Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 13 grudnia 2013 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił powództwo D. C. przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością Oddział w M. o premię i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3.110,52 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne:

Powód był zatrudniony u pozwanego na podstawie umowy o pracę od 1999 r. do dnia 29 lutego 2012 r., w pełnym wymiarze czasu pracy, ostatnio z wynagrodzeniem miesięcznym zasadniczym 3.400,00 zł. na stanowisku przedstawiciela handlowego.

Do obowiązków powoda należała bezpośrednia współpraca z klientami w rejonie, poszukiwanie i nawiązywanie kontaktów z nowymi klientami, przekazywanie przełożonemu tygodniowego planu pracy, raportu tygodniowego z realizacji planu, oraz realizacja sprzedaży na poziomie ustalonym przez przełożonych.

Od 1 września 2010 r. do końca zatrudnienia powoda obowiązywała umowa o pracę z 1 stycznia 2000r. wraz z porozumieniem zmieniającym z dnia 17 sierpnia 2010 roku dotyczącym zasad naliczania i wypłacania premii motywacyjnej, oraz porozumienie z 28 sierpnia 2011 r. w sprawie podwyżki wynagrodzenia.

Do czerwca 2011 r. powód otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze 3.000 zł oraz miesięczną i kwartalną premię motywacyjną, uzależnioną od wyników pracy. Ostatnią premię powód otrzymał w lipcu 2011 r. za czerwiec 2011 r. w kwocie 6.172,30 zł.

U pozwanego obowiązywał Regulamin premiowania.

Zgodnie z nim przedstawiciel otrzymywał premię motywacyjną na koniec miesiąca, wypłata następowała wraz ze stałym wynagrodzeniem. Premia była przyznawana indywidualnie każdemu przedstawicielowi w oparciu o realizowaną przez niego wielkość sprzedaży. Wysokość premii była uzależniona od procentowego wykonania miesięcznego planu sprzedaży danego przedstawiciela oraz procentowego wykonania miesięcznego planu sprzedaży wszystkich przedstawicieli. Wysokość premii kwartalnej była uzależniona od procentowego wykonania miesięcznego planu sprzedaży wszystkich przedstawicieli. Zgodnie z pkt. 11 wielkość miesięcznej sprzedaży, na podstawie której ustala się wykonanie planu miesięcznego sprzedaży, pomniejsza się o wartość faktur netto przeterminowanych powyżej 60 dni, liczonych od terminu płatności danej faktury. Zgodnie z pkt. 6 premia miesięczna jest wypłacana po wykonaniu przez przedstawiciela co najmniej 80% miesięcznego planu sprzedaży, oraz po wykonaniu przez wszystkich przedstawicieli co najmniej 88% planów sprzedaży przypadających na wszystkich przedstawicieli.

Zestawienie wartości sprzedaży dla potrzeb obliczenia wysokości premii sporządzała każdorazowo główna księgowa.

Pozwany pracował na programie A., który generował raporty dotyczące sprzedaży obszarowej.

W okresie od kwietnia 2011 r. powód nie był odpowiedzialny za sprzedaż tzw. marek własnych.

W okresie od lipca 2011 do 30 listopada 2011 r. powód otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze 3.400 zł.

Pismem z dnia 1 lipca 2011 r. nazwanym aneksem, pozwany poinformował przedstawicieli handlowych o likwidacji z tym dniem premii motywacyjnej regulaminowej i zastąpieniem jej premią uznaniową-kwartalną. Pismo nadano do powoda pocztą. Pozwany przyjął, iż brak sprzeciwu ze strony przedstawicieli oznacza ich zgodę na wejście w życie aneksu.

Powód pisma nie podpisał.

Wcześniej – około kwietnia 2011 r. odbyło się spotkanie, na którym pozwany ustnie poinformował przedstawicieli o planowanej zmianie zasad premiowania. Zmiana nie była jeszcze wtedy przygotowana, było to jedynie spotkanie informacyjne.

Po tej zmianie pozwany wypłacił powodowi oprócz wynagrodzenia zasadniczego kwotę 1.500,00 zł w październiku 2011r, nazywając ją premią uznaniową.

Pozwany pomimo aneksu, określił plan sprzedaży powoda na sporne miesiące w tysiącach zł. Plan wynosił: lipiec 2011 – 125 tys. zł, sierpień 2011 – 200, wrzesień 2011 – 235, październik 2011 – 180; listopad 2011 – 150. W planie za lipiec 2011 pozwany wskazał pozycję – „indywidualna” 1.450,00 zł.

Druga wersja planu sprzedaży zawierała te same wartości planu sprzedaży dla powoda. W drugiej wersji planu za lipiec 2011 r. pozwany wpisał w pozycję „premia indywidualna” kwotę 150,00 zł.

W mailu do powoda z dnia 18 stycznia 2011 r. koordynator działu sprzedaży i marketingu A. K. (1) określiła listę wszystkich klientów obsługiwanych przez powoda.

Przyjmując w spornym okresie plany sprzedaży powoda określone przez pozwanego: lipiec 2011 – 125 tys. zł, sierpień 2011 – 200, wrzesień 2011 – 235, październik 2011 – 180; listopad 2011 – 150, oraz przyjmując listę klientów powoda określoną przez koordynatora działu sprzedaży i marketingu A. K. – premia powoda za sporny okres obliczona hipotetycznie przy przyjęciu Regulaminu premiowania pozwanego, obliczona bezpośrednio na podstawie wartości faktur – wynosi za sporny okres 150,00 zł.

Nie ma różnic pomiędzy wartością faktur dotyczących klientów powoda, a danymi wprowadzonymi przez pozwanego do systemu A..

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie dokumentów, zeznań świadka J. G., oraz na podstawie opinii biegłego z zakresu rachunkowości. Sąd nie znalazł żadnych podstaw do zakwestionowania opinii biegłego. Wskazał, iż po pierwsze, zlecił biegłemu hipotetyczne obliczenie premii powoda zakładając dalsze obowiązywanie premii regulaminowej w miesiącach lipiec – listopad 2011 r., po drugie – przy przyjęciu planów sprzedaży, które zostały przez pozwanego określone na te miesiące w dokumencie podpisanym przez główną księgową, po trzecie – wg listy wszystkich klientów, określonej przez koordynatora działu sprzedaży i marketingu, po czwarte – obliczenie nastąpiło nie na podstawie danych wygenerowanych z systemu pozwanego, ale bezpośrednio na podstawie dokumentów źródłowych – faktur, które pozwany złożył do akt sprawy. Sąd nie znalazł też podstaw do zakwestionowania dokumentów złożonych przez pozwanego, który wykonał zobowiązanie w całości i faktury złożył. Zdaniem Sądu fakt kompletnego złożenia dokumentów jest potwierdzony przez okoliczność, iż biegły nie stwierdził rozbieżności pomiędzy wartością faktur, a danymi, jakie pozwany wprowadził do systemu A.. Z tego względu, oraz wobec niestawiennictwa powoda na ostatniej rozprawie, dalsze wnioski dowodowe Sąd oddalił, jako zmierzające jedynie do przedłużania procesu.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny, Sąd Rejonowy uznał, iż wniesione powództwo podlega oddaleniu, bowiem roszczenie powoda nie jest zasadne co do wysokości.

Sąd, co do zasady, podzielił stanowisko pełnomocnika powoda, iż w spornym okresie nie doszło do skutecznej zmiany treści stosunku pracy powoda w zakresie zasad premiowania. Jeśli bowiem pracodawca chce pozbawić pracownika stałego, regulaminowego składnika wynagrodzenia i zastąpić go uznaniowym, to jest to w oczywisty sposób zmiana warunków wynagradzania niekorzystna dla pracownika i winna być dokonana w drodze wypowiedzenia zmieniającego warunki (art. 42 kp), lub w drodze porozumienia stron. (...) – jako jednostronne oświadczenie woli, jest naruszeniem obowiązujących w tym zakresie regulacji prawa pracy.

Dlatego, w ocenie Sądu – nawet jeśliby przyjąć, iż powodowi doręczono pocztą pismo „aneks”, na co brak dowodu, to nie wywołało ono skutków prawnych w omawianym zakresie. Powoda nadal obowiązywała premia regulaminowa, obliczana na podstawie cytowanych dokumentów.

Ponadto Sąd dostrzegł, że pomimo rzekomej zmiany zasad pozwany określił plany sprzedaży dla powoda w kolejnych miesiącach, w dokumentach podpisanych przez główną księgową. Pierwotnie – pozwany określił „indywidualną” premię za ten okres, na kwotę 1.450,00 zł. Stąd – w ocenie Sądu – w październiku pozwany wypłacił powodowi kwotę 1.500,00 zł, chociaż nazwał ją premią uznaniową. Za pozostałe miesiące pozwany obliczył, iż powód nie wykonał planu na poziomie warunkującym – wg Regulaminu – przyznanie premii. Biegły jednoznacznie potwierdził w opinii tę okoliczność.

W skorygowanych dokumentach, które zawierają te same wartości planu sprzedaży dla powoda, pozwany dokonał korekty pod pozycją „premia uznaniowa”, podając kwotę 150,00zł.

Zdaniem Sądu skoro nie doszło do zmiany zasad premiowania w spornym okresie, to Sąd zlecił biegłemu hipotetyczne wyliczenie wysokości premii, bezpośrednio na podstawie wartości faktur. Z opinii biegłego wynika w sposób jednoznaczny, iż premia dla powoda za sporny okres wynosi 150,00 zł. Sąd w ten sposób nie miał wątpliwości, iż pozwany – chociaż pozornie dokonał rzekomej zmiany premiowania – to składnik w postaci premii „uznaniowej” obliczał wg dotychczasowych zasad. Sąd nie miał też podstaw, by zakwestionować ustalenia biegłego w tym zakresie. Sąd podkreślił, iż metodologia sposobu wyliczenia jest wyjaśniona w sposób jednoznaczny w ustnej uzupełniającej opinii – w szczególności biegły wyjaśnił, iż nie ma żadnych różnic w obliczonej przez niego bezpośrednio wartości faktur, a danymi, jakie pozwany wprowadził do systemu A.. Obliczenie wartości wszystkich faktur, ze względu na ich objętość, zostało przez biegłego dokonane na maszynie liczącej i zestawione w załączniku do opinii (k.159). Wartości te były zgodne z tymi, jakie pozwany sam wprowadził do systemu, oraz jakie przyjął do wyliczenia premii „uznaniowej”.

Biorąc zatem pod uwagę wartość należnej powodowi premii regulaminowej za sporny okres, oraz premii wypłaconej, wniesione powództwo Sąd oddalił.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. oraz § 12 ust. 1 pkt 2 w związku z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163 poz. 1348 z późn. zm.). Na koszty złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika (1.800,00) oraz koszty przejazdu na 4 rozprawy (zestawienie – k. 174).

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł pełnomocnik powoda.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia, w szczególności:

1. art. 233 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c w zw. z art. 316 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie oceny zgromadzonych dowodów w sposób dowolny, jednostronny oraz sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, w szczególności poprzez:

- bezkrytyczne i bezpodstawne przydanie waloru wiarygodności dokumentom złożonym przez pozwaną, pomimo iż były one wielokrotnie korygowane i pozostają w sprzeczności z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym (m.in. zeznaniami świadka J. G. (2) oraz dokumentu zatytułowanego „Obrót odbiorcy” k.66-67) oraz sporządzonej na ich podstawie opinii biegłego, przy jednoczesnym pominięciu dokumentów przedłożonych przez powoda, potwierdzających zasadność i wysokość należnej mu premii, w szczególności zestawienia „Obrót odbiorcy” za miesiąc lipiec 2011 roku potwierdzającego wielkość obrotu powoda oraz obsługę przez powoda tzw. marek własnych w spornym okresie,

- jednoczesnym oddaleniu przez Sąd wniosku dowodowego o zobowiązanie pozwanej do złożenia informacji o ewentualnych korektach programu (...) za sporny okres, a także złożenia listy klientów, których obsługiwał powód i faktur, na których można zidentyfikować odbiorcę, a w konsekwencji przyjęcie w sposób całkowicie dowolny, iż roszczenie powoda nie jest zasadne co do wysokości;

2. sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na przyjęciu, iż dokumenty złożone przez pozwaną, a dotyczące wykonania planu sprzedaży przez powoda (przynajmniej za miesiąc lipiec 2011 roku) są kompletne i rzetelne, w sytuacji gdy wielkości w nich zawarte odbiegają znacząco od wykonania planu sprzedaży, który otrzymał powód od pozwanej w miesiącu sierpniu 2011 roku za lipiec 2011 roku.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji wraz z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania za obie instancje. Ponadto o rozpoznanie w trybie art. 380 k.p.c postanowienia Sądu I instancji z dnia 11 grudnia 2013 roku oddalającego wniosek pozwanej o zobowiązanie pozwanego do przedstawienia planów sprzedażowych pozostałych przedstawicieli za okres od lipca do listopada 2011 roku oraz informacji, czy były dokonywane korekty (...) sporny okres co do powoda, jak i pozostałych przedstawicieli, a także udzielenie informacji czy premia była liczona od sprzedaży, czy spływu należności - przed lipcem 2011 roku, jak również zobowiązanie pozwanej do złożenia faktur, na których można zidentyfikować odbiorcę i listy klientów, których obsługiwał powód.

W odpowiedzi na powyższe pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie apelacji i zawartych w niej wniosków jako bezzasadnych w całości, nadto o zasadzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów procesu za II instancję, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji wydał trafne orzeczenie, znajdujące uzasadnienie w całokształcie okoliczności faktycznych sprawy oraz treści obowiązujących przepisów prawa. Sąd Rejonowy poczynił poprawne ustalenia faktyczne i dokonał właściwej subsumcji prawnej. Przy czym uzasadnienie powyższego stwierdzenia wymaga w pierwszej kolejności odniesienia się do żądania apelacji rozpoznania w trybie art. 380 k.p.c postanowienia Sądu I instancji z dnia 11 grudnia 2013 roku oddalającego wniosek pozwanej o zobowiązanie pozwanego do przedstawienia planów sprzedażowych pozostałych przedstawicieli za okres od lipca do listopada 2011 roku oraz informacji, czy były dokonywane korekty (...) sporny okres co do powoda, jak i pozostałych przedstawicieli, a także udzielenie informacji czy premia była liczona od sprzedaży, czy spływu należności - przed lipcem 2011 roku, jak również zobowiązanie pozwanej do złożenia faktur, na których można zidentyfikować odbiorcę i listy klientów, których obsługiwał powód. Powyższe rzutuje bowiem na wynik ostatecznego rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 380 kpc Sąd drugiej instancji, na wniosek strony, rozpoznaje również te postanowienia sądu pierwszej instancji, które nie podlegały zaskarżeniu w drodze zażalenia, a miały wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

Oznacza to, iż kontroli Sądu Okręgowego przy rozpoznawaniu apelacji podlegają także różnego rodzaju postanowienia, które sąd pierwszej instancji podejmował w toku postępowania zmierzającego do wydania tego wyroku, a które nie mogły być zakwestionowane przez strony w drodze zażalenia, a de facto miały wpływ na wynik zakończonego postępowania. Postanowieniami o takim właśnie charakterze są postanowienia sądu w przedmiocie oddalenia zgłoszonych przez strony wniosków dowodowych. Niemniej jednak należy zauważyć, iż omawiany szczególny tryb kontroli instancyjnej zasadniczo nie może zostać uruchomiony bez zwrócenia uwagi sądu - w terminie określonym w art. 162 kpc - na uchybienie przepisom postępowania.

W myśl art. 162 kpc strony mogą w toku posiedzenia, a jeżeli nie były obecne, na najbliższym posiedzeniu zwrócić uwagę sądu na uchybienia przepisom postępowania, wnosząc o wpisanie zastrzeżenia do protokołu. Stronie, która zastrzeżenia nie zgłosiła, nie przysługuje prawo powoływania się na takie uchybienia w dalszym toku postępowania, chyba że chodzi o przepisy postępowania, których naruszenie sąd powinien wziąć pod rozwagę z urzędu, albo że strona uprawdopodobni, iż nie zgłosiła zastrzeżeń bez swojej winy.

Prekluzja przewidziana w art. 162 k.p.c. obejmuje swym zakresem wszystkie uchybienia procesowe, w tym i te które miały wpływ na wynik sprawy, w tym również w zakresie postępowania dowodowego, gdy naruszenie przepisów postępowania znalazło wyraz w wydanym w tej materii postanowieniu. (wyrok s.apel. w Katowicach 27-05-2010 V ACa 597/09 LEX nr 686895). W przypadku wydania postanowienia dowodowego, sąd - jeżeli uzna zastrzeżenie strony za trafne - może zweryfikować swoje stanowisko wyrażone w tym postanowieniu, a następnie zmienić je bądź też uchylić, co wynika z treści art. 240 § 1 k.p.c. Natomiast, jeśli uchybienie "utrwalone" w postanowieniu nie zostanie zgłoszone w terminie określonym w art. 162 k.p.c., strona utraci możliwość powołania się na nie w drodze zarzutu apelacyjnego, a tym samym wyłączona zostanie także kontrola przewidziana w art. 380 k.p.c. (por. wyrok s.apel. w Gdańsku 18-03-2013 V ACa 85/13 LEX nr 1353714). W konsekwencji brak wpisania zastrzeżenia do protokołu powoduje utratę uprawnienia do złożenia wniosku na podstawie art. 380, chyba że chodziłoby o przepisy postępowania, których naruszenie sąd powinien wziąć pod rozwagę z urzędu, albo że strona uprawdopodobni, iż nie zgłosiła zastrzeżeń bez swojej winy (wyrok s.apel. w Poznaniu 10-08-2011 I ACa 571/11 LEX nr 1133341).

Na gruncie rozpoznawanej sprawy strona powodowa reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wobec bezpodstawnego w jej ocenie oddalenia postanowieniem z dnia 11 grudnia 2013 r. jej wniosków dowodowych istotnych dla rozstrzygnięcia, powołanych zastrzeżeń w trybie art. 162 kpc nie złożyła. Stwierdzić zatem należy, iż nie przysługuje jej prawo powoływania się na te uchybienia w postępowaniu apelacyjnym. Tym samym, zdaniem Sądu Okręgowego, wyłączoną jest także instancyjna kontrola tego postanowienia przewidziana w art. 380 k.p.c., a okoliczności podnoszone w tym zakresie w apelacji nie mogą przynieść spodziewanego przez stronę skarżącą skutku.

Zgodnie z art. 233 § 1 kpc. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów, według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Powyższe oznacza, że wszystkie ustalone w toku postępowania fakty powinny być brane pod uwagę przy ocenie dowodów, a tok rozumowania sądu powinien znaleźć odzwierciedlenie w pisemnych motywach wyroku.

W ocenie Sądu Okręgowego skuteczny zarzut przekroczenia granic swobody w ocenie dowodów może mieć miejsce tylko w okolicznościach szczególnych. Dzieje się tak w razie pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego (por. wyrok SN z 6.11.2003 r. II CK 177/02 niepubl.). Dla skuteczności zarzutu naruszenia swobodnej oceny dowodów nie wystarcza zatem stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest bowiem wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać jakie kryteria oceny dowodów naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając. Ponadto jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to dokonana ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego można było wysnuć wnioski odmienne (post SN z 23.01.2001 r. IV CKN 970/00, niepubl. wyrok SN z 27.09.2002 r. II CKN 817/00).

W ocenie Sądu Okręgowego dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego jest – wbrew twierdzeniom apelującego – prawidłowa. Zarzuty skarżącego sprowadzają się zaś w zasadzie jedynie do polemiki ze stanowiskiem Sądu i interpretacją dowodów dokonaną przez ten Sąd i jako takie nie mogą się ostać. Apelujący przeciwstawia bowiem ocenie dokonanej przez Sąd pierwszej instancji, swoją analizę zgromadzonego materiału dowodowego i własny pogląd na sprawę.

Zauważyć należy, że w apelacji skarżący zarzucił bezkrytyczne i bezpodstawne przyznanie przez Sąd Rejonowy waloru wiarygodności dokumentom złożonym przez pozwaną, pomimo iż były one wielokrotnie korygowane, są nierzetelne, niekompletne i pozostają w sprzeczności z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym (m.in. zeznaniami świadka J. G. (2) oraz dokumentu zatytułowanego „Obrót odbiorcy” k.66-67) oraz sporządzonej na ich podstawie opinii biegłego, przy jednoczesnym pominięciu dokumentów przedłożonych przez powoda, potwierdzających zasadność i wysokość należnej mu premii, w szczególności zestawienia „Obrót odbiorcy” za miesiąc lipiec 2011 roku potwierdzającego wielkość obrotu powoda oraz obsługę przez powoda tzw. marek własnych w spornym okresie.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, iż okoliczność korygowania dokumentów w oparciu, o które poczyniono ustalenia w sprawie, nadto ich nierzetelność i niekompletność nie została udowodniona. Wbrew sugestiom apelacji nie wskazują na to ani zeznania świadka J. G., ani dokument nazwany „Obrót odbiorcy” za miesiąc lipiec 2011 roku. Istotnie w dokumentach przesłanych przez pozwaną, a dotyczących wskazanego okresu znajdują się pewne rozbieżności dotyczące kwot znajdujących się w podsumowaniu, niemniej jednak apelujący zdaje się nie zauważać, iż powyższe wielkości sprzedaży zostały zweryfikowane przez biegłego sądowego z zakresu rachunkowości w oparciu o dokumenty źródłowe tj. faktury. Biegły zarówno w opinii pisemnej jak i ustnej opinii uzupełniającej wyraźnie stwierdził, iż nie ma żadnych różnic w obliczonej przez niego bezpośrednio wartości faktur, a danymi, jakie pozwany wprowadził do systemu A.. Stąd też w oparciu o jednostkowy dokument przedstawiony przez powoda nie sposób było wnioskować o przyjęciu planów sprzedaży na sporne miesiące w oparciu o dane inne niż wynikające z dokumentu przedstawionego przez główną księgową pozwanego. Co do tezy apelacji, iż przy ustaleniu wysokości premii uwzględnioną winna zostać też sprzedaż obejmującą markę własną, a co za tym idzie przedstawione faktury są niekompletne, podkreślenia wymaga zaś, iż okoliczności przeciwne wynikają wprost z zeznań świadka J. G. jak i twierdzeń pozwanego, których strona powodowa skutecznie nie podważyła. Brak więc podstaw do poczynienia ustaleń odmiennych w tym zakresie.

Odnosząc się do twierdzeń apelacji przywołać należy także treść art. 217 § 1 kpc. Zgodnie z powołanym przepisem strona może aż do zamknięcia rozprawy przytaczać okoliczności faktyczne i dowody na uzasadnienie swoich wniosków lub dla odparcia wniosków i twierdzeń strony przeciwnej.

Na gruncie rozpoznawanego przypadku znamiennym jest, iż w postępowaniu przed Sądem I instancji strona apelująca nie była ograniczona, co do możliwości przedstawienia swych twierdzeń i dowodów w kwestiach istotnych dla rozstrzygnięcia. Pomimo tego nie wykazała żadnych okoliczności, które potwierdzałyby tezy głoszone przez powoda. Natomiast samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227) powinno być udowodnione przez stronę, która zgłasza to twierdzenie - art. 232 k.p.c. w związku z art. 6 k.c. (zob. wyrok SN z dnia 22 listopada 2001 r., I PKN 660/00, W.. 2002, nr 7-8, poz. 44; wyrok SA we Wrocławiu z dnia 28 kwietnia 1998 r., I ACa 308/98, (...) 2002, nr 12, poz. 147).

W ocenie Sądu na gruncie rozpoznawanej sprawy brak też podstaw do kwestionowania rzetelności opinii biegłego.

Wskazać należy, że zgodnie z treścią art. 278 § 1 kpc. dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje w wypadkach gdy dla rozstrzygnięcia sprawy wymagane są wiadomości „specjalne”. Dopuszczenie dowodu z opinii biegłego następuje więc wówczas, gdy dla rozstrzygnięcia sprawy potrzebne są wiadomości, wykraczająca poza zakres wiadomości przeciętnej osoby posiadającej ogólne wykształcenie. Wobec tego biegłym może być jedynie osoba, która posiada wskazane wiadomości potrzebne do wydania opinii i daje rękojmię należytego wykonania czynności biegłego.

W ramach przyznanej swobody w ocenie dowodów – art. 233 kpc, Sąd I instancji powinien zbadać wiarygodność i moc dowodu z opinii biegłego sądowego dokonując oceny tego dowodu według własnego przekonania i na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. (wyrok SN z 2003-10-30 IV CK 138/02 L.). Niemniej jednak polemika z opinią biegłego nie uzasadnia zarzutu naruszenia art. 233 § 1 kpc (wyrok SN z 2002-01-09 II UKN 708/00 L.). Dla obalenia twierdzeń biegłego specjalisty nie wystarcza bowiem przeświadczenie strony, iż fakty wyglądają inaczej, lecz koniecznym jest również rzeczowe wykazanie, iż wystawiona przez biegłego opinia jest niespójna bądź merytorycznie błędna.

Dowód z opinii biegłych jest przeprowadzony prawidłowo, jeżeli sądy uzyskały od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania, a tylko brak w opinii fachowego uzasadnienia wniosków końcowych, uniemożliwia prawidłową ocenę jej mocy dowodowej (wyrok SN z 2000-06-30 II UKN 617/99 OSNAPiUS 2002/1/26).

Podkreślenia wymaga, iż w postępowaniu przed Sądem I instancji apelujący, miał możliwość zgłoszenia zastrzeżeń zarówno co do głównej jak i uzupełniającej opinii wskazanego biegłego. Pomimo tego nie wykazał, że dokonana przez biegłego ocena spornych okoliczności była niepełna czy merytorycznie błędna. Mimo, iż jak twierdzi w apelacji, uzupełniająca opinia biegłego nie rozstrzygała wiarygodnie w zakresie różnic w kwotach sprzedaży wynikających z zestawień za miesiąc lipiec 2011 r. znajdujących się w aktach sprawy, nie przedstawił do opinii uzupełniającej konkretnych zarzutów, żądając od biegłego udzielenia dalszych wyjaśnień i sprostowania ewentualnych niejasności. W związku z tym uznać należy, iż apelacyjne zarzuty w tym zakresie są bezzasadne, a wydana w sprawie opinia była kompletna, prawidłowa i dostarczała Sądowi wiedzy w zakresie niezbędnym dla rozstrzygnięcia.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego apelacyjne zarzuty dotyczące naruszenia art. 233 § 1 kpc. nie zasługiwały na uwzględnienie. Wbrew sugestiom apelacji sprawie brak było materiału dowodowego, który pozwalałby na poczynienie ustaleń odmiennych i uznanie, iż powodowi należy się premia w dochodzonej przez niego wysokości. Zmiana bądź uchylenie wyroku w oparciu o okoliczności, które potencjalnie mogłyby zostać udowodnione, gdyby Sąd Rejonowy dopuścił wnioskowane przez skarżącego dowody jest natomiast niedopuszczalna.

Z tych też względów Sąd Okręgowy zgodnie z treścią art. 385 kpc orzekł jak w sentencji.

O zwrocie kosztów zastępstwa procesowego za II instancję orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c. a także § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 2 w związku z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013 r., poz. 461 j.t.).