Pełny tekst orzeczenia

sygn . akt II Ka 97/22

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

25 maja 2022 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu – II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący

-

sędzia Marek Podwójniak

Protokolant

-

st. sekr. sąd. Zdzisława Dróżdż

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wieluniu Dagmary Zawiei, po rozpoznaniu 25 maja 2022 r. sprawy: P. K. (1) oskarżonego z art. 178a § 1 k.k., na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu z 10 stycznia 2022 r. sygn. akt II K 429/21,

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od P. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 20,00 (dwadzieścia 00/100) złotych tytułem poniesionych w postępowaniu odwoławczym wydatków oraz wymierza mu opłatę za II instancję w kwocie 150,00 (sto pięćdziesiąt 00/100) złotych.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 97/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia 10 stycznia 2022 roku wydany w sprawie II K 429/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Naruszenie przepisów postępowania karnego mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie:

1)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej w sposób dowolny i sprzeczny z zasadami logiki, co skutkowało ustaleniem przez Sąd I instancji, iż oskarżony w dniu 21.11.2020r kierował pojazdem marki V. (...) w stanie nietrzeźwości, w sytuacji gdy oparcie rozstrzygnięcia na uznaniu, że zeznania świadków K. N. (1), M. N. (1) i D. N. (1) są jasne, logiczne i wzajemnie się uzupełniają, nie jest zasadne z uwagi na to, że zeznania te są nie tylko są wewnętrznie sprzeczne, ale ze względu ich zmienność na poszczególnych etapach czynności procesowych wymagały dalszej ich weryfikacji, czego Sąd I instancji oddalając wniosek o przeprowadzenie eksperymentu procesowego nie uczynił;

2)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej w sposób dowolny i sprzeczny z zasadami logiki o czym przesądza skonstruowanie przebiegu zdarzenia w części dotyczącej wyjaśnienia powodów, dla których to oskarżony miał podjąć jazdę pojazdem V. (...), w sytuacji gdy ustalenia te opierały się wyłącznie na przekonaniu Sądu o wystąpieniu takiego przebiegu zdarzenia bez wskazania jakichkolwiek argumentów przemawiających za powyższą wersją;

3)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej w sposób dowolny i sprzeczny z zasadami logiki, co skutkowało uznaniem zeznań świadka G. K. (1) co do spostrzeżeń na temat wyjazdu pojazdu świadka K. N. (1) w ślad za pojazdem V. (...) za niewiarygodne, w sytuacji gdy powyższe opierało się nie na analizie materiału dowodowego, ale oparcia tego twierdzenia przez Sąd meriti wyłącznie o związek rodzinny jaki zachodzi pomiędzy tym świadkiem a oskarżonym;

4)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej w sposób dowolny i sprzeczny z zasadami logiki, co wyrażone zostało w twierdzeniu, iż dowód z opinii osmologicznej wobec nie wykazania nim kierującego pojazdem V. (...) nie jest przydatny dla końcowego rozstrzygnięcia, w sytuacji gdy dowód ten nie potwierdzając sprawstwa oskarżonego stanowił dowód odciążający jego odpowiedzialność, tj. dowód istotny w rozumieniu art. 5 § 2 k.p.k.;

5)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej w sposób dowolny i sprzeczny z zasadami logiki o czym przesądza uznanie, że faktyczne przyznanie się świadka S. K. do prowadzenia pojazdu V. (...), co odnotowane zostało w treści nagranej rozmowy, nie może być uznane za przekonujące i decydujące dla uznania niewinności oskarżonego z uwagi na jego stan nietrzeźwości, w sytuacji gdy tego rodzaju depozycje wyrażane „ na gorąco” przez osobę nie kontrolującą swoich emocji zgodnie z doświadczeniem życiowym stanowi bardzo często odzwierciedlenie rzeczywistego przebiegu zdarzenia;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W ocenie Sądu Okręgowego organ I instancji nie dopuścił się uchybień w zakresie procedowania, jakie mogłyby podważyć prawdziwość dokonanych ustaleń faktycznych, albowiem postępowań w tej mierze – wbrew stanowiska zawartego w apelacji – zgodna z wymogami zakreślonymi w przepisie art. 7 k.p.k.

Tytułem wstępu podkreślić należy, że przepis ten formułuje ogólne zasady oceny zebranych w sprawie dowodów. Wykazanie, że został on naruszony wymaga wskazania, jaką konkretnie zawartą w nim regułę i w jaki sposób sąd naruszył. Nie można natomiast twierdzić, że ocena ta dokonana została w sposób dowolny, zastępując uzasadnienie tego twierdzenia wywodami na temat własnej wizji inkryminowanego zdarzenia. W przedmiotowej sprawie przeprowadzona przez organ meriti zebranych w sprawie dowodów pozostaje pod ochroną podanego już przepisu art. 7 k.p.k., gdyż przeprowadzona została w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia do prawdy. Stanowi przy tym wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyści jak i na niekorzyść oskarżonego, a nadto jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – argumentowane w uzasadnieniu kwestionowanego wyroku.

W kontekście tak przedstawionej problematyki powyższe zarzuty środka odwoławczego winny być ujawnione jako pozbawiona podstaw polemika z prawidłowymi czynnościami zrealizowanymi przez Sąd Rejonowy w Wieluniu.

Według skarżącego przekroczenie przez ten sąd granic swobodnej oceny dowodów skutkującej przypisaniem oskarżonemu zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 178a § 1 k.k. polegało na:

- uznaniu za wiarygodne zeznań świadków K. N. (1), M. N. (1) i D. N. (1), albowiem te relacje są wewnętrznie sprzeczne, ale też ulegają zmianie na poszczególnych etapach procesu,

- brak wyjaśnienia powodów, dla jakich to oskarżony miał podjąć kierowanie pojazdem mechanicznym bez wskazania argumentów przemawiających za takim ustaleniem,

- uznaniu zeznań świadka G. K. (1) za niewiarygodne w odniesieniu do wyjazdu samochodu K. N. (1) za pojazdem marki V. (...),

- stwierdzeniu nieprzydatności opinii osmologicznej dla rozstrzygnięcia sprawy,

- uznaniu, że faktyczne przyznanie się S. K. do prowadzenia pojazdu mechanicznego nie może być uznane za przekonujące dla uznania niewinności oskarżonego.

Odnosząc się do kwestionowanych zeznań K. N., M. N. i D. N., które miałyby pozostawać w znacznym między sobą zróżnicowaniu, ale też wypowiedzi te (poszczególnych wymienionych świadków) miałyby ulegać istotnym zmianom, to ich analiza w żadnym stopniu nie może prowadzić do ich zdyskredytowania, zwłaszcza w zasadniczych fragmentach, w jakich wskazywane jest kierowanie samochodem marki V. (...) przez oskarżonego w stanie nietrzeźwości. Nie mogą przy tym być akceptowane zapatrywania obrońcy P. K. (1) o istniejącej sprzeczności w zeznaniach K. N. (1) i M. N. (1) wobec relacji D. N. (1), która winna być wywodzona z jej stwierdzenia, że dokładnie nie widziała kierującego tym samochodem. Jednakże – co proponuje sam autor apelacji – D. N. obserwowała jedynie fragment zdarzenia, które przebiegało w obrębie obserwowanej przez nią posesji. Natomiast zarówno K. N. (1), jak i M. N. (1) z racji podejmowanych przez siebie działań, byli w stanie zdecydowanie szerszym przedstawić zachowanie się oskarżonego już od momentu, gdy podjechał on kierowanym przez siebie samochodem do zabudowań oznaczonych numerem 71 w Z., aż do czasu ich przybycia do nieruchomości zamieszkałej przez S. K.. Formułowane przez skarżącego zarzuty dotyczące zeznań wskazanych świadków jednoznacznie odnoszą się – w ocenie Sądu Okręgowego – jedynie do kwestii akceptowania w poszczególnych wypowiedziach w mniejszym lub w większym stopniu w zakresie następujących po sobie elementów zdarzenia. W pełni przez to należy podzielić stanowisko Sądu Rejonowego w Wieluniu, który w sposób wręcz drobiazgowy weryfikował te dowody, co znalazło odzwierciedlenie w pisemnych motywach kwestionowanego wyroku. Tenże organ zauważył przy tym różnice oraz nieścisłości w zeznaniach poszczególnych świadków, rozbieżnościom tym nadał określoną wagę. Z tego też względu w niniejszym postępowaniu odwoławczym w pełni podzielono zapatrywania organu meriti, w świetle których zeznania K. N., M. N. jak też D. N. to dowody, jakie cechuje spójność, logika, konsekwencja oraz wzajemne potwierdzenie się uzupełnianie, a wskazywane przez obrońcę oskarżonego marginalizowanie ujawnionych sprzeczności nie znajduje potwierdzenia w dokonanej przez Sąd Rejonowy w Wieluniu analizie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jak też w przeprowadzonej przez organ odwoławczy weryfikacji tej oceny.

Według Sądu Okręgowego w Sieradzu wybór wiarygodnych źródeł dowodowych to domena Sądu, który z dowodami tymi się styka, a jego natomiast powinnością jest przedstawienie (co czyni w pisemnym uzasadnieniu) argumentacji, jaka stanowiła podstawy do zajętego w tej mierze stanowiska. Z zadania tego w pełni wywiązał się Sąd Rejonowy w Wieluniu w rozpatrywanej sprawie. Jak już wcześniej podkreślono w uzasadnieniu wyroku z 10 stycznia 2022 roku w sposób jasny i nie budzący wątpliwości wskazano na przebieg następujących po sobie zdarzeń, jakie miały związek z przypisanym P. K. (1) przestępstwem. Dokonując tego oparto się na całokształcie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, który w trakcie przewodu sądowego zgodnie z regułami procesu karnego został w pełni ujawniony. Dotyczy to takich elementów jak pobytu oskarżonego w tej dacie na terenie nieruchomości położnej w Z. pod numerem 58, spożywanie tam przez niego alkoholu w towarzystwie innych osób. Tam pozostając oskarżony telefonicznie skontaktował się ze swoim szwagrem G. K. (1). Po odjeździe kierowanego przez G. K. pojazdu typu bus, do samochodu oznaczonego numerem rejestracyjnym (...) wsiadł S. K. zajmując miejsce pasażera oraz oskarżony P. K. (1), który pojazdem tym kierował, gdy przemieszczali się drogą publiczną do posesji oznaczonej numerem 66a. Gdy oskarżony przejechał obok niej, zatrzymał się przy nieruchomości pod numerem 71, gdzie doszło do kolizji ze stojącym przy drodze samochodem ciężarowym i gdzie jako kierujący widziany był przez K. N. (1), M. N. (1) oraz D. N. (1). Mężczyźni podążyli za oskarżonym do posesji S. K..

Przedstawiony przebieg rozpatrywanego zdarzenia jest niezbędny, gdy weźmie się pod uwagę zawarte w apelacji zarzuty. Według obrońcy P. K. Sąd I instancji nie przedstawił powodów, dla jakich oskarżony miał się podjąć kierowania pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości. Jednakże to nie zadaniem Sądu jest określenie motywów, jakimi oskarżony kierował się, gdy zdecydował się na prowadzenie samochodu po wcześniejszym spożywaniu alkoholu. Podkreślić należy, że odległość od miejsca wyjazdu do posesji S. K. była niewielka, a przejechanie obok tej nieruchomości i zatrzymanie się przy posesji oznaczonej numerem (...) winna być zdana na kanwę stanu nietrzeźwości oskarżonego.

Powyższe uwidocznienie przebiegu zdarzenia ma również za zadanie umiejscowienie przyjazdu do Z. G. K. (1). Sąd Rejonowy w Wieluniu słusznie odmawiając waloru wiarygodności części zeznań szwagra P. K. (1) uczynił to przez przyznanie innych zebranych w sprawie dowodów (spośród jakich wymienić też należy zeznania T. M. i M. K. (1)), wedle których świadek ten odjechał pojazdem typu bus z miejsca, gdzie oskarżony wcześniej spożywał alkohol przed ruszeniem stamtąd samochodu kierowanego przez P. K.. W żadnej mierze natomiast podstawą dyskredytacji części zeznań G. K. (1) nie były łączące go z oskarżonym więzi rodzinne.

W ocenie Sądu Okręgowego brak jest podstaw do uznania zasadności zarzutu dotyczącego sprzecznej z regułami wynikającymi z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oceny dowodu w postaci opinii osmologicznej zwłaszcza, że nie zostało tym dowodem wykazane sprawstwo oskarżonego. Obrońca P. K. przytaczając treść judykatu Sądu Najwyższego, wedle którego ułomności dowodów obciążających nie można na równi stawiać z ułomnościami dowodów obciążających, wskazując, że nie ma podstaw do stanowiska o nieprzydatności tego dowodu, a stanowisko to prowadzi również do naruszenia zasady obiektywizmu. Faktem jest, że Sąd Rejonowy w Wieluniu, że zarówno opinia z badań osmologicznych, jak i opinia z badań genetycznych nie są przydatne dla rozstrzygnięcia, bo nie udało się przy ich pomocy uzyskać informacji, kto kierował pojazdem. Obrońca oskarżonego jednakże opiera się przy formułowanym przez siebie zarzucie jedynie na zawartym w opinii osmologicznej, wniosku. Jednakże konieczne jest zwrócenie uwagi na zakres poddanego w trakcie badania osmologicznego materiału porównawczego, który stanowił ślad zabezpieczony w dniu 21.11.2020 r. podczas oględzin samochodu V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z fotela kierowcy oraz materiał osmologiczny pobrany z dłoni M. K. (2), S. K. oraz P. K. (1). Po zbadaniu tych śladów nie stwierdzono zgodności zapachowej pomiędzy tym zabezpieczonym przy oględzinach pojazdu mechanicznego a materiałem pobranym od wymienionych osób. Tymczasem – co nie jest kwestionowane w procesie – samochodem o podanym numerze rejestracyjnym krytycznego dnia kierował zarówno S. K., który przyjechał nim do miejsca, w jakim miały być wykonywane roboty budowlane i dokąd był przez niego przywożony alkohol i gdzie przebywał oskarżony, jak i pojazd ten prowadził jego ojciec M. K. (2), gdy z terenu swojej posesji udał się w stronę nieruchomości M. i D. N. (1). Podobnego potraktowania wymagają wyniki badań genetycznych, w których materiałem porównawczym były zabezpieczone ślady w postaci wymazów ze śluzówek policzków pobrane od M. K. (2), S. K. i P. K. (1) oraz ślad biologiczny pobrany z opisanego samochodu (z powierzchni lewarka zmiany biegów oraz z kierownicy). W ujęciu tak weryfikowanych dowodów słusznie Sąd I instancji uznał, że wskazane opinie nie mogły mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Według obrońcy oskarżonego zasada swobodnej oceny dowodów naruszona została również, gdy weźmie się pod uwagę nagraną rozmowę z udziałem S. K., w której miał on się przyznać do prowadzenia pojazdu. Dowód ten został (płyta z nagraniem tej rozmowy wraz z protokołem oględzin) poddany został odpowiedniej analizie przez Sąd Rejonowy w Wieluniu. Organ ten wskazał powody, wedle których uznał dowód ten za nie stanowiący podstawy przy ustalaniu stanu faktycznego. Ta argumentacja zawarta w pisemnych motywach kwestionowanego orzeczenia została w pełni podzielona w postępowaniu odwoławczym.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy (Sądowi I instancji) do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z uwagi na bezpodstawność zarzutów

3.2.

Naruszenie prawa procesowego karnego mającego wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia:

art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. przez oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie eksperymentu procesowego z uwagi na jego nieprzydatność w postępowaniu, w sytuacji gdy wniosek ten oparty o powziętą procesowo wiedzę o prędkości pojazdu V. (...), sposób jazdy kierującego, odległość pomiędzy posesją świadków M. N. (1) i D. N. (1) a posesją należącą do rodziny K. oraz ustalenie przedziałów czasowych udania się w „pościg” przez M. N. (1) za ww. pojazdem, jako jedyny mógł stanowić o weryfikacji prawdziwości twierdzeń świadków co do przebiegu zdarzenia z udziałem oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Według Sądu Odwoławczego oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie eksperymentu procesowego, którym to dowodem można byłoby zweryfikować prawdziwość twierdzeń świadków co do przebiegu zdarzenia było w pełni uzasadnione. Słusznie przy tym przyjęto, że wskazywany eksperyment nie będzie przydatny dla rozstrzygnięcia sprawy. Organ meriti oddalając omawiany dowód dokładnie określił możliwość zachowania wymaganych parametrów niezbędnych do jego przeprowadzenia i uzyskania za jego pomocą przydatnej dla poczynienia odpowiednich ustaleń wiedzy. Wyrazem akceptacji tego stanowiska jest oddalenie na rozprawie apelacyjnej ponownie zgłoszonego w środku odwoławczym tożsamego wniosku dowodowego, kiedy to przedstawiono argumentację w oparciu o przepis art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. pozostający w zgodności do rozstrzygnięcia z dnia 10 stycznia 2022 roku.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z uwagi na bezpodstawność zarzutów

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia 10 stycznia 2022 roku wydany w sprawie II K 429/21

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wszystkie podniesione w apelacji obrońcy P. K. (1) zarzuty okazały się bezzasadne. Sąd I instancji nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania, ani też błędów w ustaleniach faktycznych, zaś orzeczonej wobec oskarżonego kary nie można uznać za rażąco surową. We wcześniejszej części uzasadnienia wskazano, dlaczego wszystkie podniesione w apelacji zarzuty okazały się chybione. W świetle poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych, które okazały się w pełni prawidłowe, nie ma wątpliwości, że P. K. swoim zachowaniem będącym przedmiotem procesu wypełnił dyspozycję art. 178a § 1 k.k. Jednocześnie w sprawie nie wystąpiły jakiekolwiek uchybienia, które należałoby uwzględnić z urzędu. Wobec braku jakichkolwiek przesłanek uzasadniających wzruszenie zaskarżonego wyroku, orzeczenie zostało utrzymane w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji obrońcy P. K. (1) na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. kosztami sądowymi obciążono oskarżonego zasądzając od niego na rzecz Skarbu Państwa:

- kwoty 20,00 złotych tytułem poniesionych wydatków,

- kwoty 150,00 złotych tytułem opłaty.

Sąd nie znalazł podstaw do uznania, że uiszczenie tych należności przez oskarżonego nie będzie stanowiło dla niego zbytniej dolegliwości.

7.  PODPIS