Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV U 79/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2021 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR del. Beata Bury

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Katarzyna Pokrzywa

po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2021 r. w Rzeszowie

na rozprawie

sprawy z wniosku J. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o emeryturę pomostową

na skutek odwołania J. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

z dnia 25.11.2020 r. znak (...)

I.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. z dnia 25.11.2020 r., znak: (...)w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy J. B. prawo do emerytury pomostowej poczynając od października 2020r., tj. od miesiąca złożenia wniosku i ustala brak odpowiedzialności organu rentowego za niewyjaśnienie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydani decyzji,

II.  zasądza od organu rentowego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. na rzecz wnioskodawcy J. B. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.-

Sygn. akt IV U 79/21

UZASADNIENIE

do wyroku z dnia 29 marca 2021 r.

Zaskarżoną decyzją z dnia 25 listopada 2020 r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił J. B. prawa do emerytury pomostowej.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że wnioskodawca nie spełnił warunków z art. 4 ustawy o emeryturach pomostowych, albowiem:

- nie posiada 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych,

- przed 1 stycznia 1999 r. nie wykonywał pracy w warunkach szczególnych, o której mowa w art. 3 ust. 1 i 3 ww. ustawy lub art. 32-33 ustawy emerytalnej.

Do stażu pracy organ uwzględnił okres pracy w warunkach szczególnych od 1 września 2020 r. do 16 października 2020 r. Nie uwzględnił natomiast okresów:

- 1 maja 1975 r. – 23 maja 1997 r.,

- 24 maja 1997 r. – 25 stycznia 2002 r.,

- 26 stycznia 2002 r. – 27 grudnia 2014 r.,

- 16 stycznia 2005 r. – 30 lipca 2005 r.,

- 12 maja 2008 r. – 31 grudnia 2009 r.

Było to zatrudnienie w(...), który nie wystawił świadectw wykonywania pracy w warunkach szczególnych, a ze świadectw pracy wynika: uczeń praktycznej nauki zawodu, monter instalacji technologicznych i spawacz. Co do świadectw z 2004 r. i 2009 r. pracodawca nie określił rodzaju wykonywanej pracy według wykazu działu i pozycji rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

Wnioskodawca J. B. odwołał się od powyższej decyzji i wniósł o jej zmianę poprzez przyznanie mu prawa do emerytury pomostowej. W odwołaniu podniósł, że zakład pracy został zlikwidowany, a świadkowie potwierdzą rodzaj wykonywanej przez niego pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Powołał się na tok sprawy prowadzonej przed tut. Sądem IV U 477/20, w której odwołanie oddalono z uwagi na nierozwiązanie przez wnioskodawcę stosunku pracy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca J. B. urodził się w dniu (...)

W dniu 26 października 2020 r. ww. ponownie wystąpił o emeryturę pomostową. Był to trzeci wniosek skarżącego w tym przedmiocie.

J. B. w l. 1975-1978 uczęszczał do szkoły zawodowej przy(...) jako uczeń w zawodzie monter rurociągów przemysłowych, a następnie pracował w (...) w R., a następnie – w (...)w l. 1978-2009 (od 19 lipca 1978 r.).

W okresie od 19 lipca 1978 r. wnioskodawca formalnie pracował na stanowisku montera urządzeń i instalacji, a od 1 kwietnia 1983 r. – spawacza, od 1 sierpnia 1985 r. – montera spawacza i od 1 listopada 1985 r. – spawacza.

W 1980 r. J. B. uzyskał uprawnienia spawacza. Następnie zdobywał kolejne uprawnienia z tym związane.

(dowód: książeczka spawacza – k. 18-26)

W okresie od 15 maja 1989 r. do 5 października 1990 r. wnioskodawca był zatrudniony na budowie eksportowej w Iraku. Po powrocie i wykorzystaniu urlopu przebywał na urlopie bezpłatnym (9 stycznia 1991 r. – 30 kwietnia 1992 r.).

Przez cały okres zatrudnienia skarżący pracował przy spawaniu, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wykonując również pewne czynności przy montowaniu rurociągów. Spawanie (gazowe i elektryczne oraz w osłonie argonu) odbywało się na różnych budowach ((...), (...), (...), (...)) i dotyczyło instalacji technologiczno-przemysłowych (sieci gazowe i ciepłownicze). Wnioskodawca zajmował się pracą spawalniczą także przed zdobyciem uprawnień (1980) z uwagi na praktykę występującą w zakładzie pracy – takim pracownikom zlecano spawanie tzw. niedozorowe, tj. dotyczące pracy, które nie podlegały odbiorowi przez Urząd Dozoru Technicznego.

