Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt XXV C 2484/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 października 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XXV Wydział Cywilny, w składzie:

Przewodniczący:

sędzia del. Michał Jakubowski

Protokolant:

sekretarz sądowy Karolina Knieć-Owczarek

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 października 2020 r. w Warszawie

sprawy z powództwa Banku (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko M. K.

o zapłatę

orzeka

1.  Zasądza od pozwanego M. K. na rzecz powoda Banku (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 126.932,24 zł (sto dwadzieścia sześć tysięcy dziewięćset trzydzieści dwa złote 24/100) wraz z odsetkami umownymi od tej kwoty w wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie od dnia 6 września 2018 roku do dnia zapłaty.

2.  Zasądza od pozwanego M. K. na rzecz powoda Banku (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 3.693,97 zł (trzy tysiące sześćset dziewięćdziesiąt trzy złote 97/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty od dnia 26 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty.

3.  W pozostałym zakresie powództwo oddala.

4.  Zasądza od pozwanego M. K. na rzecz powoda Banku (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 7.035 zł (siedem tysięcy trzydzieści pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

5.  Nakazuje pobrać od pozwanego M. K. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 4.904 zł (cztery tysiące dziewięćset cztery złote) tytułem części opłaty sądowej od pozwu.

Sygn. akt XXV C 2484/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 26 czerwca 2019 r. wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego M. K. kwoty 130.776,21 zł wraz z odsetkami:

a.  umownymi od kwoty 126.932,24 zł (kapitał główny) od dnia 6 września 2018 r. do dnia zapłaty,

b.  ustawowymi za opóźnienie od kwoty 3.693,97 zł (skapitalizowane odsetki umowne) od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

c.  ustawowymi za opóźnienie od kwoty 150 zł (opłaty manipulacyjne) od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Uzasadniając żądanie powód wskazał, iż stanowi ono wymagalną wierzytelność wynikającą z zawartej na piśmie umowy pożyczki gotówkowej z dnia 19 lipca 2016 r. w kwocie 130.776,21 zł. Wysokość wierzytelności wynika zaś wprost z Wyciągu Ksiąg Bankowych z 13 czerwca 2019 r. ( pozew – k. 3-5).

Uwzględniając powództwo, referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachów w Lublinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w dniu 15 lipca 2019 r. ( nakaz – k. 5v.).

Pozwany M. K., wniósł sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty, zaskarżając orzeczenie w całości. W jego treści podniósł trzy zarzuty, tj. brak woli po stronie powodowej do ugodowego rozstrzygnięcia sporu, zastosowanie w umowie niedozwolonych postanowień umownych oraz zawyżonej prowizji bankowej i składki ubezpieczeniowej. Pozwany wskazał, iż dwukrotnie w 2018 r. składał w powodowym Banku wniosek o restrukturyzację zadłużenia poprzez ustalenie planu spłat ( sprzeciw – k. 6v.-7).

W związku ze złożonym sprzeciwem, Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu u w Warszawie jako sądowi właściwości ogólnej pozwanego ( postanowienie z 2.09.2019 r. – k. 12).

W toku postępowania przez Sądem Okręgowym w Warszawie, strona powodowa podtrzymała stanowisko o uwzględnieniu powództwa w całości. Wskazano nadto, iż pozwany zaprzestał wywiązywania się ze swojego zobowiązania w postaci spłaty pożyczki gotówkowej, na skutek czego w pierwszej kolejności powód wezwał go do dobrowolnego uregulowania zadłużenia w kwocie 4.450 zł w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania, następnie zaś wobec braku reakcji pozwanego, pismem z 11 września 2018 r. złożył pozwanemu oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy pożyczki z 19 lipca 2016 r. Odnosząc się zaś stricte do zarzutów pozwanego zawartych w sprzeciwie od nakazu zapłaty, powód wskazał, iż wbrew twierdzeniom strony przeciwnej, umowa pożyczki z 19 lipca 2016 r, zawiera wszystkie niezbędne elementy opisane w art. 30 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim. Ponadto, podważana przez powoda wysokość prowizji, przewidzianej w łączącej strony umowie w kwocie 8.250 zł nie stanowi kwoty rażąco zawyżonej, biorąc pod uwagę kwotę udzielonej pożyczki tj. 150.000 zł ( pismo procesowe z 18.11.2019 r. – k. 16-21).

