Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 63/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może
ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,
art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji
zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

P. B. (1)

w dniu 7 grudnia 2019 roku, w W., woj. (...)- (...), na ul. (...) II, działając publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego oraz działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. K., S. G. i K. W. (1), dokonał pobicia J. K. (1) w ten sposób, że uderzał go rękoma po ciele, a gdy pokrzywdzony przewrócił się kopał po twarz, w wyniku czego pokrzywdzony doznał uszczerbku na zdrowiu w postaci złamania ściany przedniej i bocznej prawej zatoki szczękowej oraz obrzęku tkanek miękkich oczodołu prawego z rozedmą podskórną i śródmięśniową okolicy złamania, które to obrażenia naruszyły czynności narządu ciała na okres przekraczający 7 dni, tj. o przestępstwo z art. 158 § 1 kk w zb. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk w zb. z art. 11 § 2 kk,

K. W. (1)

1. w dniu 7 grudnia 2019 roku, w W., woj. (...)- (...), na ul. (...) II, działając publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego oraz działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. K., P. B. (1) i S. G., dokonał pobicia J. K. (1) w ten sposób, że uderzał go rękoma po ciele, a gdy pokrzywdzony przewrócił się kopał po twarz, w wyniku czego pokrzywdzony doznał uszczerbku na zdrowiu w postaci złamania ściany przedniej i bocznej prawej zatoki szczękowej oraz obrzęku tkanek miękkich oczodołu prawego z rozedmą podskórną i śródmięśniową okolicy złamania, które to obrażenia naruszyły czynności narządu ciała na okres przekraczający 7 dni, tj. o przestępstwo z art. 158 § 1 kk w zb. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk w zb. z art. 11 § 2 kk,

2. w dniu 16 marca 2020 roku w W., woj. (...)- (...) w miejscu publicznym, bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenia porządku prawnego, dokonał umyślnie uszkodzenia mienia w postaci wgniecenia powierzchni elementów karoserii tj. lewych tylnych drzwi, lewego tylnego błotnika oraz prawych przednich drzwi samochodu osobowego m-ki S. (...) o nr rej. (...), poprzez kopnięcie nogą powodując straty w wysokości 1483,26 złotych, działając na szkodę J. S. , tj. o przestępstwo z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk,

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. W dniu 7 grudnia 2019 roku J. K. (1) spacerował ze swoją dziewczyną J. C. po Pl. (...) w W.. Tam spotkali kuzyna J. D. P. i jego dziewczynę M. M..

W tym samym miejscu przebywał też S. G. ( (...)), P. B. (1) ( (...)), Ł. K. ( (...)).

W momencie, gdy D. P.. M. M., J. C. i J. K. (1) przechodzili obok S. G., Ł. K. i P. B. (1), ten ostatni wyzwał J. K. (1) słowami wulgarnymi. Po czym P. B. (1) podszedł do J. K. (1) i uderzył go z tzw. „główki ” w czoło. Między nimi nawiązała się szarpanina. W pewnym momencie chciał do nich dołączyć S. G. wówczas D. P. postanowił go odciągnąć, między nimi doszło do szarpaniny, parę razy wzajemnie się uderzyli.

Po chwili J. K. (1) i D. P. wycofali się. P. B. (1) krzyknął do odchodzącego J. K. (1) „uderzyłeś mnie i teraz masz przejebane”.

D. P.. M. M., J. C. i J. K. (1) odeszli w kierunku ul. (...). Po chwili jednak dobiegli do nich najpierw Ł. K., S. G. i P. B. (1), a później dołączył do nich K. W. (1) ( (...)), którzy zaczepiali ich i prowokowali do bójki.

W pewnym momencie Ł. K. uderzył w tył głowy z pięści najpierw D. P., a potem J. K. (1). S. G. i P. B. (1) uderzali J. K. (1) rękoma po ciele. J. K. (1) próbował oddalić się w stronę ul. (...), mimo to napastnicy podążali za nim. J. K. (1) przewrócił się, wówczas w/w kopali go, również po twarzy W tym samym czasie D. P. oddalił się w kierunku ulicy (...). Z nim pobiegł P. B. (1).

J. K. (1) doznał złamania ściany przedniej i bocznej prawej zatoki szczękowej oraz obrzęku tkanek miękkich oczodołu prawego z rozedmą podskórną i śródmięśniową okolicy złamania, które to obrażenia naruszyły czynności narządu ciała na okres przekraczający 7 dni.

S. G., P. B. (1), Ł. K. oraz K. W. (1) działali publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

zeznania świadka J. K. (1)

zeznania świadka D. P.

zeznania świadka M. M.

zeznania świadka P. S.

zeznania świadka Ł. W.

zeznania świadka P. K. (1)

zeznania świadka J. O.

płyta z zapisem , razem garli w piłkę monitoringu miejskiego

protokół oględzin rzeczy – płyty DVD-R z zapisem monitoringu miejskiego

dokumentacja medyczna J. K. (1)

opinia sądowo-lekarska dot. J. K. (1)

kserokopie notatników służbowych

k. 97v-98, 00:53:46-01:21:26 na k. 339-340v

k. 110v-111, 01:47:52-02:07:43 na k. 342-343

k. 107v-108, 01:24:34-01:45:27 na k. 341-342

00:03:47-00:11:05 na k. 389v-390v

00:11:05-00:20:16 na k. 390v-391v

k. 88, 00:38:26-00:51:07 na k. 338v-338v

00:05:05-00:16:48 na k. 370-370v

k. 91

k. 112-113

k. 95

k. 114-114v

k. 354-360

2. W dniu 16 marca 2020 roku na ulicy (...) w W. K. W. (1) pokłócił się z P. K. (2), który schronił się w samochodzie osobowym marki S. (...) o nr rej. (...) prowadzonym przez jego kolegę W. S., a stanowiącym własność J. S.. Wówczas K. W. (1) kopnął w lewe tylnie drzwi, lewy tylni błotnik oraz prawe przednie drzwi samochodu osobowego marki S. (...) o nr rej. (...) i uszkodził w ten sposób powierzchnię wymienionych elementów karoserii.

