyślności naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu wodnym. Umyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu zachodzi wtedy, gdy sprawca świadomie postępuje wbrew zakazom lub nakazom, co w konsekwencji staje się przyczyną spowodowania wypadku. Brak stałej obserwacji szlaku żeglugowego przez kierującego łodzią motorową, nadmierna prędkość oraz niezachowanie bezpiecznej odległości od poruszającego się i prawidłowo oznaczonego promu międzybrzegowego, stanowią umyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu wodnym. Nie budzi bowiem wątpliwości, że podczas żeglugi sternik łodzi motorowej powinien prowadzić ciągłą obserwację akwenu, zwracając szczególną uwagę na inne obiekty pływające i ustąpić pierwszeństwa statkowi, który nie ma zdolności manewrowej. W momencie gdy spotykają się na kursie kolizyjnym dwa statki o napędzie mechanicznym, mały statek jest zobowiązany do ustąpienia pierwszeństwa statkowi niebędącemu małym statkiem, a ustępujący z drogi powinien unikać przecinania kursu przed dziobem statku. Tymczasem to właśnie brawurowe zachowanie oskarżonego doprowadziło w konsekwencji do zderzenia się jednostek i wypadku.

Reasumując omawiany zarzut ma charakter wyłącznie polemiczny, a nie merytoryczny i z tego względu nie zasługuje na uwzględnienie.

Wniosek

- zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Niezasadność zarzutu implikuje niezasadność wniosku obrony o zmianę wyroku lub jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

Lp.

Zarzut

3.2.

2)  Poczynienie ustaleń faktycznych w sposób sprzeczny z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego w zakresie:

⚫

Okoliczności, że P. S. zauważyła prom W. zmieniający kurs i kierujący się w stronę przystani na prawym brzegu, podczas gdy P.S. po raz pierwszy zauważyła w oddali prom płynący równolegle w górę rzeki, a po raz drugi w pozycji prostopadłej do nurtu zauważyła go dopiero po upływie pewnego czasu, bezpośrednio przed kolizją,

⚫

Ustalenia, że motorówka oskarżonego, będąc na kursie kolizyjnym z promem W., znajdowała się poza szlakiem żeglowym, bowiem do kolizji doszło w obrębie szlaku, co wynika z wyjaśnień oskarżonego oraz danych z urządzenia nawigacyjnego, które wykorzystywał oskarżony,

⚫

Ustalenia, że świadek B. zauważył motorówkę oskarżonego w odległości 500 m, kiedy to prom W. był już ustawiony prostopadle do (...) brzegu rzeki, podczas gdy świadek B. zeznał, że pierwszy raz zauważył motorówkę w odległości 300 lub 500 m (w zależności od zeznania), kiedy prom płynął prawie równolegle do nurtu rzeki a kursy statków nie były kolizyjne,

⚫

Stwierdzenia, że oskarżony utrzymywał, że prom W. nie miał stosownych oznaczeń (zielonej kuli), z czego miało wynikać, że nie jest jednostką uprzywilejowaną, choć w rzeczywistości oskarżony utrzymywał, że prom nie miał oznaczenia w postaci białego walca właściwego dla promu uprzywilejowanego,

- co miało wpływ na wynik sprawy w ten sposób, że Sąd Rejonowy ustalił w sposób nieprawidłowy sposób i moment wykonania przez prom W. manewru zwrotu w lewo oraz nieprawidłowo ustalił zasady obowiązujące kapitana promu, zaniechał dokonania oceny prawidłowości jego zachowania, które było nieprawidłowe, a także nieprawidłowo ustalił zasady pierwszeństwa obowiązujące prom W. oraz motorówkę oskarżonego, przez co niezasadnie przyjął, że oskarżony nie ustąpił pierwszeństwa promowi W., podczas gdy oskarżony nie był zobowiązany do ustąpienia promowi W. pierwszeństwa, co miało wpływ na niewłaściwe zastosowanie art. 177 § 1 k.k. w stosunku do oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Błąd w ustaleniach faktycznych może mieć charakter tzw. błędu braku albo błędu dowolności, ale tylko co do określonych faktów, wynikających z prawidłowo przeprowadzonego i ocenionego dowodu, które to fakty organ procesowy pominął lub błędnie zinterpretował. Jak podnosi się w orzecznictwie, sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do przyjęcia wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu ustaleń, albowiem zarzut taki powinien wskazywać konkretne nieprawidłowości w rozumowaniu sądu w zakresie zasad logicznego rozumowania w ocenie zebranego materiału dowodowego (wyr. SA w Krakowie z 14.05.2008 r., II Aka 50/08, KZS 2008/7-8, poz. 64, LEX nr 468615, wyr. SN z 24.03.1975 r., II KR 355/74, OSNPG 1975/9, poz. 84, LEX nr 16881).

Rzecz w tym, że podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych skarżący skupia się zasadniczo na kwestiach wynikających literalnie z treści zeznań świadka P. S. (2)-pasażerki łodzi motorowej, która w sposób mało precyzyjny opisywała prędkość i położenie jednostek pływających, jak również wykonywane przez nie manewry. Świadek przyznała, że w trakcie rejsu rozmawiała z koleżankami i rozglądała się na boki podziwiając widoki, nie była zatem skoncentrowana na tym co dzieje się z przodu łodzi. Widziała w oddali płynący na wprost prom, który poruszał się lewą stroną rzeki. Po upływie ok. 30 sekund ponownie spojrzała w przód i zobaczyła, że prom skręca w lewo, jest ustawiony skosem i znajduje się na ich torze jazdy (k.47-48). Opis wydarzeń jest niewiarygodny w świetle prędkości 8-12 km/h z jaką poruszał się prom, który nie był w stanie wykonać w tak krótkim czasie tj. ok. 30 sekund gwałtownego skrętu w lewo pod kątem prostym, lecz jak wynika z zeznań Z. F. i G. B. przecinał szlak żeglugowy po łuku na skos korygując promil skrętu o kilka stopni, co potwierdza opinia biegłego z zakresu żeglugi. Zasadnie zatem Sąd Rejonowy ocenił krytycznie zeznania świadka P. S., uznając je za wiarygodne tylko częściowo.

Wbrew argumentom skarżącego Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił w oparciu o zeznania świadków, że łódź motorowa którą kierował oskarżony przez zderzeniem poruszała się szlakiem żeglugowym (k.377). Natomiast z zeznań świadka Z. F. wynika, że do zderzenia doszło już po minięciu przez prom czerwonej boi, która wyznacza granice szlaku żeglugowego, w momencie gdy prom rozpoczął manewr podchodzenia do brzegu W.. Na rozprawie świadek F. potwierdził, że motorówka zbliżając się do promu płynęła szlakiem żeglugowym, ale po zderzeniu znalazła się już za czerwoną boją, bliżej prawego brzegu niż boja kursowa (k.340). Natomiast dane z urządzenia nawigacyjnego, które wykorzystywał oskarżony (k.262), potwierdzają wykonanie gwałtownego skrętu w prawo w kierunku linii brzegowej, ale nie pokazują miejsca rozmieszczenia czerwonej boi, a zatem w żaden sposób nie podważają wiarygodności zeznań świadka Z. F.. Ponadto zeznania tego świadka zostały także potwierdzone depozycjami świadka G. B. (1), który zeznał na rozprawie, że do zderzenia doszło gdy prom znalazł się już poza wyznaczonym szlakiem wodnym, poza czerwoną boją, która oznacza granicę szlaku żeglownego po prawej stronie (k.347). Z powyższych względów ustalenia Sądu Rejonowego, że do zderzenia obu jednostek doszło już poza szlakiem żeglugowym są prawidłowe.

Rację ma skarżący tylko w tym zakresie, że Sąd Rejonowy bezzasadnie przypisał oskarżonemu twierdzenie, iż prom W. nie miał stosownych oznaczeń (zielonej kuli), z czego miałoby wynikać, że nie jest jednostką uprzywilejowaną [k.390]. Tymczasem w swoich wyjaśnieniach oskarżony Z. C. od początku konsekwentnie twierdził, że prom W. posiadał tylko oznaczenie zielonej kuli bez białego walca (k.326), dlatego nie był jednostką uprzywilejowaną, która posiada oznaczenie w postaci białego walca umieszczonego poniżej zielonej kuli. Twierdzenia oskarżonego dotyczące oznaczeń promu są w tym zakresie zgodne z zeznaniami załogi promu Z. F. (k.339) i G. B. (1) (k.347). Nie ma zatem racji Sąd Rejonowy, iż oskarżony w tym zakresie wyjaśnił w sposób sprzeczny z zeznaniami świadków.

W świetle przepisu § 3.16 ust 3 i 4 w/w rozporządzenia wniosek oskarżonego, iż prom W. nie miał statusu uprzywilejowanego jest zasadny. Promy posiadające pierwszeństwo przejścia powinny posiadać takie oznaczenie o jakim wspomina oskarżony (biały walec umieszczony ok. 1 m poniżej zielonej kuli), a zatem prom W. nie posiadał statusu promu uprzywilejowanego. Tym niemniej powyższy błąd w ustaleniach Sądu, iż oskarżony twierdził, że prom nie miał zielonej kuli, w sytuacji gdy prom właśnie takie oznaczenie posiadał i oskarżony tego nie kwestionował, nie ma istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia tej sprawy. Prom W. nie będący promem uprzywilejowanym i tak miał pierwszeństwo przed małym statkiem jakim była łódź motorowa oskarżonego. Zasada pierwszeństwa prawej burty nie ma zastosowania do małych statków, a takim jest łódź motorowa, w przypadku jeżeli dwa statki idą kursem przecinającym się w taki sposób, że powoduje to ryzyko zderzenia (§ 6.03bis. rozporządzenia). Argumentacja obrońcy jest chybiona, albowiem Sąd Rejonowy w oparciu o analizę całego materiału dowodowego w sposób prawidłowy ustalił zasady pierwszeństwa obowiązujące prom W. oraz motorówkę oskarżonego i zasadnie przyjął, że to sternik łodzi motorowej był zobowiązany do ustąpienia promowi W. pierwszeństwa.

Generalnie - nie sposób uznać tego zarzutu za zasadny ani w całości ani w części. Argumentacja skarżącego sprawdza się do opartego na własnych ocenach kwestionowania stanowiska sądu oraz polemiki z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi.

Wniosek

- zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu implikuje niezasadność wniosku obrony o zmianę wyroku lub jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

Lp.

Zarzut

3.3.

3)  Obrazę prawa materialnego poprzez uznanie, że oskarżony naruszył zasady bezpieczeństwa określone w § 1.04 pkt 1a, 6.01bis, § 6.02 pkt 4, § 6.03 bis rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dn. 28 kwietnia 2003r. w sprawie przepisów żeglugowych na śródlądowych drogach wodnych (dalej jako „rozporządzenie”)

4)  Obrazę § 6.23 rozporządzenia poprzez jego pominięcie, który to obowiązuje promy także w odniesieniu do statków poruszających się z dużą prędkością.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Argumentacja obrońcy jest niezasadna.

W świetle obowiązujących przepisów żeglugowych, to sternik łodzi motorowej, która poruszała się z prędkością większą niż 40 km/h zgodnie z § 6.01bis przepisów Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 kwietnia 2003r. w sprawie przepisów żeglugowych na śródlądowych drogach wodnych (Dz. U. z 2003r. Nr 212, poz. 2072) powinien pozostawić innym statkom akwen zapewniający im możliwość zachowania kursu oraz swobodę manewrowania. Statki o dużej prędkości nie mogą żądać, aby inne statki ustępowały im z drogi, a zamiar mijania lub wyprzedzania powinny sygnalizować we właściwym czasie. Statki małe, do których zalicza się łódź motorowa kierowana przez oskarżonego, powinny ustępować z drogi innym statkom. Nie miał tu zastosowania przepis mówiący o pierwszeństwie z prawej strony w przypadku przecinających się kursów. Zgodnie z przepisem § 6.03 bis pkt 1 w/w rozporządzenia mały statek jest zobowiązany do ustąpienia pierwszeństwa statkowi niebędącemu małym statkiem czyli w tej sytuacji to sternik łodzi motorowej powinien ustąpić pierwszeństwa promowi W..

Z. C. miał obowiązek obserwowania drogi żeglugowej i tuż po dostrzeżeniu promu zmniejszyć prędkość lub zmienić kurs na bezpieczny. Tymczasem w zachowaniu oskarżonego brak jakichkolwiek działań podjętych z należytym wyprzedzeniem, zmierzających do zmiany kursu oraz zmniejszenia prędkości pomimo narastającego ryzyka zderzenia z wolno poruszającym się promem. Próba ominięcia promu tuż przed dziobem została podjęta zbyt późno, a mianowicie dopiero w czasie bezpośrednio poprzedzającym kolizję, która była konsekwencją uprzedniego zaniechania działań mających na celu uniknięcie niebezpiecznej sytuacji i zderzenia obu jednostek pływających.

Skarżący podnosi, że w tym wypadku powinna znaleźć zastosowanie zasada z § 6.23 ust 1 rozporządzenia odnosząca się do tego, że promy mogą przecinać drogę wodną tylko wtedy gdy upewnią się, że ruch innych statków może odbywać się bez ryzyka zderzenia i że inne przechodzące drogą wodną statki nie będą zmuszone do zmiany kursu lub prędkości.

Z tego przepisu obrońca wyciąga wniosek, że to kapitan promu W., który z naruszeniem § 6.23 rozporządzenia skierował prom na drugi brzeg W., nie upewniwszy się, że przecięcie szlaku wodnego nie zmusi oskarżonego kierującego motorówką do zmiany kursu. Według skarżącego to kapitan promu doprowadził do skrzyżowania kursów i spowodowania wypadku, i to motorówce przysługiwało pierwszeństwo drogi.

Z taką interpretacją przepisów nie sposób się zgodzić, albowiem przepis § 6.23. ust 1 rozporządzenia nie pozostaje w kontrze i nie uchyla przepisu § 6.03bis rozporządzenia, który reguluje ogólną zasadę pierwszeństwa statków przed statkami małymi w razie kursów przecinających się w taki sposób, że powoduje to ryzyko zderzenia. Prom, którego możliwości manewrowe wykluczały szybką zmianę kursu, nie mógł umożliwić bezkolizyjne przepłynięcie łodzi wpływającej przed jego dziób. Zasada dotycząca dwóch statków płynących kursem przecinającym się co prowadzi do ryzyka zderzenia wskazująca, że pierwszeństwo ma drugi statek z prawej burty, nie ma zastosowania do małych statków (jak łódź motorowa) w odniesieniu do statków, które nie są małymi statkami (prom międzybrzegowy).

Skarżący nie dostrzega, że przepis § 6.23 ust 1 nie reguluje kwestii pierwszeństwa, lecz ogólną zasadę bezpieczeństwa poruszania się promu w razie przecinania drogi wodnej i odnosi się do ruchu wszystkich innych statków. Tymczasem w momencie rozpoczęcia przez prom W. zmiany kursu i przecinania szlaku żeglugowego, ryzyko zderzenia obu jednostek jeszcze nie wystąpiło, gdyż motorówka znajdowała się w odległości ok. 500 metrów, co wynika z zeznań świadka G. B. (1) (k.59-60). Nie sposób zatem uznać, że to kierownik promu W. Z. F. naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu wodnym skodyfikowane w tym przepisie i spowodował stan zagrożenia. Z opinii biegłego z zakresu żeglugi, którą Sąd Rejonowy zasadnie uznał za podstawę czynionych ustaleń faktycznych wynika, że kierownik jednostki W. nie mógł w żaden sposób uniknąć zderzenia z jednostką M. W. (k.216-225).

Natomiast zasada pierwszeństwa w razie kursu kolizyjnego została wskazana w § 6.03bis przepisów żeglugowych. Z uwagi na fakt, że zgodnie z definicją prom międzybrzegowy nie jest małym statkiem, nie ma tu zastosowania przepis mówiący o pierwszeństwie z prawej strony w przypadku przecinających się kursów. Mały statek jest zobowiązany do ustąpienia pierwszeństwa statkowi niebędącemu małym statkiem. W tej sytuacji to kierujący łodzią motorową był zobowiązany do ustąpienia pierwszeństwa zbliżającemu się promowi międzybrzegowemu, który rozpoczął już przecinanie drogi wodnej i zmierzał do brzegu. Oskarżony nie zachowując zasad bezpieczeństwa podjął próbę przepłynięcia przed dziobem promu, a to doprowadziło do zderzenia jachtu motorowego z wystającym trapem znajdującym się w części dziobowej promu W.. W wyniku czego u pasażerki jachtu motorowego E. K. doszło do urazu głowy z utratą przytomności, bez zaburzeń neurologicznych, bez zmian pourazowych OUN oraz kości czaszki i twarzoczaszki z raną prawej okolicy czołowej, urazu małżowiny usznej lewej z odsłonięciem i ubytkiem chrząstki, urazu kręgosłupa szyjnego- bez deficytów neurologicznych, bez kostnych zmian pourazowych w badaniu RTG, z cechami niestabilności kręgów C2/C3 i C3/C4, które to obrażenia skutkowały naruszeniem czynności narządu ciała na okres przekraczający 7 dni.

Z opinii biegłego dr inż. R. D. wynika, że sprawcą wypadku będącego przedmiotem postępowania był kierownik (...), który mógł uniknąć zderzenia z promem W. zmieniając kurs swojej jednostki i przepływając za rufą promu lub zmniejszyć prędkość jednostki udostępniając drogę promowi W. (k.216-225).

Wbrew zatem argumentom skarżącego działanie oskarżonego wypełniło znamiona występku z art. 177 § 1 k.k. , a zarzut obrazy prawa materialnego jest niezasadny.

Wniosek

- zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu implikuje niezasadność wniosku obrony o zmianę wyroku lub jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

Lp.

Zarzut

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok utrzymany w mocy w całości;

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Żaden z zarzutów apelacji nie okazał się zasadny. Jednocześnie nie stwierdzono okoliczności, które Sąd Okręgowy miałby obowiązek wziąć pod uwagę z urzędu. Wyrok należało zatem utrzymać w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Brak numeracji

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 500 zł tytułem opłaty za drugą instancję oraz pozostałe koszty sądowe w postepowaniu odwoławczym.

7.  PODPIS

SSO Anna Zawadka