W ustosunkowaniu się do twierdzeń strony powodowej, pozwany M. K. podtrzymał dotychczas stawiane zarzuty ( pismo z 13.01.2020 r. – k. 31-33).

Do czasu zamknięcia rozprawy w niniejszej sprawie, strony nie zmieniły dotychczas prezentowanych w sprawie stanowisk.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

19 lipca 2016 r. w W. pomiędzy Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. a M. K. zawarta została umowy pożyczki gotówkowej nr (...) (zwanej dalej „Umową „). Bank udzielił kredytobiorcy pożyczki gotówkowej w wysokości 150.000 zł (§ 2 ust. 1 Umowy). Całkowity koszt pożyczki to 39.950,85 zł, na który składa się suma wszystkich opłat, w tym, prowizja, a także suma wszystkich opłat operacyjnych (§ 2 ust. 2 Umowy). W ust. 7 § 2 Umowy wskazano, iż w związku z udzieleniem pożyczki Bank nalicza i pobiera prowizję w kwocie 8.250 zł, która wchodzi w skład wypłaconej pożyczki oraz całkowitego kosztu pożyczki. Wypłacona kwota pożyczki to 158.250 zł (suma wszystkich środków pieniężnych wypłaconych na podstawie umowy, razem z kredytowanymi kosztami pożyczki, tj. prowizją oraz, w przypadku opcji z ubezpieczeniem, składką na ubezpieczenie) (§ 2 ust. 8 Umowy). Liczbę miesięcznych rat do spłaty ustalono na 84 raty wysokości 2.261zł każda, przy czym termin płatności pierwszej z nich przypadł na dzień 10 sierpnia 2016 r., zaś ostatniej w dniu 10 lipca 2023 r. (§ 2 ust. 9, 10, 11, 14 Umowy). Oprocentowanie pożyczki było zmienne i w pierwszym okresie odsetkowym wynosiło 4,96 % w stosunku rocznym oraz stanowiło sumę stawki WIBOR 3M oraz stałej marży Banku w wysokości 3,25 punktów procentowych (§ 2 ust. 5 Umowy). W § 3 ust. 29 Umowy zastrzeżono, iż w przypadku niedotrzymania przez pożyczkobiorcę warunków udzielenia pożyczki albo w razie utraty przez pożyczkobiorcę zdolności kredytowej Bank może wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. W ust. 30 przewidziano, że jeżeli pożyczkobiorca nie spłaci swoich zobowiązań wobec Banku w terminie wskazanym w wypowiedzeniu cała kwota pożyczki powiększona o należne odsetki i opłaty staję się wymagalna. Zgodnie z § 3 ust. 18 z tytułu zaległości w spłacie pożyczki Bankowi należą się, do dnia spłaty zadłużenia, odsetki umowne za opóźnienie w wysokości dwukrotności sumy stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych (dwukrotność ustawowych odsetek za opóźnienie). Na dzień zawarcia umowy odsetki za opóźnienie wynoszą 14 % rocznie. Pozwany jako pożyczkobiorca oświadczył, iż otrzymał od Banku informacje niezbędne do podjęcia decyzji w zakresie zaciągnięcia zobowiązania kredytowego. Co więcej, oświadczył, że zapoznał się treścią i warunkami umowy przed jej zawarciem, które są dla niego zrozumiałe oraz otrzymał dokumenty w formie formularza informacyjnego dotyczącego kredytu konsumenckiego i informacji o ponoszeniu ryzyka kredytowego i ryzyka zmiennej stopy procentowej (§ 8 ust. 6 pkt 1 i 5 oraz ust. 7 pkt 1 Umowy) ( dowód: umowa z 19.07.2016 r. – k. 42-45).

W początkowy okresie trwania umowy, M. K. wywiązywał się z ciążących na nim obowiązków jako pożyczkobiorcy, następnie zaprzestał spłacania zaciągniętej pożyczki ( okoliczność bezsporna).

Pismem z dnia 20 czerwca 2018 r. na skutek powstałej zaległości w umowie pożyczki z dnia 19 lipca 2016 r. Bank wezwał pozwanego do uregulowania zaległej kwoty 4.540 zł w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania niniejszego wezwania. Poinformowano również pozwanego o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia, którego pozytywne rozpatrzenie zależy od oceny sytuacji finansowej i gospodarczej kredytobiorcy ( dowód: pismo z 20.06.2018 r. – k 23, potwierdzenie nadania – k. 25-26).

