Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 111 / 22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok łączny Sądu Rejonowego w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 10 listopada 2021 roku wydany w sprawie VII K 464 / 21

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. Zawarte w apelacji skazanego zarzuty obrazy bliżej niewskazanych przepisów postępowania wskutek oddalenia wniosków skazanego o wyznaczenie mu obrońcy z urzędu oraz o zasięgnięcie kolejnej opinii o skazanym, a nadto obrazy art. 424 kpk wskutek sporządzenia pisemnego uzasadnienia wyroku wbrew wymogom wynikającym z tego przepisu.

2. Zawarty w apelacji skazanego zarzut obrazy art. 4 § 1 kk poprzez jego niewłaściwe zastosowanie;

3. Zawarty w apelacji skazanego zarzut obrazy art. 87 § 1 kk wskutek jego zastosowania

5.Zawarte w apelacjach skazanego oraz jego obrońcy zarzuty rażącej niewspółmierności wymierzonej kary.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. zarzutów z punktu 1.

Zarzut odnoszący się do nieuwzględnienia przez sąd I instancji wniosku skazanego o ustanowienie mu obrońcy z urzędu, z przywołaniem jako podstawy tej decyzji art. 78 § 1 kpk i z argumentacją, jakoby „ okoliczności podane przez skazanego nie są wystarczające do ustanowienia mu obrońcy z urzędu ”, jakkolwiek nie pozbawiony racji, tym niemniej jego uwzględnienie nie mogło prowadzić ani do zmiany, ani do uchylenia zaskarżonego wyroku. Uzasadnienie decyzji sądu I instancji jest mało czytelne i nie daje jasnej odpowiedzi, z jakich powodów wniosek skazanego uwzględniony nie został. Nie wiadomo, w jakim zakresie oświadczenie o sytuacji materialnej i rodzinnej skazanego zostało zakwestionowane, ani też, które z zawartych w nim twierdzeń nie zostało należycie udokumentowane oraz, czego oczekiwał od skazanego sąd. Przypomnieć zaś należy, iż skazany od dłuższego już czasu przebywa w izolacji penitencjarnej, co powoduje, iż jego możliwości zarobkowe były znikome. Opinia z zakładu karnego potwierdzała, iż od 2020 r. skazany był co prawda zatrudniony, ale nieodpłatnie. Nie zakwestionowano również jego obciążeń alimentacyjnych, o czym opinia także wspomina. Tym niemniej podniesione przez skazanego uchybienie w realiach niniejszej sprawy nie miało tej rangi, by mogło wywrzeć wpływ na treść zaskarżonego wyroku. W toku postępowania pierwszoinstancyjnego nie przeprowadzano bowiem tego rodzaju czynności, by brak obrońcy mógł zaważyć na ich wyniku, a w konsekwencji na końcowym rezultacie sprawy. Postępowanie o wyrok łączny nie wymaga przeprowadzenia przesłuchiwania świadków, przeprowadzania opinii biegłych, konfrontacji, eksperymentów procesowych itp. W przypadku skazanego sprowadzało się ono do załączenia niezbędnych dokumentów i ich oceny w kontekście rozstrzygnięcia o karze łącznej, nie kwestionując, iż faktycznie zachodziła potrzeba wypowiedzenia się co do kilku kwestii natury prawnej, do których sąd odwoławczy odniesie się dalej przy rozpoznawaniu pozostałych zarzutów apelacyjnych ( brak obrońcy nie zwalniał sądu odwoławczego od powinności ich rozważenia, choćby mając na uwadze treść art. 4440 kpk ). Ustanowiony wkrótce po wydaniu zaskarżonego wyroku obrońca, reprezentujący skazanego także w postępowaniu odwoławczym, koncentrował się na zarzucie rażącej niewspółmierności ( surowości ) wymierzonej mu kary. W tym stanie rzeczy – odnosząc się do omawianego zarzutu w realiach faktycznych i prawnych niniejszej sprawy, a nie tylko abstrakcyjnie – zakwestionowana odmowa ustanowienia skazanemu obrońcy z urzędu okazała się nie mieć finalnie wpływu na treść zaskarżonego wyroku.

Co do nieuwzględniania przez sąd I instancji wniosku o pozyskanie kolejnej opinii o skazanym z zakładu karnego – sąd ten, orzekając w dniu 10 listopada 2021 r., dysponował opinią sporządzoną w dniu 2 września 2021 r., wydaną przez pryzmat ponad czteroletniego osadzenia skazanego w zakładzie karnym. Miał zatem podstawy racjonalnie zakładać, że był to wystarczający okres czasu, aby opiniujący mogli poczynić dostateczne spostrzeżenia przydatne na użytek orzekania w sprawie o wydanie wyroku łącznego, a końcowe dwa miesiące izolacji penitencjarnej – nawet uwzględniając okoliczności podnoszone przez skazanego – nie mają aż takiej rangi i wymowy, by wnioski te w sposób istotny mogły skorygować w kierunku przez skazanego oczekiwanym. Niezależnie jednak od tego, sąd odwoławczy, wyznaczając rozprawę apelacyjną, o opinię bieżącą wystąpił. Do jej znaczenia dla potrzeb rozstrzygania o karze łącznej sąd odwoławczy odniesie się przy omawianiu zarzutów co do niewspółmierności tej kary. W tym też kontekście oceniany winien być zarzut obrazy art. 424 kpk, którego skarżący upatrywał w przywołaniu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku „ błędnych informacji ”, jakoby skazany nie był zainteresowany szkoleniach kursowych, ani ofertą szkół przywięziennych. Pozyskana przez sąd odwoławczy, uaktualniona opinia o skazanym z administracji zakładu karnego potwierdzała, iż jest on słuchaczem I semestru kwalifikacyjnego kursu zawodowego o profilu krawiec.

Ad. zarzutu z punktu 2.

Wydanie wyroku łącznego w oparciu o stan prawny obowiązujący w okresie pomiędzy 1 lipca 2015 r., a 23 czerwca 2020 r., nie narusza reguły wynikającej z art. 4 § 1 kk. Zgodzić się wprawdzie należy, iż w myśl ówcześnie obowiązującego, literalnego brzmienia art. 86 § 4 kk, w przypadku łączenia w wyroku łącznym kary łącznej z karą jednostkową, dolną granicę podlegającej wymierzeniu kary, stanowiła kara łączna ( a nie najwyższa z kar nią objętych ). Tym niemniej przypomnieć należy, iż w wyroku z dnia 18 kwietnia 2019 r. w sprawie K 14 / 17 Trybunał Konstytucyjny uznał, iż w zakresie, w jakim przepis ten różnicuje sytuacje osób, wobec których zastosowanie miała już wcześniej instytucja kary łącznej, od osób, co do których ta instytucja zastosowania nie miała, w ten sposób, że umożliwia w stosunku do tej pierwszej kategorii osób podwyższenie dolnej granicy kary łącznej, a także orzeczenie kary rodzajowo surowszej, tj. kary 25 lat pozbawienia wolności, jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Jakkolwiek sąd I instancji nie wyraził tego w sposób czytelny, tym niemniej z treści tego wyroku i jego uzasadnienia wnosić należy, iż zaskarżony wyrok wydany został w oparciu o stan prawny obowiązujący w okresie pomiędzy 1 lipca 2015 r., a 23 czerwca 2020 r., zaś przy określeniu dolnej granicy możliwej do orzeczenia kary łącznej dostosował się do wskazanego wyżej wyroku TK. Wskazał bowiem w uzasadnieniu, że w niniejszej sprawie „ sąd mógł wymierzyć karę łączną w granicach od 4 lat pozbawienia wolności ”. Wbrew więc twierdzeniom skarżącego, nawet przy zastosowaniu stanu prawnego obowiązującego pomiędzy 1 lipca 2015 r., a 23 czerwca 2020 r., za dolną granicę możliwej do wymierzenia kary łącznej przyjmowano nie karę łączną 6 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, lecz najwyższą wchodzącą w grę karę jednostkową, tj. 4 lata pozbawienia wolności. Mając jednocześnie na uwadze, iż wspomniany wyrok Trybunału Konstytucyjnego miał charakter zakresowy i nie podważał konstytucyjności art. 86 § 4 kk w zakresie, w jakim normował górną granicę wymierzenia kary łącznej w wyroku łącznym, granicę tę winny tworzyć suma łączonych kar jednostkowej i łącznej ( z pominięciem kar, jakie składały się na kary łączne ). Dzięki temu, wskutek zastosowaniu stanu prawnego obowiązującego pomiędzy 1 lipca 2015 r., a 23 czerwca 2020 r., górną granicę możliwej do orzeczenia wobec skazanego K. S. kary łącznej stanowiła suma kar 6 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności ( orzeczona wyrokiem łącznym opisanego w punkcie VII części wstępnej zaskarżonego wyroku ) oraz 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności ( orzeczona wyrokiem opisanym w punkcie VIII ). W przypadku stosowania stanu prawnego obowiązującego po 23 czerwca 2020 r. górna granica kary łącznej byłaby znacząco wyższa, gdyż kształtowałaby ją suma kar jednostkowych, w tym również tych objętych uprzednio karą łączną. W konsekwencji, zmieniając zaskarżony wyrok, sąd odwoławczy uwzględniał prawidłowe granice możliwej do wymierzenia kary od 6 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności do 8 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności ( suma kar łącznej i jednostkowej wymierzonych wyrokami z punktów VII i VIII części wstępnej zaskarżonego wyroku ). Podnieść przy tym należy, iż wbrew twierdzeniom skarżącego, gdyby stosować przepisy o wyroku łącznym obowiązujące po 24 czerwca 2020 r., nie wszystkie kary, do jakich się odwołuje w swojej apelacji, mogłyby zostać ze sobą połączone w ramach jednej kary łącznej. Nie wszystkie bowiem przestępstwa, za który wymierzano kary jednostkowe pozbawienia wolności i ograniczenia wolności ( niezależnie od tego, czy zostały już wykonane ), popełnione zostały zanim zapadł pierwszy, chociażby nieprawomocny wyrok co do któregokolwiek z nich. W grę wchodziłyby przy tym konfiguracje, przy których górną granicę kar łącznych tworzyłyby sumy kar jednostkowych ( co wobec uprzedniego „ pochłonięcia ” tych kar węzłem kar łącznych bez stosowania zasady kumulacji, byłoby dla skazanego niekorzystne ).

W ocenie sądu odwoławczego, nie było także podstaw, aby w zastosowanym stanie prawnym węzłem kary łącznej objąć kary pozbawienia wolności orzeczonej przez Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. w sprawie 605 / 17, albowiem historycznie ( faktycznie ) kara ta została już w całości wykonana. Co prawda, już po jej wykonaniu, postanowieniem z dnia 26 stycznia 2022 r. w sprawie III Kow 44 / 22 Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. w oparciu o przepis art. 80 § 5 kkw zmienił kolejność wykonywania kar, przyjmując, iż kara ta ma dopiero zostać wykonana, tym niemniej sąd odwoławczy stoi na stanowisku, iż zmianie wykonywania na podstawie art. 80 § 5 kkw podlegać mogą tylko takie kary, które nie zostały jeszcze wykonane w całości. Sąd odwoławczy podziela pogląd ( por. Anna Jaworska-Wieloch w: Kilka uwag o zmianie kolejności wykonywania kar i środków skutkujących pozbawieniem wolności, PROBACJA, nr 3/2020, s. 61–79, ISSN 1689-6122, e-ISSN 2719-311X, www.probacja.com ), iż reguła ta nie została wprawdzie wprost wyrażona w art. 80 kkw, ma ona jednak swoje uzasadnienie nie tylko funkcjonalne, ale i językowe. Skoro bowiem art. 80 § 2 k.k.w. pozwala na zarządzenie wykonania kar i środków w innej kolejności aniżeli wynikająca z ustawy, to można wywieść z tego przekonanie, że zastosowaniu tej instytucji podlegać może jedynie taka kara, która nie została już odbyta w całości przez skazanego. W takim wypadku nie istnieje już bowiem kara podlegająca wykonaniu w rozumieniu art. 80 § 1 k.k.w. Akceptacja takiego poglądu ma również uzasadnienie celowościowe. Dowolne zmiany kolejności wykonania kar, które dawno już zostały odbyte, pozwalałyby na kształtowanie sytuacji prawnej skazanego w przyszłości w zakresie ewentualnej powrotności do przestępstwa, w oderwaniu od celów, którym służyć ma instytucja recydywy. Dla ustalenia recydywy kluczowe są bowiem dwa zagadnienia: kiedy skazany odbywał karę pozbawienia wolności i za jakie przestępstwo. Z tego względu niedopuszczalne wydają się zmiany kolejności wykonywania kar pozbawienia wolności z mocą wsteczną, a więc dotyczące kar, które zostały już odbyte w całości, gdyż pozwalałoby to na manipulowanie ewentualnym przypisaniem sprawcy kolejnego przestępstwa w warunkach recydywy, i to w obu kierunkach, tj. poprzez uznanie, że sprawca dopuścił się zbrodni bądź występku w warunkach art. 64 k.k., pomimo że kara za przestępstwo spełniające przesłanki z wymienionego przepisu została odbyta wcześniej aniżeli w 5-letnim okresie bądź też nieprzypisanie mu przestępstwa w warunkach recydywy, pomimo że realnie wszelkie wymogi zostały spełnione. W konsekwencji funkcja gwarancyjna prawa karnego przemawia za stanowczym odrzuceniem możliwości dokonywania takich zabiegów prawnych, prowadzących do zniekształcenia instytucji recydywy. Kary, które zostały odbyte już w całości, nie powinny podlegać zmianie wobec ich przejścia do historii i ukształtowania w ten sposób sytuacji prawnej skazanego na przyszłość.

Ad. zarzutu z punktu 3.

Na wstępie podnieść należy, iż kara ograniczenia wolności, do jakiej odwołuje się skazany, została już połączona z karą pozbawienia wolności w uprzednio wydanym wyroku łącznym Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. w sprawie VII K 515 / 20 i orzeczenie to przybrało walor prawomocności. Niezależnie od tego podnieść należy, iż skarżący znaczenie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 czerwca 2019 r., P 20/17 zdaje się interpretować wyłącznie jako niedopuszczalność łączenia kary pozbawienia wolności z karą ograniczenia wolności, jeśli ta ostatnia nie została zamieniona na zastępczą karę pozbawienia wolności. Tymczasem we wspomnianym orzeczeniu Trybunał Konstytucyjny wcale nie wyłączył możliwości łączenia kar pozbawienia wolności z karami ograniczenia wolności orzeczonymi w podstawowej formie, przy stosowaniu zamiennika, o jakim mowa w art. 87 § 1 kk, lecz jedynie zakwestionował swoisty automatyzm wyrażający się każdorazowym łączeniem tych dwóch rodzajów kar. Innymi słowy, zastąpił obowiązek orzekania w takiej sytuacji kary łącznej pozbawienia wolności kompetencją jej wymierzenia, pozwalającą analizować, czy w realiach danej sprawy należy dokonać połączenia kary pozbawienia wolności z karą ograniczenia wolności i orzec karę łączną pozbawienia wolności, czy też odrębnie te kary wykonać. Istotą niekonstytucyjności rozwiązania przyjętego w art. 87 § 1 kk nie była zatem sama możliwość wymierzenia kary łącznej pozbawienia wolności w miejsce kary ograniczenia wolności, ale niezapewnienie sądowi orzekającemu w przedmiocie wydania wyroku łącznego możliwości uwzględnienia wszystkich okoliczności konkretnej sprawy. ( por. postanowienia SN: z dnia 13 listopada 2019 r., I KZP 8 / 19, czy z dnia 14 stycznia 2012 r. w sprawie V KO 116/20 ). W związku z powyższym niezasadnym uznać należy taka interpretacja art. 87 kk, jaką przedstawił skarżący, wyrażającą się żądaniem oczekiwania z wprowadzeniem do wykonania kary ograniczenia wolności aż do czasu wykonania przez skazanego wszystkich oczekujących kar pozbawienia wolności. Uwzględniając sytuację oskarżonego, ocenianą zwłaszcza w perspektywie wieloletniego jeszcze okresu pobytu w zakładzie karnym oraz stosunkowo niewielkiej co do wysokości kary ograniczenia wolności, jej połączenie węzłem kary łącznej w wyroku łącznym jawiło się jako uzasadnione i racjonalne.

Ad. zarzutów z punktu 4.

Rozpoznając skargi apelacyjne w odniesieniu do zarzutów rażącej surowości wymierzonej kary – przywoływane na korzyść skazanego okoliczności zostały częściowo uwzględnione, tym niemniej podkreślić należy, iż skarżący, eksponując je, przewartościowują ich znaczenie żądając jej wymierzenia przy zastosowaniu tzw. zasady absorpcji. Powtórzyć należy w odniesieniu do skazanego, że pewną poprawę w jego zachowaniu podczas pobytu w zakładzie karnym oraz składane deklaracje zmiany trybu życia po opuszczeniu tej placówki, uznać należy tylko za jedne spośród wielu okoliczności rzutujących na wymiar kary łącznej, o jakich mowa w art. 85a kk. Jeśli chodzi bowiem o karę łączną, będącą podsumowaniem całej przestępczej działalności oskarżonego – nie można było jej orzekać przy zastosowaniu reguły absorpcji, albowiem byłaby to niezrozumiała premia dla skazanego, osoby wielokrotnie już karanej, z tego tylko powodu, że popełnił większą, aniżeli jedno, ilość przestępstw. Stosowanie kary łącznej nie może automatycznie i każdorazowo prowadzić do praktycznej bezkarności sprawcy za jedno z dwóch lub więcej popełnionych przez niego przestępstw, o ile nie zachodzą ku temu szczególne, wyjątkowe okoliczności. Wchodzić to może w grę np., gdy pomiędzy przestępstwami zachodzi wyjątkowo ścisły związek podmiotowo – przedmiotowy, gdy granica pomiędzy realnym, a pomijalnym zbiegiem przestępstw nie jest zarysowana zbyt wyraźnie, gdy z dwóch lub więcj przestępstw jedno dominuje w ocenie całości zdarzenia, albo orzeczone za niektóre czyny kary są tak minimalne, że w żadnym stopniu nie mogłyby rzutować na karę łączną. Jeśli jednak takie okoliczności nie zachodzą, to sprawca nie powinien być premiowany z tego tylko powodu, że działał w sposób przestępczy więcej, aniżeli jeden raz. Mając to wszystko na uwadze, ani reguła absorpcji, czy bardziej korzystna dla oskarżonego zasada mieszana, w grę wchodzić nie mogły. W kontekście osiągnięcia celów zapobiegawczych i wychowawczych, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, uwzględnić na niekorzyść skazanego należało, iż zaskarżony wyrok łączny jest pochodną popełnienia całego szeregu przestępstw o dużym ciężarze gatunkowym, realizowanych na przestrzeni znacznego okresu czasu. Uwzględniwszy powyższe uprawnionym jest wniosek, iż mimo obecnej poprawy, na swój sposób wymuszonej izolacją penitencjarną w związku z osadzeniem w zakładzie karnym, skazany jest osobą, wobec której zarówno względy zapobiegawcze, jak i wychowawcze przemawiają za wymierzeniem kary łącznej zasadniczo surowszej, aniżeli postulowana w apelacjach. Podkreślić też należy, iż sąd orzekając w przedmiocie wydania wyroku łącznego oraz mającej być nim wymierzonej kary łącznej, nie ma prawa oceny kar jednostkowych pod kątem zasadności ich wymierzenia w takim, a nie innym rozmiarze, a tym bardziej tego, czy istniała dostateczna podstawa dowodowa, aby skazać go za przestępstwa, a za które te jednostkowe kary wymierzano. Sprawstwo i wina skazanego, a także zasadność wyboru rodzaju i rozmiaru wymierzonych kar, nie mogą być weryfikowane w postępowaniu o wydanie wyroku łącznego.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie skazanemu kary łagodniejszej

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Omówiono powyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Omówiono powyżej

Zwięźle o powodach zmiany

Omówiono powyżej

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

punkt 2

Na podstawie § 4 ust. 1, 2, 3 w zw. z § 17 ust. 5 oraz § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 roku, zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu koszty zastępstwa procesowego.

punkt 3

Mając na uwadze, iż skazany aktualnie przebywa w Zakładzie Karnym z perspektywą wieloletniego odbywania kary, co w sposób istotny ogranicza jego możliwości zarobkowe, zwolniono go od kosztów postępowania odwoławczego.

7.  PODPIS