Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV U 348/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 lipca 2021 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Sławomir Matusiak

Protokolant: st. sekr. sąd. Beata Krysiak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 lipca 2021 roku w Sieradzu

odwołania B. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł.:

- z dnia 5.05.2021 r. Nr (...)

- z dnia 5.05.2021 r. Nr (...)

- z dnia 30.04.2021 r. Nr (...)

w sprawie B. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł.

o wysokość emerytury i kapitał początkowy

oddala odwołanie.

Sygn.akt IV U 348/21

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30.04.2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. ponownie ustalił kapitał początkowy B. K. na dzień 01.01.1999 r. Do ustalenia kapitału początkowego Zakład przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 638,40 zł. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 01.01.1989 r. do 31.12.1998 r.; wskaźnik ten wyniósł 52,29 %.

Organ przyjął okresy składkowe w wymiarze 12 lat, 1 miesiąca i 8 dni, tj. 145 miesięcy i okresy nieskładkowe w wymiarze 1 miesiąca i 18 dni, okresy sprawowania opieki nad dzieckiem w wymiarze 2 lat, 4 miesięcy i 15 dni; łączny okres nieskładkowy przyjęty do obliczenia kapitału początkowego wyniósł 2 lata, 6 miesięcy i 3 dni, tj. 30 miesięcy. Kapitał początkowy ustalony na dzień 01.01.1999 r. wyniósł 62.994,69 zł.

Do ustalenia wartości kapitału początkowego Zakład nie uwzględnił okresów: - od 01.03.1992 r. do 12.03.1992 r., od 01.04.1992 r. do 03.04.1992 r., gdyż w tych okresach ubezpieczona przebywała na urlopie bezpłatnym; - od 05.04.1990 r. do 30.06.1990 r., gdyż świadectwo pracy nie zostało podpisane przez osobę wystawiającą dokument, - od 30.07.1990 r. do 07.06.1991 r. od 20.06.1991 r. do 31.08.1991 r., od 02.11.1993 r. do 29.06.1994 r., gdyż nie został wystarczająco udowodniony. W decyzji zawarto informację, że za okresy nieudokumentowanych wynagrodzeń zostały przyjęte wynagrodzenia minimalne, obowiązujące w j.g.u.; w celu zaliczenia do stażu pracy zatrudnienia w (...) i (...) należy przedłożyć dokument potwierdzający zatrudnienie (świadectwo pracy lub zaświadczenie o zatrudnieniu); jeżeli ubezpieczona sprawowała osobistą opiekę nad dziećmi, należy złożyć stosowne oświadczenie.

Decyzją z dnia 5 maja 2021 r. , Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. przyznał B. K. emeryturę od 01.04.2021 r., tj. o miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Podstawę obliczenia emerytury stanowiła kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emeryturę ustalono jako równowartość kwoty, będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę. Kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wyniosła 83.692,32 zł, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wyniosła 301.015,30 zł, średnie dalsze trwanie życia wyniosło 246,20 miesięcy, wysokość emerytury obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej wyniosła (83.692,32+301.015,30)/246,20 =1.592,58 zł.

W dniu 5 maja 2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. wydał decyzję o ustaleniu dla B. K. okresowej emerytury kapitałowej od dnia 01.04.2021 r., tj. od nabycia prawa do emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Wysokość okresowej emerytury kapitałowej, ustalonej na kwotę 163,35 zł, określono przyjmując iloraz kwoty środków, z uwzględnieniem ich waloryzacji, zewidencjonowanych na subkoncie, ustalonych na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przyznano okresową emeryturę kapitałową, tj. 40.216,82 zł i średniego dalszego trwania życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, tj. wieku 60 lat i 1 miesiąc – 246,20 miesięcy. Do ustalenia wysokości okresowej emerytury kapitałowej przyjęto średnie dalsze trwanie życia wynikające z tablicy trwania życia obowiązującej w dniu złożenia wniosku o emeryturę, ponieważ jest to dla ubezpieczonej korzystniejsze, tj. niższe niż średnie dalsze trwanie życia ustalone na podstawie tablicy trwania życia obowiązującej w dniu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego. W decyzji zaznaczono, że okresowa emerytura kapitałowa będzie wypłacana łącznie z emeryturą przysługującą z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych a prawo do okresowej emerytury kapitałowej wygaśnie z dniem 15.02.2026 r.,tj. dniem poprzedzającym wiek, o którym mowa w art. 7 ust.2 ustawy o emeryturach kapitałowych, chyba że prawo do emerytury wygaśnie wcześniej.

Odwołanie od ww. decyzji organu rentowego złożyła B. K., zaskarżając: decyzję o ustaleniu emerytury w części, w jakiej ustala świadczenie emerytalne poniżej kwoty 2.000 zł, decyzję o ustaleniu okresowej emerytury kapitałowej w części w jakiej ustala świadczenie poniżej kwoty 2000zł, decyzję o ponownym ustaleniu kapitało początkowego z uwagi na ustalenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitało początkowego na podstawie dochodów, uzyskanych m.in. w latach 1989 – 1990, mimo że ubezpieczona w tych latach nie uzyskiwała żadnych dochodów. W odwołaniu został zawarty wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu ustalenia prawa i wysokości świadczeń z FUS na okoliczność wysokości emerytury ubezpieczonej, podstawy wymiaru świadczenia z uwzględnieniem rzeczywistej podstawy wymiaru i prawidłowo obliczonego kapitału początkowego.

Organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

B. K., ur. (...), w dniu 20.02.2004 r. złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. wniosek o ustalenie kapitału początkowego. W kwestionariuszu, dotyczącym okresów składkowych i nieskładkowych, B. K. podała m.in., że w okresie od 30.07.1990 r. do 07.06.1991 r. była zatrudniona w PPHU (...) w Z., w okresach od 20.06.1991 r. do 31.08.1991 r. i od 02.11.1993 r. do 29.06.1994 r. była zatrudniona w (...) w Z.. Do wniosku nie zostały załączone świadectwa pracy, potwierdzające zatrudnienie w tych zakładach pracy. Ubezpieczona złożyła w organie rentowym m.in. świadectwo pracy, wystawione w dniu 18.07.1990 r. przez (...) w Z., dotyczące zatrudnienia w okresie od 05.04.1990 r. do 30.06.1990 r.; dokument został opatrzony imienną pieczątką oraz podpisem innej osoby, aniżeli figurująca na pieczątce. W dniu 02.09.2005 r. organ rentowy wystosował do B. K. pismo o uzupełnienie dokumentacji w celu naliczenia kapitału początkowego; zaznaczono, że należy przedłożyć świadectwo pracy lub zaświadczenie o zatrudnieniu na okres pracy od 30.07.1990 r. do 07.06.1991 r. w PPHU (...) w Z. oraz od 20.06.1991 r. do 31.08.1991 r. i od 02.11.1993 r. do 29.06.1994 r. w (...) w Z.. W decyzji o ustaleniu kapitało początkowego z dnia 11.10.2005 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. wskazał, że nie uwzględnił m.in. okresów zatrudnienia: od 30.07.1990 r. do 07.06.1991 r. w PPHU (...) w Z. oraz od 20.06.1991 r. do 31.08.1991 r. i od 02.11.1993 r. do 29.06.1994 r. w (...) w Z. gdyż brak jest dokumentów, poświadczających ww. okresy a także okresu od 05.04.1990 r. do 30.06.1990 r. w Przedsiębiorstwie (...), gdyż świadectwo pracy z dna 18.07.1990 r. nie zostało podpisane przez osobę wystawiająca (tj. właściciela zakładu pracy).

W dniu 28 kwietnia 2021 r. B. K. złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. wniosek o emeryturę. Decyzją z 30.04.2021 r. organ rentowy ponownie ustalił B. K. wartość kapitału początkowego na dzień 01.01.1999 r. Organ rentowy ustalił, że dochody ubezpieczonej, stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w poszczególnych latach wyniosły nw. kwoty, których stosunek do przeciętnego wynagrodzeni za rok kalendarzowy wynosił w procentach: - w 1976 r. 1455 zł – 8,50, w 1977 r. 3205 zł – 5,81, w 1978 r. 15188 zł - 25,90, w 1979 r. 45985 zł – 71,94 zł, w 1980 r. 47822 zł – 65,98, w 1981 r. 65857 zł – 71,38, w 1982 r. 67197 zł – 57,77, w 1991 r. 1814000 zł – 10,25, w 1992 r. 14731866,59 zł – 41,83, w 1993 r. 10760000 – 26,93, w 1994 r. 6752000 zł – 14,08, w 1995 r.6494 zł – 84,02, w 1996 13134,74 zł – 125,38, w 1997 r. 14485,86 zł – 113,68, w 1998 r. 15877,66 – 106,75 . Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego z kolejnych 10 lat od 1989 do 1998 r. wyniósł 52,29%.

Decyzjami z 05.05.2021 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. ustalił dla B. K. okresową emeryturę kapitałową oraz przyznał B. K. emeryturę od 01.04.2021 r., ustalając wysokość świadczenia zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej wyniosła

(wnioski, kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych, decyzje, wykaz wprowadzonych dochodów ubezpieczonego, potwierdzenia okresów ubezpieczenia, wezwanie do uzupełniania dokumentów, świadectwa pracy w aktach ZUS).

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył, co następuje:

W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot rozpoznania sprawy sądowej wyznacza decyzja organu rentowego, od której wniesiono odwołanie (art. 477 9 i art. 477 14 k.p.c.) i tylko w tym zakresie podlega ona kontroli sądu zarówno pod względem jej formalnej poprawności, jak i merytorycznej zasadności. Postępowanie sądowe zmierza do kontroli prawidłowości lub zasadności zaskarżonej decyzji. Od momentu wniesienia do sądu odwołania od decyzji organu rentowego rozpoznawana sprawa staje się sprawą cywilną, podlegającą rozstrzygnięciu według zasad właściwych dla tej kategorii. Odwołanie pełni rolę pozwu, a jego zasadność ocenia się na podstawie właściwych przepisów prawa materialnego. Postępowanie sądowe skupia się na wadach wynikających z naruszenia przez organ rentowy prawa materialnego. Przeniesienie sprawy na drogę sądową przez wniesienie odwołania od decyzji organu rentowego ogranicza się do okoliczności uwzględnionych w decyzji, a między stronami spornych; poza tymi okolicznościami spór sądowy nie może zaistnieć (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 1999 r., II UZ 52/99, OSNAPiUS 2000 Nr 15, poz. 601 oraz z dnia 25 maja 1999 r. II UKN 622/99, OSNAPiUS 2000 Nr 15, poz. 591). Podstawę prawną ponownego ustalenia kapitału początkowego ubezpieczonej stanowiły przepisy art. 173 i nast. ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2021.291 t.j. – dalej: ustawa emerytalna). Zgodnie z treścią art. 174 ust. 1 ustawy emerytalnej, kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z uwzględnieniem ust. 2-12.

Na podstawie art. 174 ust. 2 ww. ustawy, przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6;

2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5;

3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-3 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2.

Z kolei w myśl art. 174 ust. 3 ustawy emerytalnej, podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18 z tym, że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r. Dyspozycja powołanego art. 174 ust. 3 odsyła do treści art. 15. Zgodnie z art. 15 ust. 1 i 6, podstawę wymiaru emerytury stanowi przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego:

1) w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę, albo

2) w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresy podlegania ubezpieczeniu.

Zgodnie z art. 15 ust. 3 ustawy emerytalnej, do podstawy wymiaru emerytury lub renty, o której mowa w ust. 1 i 2, dolicza się kwoty przysługujących ubezpieczonemu w danym roku kalendarzowym wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy oraz kwoty zasiłków: chorobowego, macierzyńskiego, opiekuńczego, świadczenia rehabilitacyjnego, zasiłku wyrównawczego, świadczenia wyrównawczego lub dodatku wyrównawczego, a także wartość rekompensaty pieniężnej ustaloną zgodnie z pkt 3 załącznika do ustawy z dnia 6 marca 1997 r. o zrekompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sferze budżetowej oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur i rent. Do podstawy wymiaru wlicza się również kwoty zasiłków dla bezrobotnych, zasiłków szkoleniowych lub stypendiów wypłaconych z Funduszu Pracy za okres udokumentowanej niezdolności do pracy, z zastrzeżeniem ust. 3a.

Jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy (art. 15 ust. 2a ustawy emerytalnej).

Stosownie do przepisu art. 175 ust. 1 zd. 2 ustawy emerytalnej, postępowanie w sprawie ustalenia kapitału początkowego przebiega według zasad dotyczących ustalenia prawa do świadczeń przewidzianych w ustawie (w szczególności chodzi tu o katalog środków dowodowych, jakie służą ubezpieczonemu w postępowaniu przed organem rentowym do wykazania zarówno stażu ubezpieczonego, jaki i wysokości przychodów).

Zgodnie z § 22. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011 r. Nr 237, poz. 1412), jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności:

1) legitymacja ubezpieczeniowa;

2) legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia. Z kolei w myśl § 21. 1 cyt. rozporządzenia, środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobków lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury dla pracowników (także wysokości kapitału początkowego) są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Brak odpowiedniej dokumentacji płacowej i innych dokumentów, na jakie wskazuje cytowany przepis, przeważnie uniemożliwia prawidłowe ustalenie w zakresie wysokości wynagrodzenia za pomocą innych środków dowodowych. Jest to bowiem trudne z uwagi na szczegółowość takich danych przy znacznej najczęściej odległości czasowej. Zaliczenie zaś nieudokumentowanych okresów składkowych do uprawnień oraz wzrostu świadczeń emerytalno-rentowych wymaga dowodów nie budzących wątpliwości, spójnych i precyzyjnych (por. wyrok Sądu Najwyższych z 9 stycznia 1998 r. II UKN 440/97). Zdaniem ubezpieczonej organ rentowy ustalając wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wybrał niekorzystne dla niej lata 1989-1990, kiedy to nie osiągnęła żadnych dochodów. Ubezpieczona pomija jednak całkowicie fakt, że nie uzyskiwała również dochodów, stanowiących podstawę ustalenia składek na ubezpieczenia społeczne także w latach 1983-1988. W tej sytuacji nie było faktycznej możliwości wybrania 10 kolejnych lat kalendarzowych tak, aby nie obejmowały one lat, w których ubezpieczona nie uzyskiwała przychodów ze stosunku pracy, zaś do końca 1998 nie legitymowała się ponad 20-letnim okresem ubezpieczenia, który umożliwiałby wybranie 20 najkorzystniejszych lat z tego okresu.

W sporze pozostawała wysokość nie tylko kapitału początkowego ale także emerytury powszechnej B. K., które to świadczenie zostało wyliczone w oparciu o treść art. 26 cyt. ustawy emerytalnej, zgodnie z którym emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183. Nadto w myśl art. 25 ust. 1, podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24 (a więc również w odniesieniu do ubezpieczonej), stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

Innymi słowy, wysokość emerytury, ustalonej na podstawie art. 24, jest uzależniona od kilku czynników, takich jak: zwaloryzowany kapitał początkowy (w przypadku podlegania ubezpieczeniu społecznemu przed 1 stycznia 1999 r.); zwaloryzowanych składek na ubezpieczenie emerytalne zgromadzone na koncie ubezpieczonego; chwili przejścia na emeryturę oraz tzw. średniego dalszego trwania życia.

Z kolei zasady ustalania wysokość okresowej emerytury kapitałowej, określone zostały w art. 24 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o emeryturach kapitałowych (Dz.U.2018.926 t.j.), zgodnie z którym wysokość okresowej emerytury kapitałowej stanowi iloraz kwoty środków zewidencjonowanych na subkoncie ustalonych na dzień, o którym mowa w art. 8 pkt 2, i średniego dalszego trwania życia, o którym mowa w art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Wniesione przez odwołującą odwołanie od trzech decyzji organu rentowego zostało oparte na założeniu, że wysokość emerytury i emerytury kapitałowej została przez organ rentowy wyliczona nieprawidłowo a dla wykazania swoich racji ubezpieczona wniosła o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego celem zweryfikowania poprawności wyliczenia świadczeń przez organ rentowy. Jednocześnie odwołująca nie podniosła żadnych uzasadnionych zarzutów do przedstawionych przez organ rentowy sposobów wyliczenia poszczególnych świadczeń. Przypomnieć trzeba, że zgodnie z art. 278 § 1 k.p.c. w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych sąd może dopuścić dowód z opinii biegłego z odpowiedniego zakresu. Dowód z opinii biegłego tym różni się od innych dowodów, że jego celem nie jest w zasadzie ustalanie faktów mających znaczenie w sprawie, lecz udzielenie sądowi wyjaśnień w kwestiach wymagających wiadomości specjalnych. Innymi słowy, sąd może i powinien korzystać z pomocy biegłego w zakresie wymagającym wiadomości specjalnych. Zauważyć należy, iż konieczność powołania biegłego wynika z charakteru sprawy, do której rozstrzygnięcia potrzebne są wiadomości specjalne. Zgodnie z treścią art. 227 k.p.c., przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie, co uprawnia sąd do selekcji zgłoszonych dowodów w wyniku przeprowadzonej oceny istotności okoliczności faktycznych, których wykazaniu dowody te mają służyć (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 3 lutego 2014 r., sygn. I PK 236/13). Oznacza to, że samo złożenie wniosku dowodowego nie obliguje sądu rozpoznającego sprawę do przyjęcia tego wniosku. Istotna jest w tej kwestii analiza wszelkich okoliczności faktycznych, które mają być tym dowodem wykazane. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 3 października 2019 r. III AUa 1029/18 potrzeba powołania biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego przekonania strony, że wiedza fachowa biegłego danej specjalności jest konieczna dla wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy. Wobec braku jakichkolwiek okoliczności spornych, które dotyczyłyby przesłanek ustalenia wartości któregokolwiek z kwestionowanych świadczeń, Sąd Okręgowy postanowił nie uwzględniać wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego. Na etapie postępowania sądowo-odwoławczego to nie organ ma udowadniać prawidłowość wydanej przez siebie decyzji lecz strona ma udowodnić, że wskazane przez tą stronę w odwołaniu okoliczności faktycznie miały miejsce. Powyższa reguła oznacza także, że brak inicjatywy dowodowej strony odwołującej się lub niedostateczne wykazanie zasadności jej stanowiska co do zasady skutkować będzie oddaleniem odwołania. W konsekwencji należało przyjąć, że wnioskodawczyni zarówno we wniesionym odwołaniu jak i w toku postępowania nie podniosła żadnych merytorycznie uzasadnionych zarzutów mogących podważyć zaskarżone decyzje, która w ocenie Sądu odpowiadają prawu. Mając powyższe na względzie, Sąd, na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. w związku z powołanymi wyżej przepisami, orzekł jak wyroku.