Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1158/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Oławie II Wydział Karny z dnia 6 lipca 2021 r., wydany w sprawie o sygn. akt II K 1120/19, dotyczący Ł. B. w sprawie o czyn z art. 157 § 2 k.k.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca zarzucił obrazę przepisów postępowania, a to:

- art. 4 k.p.k., 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., a mającą wpływ na treść wyroku, a polegającą na wybiórczej, jednostronnej ocenie zeznań A. M., R. M. (1) i R. M. (2) oraz wyjaśnień Ł. B., co w konsekwencji skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętym za podstawę orzeczenia, a mającym istotny wpływ na jego treść, poprzez błędne przyjęcie, iż w czasie zarzucanego czynu, oskarżony Ł. B. i A. M. wspólnie zamieszkiwali w nieruchomości przy ul. (...), a A. M. opuściła wspólną nieruchomość dopiero po dniu 10 lipca 2018 r. podczas gdy z zeznań A. M., R. M. (1) i R. M. (2) wynika, iż dzień przed tym zdarzeniem na pewno nie mieszkała już na ul. (...), co koresponduje z wyjaśnieniami Ł. B., który wskazał, iż w czasie zarzucanego mu czynu nie zamieszkiwał już wspólnie z A. M., gdyż A. M. mieszkała wyłącznie na ul. (...) w O., nie nocowała ona ani nie prowadziła już gospodarstwa domowego w ramach nieruchomości przy ul. (...);

ustaleniach faktycznych przyjętym za podstawę orzeczenia, a mającym istotny wpływ na jego treść, poprzez błędne przyjęcie, iż w czasie zarzucanego czynu, oskarżony Ł. B. i A. M. wspólnie zamieszkiwali w nieruchomości przy ul. (...), a A. M. opuściła wspólną nieruchomość dopiero po dniu 10 lipca 2018 r. podczas gdy z zeznań A. M., R. M. (1) i R. M. (2) wynika, iż dzień przed tym zdarzeniem na pewno nie mieszkała już na ul. (...), co koresponduje z wyjaśnieniami Ł. B., który wskazał, iż w czasie zarzucanego mu czynu nie zamieszkiwał już wspólnie z A. M., gdyż A. M. mieszkała wyłącznie na ul. (...) w O., nie nocowała ona ani nie prowadziła już gospodarstwa domowego w ramach nieruchomości przy ul. (...);

- obrazę przepisów postępowania, a to art. 4 k.p.k., 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., a mającą wpływ na treść wyroku, a polegającą na wybiórczej, jednostronnej ocenie zeznań A. M. i uznanie oskarżycielki posiłkowej za osoby zeznającej w sposób spójny, konsekwentny i wiarygodny, podczas gdy zeznania A. M. wielokrotnie są wewnętrznie sprzeczne, stoją w jawnej sprzeczności z treścią rzeczywistego przebiegu zdarzenia z dnia 10 lipca 2018 roku jak również z treścią pozwu rozwodowego oraz z zeznaniami R. M. (2) i R. M. (1), w szczególności w trakcie rozprawy w dniu 02 lutego 2011 r. w Sądzie Rejonowym w Oławie A. M. zeznała, że: „Były mąż siedział na jednej kanapie, a ja siedziałam na innej i pilnowałam córki. Córka bawiła się na ganku przy otwartych drzwiach. My w tym czasie mieszkaliśmy razem. Do byłego męża zadzwonił telefon, ja w tym czasie zajmowałam się cały czas dzieckiem. Zanim były mąż zaczął mnie szarpać, to ja siedziałam na kanapie. Wtedy jak zadzwonił do niego telefon, to z kimś rozmawiał. W trakcie tej rozmowy niespodziewanie się na mnie rzucił. Zaczął mnie szarpać, ścisnął mnie mocno na rękę (w tym miejscu pokrzywdzona pokazuje przedramię lewej ręki) i z taką siła mnie podniósł za ta rękę, że wstałam z kanapy. Wtedy zaczęłam płakać

