Pełny tekst orzeczenia

1W I M I E N I U

1.1RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

1.2.0.0.0.1 Dnia 15 grudnia 2021 roku

Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym - Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Małgorzata Ziołecka

Protokolant: apl. sędziowska Karolina Małysz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań Grunwald w Poznaniu Małgorzata Gąsiorek

po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2021 roku

sprawy K. Ł. ( Ł.)

oskarżonej o popełnienie przestępstwa z art. 305 ust. 1 Ustawy Prawo własności przemysłowej

na skutek apelacji, wniesionej przez pełnomocnika dwóch oskarżycieli posiłkowych

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 6 sierpnia 2021 roku, sygnatura akt VIII K 157/21

I.  zmienia zaskarżony wyrok i na podstawie art. 46 § 2 k.k. zasądza od oskarżonej K. Ł. na rzecz oskarżycieli posiłkowych (...) S.A i M. (...) nawiązki w kwocie po 500 złotych,

II.  w pozostałym zakresie utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

III.  zwalnia oskarżoną z obowiązku zwrotu na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od uiszczenia opłaty za II instancję.

/Małgorzata Ziołecka/

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1194/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego Poznań-Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 6 sierpnia 2021 roku, sygnatura akt VIII K 157/21

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy (pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych (...) S.A. i M. (...).P.A.)

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

XX

XXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXX

XXXXXXXX

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

XXXX

XXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXX

XXXXXXXX

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

XXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

XXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

13.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Obraza przepisów prawa materialnego w postaci art. 46 k.k.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności wskazać należy, że wyrok Sądu I instancji nie został zaskarżony przez oskarżoną K. Ł., a jedynie przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych (...) S.A. i M. (...).P.A. i to w zakresie dotyczącym braku orzeczenia przez Sąd meriti rzecz pokrzywdzonych środka kompensacyjnego z art. 46 k.k. w postaci obowiązku naprawienia szkody, względnie nawiązki.

Tym samym stan faktyczny kontrolowanej sprawy, jak również kwalifikacja prawna przypisanego oskarżonej czynu, nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Wniesienie środka odwoławczego, niezależnie od jego granic i zakresu, każdorazowo obliguje sąd odwoławczy do zbadania ewentualności wystąpienia uchybień, o jakich mowa w art. 439 k.p.k., 440 k.p.k. i w art. 455 k.p.k. W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy nie stwierdził wskazanych tam uchybień, a zarzutów co do ich występowania nie formułował również apelujący, pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych (...) S.A. i M. (...).P.A.

Zatem, z uwagi na to, iż Sąd Okręgowy nie dostrzegł podstaw do ingerencji w zaskarżony wyrok w zakresie ustalonego stanu faktycznego oraz zastosowanej kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonej czynu, to zbadał przedmiotową sprawę li tylko odnośnie zarzutu apelacji.

Wniosek o uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego z dnia 15 grudnia 2021 roku złożył w niniejszej sprawie obrońca oskarżonej oraz pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego P. B. zaznaczając przy tym, iż ich wnioski dotyczą całości wyroku Sądu Okręgowego.

Rzeczywiście, w myśl przepisów art. 422 § 2 k.p.k. w związku z art. 457 § 2 k.p.k., strona powinna wskazać, czy jej wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego dotyczy całości wyroku, czy też niektórych tylko jego rozstrzygnięć. Jednak strona nie może żądać uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego w zakresie szerszym, aniżeli sąd drugiej instancji rozpoznawał sprawę, a więc poza zakresem zaskarżenia i podniesionymi zarzutami. Zakres przedmiotowy i podmiotowy wniosku powinien zatem odpowiadać zakresowi kontroli odwoławczej przeprowadzonej w granicach środka odwoławczego (art. 433 § 1 k.p.k.), chyba że sąd odwoławczy orzekł również w zakresie szerszym z uwagi na treść art. 435, art. 439, art. 440 lub art. 455 k.p.k.

Jak już powyżej wspomniano, Sąd Okręgowy badał przedmiotową sprawę li tylko odnośnie zarzutu podniesionego w apelacji, to jest zarzutu naruszenia art. 46 k.k., dlatego też - sporządzając na wniosek obrońcy oskarżonej oraz pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego P. B. uzasadnienie wyroku z dnia 15 grudnia 2021 roku - Sąd Odwoławczy ograniczy swoje rozważania tylko do tej kwestii.

Zarzut apelacyjny podniesiony w wywiedzionym przez pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych (...) S.A. i M. (...).P.A. środku zaskarżania dotyczący obrazy art. 46 k.k. okazał się częściowo zasadny.

Zgodnie z art. 46 § 1 k.k. w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Paragraf 2 ww. przepisu stanowi, iż jeżeli orzeczenie obowiązku określonego w § 1 jest znacznie utrudnione, sąd może orzec zamiast tego obowiązku nawiązkę w wysokości do 200 000 złotych na rzecz pokrzywdzonego. W razie gdy ustalono więcej niż jedną taką osobę, nawiązki orzeka się na rzecz każdej z nich.

Jeśli zatem chodzi o nie orzeczenie przez Sąd Rejonowy odszkodowania, czy zadośćuczynienia na rzecz firm reprezentowanych przez skarżącego, to przede wszystkim stwierdzić należy, iż w aktualnym stanie prawnym, sąd nie może odmówić nałożenia tego obowiązku, jeżeli sprawca został skazany, a pokrzywdzony złożył wniosek o odszkodowanie, a w niniejszej sprawie wniosek taki został złożony – k. 259-263. Odstąpienie od nałożenia na sprawcę obowiązku naprawienia szkody lub nawiązki byłoby uzasadnione jedynie wtedy, gdyby okazało się, że na skutek przestępczego działania sprawcy nie wystąpiła po stronie pokrzywdzonego żadna szkoda. Tak też argumentował Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Był to jednakże pogląd jedynie w części zasługujący na aprobatę.

W świetle aktualnego brzmienia art. 46 k.k. nie ma wątpliwości, że obowiązek nakładany na jego podstawie może dotyczyć naprawienia szkody materialnej oraz szkody niematerialnej, zwanej inaczej krzywdą. Ustawodawca wskazuje expressis verbis nie tylko na szkodę, ale także na krzywdę, której poszkodowany doznał w wyniku stania się ofiarą przestępstwa. Pojęcia szkody i krzywdy należy tu definiować zgodnie z cywilistycznym ich rozumieniem, tj. szkodę jako uszczerbek majątkowy (materialny), krzywdę zaś – jako uszczerbek niemajątkowy (niematerialny). Tym samym w znaczeniu „wyrównania” tego drugiego uszczerbku używać należy terminu „zadośćuczynienie”, podczas gdy odszkodowanie obejmuje naprawienie szkody jako uszczerbku majątkowego (Mozgawa M. (red.), Kodeks Karny. Komentarz, LEX el. 2021).

Szkoda podlegająca naprawieniu w wyniku orzeczenia tego środka obejmuje zarówno damnum emergens (szkoda rzeczywista), jak i lucrum cessans (utracone korzyści) - por. (...), Obowiązek, s. 78–83; por. też art. 361 k.c. Odesłanie do przepisów prawa cywilnego nakazuje przyjęcie, że mowa o tego rodzaju ustaleniach przyczynowych, jakie odpowiadają adekwatnemu związkowi przyczynowemu w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. opartemu na kryterium „normalności następstw” (Gostyński, Obowiązek naprawienia szkody w nowym ustawodawstwie karnym, Kraków 1999, s. 202; aprobująco również K. Szczucki [w:] Kodeks karny. Część ogólna, red. M. Królikowski, R. Zawłocki, 2017, s. 773).

Mając na względzie powyższe rozważania, Sąd Odwoławczy nie podzielił stanowiska apelującego pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych (...) S.A. i M. (...).P.A., jakoby w realiach niniejszej sprawy doszło do spowodowania przez oskarżoną realnego uszczerbku w majątku reprezentowanych przez niego podmiotów.

Słusznie w tym kontekście Sąd I instancji wskazał, że przechowywany przez oskarżoną towar fizycznie nie wszedł na rynek, nie został nabyty i wykorzystany przez potencjalnych kupców i dlatego też nie może być mowy o realnie poniesionej przez apelujących szkodzie materialnej, pozostającej w związku przyczynowo- skutkowym z popełnionym przez oskarżoną przestępstwem.