M. K. skierował do powodowego Banku dwa pisma, datowane na 20 sierpnia 2018 r. oraz 8 października 2018 r. z prośbą o restrukturyzację powstałego zadłużenia w formie ustalenia planu spłat, któremu będzie w stanie sprostać, biorąc pod uwagę sytuację majątkową pozwanego i utratę przez niego stałego zatrudnienia. Wnioski te nie zostały jednak uwzględnione przez bank. ( dowód: pismo z 20.08.2018 r. – k. 8v., pismo z 8.10.2018 r. – k. 9v.).

Bank (...) w W. z uwagi na niewywiązywanie się pozwanego z warunków umowy pożyczki, pismem z 11 września 2018 r. złożył oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy pożyczki z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. Powyższe spowodowało po upływie okresu wypowiedzenia, postawienie zadłużenia z w stan wymagalności, które na dzień 10 września 2018 r. wyniosło 130.776,21 zł. ( dowód: pismo z 11.09.2018 r. – k. 24, potwierdzenie nadania – k. 25-26).

Na dzień wypowiedzenia umowy pozwany M. K. posiadał zadłużenie względem Banku (...) w W. na kwotę 126.932,24 zł z tytułu kapitału głównego, kwotę 3.693,97 zł z tytułu odsetek umownych za opóźnienie oraz 150 zł tytułem opłat windykacyjnych i opłat operacyjnych ( dowód: wyciąg z ksiąg bankowych z 13.06.2019 r. – k. 46, rozliczenie wpłat na rachunek pożyczki nr (...) – k. 22).

Pismem z dnia 28 grudnia 2018 r. powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty, w którym wskazał, iż zadłużenie M. K. na dzień 27 grudnia 2018 r. wynosi 136.229,07 zł z obowiązkiem zapłaty do 4 stycznia 2019 r. ( pismo z 28.12.2018 r. –k. 58).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustali w oparciu o dokumenty załączone przez strony do akt sprawy, Sąd nie miał wątpliwości co do ich wiarygodności. Wiarygodność znajdujących się w aktach sprawy dokumentów nie była także kwestionowana przez żądną ze stron postępowania.

Co się zaś tyczy wyciągu z ksiąg bankowych, faktem jest, że w 2013 r. dokonano zmiany w ustawie prawo bankowe, dodając ust. 1a, zgodnie z treścią którego moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1 art. 95 prawa bankowego, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym. Obecne brzmienie powołanego przepisu jest wynikiem obowiązku dostosowania systemu prawa do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 marca 2011 r. (P 7/09, Dz. U. Nr 72, poz. 388), w którym uznano, że art. 95 ust. 1 niniejszej ustawy, w ówczesnym brzmieniu w części, w jakiej nadawał moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, za niezgodny z art. 2, 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji RP oraz za niezgodny z art. 20 Konstytucji RP. W związku z powyższym, aktualnie wyciąg z ksiąg rachunkowych banku winien być traktowany jako dokument prywatny, co oznacza, iż nie stanowi on dowodu zawartych w nim informacji, a jedynie wyjaśnienie stanowiące poparcie stanowiska strony, która je przedłożyła. Przepis art. 245 k.p.c. zawiera domniemanie, które powinien uwzględnić sąd, iż osoba, która złożyła podpis na dokumencie prywatnym złożyła zawarte w nim oświadczenie. Nie oznacza to, że moc dowodowa dokumentu prywatnego ogranicza się do konsekwencji wynikających z przewidzianego w art. 245 k.p.c. domniemania. W pozostałym bowiem zakresie – nieobjętym tym domniemaniem – moc dowodowa dokumentu prywatnego podlega ocenie przez sąd zgodnie z regułami zawartymi w art. 233 § 1 k.p.c., tak jak każdego innego dowodu ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2013 roku, III CSK 66/13, LEX nr 1463871). Przyjmuje się przy tym, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2000 r., V CKN 94/00, LEX nr 52589, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 r., IV CKN 1050/00, LEX nr 55499), i w taki to sposób Sąd ocenił przedłożony wyciąg z ksiąg bankowych. Wyciąg ten oceniono jako w pełni wiarygodny w zakresie wysokości zadłużenia w postaci kapitału głównego i odsetek umownych za opóźnienie gdyż pozostaje on w spójności z pozostałym materiałem dowodowym, w szczególności ze szczegółowym rozliczeniem wpłat na rachunek pożyczki oraz postanowieniami umowy pożyczki.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie co do zasady, zaś co do wysokości w znacznej jego części.

