Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 282/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Rafał Kaniok

Sędziowie: SA – Marzanna A. Piekarska - Drążek

SA – Dorota Tyrała (spr.)

Protokolant: st. sekr. sąd. Marta Kamińska

przy udziale Prokuratora Stanisława Wieśniakowskiego

oraz oskarżycieli posiłkowych G. K. i E. K.

po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2022 r.

sprawy:

1)  L. S. (1) z d. Z.

córki C. i J. z d. K.

urodz. (...) w P.

oskarżonej z art. 284§2 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zw. z art. 12§1 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k.

2)  D. B. (1)

syna Z. i H. z d. K.

urodz. (...) w W.

oskarżonego z art. 284§2 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zw. z art. 12§1 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k. oraz art. 272 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k.

3)  R. G. (1)

syna J. i K. z d. H.

urodz. (...) w W.

oskarżonego z art. 284§2 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zw. z art. 12§1 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 1 lutego 2021 r., sygn. akt XVIII K 58/19

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania odwoławczego – w tym tytułem opłaty sądowej od oskarżonej L. S. (2) i oskarżonego D. B. (1) kwoty po 2300 zł, zaś od oskarżonego R. G. (1) kwotę 2400 zł oraz obciąża ich wydatkami w częściach na nich przypadających.

UZASADNIENIE

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 282/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

II

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 1 lutego 2021 roku,

sygn. akt XVIII K 58/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

obrońcy oskarżonych L. S. (2), D. B. (1) i R. G. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

☐ na niekorzyść

w całości – co do czynów przypisanych w pkt 1 i 4 wyroku

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd Apelacyjny nie przeprowadzał postępowania dowodowego

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Apelacja obrońców oskarżonych D. B. (1) oraz R. G. (1)

Lp.

Zarzut

1.

obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie przez Sąd orzekający dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów wskutek:

a)  analizy i oceny wyłącznie części wyjaśnień oskarżonych, a w konsekwencji odmówienie im waloru wiarygodności z uwagi na to, że wedle Sądu wyjaśnienia te pozostają w sprzeczności z opinią biegłego sądowego z zakresu geologii, w sytuacji gdy całościowa analiza wyjaśnień oskarżonych prowadzi do wniosku, że są one spójne i logiczne oraz korelują ze sobą, jak i pozostałym materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim zeznaniami świadków, skutkiem czego bezzasadnie Sąd Okręgowy uznał wyjaśnienia D. B. (1) i R. G. (1) za częściowo niewiarygodne;

b)  dowolnego uznania, że na terenie kopalni (...) nie występowały pokłady gliny, w sytuacji gdy kilkunastu świadków zeznało, że glina na terenie kopalni została ujawniona była z niej wywożona, o czym świadczą chociażby zeznania operatora koparki, świadka M. J., który zrelacjonował, że „wykopywał glinę”, a co więcej D. K. została ukarana mandatem karnym za składowanie ww. gliny na terenie nieruchomości w T., skutkiem czego bezzasadnie Sąd Okręgowy uznał, że całość wydobytego z kopalni przez oskarżonych materiału stanowiło pełnowartościowe kruszywo, w sytuacji gdy w dużej części była to również bezwartościowa skała płonna, będąca odpadem zanieczyszczającym surowiec;

c)  bezpodstawnego uznania, że zeznania pokrzywdzonych, ze szczególnym uwzględnieniem zeznań G. K. i M. K. (1) pozostają w całości wiarygodne w sytuacji, gdy nie korelują one z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, a ponadto nie wytrzymują konfrontacji z zasadami logiki i doświadczenia życiowego;

d)  dowolnego uznania, że opinia biegłego z zakresu geologii jest wiarygodna i nie wymaga kontroli procesowej w przypadku gdy pozostaje ona w zupełnej sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonych D. B. (1) i R. G. (1), jak i zeznaniami świadków przesłuchanych w niniejszej sprawie (w ogólności – kierowców czy pracowników kopalni), jak i dowodami z dokumentów, skutkiem czego bezzasadnie na podstawie ww. opinii czyniono ustalenia faktyczne w sprawie;

e)  bezzasadnego stwierdzenia, że oskarżeni przekraczając roczne wydobycie określone w umowach dzierżawy oraz koncesjach, a następnie zbywając kopalinę wypełnili znamiona przestępstwa sprzeniewierzenia w sytuacji, gdy w umowach dzierżawy nie wskazano limitu wydobycia kruszywa, przy czym R. G. (1) i D. B. (1) rozliczyli się ze stroną umowy dzierżawy – oskarżycielami posiłkowymi – za wydobyte kruszywo, zaś samo wydobycie kruszywa ponad koncesję udzieloną przez organ administracyjny nie może stanowić przestępstwa przywłaszczenia oraz wskutek bezpodstawnego przyjęcia, że kopalina została oskarżonym powierzona w sytuacji, gdy w rzeczywistości na mocy umowy dzierżawy oskarżeni nie weszli w posiadanie kopaliny, skutkiem czego bezzasadnie przypisano oskarżonym winę w niniejszej sprawie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W realiach niniejszej sprawy zarzuty skarżących obrońców nie zasługują na uwzględnienie i mają charakter wyłącznie polemiczny z prawidłowo ustalonym przez Sąd Okręgowy stanem faktycznym w oparciu o całokształt materiału dowodowego (art. 410 k.p.k.), który został rozważony w sposób wszechstronny z uwzględnieniem wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonych (art. 4 k.p.k.), a nadto w sposób zgodny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.) oraz powyższe zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w pisemnym uzasadnieniu wyroku (art. 424 k.p.k. ). Taki sposób procedowania powoduje, że sformułowanych zarzutów w apelacji obrońców nie można ocenić inaczej niż jako wyłącznie wyrazu subiektywnego niezadowolenia z zapadłego w sprawie rozstrzygnięcia, a nie racjonalnego wykazania przesłanek podważających prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu.

