Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 marca 2022r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Karolina Chudzinska

po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2022r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy E. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o świadczenie uzupełniające

w związku z odwołaniem ubezpieczonej od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 29 lipca 2020r. znak: (...)

Zmienia decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. z dnia 29 lipca 2020r., znak: (...) i przyznaje ubezpieczonej prawo do świadczenia uzupełniającego na okres od 25 maja 2020r. do 31 grudnia 2022r.

Sędzia Karolina Chudzinska

Sygn. akt VI U 2290/20

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 lipca 2020r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił E. D. prawa do świadczenia uzupełniającego na podstawie ustawy z dnia 31 lipca 2019r. o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji ( tekst jednolity Dz. U. z 2019r., poz. 1622 ze zm. ), uzasadniając swoje stanowisko orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 24 lipca 2020r., która nie uznała ubezpieczonej za osobę niezdolną do samodzielnej egzystencji.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła ubezpieczona, domagając się jej zmiany i przyznania świadczenia uzupełniającego, bowiem spełnia wszystkie warunki niezbędne do jego przyznania.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się ponownie na okoliczności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

Zgodnie z art. 1 ust. 3, art. 2 i art. 4 ust. 3 ustawy o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji w wersji obowiązującej w dniu składania wniosku :

świadczenie uzupełniające przysługuje osobom zamieszkującym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli są:

1) obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej lub

2) posiadającymi prawo pobytu lub prawo stałego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej obywatelami państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, lub

3) cudzoziemcami legalnie przebywającymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Świadczenie uzupełniające przysługuje osobom, które ukończyły 18 lat i których niezdolność do samodzielnej egzystencji została stwierdzona orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji albo orzeczeniem o niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym i niezdolności do samodzielnej egzystencji, albo orzeczeniem o całkowitej niezdolności do służby i niezdolności do samodzielnej egzystencji, zwanym dalej "osobami uprawnionymi".

Świadczenie uzupełniające przysługuje osobom uprawnionym, które nie posiadają prawa do świadczeń pieniężnych finansowanych ze środków publicznych albo suma tych świadczeń o charakterze innym niż jednorazowe, wraz z kwotą wypłacaną przez zagraniczne instytucje właściwe do spraw emerytalno-rentowych, z wyłączeniem renty rodzinnej przyznanej w okolicznościach, o których mowa w art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 53 i 252), zasiłku pielęgnacyjnego oraz innych dodatków i świadczeń wypłacanych wraz z tymi świadczeniami na podstawie odrębnych przepisów przed dokonaniem odliczeń, potrąceń i zmniejszeń, nie przekracza kwoty 1600 zł miesięcznie.

Świadczenie uzupełniające nie przysługuje osobie uprawnionej, która jest tymczasowo aresztowana lub odbywa karę pozbawienia wolności, z wyjątkiem osoby uprawnionej, która odbywa karę pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego.

Przy czym w myśl art. 13 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jedn. Dz.U. z 2018r., poz. 1270 ze zm. ) – niezdolną do samodzielnej egzystencji jest osoba, u której doszło do naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w celu zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych.

Natomiast całkowicie niezdolną do pracy, zgodnie z art. 12 ust. 1 powyższej ustawy, jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było ustalenie stanu zdrowia ubezpieczonej i jego wpływu na zdolność samodzielnej egzystencji.

W celu rozstrzygnięcia powyższej kwestii Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłego sądowego, lekarza okulisty.

Biegły sądowy w sporządzonej opinii stwierdził, że występujące u ubezpieczonej schorzenia powodują jej niezdolność do samodzielnej egzystencji, podając, że dostarczona przez ubezpieczoną w sierpniu 2021r. dokumentacja medyczna wskazuje, że w przypadku ubezpieczonej „nie mamy do czynienia z „niedowidzeniem obu oczu”, jak podał to organ rentowy, tylko ze znacznie obniżoną ostrością wzroku w oku prawym i ślepotą oka lewego. W tej sytuacji, jak wskazał biegły sądowy, ubezpieczona wymaga stałej lub długotrwałej pomocy innych osób w wykonywaniu niezbędnych w codziennej egzystencji czynności.

- dowód – opinia biegłego sądowego ( k. 74 - 75 akt ).

Jedyne zastrzeżenia do opinii wniósł organ rentowy, podnosząc, że wydając orzeczenie o stanie zdrowia ubezpieczonej lekarze orzecznicy ZUS nie dysponowali dokumentacją medyczną, którą dysponował biegły sądowy, a która została nadesłana przez ubezpieczoną w sierpniu 2021r. Mając tą okoliczność na uwadze organ rentowy wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej wskazując, że jego zdaniem ubezpieczona nie jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji.

Sąd nie uwzględnił powyższych zastrzeżeń, albowiem w ocenie Sądu podniesione przez organ rentowy zarzuty nie podważają prawidłowości opinii wydanej przez biegłego sądowego. W szczególności należy podkreślić, że opinia została sporządzona przez specjalistę chorób oczu, wydana została na podstawie przedstawionej dokumentacji, którą ubezpieczona uzupełniła dodatkową dokumentacją medyczną ( organ rentowy także wydał opinię bez przeprowadzania badania ubezpieczonej ). To właśnie wspomniana dodatkowa dokumentacja medyczna, której wiarygodności żadna ze stron nie zakwestionowała, przesądziła o treści wydanej opinii, bowiem, jak wyjaśniła biegła – to właśnie powyższa dokumentacja przesądza o tym, że w przypadku ubezpieczonej nie można mówić o niedowidzeniu obu oczu, jak to wskazywał organ rentowy, lecz o znacznie obniżonej ostrości wzroku w oku prawym i ślepotą oka lewego. Ponadto biegła podkreśliła, że w przypadku oka lewego – jest ono okiem ślepym od wielu lat. Biegła wyjaśniła także, że w przypadku ubezpieczonej, mając na uwadze rozpoznanie i przebieg choroby, pomimo tego, że standardy orzecznicze mówią, aby orzekać niezdolność do samodzielnej egzystencji, gdy ostrość wzroku w oku lepszym jest równa lub gorsza niż 0,05 ( w przypadku ubezpieczonej jest ona równa 0,06 ) – jednak z uwagi na występującą u niej całkowitą ślepotę oka lewego, przy znacznie obniżonej ostrości wzroku w oku prawym, zasadne jest uznanie ubezpieczonej za osobę całkowicie niezdolną do samodzielnej egzystencji.

Sąd pozytywnie ocenił opinię biegłego sądowych, specjalisty z zakresu schorzeń dolegających ubezpieczonej, opartej na dokumentacji medycznej, która z kolei, jak wynika z treści opinii została szczegółowo przeanalizowane pod kątem pytań postawionych biegłemu sądowemu w postanowieniu dowodowym.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uznał, że odwołanie ubezpieczonej zasługuje na uwzględnienie i zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, jak w sentencji.

Sędzia Karolina Chudzinska