coś prawdopodobnie krzyknęłam, bo on mnie puścił, ja rozpłakałam się i powiedziałam „zobacz co mi zrobiłeś" i zadzwoniłam pod 112, bo to już nie była pierwsza taka sytuacja. Ja nie wiem z kim oskarżony rozmawiał" a tymczasem z załączonego nagrania w żadnej mierze nie wynika, aby Ł. B. dokonywał jakichkolwiek rękoczynów wobec A. M., a nadto A. M. nie krzyczała, nie oddawała odgłosów wskazujących na zadawany ból, nie odganiała się od Ł. B. ani też nie płakała, a co więcej jak wynika z końcowego fragmentu nagrania (od 00:02:00), A. M. spokojnie powiedziała jedynie do swojego syna „O., tata mi chciał wyrwać torebkę", a następnie po odebraniu już bezpośredniego telefonu od swojego syna na jej numer (00:02:45), prowadziła z nim zwyczajną rozmowę i w żadnym zakresie nie wskazywała na jakąkolwiek agresję czy nieprawidłowe zachowanie ze strony Ł. B.;

- obrazę przepisów postępowania, a to art. 4 k.p.k., 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., a mającą wpływ na treść wyroku, a polegającą na wybiórczej, jednostronnej i rażącej swoją dowolnością ocenie zeznań A. M. poprzez niezasadne przyjęcie, iż pokrzywdzona nie wiedziała o tym, że jest przez oskarżonego nagrywana, przez co wypowiadane przez pokrzywdzoną słowa „szarpnąłeś mnie za torebkę" oraz „teraz mi to zrobiłeś" były spontaniczną reakcją pokrzywdzonej, co w konsekwencji doprowadziło Sąd meriti do błędnego i dowolnego ustalenia, jakoby reakcja pokrzywdzonej była spontaniczna a przez to wiarygodna w zakresie rzekomego szarpnięcia przez oskarżonego za jej torebkę, podczas gdy z jednej strony w treści uzasadnienia Sąd meriti na podstawie zeznań A. M. ustalił, iż pokrzywdzona w rzeczywistości wiedziała, iż jest nieustannie nagrywana przez oskarżonego, co potwierdziła także świadek A. S., a z drugiej strony Sąd wskazuje, iż jej reakcja była spontaniczna, gdyż nie wiedziała, iż jest nagrywana przez oskarżonego, co przy uwzględnieniu oczywistego interesu osobistego i procesowego A. M. w skazaniu Ł. B., oczywistym jest, iż jej intencją było przedstawienie oskarżonego w jak najgorszym świetle, dlatego też dążyła, aby na nagraniu, które mogło zostać wykorzystane jako dowód w procesie, znalazły się słowa mogące potwierdzić przyjętą przez nią oczywiście nieprawdziwą wersję przebiegu zdarzenia;

- obrazę przepisów postępowania, a to art. 4 k.p.k., 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., a mającą wpływ na treść wyroku, poprzez dowolną, a nie swobodną oraz wybiórczą i nie obejmującą wszystkich okoliczności ujawnionych w toku procesu ocenę zeznań A. M., poprzez uznanie zeznań za wiarygodne, spójne i spontaniczne, podczas gdy:

a. rzekome zdarzenie opisane przez A. M. stanowiło wyłącznie jej reakcję na ukaranie oskarżycielki posiłkowej za spowodowanie kolizji z dnia 08 lipca 2018 r., w trakcie której A. M. z bliżej nieokreślonych przyczyn, celowo jadąc za pojazdem kierowanym przez oskarżonego, na skutek niezachowania odpowiedniej odległości, uderzyła w tył pojazdu kierowanego przez oskarżonego;

b. A. M. miała oczywisty interes procesowy w dążeniu do skazania oskarżonego na potrzeby postępowania rozwodowego;

c. oczywiście niezasadne okazało się zainicjowane przez A. M. postępowanie przygotowawcze przeciwko Ł. B. o czyn z art. 207 § 1 k.k., co znalazło odzwierciedlenie w postanowieniu organu o umorzeniu postępowania;

d. Ł. B. w swoich wyjaśnieniach wprost wskazał, że każdorazowo nagrywał przebieg zdarzenia z uwagi na zachowanie A. M., która prowokowała i próbowała spowodować różne sytuacje przeciwko Ł. B., mogące grozić jego odpowiedzialnością karną.

- obrazę przepisów postępowania, a to art. 4 k.p.k., 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., a mającą wpływ na treść wyroku, a polegającą na wybiórczej, jednostronnej ocenie zeznań R. M. (2) i uznanie, że zeznania tego świadka w całości potwierdzają wersje przedstawioną na rozprawię przez oskarżycielkę posiłkową, podczas gdy R. M. (2) jednoznacznie zeznała na etapie postępowania przygotowawczego oraz przed sądem, że sytuacja objęta aktem oskarżenia miała miejsce już wtedy, gdy „A. wyprowadziła się z ich domu".

- obrazę przepisów postępowania, a to art. 4 k.p.k., 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., a mającą wpływ na treść wyroku, a polegającą na wybiórczej, jednostronnej ocenie zeznań R. M. (1) i uznanie, że zeznania tego świadka w całości potwierdzają wersje przedstawioną na rozprawię przez oskarżycielkę posiłkową, podczas gdy R. M. (1) na rozprawie w całości podtrzymała swoje jednoznaczne zeznania z etapu postępowania przygotowawczego, w których to wskazała „Obecnie oni są w trakcie rozwodu i córka od końca czerwca 2018 r. do chwili obecnej mieszka z dziećmi u mnie".

- obrazę przepisów postępowania, a to art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. i art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k., poprzez nieumorzenie postępowania ze względu na brak skargi uprawnionego oskarżyciela, tj. ze względu na prowadzenie postępowania i wydanie wyroku o czyn z art. 157 § 2 k.k. ścigany z oskarżenia prywatnego, podczas gdy Sąd Rejonowy uchylając w całości pierwotne postanowienia o umorzeniu przedmiotowego postępowania i kierując sprawę do dalszego prowadzenia wskazał, iż organ powinien w trakcie czynności jedynie zweryfikować, czy w niniejszej sprawie nie zachodzi przesłanka z art. 157 § 4 k.k. pozwalająca na ściganie tego czynu z oskarżenia publicznego, natomiast Sąd meriti błędnie w ślad za oskarżycielem publicznym przyjął to wskazanie za wiążące, gdyż na skutek błędnej oceny dowodów, nieprawidłowe jest poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenie, jakoby w czasie zarzucanego czynu, oskarżony Ł. B. wspólnie zamieszkiwał z A. M. w nieruchomości przy ul. (...), a przez to nie wystąpiła przesłanka wymagana dyspozycją art. 157 § 4 k.k. warunkująca ściganie tego czynu z oskarżenia publicznego, a oskarżyciel publiczny

nie złożył w trakcie przewodu sądowego żadnego oświadczenia, w tym per facta concludenta o wstąpieniu do procesu prywatnoskargowego, czy też nie zainicjował go z uwagi na istnienie interesu społecznego, o czym świadczy brak jakiejkolwiek wzmianki na ten temat w treści aktu oskarżenia, czy też postanowieniu o przedstawieniu zarzutów, pomimo ujawnienia tych okoliczności, już w trakcie postępowania przygotowawczego, co w konsekwencji doprowadziło do sytuacji braku skargi uprawnionego podmiotu, tj. A. B. (1) w charakterze oskarżyciela prywatnego;

