Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 września 2021r. Sąd Rejonowy oddalił powództwo (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W. przeciwko P. (...) o zapłatę 3215,67 zł oraz orzekł o kosztach procesu.

W apelacji od powyższego wyroku strona powodowa zarzuciła:

- naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 w zw. z art. 299 kpc,

- naruszenie przepisu prawa procesowego, tj. art. 327 ¹ § 1 pkt 1 kpc.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu przed Sądem drugiej instancji.

Sąd Okręgowy rozpoznając apelację zważył co następuje. Apelacja strony powodowej jest prawie w całości uzasadniona. Wbrew stanowisku Sądu pierwszej instancji, jak i strony pozwanej, zebrane w sprawie dowody w postaci zaświadczenia K. (...) we W. z 13 lutego 2019r., mapy sieci dróg P. (...), materiału fotograficznego ((...)) jak i wezwań do zapłaty i uznania szkody oraz korespondencji stron, a także powoda i ubezpieczyciela pozwanej (k. (...)), dawały wystraczające podstawy do przyjęcia, że szkoda powódki powstała w okolicznościach przez nią wskazywanych, zważywszy w szczególności, na rodzaj i zakres zarzutów podniesionych przez stronę pozwaną w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Pozwana bowiem nie zanegowała w rzeczowy i konkretny sposób dowodów przedstawionych przez powódkę, a nie jest takim zarzucanie braku zaoferowania dowodów z zeznań świadków zdarzenia, skoro ich nie było, czy braku notatki policyjnej sporządzonej na miejscu zdarzenia, skoro z informacji policji wynikało, że nie było podstaw do podejmowania interwencji na miejscu zdarzenia i że było to niecelowe (k. (...)). W procesie kontradyktoryjnym, w którym strony przytaczają twierdzenia, zarzuty oraz dowody na ich poparcie, Sąd dokonuje oceny twierdzeń powoda i przedstawionego przez niego materiału dowodowego również przez pryzmat rodzaju i treści zarzutów podniesionych przez stronę przeciwną, w tym wskazanego wyżej stopnia ich rzeczowości i skonkretyzowania. W rozpoznawanej sprawie, zarzuty pozwanej, mając na względzie powyższe kryteria, nie podważyły skutecznie twierdzeń i dowodów na ich poparcie przestawionych przez powódkę, co czyniło już zbędnym dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zeznań osoby wchodzącej w skład organu uprawnionego do jej reprezentowania (a którym był uczestnik zdarzenia T. O.), o co wnosiła skarżąca w apelacji, a wcześniej w pozwie, a co Sąd Rejonowy całkowicie pominął, w rozważaniach uzasadnienia (k. (...)) z niezrozumiałych względów wskazując, że wniosek o przesłuchanie stron nie został przez powódkę zgłoszony. Dodatkowo już tylko zauważyć należy, że zupełnie nieracjonalnym byłoby założenie, że zeznania osoby wchodzącej w skład organu uprawnionego do reprezentowania strony pozwanej, byłyby odmienne od treści twierdzeń powódki co do okoliczności zaszłego zdarzenia. Z tych zatem przyczyn zebrany dotychczas materiał dawał, w ocenie Sądu Okręgowego, podstawy do przyjęcia, że zdarzenie wyrządzające szkodę miało miejsce w okolicznościach przedstawianych przez powódkę, a tym samym rodziło odpowiedzialność strony pozwanej. W sytuacji zaś gdy strona pozwana, reprezentowana przez pełnomocnika, w wykonaniu zarządzenia Przewodniczącego (k. (...)), w piśmie z dnia 11 kwietnia 2022r. jednoznacznie wskazała (k. (...)), że neguje roszczenie powódki jedynie co do zasady, a nie kwestionuje wysokości dochodzonej w sprawie kwoty, to zbędne było prowadzenie jakiegokolwiek postępowania dowodowego w tym zakresie. Gdy zaś kwota ta, jak wynika ze szczegółowej specyfikacji kosztów materiałowych i robocizny, przedstawianych przez powódkę wynosiła 3214,22 zł. (m. in. k. (...), to taka też suma, nieznacznie niższa od objętej żądaniem pozwu, podlegała zasądzeniu na jej rzecz od strony pozwanej. Skoro zaś pismem z 3 lipca 2019r. powódka wzywała m. in. pozwaną do zapłaty kwoty 3214,22 zł., w terminie do 11 lipca 2019r., do żądanie zasądzenia odsetek od 12 lipca 2019r. było uzasadnione.

Sąd Okręgowy ponadto zauważa, że prawidłowo natomiast Sąd Rejonowy stanął na stanowisku, iż roszczenie powódki w niniejszej sprawie nie uległo przedawnieniu. Zdarzenie, z którego powódka wywodzi swoje roszczenie miało bowiem miejsce 20 sierpnia 2017r., a zatem upływ terminu przedawnienia, zgodnie z art. 442 ^{( 1)} § 1 kc, w myśl którego roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się albo przy zachowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia, nastąpiłby dopiero z dniem 31 grudnia 2020r. W myśl art.118 zdanie drugie kc koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. W myśl zaś art. 5 ust. 1 ustawy z 13 kwietnia 2018r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Wbrew przy tym stanowisku strony pozwanej, Sąd Okręgowy podziela pogląd wyrażany w piśmiennictwie prawniczym, że według zdania drugiego, dodanego do art. 118 na podstawie powołanej wyżej nowelizacji kodeksu cywilnego, koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż 2 lata i norma ta ma zastosowanie zarówno do terminów określonych w art. 118, jak i do terminów oznaczonych w przepisach szczególnych. W przeciwnym wypadku przewidziane w niej zastrzeżenie dotyczące terminów krótszych niż 2 lata byłoby pozbawione normatywnego znaczenia. Sformułowanie, zgodnie z którym „koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego”, należy rozumieć jako przesunięcie w czasie każdego terminu przedawnienia, którego koniec przypada w dniu innym niż 31 grudnia. Przesunięte w ten sposób terminy ulegają przedłużeniu (zob. Gudowski Jacek (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Część ogólna, cz. 2 (art. 56–125). Strona powodowa pierwotnie wniosła pozew obejmujący roszczenie obecnie dochodzone w niniejszej sprawie, w dniu 3 stycznia 2020r., w sprawie I C 114/20, następnie rozszerzone w tejże sprawie pismem złożonym 7 października 2020r., a zatem przed wyżej wskazywanym upływem terminu przedawnienia z dniem 31 grudnia 2020r. Przy czym nie niweczyło skutków tego wniesienia pozwu w powyższej sprawie I C 114/20 umorzenie postępowania postanowieniem z 8 stycznia 2021r., na podstawie art. 355 w zw. z art. 505 ^{( 4)} kpc (które zostało wydane bez podstaw prawnych, jednak jest prawomocne), gdyż przepisy nie wiążą z umorzeniem postępowania na tejże podstawie zniweczenia skutków, jakie ustawa wiąże z dochodzeniem roszczenia przed sądem, czyli m.in. przerwania biegu przedawnienia roszczenia na postawie art. 123 § 1 pkt 1 kc. (zob. m. in. Wiśniewski Tadeusz (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom I. Artykuły 1–366, Manowska Małgorzata (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom I. Art. 1-477(16), wyd. IV).

Z powyższych względów Sąd Okręgowy, na podstawie art. 386 § 1 kpc, zmienił zaskarżony wyrok (pkt I), zasądzając na rzecz strony powodowej koszty procesu, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika, opłata od pełnomocnictwa i opłata od pozwu. Dalej idąca apelacja (pkt II), podlegała oddaleniu, gdyż żądanie ponad zasądzoną kwotę nie wynikało z dokumentacji przedstawianej przez samą stronę powodową. O kosztach postępowania apelacyjnego (pkt III) orzeczono w myśl art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 391 § 1 kpc, zasądzając od pozwanej na rzecz powódki kwotę 450 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika, zgodnie z wnioskiem zagłoszonym w apelacji, który obejmował wyłącznie te koszty (k. 70).

Uzasadnienie wyroku sporządzono w myśl dyspozycji przepisu art. 505 ¹³ § 2 kpc, zgodnie z którym jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

(...)

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)