Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2022 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

po rozpoznaniu 23 lutego 2022 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa J. S.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 30 maja 2019 r. Nr (...) ( (...))

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od J. S. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720,00 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Anna Maria Kowalik

Sygn. akt XVII AmE 272/20

UZASADNIENIE

Decyzją z 30 maja 2019 roku nr (...) (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki ( dalej Prezes URE), na podstawie art 56 ust. 1 pkt 12 w związku z art 56 ust. 2, ust. 3 i ust. 6 oraz art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2019 r, poz. 755 i poz. 730) (dalej p.e.) oraz w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 z późn. zm.) (dalej k.p.a.), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej J. S. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą (...) (NIP (...)) (dalej Powód, Przedsiębiorca),

1.  stwierdził, że J. S. wykonywał działalność gospodarczą w zakresie obrotu paliwami ciekłymi na stacji paliw w P. przy ul. (...) z wykorzystaniem odmierzacza paliw ciekłych o numerze fabrycznym (...), numerze czujnika objętości (...), który nie posiadał ważnych dowodów prawnej kontroli metrologicznej czym przedsiębiorca ten naruszył warunek 2.2.1 o treści: „Koncesjonariusz jest obowiązany do utrzymywania stanu technicznego oraz wyposażenia obiektów, instalacji i urządzeń zapewniających wysoką efektywność i najlepszą jakość wykonywanej działalności objętej niniejszą koncesją, z uwzględnieniem racjonalnego poziomu kosztów, przy zachowaniu obowiązujących przepisów określających wymogi techniczne, w tym metrologiczne, jakościowe t ochrony środowiska oraz do przestrzegania przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, w tym w szczególności w zakresie bezpieczeństwa pożarowego oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia" zawarty w koncesji na obrót paliwami ciekłymi udzielonej temu Przedsiębiorcy decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 31 grudnia 2014 r., Nr (...)/MBr zmienioną decyzją z 6 listopada 2018 r. Nr (...). (...) (...)

2.  za działanie opisane w pkt 1 wymierzył Przedsiębiorcy karę pieniężną w wysokości 15 000 zł.

Od niniejszej Decyzji odwołanie złożył Powód, wnosząc o odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej. W uzasadnieniu stwierdził, że Prezes URE powinien odstąpić od wymierzenia kary w jego sprawie w oparciu o art. 56 ust. 6a p.e., ponieważ stopień szkodliwości czynu był znikomy, a Powód zaprzestał naruszania prawa i spełnił swój obowiązek. Ponadto wskazał, że nie może zgodzić się z pozwanym, iż stopień szkodliwości czynu był znaczny, gdyż dystrybutor, pomimo braku aktualnej legalizacji, wskazywał właściwe odczyty w czasie tankowania, w związku z czym klienci nie ponieśli żadnych strat. Dodatkowo, uchybienie zostało bezzwłocznie skorygowane poprzez otrzymanie aktualnego świadectwa legalizacji.

Pozwany Prezes URE złożył odpowiedź na odwołanie, w której wniósł o oddalenie odwołania i przeprowadzenie dowodu z dokumentów zgromadzonych w toku postępowania administracyjnego, zasądzenie od Powoda na rzecz Pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Rozpoznając odwołanie Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z 31 grudnia 2014 r., Nr (...)/MBr ze zm., Prezes Urzędu Regulacji Energetyki udzielił J. S. prowadzącemu działalność gospodarcza pod nazwą (...) koncesji na obrót paliwami ciekłymi (Decyzja z 31/12/2014 r. k. 4-9, Decyzja z 06/11/2018 r. k. 10-16 akt adm.).

Decyzją z 16 marca 2015 roku Prezes URE nałożył na Powoda karę pieniężną w wysokości 5 000,00 zł za naruszenie warunków 2.2.2. i 2.1.2. Koncesji poprzez eksploatowanie na stacji paliw w P. zbiornika na paliwa ciekłe bez uzyskania decyzji Urzędu Dozoru Technicznego (Decyzja z 16/03/2015 r. k. 17-35 akt adm.).

W dniu 7 listopada 2018 r. Okręgowy Urząd Miar w W. Wydział Zamiejscowy w L., poinformował Prezesa URE, iż na stacji paliw w P. przy ul. (...), eksploatowanej przez Powoda, odmierzacz oleju napędowego o nr fabrycznym (...) i nr fabrycznym czujnika objętości (...) posiadał ważną legalizację do 30 kwietnia 2015 roku. Ponownej legalizacji dokonano dopiero 2 listopada 2018 r. Tym samym odmierzacz w okresie od 1 maja 2015 r. do 1 listopada 2018 r. nie został poddany prawnej kontroli metrologicznej, tj. nie posiadał ważnego świadectwa legalizacji ponownej ( pismo k. 1 akt adm., świadectwo legalizacji ponownej z 02/11/2018 r. k. 2 akt adm., Świadectwo legalizacji ponownej z 05/04/2013 r. k. 3 akt adm.).

Pismem z 2 kwietnia 2019 r., Prezes URE zawiadomił powoda o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej w związku z ujawnieniem w działalności przez niego prowadzonej nieprawidłowości polegającej na nieprzestrzeganiu obowiązków wynikających z koncesji na obrót paliwami ciekłymi tj. warunku 2.2.1. o treści: „Koncesjonariusz jest obowiązany do utrzymywania stanu technicznego oraz wyposażenia obiektów, instalacji i urządzeń zapewniających wysoką efektywność i najlepszą jakość wykonywanej działalności objętej niniejszą koncesją, z uwzględnieniem racjonalnego poziomu kosztów, przy zachowaniu obowiązujących przepisów określających wymogi techniczne, w tym metrologiczne, jakościowe i ochrony środowiska oraz do przestrzegania przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, w tym w szczególności w zakresie bezpieczeństwa pożarowego oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia". W zawiadomieniu wezwano do złożenia szczegółowych wyjaśnień oraz przesłania dokumentów mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy (zawiadomienie k. 36-39 akt adm.).

W odpowiedzi Powód wyjaśnił, że stwierdzone w trakcie kontroli nieprawidłowości były niecelowym i niezamierzonym przeoczeniem. Dodał, że nigdy wcześniej nie zostały stwierdzone jakiekolwiek nieprawidłowości przez pracownika Okręgowego Urzędu Miar. Powołał się również na trudną sytuację jego przedsiębiorstwa, które jest najmniejszym punktem dystrybucji paliw w okolicy, podczas gdy konkurencją są duże stacje paliw. Ponadto, przedsiębiorca zapewnił o wyciągnięciu wniosków z danej sytuacji oraz wypełnianiu wszystkich obowiązków wynikających z koncesji terminowo (pismo Powoda z k. 40 akt adm.).

Pismem z 7 maja 2019 r. Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o zakończeniu postępowania dowodowego wskazując na możliwość zapoznania się, w terminie do dnia 27 maja 2019 r. z zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz złożenia ewentualnych uwag i wyjaśnień (zawiadomienie k. 44 akt adm.). Przedsiębiorca wspomniane zawiadomienie odebrał 9 maja 2019 r. i nie skorzystał z przysługujących mu uprawnień ( okoliczność niesporna).

Powód w 2018 r. osiągnął przychód z działalności objętej koncesją w wysokości (...) zł (formularz w sprawie opłaty koncesyjnej k.42).

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych w trakcie postępowania administracyjnego, niekwestionowanych przez strony, co do których Sąd również nie miał wątpliwości odnośnie ich wiarygodności.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżona Decyzja jest słuszna i ma oparcie w przepisach prawa a podnoszone przez Powoda zarzuty nie są trafne, stąd nie mogą skutkować uchyleniem, czy też zmianą Decyzji.

Bezspornym jest w sprawie, że na stacji paliw prowadzonej przez Powoda przeprowadzono kontrole i stwierdzono używanie przez niego odmierzacza paliw, który nie posiadał od 1 maja 2015 roku do 1 listopada 2018 roku ważnych dowodów prawnej kontroli metrologicznej. Faktu tego Powód nie kwestionował.

Powyższe stanowiło podstawę do stwierdzenia przez Prezesa URE, że Powód naruszył warunek 2.2.1. posiadanej koncesji zgodnie z którym „Koncesjonariusz jest obowiązany do utrzymywania stanu technicznego oraz wyposażenia obiektów, instalacji i urządzeń zapewniających wysoką efektywność i najlepszą jakość wykonywanej działalności objętej niniejszą koncesją, z uwzględnieniem racjonalnego poziomu kosztów, przy zachowaniu obowiązujących przepisów określających wymogi techniczne, w tym metrologiczne, jakościowe i ochrony środowiska oraz do przestrzegania przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, w tym w szczególności w zakresie bezpieczeństwa pożarowego oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia"., a w związku z tym również przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e.

Według Sądu Najwyższego obowiązkiem wynikającym z koncesji w rozumieniu art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e. jest taki obowiązek zawarty w decyzji o jej udzieleniu, który konkretyzuje określony w ustawie obowiązek wobec indywidualnego koncesjonariusza w sposób bardziej szczegółowy niż wynika to z przepisów ustawy lub aktów wykonawczych. Użyte w art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e. sformułowanie "wynikające z koncesji" nie może być rozumiane w ten sposób, że to koncesja jest samoistnym, wyłącznym i autonomicznym źródłem obowiązku prawnego koncesjonariusza. W demokratycznym państwie prawnym prawa i obowiązki osób są określane w drodze ustawy, a zatem to akty normatywne rangi ustawy mogą nakładać na osoby obowiązki prawne. Więcej, jest niedopuszczalne kształtowanie praw i obowiązków osób w drodze decyzji niemającej właściwej ustawowej podstawy prawnej. Organy administracji publicznej, w tym organy regulacyjne w drodze decyzji administracyjnej jedynie konkretyzują obowiązki wynikające z ustawy; w żadnym razie nie są natomiast upoważnione do nakładania na osoby obowiązków prawnych, które nie mają podstawy ustawowej. W rezultacie obowiązkiem wynikającym z koncesji jest obowiązek zawarty w decyzji o jej udzieleniu, która konkretyzuje określony w ustawie obowiązek prawny wobec indywidualnego koncesjonariusza w sposób bardziej szczegółowy, niż wynika to z odnośnych przepisów prawa (ustaw i wydanych na ich podstawie rozporządzeń) (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 2018 r. sygn. III SK 14/17, LEX nr 2522946).

Posługiwanie się przez Powoda odmierzaczem paliw płynnych, który nie posiadał ważnych dowodów prawnej kontroli metrologicznej niespełniającym wymagań metrologicznych jest zatem obowiązkiem wynikającym z pkt 2.2.1. udzielonej mu koncesji, za którego naruszenie koncesjonariuszowi grozi kara pieniężna, aczkolwiek nie przesądza to automatycznie o jej nałożeniu.

Stosownie do treści art. 56 ust. 1 pkt 12 p.e. karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji. Odpowiedzialność za naruszenie warunków koncesji na mocy powołanego przepisu jest co do zasady odpowiedzialnością obiektywną. Nie jest konieczne wykazanie umyślnej albo nieumyślnej winy ukaranego podmiotu. Jednakże nie oznacza to, że nie istnieje możliwość ograniczenia lub wyłączenia przedmiotowej odpowiedzialności (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 1 czerwca 2010 r. sygn. III SK 5/10, LEX nr 622205).

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 5 lutego 2015 r. (sygn. akt III SK 36/14, LEX nr 1652700), zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego do stwierdzenia naruszenia przez przedsiębiorstwo energetyczne ciążących na nim obowiązków wystarczające jest ustalenie, że dany podmiot zachował się w sposób niezgodny z wiążącym go nakazem albo zakazem (wyroki Sądu Najwyższego z 30 września 2011 r., III SK 10/11; z 5 listopada 2008 r., III SK 6/08 i powołane tam przykłady). Jednakże gdy dochodzi do nałożenia kary pieniężnej, konieczne jest uwzględnienie różnego rodzaju elementów o charakterze subiektywnym, składających się na podmiotową stronę odpowiedzialności zagrożonej dolegliwymi karami pieniężnymi (wyrok Sądu Najwyższego z 30 września 2011 r., III SK 10/11). O ile zatem do zastosowania klasycznych sankcji administracyjnych wystarczające jest stwierdzenie obiektywnego stanu niezgodności zachowania adresata z treścią normy, o tyle w przypadku nakładania przez organ kary pieniężnej, wymierzania jej wysokości oraz oceny możliwości odstąpienia od jej wymierzenia, istotną rolę odgrywają czynniki o charakterze subiektywnym, odtwarzane w oparciu o analizę całokształtu zachowania karanego przedsiębiorcy, jego motywacji, kontekstu zarzucanego mu naruszenia, czy chociażby wpływu przedsiębiorstwa na uchybienie obowiązującym normom. Dlatego w orzecznictwie Sądu Najwyższego ukształtowała się linia orzecznicza, podzielana już w orzecznictwie Sądów obu instancji, zgodnie z którą w sprawach z odwołania od decyzji regulatora rynku nakładających kary pieniężne z tytułu naruszenia obowiązków wynikających z mocy ustawy lub decyzji, należy zapewnić przedsiębiorcom wyższy poziom sądowej ochrony praw, zaś zasady sądowej weryfikacji prawidłowości orzeczenia organu regulacji w zakresie dotyczącym kary pieniężnej powinny odpowiadać wymogom analogicznym do tych, jakie obowiązują sąd orzekający w sprawie karnej (wyroki Sądu Najwyższego z 14 kwietnia 2010 r., III SK 1/10 i z 1 czerwca 2010 r., III SK 5/10). Zgodnie z tą linią orzeczniczą przyjęto, że przedsiębiorstwo energetyczne może uniknąć kary, gdy wykaże, że obiektywne okoliczności danej sprawy uniemożliwiają mu przypisanie odpowiedzialności za naruszenia przepisów ustawy, z uwagi na podjęte przez to przedsiębiorstwo działania o charakterze ostrożnościowo-prewencyjnym.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, należy stwierdzić, że Powód nie wykazał, iż podjął takie działania. Przede wszystkim, Powód dopuścił do użytkowania odmierzacz, który nie posiadał ważnych dowodów prawnej kontroli metrologicznej przez okres 3 lat, co oznacza że nie zorganizował swojego przedsiębiorstwa w taki sposób, aby wszystkie odmierzacze paliw miały ważne badania a jest to jeden z podstawowych obowiązków podmiotów prowadzących stacje paliw. Ponadto Przedsiębiorca nie wykazał, że istniały obiektywne okoliczności, niezależne od niego, które uniemożliwiały mu wypełnienie obowiązków nałożonych w udzielonej mu koncesji.

Następnie naruszenie Powoda należało zatem przeanalizować przez pryzmat podstaw do odstąpienia od wymierzenia kary. Zgodnie z przepisem art. art. 56 ust. 6a p.e. Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. Warunkiem zastosowania tego przepisu jest kumulatywne spełnienie przesłanek w nim opisanych, co w rozpoznawanej sprawie nie miało miejsca. Otóż Powód co prawda zaprzestał naruszenia prawa, bowiem poddał odmierzacz ponownej legalizacji, jednak z uwagi na bardzo długi okres, w którym odmierzacz był oddany do użytku bez poddania prawnej kontroli metrologicznej, nie można uznać iż szkodliwość czynu Powoda była znikoma.

W dalszej kolejności należało ustalić, czy wysokość nałożonej przez Pozwanego kary pieniężnej spełnia przesłanki opisane w przepisie art. 56 ust. 6 p.e. tj. czy uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe.

Przy oznaczaniu stopnia szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze przede wszystkim bardzo długi okres, w którym przedsiębiorca wprowadzał do użytku odmierzacz nie posiadający ważnych dowodów prawnej kontroli metrologicznej. Należy zaznaczyć, iż uzasadnienie powoda jakoby „przeoczył” okres ważności legalizacji odmierzacza jest co najmniej nietrafiony, gdyż ww. przeoczenie trwało przez okres 3 lat, tym samym w ciągu 3 lat Przedsiębiorca nie zainteresował się sprawdzeniem okresu ważności poprzedniego świadectwa legalizacji odmierzacza, a więc nie można uznać zachowania Powoda za krótkotrwałe.

Jeśli chodzi o kwestię zawinienia stwierdzić trzeba, że Powód nie wykazał się należytą starannością wymaganą od profesjonalnie działającego na rynku podmiotu. Należytą staranność dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej ocenia się zgodnie z art. 355 § 2 k.c. przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności. Natomiast wyjątkowy charakter działalności koncesjonowanej przemawia za ustaleniem ponadprzeciętnego poziomu staranności, jaką powinien się wykazać koncesjonariusz. Tym samym uzasadnione jest, wobec takiego Przedsiębiorcy, zwiększone oczekiwanie co do jego umiejętności, wiedzy, rzetelności, zapobiegliwości, itp. Przedsiębiorcę obowiązuje zatem znajomość obowiązującego prawa oraz konsekwencji z niego wynikających w zakresie prowadzonej działalności koncesjonowanej. Powinien on znać kardynalne zasady tej działalności, m.in. że odmierzacze stosowane na stacjach paliw płynnych muszą posiadać ważne dowody prawnej kontroli metrologicznej.

Niefrasobliwość Powoda w prowadzeniu reglamentowanej działalności gospodarczej nie może być tłumaczona przeoczeniem czy też niezamierzonym działaniem. Należy bowiem podkreślić, że prowadzenie działalności koncesjonowanej wymaga doświadczenia i szczególnej wiedzy co do ciążących na koncesjonariuszu obowiązków. Obowiązki nakładane na koncesjonariuszy mają ma przede wszystkim zapewnić bezpieczeństwo użytkowania stacji, na której są składowane materiały niebezpieczne, chronić zdrowie i życie konsumentów oraz gwarancję sprzedaży paliwa należytej jakości. W tej sytuacji osoba niedoświadczona i niepotrafiąca w odpowiedni sposób zorganizować przedsiębiorstwa i sprostać tym samym realizacji nałożonych na nią obowiązków, nie powinna prowadzić stacji paliw. W przeciwnym razie stwarza zagrożenie dla siebie, innych osób oraz środowiska.

Wobec powyższego postępowanie Powoda przemawia za określeniem stopnia zawinienia powoda jako znaczący.

Odnosząc się do argumentów Powoda, że odmierzacz paliw ciekłych nie posiadał ważnych badań, ale jak wykazała kontrola działał prawidłowo, a zatem nie doszło do wyrządzenia szkody klientom stacji, należy wskazać, że powyższa okoliczność została wzięta pod uwagę przez Prezesa URE przy nakładaniu kary. Gdyby bowiem odmierzacz nie tylko nie miał ważnych badań, ale również działałby nieprawidłowo, wówczas kara byłaby znacznie wyższa. Warto też dodać, że podstawą do nałożenia kary pieniężnej jest samo naruszenie warunków koncesji bez względu na dalsze konsekwencje takiego zachowania np.: wyrządzenie szkody podmiotom trzecim.

Ponadto Powód był już wcześniej raz karany za naruszenie warunków koncesji poprzez eksploatowanie na stacji paliw w P. zbiornika na paliwa ciekłe bez uzyskania decyzji Urzędu Dozoru Technicznego, wówczas Prezes URE wymierzył powodowi karę w wysokości 5 000,00 zł. Pomimo tego, trzy lata później Powód ponownie dopuścił się naruszenia warunków koncesji, w tej sytuacji kara pieniężna musiała być wyższa.

Jeśli chodzi zaś o możliwości finansowe powoda, Sąd posiłkując się dokumentami zebranymi w sprawie uznał, że zwłaszcza wobec przychodu uzyskanego w 2018 r. z tytułu koncesjonowanej działalności gospodarczej w wysokości (...) zł, kara na poziomie 15 000,00 zł jest możliwa do poniesienia przez Powoda. Podkreślenia wymaga, że Powód nie udowodnił, że nie ma możliwości finansowych, aby uiścić kwotę kary pieniężnej określonej zaskarżoną Decyzją, w tym nie przedstawił żadnych dowodów, które wpływałyby na obniżenie jego możliwości finansowych ustalonych w oparciu o powyższe dane. Powyższe zachowanie świadczy o tym, że Powód generalnie nie dba o swoje interesy, jak również swoich klientów, co uzasadnia nałożenie w/w kary, mającej na celu zmianę postawy Powoda.

Przedmiotowa kara pieniężna ustalona na poziomie (...) % przychodu z działalności koncesjonowanej osiągniętego przez powoda w 2018 r. pozostaje więc we właściwej proporcji do uzyskanego przychodu, mieści się w granicach określonych w art. 56 ust. 3 p.e., jednocześnie jest adekwatna do zawinienia i stopnia szkodliwości popełnionego czynu, dotychczasowej karalności i możliwości finansowych, toteż nie została wymierzona z naruszeniem art. 56 ust. 6 p.e.

Biorąc powyższe względy pod uwagę, na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił wniesione przez Powoda odwołanie, nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na mocy art. 98 i 99 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Stronie pozwanej jako wygrywającej spór Sąd przyznał więc od Powoda zwrot kosztów wynagrodzenia pełnomocnika procesowego w wysokości 720 zł, ustalonego na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.).

Sędzia SO Anna Maria Kowalik

(...)

(...)