Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód R. P. wniósł przeciwko pozwanemu (...) spółce akcyjnej w W. o zapłatę kwoty 1129,30 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 lutego 2021 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, tytułem pełnych kosztów naprawy pojazdu O. (...).

Nakazem zapłaty z dnia 20 października 2021 r. sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwany wniósł sprzeciw, zaskarżając nakaz w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany zakwestionował ustalony przez powoda zakres jak i koszt naprawy. Nadto pozwany zakwestionował żądanie dotyczące odsetek.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 11 grudnia 2020 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ należący do (...) spółki akcyjnej w S. pojazd marki O. (...) nr rej. (...). Sprawca zdarzenia posiadał ważną polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z (...) spółką akcyjną w W..

Poszkodowana dokonała zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawcy szkody, który przyjął na siebie odpowiedzialność co do zasady i wszczął postępowanie likwidacyjne.

Bezsporne.

Poszkodowana przekazała uszkodzony pojazd do naprawy warsztatowi naprawczemu powoda.

Dnia 5 stycznia 2021 r. powód sporządził kalkulację naprawy pojazdu poszkodowanej na kwotę 6802,72 zł brutto (6157,50 zł - 50% brutto).

Dnia 21 stycznia 2021 r. powód wystawił na rzecz poszkodowanej fakturę VAT nr (...), na kwotę 6157,60 zł brutto, tytułem kosztów naprawy. Uszkodzony pojazd wykorzystywany był przez poszkodowaną do prowadzenia działalności gospodarczej, wobec czego przysługiwało jej odliczenie 50% podatku VAT.

Dowód:

- kalkulacja z dnia 5 stycznia 2021 r. k. 18-20;

- faktura VAT k. 17;

- akta szkody płyta CD k. 48.

Decyzją z dnia 10 lutego 2021 r. ubezpieczyciel sprawcy szkody przyznał poszkodowanej odszkodowanie w kwocie 5006,18 zł netto wraz z 50% podatku vat.

Dowód:

- decyzja (...) z dnia 10 lutego 2021 r. k. 22;

- potwierdzenie wpłaty k. 23.

Dnia 17 marca 2021 r. poszkodowana zawarła z powodem umowę cesji wierzytelności, na mocy której przelała na rzecz powoda wierzytelność przysługującą jej w stosunku do (...) spółki akcyjnej w W., z tytułu szkody z dnia 11 grudnia 2020 r. objętą fakturą VAT nr (...).

Dowód:

- umowa cesji z dnia 17 marca 2021 r. k. 21.

Pismem z dnia 3 września 2021 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 1129,30 zł tytułem dalszego odszkodowania, w terminie 7 dni. Decyzją z dnia 6 września 2021 r. pozwany odmówił wypłaty dalszego odszkodowania.

Dowód:

- pismo z dnia 3 września 2021 r. k. 24-25.

- decyzja (...) z dnia 6 września 2021 r. k. 26.

Uzasadniony przeciętny koszt naprawy samochodu marki O. (...), nr rej. (...) celem odtworzenia jego stanu sprzed zdarzenia z dnia 11 grudnia 2020 r., przy użyciu części oryginalnych sygnowanych znakiem producenta pojazdu jakości O oraz w przypadku realizacji naprawy w dobrze wyposażonym warsztacie nieautoryzowanym wynosił 5 678,08 zł netto (6331,06 zł wraz z 50% podatkiem VAT).

Zakwalifikowane do wymiany drzwi tylne prawe pojazdu i ich folia dostępne były wyłącznie jako części oryginalne sygnowane logo producenta pojazdu, zatem pozostawało jedynie ich użycie do naprawy.

Urealniony, łączny czas trwania właściwej naprawy omawianego samochodu wynosił 3 dni robocze.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego W. S. k. 96-108.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowił art. 822 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Odpowiedzialność pozwanego towarzystwa ubezpieczeń wynikała również z art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązkiem odszkodowawczym ubezpieczyciela wobec poszkodowanego są objęte wszelkie postaci szkody wyrządzone tej osobie, a więc zarówno szkody na osobie, jak i szkody na mieniu, co wynika z art. 34 ust. 1 powołanej ustawy.

W sprawie bezsporna była odpowiedzialność pozwanego za zdarzenie drogowe objęte pozwem.

Sporny był zakres i koszt naprawy pojazdu poszkodowanej.

Legitymacja powoda do dochodzenia roszczeń na własną rzecz wynika z przedłożonego przez niego umowy cesji oraz z art. 509 k.c. Zgodnie z normą zawartą w art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Z kolei norma zawarta w art. 510 § 1 k.c. stanowi, iż umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

W spornym zakresie oparto się na dokumentach przedłożonych przez strony, a także opinii biegłego sądowego, która nie była kwestionowana przez strony procesu. Niezasadny był zarzut pozwanego, wskazujący na uchybienie przez poszkodowanego obowiązkowi minimalizacji szkody, z uwagi na nie skorzystanie z oferty naprawy przedstawionej przez pozwaną. Po pierwsze pozwany w żaden sposób nie wykazał aby faktycznie złożył poszkodowanemu taką ofertę. W aktach szkody nie znajduje się żaden dokument potwierdzający jej doręczenie poszkodowanemu, a jedynie sam kosztorys oraz pisma pozwanej. Na ich podstawie nie sposób ustalić, czy i ewentualnie kiedy poszkodowany otrzymał kosztorys i propozycję naprawy. Po drugie z samej informacji zawartej w kosztorysie wynikało, że pozwany nie gwarantował dostępności części zamiennym w podanych przez siebie cenach. W tym celu poszkodowany miał dopiero kontaktować się z jej pracownikami, aby ustalić czy części takie, w podanych cenach są dostępne. Po trzecie wreszcie jak wynikało z opinii biegłego, kosztorys pozwanego nie uwzględniał wszystkich niezbędnych do prawidłowej naprawy części zamiennych – tj. folii – jak i nie uwzględniał całości koniecznych do przeprowadzenia prac – jak np. wymontowanie i zamontowanie zamocowania klamki zewnętrznej, uszczelnienie wnęki okna, wymiana folii, wybudowanie i wbudowanie nadkola, zderzaka i in. W tych okolicznościach zdaniem sądu poszkodowany miałby więc prawo, bez uchybienia obowiązkowi minimalizacji szkody, nie skorzystania z takiej oferty. Nie zapewniała ona bowiem naprawy w sposób w pełni odpowiedni.

W tym miejscu należy też wskazać, że sąd w pełni podziela stanowisko judykatury w tym wyrażone wielokrotnie przez Sąd Najwyższy, że faktyczne przeprowadzenie naprawy pojazdu nie ma znaczenia dla ustalenia wysokości odszkodowania. Przyjmuje się bowiem, że poszkodowany może, według swojego wyboru, żądać od ubezpieczyciela zapłaty kosztów hipotetycznej restytucji albo zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej ustalonej zgodnie z metodą różnicy - (por.m.in. wyrok Sądu Najwyższego z 20 lutego 2002 r., V CKN 903/00, OSNC 2003, Nr 1, poz. 15; postanowienie Sądu Najwyższego z 12 stycznia 2006 r., III CZP 76/05, nie publ., uchwałę Sądu Najwyższego z 17 maja 2007 r., III CZP 150/06, OSNC 2007, Nr 10, poz. 144). Przepis art. 822 § 1 k.c. modyfikuje normę wynikającą z art. 363 § 1 k.c. bowiem jedynie tylko w ten sposób, że roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego przekształca w roszczenie o zapłatę kosztów restytucji. Powstanie roszczenia w stosunku do ubezpieczyciela o zapłacenie odszkodowania, a tym samym jego zakres odszkodowania, nie zależą od tego, czy poszkodowany dokonał restytucji i czy w ogóle ma taki zamiar (por. wyroki Sądu Najwyższego z 27 czerwca 1988 r., I CR 151/88, nieopubl., i z 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00, niepubl., postanowienie Sądu Najwyższego z 12 stycznia 2006 r., III CZP 76/05, nieopubl.). Nadto zostało uwypuklone, że poszkodowany nie może żądać zapłaty kosztów (hipotetycznej) restytucji tylko w sytuacji, w której przywrócenie stanu poprzedniego byłoby niemożliwe albo też pociągało za sobą nadmierne trudności lub koszty (por. wyrok Sądu Najwyższego z 20 lutego 2002 r., V CKN 903/00, OSNC 2003, Nr 1, poz. 15; postanowienie Sądu Najwyższego z 12 stycznia 2006 r., III CZP 76/05, nieopubl.) i w takim przypadku może żądać wyrównania tego uszczerbku w jego majątku, który odpowiada wartości rzeczy zniszczonej wskutek działania sprawcy szkody. Ocena, czy koszty restytucji są nadmierne zależy od okoliczności sprawy. Na gruncie spraw dotyczących naprawy pojazdów mechanicznych ugruntowała się praktyka zakładająca, że koszt naprawy nie jest nadmierny dopóty, dopóki nie przewyższa wartości pojazdu sprzed wypadku (por. wyrok Sądu Najwyższego z 20 lutego 2002 r., V CKN 903/00, OSNC 2003, Nr 1, poz. 15; postanowienie Sądu Najwyższego z 12 stycznia 2006 r., III CZP 76/05, nieopubl.). podobnie Sąd Najwyższy orzekł w wyroku z 7 grudnia 2018 r. w sprawie III CZP 51/18, gdzie podkreślił, że obowiązek odszkodowawczy pojawia się z chwilą powstania szkody, a określenie wysokości szkody, czy to na podstawie opinii biegłego, czy też rachunków, stanowi tylko sposób kalkulacji szkody. Wcześniejsza naprawa pojazdu przez poszkodowanego, czy też przywrócenie podstawowych funkcji pojazdu nie powoduje zwolnienia ubezpieczyciela z odpowiedzialności.

W rozpoznawanej sprawie nie było sporne, że szkoda nie miała charakteru całkowitego, tym samym przyjąć należało, że zasadny koszt naprawy, przywracającej pojazd do stanu sprzed szkody, wynosił 5678,08 zł netto, zgodnie z niekwestionowaną opinia biegłego sądowego. Tym samym skoro powód wskazywał na poniesienie z tego tytułu wydatku w wysokości 6135,48 zł wraz z 50% Vat (5502,67 zł netto) to jego roszczenie było w pełni uzasadnione (6135,48 zł – kwotą wypłaconego odszkodowania tj. 5006,18 zł).

Podstawą prawną orzeczenia o odsetkach od kwoty zasądzonej w pkt I stanowią normy zawarte w art. 481 § 1 k.c. i w art. 817 § 1 k.c. Zgodnie z normą zawartą w art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu zawarte w pkt II wyroku, znajduje podstawę prawną w art. 98 § 1 k.p.c. i 100 k.p.c. Powód wygrał sprawę w całości. Na koszty poniesione przez powoda koszty składa się opłata od pozwu 100 złotych, od pełnomocnictwa 34 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika 270 złotych oraz koszt sporządzenia opinii przez biegłego 551,04 złotych. Łącznie to kwota 995,04 zł.

W punkcie III Sąd zarządził zwrot niewykorzystanych części zaliczek uiszczonych przez strony niniejszego postepowania. Rozstrzygnięcie takie wynika z faktu, że zarówno powód, jak i pozwany uiścili zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie po 800 zł. Koszty pracy biegłego wyniosły łącznie 1102,08 zł z tytułu sporządzenia opinii. Wypłata wynagrodzenia biegłego nastąpiła po równo z uiszczonych zaliczek. Wobec powyższego stronom należało zwrócić niewykorzystane części zaliczek tj. 448,96 zł.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

3. (...)