Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2022 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie V Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2022 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa W. K. reprezentowanego przez przedstawicielkę ustawową E. R.

przeciwko

pozwanemu M. K. (1)

o podwyższenie alimentów

z powództwa M. K. (1)

W. K. reprezentowanego przez przedstawicielkę ustawową E. R.

przeciwko

pozwanemu wzajemnemu W. K. reprezentowanemu przez przedstawicielkę ustawową E. R.

o obniżenie alimentów

1. podwyższa alimenty zasądzone wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 20 maja 2015 r., sygn.akt II C 578/15 na rzecz W. K. z kwoty 550 zł( pięćset pięćdziesiąt złotych) do kwoty 800 zł( osiemset złotych) płatne do rąk przedstawicielki ustawowej E. R. do dnia 10 każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w razie uchybienia płatności którejkolwiek rat, począwszy o dnia 31 sierpnia 2018 roku;

2. w pozostałym zakresie powództwo oddala;

3.powództwo wzajemne oddala;

4.zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1206 zł( jeden tysiąc dwieście sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

5.nie obciąża pozwanego kosztami opłaty od pozwu, od której powód był zwolniony.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 31 sierpnia 2018 roku (data prezentaty) E. R., działająca jako przedstawicielka ustawowa małoletniego W. K., wniosła o podwyższenie alimentów zasądzonych wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 20 maja 2015 r. o sygn. akt II C 578/15 od M. K. (2) na rzecz małoletniego z kwot po 550 zł miesięcznie do kwoty 1200 zł miesięcznie, płatnych z góry do dziesiątego dnia każdego miesiąca do rąk matki małoletniego, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, poczynając od dnia wniesienia pozwu. W uzasadnieniu wskazała, iż pozwany – mimo że deklarował wyższy udział w bieżących kosztach utrzymania syna – w praktyce ogranicza się do uiszczania kwot ustalonych wyrokiem z 20 maja 2015 r., przez co 80% wydatków związanych z zaspokajaniem uzasadnionych potrzeb dziecka spoczywa na matce (k. 4-8).

M. K. (1) wniósł o oddalenie powództwa. Jednocześnie wniósł on pozew wzajemny o obniżenie alimentów zasądzonych od niego na rzecz syna W. K. wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 20 maja 2015 r. o sygn. akt II C 578/15 do kwoty 400 zł miesięcznie, a także zawieszenie zobowiązania alimentacyjnego za miesiące lipiec i sierpień w każdym roku. Wniósł on również o zasądzenie od powoda na zwoją rzecz kosztów procesu według realnie poniesionych kosztów. Uzasadniając swoje stanowisko wskazał, że sumiennie wywiązuje się z ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego, zaś strona powodowa nie wykazała, by doszło do zmiany stosunków uzasadniającej podwyższenie alimentów do kwoty aż 1200 zł miesięcznie. Ponadto podniósł, że po – nieuzgodnionej z nim – przeprowadzce powoda i przedstawicielki ustawowej do W. ponosi wysokie koszty w zawiązku z kontaktami z małoletnim, a ponadto jego sytuacja finansowa uległa pogorszeniu (k. 86-96).

Strona powodowa wniosła o oddalenie pozwu wzajemnego (k. 262v).

Do czasu zakończenia postępowania stanowiska stron pozostały niezmienne.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. K., urodzony (...), jest synem M. K. (1) i E. A. z d. S. (ob. R.) (dowód: odpis skrócony aktu urodzenia – k. 11, odpis skrócony aktu małżeństwa – k. 12-13).

W dniu 29 grudnia 2014 r. rodzice małoletniego przed Sądem Rejonowym w Stargardzie Gdańskim w toku postępowania III RC 513/14 zawarli ugodę, na mocy której ojciec zobowiązał się łożyć na utrzymanie małoletniego kwoty po 550 zł miesięcznie, płatne do dziesiątego dnia każdego miesiąca do rąk matki małoletniego, wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat (dowód: odpis wyroku II C 578/15 – k. 14-16, kopia protokołu ze sprawy III RC 513/14 z 29.12.2014 r. wraz ugodą – k. 144-147).

Małżeństwo rodziców małoletniego zostało rozwiązane przez rozwód na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 20 maja 2015 r. o sygn. akt II C 578/15. Wyrokiem tym Sąd Okręgowy wykonywanie władzy rodzicielskiej nad synem powierzył matce, władzę rodzicielską ojca ograniczając do współdecydowania o istotnych sprawach małoletniego w zakresie leczenia, wyboru szkoły, kierunku kształcenia i wyjazdów zagranicznych. Kosztami utrzymania i wychowania W. K. obciążeni zostali obydwoje rodzice, z tym że udział M. K. (1) w tych kosztach ustalony został na kwotę 550 zł miesięcznie – zgodnie z ugodą z 29 grudnia 2014 r. (dowód: odpis wyroku II C 578/15 – k. 14-16).

W dacie wydania wyroku w sprawie II C 578/15 W. K. miał niespełna 5 lat, mieszkał z matką i dziadkami w B. w bezpośrednim sąsiedztwie ojca. Uczęszczał do zerówki, co do zasady był zdrowy, cierpiał jednak na astmę. Tak Sąd Okręgowy, jak i rodzice małoletniego trwali na stanowisku, iż adekwatną do jego ówczesnych potrzeb pozostawała kwota alimentów wynosząca 550 zł (dowód: zeznania przedstawicielki ustawowej – k. 319v-320v, 840v-843v, zeznania pozwanego – k. 910-911).

Obecnie małoletni ukończył 11 lat, pozostaje w bezpośredniej pieczy matki, z którą w 2016 r. przeprowadził się do W.. Kontakt z ojcem utrzymuje w formie spotkań oraz telefonicznie i za pośrednictwem komunikatorów, ich relacje pozostają dobre. Uczęszcza do szkoły podstawowej, korzysta również z zajęć dodatkowych z języka angielskiego i pływania. Przysługują mu nieodpłatne podręczniki prócz książek z religii i języka angielskiego. Korzysta też z wyżywienia w szkole. Cierpi na astmę oskrzelową i alergię, w związku z czym przyjmuje leki oraz używa inhalatora, z uwagi na wadę wzroku pozostaje pod opieką okulisty i nosi okulary, leczy się też stomatologicznie. W okresie wakacji letnich i ferii zimowych korzysta z wypoczynku zorganizowanego, obozy i półkolonie organizuje matka, ojciec zabiera go na wyjazdy do rodziny, pod namiot, czy nad morze (dowód: dowody opłat i faktury za leczenie stomatologiczne – k. 22, 36, 47, 50, 256, 314, 707, 722-723, 1032-1033, 1042, faktury i potwierdzenia płatności – k. 24, 27, 29-33, 37, 39, 41-46, 48, 51, 54, 57-65, 236-244, 248-250, 252-255, 257-261, 292-294, 296, 298, 301-304, 307-313, 701-706, 708-709, 711-722, 724-732, 736, zaświadczenia – k. 66, 246, 315, kopia korespondencji – k. 161, dowody opłat i faktury za leczenie okulistyczne – k. 247, 305, dowody opłat i faktury za porady lekarskie – k. 251, zeznania przedstawicielki ustawowej – k. 319v-320v, 840v-843v, zeznania pozwanego – k. 910-911).

E. R. w dacie ostatniego wyrokowania w przedmiocie alimentów mieszkała wraz z synem w domu rodziców w B.. Pracowała zarobkowo uzyskując z tego tytułu dochody rzędu 1666 zł miesięcznie (dowód: protokół ze sprawy III RC 513/14 – k. 144-145, zeznania przedstawicielki ustawowej – k. 319v-320v, 840v-843v).

Aktualnie przedstawicielka ustawowa w dalszym ciągu pełni rolę rodzica pierwszoplanowego dla małoletniego. W 2016 r. wraz z synem przeprowadziła się do W., gdzie przebywa do chwili obecnej. Legitymuje się wykształceniem wyższym, pracuje jako pracownik biurowy w spółdzielni mieszkaniowej, a jej dochody wynoszą ok. 3400 zł netto. W przeszłości podejmowała tez dodatkowe zatrudnienie w C.. E. R. ponownie wyszła za mąż, mieszka z mężem i powodem w trzypokojowym lokalu stanowiącym własność jej teściów. Koszty utrzymania mieszkania wynoszą ok. 710 zł miesięcznie tytułem czynszu, ok. 200 zł tytułem opłat za energię elektryczną co drugi miesiąc oraz ok. 200 zł opłat za gaz co dwa miesiące. Przedstawicielka ustawowa deklaruje, że nie posiada samochodu ani nieruchomości. W związku z uszkodzeniem kolana ponosi również koszty leczenia ortopedycznego, leczy się też ginekologicznie. Prócz małoletniego nie ma innych dzieci na utrzymaniu (dowód: potwierdzenia płatności i zestawienia opłat mieszkaniowych – k. 19-20, kopia korespondencji – k. 161, zaświadczenie – k. 217, PIT za 2017 r. i 2018 r. – k. 218-235, potwierdzenia płatności, faktury – k. 698, 700, zeznania przedstawicielki ustawowej – k. 319v-320v, 840v-843v).

Pozwany w chwili wyrokowania w sprawie II C 578/15 mieszkał w B. w bezpośrednim sąsiedztwie przedstawicielki ustawowej i małoletniego. Pracował w (...) w S., gdzie uzyskiwał zarobki rządu ok. 2650 zł netto (dowód: potwierdzenia przelewów dot. wynagrodzenia – k. 148-151, zeznania pozwanego – k. 910-911).

M. K. (1) obecnie mieszka w Z. w domu stanowiącym własność jego kuzyna, pracuje jako informatyk, zarabiając ok. 3 200 zł netto. W przeszłości, w latach 1999-2013 r. pracował jako kominiarz. W ostatnim czasie sprzedał dom w B. za kwotę ok. 460 000 zł, przy czym po spłaceniu byłej żony (68 000 zł) oraz innych należności pozostało mu z tej transakcji ok. 50 000 zł, którą to sumę po części zwrócił bratu i kuzynowi, w którego domu obecnie mieszka. Pozwany nie posiada własnego samochodu, korzysta z pojazdu udostępnionego przez krewnego. Spłaca kredyt gotówkowy, zaciągnięty na spłatę innych zobowiązań w ratach po 1450 zł miesięcznie. Ponoszone przez niego koszty mieszkaniowe wynoszą 24,50 zł za wywóz śmieci, 60 zł za gaz co dwa miesiące, ok. 200 zł miesięcznie za prąd, ok. 240 zł kwartalnie za wywóz szamba oraz 13 zł miesięcznie za wodę. Pozwany oszacował, że na własne wyżywienie przeznacza miesięcznie 500-600 zł, na dojazdy do pracy ok. 350 zł oraz ok. 55 zł miesięcznie na ubezpieczenie samochodu. Kontakt z synem utrzymuje w formie comiesięcznych spotkań, telefonicznie i przez komunikatory. W miarę swoich możliwości finansowych i czasowych stara się uczestniczyć w życiu syna, w tym być obecny na ważnych dala dziecka uroczystościach (jak rozpoczęcie szkoły, pasowanie na ucznia, komunia), spędza z synem również część okresów wolnych od nauki, w tym zabiera na wyjazdy wypoczynkowe. Pozwany systematycznie kupuje i przesyła małoletniemu drobne upominki jak książki, gry, zabawki, czy słodycze. Pozwany nie kwestionował kosztów wyżywienia dziecka, zakupu podręczników czy ubrań, ocenił jednak że zakup rzeczy takich jak nowy rower i PlayStation nie są mu potrzebne. (dowód: potwierdzenia płatności alimentów – k. 97-143, 275-284, kopia porozumienia – k. 152, fotografie – k. 153-159, 376, 409, 412, 423, 442, 771-776, 915-959, zaświadczenie – k. 175, harmonogram – k. 177-181, 744-748, kopie umów – k. 183-189, faktury oraz potwierdzenia płatności i wysyłki – k. 368-372, 374-375, 378-385, 387-399, 401-406, 411, 414-416, 427-432, 434-441, 443, potwierdzenia transakcji, faktury – k. 457-459, 461, 465-467, 469, 472, 477-475, 483-486, 488-498, 500, 502-518, 521-525, 531-536, 539-542, 544-548, 551-561, 563-569, 571-583, 585-595, 598-605, 607-610, 612-614, 616-626, 629, 631-632, 634-638, 640-641, 643-649, 651, 653-657, 659-662, 665-666, 668-672, 675-677, 679-681, 683-684, 687-689, 692-693, 749-757, 759-761, 763-767, 816, 818, 820, 822-830, 834-835, 849-857, 861-862, 987-989, 1002-1005, 1009-1029, 1031, zestawienia płatności – k. 758-758v, informacja – k. 762, deklaracje podatkowe – k. 817, 819, rachunki – k. 831-833, wezwanie – k. 836, wydruk – k. 858-859, zeznania pozwanego – k. 910-911).

W niniejszej sprawie Sąd dopuścił dowód z przesłuchania świadków.

T. K. jest bratem pozwanego. Zeznał on, że w jego ocenie relacje brata z małoletnim są bardzo dobre, małoletni jest całym życiem pozwanego, jednak przedstawicielka ustawowa utrudnia ich kontakty. Wskazał on, że wedle jego wiedzy pozwany regularnie płaci alimenty, nie ma też dodatkowych źródeł dochodu, czy oszczędności, a dom wystawił na sprzedaż (dowód: zeznania T. K. – k. 811-812).

M. M. jest znajomym pozwanego. Świadek zeznał, że widział, jak wyglądają relacje pozywanego z synem, w jego ocenie M. K. (1) i W. K. bardzo fajnie spędzają razem czas, syn ufa ojcu i zdaniem świadka lubi przebywać z ojcem. Świadek wskazał, że pozwany pracuje i jest w trakcie sprzedaży domu (dowód: zeznania M. M. – k. 813).

Co do zasady Sąd nie miał zastrzeżeń co do wiadomości świadków i złożonych przez nic zeznań, acz miał na względzie, że z uwagi na relacje łączące ich z pozwanym posiadali wgląd przede wszystkim w jego sytuację życiową.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy, a także na podstawie zeznań stron i przywołanych świadków w części, w której nie pozostawały ze sobą sprzeczne i korespondowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Pod uwagę Sąd nie wziął natomiast załączonych do akt kopii paragonów (k. 22-23, 25-26, 28, 34-36, 38, 49-50, 52-53, 55-56, 68, 245, 295, 297, 299-301, 373, 397, 417, 424, 446, 460-464, 470-471, 474-475, 479, 487, 499, 501, 519-520, 529, 543, 611, 642, 658, 663, 682, 685, 694-695, 710-712, 733-736, 737, 860, 990-1001, 1030), bowiem paragony nie są dowodami w sprawie – nie zawierają informacji, kto kupował dane produkty i czyje potrzeby one zaspokoiły, a świadczą jedynie o tym, co zostało zakupione.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo o podwyższenie obowiązku alimentacyjnego zasługiwało na uwzględnienie w części.

Powództwo wzajemne jako niezasadne podlegało oddaleniu w całości.

Zgodnie z art. 138 k.r.o. w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Przez zmianę stosunków należy rozumieć istotne zmniejszenie lub ustanie możliwości zarobkowych zobowiązanego do alimentacji albo istotne zwiększenie lub zmniejszenie usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego, wskutek czego ustalony zakres obowiązku alimentacyjnego wymaga skorygowania wysokości świadczeń alimentacyjnych. Zawsze jednak, każde dziecko musi mieć zapewnione podstawowe warunki egzystencji w postaci wyżywienia zapewniającego jego prawidłowy rozwój fizyczny, stosowną do wieku odzież, środki na ochronę zdrowia, kształcenie podstawowe i zawodowe oraz na ochronę jego osoby i majątku. Podkreślić należy, iż to oboje rodzicie zobowiązani są do łożenia środków na utrzymanie swoich małoletnich dzieci, niezależnie od nakładu osobistych starań o prawidłowy rozwój i wychowanie albowiem wszystko to mieści się w zakresie wykonywania władzy rodzicielskiej.