Podstaw normatywnych zawartej pomiędzy stronami w dniu 19 lipca 2016 r. umowy pożyczki, poszukać należy w dyspozycji art. 720 § 1 k.c. Przepis ten stanowi, że przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Umowa pożyczki w swojej treści powinna wskazywać strony umowy z określeniem ich roli w tym stosunku oraz przedmiot pożyczki. Przedmiotowo istotnym elementem umowy pożyczki jest obowiązek zwrotu pożyczki. Bez tego elementu nie ma umowy pożyczki ( wyrok SN z 08 grudnia 2000 r., I CKN 1040/98, Sip Lex nr 50828).

W tym miejscu, Sąd pragnie odnieść się do zarzutów pozwanego o rzekomym braku w treści łączącej strony umowy pożyczki niezbędnych elementów, o których mowa w art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, w tym wskazanych przez powoda rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania, sposobu zaliczenia prowizji bankowej i składki na ubezpieczenie spłaty pożyczki, informacji i rzeczywistych kosztach kredytu.

Zgodzić się należy, iż art. 30 ust. 1 w pkt od 1 do 21 ustawy o kredycie konsumenckim wymienia elementy, których nie może zabraknąć w treści umowy o kredyt konsumencki, którą niewątpliwie jest umowa pożyczki. Zgodnie z twierdzeniami zaprezentowanymi przez stronę powodową, wymagane powołanym przepisem informacje nie muszą zawierać się w jednym dokumencie. Jak wynika zaś z treści umowy, niektóre jej postanowienia odsyłają do Regulaminu pożyczki gotówkowej bądź do formularza informacyjnego dotyczącego kredytu konsumenckiego. W toku postepowania zaś, pozwany nie zaprzeczył jakoby nie otrzymał tych dokumentów bądź się z nimi nie zapoznał. Potwierdzają to również oświadczenia pozwanego zapisane z treści umowy, pod którą M. K. złożył swój podpis.

Abstrahując zaś od powyższego, z treści umowy z 19 lipca 2016 r. wynika jasno jaka jest rzeczywista roczna stopa oprocentowania ( § 2 ust. 6 Umowy), procedura zmiany stopy oprocentowania (§ 3 Umowy) czy całkowita kwota do zapłaty (§ 2 ust. 4 Umowy). W umowie podano również wysokość prowizji oraz sposób jej doliczania (§ 2 ust. 7 Umowy). Odnośnie zaś twierdzeń pozwanego o zaliczaniu do kwoty kredytu składki na ubezpieczenie, nie mogą się one ostać z uwagi na nieobjęcie pozwanego jako pożyczkobiorcy ubezpieczeniem spłaty pożyczki, od którego nie było uzależnione jej udzielenie.

Mając na względzie powyższe, zarzuty pozwanego co do treści umowy uznać należało za całkowicie chybione.

Sąd przyznał rację stronie powodowej co do kwestii możliwości pobierania prowizji od udzielonego kredytu (pożyczki) stanowiącej de facto wynagrodzenie za udostępnienie kapitału w wysokości przewidzianej umową z 19 lipca 2016 r., gdyż powód jako pożyczkodawca ponosi przecież ryzyko braku spłaty należności. Brak zapłaty nie dotyczy zaś wszak często jedynie pozaodsetkowych kosztów, jakim jest prowizja za udzielenie pożyczki, lecz przede wszystkim kwoty samego kapitału.

Ustawa o kredycie konsumenckim pozwala pożyczkodawcom na pobieranie opłat i prowizji, jednakże nie wskazuje ona, jakie rodzaje opłat i prowizji mogą być pobrane, a jedynie nakazuje poinformować konsumenta w umowie o wszystkich opłatach i prowizjach, jakie konsument będzie zobowiązany ponieść z tytułu zawartej umowy pożyczki, kredytu. Należy jednakże pamiętać, iż mimo braku takiego katalogu, wszelkie opłaty i prowizje pobierane przez kredytodawców powinny wyrównywać rzeczywiste koszty poniesione przez niego w związku z podjęciem danej czynności i nie powinny być rażąco wysokie dla konsumenta. Z pomocą w zakresie ustalania granic wysokości tychże kosztów, przychodzi art. 36a ust. 2 ustawy o kredycie konsumenckim, stanowiący, iż pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu. W niniejszej sprawie zaś, kwota 8.250 zł pobrana tytułem prowizji za udzielenie pożyczki stanowi zaledwie 5 % całkowitej kwoty pożyczki w wysokości 150.000 zł. W konsekwencji, nie sposób uznać jej za rażąco wygórowaną. Nie można uznać, aby kwota prowizji rażąco naruszała także interesy pożyczkobiorcy. Na rynku finansowym działalność prowadzi wiele banków oraz innych legalnie funkcjonujących podmiotów, a wybór pomiędzy ich ofertami jest swobodny. Pozwany jednak zdecydował się na warunki zaproponowane przez powoda, a koszty kredytu były klarownie przedstawione już na pierwszej stronie umowy.

W kwestii skuteczności wypowiedzenia umowy, pozwany kwestionował jedynie chęć po stronie powodowego Banku do polubownego rozstrzygnięcia istniejącego sporu, w postaci braku rozłożenia długu pozwanego na możliwe do spłacenia raty bądź zawieszenie terminu płatności części odsetkowej rat, ograniczając się jedynie do kierowania wezwań do zapłaty. Co prawda, pozwany dwukrotnie składał wniosek o restrukturyzację zadłużenia, jednak powód nie znalazł uzasadnionych okoliczności do ich uwzględnienia. Samo złożenie takiego wniosku nie niweczy możliwości złożenia oświadczenia woli o wypowiedzeniu umowy.

W ocenie Sądu, dokonane w niniejszym przypadku wypowiedzenie umowy należało potraktować za skuteczne. Warto w tym miejscu przytoczyć regulację ustawową (art. 75 ust 1 i 2 Prawa bankowego), która jest niemal całkowicie tożsama z regulacją umowną łączącą strony. Mianowicie w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w przypadku utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu, o ile ustawa z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne nie stanowi inaczej. Natomiast termin wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1, o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy - 7 dni. Jak już wspomniano, strona pozwana nie kwestionowała niedotrzymania warunków umowy – nie opłacała rat w terminie i w pełnej wysokości. Bank zastosował również prawidłowy okres wypowiedzenia.

Zgodnie z art. 75c, jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych (ust. 1). W wezwaniu, o którym mowa w ust. 1, bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia (ust. 2). Bank powinien, na wniosek kredytobiorcy, umożliwić restrukturyzację zadłużenia poprzez zmianę określonych w umowie warunków lub terminów spłaty kredytu, jeżeli jest uzasadniona dokonaną przez bank oceną sytuacji finansowej i gospodarczej kredytobiorcy (ust. 3). Restrukturyzacja, o której mowa w ust. 1, dokonywana jest na warunkach uzgodnionych przez bank i kredytobiorcę (ust. 4).

W niniejszej sprawie bank najpierw skierował wezwanie z dnia 20 czerwca 2018 r., do uregulowania zaległej kwoty 4.540 zł w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, informując jednocześnie na tym etapie, że istnieje możliwość złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Następnie bank złożył oświadczenie z dnia 11 września 2018 r. o wypowiedzeniu umowy pożyczki z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia, liczonego od dnia otrzymania oświadczenia.

Omawiane regulacje niewątpliwie mają charakter gwarancyjny i zostały ustanowione na korzyść kredytobiorców (pożyczkobiorców). W kontekście restrukturyzacji zadłużenia, wskazać należy, iż bank ma jedynie obowiązek informacyjny, a nie obowiązek do zastosowania takiej restrukturyzacji.

Odnośnie skuteczności samego doręczenia oświadczenia woli powoda o wypowiedzeniu umowy pożyczki, zważając na okoliczność, iż do materiału dowodowego nie dołączono potwierdzenia odbioru przesyłki zawierającej takie oświadczenie, nie ma potrzeby omawiania tej okoliczności gdyż pozwany nie poddał jej pod wątpliwość. Strona powodowa przy tym przedstawiła, iż stosując tzw. kwalifikowaną teorię doręczenia, wypowiedzenie umowy było skutecznie złożone, do twierdzenia którego Sąd się przychyla. Z załączonego do akt sprawy potwierdzenia nadania przesyłki z 11 września 2018 r. wynika jasno, iż skierowano ją do pozwanego na adres ujawniony w treści umowy pożyczki. W konsekwencji, powód umożliwił adresatowi przesyłki tj. M. K. zapoznanie się z treścią oświadczenia w zwykłym toku rzeczy.

Skoro wypowiedzenie umowy zostało skutecznie przeprowadzone, zadłużenie powstałe z tytułu umowy pożyczki nr (...) z 19 lipca 2016 r. zostało postawione w stan wymagalności. Tym samym, Sąd uznał roszczenie strony powodowej co do zasady.

W zakresie zasadności roszczenia co do wysokości wskazanej w pozwie, Sąd bazując na treści umowy pożyczki, jej szczegółowym rozliczeniu oraz posiłkowo na wyciągu z ksiąg bankowych, uznał, że powód prawidłowo wyliczył kwotę należności głównej. Sąd uwzględnił również żądanie zasądzenia skapitalizowanych odsetek umownych za okres faktycznego opóźnienia, których źródło umowne zawarte w § 3 ust. 18 Umowy było zgodne z art. 481 § 1 i 2 1 k.c.. Kwota odsetek skapitalizowanych została poprawnie wyliczona od dnia wymagalności niespłaconej pożyczki do dnia poprzedzającego dzień złożenia pozwu. Co istotne, wysokość tak przedstawionego zadłużenia nie była przez pozwanego kwestionowana. (pkt 1 i 2 wyroku).

Podstawą prawną zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty skapitalizowanych umownych odsetek za opóźnienie był art. 481 § 1 k.c. oraz art. 482§ 1 k.c., a od kwoty niespłaconego kapitału art. 481 § 1 k.c.

Przypomnieć należy, że powód domagał się odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 6 września 2018 roku od kwoty niespłaconego kapitału oraz od dnia wniesienia pozwu tj. 26 czerwca 2019 r. od kwoty skapitalizowanych odsetek. Wezwanie do zapłaty zostało skierowane do pozwanego w czerwcu 2018 roku. Wypowiedzenie umowy zostało przesłane pozwanemu we wrześniu 2018 roku. Zatem przyjąć należy, iż żądanie w zakresie odsetek od niespłaconego kapitału było zasadne, dodać należy, iż nie było kwestionowane przez stronę pozwaną. Uzasadnione było także żądanie zasądzenia odsetek od skapitalizowanego kapitału, a to z uwagi na brzmienie art. 482§ 1 k.c..

Sąd nie uwzględnił powództwa w zakresie żądania zasądzenia kwoty 150 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 26 czerwca 2019 r. do dnia zapłaty z uwagi na niewykazanie przez stronę powodową ich zasadności. Powód wskazał jedynie w treści pozwu, iż kwota ta stanowi opłaty manipulacyjne za czynności windykacyjne podjęte w uwagi na opóźnienia w spłacie pożyczki oraz opłaty za obsługę pożyczki. W poczet materiału dowodowego powód nie dołączył żadnych dokumentów mających potwierdzać prowadzenie czynności windykacyjnych względem pozwanego M. K. ani nie wykazał za jakie czynności związane z obsługą pożyczki naliczył powyższą opłatę. Nie wskazał także podstawy naliczenia w/w opłaty (pkt 3 wyroku).

Sąd orzekł o kosztach procesu w oparciu o dyspozycję art. 98 k.p.c. i zawartą w nim zasadę odpowiedzialności z wynik procesu oraz art. 100 k.p.c.. W związku z faktem, iż to pozwany uznany został za przegrywającego sprawę prawie w całości konieczne stało się nałożenie na niego obowiązku zwrotu drugiej stronie niezbędnych kosztów procesu w całości w wysokości 7.035 zł, na którą złożyły się kwoty: 1.635 tytułem opłaty sądowej oraz 5.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (ustalonych na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz.U.2018.265 t.j.) (pkt 4 wyroku).

Sąd, działając na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c. obciążył pozwanego, jako stronę przegrywającą, obowiązkiem zwrotu nieuiszczonej części opłaty od pozwu (opłata sądowa od pozwu wynosiła 6.539 złotych, uiszczono jedynie kwotę 1.635 złotych) (pkt 5 wyroku).

Z tych względów, orzeczono, jak w sentencji wyroku.