W pełni zatem prawidłowy okazał się wniosek Sądu I instancji, iż pełnomocnik skarżących nie zdołał wykazać, aby potencjalny zakup przez klienta towaru nieoryginalnego spowodował konkretne uszczuplenie wpływów dysponenta znaku towarowego, to jest o wartość przedmiotowego towaru (tu konkretnie, jak wnioskowali oskarżyciele posiłkowi, 20 % wartości rynkowej oryginalnych produktów oznaczonych podrobionym znakiem towarowym pokrzywdzonych), a to z tego powodu, że dany klient nie nabył go od rzeczywistego producenta. Mylnie w tym kontekście pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych powołał się na „dokonanie obrotu towarami przez oskarżoną”, podczas gdy co prawda oskarżona wprowadziła przedmiotowe towary do obrotu w rozumieniu art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30 września 2000 roku Prawo własności przemysłowej, ale przecież nie zostały one sprzedane.

Błędne jednak okazało się założenie Sądu meriti, iż pokrzywdzeni doznaliby szkody tylko i wyłącznie wówczas, gdyby oskarżona zdążyła sprzedać oferowaną odzież z zastrzeżonymi znakami towarowymi, których nie miała prawa używać, zanim została zatrzymana przez organy ścigania. Jest to spojrzenie wycinkowe, abstrahujące od pojęcia szkody w prawie cywilnym, które należy stosować w postępowaniu karnym. Jak już wyżej wskazano, art. 46 § 1 k.k. wprost bowiem nakazuje stosować przepisy prawa cywilnego (za wyjątkiem zasądzania renty). Sąd Okręgowy nie podziela zatem poglądu Sądu Rejonowego, iż skoro czyn oskarżonej nie spowodował żadnego realnego uszczerbku w mieniu uprawnionych do używania znaków towarowych, to nie zaistniała żadna szkoda, do naprawienia której sprawca mógłby być zobowiązany.

Obowiązek naprawienia szkody może bowiem, jak już wyżej wskazano, dotyczyć zarówno szkody majątkowej, jak i niemajątkowej, przy czym sposób ustalenia wysokości szkody niemajątkowej w formie zadośćuczynienia za naruszenie prawa ochronnego na znak towarowy określa przepis art. 296 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej. Przepis ten stanowi, iż osoba, której prawo ochronne na znak towarowy zostało naruszone, lub osoba, której ustawa na to zezwala, może żądać od osoby, która naruszyła to prawo, zaniechania naruszania, wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści, a w razie zawinionego naruszenia również naprawienia wyrządzonej szkody na zasadach ogólnych albo poprzez zapłatę sumy pieniężnej w wysokości odpowiadającej opłacie licencyjnej albo innego stosownego wynagrodzenia, które w chwili ich dochodzenia byłyby należne tytułem udzielenia przez uprawnionego zgody na korzystanie ze znaku towarowego.

W świetle tego przepisu naruszeniem prawa ochronnego na znak towarowy, z którym ustawa łączy odpowiedzialność odszkodowawczą, jest – w uproszczeniu - bezprawna ingerencja w prawo uprawnionego z tytułu rejestracji, polegająca na używaniu w obrocie gospodarczym, przez osobę trzecią, identycznego oznaczenia dla identycznych towarów, identycznego lub podobnego oznaczenia dla identycznych lub podobnych towarów do objętych rejestracją, jeżeli skutkiem używania jest powstanie niebezpieczeństwa wprowadzenia w błąd co do pochodzenia towarów oraz identycznego lub podobnego oznaczenia do renomowanego znaku towarowego, dla jakichkolwiek towarów, przy spełnieniu dodatkowych warunków ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 20 marca 2013 r., I ACa 1280/12).

Sąd Odwoławczy podziela stanowisko apelującego, iż sama tylko możliwość zakupu produktu poza oficjalnymi kanałami dystrybucji, po cenie niższej aniżeli oficjalna, wywiera nacisk na potencjalnego klienta poprzez kreowanie pokusy skorzystania z takiej „okazji” oraz że wszechobecność podrobionych towarów oraz poczucie pozornej korzyści związanej z zakupem ukierunkowuje zachowania rynkowe konsumentów i niekorzystnie wpływa na podejmowane przez nich w przyszłości decyzje. Słusznie apelujący wskazał, iż działanie takie sprzyja odwracaniu się dotychczasowych klientów od marki pokrzywdzonych i osłabieniu renomy znaków towarowych pokrzywdzonych, jak również utracie zaufania klientów do ich produktów, w świadomości których dany znak towarowy traci dobre imię. Rację ma niewątpliwie apelujący, wskazując, iż sprzedaż na bazarach produktów podrobionych powoduje szkodę wizerunkową po stronie uprawnionych do renomowanych znaków towarowych oraz nie pozostaje bez wpływu na poziom sprzedaży produktów oryginalnych. Co więcej, okoliczność, iż podrobione towary posiadają poza naniesionymi znakami analogiczny wygląd jak oryginały, skutkuje realnym niebezpieczeństwem wprowadzenia w błąd klientów, którzy mogli nie zdawać sobie sprawy z faktu nieoryginalnego pochodzenia towarów. Oskarżona swoim czynem przyczyniła się zatem do wprowadzenia na rynek stanu niepewności, a w rezultacie zdyskredytowania wizerunku pokrzywdzonych, zmniejszenia zdolności do odróżniania znaków i osłabienia popytu na produkty oznaczone takimi znakami

Trafny w omawianym kontekście jest również pogląd Sądu Apelacyjnego w Katowicach wyrażony w wyroku z dnia 5 stycznia 2011 roku, sygnatura akt II AKa 382/10, w którym Sąd ten wskazał, iż: skutki zjawisk rynkowych wywołanych naruszeniem prawa do znaku towarowego określane są jako szkody polegające na dyskredytacji uprawnionego, zdezorientowaniu konsumentów i wprowadzeniu na rynku stanu niepewności, a w rezultacie osłabieniu wizerunku marki i renomy przedsiębiorstwa, osłabieniu zdolności odróżniania znaku i osłabieniu popytu na produkty oznaczone takim znakiem. Szkody mogą obejmować konieczność ponoszenia dodatkowych wydatków na reklamę, wyjaśnienie sytuacji rynkowej i koszty eliminowania następstw powstałego stanu rynkowego spowodowanego ujawnieniem tzw. podróbek. Ustalenie faktu zajścia szkody stanowił w niniejszej sprawie wynik wnioskowania z innych ustalonych faktów lub znanych powszechnie, jako okoliczności notoryjne (Legalis el.).

Zachowanie oskarżonej, wyczerpujące znamiona przepisu art. 305 ust. 1 ww. ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku Prawo własności przemysłowej, spowodowało, iż zaktualizowały się wszystkie przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej opisane powyżej. Zasadnie zarzucił skarżący pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych, że niematerialna szkoda pokrzywdzonych (...) S.A. i M. (...).P.A. polegała na osłabieniu renomy znaków towarowych (...) S.A. i M. (...).P.A. i utraty zaufania klientów do ich produktów. W ocenie Sądu Okręgowego, jest to szkoda niematerialna ale wynikająca bezpośrednio z czynu oskarżonej.

Taki charakter opisanej szkody (krzywdy) sprawia, że oszacowanie jej wysokości jest znacznie utrudnione. Budowanie renomy jest wynikiem wieloletnich nakładów czynionych przez właściciela znaków towarowych. Pokrzywdzeni nie przedstawili jednak choćby przybliżonych wyliczeń pozwalających zweryfikować ich żądanie w zakresie kwoty, zaś niejednoznaczne kryteria umożliwiające kalkulację szkody nie pozwalają na precyzyjne określenie jej wysokości.

Oczywistym jest, że w razie złożenia przez pokrzywdzonych wniosku o orzeczenie obowiązku naprawienia szkody, sąd ma obowiązek roszczenie to uwzględnić. W razie trudności z ustaleniem rozmiarów szkody, zasadne jest orzeczenie nawiązki na rzecz pokrzywdzonego. Zgodnie bowiem z treścią przepisu art. 46 § 2 k.k., zamiast obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w całości albo w części lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, określonych w art. 46 § 1 k.k., sąd może orzec nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego. Dla orzeczenia nawiązki konieczne jest zatem stwierdzenie istnienia wynikającej z przestępstwa szkody oraz złożenie wniosku o orzeczenie obowiązku naprawienia szkody przez osobę do tego uprawnioną.

Sąd Odwoławczy podzielił stanowisko apelującego pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych co do tego, że w sytuacji zaistnienia w realiach niniejszej sprawy przesłanek określonych w art. 46 § 1 k.k. co do wystąpienia szkody niematerialnej i złożenia wniosku o jej naprawienie przez pokrzywdzonych oskarżycieli posiłkowych (...) S.A. i M. (...).P.A., Sąd meriti zobligowany był do orzeczenia od oskarżonej na ich rzecz nawiązki na podstawie art. 46 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że adekwatna w niniejszej sprawie będzie nawiązka w wysokości po 500 złotych na rzecz każdego z pokrzywdzonych. Przy ocenie wysokości nawiązki Sąd Okręgowy oparł się w zasadniczej mierze na analizie skutków czynu oskarżonej dla wizerunku pokrzywdzonych. Z uwagi na karnoprawny charakter tego środka, orzeczenie nawiązki w takiej wysokości nie zamyka pokrzywdzonym drogi do dochodzenia dalszych roszczeń na drodze procesu cywilnego (art. 415 § 2 k.p.k.).

Z powyższych względów Sąd II instancji skorygował zaskarżone rozstrzygnięcie w ten sposób, że zmienił zaskarżony wyrok i na podstawie art. 46 § 2 k.k. zasądził od oskarżonej K. Ł. na rzecz oskarżycieli posiłkowych (...) S.A i M. (...).P.A. nawiązki w kwocie po 500 złotych (punkt 1 sentencji wyroku).

W pozostałym zakresie kontrolowane rozstrzygnięcie było prawidłowe i odpowiadało prawu.

Wniosek

1.Wniosek o orzeczenie na podstawie art. 46 § 1 k.k. na rzecz oskarżycieli posiłkowych obowiązku naprawienia przez oskarżoną wyrządzonej przestępstwem szkody w części, to jest na rzecz:

a) (...) S.A. w kwocie 1.453,50 złotych,

b) M. (...).P.A. w kwocie 2.286,40 złotych (co stanowi według apelującego 20% wartości rynkowej oryginalnych produktów oznaczonych podrobionym znakiem towarowym pokrzywdzonych, którymi obrotu dokonała oskarżona),

2. ewentualny wniosek o zasądzenie na podstawie art. 46 § 2 k.k. nawiązek od oskarżonej na rzecz oskarżycieli posiłkowych w powyższych kwotach.

☒ zasadny (dotyczy wniosku z pkt 2)

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny (dotyczy wniosku z punktu 1)

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Motywy uwzględnienia wniosku o zasądzenie od oskarżonej na rzecz oskarżycieli posiłkowych nawiązki zostały przedstawione w punkcie 3.1 tabeli uzasadnienia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Poza zmianami ujętymi w punkcie 5.2. tabeli uzasadnienia, kontrolowane rozstrzygnięcie było prawidłowe i zostało utrzymaniu w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy skorygował kontrolowane rozstrzygnięcie w niezbędnym zakresie (opisano je poniżej – punkt 5.2 tabeli uzasadnienia). W pozostałej zaś części wyrok Sądu I instancji odpowiadał prawu i nie wystąpiły w tym zakresie podstawy wskazane w art. 439, 440 i 455 k.p.k., uzasadniające zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 46 § 2 k.k. zasądził od oskarżonej K. Ł. na rzecz oskarżycieli posiłkowych (...) S.A i M. (...) nawiązki w kwocie po 500 złotych (punkt 1 sentencji wyroku).

Zwięźle o powodach zmiany

Powody zmiany zaskarżonego orzeczenia zostały szczegółowo przedstawione w punkcie 3. 1 tabeli uzasadnienia.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

4.1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżoną od zwrotu Skarbowi Państwa wydatków sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od opłaty za II instancję, uznając, że za taką decyzją przemawia sytuacja materialna oskarżonej.

7.  PODPIS

/Małgorzata Ziołecka/