Dla stwierdzenia, czy nastąpiła zmiana stosunków w rozumieniu art. 138 k.r.o. należy brać pod uwagę, czy istniejące warunki i możliwości mają charakter trwały, dotyczą okoliczności zasadniczych, ilościowo znacznych i wyczerpują te przesłanki, które w istotny sposób wpływają na istnienie czy zakres obowiązku alimentacyjnego. Zmiana orzeczenia dopuszczalna jest tylko w razie zmiany stosunków powstałych po jego wydaniu, a jej ustalenie następuje poprzez porównanie stosunków obecnych z warunkami i okolicznościami uprzednio istniejącymi.

Zgodnie z treścią art. 135 § 1 k.r.o. zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Powyższy artykuł nie pozwala na wyznaczenie zakresu obowiązku alimentacyjnego wyłącznie na podstawie kwoty aktualnie osiąganych zarobków, lecz nakazuje czynić to uwzględniając możliwości zarobkowe dłużnika, czyli kwotę, jaką zarabiałby, gdyby owe możliwości wykorzystywał w pełni. Istotne jest bowiem, że przy ocenie, czy dana osoba może zostać obciążona obowiązkiem alimentacyjnym, bierze się pod uwagę nie tyle jej aktualną sytuację majątkową i zarobkową, lecz właśnie to, jakie ma ona w tej mierze możliwości (tak też: orzeczenie SN z dnia 9 stycznia 1959 r., III CR 212/58, OSN 1960, nr 2, poz. 48). Zobowiązany nie jest jednak obowiązany zapewnić uprawnionemu poziomu życia wyższego, niż taki, jaki jego zarobki mogą zapewnić.

Zadaniem Sądu w niniejszej sprawie było zbadanie jakie zmiany zaszły w wysokości kosztów niezbędnych do utrzymania powoda od czasu wydania wyroku w II C 578/15 oraz jak zmieniła się sytuacja majątkowa jego rodziców.

Wskazać trzeba, że wysokość alimentów przysługujących uprawnionemu pozostała niezmieniona przez niemal 7 lat. W tym czasie – abstrahując nawet od zmiany faktycznej siły nabywczej pieniądza – niewątpliwie zmieniły się potrzeby powoda. W czasie orzekania w postępowaniu II C 578/15 miał on ok. 5 lat i uczęszczał do zerówki. Obecnie ma on 11 lat i kontynuuje naukę na etapie szkoły podstawowej. Jego potrzeby niewątpliwie zatem zmieniły się względem sytuacji z czasu ostatniego rozstrzygnięcia w przedmiocie alimentów, co znajduje przełożenie na zmianę kosztów jego utrzymania.

Sąd jedynie częściowo dał wiarę wyliczeniom przedstawicielki ustawowej, uznając, że podawane przez nią kwoty nie zostały dostatecznie uwiarygodnione w zgromadzonym do sprawy materiale dowodowym. Dlatego też ustalenia Sądu w tym zakresie mają charakter szacunkowy. W oparciu o złożone do akt dokumenty oraz zeznania przedstawicielki ustawowej oceniane przez pryzmat wniosków płynących z doświadczenia życiowego Sąd oszacował, że uzasadniony średniomiesięczny koszt wyżywienia powoda zamyka się kwotą ok. 700 zł (w tym ok. 500 zł na wyżywienie w domu oraz ok. 200 zł na obiady w szkole), przypadające na niego koszty mieszkaniowe kwotą ok. 300 zł, koszty zakupu odzieży i obuwia kwotą ok. 150 zł, kosztów tych nie kwestionował pozwany. Ponadto Sąd uwzględnił nakłady na opiekę medyczną i leczenie małoletniego w kwotach po ok. 100 zł miesięcznie. Koszty szkolne Sąd oszacował na ok. 45 zł miesięcznie, zaś koszty związane z zajęciami dodatkowymi (z języka angielskiego i basen) na łączną kwotę ok. 300 zł miesięcznie). Sąd zważył, że każde z rodziców zapewnia małoletniemu wyjazdy wypoczynkowe, rozrywki oraz kupuje upominki we własnym zakresie, toteż nie uwzględnił tych wydatków przy ustalaniu wysokości zobowiązania alimentacyjnego.

Sytuacja przedstawicielki ustawowej nie była w sprawie sporna. E. R. w 2015 r. osiągała zarobki rzędu ok. 1700 zł, obecnie zarabia natomiast ok. 3400 zł. Ponadto gospodarstwo domowe prowadzi wraz z mężem, co pozwala na korzystniejsze rozłożenie kosztów utrzymania. W ocenie Sądu jej sytuacja finansowa poległa wyraźnej poprawie. Niezmiennie pełni ona przy tym rolę pierwszoplanowego opiekuna W. K., a prócz niego nie ma innych osób na utrzymaniu.

Ustosunkowując się do sytuacji materialnej pozwanego Sąd zważył, że i jego możliwości zarobkowe uległy nieznacznemu powiększeniu – w 2015 r. zarabiał on ok. 2700 zł, obecnie natomiast 3 200 zł. Niemniej jednak nie ma on własnego majątku i posiada wysokie zobowiązania, przez co jego sytuacja finansowa pozostaje gorsza niż przedstawicielki ustawowej i relatywnie trudna. Sąd nie mógł jednak pominąć, iż posiada on poszukiwane na rynku pracy kwalifikacje informatyczne a także wieloletnie doświadczenie jako kominiarz, co pozwala przypuszczać, że jego rzeczywiste możliwości zarobkowe pozostają wyższe niż osiągane przez niego obecnie zarobki oraz że ma on możliwości dodatkowego zatrudnienia. Nie sposób również nie zauważyć, że przeważający ciężar codziennej opieki i wychowania małoletniego spoczywa na przedstawicielce ustawowej, zatem zdaniem Sądu pozwany w razie potrzeby jest w stanie w większym stopniu poświęcić się pracy zarobkowej, w tym pozyskaniu dodatkowego źródła zarobku. Sąd zważył, że pozwany jest osobą dorosłą i odpowiedzialną oraz świadomą ciążących na nim obowiązków względem syna, dlatego też powinien on dołożyć wszelkich starań, by w jak najlepszy sposób wywiązywać się z obowiązku alimentacyjnego względem małoletniego w dostępny mu sposób, tj. dostarczając dziecku niezbędnych środków utrzymania.

Z tych względów Sąd stanął na stanowisku, że pozwany powinien partycypować w kosztach utrzymania syna w kwocie nie niższej niż 50% uzasadnionych kosztów utrzymania małoletniego, toteż uiszczanie kwoty 800 zł alimentów miesięcznie w miejsce dotychczasowej kwoty 550 zł leży w możliwościach finansowych pozwanego.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 133 § l k.r.o. w związku z art. 135 k.r.o. i art. 138 k.r.o. orzekł jak w pkt 1. i 2. sentencji wyroku. Sąd Rejonowy na podstawie art. 138 k.r.o. a contrario oddalił ponadto wzajemne o obniżenie alimentów, co znalazło wyraz w punkcie 3. sentencji.

Na podstawie art. 102 k.p.c. Sąd odstąpił od obciążania pozwanego kosztami sądowymi, kierując się jego sytuacją życiowo-materialną.

Podstawę prawą rozstrzygnięcia w przedmiocie zwrotu kosztów procesu stanowił art. 98 § 1 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu) w części, w jakiej strona powodowa wygrała sprawę.

Podstawą określenia wysokości kosztów procesu, na które składały się koszty zastępstwa procesowego stanowił z § 6 w zw. z § 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 15 października 2015 roku( Dz.U. z dnia 5 listopada 2015 r.).w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Z uwagi na powyższe okoliczności faktyczne i prawne Sąd orzekł jak w sentencji.