- obrazę przepisów postępowania, a to art. 4 k.p.k., 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., a mającą wpływ na treść wyroku, poprzez dowolną, a nie swobodną oraz wybiórczą i nie obejmującą wszystkich okoliczności ujawnionych w toku procesu ocenę dowodów w postaci nagrania dźwięku z przebiegu zdarzenia na płycie CD poprzez uznanie tego dowodu za nieprzydatny dla odtworzenia przebiegu zdarzenia tylko z tego powodu, że zawierał wyłącznie zapis dźwięku, podczas gdy:

a. z nagrania w żadnej mierze nie wynika, iż Ł. B. dokonuje jakichkolwiek rękoczynów wobec A. M.;

b. z nagrania nie wynika, aby A. M. krzyczała, wydawała odgłosy wskazujące na zadawany ból, odganiała się od Ł. B., czy też płakała;

c. jak wynika z końcowego fragmentu nagrania (od 00:02:00), A. M. spokojnym tonem powiedziała do swojego syna „O., tata mi chciał wyrwać torebkę", a następnie po odebraniu już bezpośredniego telefonu od swojego syna na jej numer (00:02:45), prowadziła ona zwyczajną rozmowę ze swoim synem, a ton jej głosu w żadnej mierze nie wskazywał na to, aby - jak zeznała - zanosiła się w tym czasie płaczem, nie mówiła synowi, że została zaatakowana przez ojca i w ogóle nie informowała syna o jakichkolwiek obrażeniach;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający istotny wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, iż oskarżony chwytając za torebkę A. M., działał z zamiarem spowodowania u niej obrażeń lewej kończyny górnej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów jej ciała trwające nie dłużej niż 7 dni, podczas gdy Ł. B. chwytając za torebkę A. M. w żadnym wypadku nie miał zamiaru zarówno bezpośredniego, jak i ewentualnego spowodowania jakiegokolwiek uszczerbku na zdrowiu A. M., zwłaszcza, że nie jest to następstwo typowe dla tego rodzaju zachowania, natomiast powierzchowne otarcia lewego łokcia kończyny górnej, o ile w ogóle powstały w trakcie tego zdarzenia, to powstały jedynie na skutek nieprzewidzianej reakcji samej pokrzywdzonej polegającej na jej nagłym szarpnięciu za torebkę i samodzielne uderzenie się paskiem od torebki, której to czynności oskarżony nie mógł przewidzieć i nie przewidywał;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający istotny wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, iż Ł. B. nagannie zachowywał się w stosunku do A. B. (1) podczas gdy dotychczas to wyłącznie A. B. (1) została ukarana za popełnienie czynów bezprawnych na szkodę oskarżonego, a zarówno oskarżyciel publiczny jak również sąd rozpoznający zażalenie A. B. (1) nie ujawnili nie potwierdzili zachowań opisywanych przez oskarżycielkę posiłkową kwalifikowanych przez nią jako rzekome znęcanie sią nad nią przez męża, a w konsekwencji

nigdy w stosunku do Ł. B. nie skierowano aktu oskarżenia o czyny opisywane przez A. B. (1) inne aniżeli czyn związany ze zdarzeniem z dnia 10 lipca 2018 roku.

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający istotny wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, iż społeczna szkodliwość czynu oskarżonego była wyższa niż znikoma w sytuacji, gdy do powierzchownego zadrapania paskiem od torebki, jeżeli już do niego doszło, to wyłącznie na skutek nagłego szarpnięcia torebki przez A. M., oskarżony nie mógł przewidzieć takiego zachowania oskarżycielki posiłkowej, A. M. działając z premedytacją groziła Ł. B. spowodowaniem postępowania karnego i w dniu 10.07.2018r. świadomie prowokowała oskarżonego, co stanowiło jej bezpośrednią reakcje na uprzednie spowodowanie przez nią kolizji drogowej, w której uszkodzeniu uległ pojazd Ł. B. i ukaranie A. B. (1) mandatem karnym, a nadto oskarżony wielokrotnie prosił A. B. (1), aby ta odpowiedziała swojemu synowi przez telefon na zadawane przez niego pytanie dotyczące tego, czy jego matka na pewno znajduje się w domu a A. B. (1) nie reagowała na jakiekolwiek prośby i głosy Ł. B. oraz małoletnich A. B. (2) i A. B. (3).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy jedynie w części zasługuje na uwzględnienie, a mianowicie co do oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu. W pozostałym zakresie podniesione zarzuty nie są zasadne.

Odnosząc się do apelacji obrońcy oskarżonego to należy stwierdzić, że zarzuty te sprowadzają sie do naruszenia przez sąd orzekający zasady wyrażonej przepisem art.4 i art.7 kpk oraz art. 410 kpk i dotyczą one wadliwej zdaniem skarżącego oceny materiału dowodowego i poczynienia na tej podstawie wadliwych ustaleń dotyczących przebiegu zajścia objętego zarzutem. Pomijając w tym miejscu rozważania dotyczące strony podmiotowej czynu przypisanego oskarżonemu ( o czym będzie mowa w dalszej części ) to należy zauważyć, że przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna nie wykazała uchybień Sądu I instancji, które mogłyby skutkować wzruszeniem zaskarżonego wyroku.

W szczególności bezzasadne są podniesione w środku odwoławczych zarzuty obrazy prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art.4 kpk.., art.7 kpk., art.410 kpk. Wnikliwa analiza akt sprawy oraz pisemnych motywów zaskarżonego rozstrzygnięcia, wskazuje jednoznacznie, że Sąd Rejonowy uwzględnił przy wyrokowaniu całokształt materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie głównej, mając na uwadze okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Następnie dokonał poprawnej oceny dowodów, a stanowisko swoje uargumentował w sposób należyty, wskazując którym konkretnie dowodom dał wiarę i dlaczego, a którym wiary tej odmówił. Wywody sądu meriti w tym zakresie są jasne i przekonujące, poczynione ustalenia logicznie wypływają z całokształtu zgromadzonego w toku procesu materiału, natomiast przeprowadzona ocena dowodów uwzględnia zarówno wskazania wiedzy, jak i zasady doświadczenia życiowego. W konsekwencji prawidłowego procedowania Sądu I instancji, ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku pozostają pod ochroną art.7 kpk. i nie mogą stanowić przedmiotu skutecznego zarzutu, o którym mowa w art.438 pkt.3 kpk.

Chybiony jest również, podniesiony w obu apelacjach, zarzut obrazy art.4 kpk. Przepis ten nie może stanowić podstawy apelacji, bowiem statuuje on jedynie tzw. dyrektywę ogólną postępowania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 26 czerwca 2013 r. , sygn. akt II Aka 181/13, LEX nr 1356730). Przedmiotem uchybień, zarzucanych w skardze apelacyjnej, mogą zaś być tylko konkretne normy nakazujące lub zakazujące dokonywania określonych czynności w określonej sytuacji procesowej (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2002 r., sygn. akt V KKN 90/01, LEX nr 53913).

Za bezzasadny należało uznać także zarzut obrazy art.410 kpk. Unormowanie to określa podstawę wyroku, którą stanowić może jedynie całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Podniesione przez skarżącego uchybienie zachodzi wyłącznie w sytuacji, gdy wyrok oparty został na dowodach, których nie przeprowadzono (czy to bezpośrednio, czy pośrednio) w toku przewodu sądowego w trybie przepisów regulujących postępowanie dowodowe przed Sądem, albo gdy podstawa faktyczna wyroku pomija w ogóle część tak ujawnionych dowodów. Nie chodzi zaś o to, aby orzeczenie zapadło na podstawie wykluczających się dowodów, bo jest to oczywiście niemożliwe. Sąd ma prawo oprzeć się na jednych dowodach, a przy ustaleniu stanu faktycznego pominąć inne, jeśli ich treść jest rozbieżna. W takiej sytuacji istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom. Wówczas zatem, gdy w następstwie oceny dowodów, Sąd przyjmuje za podstawę ustaleń faktycznych tylko niektóre z nich, nie dochodzi do naruszenia art.410 kpk. W konsekwencji nie stanowi obrazy tego przepisu wyciągnięcie przez Sąd wniosków odmiennych, niż postuluje to strona, na podstawie poszczególnych okoliczności, które zostały ujawnione w toku rozprawy Uwzględniając przedstawioną wyżej wykładnię dyskutowanej regulacji, Sąd Okręgowy zważył, mając na uwadze treść apelacji, że obrońca w istocie polemizuje z ocenę dowodów przeprowadzoną przez Sąd a quo.

Wywiedziona przez skarżącego argumentacja sprowadza się bowiem do wyeksponowania tej części dowodów, które miały dyskwalifikować treść zeznań pokrzywdzonej i w rzeczywistości obrońca nie zważając na dynamikę zajścia, stan emocjonalny obu uczestników zdarzenia, co niewątpliwie rzutuje na relacje z jej przebiegu tworzy przeciwstawny opis zdarzenia, a to w żaden sposób nie może skutecznie podważyć poczynionych w tej sprawie ustaleń faktycznych.

Podkreślić też należy, że skuteczny zarzut obrazy art.7 kpk. nie może polegać wyłącznie na przedstawieniu – tak jak czyni to skarżący - dowodów wskazujących na okoliczności odmienne, aniżeli przyjęte za podstawę ustaleń sądu meriti, jeśli ustalenia stanowiące podstawę wyroku znajdują oparcie w choćby części dowodów, które sąd uznał za wiarygodne, kształtując swoje przekonanie po rozważeniu (z poszanowaniem dyrektyw płynących z art.7 kpk.) wszelkich istotnych okoliczności ujawnionych w toku rozprawy. W pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy odniósł się do wszystkich ujawnionych w toku rozprawy dowodów, które miały znaczenie dla rozstrzygnięcia. Sąd meriti oparł ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę wyroku na dowodach, z których wynikają okoliczności przesądzające o sprawstwie i winie oskarżonego w zakresie przypisanego im czynu. Okoliczności te tworzą spójną i logiczną całość, a walor środków dowodowych uznanych przez Sąd za wiarygodne, jest tym większy, że korespondują one ze sobą, wzajemnie się uzupełniając, pomimo że pochodzą z różnych i niezależnych od siebie źródeł dowodowych – zarówno osobowych, jak i rzeczowych. Precyzując powyższą konstatację, wskazać wypada zeznania pokrzywdzonej A. M. ( uprzednio B. ) oraz co istotne częściowo wyjaśnienia Ł. B. z karty 142 i z karty 196 odwrót , z których to wyjaśnień wynika, że miało miejsce przedmiotowe zdarzenie , w czasie którego doszło do „ wyrywania „ torebki pokrzywdzonej. Skarżący nie zauważa, że także wyjaśnienia oskarżonego dotyczące przypisanego mu czynu nie są konsekwentne i dlatego ich ocena dokonana przez sąd I Instancji nie nasuwa zastrzeżeń.

Zasadnie Sąd Rejonowy oparł się budując ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie na zeznaniach pokrzywdzonej, gdyż jej zeznania korespondują z zeznaniami świadków R. M. (1) i R. M. (2), które zgodnie zeznały, ze po przybyciu na miejsce zdarzenia widziały u A. M. ślady obrażeń i pokrzywdzona poinformowała tych świadków o okolicznościach powstania obrażeń. Wprawdzie powyżsi świadkowie są rodzinnie powiązani z A. M. to słusznie Sąd I Instancji dał wiarę ich zeznaniom, gdyż w aktach sprawy znajduje się świadectwo sądowo – lekarskich oględzin ciała z dnia 11 lipca 2018 r.( k 40 ) w których zawarto wynik badania pokrzywdzonej po zajściu w dniu 10 lipca 2018 r. W wyniku badania stwierdzono obrażenia w najdalszej ćwierci okolicy przedniej lewego ramienia pionowe, suche, matowe prostolinijne, czerwonobrązowe otarcie naskórka o długości 0,3 cm oraz w okolicy przyśrodkowej łokcia lewego mniej więcej owalne , słabo wybarwione, nierównomiernie wysycone, niewyraźnie odgraniczone , czerwono-niebieskie podbiegnięcia krwawe o wymiarach 4,5 na 1,5 cm, ułożone ukośnie w dół i do tyłu, pośrodku którego znajdują się drobniutkie, nieregularne, suche, matowe bladoczerwone otarcia naskórka, zajmujące łącznie powierzchnie o wymiarach 2 na 1 cm w przedłużeniu osi długiej podbiegnięcia krwawego od dołu dwa zespoły drobnych punktowych, suchych, matowych, czerwonych otarć naskórka układające się w dwa równoległe, ukośne pasma – łączna powierzchnia obu zespołów 0, 5 na 1,5 cm . Z powyższego zaświadczenia wynika też, że obrażenia te mogły powstać w czasie i okolicznościach podanych przez pokrzywdzoną i są to obrażenia, które naruszyły czynności ciała na czas poniżej 7 dni ( art. 157§2 kk ). Także z zapisu zawartego na dołączonej do akt sprawy płycie (...) z zapisem przebiegu przedmiotowego zdarzenia wynika, że pokrzywdzona miała pretensje do oskarżonego dotyczące jego zachowania. Odnosząc się do zapisu na powyższym nośniku danych należy wykluczyć, aby to A. M. prowokowała oskarżonego bo to nie ona nagrywała zdarzenia a nawet gdyby tak było, jak podnosi w apelacji obrońca to zachowanie oskarżonego ( wyszarpywanie torebki ) nie może być akceptowane.

Sąd Okręgowy oceniając trafność zapadłego rozstrzygnięcia miał na uwadze, że strony pozostawały w konflikcie lecz materiał dowodowy dotyczący tego zdarzenia zasadnie dawał Sądowi Rejonowemu podstawę do poczynienia ustaleń dotyczących leżących u podstawy rozstrzygnięcia. Słusznie też Sąd I Instancji przyjął, ze w dacie przypisanego oskarżonemu czynu A. M. zamieszkiwała razem z oskarżonym w mieszkaniu przy ul. (...) w O., przy czym ta kwestia, którą podnosił w złożonej apelacji obrońca oskarżonego nie miała znaczenia dla poczynienia ustaleń faktycznych, gdyż wspólne zamieszkiwanie nie jest znamieniem czynu z art. 157 kk . W konsekwencji kwestia zamieszkiwania pokrzywdzonej nie rzutowała na ustalenia dotyczące sprawstwa i winy oskarżonego Ł. B..

Dlatego zasadnie Sąd I Instancji uznał, że krytycznego dnia oskarżony szarpiąc za pasek od torebki A. M., zahaczył nim o lewy łokieć pokrzywdzonej wskutek czego doznała ona powierzchownych obrażeń ciała. Oceniając stronę podmiotową czynu przypisanego oskarżonemu Sąd Okręgowy

uznał, że działaniu oskarżonego nie przyświecał zamiar spowodowania obrażeń ciała u pokrzywdzonej. Z uwagi na istniejący konflikt między Ł. B. a A. M. i nagrywanie zdarzenia przez oskarżonego nie sposób uznać, aby w powyższej sytuacji oskarżony działał umyślnie., chcąc spowodować obrażenia ciała u A. M..

Z tych powodów Sąd Okręgowy uznał, że oskarżony działał nieumyślnie. Istotą nieumyślności jest bowiem brak zamiaru a nieumyślność polega na zachowaniu nieostrożnym w danych okolicznościach. Jak wyżej podano oskarżony naruszył zasady ostrożności szarpiąc za pasek torebki w sytuacji, gdy nie miał zgody pokrzywdzonej na takie zachowanie. Szarpiąc za pasek torebki mógł , z uwagi na wiek i doświadczenie życiowe, przewidzieć, że może używając siły fizycznej spowodować obrażenia u A. M..

Dlatego Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uchylił orzeczenie zawarte w pkt II części dyspozytywnej i przyjmując nieumyślność działania oskarżonego oraz kwalifikując czyn oskarżonego z art. 157 § 2 i 3 kk na mocy art. 66 § 1 i 3 k.k. oraz art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne wobec Ł. B. warunkowo umorzył na okres próby 1 (jednego) roku . Stosując instytucję probacyjną wobec Ł. B. Sąd Okręgowy miał na uwadze treść 66 § 1 kk, a w szczególności okoliczności towarzyszące popełnieniu czynu, zakres obrażeń u A. M., dotychczasową niekaralność oskarżonego a także pozytywną prognozę co do przestrzegania przez Ł. B. obowiązujących norm prawnych . Te okoliczności skutkowały przyjęciem, ze stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu nie jest znaczny a czego konsekwencją było orzeczenie o warunkowym umorzeniu postępowania karnego na okres 1 roku próby. Na podstawie art. 67 § 3 k.k. Sąd Okręgowy orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej nawiązkę w kwocie 500 (pięćset) złotych , utrzymując w pozostałej części zaskarżony wyrok w mocy zasądzając od oskarżonego Ł. B. na rzecz oskarżycielki posiłkowej kwotę 840 (osiemset czterdzieści) złotych, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za II instancję oraz zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od opłaty.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonego Ł. B. na podstawie art. 17 § 1 pkt. 9 k.p.k. z uwagi na brak skargi uprawnionej, ewentualnie umorzenie postępowania karnego na podstawie art. 17 § 1 pkt. 3 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k. z uwagi na znikomą społeczną szkodliwość czynu przypisanego oskarżonemu.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uwzględnienia częściowo zarzutu postępowanie karne wobec oskarżonego Ł. B. warunkowo umorzono na okres próby 1 (jednego) roku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok wskazany w sekcji 1.1. części wstępnej niniejszego uzasadnienia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego poza zmianą opisaną w pkt I części dyspozytywnej wyroku Sądu Okręgowego należało utrzymać w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

W pkt I Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok, uchylając orzeczenie zawarte w pkt II części dyspozytywnej, ponadto na mocy art. 66 § 1 i 3 k.k. oraz art. 67 § 1 k.k. po przyjęciu, że czyn przypisany oskarżonemu wyczerpuje zmamiona z art. 157 § 2 i 3 k.k., postępowanie karne wobec oskarżonego Ł. B. warunkowo umorzył na okres próby 1 (jednego) roku oraz na podstawie art. 67 § 3 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej nawiązkę w kwocie 500 (pięćset) złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Apelacja okazała się w części zasadna i zasługiwała na uwzględnienie, albowiem przyjęcie nieumyślność działania oskarżonego powodowała na mocy art. 66 § 1 i 3 k.k. oraz art. 67 § 1 k.k. warunkowe umorzenie postępowanie karnego na okres próby 1 (jednego) roku, co konsekwencji spowodowało uchylenie orzeczenia zawartego w pkt II części dyspozytywnej oraz orzeczenia od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej nawiązkę w kwocie 500 (pięćset) złotych.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

_____________________________________________________

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

___________________________________________________________________________________

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

________________________________________________________________________________________

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

______________________________________________________________________________________

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_______________________________________________________________________________________

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

__________________________________________________________________________________________________

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Sąd Okręgowy na podstawie wynika art.628 k.p.k. w zw. z §11 ust. 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej kwotę 840 zł, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym

IV

Orzeczenie o kosztach oparto na treści art. 624 § 1 k.p.k., w tym w zakresie zwolnienia od obowiązku poniesienia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok został zaskarżony w całości.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana