Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 135/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

7.USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

J. P.

w nocy z 14 na 15 października 2020r. w L. działając z zamiarem bezpośrednim spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu M. H. zadała mu uderzenie nożem w prawe udo, czym spowodowała u niego ranę kłuto-ciętą o długości 6-8 cm na przednio-przypośrodkowej powierzchni uda prawego, przecięcie pęczka naczyniowo – nerwowego uda prawego, uszkodzenie tętnicy udowej prawej i uszkodzenie mięśni uda prawego, co z kolei doprowadziło do krwotoku i wstrząsu hipowolemicznego oraz amputacji prawej nogi pokrzywdzonego na wysokości powyżej kolana, co skutkowało ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu pokrzywdzonego w postaci choroby realnie zagrażającej życiu oraz spowodowało jego ciężkie kalectwo

2.

J. P.

w miejscu i czasie jak wyżej, przeszukując nieprzytomnego wskutek zadanego mu wcześniej uderzenia nożem pokrzywdzonego M. H. dokonała zaboru w celu przywłaszczenia znajdujących się w jego ubraniu i należących do niego rzeczy w postaci karty płatniczej (...) oraz telefonu komórkowego marki S. o wartości 50 złotych

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.1.Poznanie się oskarżonej z M. H. w H. w związku z pracą zarobkową w ogrodnictwie, a następnie wspólny przyjazd we wrześniu 2020r. do L. wyżej wymienionych i wspólne zamieszkanie w mieszkaniu matki M. H..

-wyjaśnienia oskarżonej,

- zeznania świadka M. H.

- 134-136, 144-146, 447,

- 248-252, 264-266, 328-329, 447-449

1.2. Zorganizowanie w mieszkaniu M. H. w dniu 14 października 2020r. imprezy towarzyskiej na którą przyjechali z B. i w której uczestniczyli – prócz oskarżonej i M. H. – K. P., Ł. W. i i P. S.. Impreza rozpoczęła się około godziny 21-22.

- wyjaśnienia oskarżonej

- zeznania świadków :M. H., K. P., Ł. W., P. S.

- 134-136, 144-146, 447,

- 248-252, 264-266, 328-329, 447-449

- 98-100, 473-475

- 62-64, 67-68

- 79-82, 157-158, 511-512

1.3. Wyjście pomiędzy godziną 0:00 a 1:00 w nocy wszystkich imprezujących przed dom w celu dokupienia na stacji benzynowej alkoholu. Po wyjściu przed dom pretensje oskarżonej pod adresem M. H., że zabrał jej kartę do bankomatu.

- zeznania świadków :M. H., K. P., Ł. W., P. S.

- 248-252, 264-266, 328-329, 447-449

- 98-100, 473-475

- 62-64, 67-68

- 79-82, 157-158, 511-512

1.4. Powrót do mieszkania oskarżonej z K. P. w celu odszukania karty do bankomatu. Po przyjściu do mieszkania oskarżona mówi do K. P. m.in. „czy wiesz kim ja jestem, jestem gangsterką” i „zaraz zobaczysz co się stanie” po czym wychodzi z mieszkania, biorąc nóż kuchenny.

zeznania świadka K. P.

98-100, 473-475

1.5 Wyjście oskarżonej z budynku, podejście do pokrzywdzonego M. H., stojącego nieopodal szpitala we L. przy ul. (...), a następnie zadanie mu z zamachem ciosu nożem kuchennym o długości ostrza ok. 15 cm wcześniej zabranym z mieszkania w prawe udo M. H..

- wyjaśnienia oskarżonej

- zeznania świadków M. H., K. P., Ł. W., P. S.

- protokół oględzin miejsca zdarzenia

- protokoły eksperymentów procesowych

- 134-146, 145,

248-252, 264-266, 328-329, 447-449

- 98-100, 473-475

- 62-64, 67-68

79-82, 157-158, 511-512

- 4-5

- 65-67, 85-87

1.6 spowodowanie w wyniku zachowania oskarżonej u M. H. choroby realnie zagrażającej jego życiu oraz trwałego kalectwa w postaci amputacji prawej nogi na wysokości uda.

- opinie pisemna i ustna sądowo lekarska biegłego W. P.

- dokumenty z leczenia pokrzywdzonego ze szpitali w L. i W. – odrębny tom

- 341-349, 513-515

1.7 Wpadnięcie w panikę oskarżonej, ucieczka z miejsca zdarzenia samochodem K. P. i P. S. do B., próba oskarżonej dostania się do samochodu, którym jechali wyżej wymienieni, a po jej bezskuteczności ruszenie w kierunku Ł. W., który również usiłował oddalić się z w/w miejsca i uciec przed spanikowaną oskarżoną.

- zeznania świadków K. P., Ł. W., P. S.

98-100, 473-475

- 62-64, 67-68

79-82, 157-158, 511-512

2.1 D. przez oskarżoną do Ł. W., krótka rozmowa tych osób, a następnie wskutek namowy Ł. W., by oskarżona zobaczyła w jakim stanie znajduje się M. H., pobiegnięcie oskarżonej do leżącego i nieprzytomnego pokrzywdzonego.

- zeznania świadka Ł. W.

62-64

2.2 Z. w celu przywłaszczenia po uprzednim przeszukaniu przez oskarżoną nieprzytomnego i krwawiącego M. H. znalezionych przy nim rzeczy tj. karty płatniczej (...) oraz telefonu komórkowego marki S. o wartości 50 złotych.

- zeznania świadków : M. H., D. S., Ł. W.

- protokół przeszukania

- protokół zatrzymania rzeczy

- protokół oględzin telefonu

-264-265, 328,

- 12-14, 449-450

- 62-64

- 116-118

- 126-131

- k. 324

2.3 Powrót do B. oskarżonej wraz z Ł. W., który poprosił jednego ze swoich znajomych, by zabrał oskarżoną z L. i przywiózł ją do B., a następnie zostawił ją w mieszkaniu użytkowanym przez W. W. (1) przy ul. (...) w B..

zeznania świadków :

- Ł. W., W. W. (1)

- 62-64

- 127-130

3. uprzednia karalność oskarżonej

- dane o karalności

- odpisy wyroków skazujących wydanych wobec oskarżonej

- 403

- 216-218, 359

4. Brak zniesienia czy ograniczenia poczytalności oskarżonej tempore criminis i tempore procedendi

- opinia biegłych psychiatrów W. D. i P. M.

- 227- 231

Fakty uznane za nieudowodnione

-------

----------------------------

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

----

---------------------

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

7.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1 – 1.2,

Wyjaśnienia oskarżonej

Oskarżona w zakresie okoliczności kluczowych z punktu widzenia jej odpowiedzialności karnej wyjaśniała zmiennie w toku postępowania. Uznano za wiarygodne te twierdzenia oskarżonej, które znajdowały potwierdzenie w pozostałych dowodach i które w zasadzie były niesporne tj. fakt poznania pokrzywdzonego w H., powrót z nim do Polski i zamieszkanie w mieszkaniu jego matki w L.. Analogicznie oceniono wyjaśnienia oskarżonej dotyczące faktu zorganizowania imprezy w nocy z 14/15 października 2020r. w mieszkaniu matki pokrzywdzonego z udziałem oskarżonej, pokrzywdzonego, P. S., K. P. i Ł. W..

Zasługują na wiarę wyjaśnienia podejrzanej z pierwszych trzech przesłuchań podczas których potwierdziła, że zadała uderzenie pokrzywdzonemu nożem, choć niewiarygodnie opisała tło zdarzenia, iż rzekomo zrobiła to podczas kłótni z M. H., który miał jej i innym osobom tam obecnym grozić mafią, czemu spójnie i konsekwentnie przeczyli zarówno pokrzywdzony, jak i świadkowie P. S., K. P. i Ł. W..

1.1-1.7, 2.1-2.2

Zeznania świadka M. H.

Relacja pokrzywdzonego zasługiwała na przydanie jej waloru wiarygodności; była to relacja konsekwentna, logicznie opisująca okoliczności zdarzenia i spójna z pozostałym materiałem dowodowym, poza kilkoma okolicznościami – m.in. okolicznością zażywania przez oskarżoną przed zdarzeniem metamfetaminy. W tym zakresie sąd oparł się o relacje K. P. oraz zeznania P. S. z postępowania przygotowawczego. W ocenie sądu pokrzywdzony w związku z traumatycznym zdarzeniem, którego był ofiarą ma prawo nie pamiętać wszystkich okoliczności tego, co miało miejsce przed atakiem na siebie. Istniały również różnice pomiędzy zeznaniami pokrzywdzonego, a zeznaniami świadka S. i W. co do tego, czy oskarżona zadała tylko jeden cios nożem, czy też dwa, przy czym pierwszy z nich był niecelny (jak zeznawali ostatni świadkowie). Tego rodzaju różnica nie wpływała na ocenę wiarygodności żadnego ze świadków, mógł to być efekt dynamiki zdarzenia. Sąd ustalił, że oskarżona zadała jeden cios niecelny i drugi już dosięgający nogę pokrzywdzonego. W ocenie sądu świadkowie S. i W. jako obserwatorzy zdarzenia mieli lepszą perspektywę niż biorący w zdarzeniu udział i będący jego ofiarą pokrzywdzony.

Z tych samych powodów uznano, że długość noża, którym zadano cios różni się nieco od podawanej przez świadka H. (twierdził on, że długość samego ostrza wynosi ok. 30 cm). Świadek S. stwierdził z kolei, że nóż jako całość miał wymiary ok. 15-20 cm, gdy jednak wziąć pod uwagę relacje pokrzywdzonego, który zeznał, że był to jeden z największych noży, które posiadał w domu (zatem wiedzę w tym zakresie nabył jeszcze przed zdarzeniem), długość przeciętnego noża kuchennego (z tych tzw. dużych) oraz wymiary rany zadanej tym noże wydaje się racjonalnym przyjęcie, że długość ostrza wynosiła ok. 15 cm.

1.1 – 1.7

zeznania świadka

K. P.

Relacje świadka ocenił sąd jako w pełni wiarygodną. Świadek w swoich zeznaniach był konsekwentny, logicznie opisując całość zdarzenia, a jej relacja koresponduje z pozostałym materiałem dowodowym sprawy. Co istotne świadek ten jest osobą obcą zarówno dla oskarżonej, jak i pokrzywdzonego, zatem nie miał żadnego interesu, by spostrzeżone przez siebie fakty relacjonować tendencyjnie,

1.1-1.7

Zeznania świadka P. S.

W ocenie sądu zeznania P. S. w przeważającej części zasługiwały na wiarę, były one bowiem konsekwentne i spójne z pozostałym materiałem dowodowym. Analogicznie jak w przypadku K. P. świadek jest osobą obcą dla stron i nie doszukano się żadnego powodu dla którego świadek mógłby przedstawiać nieprawdziwie podawane przez siebie okoliczności.

1.1-1.7, 2.1-2.3

Zeznania świadka Ł. W.

Zeznania świadka w pełni zasługiwały na przydanie im waloru wiarygodności; świadek zeznawał logicznie i spójnie z relacją świadków H., S. i P. o okolicznościach dotyczących ataku na pokrzywdzonego, jak i tego co działo się bezpośrednio po nim. Nie doszukano się powodu dla którego świadek okoliczności o których mowa wyżej mógłby przedstawiać nieprawdziwie, bądź tendencyjnie; Ł. W. jest osobą obcą dla stron, a jeśli już związaną z którąkolwiek z nich to bardziej z oskarżoną niż pokrzywdzonym (choć trudno też mówić w tym przypadku o jakiejś zażyłości). Podkreślić należy, że po zdarzeniu świadek udzielił oskarżonej pomocy organizując jej transport z L. do B. i zapewniając jej nocleg u swojego znajomego W. W. (1).

1.5-1.7, 2.3

zeznania świadka W. W. (1)

Relacja świadka również uznana została za wiarygodną i choć świadek nie był bezpośrednim uczestnikiem zdarzenia relacja ta nie pozostawała bez znaczenia w sprawie.

2.2

zeznania świadka D. S.

Nie miał sąd żadnych wątpliwości co do wiarygodności relacji świadka S.; była to relacja konsekwentna i logiczna, spójnie korespondując z pozostałym w sprawie materiałem dowodowym. Nie miał świadek również żadnych motywów, by okoliczności zdarzenia przedstawiać w sposób tendencyjny.

1.5-1.6

opinie pisemna i ustna sądowo lekarska biegłego W. P.

Obie opinie biegłego W. P. w pełni zasługiwały na to, by stać się podstawą dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych w sprawie; były to opinie jasne, pełne i pozbawione wewnętrznych sprzeczności. Obrona dążyła do wykazania, że amputacja kończyny oskarżonego mogła mieć związek z nieprawidłowościami podczas procesu leczenia i kolejnych zabiegów operacyjnych pokrzywdzonego, ale były to jedynie hipotezy, wygodne dla oskarżonej, ale nie znajdujące minimalnego choćby wsparcia w materiale dowodowym. Biegły podczas wydawania ustnej opinii uzupełniającej w sposób wyczerpujący odpowiedział na wszystkie pytania stron, w tym obrony.

4

opinia biegłych psychiatrów W. D. i P. M.

Opinia biegłych była jasna, pełna i pozbawiona wewnętrznych sprzeczności. W toku postępowania żadna ze stron nie kwestionowała tego dowodu, ani nie podnosiła okoliczności, których ten dowód dotyczy. Nie dostrzegł również sąd powodów dla których należałoby to uczynić z urzędu.

Dowody z dokumentów wskazanych w sekcji 1.1 niniejszego uzasadnienia oraz pozostałe dowody ujawnione w niniejszej sprawie.

Wszystkie dokumenty o których mowa w niniejszej części uzasadnienia nie były kwestionowane przez żadną ze stron – zostały sporządzone w odpowiedniej formie, ich treść nie była kwestionowana i uzupełniały one spójnie pozostały materiał dowodowy.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Wyjaśnienia oskarżonej w zakresie w jakim nie przyznała się do zarzucanych jej czynów

Jak nadmieniano wyżej wyjaśnienia oskarżonej nie były konsekwentne w zakresie podstawowych okoliczności objętych niniejszym postępowaniem. Podczas pierwszych trzech przesłuchań oskarżona nie przeczyła, że zadała pokrzywdzonemu cios nożem w udo, jednocześnie wyjaśniając, że pokrzywdzony straszył ją i innych uczestników imprezy gangami, mafią itp. Wszyscy świadkowie zdarzenia spójnie relacjonowali, że powodem wybuchu złości oskarżonej był fakt, że nie mogła ona znaleźć swojej karty płatniczej, przy czym wszyscy świadkowie (nie tylko pokrzywdzony) stwierdzili, że tę kartę M. H. przed wyjściem z domu przekazał oskarżonej. Nie było też tak, że chwilę przed zdarzeniem pokrzywdzony miał jakiekolwiek pretensje do oskarżonej, czy jakiejkolwiek innej osoby z imprezy. Jak logicznie zeznał pokrzywdzony, a potwierdzili to stojący – bezpośrednio przed zdarzeniem - tuż obok niego P. S. i Ł. W., przed atakiem stał on spokojnie i czekał na oskarżoną przed blokiem w którym mieszkał, aż ta z K. wróci z kartą i będą mogli iść na stację benzynową po alkohol. W trakcie kolejnego przesłuchania oskarżona zmieniła swoją wersję wydarzeń i stwierdziła, że nóż miał pokrzywdzony i w trakcie szarpaniny doszło do obrażeń, których tenże doznał. Jest to twierdzenie sprzeczne z tym co wyjaśniała wcześniej sama oskarżona, jak i sprzeczne z całością materiału dowodowego oraz zasadami doświadczenia życiowego i prawidłowego rozumowania. Jest dalece oczywiste, że rana uda, której doznał pokrzywdzony nie mogła powstać podczas przypadkowej szamotaniny. Zbędnym w tym zakresie wydaje się dalsza analiza.

Nie dał sąd również wiary oskarżonej w tej części w której nie przyznała się do zaboru karty płatniczej pokrzywdzonego oraz jego telefonu (k. 358). W tej mierze sprzeczne jest to z zeznaniami samego pokrzywdzonego, który jednoznacznie potwierdził, że w chwili ataku oskarżonej posiadał te rzeczy przy sobie. Rzeczy te następnie zostały zabezpieczone w mieszkaniu przy ul. (...) w B. użytkowanym przez W. W. (1), w którym oskarżona spędziła noc po zdarzeniu (k. 116-118, k. 134). Z relacji w/w świadka W. wynikało również, że oskarżona przyznała mu się podczas rozmowy, że przeszukiwała nieprzytomnego pokrzywdzonego, by znaleźć m.in. kartę płatniczą. Współgra to dodatkowo z tym, o czym zeznawał świadek W. tj. że chwilę po zdarzeniu oskarżona dzwoniła do niego z numeru telefonu M. H.. Dodatkowym elementem spajającym wszystkie w/w okoliczności w jedną logiczną całość jest relacja świadka S., ratownika medycznego, który widział leżącego, nieprzytomnego pokrzywdzonego i oskarżoną, która przeszukuje mu ubranie (miała to być kobieta w wieku 20-25 lat, blondynka, czyli osoba odpowiadająca charakterystyce oskarżonej).

zeznania świadka P. S. z postępowania sądowego w zakresie w jakim nie podtrzymał tego, że podczas imprezy część osób, w tym oskarżona zażywały narkotyki

W ocenie sądu świadek nie przedstawił racjonalnej podstawy zmiany swoich zeznań z postępowania przygotowawczego (k. 158), w czasie których nie tylko wskazał kto posiadał narkotyki, kto je zażywał, ale i okoliczności dotyczące tego fragmentu imprezy (pokrzywdzony miał pokłócić się z oskarżoną o to, by ta nie zażywała narkotyków wraz z nim i Ł. W.). Przed sądem świadek zeznawał, że w domu były narkotyki, ale nie wie czyje i kto je zażywał. W ocenie sądu świadek świadomie wycofał się z wcześniejszej relacji, chcąc zachować się – swoim mniemaniu – honorowo tzn. nie obciążać nikogo związkami z narkotykami. Podkreślić należy, że M. H. potwierdził, że zażywał narkotyki z Ł. W.. K. P. w postępowaniu przygotowawczym równie jednoznacznie wskazała, że oskarżona zażywała metamfetaminę (wraz z pokrzywdzonym i Ł. W.). Przed sądem świadek ten podtrzymał w całości swojej zeznania, zaś na pytanie obrońcy stwierdziła co prawda, że nie widziała jak oskarżona zażywała narkotyki, jednak na dalsze pytanie sądu dlaczego tak zeznała skoro wcześniej podtrzymała zeznana z których wynika coś innego, zeznała świadek, że miała na myśli to, że w tym momencie nie pamięta, by oskarżona zażywała narkotyki.

7.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☐

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

--------------------------

-------------------------------------------------

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

☐

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

I i II

J. P.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Prokurator oskarżył J. P. o przestępstwo zakwalifikowane z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 2 pkt 2 k.k. i art. 156 § 1 pkt 2 k.k. oraz art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. W realiach sprawy w/w kwalifikacja prawna zachowania oskarżonej jest w sposób oczywisty chybiona, co sąd sygnalizował już w postanowieniu z 12 stycznia 2021r. o przedłużeniu stosowania tymczasowego aresztowania, po tym jak do sądu wpłynął a/o.

Powtórzyć zatem dobitnie należy, że w świetle dowodów sprawy (spójne zeznania oraz P. S. i Ł. W. oraz korespondujące z nimi w przeważającej części relacja pokrzywdzonego oskarżona podeszła na bezpośrednią odległość do pokrzywdzonego, który jej nie obserwował i zajęty był przeglądaniem telefonu, a ponadto nie spodziewał się w najmniejszej choćby mierze ataku ze strony oskarżonej. Będąc w tej sytuacji oskarżona mogła posiadanym przez siebie nożem zadać pokrzywdzonemu cios w dowolnie wybraną część ciała, w tym w części newralgiczne jak szyja, brzuch itp., jednak swój cios zadała w udo pokrzywdzonego. Powyższy cios uszkodził co prawda tętnicę udową pokrzywdzonego, niemalże doprowadzając do jego wykrwawienia, jednakże oskarżona z pewnością nie jest osobą o takiej znajomości anatomii, by zadając w/w cios przewidywać trafienie w tętnicę udową i tym samym godzić się na śmierć pokrzywdzonego wskutek wykrwawienia. Powyższe wnioskowanie wzmocnione jest ponadto relacją świadka W. W. (1) (k. 125), który zeznał, że oskarżona rozmawiając z nim w noc zdarzenia i relacjonując jego przebieg nie wiedziała nawet w którą część uda zadała cios pokrzywdzonemu, nie mówiąc już o choćby świadomości (czy tym bardziej woli) trafienia w tętnicę udową. Z w/w zeznań wynika również, że nie miała oskarżona świadomości, że cios w wewnętrzną stronę uda może skutkować nawet śmiercią ofiary (nawiasem mówiąc nie jest to wiedza, którą dysponuje człowiek o standardowej wiedzy z zakresu anatomii ludzkiej).

Nie można w zakresie ustalenia zamiaru towarzyszącego oskarżonej abstrahować również od tego co działo się bezpośrednio wcześniej. Wszyscy świadkowie obecni na imprezie potwierdzili, że chwilę przed atakiem na oskarżonego oskarżona miała do niego nieuzasadnione pretensje o to, że nie może znaleźć swojej karty płatniczej. W momencie gdy oskarżona wraz z K. P. wróciła do mieszkania szukać tejże karty miała mówić do tej ostatniej (zeznania K. P. k. 99), że jest gangsterką i że „zaraz zobaczysz co się stanie”. Już po ataku na pokrzywdzonego (co spójnie relacjonowali świadkowie S., W. i P.) oskarżona wpadła w panikę i zaczęła się zachowywać w sposób wyraźnie wskazujący, że nie spodziewała się aż takiego efektu. W konsekwencji logicznym wydaje się wniosek, że oskarżona zamierzała w sposób właściwy dla niej samej popisać się przed otoczeniem i wyładować swoją złość na pokrzywdzonym wyrządzając mu poważną krzywdę, jednak nie go zabić, choćby w zamiarze ewentualnym. Wątpliwym wydaje się, aby oskarżona – przy swoich wszystkich deficytach – zamierzała się popisać przed znajomymi mając zamiar spowodowania skutku w postaci śmierci pokrzywdzonego, czy nawet godząc się na taki skutek. Z tych właśnie powodów uznał sąd, że właściwym będzie zakwalifikowanie zachowania oskarżonej jako czynu z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. W ocenie sądu działanie to podjęte było umyślnie z zamiarem bezpośrednim (z tzw. zamiarem ogólnym spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego).

W zakresie skutków pierwszego z przestępstw przypisanych oskarżonej uznał sąd, że skutki te były dwojakie tj. choroba realnie zagrażająca życiu oraz ciężkie kalectwo. W zakresie pierwszego ze skutków, jak opiniował biegły P. P. na rozprawie (k. 513) obrażenia doznane przez pokrzywdzonego zostały zakwalifikowane w ten sposób, ponieważ uszkodzeniu uległa tętnica udowa, która jest jednym z największych naczyń krwionośnych w organizmie i i wypływ krwi z uszkodzonej tętnicy udowej prowadzi do wykrwawienia w krótkim czasie. Dodać do tego należy, że po zadaniu ciosu nożem pokrzywdzonemu oskarżona (jak i pozostali uczestnicy zdarzenia) nie wezwali pogotowia, zaś pomocy pokrzywdzonemu udzielono jedynie dlatego, że do zdarzenia doszło naprzeciwko wejścia do szpitala i dostrzegł go świadek S. (ratownik medyczny). Pamiętać należy, że mowa jest o ranie długości ok. 5- 7 cm, głębokości „na dłoń”, gdzie palce dochodzą do kości udowej (vide protokół zabiegu operacyjnego z (...) w L. z dnia 15.10.2020r.). Wystąpienie omawianego skutku jest dalece oczywiste i nie było ono w sprawie w zasadzie kwestionowane.

Obrona poddawała natomiast w wątpliwość możliwość przypisania skutku w postaci ciężkiego kalectwa tj. amputacji nogi pokrzywdzonego powyżej kolana działaniu oskarżonej, sugerując, że za powyższy skutek mogą odpowiadać przeprowadzający poszczególne zabiegi lekarze. Na w/w okoliczność dopuszczono dowód z ustnej opinii biegłego P. P., który w ocenie sądu w sposób bezdyskusyjny rozprawił się z sugestiami obrony dotyczącymi w/w tezy; podkreślić należy, że obrona nie przedstawiła żadnej przekonującej okoliczności na potwierdzenie powyższego. Abstrahując od tego, że tezy obrony były gołosłowne i jedynym uzasadnieniem ich istnienia była przyjęta linia obrony i chęć uwolnienia oskarżonej od przypisania jej skutku w postaci spowodowania u pokrzywdzonego ciężkiego kalectwa, to podkreślić należy, że nawet w razie ustalenia ewentualnych nieprawidłowości w procesie leczenia pokrzywdzonego, w realiach sprawy nie zwalniałoby to oskarżonej od odpowiedzialności za skutek w postaci ciężkiego kalectwa pokrzywdzonego. Powszechnie przyjęte jest w judykaturze, że związku przyczynowego pomiędzy działaniem sprawcy, a skutkiem nie przerywa włączenie się do tego łańcucha przyczyn okoliczności od sprawcy niezależnych, jeśli działanie sprawcy było jednym z warunków, bez których skutek by nie nastąpił (tak m.in. wyr. SA w Lublinie z 23.09.2009r., II AKa 64/09). Przypomnieć należy, że pokrzywdzony został pozostawiony z olbrzymią krwawiącą raną tętnicy udowej na okres co najmniej 10-15 minut (tyle bowiem, kierując się zasadami doświadczenia życiowego oraz relacjami świadków S., P., W. i S. musiał trwać odstęp czasowy pomiędzy atakiem na pokrzywdzonego, a dostrzeżeniem go przez świadka S. i sprowadzeniem pomocy). Przerzucanie w konsekwencji odpowiedzialności za konieczność amputacji jego kończyny na lekarzy udzielających mu pomocy wydaje się a priori chybione, jednakże nawet gdyby po ich stronie wystąpiły nieprawidłowości (czego w najmniejszym stopniu nie udowodniono) w żadnym stopniu nie zwalniałoby to oskarżonej z odpowiedzialności za omawiany skutek.

W równie oczywistym stopniu błędnie wskazano w a/o na związek pierwotnej kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonej w związku z art. 280 § 2 k.k. Pomijając nieaktualność kwalifikacji z a/o (w zakresie zabójstwa w związku z rozbojem) wobec braku przyjęcia po stronie oskarżonej zamiaru zabójstwa, to spostrzeżenia wymaga, że nie istniał żaden „związek” (w rozumieniu przepisu art. 148 § 2 pkt 2 k.k., bowiem „związek” w potocznym tego słowa znaczeniu pomiędzy obydwoma przestępstwami oczywiście miał miejsce), szczególnie w warstwie motywacyjnej, pomiędzy aktem przemocy, a zaborem mienia. Jak dowodzi materiał dowodowy sprawy oskarżona zadała pokrzywdzonemu cios nożem w związku z uprzednią sprzeczką dotyczącą karty płatniczej, której nie mogła znaleźć i chciała też równocześnie zaimponować towarzystwu, podkreślić, że jest kimś ważnym, kimś z kim należy się liczyć. Obca w tej materii była jakakolwiek motywacja materialna. Jak dowodzą zeznania świadków S., P. i W. bezpośrednio po zdarzeniu oskarżona wpadła w panikę, biegła za samochodem w którym znajdowali się dwaj pierwsi świadkowie, następnie gdy nie udało się jej tam dostać (do samochodu) pobiegła za Ł. W. i wtedy, jak wynika z relacji tego świadka, po kilku minutach dopiero udała się w stronę leżącego nieprzytomnego pokrzywdzonego, przeszukała jego ubranie i zabrała należącą do niego kartę płatniczą i telefon (które to przeszukiwanie widział świadek S.). Wydaje się, że w tym momencie oskarżona myślała już jedynie o ucieczce z miejsca zdarzenia i chciała się dodatkowo zabezpieczyć od strony finansowej. Stąd też zachowanie, które wedle ustaleń sądu stanowiło odrębny czyn oskarżonej kwalifikowany jako kradzież szczególnie zuchwała z art. 278a § 1 k.k. (przepis ten wszedł w życie z dniem 24 czerwca 2020r.). Zwraca uwagę, czytając uzasadnienie a/o, że oskarżyciel z niewiadomych przyczyn całkowicie pominął to co działo się pomiędzy zadaniem ciosu pokrzywdzonemu, a zaborem rzeczy do niego należących i przyjął taki przebieg wydarzeń, jakby to drugie, czyli zabór mienia nastąpiło bezpośrednio po ataku na pokrzywdzonego – tak jak wspomniano materiał dowodowy sprawy w sposób jednoznaczny przeczy takiemu założeniu.

☐

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

---------------

------------------------------------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

------------------

---------------------------------------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

☐

1.7.  Uniewinnienie

------------------

-----------------------------------------------------

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

7.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

J. P.

I.

I.

Za czyn z pkt. 1 części dyspozytywnej wyroku wymierzono oskarżonej karę 13 lat pozbawienia wolności.

Wymierzając w/w karę wzięto pod uwagę :

- motywację, którą uznać należy za błahą, kompletnie nieadekwatną do zaistniałej sytuacji (drobny spór w którym dodatkowo oskarżona nie miała racji),

- zachowanie oskarżonej po zdarzeniu, polegające na zupełnym braku zainteresowania wykrwawiającym się pokrzywdzonym, braku wezwania pogotowia w celu udzielenia mu pomocy, oskarżona zainteresowała się pokrzywdzonym tylko o tyle o ile potrzebne jej były przedmioty do niego należące,

- nieodwracalne i poważne skutki czynu, po pierwsze oskarżona o mały włos nie doprowadziłaby do śmierci pokrzywdzonego poprzez jego wykrwawienie, po drugie spowodowała konieczność amputacji prawej nogi pokrzywdzonego powyżej wysokości kolana; jest oczywistym, że życie pokrzywdzonego od tej chwili uległo całkowitej zmianie, został on choćby pozbawiony szans na wykonywanie większości zawodów, problemem dla pokrzywdzonego stanie się prozaiczna czynność jak wyjście z domu, zrobienie zakupów itp. – każdy przeciętny człowiek musi zdawać sobie sprawę z czym wiąże się utrata kończyny, szczególnie dolnej, jak olbrzymią transformację zmuszony jest przechodzić pokrzywdzony, mający aktualnie ledwie 22 lata, oskarżona wyrządziła mu straszliwą i nieodwracalną krzywdę,

- dotychczasowe życie oskarżonej, świadczące jak dalece zdemoralizowaną jest osobą, pomimo młodego wieku, zwrócić uwagę należy na uprzednią karalność oskarżonej, gdyż była ona skazana m.in. za czyny z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k., czy z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. – zwraca sąd uwagę na wyrok (k. 359) skazujący oskarżoną za ostatnie przestępstwo, z którego opisu wynika, że oskarżona rzuciła rozbitą butelką w brzuch pokrzywdzonej, jednakże wskutek zasłonięcia celu ręką drugiego z pokrzywdzonych nie zaistniały poważniejsze niż z art. 157 § 1 k.k. skutki; widać zatem dużą łatwość po stronie oskarżonej w zakresie atakowania czyjegoś zdrowia, widać również wyraźnie, że oskarżona nie była zdolna do minimalnej chociażby refleksji nad swoim zachowaniem, oskarżona jak i jej obrońca powoływali się w toku procesu na fakt, że oskarżona jest matką trójki dzieci - w tym zakresie sąd odsyła do wywiadu kuratora, z którego wynika, że owszem oskarżona jest matką trójki dzieci, ale dwoje z nich jest umieszczone w rodzinie zastępczej, zaś kolejne pozostaje pod opieką ojca, charakterystyczne, że oskarżona przyjechała do Polski i nie udała się do swoich dzieci, choćby po to, by je odwiedzić, lecz ten czas spędzała do mieszkaniu pokrzywdzonego nie stroniąc od alkoholu i narkotyków, oskarżona zatem również swoje własne dzieci traktuje instrumentalnie tj. przypomniała sobie o nich w momencie pozostawania pod poważnym zarzutem i w warunkach tymczasowego aresztowania,

J. P.

II.

II.

Za czyn z art. 278a § 1 1 k.k. wymierzono oskarżonej karę roku pozbawienia wolności.

Przy wymiarze kary za w/w przestępstwo wzięto pod uwagę :

- stosunkowo niewielką wartość skradzionych rzeczy,

- zabór rzeczy w sytuacji, gdy pokrzywdzony, leżał nieprzytomny i z poważną raną grożącą utratą mu życia, zaś pokrzywdzona chcąc zabezpieczyć ucieczkę z miejsca zdarzenia, myślała jedynie o tym, jakie przedmioty pokrzywdzonego jej to ułatwią,

- dotychczasowe życie oskarżonej, co szczegółowo opisane w poprzednim punkcie

J. P.

III.

I-II.

Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzono oskarżonej karę łączną 13 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności łącząc kary pozbawienia wolności z pkt. 1 i 2 części dyspozytywnej wyroku. Kara łączna została wymierzona na zasadzie idealnej asperacji – z jednej strony istnieje zbieżność czasu i miejsca obu przestępstw, z drugiej zaś przestępstwa te godziły w zupełnie różne dobra chronione prawem. Jak już wspomniano niewątpliwie istniał mocny związek pomiędzy przestępstwami (w tym sensie, że drugie nie nastąpiłoby bez tego pierwszego), jednakże nie był to związek w rozumieniu art. 148 § 2 pkt 2 k.k.

Wymierzając karę łączną w w/w wysokości miał sąd rzecz jasna na względzie również cele kary łącznej wskazane w art. 85a k.k.

7.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

J. P.

IV.

I-II

Zaliczenie na poczet orzeczonej kary okresu tymczasowego aresztowania.

J. P.

V.

I.

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeczono wobec oskarżonej obowiązek zapłaty na rzecz pokrzywdzonego M. H. kwoty 1.000.000 złotych (jednego miliona złotych). Wzięto pod uwagę przede wszystkim fakt poniesienia przez pokrzywdzonego nieodwracalnej szkody, utraty nogi na wysokości powyżej kolana. Okoliczności uzasadniające taką właśnie wysokość zadośćuczynienia pokrywają się z tymi wskazanymi w punkcie uzasadnienia dotyczącym wymiaru kary za przestępstwo z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. Jak już nadmieniano oskarżona na trwałe zmieniła życie pokrzywdzonego, przy czym dokonała tego, gdy pokrzywdzony osiągnął ledwie 21 rok życia. Jednocześnie sąd miał świadomość, że w praktyce pozostaje wątpliwym, by pokrzywdzony mógł uzyskać od oskarżonej z uwagi na jej sytuację majątkową i osobistą, w/w kwotę, choćby w części.

7.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VIII.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżoną od ponoszenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych – aktualnie oskarżona pozostaje pozbawiona wolności, nie posiada dochodów ani oszczędności.

VI.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze oraz § 17 ust. 2 pkt 5 oraz § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. P. kwotę 960 złotych oraz dalsze 220,80 złotych tytułem podatku VAT w związku z nieopłaconą pomocą prawną udzieloną oskarżonej z urzędu.

VII

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze oraz § 17 ust. 2 pkt 5 i ust. 7 oraz § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. F. kwotę 840 złotych oraz dalsze 193,20 złotych tytułem podatku VAT w związku z nieopłaconą pomocą prawną udzieloną pokrzywdzonemu z urzędu.

7.1Podpis

Paweł Wyrzykowski Maria Migoń - Karwowska