(por.np. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 2 października 1972 r., sygn. akt. III KR 114/72, OSNKW 1973, z. 2 - 3, poz. 36, z dnia 29 stycznia 1976 r., Rw 684/75, OSNKW 1976, z. 6, poz. 83, z dnia 9 listopada 1990 r., sygn. akt. WRN 149/90, OSNKW 1991, z. 7, poz. 41, z dnia 3 września 1998 r. sygn. akt. V KKN 104/98, Prokuratura i Prawo 1999, Nr 2, poz. 6, z dnia 15 stycznia 2020 r., sygn. akt I KA 9/19, Legalis).

Argumenty skarżących obrońców związane z zarzutami obrazy prawa procesowego koncentrują się na próbie podważenia oceny wyjaśnień oskarżonych dokonanej przez Sąd I instancji, który odmówił im wiarygodności w kwestiach mających kluczowe znaczenie dla ustaleń w zakresie odpowiedzialności karnej za przypisane im w wyroku czyny. Tymczasem:

a)  obrońcy oskarżonych twierdząc, że odmówienie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych jest wynikiem „analizy i oceny wyłącznie części wyjaśnień oskarżonych” – czyniąc ten zarzut nie wskazali, które z wyjaśnień oskarżonych zostały pominięte przez Sąd I instancji. Kontrola odwoławcza nie potwierdziła zasadności tak sformułowanego zarzutu. Wbrew bowiem twierdzeniom skarżących Sąd meriti miał na względzie wszystkie złożone w sprawie wyjaśnienia przez oskarżonych, w tym przez oskarżonych D. B. (1) (k. 2120- 2124, t. XI) oraz R. G. (1) (k.2165-2169, t.XI) – które zostały wprowadzone w poczet materiału dowodowego poprzez ich ujawnienie w trybie art. 389§1 k.p.k., wobec niestawiennictwa tych oskarżonych na rozprawie w dniu 20 sierpnia 2019 r. i prowadzenia rozprawy pod ich nieobecność (art. 374§1 k.p.k.). Do przedmiotowych wyjaśnień Sąd I instancji odniósł się wprost w pisemnych motywach wyroku szczegółowo je analizując i oceniając ich wiarygodność przy uwzględnieniu treści innych dowodów. W tej sytuacji odmówienie wiary wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonych w części (a w rezultacie pominięcie jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych tych depozycji, które na wiarę nie zasługują) – nie może być utożsamiane z brakiem oceny okoliczności, których powyższe wyjaśnienia dotyczyły w kontekście finalnego rozstrzygnięcia. Godzi się przypomnieć, że wielokrotnie orzecznictwo sądowe podkreśla, iż odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów czy danie im wiary w części, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.).

W tym stanie rzeczy argumenty skarżących obrońców mające na celu zanegowanie oceny Sądu meriti, iż wyjaśnienia oskarżonych D. B. (1) i R. G. (1) nie zasługują na uwzględnienie w zakresie w jakim dotyczą

- znacznego zanieczyszczenia złoża na terenie zakładów (...), co według twierdzeń oskarżonych uniemożliwiało wydobycie i wiązało się z koniecznością wywozu gliny przez firmę (...) w ilości 40.000 ton na teren kopalni w T. i 8000 ton do miejscowości B. (vide k. 2122),

- wielkości przywłaszczonego mienia,

- prowadzenia wydobycia kopalin zgodnie z warunkami umowy i koncesji,

- prowadzenia wydobycia kopalin do końca stycznia 2017 r (vide k. 2167)

-stwierdzenia dużych przerostów gliny na przełomie lipca i sierpnia 2016 r., co wiązało się z koniecznością wywozu gliny do końca grudnia 2016 r.

- faktu, że oskarżony H. S. dokonał zawierających nieprawdę wpisów w Książce Raportów Wyrobisk Górniczych Z.G. (...) oraz Książce Raportów Wyrobisk Górniczych Z.G. (...) (ujętych w czynie przypisanym temu oskarżonemu w punkcie 7 wyroku)

są chybione.

Trafnie w tej mierze Sąd Okręgowy odwołał się do:

opinii biegłego z zakresu geologii

protokołów kontroli Okręgowego Urzędu Górniczego w W.,

protokołów oględzin miejsca zdarzenia

materiału fotograficznego

map topograficznych złoża

faktur

pozostałych dokumentów załączonych do akt sprawy

wyjaśnień oskarżonego H. S.

a nadto

zeznań świadków – pracowników (...) w W. K. C. i A. C., którzy z racji wykonywanych obowiązków służbowych i zawodowych wykonywali czynności kontrolne na terenie zakładów górniczych, bądź na zlecenie oskarżyciela posiłkowego G. K. – oraz nie mieli żadnego interesu w relacjonowaniu przebiegu zdarzeń na korzyść którejkolwiek ze stron, przez co słusznie uznani zostali za obiektywnych.

b)  Podkreślenia wymaga, że odwoływanie się przez skarżących obrońców do zeznań świadków K. W., M. K. (2), M. G., P. T., M. J., G. W., T. J., T. R., S. C., T. K., K. G., M. N., K. P., E. C., W. W. nie może odnieść zamierzonego skutku w postaci podważenia trafności ocen Sądu odnośnie wiarygodności wyjaśnień oskarżonych. Słusznie Sąd meriti uznał, że depozycje wymienionych świadków są wiarygodne jedynie w części (tj. w zakresie dotyczącym prowadzenia wydobycia kopalin w zakładach (...)) z tej przyczyny, że nie tylko są to osoby powiązane zawodowo bądź biznesowo z oskarżonymi, a zatem mające określony interes osobisty do przedstawiania okoliczności zdarzeń w sposób korzystny dla oskarżonych – ale przede wszystkim zeznania wymienionych świadków pozostają w całkowitej sprzeczności z wnioskami opinii biegłego z zakresu geologii, uznanej przez tenże Sąd za rzetelną i niebudzącą wątpliwości co do prawidłowości sformułowanych wniosków końcowych. Tym samym wynikające z zeznań wymienionych powyżej świadków twierdzenia odnośnie rzekomych znacznych pokładów gliny i zanieczyszczeń w eksploatowanych złożach P. VI i VII oraz odnośnie konieczności usunięcia i wywozu bliżej nieustalonej ilości (rzędu kilkuset ton) gliny do miejscowości B. i na teren wyeksploatowanej kopalni w miejscowości T. – nie są zgodne z rzeczywistością i nie zasługują na uwzględnienie. Co więcej – obrońcy oskarżonych cytując w apelacji fragmenty zeznań wymienionych świadków nie zauważają, że nie zawierają one w istocie precyzyjnych wartości, w przeciwieństwie do wykonanych w sprawie obmiarów przez kontrolerów (...) oraz wyliczeń biegłego z zakresu geologii.

Warto zwrócić także uwagę, że wywód obrońców odnośnie sporządzonego w sprawie „Dodatku do dokumentacji” przez K. P. jest o tyle nieskuteczny, że apelujący eksponując wyrwany z kontekstu fragment zeznań wymienionego świadka na rozprawie w dniu 18 listopada 2019 r. „stwierdziłem na miejscu obecności części gliny (…) to był zagliniony piasek z pospółka” – pomija dalszą część depozycji świadka wskazującą, że wymieniony otrzymał w sprawie od oskarżonych zlecenie na sporządzenie dokumentacji rozliczeniowej niezbędnej do wystąpienia do organu koncesyjnego o uznanie zwiększonej powyżej 50 % skały płonnej. W tym celu uzyskał dokumentację podstawową, a także pomiar i na tej podstawie oraz na podstawie oświadczeń zarządców kopalni zawarł stwierdzenia w przedmiotowym „Dodatku”. Gdy był na terenie kopalni na początku 2017 r. nie przeprowadzał na miejscu wizji (vide k. 2848) „To było w tym czasie zagrodzone i z zewnątrz to tylko oglądaliśmy”, „Wjazd do kopalni był zamknięty, więc byliśmy na koronie wyrobiska i patrzyliśmy na to z góry” (vide k. 2849). Co istotne – świadek podkreślał w swoich zeznaniach również, że „Dodatek do dokumentacji nie jest kończący, dopiero rozliczenie złoża. Dodatków może być wiele, to tylko etap przejściowy. Rozliczeniowy dodatek robi się po zakończeniu eksploatacji” (vide k. 2849). Kwestią niezwykle istotną i w sposób prawidłowy ustaloną przez Sąd I instancji jest fakt, że przedmiotowy dokument w postaci „Dodatku nr 1 do dokumentacji geologicznej” powstał na zlecenie przez finansujących dokumentację firmę (...) (współoskarżonego w niniejszej sprawie, który zmarł w dniu 11 lipca 2020 r. – vide k. 3144, co do którego wyłączono sprawę na podstawie art. 34§3 k.p.k. do odrębnego rozpoznania – vide k. 3166) oraz firmę (...) w celu zalegalizowania nadmiernego wydobycia kruszywa. Opracowanie tego „Dodatku nr 1 do dokumentacji geologicznej złoża piaskowo – żwirowego P. VI i P. VII” opierało się na dostarczonym przez zleceniodawców geologowi K. P. nieprawdziwych w swej treści dokumentach, tj. oświadczeniu z dnia 24 stycznia 2017 r. oraz datowanej na dzień 5 lipca 2016 r. umowy zawartej z T. M. (1), stwierdzającego nieprawdę dokumentu w postaci Książki Raportów Wyrobisk Górniczych Z.G. (...), a więc w oparciu o nieprawdziwe dane co do zasobów złóż oraz stanu w zasobach złóż co do ilości i jakości wydobytego ze złoża materiału. W zakresie dotyczącym przedmiotowego „Dodatku” odwołać należy się także do ustaleń Sądu I instancji odnośnie czynu z art. 271§3 k.k. przypisanego współoskarżonemu H. S. w pkt 7 wyroku, a dotyczącego dokonanych przez niego wpisów poświadczających nieprawdę w Książkach Raportów Wyrobisk Górniczych Z.G. (...) i (...)

