Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1073/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kościanie z dnia 4 czerwca 2021 r., sygn. akt II K 544/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut podniesiony przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej:

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk polegająca na przekroczeniu zasady swobodnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez dowolne przyjęcie, że oskarżony nie popełnił zarzucanego mu przestępstwa, w sytuacji gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdza jednoznacznie, iż oskarżony A. S. dopuścił się popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Po wnikliwej analizie materiałów dowodowych przedmiotowej sprawy Sąd odwoławczy stwierdził wbrew stanowisku apelującego, iż przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena dowodów była prawidłowa i uwzględniała wszystkie dyrektywy z art. 7 kpk, a więc zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Trzeba podkreślić, iż Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia wyraźnie wymienił dowody bądź ich części, którym przyznał przymiot wiarygodności, a także wyodrębnił te, które na przypisanie takiej cechy nie zasługiwały. Nie zabrakło też w uzasadnieniu wskazania konkretnych powodów, które wpłynęły na takie a nie inne ukształtowanie oceny zgromadzonych w sprawie dowodów. Sąd odwoławczy nie dostrzegł natomiast żadnych podstaw by podważać słuszność przedstawionego w uzasadnieniu wyroku wartościowania dowodów. Warto przy tym wyjaśnić, że w przypadku gdy ocena materiału dowodowego Sądu I instancji jest wszechstronna, pełna, logiczna i wsparta zasadami doświadczenia życiowego, a więc w pełni odpowiada wymogom nałożonym przez reguły z art. 7 kpk, to wówczas sąd odwoławczy zwolniony jest od drobiazgowego uzasadniania wyroku, co sprowadzałoby się do powtarzania prawidłowych argumentów zawartych w pisemnych motywach orzeczenia sądu meriti ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2020 r., sygn. akt IV KK 374/20, Legalis nr 2494645).

Konieczne jest poza tym przypomnienie, że obowiązek dokonywania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego analizę dotyczy nie tylko sądu orzekającego, ale także skarżącego. W żadnym razie nie jest wystarczającym do uwzględnienia środka odwoławczego oparcie się przez jego autora na prezentacji własnych ocen materiału dowodowego i własnych wniosków z tych ocen płynących, bez wykazania uchybień – i to rażących – w procedowaniu bądź rozumowaniu sądu meriti, które w dodatku mogły mieć istotny wpływ na treść orzeczenia ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2021 r., sygn. akt IV KK 422/20, Legalis nr 2532477). Zdaniem Sądu II instancji przyjęta przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej metoda jednostronnego zanegowania oceny dowodów, stanowiących podstawę rozstrzygnięcia, nie mogła przynieść oczekiwanych przez niego rezultatów albowiem ogranicza się ona de facto do subiektywnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone wyłącznie dowody niekorzystne dla oskarżonego, w tym przede wszystkim zeznania oskarżycielki posiłkowej M. S. (1).

Zbędne w analizowanym środku odwoławczym było przytaczanie fragmentów treści zeznań świadków oraz wyjaśnień oskarżonego, które można było sobie przypomnieć sięgając do akt sprawy. Brakowało natomiast rzetelnej argumentacji uzasadniającej słuszność twierdzeń skarżącego co do nieprawidłowej oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji. Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej podkreślał kilkakrotnie, że nikt poza oskarżonym, M. S. (1) oraz M. S. (2) nie był obecny przy zdarzeniu będącym przedmiotem niniejszej sprawy i w tym zakresie miał rację bowiem taki właśnie wniosek wypływa z dowodów zgromadzonych w tej sprawie. Nie oznacza to jednak, że należało bezrefleksyjnie przyznać przymiot wiarygodności wersji zdarzeń prezentowanej przez pokrzywdzoną. Koniecznie bowiem należało uwzględnić i odpowiednio ocenić, że relacja M. S. (1) była nie w pełni spójna wewnętrznie (oskarżycielka posiłkowa odmiennie opisywała pewne elementy inkryminowanego zdarzenia w trakcie kolejnych przesłuchań), a do tego nie znajdowały one odpowiednio silnego potwierdzenia w innych dowodach, zwłaszcza w zeznaniach męża pokrzywdzonej – M. S. (2). Oskarżycielka posiłkowa i jej mąż różnie opisywali istotne części badanego zdarzenia, jak chociażby słowa groźby jakie miał wypowiedzieć podsądny wobec bratowej, odległość w jakiej oskarżony znajdował się wówczas od niej, a nawet datę czynu. W pełni słusznie został też wzięty pod uwagę istniejący konflikt rodzinny między uczestnikami tego postępowania oraz złożenie zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia przestępstwa gróźb przez oskarżonego kilka dni po wniesieniu przez rodzeństwo (w tym na rzecz oskarżonego) powództwa przeciwko M. S. (2) o zachowek. Sąd Rejonowy słusznie dostrzegł i uwzględnił wszystkie te okoliczności, ważne dla poprawności weryfikacji materiału dowodowego pod kątem jego wiarygodności.