Spowodował straty w wysokości 1483,26 złotych na szkodę J. S..

K. W. (1) działał publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

wyjaśnienia oskarżonego K. W. (1) w części

zeznania świadka W. S.

zeznania świadka J. S.

dokumentacja fotograficzna

protokół oględzin rzeczy – zapis z monitoringu miejskiego

płyta z zapisem monitoringu miejskiego

opinia biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej

k. 172, k. 218, 00:24:34-00:29:31 na k. 337v

k. 192, 02:11:47-02:19:32 na k. 343v-344

02:22:35-02:29:58 na k. 344-344v

k. 206-210

k. 211-212

k. 213

k. 455-459

3. P. B. (1) posiada polskie obywatelstwo, legitymuje się wykształceniem gimnazjalnym, pracuje i z tego tytułu uzyskuje dochód w wysokości 2400-2500 zł miesięcznie, jest kawalerem, ojcem jednego dziecka, nie ma majątku, nie był i nie jest leczony psychiatrycznie, był karany.

informacja z Krajowego Rejestru Karnego

dane osobowe podane przez oskarżonego na rozprawie

k. 477

00:04:35-00:07:41 – k. 336v

4. K. W. (1) posiada polskie obywatelstwo, legitymuje się wykształceniem gimnazjalnym, bez zawodu, nie pracuje, bezdzietny kawaler, nie ma majątku, był leczony psychiatrycznie, był karany.

Z opinii sądowo-psychiatryczno-psychologicznej wynika, że u K. W. (1) nie rozpoznano choroby psychicznej. Stwierdzone funkcje intelektualne upośledzone w stopniu lekkim. Rozpoznano osobowość zaburzoną, uzależnienie od alkoholu, eksperymentowanie ze środkami psychoaktywnymi – amfetamina. W czasie popełnienia zarzucanego mu czynu miał zachowaną zdolność do rozumienia znaczenia czynu i zachowaną zdolność do pokierowania swoim postępowaniem.

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

dane osobowe podane przez oskarżonego na rozprawie

opinia sądowo-psychiatryczno-psychologiczna dot. K. W. (1)

k. 509-509v

00:10:55-00:13:02 – k. 337

k. 248-249

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.2

wyjaśnienia oskarżonego K. W. (1) w części

Na wiarę zasługują wyjaśnienia oskarżonego K. W. (1), w części w której przyznał się do popełnienia czynu na szkodę J. S.. Potwierdził, że doszło do nieporozumienia z nieznanym mu chłopakiem. W nerwach kopnął nogą w samochód jego kolegi i dokonał uszkodzenia samochodu. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie nie budzą wątpliwości i znajdują potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym, w szczególności w zeznaniach świadka W. S..

1.1.1

zeznania świadka J. K. (1)

Zeznania przesłuchanego w charakterze świadka J. K. (1) Sąd uznał za wiarygodne. Zeznania jego korelują z zeznaniami D. P. oraz M. M., jak również z zapisem z monitoringu.

J. K. (1) znał sprawców jego pobicia, wskazał ich imiona i nazwiska oraz pseudonimy. Z jego zeznań wynika, że oskarżeni S. G., P. B. (1), Ł. K. zaczepiali jego dziewczynę J. C. oraz wyzywali go. W pewnym momencie został uderzony – pierwszy cios zadał P. B. (1). Postanowił się oddalić, by uniknąć dalszej konfrontacji. Mimo to S. G., Ł. K. oraz K. W. (2), który dołączył do nich, podążali za nim. Gdy w pewnym momencie przewrócił się, zaczęli go kopać, w tym w twarz. Jego zeznania od samego początku są jasne, logiczne. Nie ujawniły się w sprawie żadne okoliczności które mogłyby podważać wiarygodność jego zeznań. Przed Sądem J. K. (1) nie pamiętał dokładnie szczegółów zdarzenia, niemniej jednak należy usprawiedliwić to upływem czasu. Jego zeznania w zakresie obrażeń, których doznał korespondują z dokumentacją medyczną i opinią sądowo-lekarską.

1.1.1

zeznania świadka D. P.

zeznania świadka M. M.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka D. P.. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość jego relacji. Był bezpośrednim świadkiem zdarzenia i jego zeznania w tym zakresie korelują z zeznaniami J. K. (1) oraz z zapisem z monitoringu. Zauważyć także należy, że D. P. sam został zaatakowany. Mając to na uwadze, jak również dynamikę zdarzenia, nie dziwią drobne rozbieżności w ich zeznaniach. Upływ czasu mógł również spowodować, że świadek zapomniał niektóre szczegóły zdarzenia.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. M.. Jej zeznania były spójne i logiczne. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość jej zeznań. W dniu 07 grudnia 2019 roku towarzyszyła wraz z D. P. J. K. (1). Korelują one z zeznaniami D. P. i J. K. (1).

Świadkowie ci znali sprawców i wskazali na ich personalia lub pseudonimy. Nie ujawniły się żadne okoliczności świadczące o tym, by mieli oni bezpodstawnie obciążać oskarżonych.

1.1.1

zeznania świadka P. S.

zeznania świadka Ł. W.

Sąd uznał ich zeznania za w pełni wiarygodne, ponieważ były spójne i bezstronne, a Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość ich relacji. Jako funkcjonariusze publiczni nie mieli oni żadnego interesu w wydaniu przez Sąd określonego rozstrzygnięcia. Potwierdzili, że podejmowali interwencję w dniu 07 grudnia 2019 roku na Pl. (...) II w W.. Nie pamiętali co prawda dokładnie wszystkich szczegółów zdarzenia, jednakże w ocenie Sądu jest to w pełni usprawiedliwione z uwagi na upływ czasu, jak i udział funkcjonariuszy w wielu podobnych interwencjach.

1.1.1

zeznania świadka P. K. (1)

zeznania świadka J. O.

P. K. (1) jest ojcem J. K. (1), a J. O. jego dziadkiem. Nie byli oni bezpośrednimi świadkami zdarzenia. Potwierdzili jednak, że w dniu 08 grudnia 2019 roku J. K. (1) wrócił do domu z obrażeniami ciała, które znajdują potwierdzenie w dokumentacji medycznej, jak i opinii biegłego.

zeznania świadka W. S.,

zeznania świadka J. S.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków W. S. i J. S.. Brak jest w ich relacji elementów świadczących o konfabulacji czy próbie manipulowania faktami. W. S. wskazał, że gdy jego kolega P. K. (2) schronił się w samochodzie jego ojca przed atakującym go mężczyzną, ten zaczął kopać w pojazd. Zaznaczyć przy tym należy, że Sąd nie znalazł żadnych podstaw, by kwestionować do kogo należy zniszczone mienie ani wartość powstałych uszkodzeń.

1.1.1

1.1.2

płyta z zapisem monitoringu miejskiego

Dowody te - w zestawieniu z zeznaniami świadków - są źródłem, które pozwala na częściowe odtworzeniu zaistniałych zdarzeń.

1.1.1

1.1.2

1.1.3, 1.1.4

protokół oględzin rzeczy – płyty DVD-R z zapisem monitoringu miejskiego

dokumentacja medyczna J. K. (1)

kserokopie notatników służbowych

dokumentacja fotograficzna

protokół oględzin rzeczy – zapis z monitoringu miejskiego

Informacja z Krajowego Rejestru Karnego

Jako wiarygodne Sąd ocenił wskazane dowody z dokumentów. Brak było podstaw do podważenia ich autentyczności oraz informacji w nich zawartych. Dowody te zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Zdaniem Sądu w sprawie nie zachodziły żadne okoliczności, które mogłyby podważyć ich wiarygodność.

opinia sądowo-psychiatryczno-psychologiczna dot. K. W. (1)

Opinia sądowo-lekarska jest w ocenie Sądu jasna i rzetelna. Płynące z w/w opinii konkluzje były należycie uzasadnione, a Sąd przyjął je za prawdziwe w całej rozciągłości. Z opinii sądowo-psychiatryczno-psychologicznej dotyczącej K. W. (1) wynika, że nie rozpoznano u niego choroby psychicznej. Stwierdzone funkcje intelektualne upośledzone w stopniu lekkim. Rozpoznano osobowość zaburzoną, uzależnienie od alkoholu, eksperymentowanie ze środkami psychoaktywnymi – amfetamina. W czasie popełnienia zarzucanego mu czynu miał zachowaną zdolność do rozumienia znaczenia czynu i zachowaną zdolność do pokierowania swoim postępowaniem.

opinia sądowo-lekarska dot. J. K. (1)

Biegła sądowa – specjalista medycyny sądowej wskazała, że z dokumentacji medycznej wynika, że w dniu 08 grudnia 2019 roku u J. K. (1) stwierdzono złamanie ściany przedniej i bocznej prawej zatoki szczękowej oraz obrzęk tkanek miękkich oczodołu prawego z rozdemą podskórną i śródmięśniową okolicy złamania. Obrażenia kostne wymagały leczenia chirurgicznego. Z opinii wynika, że tego typu zmiany pourazowe mogły być efektem zarówno działania pięści jak i kopnięcia. Wykluczyć jedynie należy, z uwagi na lokalizację złamania, powstanie tych zmian od upadku i uderzenia o podłoże. W ocenie biegłej, skutki przedmiotowego zdarzenia kwalifikować należy jako naruszające czynność narządów ciała – narządu żucia – na okres przekraczający 7 dni w rozumieniu odpowiedniego artykułu Kodeksu Karnego. Opinia ta jest w ocenie Sądu jasna, rzetelna i kompletna. W związku z tym, Sąd w pełni podziela wnioski końcowe sformułowane w tej opinii.

opinia biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej

Sąd za w pełni wiarygodny uznał dowód z opinii biegłego sądowej z dziedziny techniki samochodowej. Płynące z niej konkluzje były należycie uzasadnione, a Sąd przyjął je za prawdziwe w całej rozciągłości. Biegły w opinii wskazał, że kalkulację naprawy samochodu osobowego S. (...) o nr rej. (...) wykonano z zastosowaniem technologii producenta i cen robocizny obowiązujących w nieautoryzowanych warsztatach naprawczych. Określony w ten sposób koszt naprawy samochodu wyniósł 1483,26 zł.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

wyjaśnienia oskarżonego P. B. (1)

(k. 162, 00:22:07-00:24:34 na k. 337v)

wyjaśnienia oskarżonego K. W. (1) w części

(k. 172, k. 218, 00:24:34-00:29:31 na k. 337v)

wyjaśnienia oskarżonego S. G.

(k. 148v, 00:18:37-00:22:07 na k. 337-337v)

wyjaśnienia oskarżonego Ł. K.

(k. 122, 00:29:31-00:35:24 na k. 337v-338)

Oskarżeni zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i przed Sądem nie przyznali się do zarzucanego im czynu popełnionego na szkodę J. K. (1). P. B. (1) i K. W. (1) wyjaśnili, że tego dnia spożywali alkohol w dużych ilościach i nie pamiętają, by kogoś pobili. W ocenie Sądu wyjaśnienia te stanowią wyłącznie linię obrony oskarżonych i stanowią nieudolną próbę uniknięcia odpowiedzialności za zarzucany im występek. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci - zeznań świadków, których zeznaniom sąd dał wiarę, dokumentacji medycznej, nagrania z monitoringu - nie pozostawia wątpliwości, że oskarżeni dopuścili się zarzucanego im czynu.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

15, 16

P. B. (1)

K. W. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Pkt 10 i 15 z rozstrzygnięcia wyroku

Art. 158 § 1 kk stanowi, że kto bierze udział w bójce lub pobiciu, w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Artykuł 158 KK określa dwa odrębne typy czynów zabronionych, bójkę i pobicie, oraz ich odmiany kwalifikowane, wyróżnione w oparciu o rodzaj wywołanych skutków. Udział w bójce oznacza uczestnictwo w starciu pomiędzy co najmniej trzema osobami, które wzajemnie się atakują. Występują one w podwójnej roli, będąc zarówno napastnikami, jak i broniącymi się. Wszyscy uczestnicy takiego zdarzenia są więc sprawcami czynu zabronionego. Pobicie stanowi czynną napaść co najmniej dwóch osób na inną osobę lub osoby (grupę osób). W tym przypadku występuje wyraźny podział ról na napastników, a więc sprawców tego przestępstwa, oraz odpierającego bądź odpierających atak, będących jego ofiarami. Ustawowe znaczenie terminów bójka i pobicie nie odpowiada więc potocznemu rozumieniu charakteru takich zdarzeń, które kojarzone są z każdym gwałtownym starciem, nawet jeśli uczestniczą w nim tylko dwie osoby. (Kodeks karny. Komentarz, red. prof. dr hab. R. S., rok 2020)

Sprawca, biorąc udział w bójce lub pobiciu, chce (dolus directus) bądź godzi się (dolus eventualis) wytworzyć swoim zachowaniem stan narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo dla życia bądź zdrowia, o czym świadczy stopień intensywności podejmowanych działań oraz inne okoliczności rzutujące na poziom zaistniałego niebezpieczeństwa (wyr. SA w Lublinie z 4.2.2003 r., II AKa 178/02, OSA 2004, Nr 5, poz. 34; odmiennie B. Michalski, w: Wąsek, Kodeks karny, t. 1, 2006, s. 369–370).

Zgodnie z art. 157 § 1 kk, kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, inny niż określony w art. 156 § 1, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Przepis art. 157 k.k. chroni zdrowie człowieka przed jego naruszeniem, które nie stanowi ciężkiego uszczerbku, ale inne, znacznie łagodniejsze naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia człowieka, który jest mierzony czasem trwania dysfunkcji ludzkiego organizmu i określany jako średni uszczerbek (§ 1) lub lekki uszczerbek (§ 2).

Za czyny umyślne o poważniejszym charakterze uznane zostały takie, które powodują naruszenie czynności ciała lub rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni. Zostały one spenalizowane w art. 157 § 1 k.k. jako tzw. średni uszczerbek na zdrowiu. Za czyny umyślne drobniejsze uznano takie, które powodują naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni (czyli do 7 dni włącznie). Zostały one spenalizowane w art. 157 § 2 k.k. jako tzw. lekki uszczerbek na zdrowiu. Z powyższego zestawienia wynika, że uszczerbek na zdrowiu, który nie jest ciężki i nie jest lekki, należy do kategorii średniego uszczerbku.

Spowodowanie tzw. średniego, jak również tzw. lekkiego uszczerbku na zdrowiu jest penalizowane zarówno wtedy, gdy sprawca uczynił to umyślnie, jak i wtedy, gdy uczynił to nieumyślnie. Umyślne, a więc spowodowane z zamiarem bezpośrednim lub ewentualnym naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia na okres powyżej 7 dni jest penalizowane w art. 157 § 1 k.k. i opatrzone najsurowszą sankcją. Łagodniejszą sankcją jest zagrożone umyślne spowodowanie dysfunkcji narządu ciała lub rozstroju zdrowia przez okres do 7 dni, które jest penalizowane w art. 157 § 2 k.k. Nieumyślne, tj. niezamierzone przez sprawcę, lecz popełnione z powodu niezachowania należytej ostrożności w obchodzeniu się z dobrem chronionym naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia innego człowieka o charakterze zarówno lekkim, jak i średnim, jest penalizowane wspólnie w art. 157 § 3 k.k. i zagrożone tą samą sankcją.

Ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że S. G., P. B. (1), Ł. K. działając wspólnie i w porozumieniu także z K. W. (1) - który później dołączył do nich, dokonali w dniu 07 grudnia 2019 roku pobicia J. K. (1). Początkowo uderzali go rękoma po ciele, a gdy pokrzywdzony przewrócił się kopali go po twarzy. Pokrzywdzony został zaatakowany i bez wątpienia był stroną, która nie była aktywna. J. K. (1) próbował się oddalić, jednak oskarżeni podążali za nim, dążąc cały czas do konfrontacji. Zaznaczyć trzeba jedynie, że Sąd dokonał jedynie modyfikacji opisu czynu, bowiem ustalono, że zdarzenie miało miejsce zarówno na Pl. (...) II, jaki na ul. (...) w W..

W wyniku tego zdarzenia J. K. (1) doznał uszczerbku na zdrowiu w postaci złamania ściany przedniej i bocznej prawej zatoki szczękowej oraz obrzęku tkanek miękkich oczodołu prawego z rozedmą podskórną i śródmięśniową okolicy złamania, które to obrażenia naruszyły czynności narządu ciała na okres przekraczający 7 dni. Okoliczność ta nie budzi wątpliwości i znajduje potwierdzenie w dokumentacji medycznej jak i opinii sądowo-lekarskiej.

Nie może zatem budzić wątpliwości, że oskarżeni dopuścili się popełnienia zarzucanych im przestępstw.

Zwrócić również należy uwagę na to, że w literaturze podkreśla się, że penalizacja uczestnictwa w bójce lub pobiciu pozwala na ominięcie typowych dla takich zdarzeń trudności dowodowych związanych z przypisaniem poszczególnym ich uczestnikom konkretnych skutków, które nastąpiły, nie ma bowiem konieczności wskazania, który ze sprawców zadał cios przesądzający o surowszej kwalifikacji prawnej ze względu na zaistniałe następstwa. Odpowiedzialność karna jest zatem uzależniona wyłącznie od ustalenia, jaki charakter miało konkretne zdarzenie, a więc czy było bójką czy pobiciem, oraz od tego, czy dana osoba w zdarzeniu tym uczestniczyła i jaki był charakter tego uczestnictwa. Ustalenia, przy braku skutków z art. 158 § 2 lub 3 KK, wymaga także to, czy dynamika, intensywność zdarzenia była na tyle duża, że wywołało ono stan bezpośredniego niebezpieczeństwa utraty życia lub wystąpienia skutków z art. 156 § 1 lub 157 § 1 KK (L. Gardocki, Przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu, w: Andrejew, Kubicki, Waszczyński, System prawa karnego, t. IV, cz. 1, 1985, s. 456).

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala w ocenie Sądu na przyjęcie, że oskarżeni dopuścili się popełnienia zarzucanego im czynu umyślnie z zamiarem bezpośrednim. To P. B. (1) pierwszy zaczepił J. K. (1). Konsekwentnie wraz z S. G. i Ł. K. oraz z K. W. (1), dążyli do konfrontacji. Pomimo tego, że J. K. (1) próbował oddalić się, podążyli za nim, zaatakowali go, początkowo uderzali go rękoma po ciele, a potem gdy przewrócił się kopali go po twarzy. Bez wątpienia zdawali sobie sprawę z karalności zarzucanego im czynu. Z opinii biegłego wynika, że w wyniku pobicia pokrzywdzony doznał obrażeń, które należy kwalifikować jako naruszające czynności narządów ciała na okres przekraczający 7 dni. Przy tym, w niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające bezprawność oraz winę, a zatem oskarżonym można zasadnie można było przypisać sprawstwo w odniesieniu do dokonanych przez nich występków.

Oskarżeni zarzucanego im czynu dopuścili się działając wspólnie i w porozumieniu. Pojęcie współsprawstwa ujęte zostało przez ustawodawcę w przepisie art. 18 § 1 kk. Współsprawstwo polega na tym, że dwie lub więcej osób, działając wspólnie i w porozumieniu realizuje czyn zabroniony, przy czym owo porozumienie musi nastąpić przed lub w trakcie tej realizacji, jego forma jest dowolna, a istotę wyczerpuje uzgodnienie popełnienia wspólnie przestępstwa. Działania poszczególnych współsprawców muszą mieć istotny, dopełniający się charakter, wspólnej realizacji znamion konkretnego czynu, zgodnie z przyjętym podziałem ról, przy czym podział tych ról, oparty na porozumieniu, może nastąpić per facta concludentia. Dla przyjęcia współsprawstwa ważne jest, aby każdy ze wspólników utożsamiał się z działaniami pozostałych, traktując takie zachowanie jako swoje, nawet wówczas, gdy osobiście nie wykonywał żadnych czynności czasownikowych przestępstwa. Niezbędnym elementem współsprawstwa jest porozumienie. Wystarczy porozumienie osiągnięte w czasie wykonywania czynu. Ustawa nie wprowadza żadnych dodatkowych warunków dotyczących formy porozumienia. Może do niego dojść nawet w sposób dorozumiany (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 29 marca 2012 r., II AKa 73/12). Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że bezsprzecznie oskarżeni w zakresie zarzucanych im czynów, działali wspólnie i w porozumieniu.

Występkiem o charakterze chuligańskim, o którym mowa w art. 57a § 1 kk, zgodnie z ustawową definicją zawartą w art. 115 § 21 kk jest występek polegający na umyślnym zamachu na zdrowie, na wolność, na cześć lub nietykalność cielesną, na bezpieczeństwo powszechne, na działalność instytucji państwowych lub samorządu terytorialnego, na porządek publiczny, albo na umyślnym niszczeniu, uszkodzeniu lub czynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy, jeżeli sprawca działa publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

Zważyć należy, że jednym z warunków przypisania sprawcy popełnienia występku o charakterze chuligańskim jest działanie publiczne, bez powodu albo z oczywiście błahego powodu. W orzecznictwie (patrz wyrok SN z 3 maja 1971 r., OSNKW 1971/10/158) przyjęto, że występkiem o charakterze chuligańskim jest takie zachowanie sprawcy, które będąc przejawem rażącego lekceważenia przez niego podstawowych zasad porządku publicznego jest w stanie wywołać poważniejsze zgorszenie lub oburzenie wśród publiczności, na której oczach rozgrywa się zdarzenia. W sprawie ustalono zaś, że zdarzenie miało miejsce w godzinach wieczornych w centralnym miejscu miasta W., na Placu (...) II (rynek) i przyległej do niego ulicy (...). Nie budzi zatem żadnych wątpliwości, że miejsce przebiegu zdarzenie stanowi miejsce publiczne; jest ono ogólnie dostępne dla nieograniczonej i nieokreślonej liczby osób.

W literaturze przyjmuje się, że znamię działania bez powodu albo z oczywiście błahego powodu należy rozumieć w taki sposób, że nie istnieje racjonalny motyw działania lub działaniu sprawcy brak wszelkiej racji. Mówiąc zatem o działaniu bez powodu należy mieć na względzie działanie bez uzasadnienia, bez racji. Natomiast błahy powód to racja wyraźnie nieproporcjonalna do zewnętrznej przyczyny wywołującej zachowanie sprawcy. W niniejszej sprawie oskarżeni bez powodu zaatakowali J. K. (2).

Niewątpliwie P. B. (1) i K. W. (1) zarzucanego im czynu dokonali umyślnie i wykazali rażące lekceważenie porządku prawnego. Nadto miejsce i sposób ich działania mogły być dostrzegalne dla nieokreślonej liczby osób. Niewątpliwie zatem zachowanie oskarżonych miało charakter chuligański, tj. dokonali umyślnego zamachu na zdrowie J. K. (2), działał publicznie i z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

Pkt 16 z rozstrzygnięcia wyroku

Odpowiedzialności przewidzianej w art. 288 § 1 kk podlega ten, kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku. Zniszczenie, uszkodzenie lub uczynienie rzeczy niezdatną do użytku skutkujące szkodą majątkową nieprzekraczającą 500 zł stanowi wykroczenie z art. 124 kw.

Zachowanie się sprawcy przedmiotowego przestępstwa przybierać może różne formy. Zniszczenie rzeczy polega na jej unicestwieniu. Uszkodzenie łączy się z taką zmianą materii rzeczy, że nie może ona stale lub czasowo służyć w pełni celom, do których była przeznaczona. Czynienie zaś niezdatnym do użytku obejmuje takie wypadki, w których rzecz nie została wprawdzie zniszczona ani uszkodzona, lecz mimo to nie nadaje się do użytku. (W. Świda, Prawo karne, Warszawa 1989, s. 494; A. Marek, Prawo..., 2001, s. 569).

Przedmiotem wykonawczym tego przestępstwa jest cudza rzecz, ruchoma i nieruchoma, w rozumieniu art. 45 kc, z uwzględnieniem art. 115 § 9 kk. Istotne jest, aby rzecz, na którą oddziałuje sprawca, nie stanowiła jego własności. Nie stanowi realizacji znamion przestępstwa określonego w art. 288 § 1 kk zniszczenie, uszkodzenie lub uczynienie niezdatną do użytku rzeczy niczyjej, jak i rzeczy stanowiącej własność sprawcy.

Przestępstwo z art. 288 § kk może być popełnione wyłącznie umyślnie w obu postaciach zamiaru, tj. bezpośrednim i ewentualnym.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że w dniu 16 marca 2020 roku K. W. (1) dokonał umyślnie uszkodzenia mienia w postaci wgniecenia powierzchni elementów karoserii tj. lewych tylnych drzwi, lewego tylnego błotnika oraz prawych przednich drzwi samochodu osobowego m-ki S. (...) o nr rej. (...), poprzez kopnięcie nogą. Z opinii biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej wynika jednoznacznie, że spowodował szkodę w wysokości 1483,26 zł. W tym zakresie konieczna stała się zatem modyfikacja opisu czynu.

K. W. (1) zarzucanego mu czynu dopuścił się umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Czyn oskarżonego nie był przy tym zachowaniem przypadkowym, wynikającym z naruszenia reguł ostrożności, lecz celowym działaniem po to, aby wyrządzić szkodę w mieniu pokrzywdzonego, co przesądza o jego umyślności.

W niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające bezprawność oraz winę, a zatem oskarżonemu można zasadnie można było przypisać sprawstwo w odniesieniu do dokonanego przez niego występku.

Niewątpliwie oskarżony zarzucanego mu czynu dokonał umyślnie i wykazał rażące lekceważenie porządku prawnego. Nadto miejsce i sposób jego działania mogły być dostrzegalne dla nieokreślonej liczby osób. Zdarzenie miało miejsce w centrum miasta. Niewątpliwie zachowanie K. W. (1) miało zatem charakter chuligański, tj. umyślnie uszkodził na cudzą rzecz, działał publicznie i z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

3.2. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

P. B. (1)

K. W. (1)

P. B. (2)

K. W. (1)

15, 16

III

IV ppkt 1

IV ppkt 2

IV ppkt 1 i 2

III i IV ppkt 1

- w myśl art. 11 § 3 kk, jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów i wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, co nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu innych środków przewidzianych w ustawie na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów, w związku z czym Sąd wymierzył oskarżonemu karę na podstawie art. 157 § 1 kk, który przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności do lat 5

- wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk, a także w art. 54 § 1 kk. Oskarżony w rozumieniu art. 115 § 10 kk jest bowiem osobą młodocianą. Sąd kierował się przede wszystkim tym, aby sprawcę wychować. W przypadku sprawców nieletnich i młodocianych zatem ustawodawca wyraźnie daje pierwszeństwo dyrektywie prewencji indywidualnej (postanowienie SN z 30.03.2017 r., III KK 395/16, LEX nr 2259784). Nie oznacza to jednak automatycznej pobłażliwości dla sprawców nieletnich i młodocianych in genere, ponieważ kara musi być dobrana odpowiednio do „potrzeb” sprawcy w zakresie oddziaływań wychowawczych (Wróbel [w:] Wróbel, Zoll I/2, s. 87–88; Konarska-Wrzosek [w:] Stefański, Kodeks, s. 437; wyrok SN z 23.04.1981 r., I KR 51/81, OSNKW 1981/10, poz. 53). (B. M. i in., Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, O..: LEX/el. 2020)

- Sąd miał też na uwadze treść art. 57a § l kk, zgodnie z którym skazując za występek o charakterze chuligańskim, sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości nie niższej od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę

- w ocenie Sądu orzeczona kara 10 miesięcy pozbawienia wolności spełni cele wychowawcze i zapobiegawcze względem oskarżonego. Orzeczona kara będzie stanowiła dolegliwość adekwatną do popełnionego czynu, uświadomi oskarżonemu jego społeczną szkodliwość oraz skłoni go do przestrzegania porządku prawnego. Pozwoli mu przemyśleć swoje dotychczasowe postępowanie i wdroży przez to do przestrzegania porządku prawnego

- w ocenie Sądu wysokość wymierzonej kary jest zasadna i adekwatna do całokształtu okoliczności ujawnionych w sprawie i odpowiada wymogom prewencji ogólnej, spełniając potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa

- Sąd wymierzając karę miał na uwadze znaczny stopień winy oskarżonego. Oskarżony jest osobą dorosłą, nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości co do jego poczytalności, wobec czego w czasie czynu mógł w pełni rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem

- oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez P. B. jest wysoki, w szczególności z uwagi na charakter dóbr, przeciwko którym przypisane oskarżonemu przestępstwo było skierowane - – życie i zdrowie, jak również motywację sprawcy i postać zamiaru. To oskarżony zaczepił w sposób wulgarny pokrzywdzonego, atakując słownie najpierw jego partnerkę, następnie jego, zainicjował całe zdarzenie, pomimo tego, że pokrzywdzony unikał konfrontacji, oskarżony wraz z współoskarżonym cały czas do niej dążyli, aż wspólnie i w porozumieniu dokonał pobicia J. K. (1). W ocenie Sądu nie sposób wytłumaczyć zachowania oskarżonego. Sąd, ważąc względem oskarżonego wymiar kary, wziął także pod uwagę szkodę, jaką doznał pokrzywdzony

- Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących

- jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował fakt, że P. B. (1) zarzucanego mu czynu dopuścił się będąc pod wpływem alkoholu oraz jego uprzednią karalność

- zgodnie z art. 69 § 1 kk, zawieszając P. B. (1) wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd zważył na to, że jej wymiar nie przekracza 1 roku, w czasie popełnienia przestępstwa oskarżony nie był skazany na karę pozbawienia wolności oraz że jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa

- Sąd miał na uwadze także przesłanki wskazane w art. 69 § 2 kk. Sąd wyraża przekonanie, że wykonanie kary bezwzględnej pozbawienia wolności nie jest niezbędne dla resocjalizacji oskarżonego. W ocenie Sądu, P. B. (1) nie można uznać za osobę, która wchodzi stale w konflikt z prawem i wymaga izolacji z uwagi na stwarzane niebezpieczeństwo. Co więcej, warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności nie oznacza, że oskarżony pozostanie bezkarny. W przypadku nieprawidłowego przebiegu wyznaczonego okresu próby, zawsze będzie można zarządzić wykonanie oskarżonemu kary pozbawienia wolności. W ocenie Sądu, sam fakt skazania oraz możliwość zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności skłoni oskarżonego do przemyślenia swego postępowania oraz do powrotu na drogę poszanowania porządku prawnego

- na podstawie art. 70 § 2 kk Sąd wyznaczył okres próby na 5 lat. W ocenie Sądu, wskazany okres próby jest konieczny do osiągnięcia celu instytucji probacji, jak również pozwoli zweryfikować trafność prognozy kryminologicznej postawionej wobec oskarżonego, a jednocześnie skontrolować postawę i zachowanie oskarżonego w tym czasie

- na podstawie art. 72 § 1 pkt 4 kk Sąd zobowiązał oskarżonego do wykonywania pracy zarobkowej. Ustabilizowanie życia zawodowego będzie służyło pozytywnemu przebiegowi okresu próby w przypadku oskarżonego

- na podstawie art. 72 § 1 pkt 5 kk Sąd zobowiązał oskarżonego do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu dla wzmożenia kontroli zachowania oskarżonego w okresie próby

- na podstawie art. 73 § 2 kk Sąd oddał oskarżonego w wyznaczonym okresie próby pod dozór kuratora sądowego. Zgodnie z w/w przepisem, w okresie próby warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności obowiązkowy jest dozór kuratora wobec młodocianego sprawcy przestępstwa umyślnego

- Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących

- jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował fakt, że K. W. (2) zarzucanego mu czynu dopuścił się będąc pod wpływem alkoholu oraz jego uprzednią karalność

- przestępstwo z art. 288 § 1 kk zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat

- wymierzając oskarżonemu karę Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary j.w.

- w ocenie Sądu orzeczona kara 6 miesięcy pozbawienia wolności spełni cele wychowawcze i zapobiegawcze względem oskarżonego. Orzeczona kara będzie stanowiła dolegliwość adekwatną do popełnionego czynu, uświadomi oskarżonemu jego społeczną szkodliwość oraz skłoni go do przestrzegania porządku prawnego. Pozwoli mu przemyśleć swoje dotychczasowe postępowanie i wdroży przez to do przestrzegania porządku prawnego

- oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze dyrektywy określone w art. 115 § 2 kk. Sąd uznał, że stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego jest znaczny. Oskarżony przez swoje zachowanie wykazał się brakiem poszanowania cudzej własności. W ocenie Sądu również w tym wypadku nie sposób wytłumaczyć zachowania oskarżonego.

- Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących

- jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował fakt, że K. W. (2) zarzucanego mu czynu dopuścił się będąc pod wpływem alkoholu oraz jego uprzednią karalność

- na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego K. W. (1) obowiązek naprawienia w całości szkody wyrządzonej popełnionym przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego J. S. kwoty 1.483,26 zł

- naprawienie szkody, o którym mowa w art. 46 § 1 k.k., to w szczególności wyrównanie straty, którą poszkodowany poniósł. Sąd karny musi uwzględnić w chwili wyrokowania rozmiary pokrytej już szkody, w szczególności wartość uprzednio odzyskanego w stanie niepogorszonym mienia (wyrok SN z 29.03.2011 r., III KK 392/10, LEX nr 794161).

- określając wymiar obowiązku naprawienia szkody, Sąd wziął pod uwagę ustaloną w sprawie wysokość wyrządzonych i nienaprawionych szkód, która wynikała przede wszystkim z opinii biegłego

- w myśl art. 86 § 1 kk, Sąd mógł wymierzyć oskarżonemu za kary orzeczone w pkt. 15 i 16 części dyspozytywnej wyroku, łączną karę pozbawienia wolności od 10 miesięcy do 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności,

- określając wymiar kary łącznej pozbawienia wolności na 1 rok pozbawienia wolności, a więc przy zastosowaniu zasady asperacji, Sąd miał na względzie prewencyjne dyrektywy jej wymiaru i związek podmiotowo - przedmiotowy zachodzący pomiędzy czynami,

- pomiędzy przestępstwami popełnionymi przez oskarżonego zachodził generalnie bliski związek czasowy i miejscowy, czyny oskarżonego skierowane były jednak przeciwko innym dobrom prawnym

- za zastosowaniem zasady asperacji przemawiała potrzeba uwzględnienia prewencyjnego oddziaływania kary, tak w znaczeniu prewencji indywidualnej, jak i ogólnej

- w ocenie Sądu kara w orzeczonym wymiarze jest adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego, uzmysławiająca oskarżonemu naganność oraz niedopuszczalność podobnych zachowań

- zgodnie z art. 69 § 1 kk, zawieszając K. W. (1) wykonanie łącznej kary pozbawienia wolności Sąd zważył na to, że jej wymiar nie przekracza 1 roku, w czasie popełnienia przestępstwa oskarżony nie był skazany na karę pozbawienia wolności oraz że jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa

- Sąd miał na uwadze także przesłanki wskazane w art. 69 § 2 kk. Sąd wyraża przekonanie, że wykonanie kary bezwzględnej pozbawienia wolności nie jest niezbędne dla resocjalizacji oskarżonego. Co więcej, warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności nie oznacza, że oskarżony pozostanie bezkarny. W przypadku nieprawidłowego przebiegu wyznaczonego okresu próby, zawsze będzie można zarządzić wykonanie oskarżonemu łącznej kary pozbawienia wolności. W ocenie Sądu, sam fakt skazania oraz możliwość zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności skłoni oskarżonego do przemyślenia swego postępowania oraz do powrotu na drogę poszanowania porządku prawnego

- na podstawie art. 72 § 1 pkt 5 kk Sąd zobowiązał oskarżonego do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu dla wzmożenia kontroli zachowania oskarżonego w okresie próby

- na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd orzekł solidarnie od oskarżonych Ł. K., S. G., P. B. (1), K. W. (1) na rzecz pokrzywdzonego J. K. (1) tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę kwotę 5.000 złotych;

- Sąd miał na uwadze, że szkody niemajątkowej nie sposób wyrównać za pomocą świadczeń pieniężnych, lecz zadośćuczynienie w orzeczonym zakresie powinno w częściowo złagodzić ujemne przeżycia pokrzywdzonego

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na postawie § 17 ust. 2 pkt 3, § 20 i § 4 ust. 2 i ust 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r. (Dz.U. z 2019 r. poz. 18) na rzecz adw. A. K. kwotę 1549,80 złotych (w tym podatek VAT w stawce 23%, tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu sprawowanej na rzecz oskarżonego P. B. (1), biorąc pod uwagę nakład pracy adwokata w sprawie;

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na postawie § 17 ust. 2 pkt 3, § 20 i § 4 ust. 2 i ust 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r. (Dz.U. z 2019 r. poz. 18) na rzecz adw. A. K. kwotę 1549,80 złotych w tym podatek VAT w stawce 23%, tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu sprawowanej na rzecz oskarżonego K. W. (1), biorąc pod uwagę nakład pracy adwokata w sprawie;

Mając na uwadze sytuację finansową oskarżonych - na podstawie art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił ich w całości od ponoszenia kosztów sądowych i kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

8. PODPIS

II K 63/20

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE