Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 5 maja 2022 r.

Sąd Rejonowy w Łęczycy, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Wojciech Wysoczyński

Protokolant: st. sekr. sądowy Katarzyna Retkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 kwietnia 2022 r. w Ł.

sprawy z powództwa (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko J. K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 40.489 zł /czterdzieści tysięcy czterysta osiemdziesiąt dziewięć złotych/ wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie naliczanych od kwoty 37 070, 77 zł /trzydzieści siedem tysięcy siedemdziesiąt złotych siedemdziesiąt siedem groszy/ od dnia 15 stycznia 2022 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.378 zł /dwa tysiące trzysta siedemdziesiąt osiem złotych / tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Sygnatura akt I C 29/22

UZASADNIENIE

W dniu 24 stycznia 2022 r. powódka (...) Bank (...) S.A z siedzibą w W. wniosła przeciwko pozwanej J. K. powództwo o zasądzenie kwoty 40.489 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie naliczanych od kwoty 37070,77 złotych od dnia 15 stycznia 2022 r. do dnia zapłaty. Nadto powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych / pozew k. 3-5 /.

W odpowiedzi na pozew pozwana, reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika w osobie adwokata wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie na rzecz pozwanej kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. W uzasadnieniu swego stanowiska procesowego strona pozwana podniosła następujące zarzuty: nieudowodnienie roszczenia co do zasady i wysokości, brak wymagalności roszczenia, przedawnienie roszczenia oraz zarzut że dokumenty przedstawione przez powoda nie zostały podpisane / odpowiedź na pozew k. 61 – 66/.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska procesowe.

Sąd Rejonowy ustalił:

Powódka zawarła w dniu 27.03.2017 r. z pozwaną umowę o nazwie biznesowej (...) o numerze (...) na okres 96 miesięcy z terminem zapadalności wyznaczonym na dzień 2025-09-27 r. W ramach zawartej umowy Powódka udzieliła Pozwanej pożyczki w kwocie 67 467,93 zł. Całkowita kwota pożyczki, bez kredytowanych kosztów wynosiła 95 326,04 zł. Rzeczywistą stopę oprocentowania ustalono

na 19,46 %. Umowa została przez pozwaną parafowana własnoręcznym podpisem.

Kredyt został wypłacony no rachunek wskazany przez pozwaną / umowa nr (...) z dnia 27.03.2017 r. k. 6-11, potwierdzenie uruchomienia kredytu k. 12, szczegółowe rozliczenie rachunku kredytu k. 13 -14/.

Oprocentowanie kredytu ustalone było według zmiennej stopy procentowej stanowiącej sumę stawki referencyjnej WIB0R3M i marży Banku - w dniu zawarcia umowy oprocentowanie wynosiło 8,99%.

W przypadku niespłacenia przez kredytobiorcę części lub całości raty, należność z tego tytułu stawała się zadłużeniem przeterminowanym, od którego powodowi należne są odsetki w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie / umowa nr (...) z dnia 27.03.2017 r. k. 6-11 /.

Zgodnie z § 4 umowy, wypłata pożyczki miała nastąpić 27-03-2017 roku. Kwota pochodząca z pożyczki została wypłacona Pozwanej na jej rachunki o nr (...).

Pożyczkobiorca zobowiązany był do uiszczania należności z tytułu roszczenia w formie ratalnej do 23. dnia każdego miesiąca. Wpłaty zaliczane były na poczet prowizji i opłat, odsetek od zadłużenia przeterminowanego, odsetek bieżących i zadłużenia z tytułu kapitału / umowa nr (...) z dnia 27.03.2017 r. k. 6-11 /.

Przez pierwszy rok po zawarciu umowy Pozwana spłacała zobowiązanie w ratach w ustalonym terminie i wymaganej wysokości.

W 2021 roku Pozwana zaprzestała wpłat rat / bezsporne/.

Zgodnie z § 11 umowy, Powód mógł dokonać wypowiedzenia w przypadku m.in. niedotrzymania przez Pożyczkobiorcę warunków określonych w umowie, utraty zdolności kredytowej lub zagrożenia upadłością.

Wobec zaprzestania przez pozwaną terminowego regulowania zobowiązań wynikających z umowy, powódka pismem z dnia 28 maja 2021 roku, poinformowała pozwaną o powstałym zadłużeniu oraz o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. W przedmiotowym piśmie dodatkowo wskazano, że w przypadku niedotrzymania przez pozwaną warunków umowy, powódka może umowę wypowiedzieć i postawić wierzytelność w stan natychmiastowej wymagalności po upływie terminu wypowiedzenia. Przedmiotowe pismo doręczono pozwanej w dniu 4 czerwca 2021 roku /Dowód: monit z dnia 28.05.2021 r. wraz z dowodem doręczania k. 15 i k. 101/.

W związku z brakiem spłaty powstałego zadłużenia, powódka wypowiedziała pozwanej umowę pismem z dnia 26.07.2021 r., co spowodowało, że całe zadłużenie z tytułu zawartej umowy wraz z odsetkami i należnymi opłatami stało się zadłużeniem przeterminowanym i wymagalnym, od którego naliczane były odsetki za opóźnienie (Dowód: wypowiedzenie umowy z dnia 26.07.2021 r. wraz z dowodem doręczenia, umowa nr (...) z dnia 27.03.2017 r. k. 16 - 17).

Przedmiotowe oświadczenie podpisem opatrzył pracownik powódki - P. B. który w dacie złożenia oświadczenia pozwanej był umocowany do składania w imieniu powódki oświadczeń woli w zakresie wypowiadania i rozwiazywania umów kredytowych /pełnomocnictwo k. 57 /.

Przed wytoczeniem powództwa powódka, pismem z dnia 7 września 2021 roku wezwała pozwaną do zapłaty kwoty zadłużenia z tytułu umowy z dnia 27 marca 2017 roku / wezwanie wraz z potwierdzeniem odbioru k. 18-19/.

Pozwana nie dokonała jednak spłaty zadłużenia / bezsporne/.

W dniu 12 października 2021 roku, powódka wytoczyła przeciwko pozwanej w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zasądzenie kwoty 39.189,49 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie naliczanymi od kwoty 37.070,77 zł od dnia 13.10.2021 roku do dnia zapłaty, ponadto wniosła o zasądzenie zwrotu kosztów procesu / pozew w EPU k. 20-22/.

W dniu 10 listopada 2021 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w sprawie nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, który następnie utracił moc w całości, na skutek wniesienia przez pozwaną sprzeciwu.

Postanowienie o umorzeniu postępowania zostało wydane w dniu 14 grudnia 2021 roku /nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, sprzeciw, postanowienie k. 23-30/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dowodów z dokumentów, których prawdziwość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości Sądu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 1896) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Definicja umowy kredytu wskazuje, że jest ona umową dwustronnie zobowiązującą. Z jednej strony, to bank zobowiązany jest do udzielenia kredytu, a potem uprawniony jest do uzyskania spłaty. Z drugiej, kredytobiorca ma prawo domagać się od banku wypłaty kredytu, a potem obciąża go obowiązek zwrotu. Kredytobiorca ma jeszcze także dodatkowe obowiązki. Zobowiązany jest do zwrotu sumy kredytu (spłaty kredytu) wraz z odsetkami i prowizją w terminach określonych w umowie kredytowej. Pozostałe szczegółowe prawa i obowiązki stron określa umowa oraz ustawa Prawo bankowe.

Odnosząc się do zarzutu Pozwanej odnośnie braku wykazania istnienia roszczenia oraz jego wysokości, podnieść należy, że w toku postępowania powódka przedłożyła szereg dokumentów potwierdzających swoje żądania. Na potwierdzenie zawarcia zobowiązania Powódka przedłożyła umowę podpisaną przez pozwaną własnoręcznym podpisem wraz z wyciągami z systemu bankowego. Wyciągi generowane są za pośrednictwem systemu bankowego, który odnotowuje wszystkie wpłaty dokonane przez zobowiązanego. Wysokość należności głównej znajduje odzwierciedlenie w przedłożonej do akt sprawy historii operacji na rachunku Pozwanej.

Zagadnienie mocy dowodowej dokumentów prywatnych jest przedmiotem jednolitego stanowiska judykatury, w myśl którego dowód z dokumentu prywatnego może być podstawą ustaleń faktycznych, jest samodzielnym środkiem dowodowym, którego moc sąd ocenia według zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c. Moc dowodowa dokumentu prywatnego nie ogranicza się do konsekwencji wynikających z domniemania przewidzianego w art. 245 k.p.c. (tak m.in. SN w wyroku z dnia 27 lipca 2010 r. w sprawie II CSK 119/10, LEX nr 603161; w wyroku z dnia 13 grudnia 2013 r. w sprawie III CSK 66/13, LEX nr 1463871; w wyroku z dnia 12 września 2014 r. w sprawie I CSK 634/13, LEX nr 1504324). U podstaw zasady swobodnej oceny dowodów leży bowiem brak formalnej hierarchii środków dowodowych.

Z art. 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 1896) jasno wynika, że oświadczenia woli związane z dokonywaniem czynności bankowych mogą być składane w postaci elektronicznej (ust. 1), a dokumenty związane z czynnościami bankowymi mogą być sporządzane na informatycznych nośnikach danych, jeżeli dokumenty te będą w sposób należyty utworzone, utrwalone, przekazane, przechowywane i zabezpieczone (ust. 2). W konsekwencji w orzecznictwie przyjmuje się, że powołany przepis stanowi podstawę do stosowania w praktyce bankowej dokumentów elektronicznych, które na gruncie prawa procesowego należy uznać - na równi z oświadczeniem utrwalonym za pomocą pisma na nośniku tradycyjnym (papierze) - za dokument w rozumieniu Kodeksu postępowania cywilnego (tak SN w postanowieniu z dnia 11 marca 2004 r. w sprawie V CZ 12/04, Legalis nr 71855).

Ponadto w świetle przepisu prawa materialnego tj. art. 77 ³ k.c. dokumentem jest każdy nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jej treścią. Warunkiem uznania określonego środka za dokument nie jest zatem opatrzenie go podpisem wystawcy. Przeciwnie, w piśmiennictwie przyjmuje się, że podpis nie przesądza o istnieniu dokumentu. Treść dokumentu (informacje) mogą być przekazywane dowolnymi sposobami. Mogą być to znaki graficzne, ale także dźwięk czy obraz. Z kolei nośnik dokumentu może mieć różną postać, czyli zarówno papierową, jak i elektroniczną (tak Kodeks postępowania cywilnego. Tom II. Komentarz. Art. 205 1 - 424 11 pod red. A. Marciniaka, W-wa 2019, teza 3 do art. 243 ¹ k.p.c.). / tak też Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 23 czerwca 2020 r.I ACa 392/19/.

Powódka swoje roszczenie oparła nie tylko o szczegółowe rozliczenie, ale także o Umowę wraz z załącznikami i wypowiedzenie oraz historię operacji na kontrakcie kredytowym. Dokumenty przedłożone przez powódkę w niniejszym postępowaniu tworzone są za pośrednictwem systemu bankowego, który odnotowuje wszystkie wpłaty dokonane przez zobowiązany. W przedmiotowej sprawie w systemie odnotowany jest brak płatności na poczet zobowiązania. Powództwo uwzględnia bieżący stan zadłużenia.

Dokumenty prywatne zaoferowane przez stronę powodową stanowią wystarczającą podstawę do stwierdzenia istnienia wierzytelności dochodzonej w tym postępowaniu, jej wysokości oraz jej wymagalności. Zestawienie tychże dowodów ocenianych z uwzględnieniem doświadczenia życiowego, zasad logiki niewątpliwie potwierdza zasadność wywiedzionego powództwa.

Wszystkie przedłożone przez powódkę dowody są spójne ze sobą i potwierdzają fakt zaciągnięcia przez pozwaną zobowiązania i braku dokonania jego spłaty, jak również jego wysokości i sposobu wyliczenia. Pozwana nie przedłożyła żadnych dowodów wskazujących by było odmiennie. W załączonym do pozwu szczegółowym rozliczeniu, wbrew twierdzeniom Pozwanej, Powódka wykazała jaka część zadłużenia została spłacona, jak zostały rozliczone wpłaty oraz jak wyliczono odsetki, jeżeli Pozwana zarzuca przedstawionym przez Powoda dokumentom wadliwość, to zgodnie z art. 6 k.c. powinna swoje twierdzenie udowodnić.

Mając powyższe na uwadze, Wywody pozwanej poświęcone braku jakiejkolwiek mocy dowodowej tego rodzaju dokumentów są nietrafne.

Odnosząc się do zarzutu braku wymagalności roszczenia zauważyć należy, że skuteczność wezwania przez bank kredytobiorcy do zapłaty zaległej raty kredytowej i wypowiedzenia umowy kredytowej uzależniona jest od dokonania czynności upominawczych i doręczenia tych oświadczeń na właściwy, ostatni i znany bankowi adres kredytobiorcy, co nastąpiło w realiach niniejszego postępowania przy zachowaniu wymagań z art. 75c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe (Dz. U. z 2020.1836 - j.t. z późn. zm.).

Powód skierował do pozwanego pisemne oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu, poprzedzone przedegzekucyjnym wezwaniem do uregulowania zaległości, gdzie w sposób jednoznaczny i konkretny zawarł komunikat, co do zakończenia łączącego strony stosunku prawnego. Jak wynika ze złożonych przez powódkę dokumentów w dniu 1 czerwca 2021 r. powódka skierowała do pozwanej pismo (datowane na dzień 28 maja 2021 roku), w którym poinformowała pozwaną o powstałym zadłużeniu oraz o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. W przedmiotowym piśmie dodatkowo wskazano, że w przypadku niedotrzymania przez pozwaną warunków umowy, powódka może umowę wypowiedzieć i postawić wierzytelność w stan natychmiastowej wymagalności po upływie terminu wypowiedzenia. Przedmiotowe pismo doręczono pozwanej w dniu 4 czerwca 2021 roku- nr. przesyłki nr (00) (...). Następnie po upływie 14 dniowego terminu wskazanego w piśmie powódka wypowiedziała pozwanej umowę pismem z dnia 26.07.2021 roku. Tym samym należy przyjąć, że powódka spełniła ustawowy wymóg wynikający z art. 75c ustawy Prawo bankowe.

Pismo z dnia 28 maja 2021 roku zostało pozwanej doręczone w czym świadczy wydruk ze strony internetowej Poczty Polskiej S.A. potwierdzający, że przesyłkę doręczono w dniu 4 czerwca 2021 roku (wskazano numer przesyłki poleconej). Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem „wydruk z systemu śledzenia przesyłek stanowi obecnie często przedstawiany w sprawach sądowych dowód i możność czynienia ustaleń w oparciu o taki dowód nie wzbudza wątpliwości w orzecznictwie” (por. wyrok SA Białystok z 04.12.2020 r., I ACa 538/20, Legalis 2538095).

Ciężar podważenia tego dowodu spoczywał na pozwanej, a tego w niniejszym postępowaniu pozwana nie uczyniła.

Odnosząc się do zarzutu Pozwanej odnośnie braku uprawnień do reprezentowania Banku przez osobę, która podpisała wypowiedzenie umowy, Powód wskazuje, że wraz z pismem z dnia 14.02.2022 r. przedłożył odpis pełnomocnictwa udzielonego P. B., z którego jednoznacznie wynika umocowanie do składania samodzielnie oświadczeń woli w imieniu Powoda w zakresie wypowiadania umów pożyczek gotówkowych / k. 57 akt sprawy/.

Reasumując należy uznać, iż Powód dopełnił procedury określonej w art. 75c ustawy prawo Bankowe a tym samym uznać należy oświadczenie o wypowiedzeniu umowy jaką zawarły strony za dokonane skutecznie.

Materialnoprawny zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem również okazał się bezzasadny.

Termin wymagalności roszczenia dochodzonego pozwem przypadł na dzień 30 sierpnia 2021 roku ( art. 120 § 1 k.c.). Mając na uwadze powyższe, oraz uwzględniając, że termin przedawnienia roszczenia powódki z tytułu niespłaconego kredytu przedawnia się z upływem lat trzech od dnia wymagalności, zaś pozew w niniejszej sprawie został wniesiony 14 stycznia 2022 roku / k. 33 /, uznać należy, że roszczenie dochodzone w przedmiotowym postępowaniu nie jest przedawnione.

Wysokość należności głównej znajduje odzwierciedlenie w przedłożonej do akt sprawy historii operacji. Z kolei wysokość odsetek określona została w § 1 i § 5 i 8 umowy. Należne odsetki naliczane są od należności głównej w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego. Aktualna wysokość stopy według której naliczone są odsetki w stosunku rocznym, jednak nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie wynikających z powszechnie obowiązujących przepisów prawa tj. dwukrotności sumy stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Należy zatem wskazać, że wysokość odsetek jest zgodna z obowiązującymi przepisami.

Uwzględniając powyższe, należało zasądzić od pozwanej na rzecz powódki kwotę 40.489 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie naliczanych od kwoty 37 070, 77 zł od dnia 15 stycznia 2022 r. do dnia zapłaty.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., regulującego zasadę odpowiedzialności stron za wynik procesu. Strona powodowa wygrała proces w całości a zatem należy się jej od pozwanej zwrot kosztów procesu w kwocie 2.378 zł wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.