Naturalną konsekwencją dokonania takiej właśnie oceny dowodów było stwierdzenie przez Sąd Rejonowy, że brak przekonujących dowodów świadczących o agresywnym zachowaniu A. S. wobec M. S. (1). Podważanie poprawności tego stanowiska w sytuacji kiedy zarzut nieprawidlowej oceny dowodów został oceniony przez organ odwoławczy jako chybiony, należało ocenić jako całkowicie nieskuteczne. Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej posiłkując się cytatami z dowodów osobowych w postaci zeznań M. i M. S. (2) nie przekonał aby faktycznie istniały podstawy dla przypisania oskarżonemu odpowiedzialności karnej za przestępstwo z art. 190 § 1 kk. Nie miał przy tym racji apelujący, że Sąd Rejonowy nie uzasadnił swojego stanowiska, że nawet gdyby przyjąć, iż oskarżony wypowiadał się w trakcie tego spotkania w sposób niekulturalny to nie były to tego rodzaju sformułowania jakie można uznać za groźby w rozumieniu przepisów karnomaterialnych. Stosowna prezentacja rozważań w tym zakresie znalazła się w pisemnym uzasadnieniu wyroku, zatem apelującego należy odesłać do lektury tego dokumentu. Okoliczności wymuszonego spotkania oskarżonego z bratem A. i jego żoną oraz cel tej niezapowiedzianej wizyty to elementy, które trafnie uwzględnił w swoich rozważaniach Sąd I instancji. Znamiennym przy tym jest, że M. S. (2) potwierdził fakt rozmowy z oskarżonym o gospodarstwie, o samochodach, co ewidentnie kłóci się z relacją oskarżycielki posiłkowej, której oskarżony miał wówczas grozić uszkodzeniem ciała. Niewyobrażalna byłaby przecież taka sytuacja gdyby faktycznie zagrożone było bezpieczeństwo małżonki M. S. (2) i to ze strony jego interlokutora.

Kontrola odwoławcza wykazała również niezasadność apelacji w części dotyczącej negowania twierdzeń Sądu Rejonowego na temat niespójności między zeznaniami M. S. (1) i jej męża M. S. (2). Wystarczyło bowiem zapoznanie się z wymienionymi powyżej dowodami osobowymi i ich zestawienie ze sobą, by dojść do jednoznacznego wniosku, że zeznania tych osób częściowo są odmienne i nie korelują ze sobą. Zgodzić się także należało z Sądem I instancji, że w trakcie rozprawy M. S. (1) wywarła wpływ na swojego męża, wymownie na niego spojrzała podczas składania przez niego zeznań, co skutkowało natychmiastowym wycofaniem się z opisywanego fragmentu zdarzeń w sposób jaki przedstawił Sądowi przed nawiązaniem kontaktu wzrokowego z żoną. Należy przy tym podkreślić, a wynika to ze zgromadzonego materiału dowodowego, iż oskarżycielka posiłkowa ma bardzo wydatny wpływ na zachowania swojego męża. Mylił się również apelujący podnosząc, że data złożenia zawiadomienia o popełnieniu przez A. S. przestępstwa nie miała znaczenia dla oceny wiarygodności zeznań pokrzywdzonej. Oczywiście nie była to okoliczność przesądzająca o niewiarygodności kluczowej części zeznań M. S. (1), a jedynie dodatkowo potwierdzała ona trafność oceny tego konkretnego dowodu osobowego dokonanej przez Sąd I instancji i konieczność zachowania w tym wypadku dużej ostrożności. Nie zostało przez oskarżycielkę posiłkową logicznie wyjaśnione dlaczego zdecydowała się zgłosić sprawę organom ścigania po upływie około dwóch miesięcy od zajścia, mimo że utrzymywała, iż obawia się oskarżonego, zważywszy, że w międzyczasie nie było sytuacji które by te obawy uzasadniały, a tym bardziej wzmacniały.

Na akceptację nie zasługiwały również rozważania pełnomocnika dotyczące przydatności dla czynienia ustaleń faktycznych zeznań świadka F. F.. Sąd Rejonowy prawidłowo zwrócił uwagę, że nie była ona naocznym świadkiem inkryminowanego zdarzenia i wiedzę o nim posiadała jedynie z relacji córki, której zeznania zostały w kluczowej części ocenione w tym postępowaniu jako niewiarygodne. Stanowisko Sądu meriti co do wartości dowodowej wskazań F. F. było więc poprawne.

Konkludując, kontrola odwoławcza nie wykazała żadnych błędów odnośnie poprawności oceny dowodów dokonanej przez Sąd Rejonowy. Przeciwne wskazania pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej zostały uznane za nietrafione. Warto jeszcze zaakcentować, że zasada domniemania niewinności nakłada na ciężar dowodu winy na oskarżyciela materialnego, z kolei oskarżony nie musi udowadniać, że jest niewinny ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 2020 r., sygn. akt IV KK 23/20, Legalis nr 2573587). W niniejszym postępowaniu nie zostały natomiast zaprezentowane przez oskarżyciela czy to publicznego czy też posiłkowego takie dowody oskarżenia które pozwalałyby na przypisanie A. S. odpowiedzialności karnej za zarzucane mu przestępstwo z art. 190 § 1 kk.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku z uwagi na niezasadność omówionego w tym miejscu zarzutu. Przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena dowodów była prawidłowa i odpowiednio uwzględniała dyrektywy z art. 7 kpk. Nie było więc powodów by w toku postępowania odwoławczego ingerować w treść zaskarżonego orzeczenia.

Lp.

Zarzut

3.2.

Zarzut podniesiony przez prokuratora:

Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu na podstawie zebranego materiału dowodowego, a w szczególności zeznań świadków, iż oskarżony nie popełnił przestępstwa z art. 190 § 1 kk, w sytuacji gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że oskarżony popełnił zarzucony mu czyn zabroniony.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie należy poczynić uwagę, że istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się tylko na odmiennej ocenie materiału dowodowego i polegać na forsowaniu poglądu odnośnie do własnej oceny okoliczności sprawy, zamykającego się w gołosłownej tezie, że ze zgromadzonego materiału dowodowego można wywieść odmienny od ustalonego przez Sąd Rejonowy stan faktyczny w przypadku dokonania innej oceny dowodów. Takie twierdzenie sprowadza się do samej polemiki z ustaleniami sądu a quo wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, bez wykazania jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Nadto, błąd w ustaleniach faktycznych stanowi skutek naruszenia przepisów postępowania, gdyż jeśli sąd przeprowadzi postępowanie, zachowując wszystkie zasady wynikające z przepisów procesowych, to nie powinien poczynić wadliwych ustaleń faktycznych ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2020 r., sygn. akt II AKa 487/18, Legalis nr 2438327).

Sąd odwoławczy dostrzegł, że prokurator jedynie formalnie podniósł zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, a w rzeczywistości, podobnie jak drugi z apelujących nie zgadzał się z oceną dowodów dokonaną przez organ I instancji (wskazuje na to wprost treść uzasadnienia wniesionego środka odwoławczego). Tymczasem, kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła słuszności takiego stanowiska, co zostało już omówione powyżej w pkt 3.1. Sąd odwoławczy w pełni zaakceptował bowiem ocenę dowodów dokonaną przez Sąd niższej instancji. Dlatego też by zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mógł zostać oceniony jako uzasadniony winien on w całości opierać się na tych dowodach, którym przypisano cechę wiarygodności. Bowiem stan faktyczny danej sprawy zawsze jest ustalany wyłącznie o dowody uznane za wiarygodne. Tymczasem zarzut błędu w ustaleniach faktycznych podniesiony w apelacji prokuratora został oparty na dowodach, którym w procesie weryfikacji materiału dowodowego odmówiono cechy wiarygodności, tj. na zeznaniach M. S. (1) oraz M. S. (2). Skoro wiarygodność tych dowodów w tej kluczowej części (dotyczącej wypowiadania przez oskarżonego gróźb karalnych pod adresem M. S. (1)) zasadnie Sąd Rejonowy poddał w wątpliwość, nie można było na ich podstawie wysnuć wniosku o dopuszczeniu się przez Sąd Rejonowy błędu w ustaleniach faktycznych. Prokurator afirmując zeznania strony oskarżycielskiej nie zdołał jednak zdeprecjonować wyjaśnień oskarżonego A. S., który inaczej opisał przebieg zdarzenia z udziałem małżonków (...). Niniejsze postępowanie karne nie przyniosło natomiast rzetelnych podstaw aby ten przekaz oskarżonego zakwestionować i odrzucić. Podsumowując trzeba wskazać, iż w toku przedmiotowego procesu nie został zgromadzony wiarygodny i miarodajny materiał dowodowy, który świadczyłby o tym, że oskarżony dopuścił się zachowania opisanego w akcie oskarżenia i aby w związku z tym czekać go miała odpowiedzialność karna.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Kościanie do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższego wniosku z uwagi na całkowitą niezasadność omówionego zarzutu. Stan faktyczny badanej sprawy został ustalony prawidłowo i opierał się na dowodach zasługujących na miano wiarygodnych. Apelujący negując prawidłowość ustaleń faktycznych odwoływał się do dowodów niewiarygodnych i kreował stan faktyczny, jaki jego zdaniem winien zostać ustalony aby przypisać odpowiedzialność karną A. S. za zarzucany mu czyn. Sąd odwoławczy nie stwierdził żadnych racjonalnych powodów aby ingerować w treść zaskarżonego orzeczenia w sposób zawnioskowany w apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy była całkowita niezasadność zarzutów apelacji prokuratora oraz pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej, jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Zgodnie z art. 616 § 1 pkt 2 kpk do kosztów procesu należą uzasadnione wydatki stron, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy lub pełnomocnika. Natomiast z art. 636 § 1 kpk wynika, że w sprawach z oskarżenia publicznego, w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego, wniesionego wyłącznie przez oskarżonego lub oskarżycielka posiłkowego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych zasadach ten, kto wniósł środek odwoławczy, a jeżeli środek ten pochodzi wyłącznie od oskarżyciela publicznego – koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa. Zgodnie z § 2 przytoczonego przepisu w razie nieuwzględnienia środków odwoławczych wniesionych przez co najmniej dwa uprawnione podmioty, stosuje się odpowiednio art. 633 kpk, który stanowi, że koszty procesu przypadające od kilku oskarżonych lub oskarżycieli prywatnych albo posiłkowych, jak również od oskarżonych i oskarżycieli, sąd zasądza od każdego z nich według zasad słuszności, mając w szczególności na względzie koszty związane ze sprawą każdego z nich.

Ustanowiony przez oskarżonego obrońca wniósł na rozprawie apelacyjnej w dniu 25 listopada 2021 r. o zasądzenie na rzecz oskarżonego kosztów obrony udzielonej A. S. w postępowaniu odwoławczym. Przytoczone przepisy przemawiały za takim orzeczeniem i zasądzeniem na rzecz prawomocnie uniewinnionego oskarżonego zwrotu kosztów obrony w postępowaniu odwoławczym po połowie, od Skarbu Państwa oraz oskarżycielki posiłkowej, tj. w kwotach po 420 zł, łącznie kwotę 840 zł. Wysokość kosztów została ustalona w oparciu o § 1 pkt 2, § 11 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 15 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.).

3.

Koszty procesu zgodnie z art. 616 § 1 pkt 2 oraz § 1 pkt 1 i 2 kpk oprócz zasądzonych w powyższym punkcie wydatków strony obejmują również koszty sądowe, na które składają się wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania oraz opłaty. W tym wypadku również znajdowała zastosowanie zasada słuszności wynikająca z przytoczonego wyżej przepisu art. 633 kpk

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy zasądził od oskarżycielki posiłkowej M. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa zwrot połowy wydatków sądowych za postępowanie odwoławcze w kwocie 10 zł (ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism, co wynika z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. z 2013, poz. 663 ze zm.)) i na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) wymierzył oskarżycielce posiłkowej opłatę za II instancję w kwocie 80 zł. W pozostałym zakresie kosztami postępowania obciążony został Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Hanna Bartkowiak