c)  Twierdzenie obrońców, że zeznania pokrzywdzonych, ze szczególnym uwzględnieniem zeznań G. K. i M. K. (1) w sposób bezpodstawny zostały uznane w całości za wiarygodne nie wytrzymuje krytyki. Odnośnie tych dowodów wskazać należy, że Sąd I instancji uznał za wiarygodne zeznania wymienionych w zakresie, w jakim wskazują, że wydobycie kopalin przekraczało koncesje – bo znalazły one potwierdzenie w przeprowadzonych kontrolach oraz wnioskach biegłego. Podkreślenia przy tym wymaga, że argumentacja zawarta we wniesionej apelacji odnośnie motywacji pokrzywdzonych w chwili zgłoszenia sprawy organom ścigania jako oszustwa popełnionego na ich szkodę – nie ma większego znaczenia dla prawidłowości rozstrzygnięcia dotyczącego wszak przypisanego oskarżonym w skarżonym wyroku czynu z art. 284§2 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zw. z art. 12§1 k.k. w zw. z art. 4§1 k.k. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie budzi żadnych zastrzeżeń analiza prawna dokonana przez Sąd I instancji ustalonego w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego stanu faktycznego (vide uzasadnienie wyroku - pkt dotyczący podstawy prawnej wyroku) i jej ponowne przytaczanie jest zbędne.

d)  Odnośnie występowania pokładów gliny na terenie przedmiotowej kopalni w sposób stanowczy wypowiedział się biegły w wydanej w sprawie opinii (vide k. 1970-1983). Powyższa opinia jest rzetelna - pełna, jasna i nie zawiera wewnętrznych sprzeczności. Obrońcy w żaden skuteczny sposób jej nie zakwestionowali. Biegły posiadał wiadomości specjalne i przeprowadził specjalistyczne badania. Podkreślenia wymaga, że przedmiotowa opinia – podobnie jak przeprowadzone kontrole przez Inspektorów z Okręgowego Urzędu Górniczego w W. z dnia 1 lutego 2017 r. (P. VI) i 2 lutego 2017 r. (P. VII) - stwierdza przekroczenia wydobycia kopalin określone w wydanych koncesjach. Fakt, że wnioski opinii nie są zgodne z treścią wyjaśnień oskarżonych oraz części świadków (kierowców samochodów czy pracowników kopalni) nie jest wystarczające do skutecznego zanegowania wniosków z niej płynących. Te zaś jednoznacznie wskazują, że wyjaśnienia oskarżonych D. B. (1) i R. G. (1) nie zasługują na wiarę i w efekcie traktować należy je jedynie jako przyjętą linię obrony oskarżonych. Nie można także podzielić argumentu skarżących obrońców, że powyższą opinię w zakresie w jakim neguje wskazywane przez oskarżonych okoliczności związane z występującymi w eksploatowanych złożach pokładów gliny podważają „dokumenty” (bez konkretnego ich sprecyzowania w apelacji) – jest on bowiem czysto polemiczny. Ponownie wskazać należy, że Sąd Okręgowy w sposób nie nasuwający żadnych zastrzeżeń co do prawidłowości ustaleń wykazał wszak, że część dokumentów została wytworzona na zlecenie oskarżonych w celu zalegalizowania nadmiernego wydobycia kruszywa. Sąd Apelacyjny w pełni podziela także dokonaną przez Sąd meriti ocenę zeznań świadka T. M. (2) w zakresie odnoszącym się do zleconych przez niego i rzekomo przeprowadzonych prac porządkowych w miejscowości B., co słusznie skutkować musiało uznaniem wskazanego dowodu jako niewiarygodnego i nie mogącego stanowić podstawy do ustalania faktów (vide punkt 1.2 uzasadnienia). W żadnej też mierze nie podważa prawidłowości ustaleń Sądu Okręgowego eksponowany w apelacji fakt nałożenia mandatu karnego za składowanie gliny na terenie nieruchomości w T.. Podkreślenia bowiem wymaga, że dokonane w sprawie oględziny miejsc, do których miały być dokonywane transporty gliny – tj. działka T. M. (1) w B. oraz wyeksploatowana kopalnia w T., jak również zeznania osób mieszkających w sąsiedztwie zaprzeczają, by w miejscach tych była składowana glina w ilości takiej jak wskazana w „Dodatku do dokumentacji”. Z zeznań E. C. wynika, że do wyrobiska w kopalni (...) – 1 nie da się złożyć 97 000 skały płonnej (vide k. 515-516), zaś z protokołu oględzin tego wyrobiska wynika, że nie było ono zasypane w całości (k.437-441). Tym samym skoro zastrzeżenia zgłoszone w argumentacji skarżących obrońców nie wykazały w istocie uchybień - jako polemiczne uznać należy twierdzenie obrońców, że w sposób dowolny Sąd ocenił kwestionowany przez obrońców dowód w postaci opinii biegłego.

e)  Nie można podzielić stanowiska zaprezentowanego przez skarżących obrońców, że w umowie dzierżawy nie została wykazana ilość kruszywa, do wydobycia której oskarżeni byli uprawnieni oraz, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, by uznać, że strony w jakimkolwiek momencie uzgodniły między sobą ilości kruszywa, jaką oskarżeni mogli wydobyć – co sprawia, że oskarżeni nie mogli przedmiotowego kruszywa przywłaszczyć. Odnosząc się do powyższych kwestii dość wskazać na pkt 4.1 umowy dzierżawy z dnia 22 grudnia 2015 r. i jej zapis o treści: „Dzierżawca zobowiązuje się do używania nieruchomości określonej w punkcie 1 zgodnie z jej przeznaczeniem, a także wymaganiami prawidłowej gospodarki, jak również ściśle według możliwości i uprawnień wynikających z koncesji”. Decyzjami Starosty (...) z dnia 6 maja 2016 r. udzielono zaś koncesji na wydobycie kopalin ze złoża piasków P. VI – w ilości rocznego wydobycia kopalin ze złoża do 20.000 m 3 tj. 35.800 ton, zaś ze złoża piasków P. VII – w ilości rocznego wydobycia kopalin ze złoża do 20.000 m 3 tj. 35.600 ton (decyzje koncesyjne k. 135-140, k. 166-172). Trafnie Sąd Okręgowy wykazał, że zachowanie oskarżonych polegające na wydobyciu w okresie 6 miesięcy tj. od 1 czerwca 2016 r. do końca grudnia 2016 r. kopalin z dzierżawionego gruntu w ilości przekraczającej aż o 221.100 ton kopalin więcej niż wynikało to z decyzji administracyjnych, ze skrajnym pogwałceniem warunków umowy dzierżawy, a następnie rozdysponowanie wydobytą kopaliną poprzez zbycie jej przez oskarżonych – wskazuje, że oskarżeni obiektywnie rozporządzili cudzą rzeczą ruchomą (tj. przedmiotową kopaliną), jak też, że ich działaniu towarzyszył tzw. animus rem sibi habendi, tj. zamiar zatrzymania rzeczy dla siebie bez żadnego ku temu tytułu i ekwiwalentu, tym samym włączyli przedmiotową kopalinę wydobytą w zakresie niezgodnym z warunkami umowy dzierżawy, wymaganiami prawidłowej gospodarki i warunkami koncesji na wydobycie kopaliny, którą następnie rozporządzili przez jej zbycie. Sąd Apelacyjny w pełni podziela także ocenę Sądu meriti, że o zamiarze oskarżonych świadczą tak okoliczności zaistniałe przed popełnieniem czynu ( w szczególności przyjęte przez nich zamówienia na dostarczenie pospółki w ilościach przekraczających wielokrotnie limity określone koncesjami dla każdego ze złóż), jak i bezpośrednio po dokonaniu czynu (tj. działania oskarżonych mające na celu ukrycie wydobycia kopalin w zakresie przekraczającym warunki umowy dzierżawy oraz warunki koncesji wydobywczych i zatajenie zbycia tych ponadumownie i ponadkoncesyjnie pozyskanych kopalin przed oskarżycielami posiłkowymi). Tym samym w sposób jednoznaczny działania oskarżonych prawidłowo zostały uznane przez Sąd I instancji jako wypełniające dyspozycję art. 284§2 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w stosunku do mienia znacznej wartości (art. 115§5 k.k.) Według wypracowanego w doktrynie i orzecznictwie stanowiska przez karalne zachowanie sprawy w przypadkach przywłaszczenia gdy zamach ukierunkowany jest na cudzą rzecz ruchomą powszechnie rozumie się bezprawne rozporządzenie tą rzeczą, która znalazła się w legalnym, niebezprawnym posiadaniu sprawcy, jak swoją własnością, z wykluczeniem osoby uprawnionej. Sprzeniewierzenie stanowiące kwalifikowany typ przywłaszczenia polega zaś na przywłaszczeniu rzeczy powierzonej sprawcy co oznacza z kolei przekazanie władztwa nad tą rzeczą z zastrzeżeniem późniejszego zwrotu – przy czym powierzenie może nastąpić z prawem do używania lub użytkowania rzeczy bądź bez tego prawa (tak przykładowo: Górniok [w:] Górniok i in., t. 2, s. 401).

W tym stanie rzeczy wbrew twierdzeniom obrońców kopalina stanowiła składnik cudzego majątku, zaś na mocy umowy dzierżawy znalazła się w ich posiadaniu (została powierzona), a następnie bezprawnie nią rozporządzili z wykluczeniem pokrzywdzonych (osób uprawnionych).

Podkreślenia również wymaga, iż Sąd I instancji szczegółowo i trafnie wykazał z jakich względów nie można podzielić stanowiska skarżących, że niniejsza sprawa winna być analizowana wyłącznie w kontekście odpowiedzialności administracyjnej oskarżonych za przekroczenia warunków koncesji oraz odpowiedzialności cywilnoprawnej (kontraktowej). Mając na względzie, że Sąd Apelacyjny w pełni aprobuje powyższe stanowisko, ponowne przytaczanie wywodu w tym zakresie jest zbędne. Dowolna jest zatem argumentacja zawarta w apelacji obrońców odnośnie powyższych kwestii, bowiem w żaden sposób nie podważa dokonanej oceny prawnej.

Lp.

Zarzut

2.

obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie w ocenie i ustaleniu stanu faktycznego zapisu nagrań z rozmów telefonicznych pomiędzy G. K. i M. K. (1) a oskarżonymi i stenogramów z tych rozmów w sytuacji, gdy w nagraniach tych oskarżyciel posiłkowy i świadek przyznali, że oskarżeni rozliczyli się z wydobytego materiału, który to aspekt sprawy stał się asumptem do złożenia zawiadomienia w niniejszej sprawie, a ponadto, że w stosunku do oskarżonych kierowane były niedwuznaczne komunikaty nakierowane na uzyskanie od nich podwyższonej kwoty, skutkiem czego bezzasadnie uznano, że w sprawie doszło do przywłaszczenia kruszywa w sytuacji, gdy niemal jedyną kwestią sporną pozostaje to, czy wysokość zapłaconego pokrzywdzonym wynagrodzenia pozostaje prawidłowa, zaś zawiadomienie w niniejszej sprawie podyktowane było chęcią wywołania na oskarżonych reakcji wyrażenia zgody na nowe warunki podyktowane przez oskarżycieli posiłkowych, które to warunki istotnie odbiegały od pierwotnych założeń umownych, a zatem Sąd Okręgowy ustalił stan faktyczny wyłącznie w oparciu o częściowy materiał dowodowy z pominięciem istotnych w sprawie okoliczności, a w konsekwencji bezzasadnie przypisał oskarżonym winę.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut całkowicie polemiczny. Stanowi on kolejną próbę podważenia (tym razem na gruncie art. 410 k.p.k.) poczynionych przez Sąd meriti prawidłowych ustaleń odnoszących się do przypisanego oskarżonym czynu w punkcie 1. skarżonego wyroku. Tymczasem wskazywane w zarzucie rozmowy telefoniczne pomiędzy oskarżonymi a G. K. i M. K. (1) nie mają w istocie znaczenia dla ustaleń faktycznych co do wypełnienia przez oskarżonych znamion czynu z art. 284§2 k.k. – skoro z materiału dowodowego, słusznie uznanego przez Sąd meriti za wiarygodny, wynika niezbicie, że oskarżeni ukrywali przed pokrzywdzonymi rzeczywiste ilości wydobytej kopaliny ze złóż dzierżawionych od nich. W tym stanie rzeczy sprowadzanie powyższej kwestii wyłącznie do twierdzeń o niezadowoleniu pokrzywdzonych z dotychczas uzyskiwanych zysków z tytułu dzierżawy i podjęciu przez nich działań aby doprowadzić do podwyższenia wynagrodzenia jest całkowicie nieuprawnione.

Lp.

Zarzut

3.

ponadto obrońca D. B. (1) zarzucił:

obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie przez Sąd Okręgowy dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów wskutek bezzasadnego przyjęcia, że dostarczona K. P. przez D. B. (1) dokumentacja zawierała nieprawdziwe w swej treści oświadczenie z dnia 24 stycznia 2017 r., z którego wynikało, że firma (...) – do 14 stycznia 2017 r. wydobyła ze złoża (...) i zagospodarowała przemysłowo 35 800 ton surowca oraz, że firma (...) w 2016 r. wywiozła z kopalni (...) 48 000 ton skały płonnej do miejscowości B. w ilości około 8000 ton i na teren złoża T. III-1 w ilości około 40 000 ton oraz nieprawdziwe oświadczenie z dnia 24 stycznia 2017 r. i datowaną na 5 lipca 2016 r. umowę zawartą z T. M. (2), a także stwierdzający nieprawdę dokument w postaci książki raportów wyrobisk górniczych Z.G. (...), w sytuacji gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego, w szczególności zeznań kilkunastu świadków, którzy byli na wyrobisku i wywozili glinę do miejscowości T. oraz B. oraz zeznań operatora koparki, który oczyszczał wyrobisko z gliny, którzy to świadkowie pozostają w niniejszej sprawie bezstronni i nie mają żadnego interesu w tym, żeby zeznawać na korzyść oskarżonych, wskazują jednoznacznie na fakt, że kopalnia w P. przynajmniej częściowo zanieczyszczona była gliną, która sukcesywnie była wywożona z terenu nieruchomości, a zatem złożona przez oskarżonego dokumentacja zawierała wyłącznie prawdziwe okoliczności, skutkiem czego bezzasadnie przypisano oskarżonym winę.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie zasługuje na uwzględnienie. Kontrola odwoławcza nie potwierdziła aby doszło do obrazy art. 7 k.p.k. poprzez dowolność w ocenie zeznań świadków wskazanych w zarzucie. Wnioski wyciągnięte przez Sąd Okręgowy znajdują oparcie w zasadach logiki, doświadczenia życiowego i stąd brak jest podstaw do przyznania racji skarżącemu obrońcy, by była to ocena dowolna a nie swobodna.

Obrońca nie wskazuje na błędy w rozumowaniu Sądu I instancji i nie dowodzi naruszenia reguł poprawnego wnioskowania, lecz przedstawia własne oceny co do zachowania oskarżonego wynikające z jego wyjaśnień i na tej podstawie wyprowadza wnioski o błędnych ocenach przeprowadzonych dowodów. To, że skarżący przedstawia własne, odmienne od wyprowadzonych przez Sąd I instancji, wnioski ocenne materiału dowodowego nie oznacza, że tenże Sąd naruszył reguły poprawnego wnioskowania, przez co obraził normę wynikającą z art. 7 k.p.k., a w konsekwencji ustalił sprzeczny z rzeczywistością stan faktyczny.

Wniosek

o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów

ewentualnie

o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ Sąd Apelacyjny uznał, że zarzuty apelacyjne nie są zasadne - w konsekwencji wnioski apelacji również nie zasługiwały na uwzględnienie.

Apelacja obrońcy oskarżonej L. S. (2)

Lp.

Zarzut

I.

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez bezzasadne przyjęcie, że oskarżona dopuściła się popełnienia czynu z art. 284§2 k.k. w sytuacji, gdy żaden z przeprowadzonych w sprawie dowodów ani nawet ustalony przez Sąd Okręgowy stan faktyczny nie wskazuje na to, aby L. S. (2) podjęła jakąkolwiek czynność sprawczą w zakresie ustaleń i wykonywania umowy dzierżawy czy też wydobycia kopaliny, jej wywiezienia czy sprzedaży, zaś wszelkich czynności w imieniu oskarżonej dokonywał jej pełnomocnik – D. B. (1), przy czym z ustalonego przez Sąd Okręgowy stanu faktycznego nie wynika nawet, aby D. B. (1) informował albo konsultował z oskarżoną przebieg wykonania umowy dzierżawy, a zatem brak jest jakichkolwiek podstaw aby uznać, że w sprawie miało dojść do pokrzywdzenia oskarżycieli posiłkowych, skutkiem czego bezzasadnie uznano winę oskarżonej w sprawie i przypisano jej popełnienie zarzucanego czynu w sytuacji, gdy prawidłowo ustalony stan faktyczny prowadzi do wniosku, że działalność gospodarcza w imieniu L. S. (2) w okresie od 1 czerwca 2016 r. do końca grudnia 2016 r. prowadził D. B. (1), zaś oskarżona w ogóle nie brała osobiście udziału w zakresie nawiązania czy wykonywania umowy dzierżawy z E. i G. K. ani wydobyciem kruszywa, a zatem nie mogła popełnić przypisanego jej czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wbrew twierdzeniom skarżącego obrońcy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie został oceniony przez Sąd Okręgowy w sposób obiektywny, w oparciu o całokształt okoliczności ujawnianych w toku rozprawy głównej oraz z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego. Na tej podstawie Sąd orzekający poczynił bezbłędne i kompletne ustalenia faktyczne, które wskazują w sposób jednoznaczny na sprawstwo i winę oskarżonej L. S. (2) w zakresie przypisanego jej w zaskarżonym wyroku czynu. Wniesiona apelacja nie dostarczyła takich argumentów, które mogłyby podważyć trafność ocen i ustaleń Sądu I instancji.

Tym samym skoro zgromadzony materiał dowodowy został oceniony z poszanowaniem reguł art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. – trudno podzielić zarzut sformułowany w apelacji obrońcy oskarżonej L. S. (2), że doszło do błędu w ustaleniach faktycznych.

Przypomnieć w tym miejscu należy, że błąd ustaleń faktycznych (art. 438 pkt 3 k.p.k.) zachodzi, gdy treść dokonanych ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd nie odpowiada zasadom rozumowania, a błąd mógł mieć wpływ na treść orzeczenia. Zarzut taki nie jest uzasadniony, gdy sprowadza się do zakwestionowania stanowiska sądu czy do polemiki z ustaleniami sądu. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu ustaleń. (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 6 czerwca 2019 r., II AKa 76/19).

W niniejszej sprawie skarżący obrońca generalnie nie wykazał nieprawidłowości w rozumowaniu Sądu w zakresie istotnych ustaleń. Tym samym wniesiona apelacja obrońcy z uwagi na bezpodstawność zawartych w niej zarzutów okazała się bezzasadna – i to w stopniu graniczącym z oczywistą bezzasadnością.

Argumentacja przedstawiona w apelacji zasadza się na eksponowaniu okoliczności, że w ramach prowadzenia działalności przez Przedsiębiorstwo Handlowo – Usługowe (...), które było zarejestrowane na oskarżoną L. S. (2) – oskarżona faktycznie nie wykonywała żadnych czynności w okresie od dnia 1 czerwca 2016 r. do końca grudnia 2016 r., bowiem z dniem 15 grudnia 2010 r. udzieliła pełnomocnictwa w formie notarialnej upoważniając D. B. (1) do podejmowania wszelkich czynności związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jak wskazał skarżący obrońca „ Od tego czasu zdecydowanej większości wszelkich ustaleń i czynności odnośnie działalności gospodarczej dokonywał w imieniu L. S. (2) D. B. (1) (vide str. 2 uzasadnienia apelacji).

Tymczasem już na wstępie warto zwrócić uwagę, że pełnomocnictwo jest jedynie jednostronnym aktem dającym umocowanie do działania w cudzym imieniu. Tym samym mocodawca udzielając pełnomocnictwa swojemu reprezentantowi umożliwia jedynie podejmowanie przez niego czynności prawnej lub wielu czynności – przy czym skutki prawne działań reprezentanta zawsze wywoływane są bezpośrednio dla osoby w imieniu której działa pełnomocnik. Udzielenie pełnomocnictwa nie pozbawia mocodawcy prawa do dokonywania ich osobiście.

Obrońca oskarżonej pomija, że czyn przypisanej oskarżonej L. S. (2) w punkcie 1. wyroku polegał na działaniu „wspólnie i w porozumieniu” ze współoskarżonymi w sprawie D. B. (1) oraz R. G. (1). Konsekwencją przyjęcia konstrukcji sprawczej formy współdziałania określonej w art. 18§1 k.k. jest to, że każdy ze współsprawców ponosi odpowiedzialność za całość popełnionego przestępstwa, a więc także i w tej części, w jakiej znamiona czynu zabronionego zostały wypełnione zachowaniem innego ze współsprawców. Istotne jest tylko, aby współdziałający dążyli wspólnymi siłami do tego samego celu i w ramach wspólnego, łączącego ich porozumienia.

„Zawarte między współsprawcami porozumienie pozwala przyjąć, że dane przestępstwo jest ich wspólnym dziełem i pozwala pociągnąć do odpowiedzialności karnej każdego ze współsprawców za całość przestępstwa zarówno wtedy, gdy każdy z nich zrealizował wszystkie ustawowe znamiona danego czynu, jak i wtedy, gdy osobiście zrealizował tylko pewną ich część, a nawet wówczas, gdy nie wyczerpał żadnego z ustawowych znamion, ale przyczynił się znacznie do jego popełnienia”. (tak przykładowo: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 października 2020 r., IV KK 406/20).

W realiach niniejszej sprawy zgromadzony materiał dowodowy przeczy tezom lansowanym przez obrońcę o tym, że działania pełnomocnika D. B. (1) były poza wiedzą czy udziałem oskarżonej L. S. (2). Powyższe twierdzenia stoją choćby z treścią zeznań pokrzywdzonych, a także z wyjaśnieniami samej oskarżonej złożonych w niniejszej sprawie, które to dowody wskazują na pełną wiedzę i akceptację co do przedsiębranych wspólnie z pozostałymi oskarżonym działań związanych z czynami przypisanymi w wyroku.

Wniosek

o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego (niezasadność zarzutów obrońcy w tym zakresie) - brak podstaw do zmiany wyroku i uniewinnienia oskarżonej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

brak

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

całość wyroku Sądu I instancji

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania w mocy wyroku są tożsame z argumentacją, z uwagi na którą nie uwzględniono wszystkich zarzutów odwoławczych sformułowanych we wniesionych w sprawie apelacjach obrońców. Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w oparciu o swobodną ocenę dowodów, dokonał właściwej oceny prawnej ustalonego zachowania oskarżonych, wymierzył oskarżonym jednostkowe kary pozbawienia wolności oraz grzywny, a także karę łączną (w stosunku do oskarżonego D. B. (1)) – które nie noszą cech rażącej surowości. Nie budzi także zastrzeżeń orzeczenie wydane na podstawie art. 46§1 k.k. w brzmieniu ustawy sprzed nowelizacji na mocy ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID -19 oraz uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID – 19 (Dz. U. z 2020 r., Nr 1086) w zw. z art. 4§1 k.k.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

Nie dotyczy

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

zasądzono od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania odwoławczego – w tym tytułem opłaty sądowej od oskarżonej L. S. (2) i oskarżonego D. B. (1) kwoty po 2300 zł, zaś od oskarżonego R. G. (1) kwotę 2400 zł oraz obciążono ich wydatkami w częściach na nich przypadających – zgodnie z treścią art. 626§1 k.p.k., art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 4 i 5, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późn. zm.)

7.  PODPIS

Dorota Tyrała Rafał Kaniok Marzanna A. Piekarska - Drążek

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

I

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej L. S. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 1 lutego 2021 roku,

sygn. akt XVIII K 58/19

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

☐ na niekorzyść

w całości - co do czynu przypisanego oskarżonej L. S. w pkt 1. Wyroku

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

II

Podmiot wnoszący apelację

obrońcy oskarżonych D. B. i R. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 1 lutego 2021 roku, sygn. akt XVIII K 58/19

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

na korzyść

☐ na niekorzyść

w całości - co do czynu przypisanego oskarżonym w pkt 1. wyroku oraz co do czynu przypisanego oskarżonemu D. B. pkt 4. wyroku

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana