Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 stycznia 2022 roku

Sąd Okręgowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia Tamara Kulczewska- Miszczak

po rozpoznaniu w dniu 11 stycznia 2022 r. w Słupsku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania J. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.,

z dnia 5 października 2020, znak: JO/0/037103543

o jednorazowe odszkodowanie

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

od wyroku Sądu Rejonowego w Słupsku, V Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w S.

z dnia 16 lipca 2021r , w sprawie VU 252/20

oddala apelację

SSO Tamara Kulczewska- Miszczak

Sygn. akt V Ua 26/21

UZASADNIENIE

Ubezpieczona J. S. wniosła odwołanie od decyzji (...) Oddział w S. z dnia 05.10.2020r., odmawiającej prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku z dnia 31.05.2020r., domagając się jej zmiany. Zarzuciła organowi rentowemu błędne ustalenia stanu faktycznego.

Organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. w odpowiedzi na odwołanie, wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Wyrokiem z 16 lipca 2021 r., wydanym w sprawie VU 252/20, Sąd Rejonowy w Słupsku, V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił w całości zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonej J. S. prawo do jednorazowego odszkodowania w kwocie 4.920 zł.
( cztery tysiące dziewięćset dwadzieścia złotych) z tytułu wypadku przy pracy
z dnia 31 maja 2020 r. – za 5 % uszczerbku na zdrowiu.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł organ rentowy.

Zaskarżył wyrok w całości .

Domagał się jego zmiany poprzez oddalenie odwołania.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

-sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego materiału dowodowego poprzez przyjęcie, że ubezpieczona doznała urazu kręgosłupa w wyniku wypadku przy pracy z dnia 31 maja 2020 r.

W odpowiedzi na apelację ubezpieczona domagała się oddalenia apelacji organu rentowego.

Po rozpoznaniu apelacji Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego nie zasługuje na uwzględnienie.

Z uwagi na treść art. 382 k.p.c., sąd II instancji ma nie tylko uprawnienie, ale wręcz obowiązek rozważenia na nowo całego zebranego w sprawie materiału oraz dokonania własnej, samodzielnej i swobodnej oceny, w tym oceny zgromadzonych dowodów (uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1998 r., II CKN 704/97 - za pośrednictwem Systemu (...) Prawnej Lex). Sąd II instancji nie ogranicza się zatem tylko do kontroli sądu I instancji, lecz bada ponownie całą sprawę, a rozważając wyniki postępowania przed sądem I instancji, władny jest ocenić je samoistnie. Postępowanie apelacyjne jest więc przedłużeniem procesu przeprowadzonego przez pierwszą instancję, co oznacza, że nie toczy się on na nowo.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił Sądowi rozpoznającemu apelację na konstatację, że dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia stanu faktycznego stanowiące podstawę wydania zaskarżonego wyroku były prawidłowe.

Sąd I instancji właściwie ocenił zebrany materiał dowodowy, kierując się przy tym zasadami logicznego rozumowania.

Dokonał także prawidłowej oceny merytorycznej zgłoszonych przez powódkę roszczeń.

W konsekwencji, zarzuty podniesione w treści apelacji przez organ rentowy, w ocenie Sądu II instancji, stanowią jedynie gołosłowną polemikę z prawidłowymi ustaleniami i stanowiskiem Sądu Rejonowego.

W rozpoznawanej sprawie między stronami spornym było, czy ubezpieczonej przysługuje prawo do jednorazowego odszkodowania w związku ze zdarzeniem z dnia 31.05.2020r.

W tym celu, z uwagi na konieczność dysponowania wiedzą specjalną, w oparciu o przepis art. 278 k.p.c., przeprowadzony został dowód z opinii biegłych sądowych.

Z treści pisemnej opinii sporządzonej przez biegłego z zakresu ortopedii wynika, że u J. S. rozpoznano dyskopatię odcinka lędźwiowego kręgosłupa i (...). Odpowiadając na pytania Sądu biegły wskazał, że nie stwierdził uszczerbku na zdrowiu w związku z wypadkiem z dnia 31.05.2020r.

Wskazał nadto, że u J. S. stwierdził pewne niewielkie dolegliwości związane z przebytym wypadkiem, ale tabela procentowego uszczerbku na zdrowiu nie zawiera punktu, który umożliwiłby zakwalifikowanie tych istniejących dolegliwości jako procentowy uszczerbek na zdrowiu.

W ocenie biegłego, z historii choroby wynika, że ubezpieczona mogła się leczyć z powodu ww. schorzenia w okresie 2013/2017, natomiast wypadek w pracy spowodował uaktywnienie się schorzenia samoistnego uprzednio istniejącego.

Sąd Rejonowy przeprowadził również dowód z pisemnej opinii biegłego sądowego z zakresu neurologii. I tak, z treści tej opinii wynika, że u J. S. rozpoznano: zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa; stan po urazie przeciążeniowym kręgosłupa lędźwiowego (31.05.2020r.); przewlekłe korzeniowe zespoły bólowe lędźwiowe.

Biegły neurolog wskazał, iż wykonując pracę w dniu 31.05.2020r. ubezpieczona doznała urazu przeciążeniowego odcinka lędźwiowo-krzyżowego, co bezspornie wynika z przedstawianej dokumentacji powypadkowej oraz dokumentacji leczenia.

W ocenie biegłego neurologa, w wyniku przedmiotowego zdarzenia doszło u ubezpieczonej do powstania przewlekłego, pourazowego zespołu korzeniowego lędźwiowo-krzyżowego.

Biegły zauważył, że potwierdza ten fakt również obecność nowych zmian patologicznych opisanych w badaniu rezonansu magnetycznego z dnia 09.06.2020r. w porównaniu do badania z dnia 23.10.2019r.

Z treści opinii wynika, że powoduje to uszczerbek w myśl punktu 94 ppkt c w wysokości 5% - zgodnie z procentową oceną stanowiącą załącznik do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002r. Nadto, biegły stwierdził w treści opinii, że w wyniku ww. zdarzenia, u J. S. doszło do istotnego pogorszenia się stanu jej zdrowia.

W ocenie Sądu Okręgowego, opinie biegłych spełniają wymogi fachowości, rzetelności i są logiczne.

Wnioski zawarte w opiniach zostały uzasadnione w sposób jasny i przekonywujący.

Opinie są jednoznaczne i stanowcze. W tym stanie rzeczy przedmiotowe opinie przyjąć należało za podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, co do stanu zdrowia ubezpieczonej. Opinie nie zostały skutecznie zakwestionowane przez żadną ze stron postępowania- w tym organ rentowy reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika.

W orzecznictwie sądowym za zewnętrzną przyczynę sprawczą wypadku przy pracy uznaje się m.in. nadmierny wysiłek pracownika czy szczególne przeciążenie fizyczne, podźwignięcie się przy pokonaniu oporu siły ciężkości przenoszonego czy dźwiganego przedmiotu, a także stan nagłego nietypowego stresu, wzburzenia czy strachu (tak SN w wyroku z dnia: 09 listopada 1971 r., II CR 441/71; 9 lipca 1991 r., II PRN 3/91, OSP 1992/11/263; 29 stycznia 1997 r., II UKN 70/96, OSNAP 1997/18/357; 28 stycznia 1998 r., II UKN 482/97; 14 września 2000 r., II UKN 709/99).

Sąd Najwyższy uznaje, że wysiłek fizyczny, powodujący w czasie pracy uszkodzenie organu wewnętrznego pracownika, dotkniętego schorzeniem samoistnym, może uzasadniać kwalifikowanie tego zdarzenia za wypadek przy pracy, jeżeli wysiłek ten, będący zdarzeniem zewnętrznym, w sposób istotny przyspieszył lub pogorszył istniejący już stan chorobowy.

Z przyczyn natury faktycznej i prawnej omówionych powyżej Sąd Okręgowy oddalił apelację organu rentowego jako bezzasadną w oparciu o art. 385 k.p.c., o czym orzeczono w sentencji wyroku.

Sędzia Tamara Kulczewska-Miszczak