Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Ubezpieczona M. C. odwołała się od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) w G. z dnia 20.07.2020r., nr (...). (...).1.806.2020. Orzeczeniem tym utrzymano w mocy orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B., który zaliczył ją do lekkiego stopnia niepełnosprawności na stałe.

Zaskarżyła orzeczenie w całości. W uzasadnieniu podniosła, że odczuwa niepokój, kiedy wychodzi z domu, a przy tym ma problemy z nerką. Podniosła również wystąpienie przepukliny pooperacyjnej po usunięciu nerki.

Organ rentowy – Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) w G.( (...)) w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Na uzasadnienie swego stanowiska organ wskazał, iż posiadane przez M. C. schorzenia, tj. niedoczynność tarczycy, stan po prawostronnej nefrektomii, kwalifikują jedynie do lekkiego stopnia niepełnosprawności. Podał także, iż stwierdzona choroba współistniejąca, tj. zaburzenia depresyjno-lękowe w obecnym stanie prawnym nie zalicza do osób niepełnosprawnych. W ocenie organu rentowego, brak jest przesłanek medycznych i społecznych dla uznania konieczności pomocy innych osób w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, w tym samoobsługi, poruszania się i komunikowania oraz niezdolności do pracy albo zdolności do pracy jedynie w warunkach chronionych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. C. urodziła się w (...) roku.

Bezsporne.

U M. C. rozpoznano: zaburzenia depresyjno-lękowe.

Stwierdzone zaburzenia w stanie psychicznym czynią badaną niepełnosprawną w stopniu lekkim. Niepełnosprawność istnieje od 2011r. Symbol niepełnosprawności: 02-P.

Okres, na jaki orzeka się stopień niepełnosprawności: 4 lata.

Data powstania niepełnosprawności: 01.03.2020r. Niepełnosprawność spowodowaną schorzeniami somatycznymi winni ocenić biegli w tej dziedzinie.

Dowód: pisemna opinia z dnia 26.11.2020r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu psychiatrii – k. 20-20v.v

U M. C. rozpoznano:

1.  pooperacyjna niedoczynność tarczycy;

2.  stan po usunięciu nerki prawej z powodu roponercza i wstrząsu septycznego powikłanego (...) i (...);

3.  stan po przebytym zabiegu usunięcia kamienia z miedniczki (maj 2009);

4.  torbiel nerki lewej.

Wymienione choroby nie upośledzają funkcji organizmu w stopniu kwalifikującym do uzyskania stopnia niepełnosprawności. M. C. leczona substytucyjnie, bez klinicznych objawów niedoczynności tarczycy. Bez cech niewydolności nerki lewej.

Dowód: pisemna opinia z dnia 12.01.2021r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu endokrynologii – k. 31-31v. akt sprawy

Orzeczeniem z dnia 14.04.2020r. (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności w B. zaliczył stan zdrowia M. C. do lekkiego stopnia niepełnosprawności – na stałe.

Dowód: orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 14.04.2020r. – akta organu rentowego, nr (...). (...)-246/20.

Orzeczeniem z dnia 20.07.2020r. Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w Województwie (...) w G. utrzymał w mocy zaskarżone ww. orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w B. z dnia 14.04.2020r.

Dowód: orzeczenie z dnia 20.07.2020r., (...). (...).1.806.2020 - w aktach organu rentowego.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej M. C. nie jest zasadne.

W niniejszej sprawie ubezpieczona domagała się zmiany orzeczenia o niepełnosprawności poprzez uznanie , że jest niepełnosprawna w stopniu umiarkowanym.

Organ rentowy podniósł, że posiadane przez ubezpieczoną schorzenia, tj. niedoczynność tarczycy, stan po prawostronnej nefrektomii, kwalifikują jedynie do lekkiego stopnia niepełnosprawności. Podał także, iż stwierdzona choroba współistniejąca, tj. zaburzenia depresyjno-lękowe w obecnym stanie prawnym nie zalicza do osób niepełnosprawnych. W ocenie organu rentowego, brak jest przesłanek medycznych i społecznych dla uznania konieczności pomocy innych osób w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych, w tym samoobsługi, poruszania się i komunikowania oraz niezdolności do pracy albo zdolności do pracy jedynie w warunkach chronionych.

Zatem w niniejszej sprawie Sąd ocenił zasadność orzeczenia o niepełnosprawności Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w Województwie (...) w G., którym to orzeczeniem utrzymano w mocy orzeczenie (...) do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności w B. z dnia 14.04.2020r.

Na gruncie przedmiotowej sprawy zastosowanie znajduje ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. 1997, Nr 123, poz. 776).

W myśl art. 3 ust 1 pkt 1, 2, 3 cytowanej ustawy, ustala się trzy stopnie niepełnosprawności, które stosuje się do realizacji celów określonych ustawą: znaczny, umiarkowany, lekki.

Stosownie natomiast do treści art. 4 ust. 1, 2 i 3 powołanej ustawy do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych;

Z kolei z § 30 Rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności wydanego na podstawie art. 6c ust. 9 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. 2003, Nr 139, poz. 1328) w zakresie standardów kwalifikowania oraz postępowania dotyczącego orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności oraz oznaczenia symboli przyczyn niepełnosprawności wynika, że standardy w zakresie kwalifikowania do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zawierają kryteria określające skutki naruszenia sprawności organizmu powodujące:

1.  czasową pomoc w pełnieniu ról społecznych, co oznacza konieczność udzielenia pomocy, o której mowa w § 29 ust. 1 pkt 3, w okresach wynikających ze stanu zdrowia;

2.  częściową pomoc w pełnieniu ról społecznych, co oznacza wystąpienie co najmniej jednej okoliczności, o których mowa w § 29 ust. 1 pkt 3.

Zgodnie z § 31 rozporządzenia standardy w zakresie kwalifikowania do lekkiego stopnia niepełnosprawności określają kryteria naruszonej sprawności organizmu powodujące m.in.: istotne obniżenie zdolności do wykonywania pracy, co oznacza naruszoną sprawność organizmu powodującą ograniczenia w wykonywaniu pracy zarobkowej znacznie obniżające wydajność pracy na danym stanowisku w porównaniu do wydajności, jaką wykazują osoby o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną.

Powyższa systematyka oznacza, że sam fakt występowania konkretnego schorzenia nie jest wystarczający do zaliczenia do konkretnego stopnia niepełnosprawności, ani do przyjęcia a priorii niezdolności do pracy. Konieczna jest każdorazowa ocena nasilenia objawów i dolegliwości.

Z powyższych regulacji wynika również, że ustalenie umiarkowanego stopnia niepełnosprawności wymusza ustalenie, że niepełnosprawny jest niezdolny do pracy całkowicie lub jest zdolny do pracy, ale tylko w warunkach chronionych.

Sąd miał na uwadze, iż dla oceny, czy dana osoba jest zdolna do pracy oraz dla ustalenia czy z uwagi na aktualny stan zdrowia winna zostać uznana za osobę niepełnosprawną, niezbędne są wiadomości fachowe z zakresu różnych specjalności medycyny, stosownie do schorzeń, na które cierpi osoba zainteresowana.

W celu wyjaśnienia powyższych wątpliwości, Sąd na podstawie przepisu art. 278 k.p.c. przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych z zakresu: psychiatrii oraz endokrynologii.

Jak wynika z pisemnej opinii sporządzonej przez biegłego sądowego z zakresu psychiatrii, u M. C. rozpoznano: zaburzenia depresyjno-lękowe. Odpowiadając na pytania Sądu biegły wskazał w opinii, że stwierdzone zaburzenia w stanie psychicznym czynią badaną niepełnosprawną w stopniu lekkim . Precyzował, iż niepełnosprawność istnieje od 2011r. Symbol niepełnosprawności: 02-P. Z treści opinii wynika nadto, że okres, na jaki orzeka się stopień niepełnosprawności: 4 lata. W ocenie biegłego, data powstania niepełnosprawności to 01.03.2020r. Biegły zaznaczył nadto, iż niepełnosprawność spowodowaną schorzeniami somatycznymi winni ocenić biegli w tej dziedzinie (vide: pisemna opinia z dnia 26.11.2020r. sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu psychiatrii – k. 20-20v.).

Z uwagi na zgłaszane schorzenia oraz dolegliwości, celem wnikliwego rozpoznania okoliczności sprawy Sąd przeprowadził nadto dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu endokrynologii. Jak wynika z opinii tego biegłego, u M. C. rozpoznano: pooperacyjna niedoczynność tarczycy; stan po usunięciu nerki prawej z powodu roponercza i wstrząsu septycznego powikłanego (...) i (...); stan po przebytym zabiegu usunięcia kamienia z miedniczki (maj 2009); torbiel nerki lewej. Biegła opiniują wskazała, że ww. choroby nie upośledzają funkcji organizmu w stopniu kwalifikującym do uzyskania stopnia niepełnosprawności . W ocenie biegłej, M. C. leczona substytucyjnie, bez klinicznych objawów niedoczynności tarczycy; bez cech niewydolności nerki lewej. Powyższe znajduje swe potwierdzenie w treści pisemnej opinii z dnia 12.01.2021r. sporządzonej przez biegłego sądowego z zakresu endokrynologii – k. 31-31v. akt sprawy.

Sąd w pełni podzielił powyższe opinie, które poparte zostały nie tylko posiadanymi przez biegłych wiadomościami specjalnymi, ale również znalazły pełne odzwierciedlenie w dokumentacji lekarskiej zgromadzonej w aktach (...), poparte zostały analizą materiału dowodowego tak odnośnie okoliczności faktycznych, jak i przedstawionej dokumentacji medycznej i wywiadami lekarskimi. Sąd ocenił opinie jako prawidłowe z punktu widzenia wymagań logiki i rozumowań przeprowadzonych w ich uzasadnieniach, a w konsekwencji uznał je za przekonujące. Nadto, w ocenie Sądu biegli w sposób wyczerpujący udzielili odpowiedzi na postawione pytania, w sposób jasny i jednoznaczny wskazali, na jakiej podstawie wyciągnęli konkretne wnioski, w oparciu o badania ubezpieczonej.

W tym stanie rzeczy przedmiotowe opinie przyjąć należało za podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych. Zważyć należy, że zgodnie z przepisem art. 233 § 2 k.p.c. opinia biegłych podlega ocenie sądu, ale w zakresie mocy przekonywującej rozumowania biegłych i logicznej poprawności wyciągniętych wniosków. Sąd natomiast nie może wchodzić w zakres merytorycznej wiedzy biegłych. Sąd nie może nie podzielać merytorycznych poglądów biegłego (biegłych), czy zamiast nich wprowadzać własne stwierdzenia. Stanowisko Sądu w tym zakresie zgodnie jest z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 19.12.1990r., sygn. akt I PR 149/90,OSP 1991, nr 11-12,poz. 300.

Do ww. opinii biegła zarzutów nie wnosiła. Opinie nie zostały zakwestionowane przez strony postępowania.

Na mocy postanowienia z dnia 22.02.2021r. Sąd pominął dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu nefrologii, co uczynił w oparciu o przepis art. 235 ²§ 1 i 5 k.p.c., albowiem wszelkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności zostały dotychczas wnikliwie wyjaśnione i ustalone. Przeprowadzenie kolejnego dowodu z opinii biegłego nie wniosłoby nowych okoliczności, bowiem już biegła z zakresu endokrynologii opiniując odniosła się do schorzeń nefrologicznych, opiniując, że brak jest cech niewydolności nerki lewej, zaś stan po usunięciu nerki prawej i torbiel nerki lewej, nie kwalifikuje do orzeczenia stopnia niepełnosprawności ubezpieczonej. Dowód ten zmierzałby jedynie zatem do nieuzasadnionego wydłużenia przedmiotowego postępowania, co wprost godziłoby w zasadę ekonomiki postępowania.

Zważywszy na całokształt przytoczonych przez strony twierdzeń i zgłoszonych wniosków, Sąd uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Nadto, strony zawiadomione o skierowaniu sprawy do rozpoznania na posiedzenie niejawne, na podstawie art. 15 zzs ¹ pkt 2 ustawy z dnia 14 maja 2020r. o zmianie niektórych ustaw w zakresie działań osłonowych w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa (...) 2 (Dz.U. 785.2020), nie wniosły sprzeciwu co do zarządzenia skierowania sprawy do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym ( pomimo stosownego pouczenia stron).

Mając na uwadze powyższe ustalenia oraz rozważania, Sąd uznał, że odwołanie ubezpieczonej nie jest zasadne i na podstawie art. 477 ^{1 4} § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.