Pełny tekst orzeczenia

s ygn. akt II Ka 72/22

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 11 maja 2022 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu – II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący

-

sędzia Jacek Klęk

Protokolant

-

st. sekr. sąd. Zdzisława Dróżdż

przy udziale prokuratora Dagmary Zawiei, po rozpoznaniu w dniu 11 V 2022 r. sprawy P. S., oskarżonego o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., na skutek apelacji obrońcy oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu z 31 grudnia 2021 r. w sprawie II K 255/21,

1.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia oskarżonego od dokonania zarzucanego i przypisanego mu czynu oraz uchyla rozstrzygnięcia z pkt. 2. i 4.;

2.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz rdc. pr. M. G. 516,60 (pięćset szesnaście i 60/100) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  Kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 255/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0 (jedna apelacja)

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Wieluniu z 31 grudnia 2021 r. w sprawie II K 255/11

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

P. S.

Dokonanie zaboru roweru przez nieustalonego sprawcę.

zez. M. M. (1)

393v w zw. z 227v

zez. U. R.

305v-306v w zw. z 7, 21v, 166v, 194-195, 208v-209, 361-v

zez. E. P. (1)

358v-359v w zw. z 2, 194v-195

wyj. oskarżonego w zakresie negacji sprawstwa zaboru w celu przywłaszczenia roweru

304v-305

2.1.1.2.

posiadanie i sprzedaż przez oskarżonego pochodzącego z kradzieży opisanej w zarzucie roweru (...) w marcu 2019 r. i jego sprzedaż za 50 zł M. M..

zez. M. M. (1)

393v w zw. z 227v

zez. U. R.

305v-306v w zw. z 7, 21v, 166v, 194-195, 208v-209, 361-v

zez. E. P. (1)

358v-359v w zw. z 2, 194v-195

2.1.1.3.

brak w opisie czynu zarzucanego i przypisanego informacji o posiadaniu czy zbyciu (ew. pomocy w zbyciu) roweru pocho-dzącego z kradzieży na szkodę E. P. (1).

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

P. S.

Dokonanie opisanego w zarzucie zaboru roweru na szkodę E. P. (1) lub jakikolwiek udział oskarżonego w realizacji znamion zaboru przedmio-towego roweru zaistniałego w okolicznościach opisa-nych w zarzucie.

wyj. oskarżonego w zakresie negacji sprawstwa zaboru w celu przywłaszczenia roweru

304v-305

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Sąd Okręgowy nie zakwestionował oceny dowodów z zeznań M. M. (1), U. R. i E. P. (1) zaprezentowanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego jest następstwem nie obrazy art. 7 k.p.k., a dokonania przez Sąd meriti dowolnych ustaleń faktycznych, tj. dokonania ustalenia sprawstwa w zakresie zarzucanej kradzieży w oparciu o wskazane dowody z uchybieniem zasadom logiki.

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na nieprawidłowym przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzuconego mu czynu, w sytuacji gdy zeznania świadków są sprzeczne, a dodatkowo brak jest jakichkolwiek dowodów świadczących o fakcie dokonania kradzieży roweru przez oskarżonego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest oczywiście słuszny. Zawraca uwagę fakt, że Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych w zakresie przypisania oskarżonemu sprawstwa, tj. zaboru w celu przywłaszczenia przechowywanego w piwnicy przez E. P. (1) roweru oparł się na zeznaniach M. M. (1), U. R., K. S. (1) (te dotyczą jednak nie sprawstwa, a niewiarygodności alibi) i wyjaśnieniach oskarżonego (te dowodowy powołał w podstawie ustaleń drugiego faktu sekcji 1.1.1). Żaden z tych dowodów nie stwierdza jednak tego, w jakich okolicznością i kto dokonał zaboru roweru z piwnicy, tj. tego kto zrealizował czynność sprawczą czynu przypisanego przez Sąd Rejonowy oskarżonemu. Zeznania M. M. (1) (k. 393v w zw. z k. 227v) i U. R. (k. 305v-306v w zw. z k. 7, 21v, 166v, 194-195, 208v-209, 361-v) stanowią jedynie dowód tego, że oskarżony oferował przedmiotowy rower do sprzedaży zapewniając o tym, że jest jego właścicielem. Dowodem zrealizowania przez oskarżonego znamion zarzucanego i przypisanego mu czynu nie mogą być także zeznania E. P. (1) (358v-359v w zw. z k. 2, 194v-195). W szczególności podkreślany przez Sąd Rejonowy fakt, że oskarżony przyszedł do domu pokrzywdzonej i pytał ją, czy z rowerem wszystko jest w porządku. Co prawda okoliczności tej Sąd Rejonowy nie ustalił w sekcji 1.1. ale uczynił to w sekcji 2.1. i 2.2. czyniąc z niej podstawę uznania zeznań E. P. za wiarygodne, a wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne.

Nie ulega w sprawie wątpliwości, że kwestia najistotniejszą pozostaje to, czy przekonanie Sądu Rejonowego o sprawstwie oskarżonego znajduje oparcie w dowodach uznanych za wiarygodne. Okoliczności prawnie relewantne i wynikające z uznanych za wiarygodne przez Sąd Rejonowy dowodów to:

-

zamieszkiwanie oskarżonego i pokrzywdzonej w tej samej klatce schodowej budynku wielorodzinnego,

-

przechowywanie przez pokrzywdzoną roweru w niezamykanym korytarzu piwnicy budynku wielorodzinnego w którym mieszkała;

-

dokonanie zaboru roweru w okresie pomiędzy 9 marca 2019 r. (dzień, w którym pokrzywdzona po raz ostatni widziała rower w miejscu przechowywania) a 23 marca 2019 r. (dzień ujawnienia kradzieży przez pokrzywdzoną);

-

zbycie przez oskarżonego, skradzionego na szkodę E. P., roweru M. M. za kwotę 50 zł i jego przekazanie do dyspozycji przedmiotowego roweru przez M. M. A. R. (1).

Żadna z tych okoliczności, ani żaden z dowodów, na podstawie których ustalono ich istnienie, nie pozwala na niebudzące wątpliwości ustalenie, że oskarżony dokonał zaboru roweru, lub że w jakikolwiek sposób współuczestniczył w przedmiotowym zaborze. Z faktów, że:

-

oskarżony miał sposobność kradzieży, bo mieszkał w tej samej klatce budynku wielorodzinnego co pokrzywdzona (a tym samym miał dostęp to piwnicy),

-

zaoferował ów rower M. M.,

-

sfinalizował sprzedaż przedmiotowego przyjmując zapłatę,

-

po odzyskaniu roweru przez pokrzywdzoną pytał ją, czy z rowerem wszystko dobrze,

można jedynie rozważać odpowiedzialność za paserstwo. Po pierwsze materiał dowodowy nie pozwala na skonkretyzowanie daty zaboru roweru i sprzedaży roweru M. M.. Nie ma więc mowy o istnieniu podstaw do przyjęcia bezpośredniego następstwa tych faktów. Po wtóre nie ma żadnego dowodu sprawstwa oskarżonego w zakresie zaboru tj. tego, że to on zabrał rower z piwnicy. Nie ma nawet dowodu na obecności oskarżonego w piwnicy w okresie kiedy miało dojść do zboru. Po trzecie piwnica nie była zamykana, a więc kradzieży mógł dokonać każdy (także osoba niemieszkająca w budynku wielorodzinnego, w którym mieszkali oskarżony i pokrzywdzona), a nie tylko oskarżony. Po czwarte zainteresowanie oskarżonego wyrażone pytaniem o to, czy z rowerem wszystko dobrze dowodzi jedynie tego, że oskarżony takie pytanie zadał, że interesowało go to – ale nie dowodzi tego, że owo zainteresowanie wynikało ze sprawstwa w zakresie zaboru, a nie tylko pomocy w zbyciu zabranego przez inną osobę roweru – choćby tę, która wg zeznań M. M. (k. 227v) złożonych w toku pierwszego rozpoznania sprawy (świadek opisując okoliczności nabycia roweru z jednej strony wskazał na oskarżonego, z drugiej jednak używał konsekwentnie zaimka „oni”).

Trzeba przy tym podkreślić, że niewiarygodność wyjaśnień oskarżonego odnośnie pobytu poza Polską w okresie zaistnienia kradzieży nie stanowi o słuszności zarzutu. A tok rozumowania Sądu Rejonowego jest właśnie taki: skoro oskarżony skłamał, co do alibi (o czym wywiedziono z zeznań K. S.), to kłamie także, co do sprawstwa, bo pytał pokrzywdzoną o to, czy z rowerem wszystko dobrze. Tymczasem są to zaledwie niepozostające ze sobą w bezpośrednim związku przyczynowym poszlaki, których zebrany materiał dowodowy nie pozwala połączyć w spójny ciąg przyczynowo skutkowy. W szczególności nie pozwalają one na wykluczenie sprawstwa innej osoby, a w odniesieniu do oskarżonego dowodzą jedynie udzielenia pomocy w zbyciu pochodzącego z kradzieży roweru.

Konkludując Sąd stwierdza, że dokonana przez Sąd Rejonowy ocena poszczególnych dowodów czyni zadość wymogom art. 7 k.p.k. jednak popełnił błąd dowolności przyjmując, ze okoliczności wynikające z uznanych za wiarygodne dowodów pozwalają na niebudzące wątpliwości ustalenie, że to oskarżony dopuścił się zaboru roweru a nie tylko udzielał pomocy w jego zbyciu (o czym szerzej w sekcji 5.2.).

