Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

SSO Dariusz Półtorak

Protokolant:

sekr. sąd. Beata Wilkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 147/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 26 listopada 2021 r.
sygn. II K 933/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

------------

--------------------

---------------------------------------------------------

----------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-------------

-------------

--------------------

---------------------------------------------------------

----------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------

----------------------------------------------------------------------

-------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----------------

-----------------------------------------------------------------------

-------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Zarzuty obrońcy oskarżonego:

I. Błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia poprzez uznanie, że R. Z. w dniu 1 lutego 2016 r., w Urzędzie Miejskim W. W. w W., podając się za K. Z. wyłudził poświadczenie nieprawdy w postaci zaświadczenia o zagubieniu dowodu osobistego przez podstępne wprowadzenie w błąd funkcjonariusza publicznego co do swojej tożsamości oraz nie później niż 1 lutego 2016 r., w celu użycia za autentyczny, podrobił dokument w postaci wniosku o wydanie dowodu osobistego w ten sposób, że własnoręcznie podpisał go imieniem i nazwiskiem K. Z., po czym w Urzędzie Miasta M. użył jako autentycznego ww. podrobionego wniosku o wydanie dowodu osobistego oraz ww. zaświadczenia o zagubieniu dowodu osobistego, a czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, podczas gdy takie zdarzenie, z udziałem R. Z., nie miało miejsca;

II. Obraza przepisów prawa karnego procesowego mająca wpływ na treść orzeczenia, tj.:

- art. 4 kpk w zw. z art. 167 kpk w zw. z art. 201 kpk
w zw. z art. 5 kpk poprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii pisemnej biegłego z zakresu badania pisma M. D., który na rozprawie potwierdził, że jego wniosek co do nakreślenia zapisów na wniosku o wydanie dowodu osobistego na dane K. Z. nie był kategoryczny, pomimo to, iż biegły wskazał na istnienie możliwości wyeliminowania wątpliwości, zaś R. Z. zadeklarował, że byłby w stanie poddać się badaniu próbek pisma w innym terminie, po ustąpieniu dolegliwości bólowych ręki, co w konsekwencji doprowadziło do rozstrzygnięcia niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego;

- art. 4 kpk, art. 5 kpk i art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk- poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów, prowadzącą
do interpretacji wszelkich dowodów na niekorzyść oskarżonego z pominięciem wątpliwości, które rodzi analiza tychże dowodów oraz wydaniem orzeczenia wbrew zasadnie domniemania niewinności nakazującej niedające się usunąć wątpliwości rozstrzygać na korzyść oskarżonego, prowadzącą do ustalenia, że:

1) D. B. (k. 201-202) rozpoznała R. Z. jako osobę, która podrobiła dokument w postaci wniosku o wydanie dowodu osobistego w ten sposób,
że własnoręcznie go podpisała imieniem i nazwiskiem K. Z., po czym w Urzędzie Miasta M. użyła jako autentycznego ww. podrobionego wniosku o wydanie dowodu osobistego oraz ww. zaświadczenia o zagubieniu dowodu osobistego pomimo braku kategoryczności rozpoznania oskarżonego oraz złożenia zeznań wskazujących na brak pewności co do rozpoznania oskarżonego jako osoby od której przyjmowała wniosek o wydanie dowodu osobistego, za wyjątkiem rozpoznania przez nią osoby oskarżonego jako osoby, której zdjęcie posiadała w dokumentacji, a z którym to zdjęciem zapoznała się bezpośrednio przed rozprawą, o czym świadczą jej zeznania o treści „na 80-85% osobą tą był oskarżony" (jedyna osoba na sali rozpraw za wyjątkiem świadka, Przewodniczącej, protokolanta i obrońcy przyp. wł.), którego świadek rozpoznała „po oczach i widzę, że przytył" (czyli po zmienionym wyglądzie (!), oraz wcześniejsze zeznania o treści „Jak teraz przejrzałam dokumenty, to wiem, jak ten człowiek wyglądał (?). Ja wygląd tego mężczyzny, który przeniósł zaświadczenie, zweryfikowałam w systemie- porównałam ze zdjęciem ze starego dowodu osobistego. Wizerunek tej osoby był mało podobny, ale takie przypadki się zdarzają, bo ludzie się zmieniają, choć ten człowiek był jednak podobny (!) do tego na zdjęciu (!)";

2) opinia biegłego P. K. (k. 138-149) i opinia biegłego M. D. (k. 206-229, 253-255) potwierdzają to, iż oskarżony umieścił na wniosku o wydanie dowodu osobistego podpis o treści (...) pomimo to, iż żadna z tych opinii nie jest kategoryczna i wskazuje jedynie na taką możliwość w mniejszym lub większym stopniu;

3) jedynie R. Z. mógłby być zainteresowany otrzymaniem dowodu osobistego ze swoim wizerunkiem na dane innej osoby, w sytuacji gdy powszechnie wiadomym jest, że obecna przestępczość, w szczególności Internetowa, opiera się na innych danych osobowych niż wizerunek;

4) R. Z. złożył wniosek o wydanie mu dowodu osobistego na dane K. Z. pomimo to, że osoba tego dokonująca wskazała adres do korespondencji- Osiedle (...), (...)-(...) G., który miał posłużyć do odebranie! wydanego dowodu osobistego, podczas gdy R. Z. nigdy nie zamieszkiwał pod tym adresem, nie przebywał tam, a także nigdy nie przebywał na terenie gminy G..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty skarżącego okazały się niezasadne.

Wyprzedzając wywody merytoryczne Sąd Okręgowy wskazuje, iż chronologia zarzutów obrońcy ujęta w apelacji, odwzorowana w rubryce powyżej jest chaotyczna. Należy podkreślić, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych ma bez wątpienia charakter wtórny wobec zarzutów związanych ze sferą oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i co do zasady jest konsekwencją niewłaściwej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Wobec tego, zdaniem Sądu Okręgowego, zarzut ten powinien zostać sformułowany po zarzutach natury procesowej. W związku z tym zarzut błędu w ustaleniach faktycznych zostanie omówiony po zarzutach naruszenia przepisów prawa procesowego. Nadto, należy również zwrócić uwagę, iż obrońca podniósł zarzut rażącej niewspółmierności kary bez żadnej szerszej argumentacji w tym zakresie o czym szerzej w rubryce 3.2.

Przechodząc do oceny zarzutów przepisów prawa procesowego w zakresie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd Okręgowy dokonując kontroli instancyjnej nie dopatrzył się uchybień ze strony Sądu Rejonowego w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych oraz oceny poszczególnych dowodów.

Fakt niezadowolenia skarżących z obiektywnych wywodów Sądu pierwszej instancji nie może być podstawą do uchylenia zaskarżonego orzeczenia. Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wyszczególnił, w jakim zakresie dał wiarę, a w jakim odmówił wiarygodności poszczególnym dowodom, a apelacja stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego.

Dla skuteczności zarzutu obrazy art. 7 kpk konieczne jest wykazanie przez skarżącego jakich konkretnie uchybień w procesie oceny poszczególnych dowodów dopuścił się Sąd meriti. Omawiany zarzut nie może sprowadzać się tylko do tego, że autor apelacji zakwestionuje sposób oceny określonych dowodów tylko dlatego, że wynik tej oceny nie jest korzystny dla strony skarżącej (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 lipca 2019 r. II AKa 8/19).

Przechodząc do zarzutu związanego z przeprowadzeniem i oceną dowodu z opinii biegłego, Sąd Rejonowy prawidłowo oddalił wniosek o przeprowadzenie kolejnej opinii, ponieważ sporządzone w sprawie łącznie trzy opinie nie są dotknięte żadnym z mankamentów o jakich mowa w art. 201 kpk. Autor apelacji nie formułuje pod adresem opinii biegłych ani zarzutu jej niepełności, bądź niejasności, nie wskazuje elementów jej wewnętrznej sprzeczności co uzasadniałyby potrzebę uzyskania kolejnej opinii. Zarzuty jak również wywody obrońcy w zakresie opinii biegłych stanowią polemikę z prawidłową oceną jak również ustaleniami Sądu Rejonowego. Należy zaznaczyć, że biegły M. D. oprócz opinii głównej opiniował również ustnie odpowiadając na pytania obrońcy oskarżonego, konfrontując tym samym swoją opinię z wątpliwościami oraz stanowiskiem oskarżonego, końcowo podtrzymując wszystkie wnioski ujęte w opinii głównej. W związku z tym dopuszczenie dowodu z kolejnej już, łącznie czwartej, opinii w sprawie, a drugiej uzupełniającej na wniosek obrońcy oskarżonego było niecelowe.

Niejednokrotnie opinie sporządzane przez biegłych w sprawach karnych nie mają charakteru kategorycznego, ale nie można wyłącznie na tej podstawie odrzucać takich opinii. Biegły M. D. w swojej ustnej opinii uzupełniającej z dnia 18 listopada 2021 r. szczegółowo odniósł się zarówno do swojej opinii głównej oraz do metodyki sporządzania opinii, zasad formułowania wniosków i zaznaczył, że w pierwszej kolejności stosuje się określenia jednoznacznie pozytywne bądź negatywne, a w przypadku występowania wątpliwości- wnioski probabilistyczne, sprowadzające się do stwierdzeń, że: „nie można wykluczyć”, „jest prawdopodobne”, bądź „jest wysoce prawdopodobne”. W niniejszej sprawie biegły przyjął drugą metodę i wskazał na wysokie prawdopodobieństwo nakreślenia przez oskarżonego podpisu na wniosku o wydanie dowodu osobistego, szczegółowo i logicznie argumentując swoje końcowe ustalenia. Biegły zwrócił także uwagę na brak odpowiedniego materiału porównawczego co uniemożliwiło sporządzenie jeszcze bardziej szczegółowej opinii w sprawie. Wnioski obu opinii sporządzonych przez biegłego M. D. były zbieżne również z wnioskami opinii biegłego P. K. sporządzonej w postępowaniu przygotowawczym.

Oskarżony o ile na rozprawie w dniu 18 listopada 2021 r. wyraził wolę pobrania materiału porównawczego- próbek pisma, to w trakcie czynności odmówił dalszego nakreślenia próbek pisma z uwagi na rzekomy ból ręki od momentu gdy miał pisać (...), a więc nakreślenia swojego podpisu (k. 251-252). Z kolei przy kreśleniu słów (...) oskarżony w każdym z 18 nakreślonych wzorów napisał (...) pomijając w nazwisku samogłoskę „i” co może świadczyć o celowym działaniu oskarżonego i pozornej chęci współpracy z organami procesowymi, czyniąc przekazany częściowy materiał porównawczy od początku niekompletnym, który uniemożliwiłby sporządzenie kolejnej opinii uzupełniającej (k. 251). W tych okolicznościach wyrażenie woli oskarżonego na pobranie materiału porównawczego w innym terminie jak również odmowa dalszego nakreślenia próbek pisma do materiału porównawczego stanowi przyjętą linię obrony i zmierzały do przedłużania postępowania.

Sporządzone opinie podlegały ocenie przez Sąd przy wyrokowaniu przy uwzględnieniu całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w oparciu o reguły wyrażone w art. 7 kpk. W sprawie opinie zostały sporządzone przez dwóch niezależnych od siebie biegłych- w toku postępowania przygotowawczego, jak również na etapie postępowania sądowego. Wobec tego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena opinii sporządzonych w sprawie jest prawidłowa, spójna i logiczna. Sąd pierwszej instancji poczynił w tym zakresie obszerny wywód, wyszczególnił z jakich względów i w jakim zakresie poszczególne opinie zostały uznane za wiarygodne.

Sąd Najwyższy w swoich orzeczeniach wielokrotnie wyrażał pogląd, który w pełni podziela Sąd Okręgowy, że jeżeli opinia biegłego jest przekonująca i zupełna dla sądu, który swoje stanowisko w tym względzie uzasadnił, to fakt, iż opinia taka nie jest przekonywająca (niepełna) dla stron procesowych, nie jest przesłanką jej podważenia i następnie dopuszczenia kolejnej opinii w oparciu o przepis art. 201 kpk (postanowienie Sądu Najwyższego z 13 września 2006 r. sygn. IV KK 139/06, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2017 r., III KK 421/16).

Nadto, nie sposób pominąć jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, iż brak podstaw do przyjęcia aby inna osoba trzecia złożyła przedmiotowy wniosek podając dane K. Z., a wizerunek oskarżonego, bowiem od razu taka osoba zostałaby rozpoznana z uwagi na zdjęcie w dowodzie które odbiegałoby od wizerunku oskarżonego (jego zdjęcia umieszczonego w dowodzie). Wskazany przez oskarżonego A. S. jak odnotował Sąd Rejonowy w ogóle nie jest podobny do oskarżonego w związku z tym nielogiczne wydaje się składanie przedmiotowego wniosku. Wbrew twierdzeniom obrońcy i ta wersja została przez Sąd Rejonowy wnikliwie, dokładnie przeanalizowana, a następnie odrzucona jako mało prawdopodobna.

W realiach niniejszej sprawy, szerokie wywody obrońcy związane z oceną zeznań świadka D. B. stanowią własną interpretację, kreowanie linii obrony oskarżonego, zmierzającej do marginalizacji udziału oskarżonego, a wręcz zaprzeczeniu jego sprawstwa stawiając tezę, iż to osoba trzecia (potencjalnie szwagier A. S. z którym oskarżony jest silnie skonfliktowany), która weszła w posiadanie danych K. Z., następnie złożyła wniosek o wydanie dowodu osobistego z wizerunkiem oskarżonego celem skierowania podejrzeń na oskarżonego.

Ocena zeznań świadków przede wszystkim D. B. jest jak najbardziej prawidłowa. Zeznania świadka są spontaniczne, spójne, logiczne, szczegółowe, znajdujące odzwierciedlenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym w szczególności opiniach biegłych. D. B. podkreśliła, że:

- zweryfikowała wizerunek w systemie i o ile był mało podobny do R. Z. to rozpoznała w nim oskarżonego,

- oskarżony przedłożył swoje zdjęcie oraz zaświadczenie z innego urzędu co oznacza, że został wcześniej weryfikowany,

- nie ma możliwości, aby osoba składająca wniosek o wydanie dowodu osobistego,
była inna niż osoba na dołączonym zdjęciu.

Świadek szczegółowo i logicznie uargumentowała z jakich względów wskazała oskarżonego, iż to on złożył przedmiotowy wniosek. Wymieniła, że przytył jak również fakt, że poznała go „po oczach”.

Z uwagi na upływ czasu jest naturalnym, że świadek D. B. nie była pewna
w 100 % w zakresie rozpoznania oskarżonego. Wobec tego brak podstaw do podważenia zarówno wiarygodności jak również prawidłowych ustaleń faktycznych poczynionych na ich podstawie przez Sąd Rejonowy.

Wywody obrońcy związane z przestępczością internetową jak również adresem
do korespondencji wskazanym we wniosku o wydanie dowodu osobistego (Osiedle (...), (...)-(...) G.) mają charakter ogólny. Obrońca pomija okoliczności wyszczególnione w uzasadnieniu przez Sąd Rejonowy wynikające z przeprowadzonej oceny całokształtu materiału dowodowego w sprawie.

Bezzasadność zarzutów natury prawa procesowego związanych przede wszystkim
z oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, skutkowała bezzasadnością zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych sprowadzającego się w swej istocie do zanegowania sprawstwa oskarżonego R. Z., w kontekście dokonanej przez obrońcę oskarżonego własnej oceny dowodów. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych ma charakter wtórny do zarzutów natury procesowej i wynika z uchybień na etapie oceny poszczególnych dowodów.

Reasumując, ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne, mocne oraz logiczne oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego R. Z. od popełnienia zarzucanego mu czynu;

ewentualnie

2) uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim;

z ostrożności procesowej

3) w przypadku nieuwzględnienia wniosku o uniewinnienie oskarżonego, wnoszę o zmianę orzeczonej wobec R. Z. kary i wymierzenie mu na podstawie art. 37 a § 1 kk kary ograniczenia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność podniesionych zarzutów skutkowała bezzasadnością wniosków.

Lp.

Zarzut

2.

Zarzut obrońcy oskarżonego:

- rażąca niewspółmierność kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut okazał się niezasadny.

Obrońca poza sformułowaniem zarzutu o jakim mowa w art. 438 pkt 4 kpk nie podniósł żadnych argumentów na jego poparcie. Zarzut skarżącego nie spełnia wymogów formalnych. Ustawodawca co prawda nie sprecyzował istoty zarzutów odwoławczych, jednakże w doktrynie przez zarzuty odwoławcze rozumie się twierdzenia skarżącego o uchybieniach. Tymczasem obrońca we wniesionej apelacji ograniczył się do lakonicznego sformułowania, iż orzeczona wobec oskarżonego kara jest rażąco niewspółmierna, bez wskazania na jakiej podstawie, z czego zdaniem obrońcy owa rażąca niewspółmierność wynika. Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wówczas, jeżeli z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, orzeczona kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość. Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby- również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, czyli niewspółmierną w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować.

W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy po dokonaniu kontroli instancyjnej nie dopatrzył
się uchybień Sądu pierwszej instancji w zakresie rozstrzygnięcia o karze. W związku
z tym Sąd Okręgowy akceptując w pełni zarówno wywody jak również rozstrzygnięcie
Sądu Rejonowego w zakresie kary, jak również sposób sformułowania zarzutu przez obrońcę, ponownie odsyła obrońcę do wnikliwej lektury uzasadnienia Sądu Rejonowego w tym zakresie.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego R. Z. od popełnienia zarzucanego mu czynu;

ewentualnie o

2) uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim;

z ostrożności procesowej

3) w przypadku nieuwzględnienia wniosku o uniewinnienie oskarżonego, o zmianę orzeczonej wobec R. Z. kary i wymierzenie mu na podstawie art. 37 a § 1 kk kary ograniczenia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność podniesionego zarzutu skutkowała bezzasadnością wniosków.

Ubocznie Sąd Okręgowy wskazuje, iż zastosowanie instytucji uregulowanych w art. 37 a § 1 kk (o co wnosił obrońca) jest uzależnione od decyzji sądu, bowiem przepis nie zawiera w sobie normy stanowczej. Norma z art. 37 a § 1 kk stanowi odstępstwo od zasady, zgodnie z którą- za przypisany czyn wymierzana jest kara, która przewidziana została jako sankcja karna za konkretne przestępstwo. Stąd też sięgając po uregulowanie z art. 37 a § 1 kk sąd za każdym razem obowiązany jest do indywidualnego podejścia i całościowego przeanalizowania konkretnego przypadku.

Wobec braku uwzględnienia zarzutu rażącej niewspółmierności kary, który jest niekompletny, brak było również podstaw do uwzględnienia wniosku obrońcy o zastosowanie art. 37 a § 1 kk, zmiany zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary ograniczenia wolności.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 26 listopada 2021 r.

sygn. II K 933/20- utrzymany w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec bezzasadności zarzutów skarżącego wyrok należało utrzymać w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

---------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 626 § 1 kpk Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 180 złotych opłaty za II instancję oraz obciążył go wydatkami postępowania odwoławczego w kwocie 20 złotych.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 26 listopada 2021 r. sygn. akt II K 933/20

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana