Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2022 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Jolanta Stasińska

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2022 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania C. P.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o udzielenie koncesji

na skutek odwołania C. P. od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 15 października 2019 roku, Nr (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od C. P. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720,00 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Jolanta Stasińska

Sygn. akt XVII AmE 26/20

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, decyzją z dnia 15 października 2019 r. Nr (...), na podstawie art. 163 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 z późn. zm.) w związku z art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r. poz. 1165 z późn. zm.) oraz w związku z 33 ust. 1 pkt 3 oraz art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2018 r. poz. 755 z późn. zm.); po rozpatrzeniu wniosku przedsiębiorcy:

Pana C. P.

prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą

P.P.H.U. (...)

posiadającego: numer identyfikacji podatkowej NIP (CEIDG): (...), zwanego dalej „Koncesjonariuszem",

postanowił:

I. zmienić decyzję z dnia 6 lipca 2005 r. nr (...), w sprawie udzielenia Koncesjonariuszowi, koncesji na obrót paliwami ciekłymi na okres od 15 lipca 2005 r. do 15 lipca 2025 r. poprzez wskazanie, że przedmiot działalności objętej koncesją stanowi działalność gospodarcza w zakresie obrotu gazem płynnym oznaczonym następującym kodem CN: (...), z wyłączeniem mieszanin propanu-butanu uzyskiwanych w procesach uzdatniania płynów złożowych, przy wykorzystaniu stacji gazu płynnego zlokalizowanych w miejscowości M. (...) oraz w miejscowości P. (...);

II. odmówić zmiany decyzji z dnia 6 lipca 2005 r. nr (...), w sprawie udzielenia Koncesjonariuszowi, koncesji na obrót paliwami ciekłymi na okres od 15 lipca 2005 r. do 15 lipca 2025 r., w zakresie uznania, że w ramach koncesjonowanej działalności gospodarczej może on prowadzić obrót paliwami ciekłymi oznaczonymi następującymi kodami CN:

- benzynami silnikowymi: (...);

- olejami napędowymi: (...);

przy wykorzystaniu stacji paliw płynnych zlokalizowanej w miejscowości M. (...);

III.  ustalić treść koncesji. /k.6-14v/

Od wyżej wymienionej decyzji odwołanie wniósł powód: C. P. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą: P.P.H.U. (...) zaskarżając ją w całości.

Zaskarżonej decyzji powód zarzucił naruszenie przepisów postępowania, tj.:

- naruszenie art. 8 kodeksu postępowania administracyjnego poprzez brak realizacji zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów administracji publicznej poprzez wydanie skarżonej decyzji przed wyznaczonym przez organ terminem zakończenia prowadzonej sprawy,

- naruszenie art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 kodeksu postępowania administracyjnego polegające na niewyczerpującym zebraniu, a w ślad za tym nie rozpatrzeniu całego materiału dowodowego i niepodjęciu wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy, w tym brak wyjaśnień na jakich etapach są postępowania powiązane z przedmiotowym postępowaniem toczące się przed Powiatowym Inspektorem Nadzoru Budowlanego w W., Prezesem Urzędu Dozoru Technicznego, Wojewódzkim Inspektoratem Ochrony Środowiska w Ł., Delegatura w Ł., Urzędem Gminy W., Powiatowym Zarządem Dróg w W. czy przed Dyrekcją Zarządu Zlewni Wód Polskich w S., które mają bezpośredni wpływ na przedmiotowe postępowanie,

- naruszenie art. 107 § 3 w związku z art. 163 kodeksu postępowania administracyjnego poprzez nienależyte uzasadnienie zaskarżonej decyzji z uwagi na zawarcie w nim zbyt ogólnych i lakonicznych stwierdzeń, co uniemożliwiło dokonanie prawidłowej kontroli zaskarżonego rozstrzygnięcia,

- naruszenie art. 36 § 1 kodeksu postępowania administracyjnego poprzez wcześniejsze zakończenie prowadzonego postępowania niż wynikało to ze wskazanego przez organ terminu, oznaczonego w piśmie procesowym skierowanym do koncesjonariusza w toku postępowania,

- naruszenie art. 97 § 1 pkt. 4 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez jego niezastosowanie w sprawie, w wyniku czego organ prowadzący postępowanie wydał skarżone rozstrzygnięcie pomijając ustalenia dokonane przed innym organem administracji, które mają bezpośredni wpływ na wynik przedmiotowego postępowania.

W oparciu o wyżej przedstawione zarzuty wniósł o:

- dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentu w postaci postanowienia Nr (...) z dnia 25. 09. 2019 r. znak: (...) nakładającego na koncesjonariusza obowiązek przedłożenia stosownej dokumentacji do dnia 28.02.2020 r., na okoliczność toczenia się postępowania administracyjnego, od którego rozstrzygnięcia uzależniony jest wynik przedmiotowej sprawy,

- uwzględnienie odwołania i uchylenie zaskarżonej w całości decyzji oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi administracji, ewentualnie o zmianę skarżonej decyzji w części tj. w zakresie pkt III,

- zasądzenie kosztów postępowania na rzecz strony skarżącej według norm prawem przepisanych.

W odpowiedzi na odwołanie Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, wniósł o:

1. oddalenie odwołania;

2. pominięcie dowodu z dokumentu - w postaci postanowienia nr (...) z dnia 25.09.2019 r. znak: (...) (...), bowiem okoliczność toczącego się postępowania administracyjnego dotyczącego prowadzonych robót budowlanych polegających na wymianie istniejącego, podziemnego, jednopłaszczowego zbiornika paliw na podziemny, dwupłaszczowy, dwukomorowy zbiornik paliw PB i ON nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy;

3. zasądzenie od Powoda na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany podtrzymał stanowisko wyrażone w treści zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Na wniosek z dnia 11 stycznia 2017 r., Prezes URE wszczął postępowanie
administracyjne w sprawie zmiany koncesji udzielonej Panu C. P.
prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą P.P.H.U. (...)
P. z siedzibą w P., na prowadzenie działalności gospodarczej polegającej
na obrocie paliwami ciekłymi.

W treści ww. wniosku Koncesjonariusz wskazał, że: „dystrybucja paliw ciekłych odbywa
się w miejscowości M. (...), po byłym(...), po wykonaniu modernizacji w roku
2004 polegającej na zamontowaniu nowego zbiornika na paliwa płynne przystosowane
do wymogów Rozporządzenia Ministra Gospodarki, który jest zbiornikiem 2-komorowym
o pojemności 13 tys. litrów, w tym: 5 tys. na benzynę [benzyna silnikowa o kodzie
(...)) i 8 tys. na olej napędowy [olej napędowy o kodzie (...), (...))."
Ponadto, w treści wniosku Koncesjonariusz wskazał, że prowadzi obrót
gazem płynnym oznaczonym następującym kodem CN: (...), z wyłączeniem
mieszanin propanu-butanu uzyskiwanych w procesach uzdatniania płynów złożowych,
przy wykorzystaniu stacji gazu płynnego zlokalizowanych w miejscowości M.
(...) oraz w miejscowości P. (...). /k. 1-87 akt adm./

Podczas prowadzonego postępowania administracyjnego, Koncesjonariusz został
wezwany do przedstawienia informacji niezbędnych do ustalenia, czy spełnia
wymagania określone ustawą - Prawo energetyczne.

Koncesjonariusz został wezwany do przedstawienia m.in.:

1. Decyzji oraz innych dokumentów wymaganych na podstawie przepisów Prawa budowlanego, wydanych przez organy właściwe w sprawach zagospodarowania przestrzennego, odnoszących się do prac budowlanych prowadzonych na stacji paliw zlokalizowanej w miejscowości M. (...) w 2004 r. (montaż nowego zbiornika na paliwa płynne).

2. Opisu prowadzonej na ww. stacji paliw gospodarki wodno-ściekowej ze wskazaniem opisu instalacji kanalizacyjnych i innych urządzeń zabezpieczających przed przenikaniem produktów naftowych do gruntu, wód powierzchniowych i gruntowych, w tym dokumentacji dotyczącej sposobu odprowadzania wód opadowych i roztopowych z terenu stacji paliw po podczyszczeniu w separatorze oraz pozwolenia wodnoprawnego,

3. Informacji o dacie wybudowania na ww. stacji instalacji wodociągowych, sanitarnych
i deszczowo-przemysłowych oraz urządzeń oczyszczających ścieki do poziomu
określonego w przepisach dotyczących warunków, jakie należy spełniać przy
wprowadzaniu ścieków do wód lub do ziemi, oraz w przepisach dotyczących substancji
szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego,

4.Decyzji i innych dokumentów wydanych przez organy nadzoru budowlanego,
administracji architektoniczno-budowlanej, organy właściwe w sprawach
zagospodarowania przestrzennego, obejmujących budowę instalacji wodociągowych,
sanitarnych i deszczowo-przemysłowych oraz urządzeń oczyszczających ścieki. /k. 88-91, 95-148, 150-151, 153-174, 179-180, 182-198, 200-208 akt adm./

Pismem z dnia 16 stycznia 2019 r., Koncesjonariusz wniósł „o pozytywne wydanie koncesji na sprzedaż gazu ( (...)) na stacji paliw w P. i M.” oraz zwrócił się do Prezesa URE z prośbą o „wydanie - koncesji warunkowej - na wydawanie (...) na stacji M." - w związku z brakiem stosownych dokumentów potwierdzających wypełnienie warunków technicznych potwierdzających prawidłowość prowadzenia obrotu paliwami ciekłymi przy użyciu ww. infrastruktury technicznej . /k. 176 akt adm./

Pismem z dnia 17 kwietnia 2019 r. Prezes URE zawiadomił Koncesjonariusza o zakończeniu postępowania dowodowego oraz o możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym w celu ewentualnego wypowiedzenia się co do zgromadzonych w przedmiotowej sprawie dowodów w terminie do dnia 8 maja 2019 r. Jednocześnie, na podstawie art. 79a § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego poinformowano Koncesjonariusza, że nie uwzględniono jego wniosku w zakresie wydania „koncesji warunkowej" na prowadzenie obrotu paliwami ciekłymi przy wykorzystaniu stacji paliw płynnych w M. oraz, że zgodnie z art. 79a § 2 ww. ustawy, Koncesjonariusz mógł w ww. terminie, tj. do dnia 8 maja 2019 r., przedłożyć dodatkowe dowody, tj.: dokumenty wskazane w wezwaniu Prezesa URE z dnia 8 lutego 2019 r. nr (...) (...) celem wykazania spełnienia przesłanek, o których mowa w art. 79a § 1 ww. ustawy. /k. 215 akt adm./

W odpowiedzi na powyższe, Koncesjonariusz w piśmie z dnia 29 maja 2019 r. wniósł o

1. dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów z dokumentów w postaci:

- odpisu pisma z dnia 29 stycznia 2019 r., znak: (...), (...) Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska w Ł. Delegatura w S. na okoliczność uwzględnienia w ramach planu kontroli przeprowadzenia kontroli w przedsiębiorstwie strony postępowania;

- odpisu wniosku o wydanie pozwolenia wodnoprawnego z dnia 13.05.2019 r. doręczonego do Państwowego Gospodarstwa (...); Zarząd Zlewni w S. w dniu 16.05.2019 r. na okoliczność postępowania administracyjnego w zakresie uzyskania pozwolenia wodnoprawnego,

2. W związku z powyższym wniósł o zawieszenie przez organ toczącego się w sprawie postępowania. /k. 217, 218-222 akt adm./

Prezes URE, pismem z dnia 10 czerwca 2019 r., zwrócił się do Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska w Ł. o przedstawienie stanowiska, czy w świetle obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa, stacja paliw płynnych zlokalizowana w M., może być użytkowana zgodnie z jej przeznaczeniem (tankowanie samochodów) oraz o wskazanie, czy wobec opisanego wyżej sposobu odprowadzania wód opadowych, istnieje obowiązek posiadania w ramach jej użytkowania pozwolenia wodnoprawnego. / k. 226 akt adm./

W odpowiedzi na powyższe, pismem z dnia 18 lipca 2019 r. Wojewódzki Inspektor Ochrony Środowiska w Ł. Delegatura w S., poinformował m.in, że ze względu na dużą liczbę prowadzonych spraw, kontroli planowanych i interwencyjnych, weźmie pod uwagę przeprowadzenie kontroli na stacji paliw ciekłych zlokalizowanej w miejscowości M. (...), gm. W., prowadzonej przez Pana C. P., właściciela P.P.H.U. (...), P. 321, (...)-(...) P. w ramach planu kontroli w 2020 r. /k. 234 akt adm./

Ponadto, Prezes URE, pismem z dnia 10 czerwca 2019 r. zwrócił się do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. (zwanego dalej (...) w W."), z prośbą o przedstawienie stanowiska, czy w świetle obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa, opisane przez Koncesjonariusza we wniosku prace remontowe na stacji paliw płynnych w miejscowości M. (...) (wymiana zbiornika na paliwo w 2004r.) wymagały uzyskania decyzji lub innych rozstrzygnięć wydawanych przez organ nadzoru budowlanego, administracji techniczno –budowalnej, organy właściwe w sprawach zagospodarowania przestrzennego i czy zostały wykonane legalnie. /k. 224 akt adm./

W odpowiedzi na powyższe, pismem z dnia 18 lipca 2019 r. (...) w W., po przeprowadzeniu w dniu 12 lipca 2019 r. kontroli na ww. stacji paliw wyjaśnił m.in., że „ przy założeniu, że prace polegały na wymianie starego zbiornika jednopłaszczowego na nowy dwupłaszczowy, przyjąć należy że mamy do czynienia z odbudową. [...] Konsekwencją zdefiniowania zbiornika podziemnego na paliwo jako obiektu budowlanego w postaci budowli i zakwalifikowania robót związanych z umieszczeniem go w ziemi jako budowli, jest stwierdzenie że dla realizacji takiej budowli wymagane jest pozwolenie na budowę, którego brak skutkuje uruchomieniem procedury przewidzianej w art 48 ustawy. Stosownie do treści art 28 ustawy [z 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane Dz. U. z 2019 r. poz. 1186] roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art 29-31. Zgodnie natomiast z art 48 ust 1 ustawy właściwy organ nakazuje, z zastrzeżeniem ust 2, w drodze decyzji, rozbiórkę obiektu budowlanego, lub jego części będącego w budowie albo wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę. W art 48 ust 2 prawa budowlanego przewidziano możliwość legalizacji samowoli budowlanej, jeżeli budowa 1) jest zgodna z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w szczególności ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, 2) nie narusza przepisów, w tym techniczno-budowlanych, w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie obiektu budowlanego lub jego części do stanu zgodnego z prawem. W tym przypadku organ wstrzymuje postanowieniem prowadzenie robót budowlanych, w którym ustala wymagania dotyczące niezbędnych zabezpieczeń budowy oraz nakłada obowiązek przedstawienia w wyznaczonym terminie szeregu dokumentów, w tym zaświadczenia wójta, burmistrza albo prezydenta miasta o zgodności budowy z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego oraz innych dokumentów niezbędnych do zatwierdzenia projektu budowlanego (art 48 ust 3 ustawy). Zgodnie z art. 48 ust. 4 ustawy, w przypadku niespełnienia w wyznaczonym terminie obowiązków, o których mowa w ust. 3, stosuje się przepis ust. 1, czyli rozbiórkę obiektu budowalnego lub jego części”. (...) w W. wyjaśnił jednocześnie, że „ w przypadku potwierdzenia w postępowaniu samowolnie zrealizowanej inwestycji, będzie w pierwszej kolejności rozważenie możliwości prowadzenia postępowania legalizacyjnego i zobowiązanie inwestora do złożenia dokumentów, o których mowa w art. 48 ust. 3 prawa budowlanego, a następnie ustalenie w drodze postanowienia opłaty legalizacyjnej.” /k. 236-238 akt adm./

Pismem z dnia 1 sierpnia 2019 r., Prezes URE ponownie zawiadomił Koncesjonariusza o zakończeniu postępowania dowodowego oraz o możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym w celu ewentualnego wypowiedzenia się co do zgromadzonych w przedmiotowej sprawie dowodów w terminie do dnia 30 sierpnia 2019 r . /k. 240 akt adm./

W wyznaczonym terminie Koncesjonariusz nadesłał wraz z pismem z dnia 29 sierpnia 2019 r. kopię pisma (...) w W. z dnia 12 sierpnia 2019 r., które zostało przesłane do Archiwum Państwowego w Ł. Ośrodek (...) w S. „ na okoliczność dalszego toku postępowania przed Powiatowym Inspektorem Nadzoru Budowlanego." /k. 242, 243 akt adm./

Postanowieniem z dnia 25 września 2019 roku numer (...) w W. postanowił na C. P. oraz H. P. nałożyć obowiązek przedstawienia w terminie do dnia 28 lutego 2020 roku zaświadczenie wójta, burmistrza albo prezydenta o zgodności budowy z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego oraz dokumentów, o których mowa w art. 33 ust. 2 pkt 1,2, i 4 prawa budowalnego – wyszczególnionych w sentencji tego postanowienia . /k. 24-25 akt sprawy/

Po zawiadomieniu z dnia 25 września 2019 roku, że postępowanie zostanie załatwione w terminie do dnia 31 października 2019 r., Koncesjonariusz został wezwany do nadesłania w terminie 7 dni aktualnych decyzji UDT (wraz z protokołami badań odbiorczych lub okresowych) zezwalających na eksploatację zbiorników magazynowych na gaz propan-butan, zlokalizowanych na eksploatowanych przez Przedsiębiorcę stacjach gazu płynnego w miejscowości M. (...) oraz w miejscowości P. 321. /k. 247 akt adm./

Przy piśmie z dnia 6 października 2019 roku Przedsiębiorca nadesłał „ aktualne decyzje UDT wraz z protokołami badań odbiorczych, zezwalające na eksploatację zbiorników magazynowych na gaz propan-butan, zlokalizowanych na eksploatowanych przez Przedsiębiorcę stacjach gazu płynnego w miejscowościach P. oraz M..” / k. 250-255 akt adm./

W dniu 15 października 2019 roku Prezes URE wydał decyzję nr (...) (...) /k. 257-265 akt adm./

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o powyższe dowody z dokumentów, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane, jak również w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Strony nie wystąpiły o przeprowadzenie rozprawy, natomiast rozpoznanie sprawy na rozprawie nie było konieczne, wobec czego wystąpiły podstawy rozstrzygnięcia sprawy na posiedzeniu niejawnym.

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Koncesja to publicznoprawne uprawnienie podmiotu przyznane decyzją właściwego organu administracji indywidualnie oznaczonemu podmiotowi, spełniającemu ustawowo określone wymagania zarówno podmiotowe, jak i przedmiotowe wykonywania określonego rodzaju działalności gospodarczej (zob. wyrok SN z dnia 08.05.1998 r., III RN 34/98, OSNP 1999, nr 5, poz. 157).

Zgodnie z art. 33 ust.1 pkt 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2018 r. poz. 755 z późn. zm, dalej: „ustawa – Prawo energetyczne”), Prezes URE udziela koncesji wnioskodawcy, który ma możliwości techniczne gwarantujące prawidłowe wykonywanie działalności. Zgodnie natomiast z treścią art. zgodnie z art. 16 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw w terminie miesiąca od dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 32 ust. 6 ustawy zmienianej w art. 1 (ustawa - Prawo energetyczne) przedsiębiorstwa energetyczne wykonujące działalność polegającą na wytwarzaniu, magazynowaniu, przesyłaniu lub dystrybucji oraz obrocie paliwami ciekłymi, w tym obrocie tymi paliwami z zagranicą, na podstawie koncesji udzielonych przed dniem wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 32 ust. 6 ustawy zmienianej w art 1, składają wniosek o zmianę posiadanych koncesji w celu dostosowania ich treści do definicji paliw ciekłych, o której mowa w art. 3 pkt 3b ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Wniosek, o którym mowa w ust 1, nieuzupełniony w wyznaczonym przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki terminie w sposób spełniający wszystkie wymagane ustawą zmienianą w art 1 warunki (ustawą - Prawo energetyczne), pozostawia się bez rozpoznania.

W świetle powyższego, nie ulega wątpliwości Sądu, że wobec zmiany przepisów ustawy - Prawo energetyczne, ustawodawca zobligował Prezesa URE do weryfikacji wydanych decyzji koncesyjnych. O ile w doktrynie istnieją rozbieżne stanowiska w przedmiocie tego, czy podmiot ubiegający się o udzielenie koncesji powinien już w czasie występowania z wnioskiem o jej udzielnie realnie dysponować odpowiednią infrastrukturę techniczną gotową do wykonywania działalności koncesyjnej, czy też jedynie wykazać, że istnieją możliwości osiągnięcia właściwego stanu technicznego na czas rozpoczęcia działalności, to nie ulega wątpliwości Sądu, że stan techniczny powinien być odpowiedni w przypadku, gdy działalność koncesyjna jest już kontynuowana - na podstawie uprzednio wydanej decyzji koncesyjnej (k. 32-37 akt adm.). Nadal bowiem, w przypadku pozytywnego rozpatrzenia wniosku o zmianę koncesji, tak samo jak w przypadku rozstrzygnięcia wniosku o udzielnie koncesji, Prezes URE gwarantuje, że koncesjonariusz wykonuje działalność koncesyjną w sposób zgodny z przepisami prawa, w tym, w zakresie dysponowania określonymi środkami technicznymi służącymi do prawidłowego wykonywania działalności koncesyjnej. Sąd w pełni podziela zatem pogląd Prezesa URE wyrażony w treści uzasadnienia zaskarżonej decyzji, że: „(…) podmiot ubiegający się o udzielenie/zmianę koncesji, który jednocześnie wskazuje, iż działalność gospodarczą objętą wnioskiem wykonywać będzie przy pomocy środków technicznych, oprócz spełnienia innych przesłanek zmiany koncesji określonych w przepisach ustawy - Prawo energetyczne, musi dysponować określonym potencjałem rozwiązań technicznych pozwalającym na prawidłowe wykonywanie koncesjonowanej działalności gospodarczej. Przy czym stan taki powinien zostać potwierdzony na dzień wydawania/zmiany koncesji na obrót paliwami ciekłymi.”

W przekonaniu Sądu zasadnie pozwany przyjął, że powód nie udowodnił, iż posiada możliwości techniczne gwarantujące prawidłowe wykonywanie działalności koncesjonowanej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi oznaczonymi następującymi kodami CN:

- benzynami silnikowymi: (...),

- olejami napędowymi: (...), (...)

z wykorzystaniem stacji paliw zlokalizowanej w miejscowości M. (...), wobec braku dowodów potwierdzających, że stacja ta spełnia wymogi ustawy - Prawo budowlane oraz rozporządzenia technicznego w sprawie baz i stacji paliw, a w związku z czym uzasadniona była odmowa zmiany koncesji w tym zakresie, ograniczając się do jej zmiany (dostosowania do kodów CN) w odniesieniu do eksploatowanych przez powoda stacji gazu płynnego.

W niniejszej sprawie powód podniósł, że przede wszystkim organ administracji przed którym toczyło się przedmiotowe postępowanie, wydając decyzję w dniu 15.10.2019 r. naruszył zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów administracji publicznej. W zawiadomieniu z dnia 25.09.2019 r. kierowanym do koncesjonariusza, Prezes URE informował m. in. iż postępowanie ze względu na swój skomplikowany charakter nie zakończy się w terminie przewidzianym w art. 35 § 3 kpa, a do dnia 31.10. 2019 r. W przekonaniu Sądu, powyższy zarzut jest niezasadny. Zaskarżona decyzja została wydana w dniu 15 października 2019 roku, a zatem przed upływem wskazanego przez organ terminu, tj. przed dniem 31 października 2019 roku. Wskazanie tego terminu nie oznacza, że organ nie może wydać rozstrzygnięcia przed dniem 31 października 2019 roku.

Powód nie zgodził się również z twierdzeniami, iż nie skorzystał z uprawnienia do zapoznania się ze zgromadzonym materiałem dowodowym oraz do jego uzupełnienia. Wskazał przy tym wskazuje, że każde wezwanie organu administracji w postępowaniu nie pozostawało bez odpowiedzi ze strony koncesjonariusza, popartej w miarę możliwości stosowną dokumentacją pochodzącą od innych organów administracji, ponadto koncesjonariusz także był osobiście w siedzibie Urzędu Regulacji Energetyki zapoznać się ze zgromadzoną w sprawie dokumentacją. Podniósł też, że prowadził obrót paliwami przy wykorzystaniu dość starej stacji benzynowej zakupionej w 2000 r. od upadającego Kółka Rolniczego w miejscowości M., którą w miarę możliwości modernizuje, doprowadzając do stanu zgodnego z aktualnie obowiązującymi przepisami prawa, natomiast przedmiotowe postępowanie nie jest jedynym toczącym się w sprawie, tych postępowań powiązanych ze sobą bezpośrednio jest kilka, przed różnymi organami administracji publicznej, co wynika ze specyfiki prowadzenia tego rodzaju koncesjonowanej działalności gospodarczej.

W odniesieniu do powyższego należy wskazać, że powód został zawiadomiony w dniu 9 sierpnia 2019 roku o zakończeniu postępowania oraz o możliwości zapoznania się z aktami sprawy (k. 240, 241 akt adm.), a w dniu 30 września 2019 roku (k. 245, 246 akt adm.) o tym, że sprawa zostanie załatwiona do dnia 31 października 2019 roku. Został zatem zawiadomiony o możliwości zapoznania się z aktami postępowania, jak również o terminie jego zakończenia.

Ponadto, niesporną jest okoliczność, że powód podejmował szereg działań mających na celu dostosowanie prowadzonej przez siebie stacji benzynowej do stanu zgodnego z przepisami prawa, jednakże, na dzień wydania zaskarżonej decyzji, ani też na dzień wyrokowania w niniejszej sprawie (art. 316 k.p.c.), powód nie wykazał, aby użytkowana stacja paliw zlokalizowana w miejscowości M. (...) spełniała techniczne warunki jej prawidłowej eksploatacji w stosownym zakresie. Przedłożone przez powoda dowody z dokumentów w postaci: odpisu pisma z dnia 29 stycznia 2019 r., znak: (...), L. Dz. (...) Wojewódzkiego Inspektoratu Ochrony Środowiska w Ł. Delegatura w S. na okoliczność uwzględnienia w ramach planu kontroli przeprowadzenia kontroli w przedsiębiorstwie strony postępowania (k. 220, 218 akt adm.); odpisu wniosku o wydanie pozwolenia wodnoprawnego z dnia 13.05.2019 r. doręczonego do Państwowego Gospodarstwa (...), Zarząd Zlewni w S. w dniu 16.05.2019 r. na okoliczność postępowania administracyjnego w zakresie uzyskania pozwolenia wodnoprawnego (k. 221, 218 akt adm.) - istotnie nie dowodzą możliwości wykonywania działalności przez Powoda na ww. stacji. Z uwagi na brak inicjatywy dowodowej ze strony powoda w relewantnym zakresie, przyjąć należało, że nadal powód nie wykazał, czy stacja ta została wyposażona w: 1) w instalacje kanalizacyjne i inne urządzenia zabezpieczające przed przenikaniem produktów naftowych do gruntu, wód powierzchniowych i gruntowych (§ 97 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Gospodarki w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie z dnia 21 listopada 2005 r., tj. z dnia 14 sierpnia 2014 r. (Dz.U. z 2014 r. poz. 1853); dalej: „ Rozporządzenie”); 2) w instalacje wodociągowe, sanitarne i deszczowo-przemysłowe oraz urządzenia oczyszczające ścieki do poziomu określonego w przepisach dotyczących warunków, jakie należy spełniać przy wprowadzaniu ścieków do wód lub do ziemi, oraz w przepisach dotyczących substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego (§ 109 Rozporządzenia); 3) w urządzenia służące do odzyskiwania par produktów naftowych I klasy ulatniających się podczas ich wydawania do zbiornika pojazdu i przekazujące te pary do zbiornika magazynowego tych produktów lub do odmierzacza paliw płynnych (§ 97 ust. 1 pkt 5 Rozporządzenia). Ponadto, (...) w W. w piśmie z dnia 18 lipca 2019 roku (k. 236 akt adm.) w odniesieniu do tego, czy opisane prace remontowe na przedmiotowej stacji paliw w M. (...) (wymiana zbiornika na paliwo) wymagały wydania decyzji lub innych rozstrzygnięć, i czy zostały wykonane legalnie, wskazał jednoznacznie że: „(…) dla realizacji takiej budowli wymagane jest pozwolenie na budowę, (…)”, oraz, że: „ (…) w przypadku potwierdzenia w postępowaniu o samowolnie zrealizowanej inwestycji, będzie w pierwszej kolejności rozważenie możliwości prowadzenia postępowania legalizacyjnego i zobowiązanie inwestora do złożenia dokumentów, o których mowa w art. 48 ust. 3 prawa budowlanego, a następnie ustalenie w drodze postanowienia opłaty legalizacyjnej. ”

Powyższego stanu rzeczy, wbrew przekonaniu powoda, nie zmienia treść załączonego do odwołania postanowienia (...) w W. z dnia 25 września 2019 roku (k. 24-25 akt sprawy). Powyższy dokument dowodzi jedynie tego, że postępowanie w sprawie dotyczącej robót budowlanych polegających na wymianie istniejącego podziemnego, jednopłaszczowego zbiornika paliw na podziemny, dwupłaszczowy, dwukomorowy zbiornik w miejscowości M. jest nadal w toku. Zgodnie z powyższym postanowieniem powód został bowiem zobowiązany do przedłożenia wskazanych dokumentów – w terminie do dnia 28 lutego 2020 roku. Tym samym aktualna pozostaje konstatacja pozwanego przedstawiona w odpowiedzi na odwołanie, że: „(…)Przedsiębiorca w trakcie postępowania nie przedstawił żadnych ostatecznych dokumentów potwierdzających możliwości techniczne gwarantujące prawidłowe wykonywanie obrotu benzynami silnikowymi i olejami napędowymi przy wykorzystaniu ww. stacji paliw, tj. decyzji oraz innych dokumentów wymaganych na podstawie przepisów prawa budowlanego, wydanych przez właściwe organy administracji architektoniczno-budowlanej i nadzoru budowlanego, odnoszących się do budowy instalacji kanalizacyjnych i innych urządzeń zabezpieczających przed przenikaniem produktów naftowych do gruntu, wód powierzchniowych i gruntowych, o których mowa w § 97 ust. 1 rozporządzenia technicznego w sprawie baz i stacji paliw oraz dotyczących dokonanej w 2004 r. wymiany jednopłaszczowego zbiornika na paliwo na zbiornik dwupłaszczowy.”

W tym miejscu dodać należy, że w przypadku wniesienia odwołania od decyzji Prezesa URE do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, Sąd rozpoznaje sprawę merytorycznie, a wskazywane przez powoda naruszenia art. 7, 77, 80, 107 § 1 kpa nie mogły skutkować uchyleniem lub zmianą zaskarżonej decyzji. Mając bowiem na względzie charakter postępowania przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów, postępowanie niniejsze tj, z odwołania od decyzji Prezes URE ma charakter postępowania rozpoznawczego, pierwszoinstancyjnego i kontradyktoryjnego. Z tych względów, mając na względzie wymogi odwołania przyjęte przez ustawodawcę, odwołanie odpowiada konstrukcji pozwu w ogólnym postępowaniu cywilnym, bowiem wymagania odnoszące się do odwołania (art. 479 ⁴⁹ k.p.c.) są zbliżone do wymagań pozwu (art. 187 k.p.c.), a ponadto odwołanie, podobnie jak pozew, uruchamia postępowanie sądowe w pierwszej instancji. W świetle powyższego przyjąć należało, że zastosowanie znajdą również reguły dowodzenia w procesie cywilnym. W konsekwencji, obowiązek przedstawienia dowodów w niniejszym postępowaniu również spoczywał na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywał na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne. Skoro zatem odwołanie łączy w sobie cechy nie tylko środka zaskarżenia, ale też powództwa, strony przede wszystkim w ramach realizacji zasady kontradyktoryjności mogą przedstawiać dowody.

Mając powyższe na względzie należy wskazać, że powód w toku postępowania administracyjnego, ani też w toku niniejszego procesu zainicjowanego niniejszym odwołaniem nie wykazał, aby posiadał środki techniczne pozwalające na prowadzenie działalności koncesjonowanej w sposób zgodny z przepisami prawa - w zakresie obrotu paliwami ciekłymi: benzynami silnikowymi oraz olejami napędowymi. Na dzień wydania decyzji, jak również na dzień wydania wyroku w niniejszej sprawie, powód nie wykazał, aby stacja paliw zlokalizowana w miejscowości M. (...) spełniała warunki technicznych do jej prawidłowego, zgodnego z prawem, użytkowania (art. 33 ust. 1 pkt 3 ustawy - Prawo energetyczne) do prowadzenia przy jej wykorzystaniu obrotu paliwami ciekłymi oznaczonymi następującymi kodami CN: benzynami silnikowymi: (...) oraz olejami napędowymi: (...), (...). Miał też rację pozwany, że nie zaistniały przesłanki do obligatoryjnego zawieszenia postępowania administracyjnego w trybie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. Rozstrzygnięcie sprawy i wydanie decyzji nie zależało od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub Sąd. Jak bowiem wynika z treści art. 33 ustawy – prawo energetyczne, Prezes URE ustala, czy zachodzą przesłanki do udzielenia/zmiany koncesji, jednakże w oparciu o to, co zostanie wykazane i udowodnione przez powoda składającego wniosek o zmianę przedmiotu i zakresu koncesji, w tym, w zakresie możliwości technicznych rozumianych, jako zdolność przedsiębiorcy do użytkowania urządzeń w sposób pozwalający na prawidłowe wykonywanie określonej w ustawie - Prawo energetyczne działalności koncesjonowanej. Ich istnienie i funkcjonowanie w sposób zgodny z przepisami prawa musi zostać wykazane przez powoda. Zasadnie wskazał przy tym pozwany, że powyższe powiązane jest nierozerwalnie także z kwestią bezpieczeństwa użytkowania stacji paliw płynnych przez klientów stacji.

Powyższe prowadzi do wniosku, iż Prezes Urzędu Regulacji Energetyki trafnie uznał, że w przedmiotowej sprawie zaistniały podstawy do odmowy zmiany decyzji z dnia 6 lipca 2005 r. nr (...), w sprawie udzielenia Koncesjonariuszowi, koncesji na obrót paliwami ciekłymi na okres od 15 lipca 2005 r. do 15 lipca 2025 r., w zakresie uznania, że w ramach koncesjonowanej działalności gospodarczej może on prowadzić obrót paliwami ciekłymi oznaczonymi następującymi kodami CN:

- benzynami silnikowymi: (...);

- olejami napędowymi: (...),(...);

przy wykorzystaniu stacji paliw płynnych zlokalizowanej w miejscowości M. (...)

Z uwagi na powyższe Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie powoda, nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia.

O kosztach procesu, Sąd orzekł stosownie do wyników postępowania na podstawie art. 98 k.p.c. oraz Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Na koszt procesu po stronie pozwanego złożył się koszt zastępstwa procesowego w wysokości po 720,00 zł.

Sędzia SO Jolanta Stasińska