Wniosek

Zmiana wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Stwierdzenie, że kwestionowany wyrok oparto na dowolnych ustaleniach faktycznych determinował postulowaną zmianę zaskarżonego wyroku i odmienne orzeczenie co do istoty - art. 438 § 2 k.p.k. Uczyniono to po uprzednim przenalizowaniu całości materiału dowodowego ujawnionego w przebiegu rozprawy głównej oraz zasady skargowości, o czym szerzej w sekcji 5.2.

3.2.

Obraza przepisów prawa materialnego, tj. art. 278 § 1 k.k. poprzez przyjęcie, że oskarżony dopuścił się kradzieży w sytuacji, gdy rower będący przedmiotem postępowania nie był w jakikolwiek sposób zabezpieczony, a pozostawiony był w miejscu dostępnym powszechnie, co może świadczyć o jego porzuceniu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut ten nie jest zasadny. Z akt sprawy wynika, że dokładnie tak samo rower był przechowywany przez pokrzywdzona gdy pozostawał w dyspozycji A. R. (2). Rzeczywistość mieszkań w budynkach wielorodzinnych i symbolicznych komórek piwnicznych przypisanych do niech jest znana. To ona wymusza przechowywanie przez mieszkańców rowerów w korytarzach piwnicznych. To że korytarz nie był zamknięty, a rower nie miał zabezpieczenia nie świadczy o woli wyzbycia skoro rower był „przechowywany”, a więc umieszczony w pomieszczeniu chroniącym przed wpływem warunków atmosferycznych. Co więcej z zeznań E. P. i U.R. oraz A.R. nie wynika, aby rower był choćby w najmniejszym stopniu niesprawny czy zużyty. Z opinii biegłego wynika zaś wprost, że rower był w pełni sprawny – a więc zadbany. Także więc i jego stan nie wskazywał na to, że jest to przedmiot porzucony. Podsumowując – przedmiotowy zarzut nie ma najmniejszego oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym – nie wyłączając dowodów uznanych za niewiarygodne. Żadna okoliczność nie wskazuje na to, że pozostawienie sprawnego roweru w korytarzu piwnicznym przez E. P. podyktowane było wolą wyzbycia się prawa własności do przedmiotowego roweru, a tym samym i mowy być nie może o zastosowaniu art. 180 k.c.

Wniosek

Zmiana wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W sprawie Sąd dokonał zmiany wyroku, jednak nie z przyczyn wskazanych przez apelującego w omawianym zarzucie, stąd uznanie wniosku za niezasadny.

3.3.

Rażącą niewspółmierność kary w wymiarze 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny, podczas gdy prawidłowa ocena okoliczności dotyczących jego wymiaru uzasadnia orzeczenie jej w niższym wymiarze.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut okazał się nie tyle niezasadny, co bezprzedmiotowy - to wobec uwzględnienia zarzutu opisanego w sekcji 3.1. (art. 436 k.p.k.).

Wniosek

Zmiana wyroku poprzez obniżenie wymiaru kary pozbawienia wolności oraz odstąpienie od wymierzenia kary grzywny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek nie mógł zostać uznany za zasadny skoro Sąd uwzględnił apelację, co do winy i uniewinnił oskarżonego od zarzutu dokonania zarzucanego czynu.

Abstrahując od powyższego należy podkreślić, że uzasadnienie apelacji w części oznaczonej liczbą IV stanowi o oczywiście wadliwym toku rozumowania skarżącej, która zarzut rażąco niewspółmiernej kary uzasadnia stwierdzeniem: „Należy zaznaczyć, że brak jest podstaw do uznania (bez jakichkolwiek wątpliwości), że to oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu.” Skarżąca tym samym wprowadza sugestię relatywizowania wymiaru kary stopniem wątpliwości sprawstwa, co jest sprzeczne z elementarnymi zasadami postępowania karnego.

Dodać trzeba, że opis czynu zarzucanego nie zawiera odniesień do znamion czynnościowych przestępstwa paserstwa. w szczególności w opisie czynu nie zamieszczono zapisu o posiadaniu przedmiotowego roweru i jego sprzedaży. Tym samym niekwestionowane ustalenie, że oskarżony w marcu 2019 r. posiadał i sprzedał pochodzący z kradzieży na szkodę E. P. rower nie mogło skutkować ani zmianą wyroku ani też jego uchyleniem i przekazaniem Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania. Takie rozstrzygnięcia nie są możliwe z uwagi na kierunek apelacji będącej przedmiotem postepowania odwoławczego.

3.4.

Obraza prawa procesowego, tj. art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. mającą wpływ na treść orzeczenia, a polegającą na nałożeniu na oskarżonego obowiązku zwrotu na Skarb Państwa poniesionych wydatków w postaci kwoty 4.289,36 zł oraz tytułem opłaty kwotę 340,00 zł, mimo iż względy słuszności przemawiają za zwolnieniem go z obowiązku uiszczenia kosztów procesu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na bezprzedmiotowość wynikającą z uwzględnienia zarzutu z sekcji 3.2. Sąd odstąpił od oceny zasadności przedmiotowego zarzutu (art. 436 k.p.k.).

Wniosek

Zmiana wyroku nieobciążanie oskarżonego kosztami postępowania z uwagi na zasadę słuszności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak w ocenie zasadności zarzutu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

pkt. 3. zaskarżonego wyroku

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Przedmiotowym rozstrzygnięciem Sąd Rejonowy orzekł o opłacie należnej obrońcy oskarżonego z urzędu. Choć wyrok został zaskarżony w całości skarżąca nie podniosła uchybień co do tego rozstrzygnięcia. Uchybień takich nie dostrzegł Sąd Okręgowy (opłata została przyznana prawidłowo, zgodnie przepisami wskazanego w sekcji 7. uzasadnienia Sądu meriti aktu prawnego).

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sprawstwo oskarżonego w zakresie dokonania czynu przypisanego wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu z 31 grudnia 2021 r. w sprawie II K 255/21. Uniewinnienie P. S. od dokonania przypisanego mu czynu.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Okręgowy podstawę faktyczną zamiany omówił w sekcji 3.2., stąd w tym miejscu nie będzie jej powielał.

Mając na uwadze zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd Okręgowy analizował dopuszczalność uprzedzenia stron o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego i przypisanego oskarżonemu poprzez przyjęcie, że swoim zachowaniem wyczerpał on znamiona udzielenia pomocy w zbyciu rzeczy ruchomej wartości przekraczającej 500 zł pochodzącej z kradzieży.

Zdaniem Sądu Okręgowego na takie postąpienie w niniejszym postępowaniu nie pozwala jednak przyjęta przez Sąd Rejonowy, uprzednio zaproponowana przez oskarżyciela, podstawa faktyczna przypisanego czynu wyartykułowana w czynie przypisanym. Brak jest w nim bowiem odniesienia do jakiegokolwiek znamienia czynnościowego z art. 291 § 1 k.k. W szczególności nie istnieje korelacja między opisem zdarzenia ujętym w czynie zarzucanym i przypisanym, a udzieleniem pomocy w zbyciu. Opis czynu przypisanego, w aspekcie znamion modalnych, obejmuje wyłącznie „dokonanie kradzieży” i nie odnosi się do sposobu zadysponowania przywłaszczonym, skutkiem zaboru, mieniem ruchomym. Ten sposób przedstawienia zdarzenia historycznego zaproponował prokurator i przyjął sąd I instancji. W konsekwencji ocena Sądu Okręgowego, zwarzywszy kierunek apelacji, nie mogła być szersza. Zdarzenie będące przedmiotem osądu opisane zostało przez oskarżyciela bardzo precyzyjnie – zdaniem Sądu Okręgowego w stopniu wykluczającym możliwość przyjęcia przez sąd odmiennej jego oceny i dokonania ewentualnych zmian obliczonych na poczynienie już w niniejszym postępowaniu oceny prawnokarnej zachowania oskarżonego w aspekcie art. 291 § 1 k.k. (por. wyrok SN z 30.09.2014 r., II KK 234/14, OSNKW 2015, nr 2, poz. 14.; postanowienie SN z 25.10.2012 r., IV KK 87/12, LEX nr 1226759).

Konkludując, Sąd Okręgowy wykluczył możliwość zmiany kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu poprzez przyjęcie, że swoim zachowaniem wyczerpał on znamiona udzielenia pomocy w zbyciu rzeczy ruchomej wartości powyżej 500 zł pochodzącej z kradzieży, bowiem takie rozstrzygnięcie godziłoby w prawo do obrony oskarżonego (zakres tegoż wynika z czynu zarzucanego) i zasadę skargowości a ewentualny wyrok dotknięty byłby wadą z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. i art. 14 k.p.k.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Oskarżony w toku postępowania odwoławczego korzystał z pomocy prawnej udzielanej mu z urzędu w ramach prawa ubogich. Reprezentujący oskarżonego adwokat wniósł o przyznanie mu wynagrodzenia wg nor przypisanych jednocześnie składając oświadczenie o jakim mowa w § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 18). Należną obrońcy opłatę ustalono w oparciu o § 17 ust. 2 pkt. 4 i § 4 ust. 3 powołanego rozporządzenia.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 632 pkt. 2 k.p.k. co było następstwem uniewinnienia oskarżonego od dokonania czynu przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem i braku podstaw do analizowania w niniejszym postępowaniu podstaw przypisania oskarżonemu jakiegokolwiek innego czynu zabronionego ustawą.

7.  PODPIS