Wnioskodawca pracował jako spawacz również na budowach eksportowych.

(...). w upadłości w R. wydał wnioskodawcy w dniu 27 grudnia 2004 r. świadectwo pracy, ze wskazaniem, że w okresie od 1 września 1975 r. do 27 grudnia 2004 r. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy jako uczeń przyzakładowej szkoły w zawodzie monter rurociągów przemysłowych, monter instalacji technologicznych oraz spawacz. W pkt 8 tegoż świadectwa wpisano, że wykonywał pracę w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze („tak”) bez bliższego doprecyzowania. Pracodawca nie wydał świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

Od 30 września 2010 r. do 31 sierpnia 2020 r. J. B. był zatrudniony w (...). w S. W.jako spawacz.

Od 1 września 2020 r. do 16 października 2020 r. wnioskodawca był zatrudniony w(...) w L. jako ładowacz nieczystości stałych w pełnym wymiarze czasu pracy. Była to praca przy wywozie nieczystości stałych i płynnych oraz prace na wysypiskach i wylewiskach nieczystości związane z bardzo ciężkim wysiłkiem fizycznym wymienione w Załączniku nr 1 poz. 38 do ustawy o emeryturach pomostowych. Wnioskodawca był umieszczony w ewidencji pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, za których opłacana jest składka na Fundusz Emerytur Pomostowych i wykonywał pracę w warunkach szczególnych.

Praca spawacza jest usytuowana w rozporządzeniu Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1983 nr 8 poz. 43), wykaz A, w dziale XIV pod poz. 12 i Załączniku nr 1 do Zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. U. MHPM nr 1-3, poz. 1) w dziale VIII.

Praca montera instalacji technologicznych, w głębokich wykopach, wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, jest usytuowana w rozporządzeniu Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1983 nr 8 poz. 43) wykaz A, dział V pkt 1 (roboty wodnokanalizacyjne oraz budowa rurociągów w głębokich wykopach).

Zaskarżoną decyzją organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury pomostowej.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 24 czerwca 2020 r. (IV U 477/20) Sąd Okręgowy w Rzeszowie oddalił odwołanie wnioskodawcy od decyzji organu rentowego z dnia 28 lutego 2020 r. ( (...)) z uwagi na nierozwiązanie stosunku pracy.

(dowód: akta organu rentowego, akta emerytalne wnioskodawcy, zeznania świadków: Z. Ś. – k. 38-39, R. B. – k. 39-40, H. S. – k. 40, zeznania wnioskodawcy J. B. – k. 40-41)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o niekwestionowaną i tym samym wiarygodną dokumentację złożoną w aktach organu rentowego.

Aspekt wiarygodności posiadają ujawnione w toku postępowania dowody z dokumentów. Ich treść i autentyczność nie budzi wątpliwości, stanowiąc odzwierciedlenie stanu rzeczywistego.

Atrybutem wiarygodności Sąd obdarzył również zeznania złożone przez świadków: Z. Ś., R. B. i H. S. oraz wnioskodawcę J. B.. W ocenie Sądu były one jasne, spójne i korespondowały z dokumentami stanowiącymi podstawę rozstrzygnięcia. Z powyższych względów, zostały uwzględnione przez Sąd przy dokonywaniu ustaleń faktycznych. Jak wynika z zeznań świadka Z. Ś. wnioskodawca, poza spawaniem, pracował również „przy montowaniu rurociągu” (k. 39).

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie spór pomiędzy stronami dotyczył tego, czy wnioskodawca w okresie zatrudnienia w (...) wykonywał pracę w szczególnych warunkach w rozumieniu ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2020 r., poz. 53), zwanej dalej „ustawą emerytalną”. W konsekwencji spór sprowadzał się do tego, czy wnioskodawca legitymuje się na dzień 31 grudnia 1998 r. 15-letnim stażem pracy w rozumieniu art. 32 ust. 3 pkt 4 ustawy emerytalnej.

Zgodnie z treścią art. 4 i art. 49 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1924), warunkiem skutecznego ubiegania się o emeryturę pomostową jest legitymowanie się określonym stażem pracy w warunkach szczególnych lub w szcze­gólnym charakterze (w rozumieniu ustawy o emeryturach pomostowych lub „dotychczasowych przepisów", czyli ustawy emerytalnej w zw. z rozporządzeniem Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r.) oraz kontynuowanie pracy w tych warunkach po wejściu w życie ustawy, a więc po 1 stycznia 2009 r.

Emerytura pomostowa przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

1.  urodził się po dniu 31.12.1948 r.;

2.  ma okres pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat;

3.  osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat dla kobiet i co najmniej 60 lat dla męż­czyzn;

4.  ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony na zasadach określonych w art. 5-9 i art. 11 ustawy emerytalnej, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25 lat dla mężczyzn;

5.  przed dniem 1.1.1999 r. wykonywał prace w szczególnych warunkach lub prace w szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych lub art. 32 i art. 33 ustawy emerytalnej;

6.  po dniu 31.12.2008 r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowycch;

7.  nastąpiło z nim rozwiązanie stosunku pracy.

W obecnym stanie prawnym nie wszystkie prace w szczególnych warunkach lub w szczegól­nym charakterze, w poprzednim uprawniające do emerytury w obniżonym wieku na podstawie art. 32 i 184 ustawy emerytalnej, również obecnie uprawniają do emerytury pomostowej. Znaczenie mają tylko prace wymienione w załączniku nr 1 i 2 do ustawy. W ustawie z 2008 r. ograniczono zakres prac w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze w porównaniu do zakresu prac w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze dotąd przewidzianym w załączniku do rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Nie ulega wątpliwości, jak słusznie podnosi ZUS, że okres praktycznej nauki zawodu wnioskodawcy w l. 1975-1978 r. nie może być uwzględniony do stażu pracy w szczególnych warunkach, gdyż zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia z 7 lutego 1983 r., okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w tym rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Praca na podstawie umowy o naukę zawodu wyko­nywana była w rozmiarze mniejszym niż obowiązujący na danym stanowisku. Sąd Okręgowy podziela w tym zakresie pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 25 kwietnia 2017 r. (II UK 176/16) i przyjmuje za własne twierdzenie, że młodociany odbywający naukę zawodu w ramach umowy zawartej w zakładem pracy na podstawie przepisów ustawy o nauce zawodu, przyuczaniu do określonej pracy i warunkach zatrudniania młodocianych w zakładach pracy oraz o wstępnym stażu pracy miał status pracownika, również w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym oraz ubezpieczeniu społecznym, lecz ta kwalifikacja nie jest wystarczająca do uznania okresu nauki za okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach wykonywanej ze względu na obniżony czas pracy pracowników młodocianych. Uczeń przyuczany do wykonywania prac o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia, określonych w art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach, nie mógł ich wykonywać i faktycznie nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na zasadach określonych w § 2 ust. 1 rozporządzenia.

Natomiast praca spawacza, którą wykonywał wnioskodawca od 1978 r., tj. po ukończeniu szkoły, jest usytuowana w rozporządzeniu Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1983 nr 8 poz. 43), wykaz A, dział XIV poz. 12 i Załączniku nr 1 do Zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. U. MHPM nr 1-3, poz. 1) w dziale VIII. W poz. 12 działu XIV wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządze­nia wymieniono „prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowodorowym ", a określenie „prace przy spawaniu" obejmuje prace wykonywane w przebiegu procesu spawania. Za prace „przy spawaniu" mogą być zatem uznane prace wykonywane przez osoby zatrudnione nie tylko na stanowisku spawacza, pod warunkiem jednakże, że uczestniczą one w procesie spawania. Nie jest jednocześnie konieczne wykonywanie wszystkich rodzajów spawania na zasadzie kumulacji, tj. spawania elektrycznego, gazowego i atomowodorowego. Nie tyle zatem chodzi o nazwę stanowiska, co o charakter wykonywanych czynności. Analogicznie należy ocenić posiadanie formalnych uprawnień.

Odwołujący jako spawacz, w prze­biegu dniówki roboczej, wykonywał prace przynależne temu stanowisku. Do obowiązków spawacza - oprócz prac typowo spawalniczych - mogą wchodzić również prace polegające na wcześniejszym połączeniu elementów, które następnie zostaną pospawane (montaż). Zatem są to prace ściśle związane z przebiegiem procesu spawania, wobec czego nie ma podstaw do ich wyłączenia z prac spawalniczych. Ustawodawca - określając pracę w szczególnych warunkach - wyraźnie użył określenia „przy spawaniu" zamiast terminu „spawacz", co pozwala objąć nim także prace monterskie. Takie rozumienie rozważanego zwrotu wynika z jego wykładni logiczno-językowej. Tak więc wykonywanie prac monterskich, o ile są ściśle związane z przebiegiem procesu spawania, nie zmienia faktu, iż mamy do czynienia z wykonywaniem w tym zakresie prac „przy spawaniu”. W przypadku wnioskodawcy można również rozważyć wykonywanie pracy montera instalacji technologicznych, na co naprowadzają zeznania świadka Z. Ś.. Odnośnie tych prac, wykonywanych w wykopach, z ustaleń faktycznych wynika, że prace te wykonywane były na różnej głębokości, do 1,5 metra (dział V pkt 1 załącznika A do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze – "roboty wodnokanalizacyjne oraz budowa rurociągów w głębokich wykopach"). Brak jest podstaw prawnych do stosowania, w celu dookreślenia sformułowania "głębokie wykopy" zawartego w rozporządzeniu, wytycznych zawartych w normach (Norma PN-81/B-10725), i w konsekwencji, wyłączenia z tych prac tych, które wykonywane były na głębokości mniejszej niż 3 metry. Zdaniem Sądu, prace te również należy uznać za wykonywane w szczególnych warunkach,. Innymi słowy, fakt, że prace wykonywane były na różnej głębokości, niekiedy nie sięgającej 3 metrów nie oznacza, że nie były one wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach. Nawet jednak, gdyby przyjąć, że wnioskodawca w jakimś czasie pracował w wykopach poniżej 3 m, to i tak w tych wykopach spawał, czyli wykonywał „inną” pracę w warunkach szczególnych (por. wyrok SN z 5.6.2012 r., II UK 277/11).

W konsekwencji, należało przyjąć, że mimo, że wymienione powyżej świadectwo pracy nie jest świadectwem pracy w warunkach szczególnych oraz występują w nim oprócz stanowiska spawacza również inne rzekomo zajmowane stanowiska przez ubezpieczonego, to faktycznie ubezpieczony wyłącznie, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pracował jako spawacz. Inne stanowiska określone w świadectwie pracy zostały tam zamieszczone wyłącznie w celu podwyższenia zaszeregowania płacowego ubezpieczonego, co szczególnie przed 1990 r. było praktyką powszechnie stosowaną w zakładach pracy. Fakt wystawienia niezgodnego ze stanem faktycznym dokumentu przez pracodawcę nie może w sposób niekorzystny wpływać na sytuację ubezpieczonego, gdyż sytuacja taka - jako niezależna od niego - nie powinna być postrzegana jako uchybienie z jego strony. Faktycznie praca wykonywana przez wnioskodawcę była pracą w warunkach szczególnych w rozumieniu powołanych przepisów.

Końcowo należy podkreślić, że sam fakt wykonywania pracy w takich warunkach, bez względu na ilość zajmowanych stanowisk, będzie uzasadniał uznanie kwalifikacji warunków szczególnych. Przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji, jako pracy w szczególnych warunkach. Usystematyzowanie prac o znacznej szkodliwości i uciążliwości do oddzielnych działów oraz poszczególnych stanowisk w ramach gałęzi gospodarki nie jest dowolne, gdyż należy przyjąć, że konkretne stanowisko narażone jest na ekspozycję na czynniki szkodliwe w stopniu mniejszym lub większym w zależności od tego, w którym dziale przemysłu jest umiejscowione. Konieczny jest bezpośredni związek wykonywanej pracy z procesem technologicznym właściwym dla danego działu gospodarki (por. wyrok SN z 11.01.2017 r., I UK 493/15). Jednocześnie podkreślenia wymaga, że istotne znaczenie ma udowodnienie rodzaju wykonywanej pracy (zajmowanego stanowiska), przesądzająca nie jest natomiast adnotacja w dokumentacji kadrowo-płacowej, albowiem może ona nie odzwierciedlać stanu rzeczywistego. O tym, czy praca była wykonywana w szczególnych warunkach, decyduje nie stanowisko, lecz wykonywane czynności. Ustalenie zatem, jakie prace wnioskodawca faktycznie wykonywał, nie zaś nazwa zajmowanego stanowiska, przesądza o ewentualnym istnieniu przesłanek do przyznania dochodzonego świadczenia (z uzasadnienia wyroku SN z dnia 21.04.2004 r., II UK 337/03).

Sąd, w toku postępowania zainicjowanego odwołaniem wnioskodawcy, nie może zatem ograniczać możliwości udowodnienia, że dana praca wykonywana była w szczególnych warunkach jedynie do świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach wystawionych według ustalonego w przepisach wzorca, lecz powinien wszelkimi dostępnymi dowodami wskazanymi przez strony postępowania dokonać oceny, czy praca w okresie spornym była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W postanowieniu z 10.4.2018 r. (I UK 242/17) SN wskazał, że stwierdzenie przez organ rentowy, że „warunki szczególne stwierdza pracodawca” w sposób oczywisty nie jest przyznaniem faktu wykonywania pracy w warunkach szczególnych w okresie objętym świadectwem wykonywania prac w szczególnych warunkach (art. 229 KPC) ani nie można z tego wywodzić, że jest to fakt niezaprzeczony przez organ rentowy (art. 230 KPC). Skoro mimo przedłożenia tego świadectwa organ rentowy odmawia prawa do świadczenia, nie uznając wymienionej w nim pracy za pracę w warunkach szczególnych i to właśnie stanowi przedmiot postępowania sądowego, to fakt ten jest między stronami sporny, a ciężar jego udowodnienia ( onus probandi) spoczywa na ubezpieczonym, zgodnie z ogólną regułą wyrażoną w art. 6 KC.

Należy wskazać, że zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego wyrażonym w wyroku z dnia 9.4.2009 r. (I UK 316/08) w postępowaniu przed sądem ubezpieczeń społecznych w sprawach o świadczenia emerytalno-rentowe prowadzenie dowodu z zeznań świadków lub z przesłuchania stron nie podlega żadnym ograniczeniom. Nie może zatem ulegać wątpliwości, że pracownik albo ubezpieczony ubiegający się o świadczenie z ubezpieczenia społecznego może w postępowaniu przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych wszelkimi dowodami wykazywać okoliczności, od których zależą jego uprawnienia z tytułu ubezpieczenia - także wówczas, gdy z dokumentu (np. zaświadczenia o zatrudnieniu) wynika coś innego (art. 473 KPC). Należy wprawdzie stwierdzić, że okres zatrudnienia w szczególnych warunkach organ rentowy stwierdza na podstawie wystawianych przez zakład pracy świadectw pracy, jednakże pracownik nie może ponosić ujemnych konsekwencji za niedokładności w określaniu stanowisk pracy przez pracodawcę, albo braku wystawienia stosownych zaświadczeń, jeżeli w sposób niebudzący wątpliwości wykaże wykonywanie pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Nawet zatem, jeśli w niektórych dokumentach znajdujących się w aktach osobowych ubezpieczonego w sposób nieprawidłowy została wskazana nazwa stanowiska zajmowanego przez ubezpieczonego, to i tak nie może to być decydującym kryterium w zakresie jego oceny pod kątem zakwalifikowania do prac wykonywanych (czy też nie) w szczególnych warunkach, zwłaszcza wobec kategorycznych i w pełni wiarygodnych zeznań powołanych w sprawie świadków, wyjaśnień ubezpieczonego oraz informacji wynikających z akt (wyrok SA w Gdańsku z 17.5.2013 r., III AUa 1585/12).

Mając na uwadze powyższe, należało przyjąć, iż wnioskodawca spełnił wszystkie warunki przewidziane w art. 4 i 49 ustawy o emeryturach pomostowych do nabycia prawa do emerytury pomostowej, w tym wypełnił wymóg pracy przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach i w szczególnym charakterze na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Z tych też względów - na podstawie art. 477 14 § 2 KPC - Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy prawo do tego świadczenia od miesiąca złożenia wniosku. Zgodnie bowiem z art. 129 ustawy emerytalnej, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, z uwzględnieniem ust. 2.

Ponieważ przesądzenie w sprawie spornej kwestii wymagało przeprowadzenia postępowania dowodowego przed Sądem, w tym przesłuchania świadków, czyli podjęcia czynności typowo procesowych, opierając się na treści art. 118 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ustalono brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 KPC w zw. z art. 108 KPC i § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800) - 180,00 zł.