Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1683/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej, II Wydział Karny, z dnia 6 września 2021 roku, wydany w sprawie o sygn. akt II K 308/20 dot. oskarżonego T. Ś.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

_

____________

_____________________________________

________

________

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

_____

____________

______________________________________

________

________

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

__________

______________________

____________________________________________

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

__________

______________________

_____________________________________________

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego zarzuciła:

1. obrazę przepisów postępowania, a w szczególności:

a) art. 7 kpk - polegającą na błędnej ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów, poprzez błędne przyjęcie, że materiał dowodowy w postaci nagrań z monitoringu oraz zeznań świadków potwierdza fakt dokonania przez T. Ś. czynu zabronionego w postaci włamania, podczas gdy materiał ten potwierdza jedynie fakt naruszenia w nieokreślonym terminie przez nieznane osoby konstrukcji płotu, a ponadto z materiału dowodowego wynika to, że w zbliżonym okresie czasu w miejscu popełnienia zarzucanych czynów działało co najmniej kilka grup niezidentyfikowanych sprawców oraz błędne przyjęcie, że przyznanie się przez oskarżonego do popełnienia wszystkich zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów obejmuje także przyznanie się do dokonania włamania, a więc czynu z art 279 § 1 kk, podczas gdy z zeznań oskarżonego wynika jedynie fakt przyznania się do czynów wynikających wprost z aktu oskarżenia, nie obejmującego swym zakresem włamania;

b) art. 4 kpk - polegającą na nie uwzględnieniu okoliczności przemawiających także na korzyść oskarżonego - w szczególności przy dokonywaniu oceny materiału dowodowego w postaci nagrań z monitoringu oraz zeznań świadków, które nie potwierdziły tożsamości oskarżonego z tożsamością sprawcy dokonującego włamań, a więc realizującego przesłanki z art. 279 § 1 kk; wobec braku jednoznacznego potwierdzenia tożsamości sprawcy z osobą oskarżonego sytuacja ta winna być przez Sąd uwzględniona na korzyść oskarżonego;

c) art. 5 § 2 kpk – polegającą na przypisaniu oskarżonemu czynu z art. 279 § 1 kk, podczas gdy zgromadzony materiał dowodowy nie dowodzi faktu spełnienia przez oskarżonego przesłanek z tego artykułu;

d) art. 438 pkt 3 kpk poprzez błędne przyjęcie, że ilość palet wynosi „nie mniej niż" a ich wartość wynosi „nie mniej niż", podczas gdy oskarżony winien odpowiadać za udowodnioną i precyzyjnie obliczoną ilość skradzionych palet, których wartość powinna być adekwatna do ilości i określona na podstawie weryfikowalnych źródeł wiedzy;

2. obrazę przepisów prawa materialnego, polegającą na błędnej kwalifikacji czynu zarzucanego oskarżonemu, polegającą na przyjęciu, że oskarżony dokonał włamania, podczas gdy na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wniosku takiego nie można wyciągnąć, a okoliczności sprawy wskazują, iż oskarżony dokonał kradzieży „nieustalonej ilości" palet, kradzieży kół oraz usiłowania kradzieży „nieustalonej ilości" palet - naruszając tym samym co najwyżej normę wyrażoną w art. 278 § 1 kk;

3. błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że świadkowie potwierdzili tożsamość oskarżonego, a sam oskarżony przyznał się do zarzucanego czynu włamania, podczas gdy świadkowie potwierdzili tylko to, że działało kilku sprawców, naruszenia konstrukcji ogrodzenia dokonał niezidentyfikowany sprawca, którego tożsamości nie potwierdzili z tożsamością oskarżonego, a sam oskarżony przyznał się do dokonania kradzieży palet, kradzieży kół oraz usiłowania kradzieży palet, a nie do czynu, za który m.in. został skazany wyrokiem o sygn. akt II K 308/20 - w punkcie II tego wyroku;

4. rażącą niewspółmierność kary wynikającą z zastosowania błędnej kwalifikacji czynu (art. 279 kk zamiast 278§1 kk), co w konsekwencji skutkowało błędnym zastosowaniem art. 64 § 2 kk (zamiast art. 64 § 1 kk) - podczas gdy prawidłowa ocena okoliczności dotyczących zarzucanego oskarżonemu czynu uzasadnia orzeczenie kary w niższej wysokości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna nie wykazała uchybień Sądu I instancji, które mogłyby skutkować wzruszeniem zaskarżonego wyroku.

W szczególności bezzasadne są podniesione w złożonym środku odwoławczym zarzuty obrazy prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 kpk., art. 5 § 2 kpk., art.7 kpk.

Wnikliwa analiza akt sprawy oraz pisemnych motywów zaskarżonego rozstrzygnięcia, wskazuje jednoznacznie, że Sąd Rejonowy uwzględnił przy wyrokowaniu całokształt materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie głównej, mając na uwadze okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego T. Ś.. Następnie dokonał poprawnej oceny dowodów, a stanowisko swoje uargumentował w sposób należyty, wskazując którym konkretnie dowodom dał wiarę i dlaczego, a którym wiary tej odmówił.

Wywody sądu meriti w tym zakresie są jasne i przekonujące, poczynione ustalenia logicznie wypływają z całokształtu zgromadzonego w toku procesu materiału, natomiast przeprowadzona ocena dowodów uwzględnia zarówno wskazania wiedzy, jak i zasady doświadczenia życiowego. W konsekwencji prawidłowego procedowania Sądu I instancji, ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę zaskarżonego wyroku pozostają pod ochroną art. 7 kpk. i nie mogą stanowić przedmiotu skutecznego zarzutu, o którym mowa w art.438 pkt.3 kpk.

Szczegółową ocenę zasadności apelacji rozpocząć trzeba od odnotowania wadliwej konstrukcji sformułowanego przez obrońcę zarzutu obrazy prawa procesowego.

Nie jest bowiem możliwe jednoczesne powołanie się na fakt, że Sąd I instancji kształtował swe przekonanie wbrew zasadzie swobodnej oceny dowodów statuowanej w art. 7 kpk. oraz wskazanie, że Sąd ten nie rozstrzygnął powstałych wątpliwości w sposób nakazany normą art. 5§2 kpk. Ugruntowane w tej materii orzecznictwo jednolicie wskazuje, że przytoczone wyżej przepisy mają charakter rozłączny, a zatem zastosowanie art.5§2 kpk. możliwe jest jedynie wówczas, gdy mimo przeprowadzenia wszystkich możliwych dowodów oraz dokonania ich oceny spełniającej wymogi określone w art.7 kpk., pozostaną wątpliwości sądu, których nie da się wyeliminować (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 lutego 2012 roku, sygn. akt II KK 141/11, Biul.PK 2012/3/8, LEX: 1212343). W judykaturze podnosi się nadto, że naruszenia zasady in dubio pro reo (art.5§2 kpk.) jest możliwe tylko i wyłącznie w sytuacji, gdy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec niemożności ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Tak więc, gdy pewne ustalenia faktyczne zależne są od np. dania wiary lub odmówienia jej wyjaśnieniom oskarżonego, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobody ocen wynikającej z treści art.7 kpk. (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 października 2002 r., sygn. akt V KKN 221/01, Prok.i Pr.-wkł. 2003/11/5).

Skoro zatem Sąd Rejonowy nie powziął w rozpoznawanej sprawie niedających się usunąć wątpliwości, zarzut obrazy art.5§2 kpk. jest bezprzedmiotowy.

Chybiony jest również, podniesiony w apelacji zarzut obrazy art.4 kpk. Przepis ten nie może stanowić podstawy apelacji, bowiem statuuje on jedynie tzw. dyrektywę ogólną postępowania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 26 czerwca 2013 r. , sygn. akt II Aka 181/13, LEX nr 1356730). Przedmiotem uchybień, zarzucanych w skardze apelacyjnej, mogą zaś być tylko konkretne normy nakazujące lub zakazujące dokonywania określonych czynności w określonej sytuacji procesowej (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 2002 r., sygn. akt V KKN 90/01, LEX nr 53913).

Także podniesiony przez obrońcę zarzut obrazy prawa materialnego nie jest uzasadniony, gdyż jak wynika z uzasadnienia złożonego środka odwoławczego zarzut ten jest oparty na wadliwej - zdaniem skarżącego – ocenie materiału dowodowego, a która to ocena spowodowała przypisaniem oskarżonemu dokonania włamania zamiast kradzieży. Zarzut obrazy prawa materialnego można postawić tylko wówczas, gdy nie podważa się ustaleń faktycznych związanych z tą kwalifikacją. Jeżeli bowiem nieprawidłowe są ustalenia faktyczne, na podstawie których sąd dokonał kwalifikacji prawnej czynu, to błędem pierwotnym jest błąd w ustaleniach faktycznych, a jego następstwem wadliwa kwalifikacja prawna. Dlatego też w takiej sytuacji skarżący powinien postawić tylko zarzut błędu w ustaleniach faktycznych i wskazać, że mógł mieć on wpływ na treść wyroku właśnie co do kwalifikacji prawnej czynu (por. wyrok SN z 23.07.1974 r., V KR 212/74, OSNKW 1974/12, poz. 233; postanowienia SN: z 2.12.2008 r., III KK 230/08, LEX nr 491425; z 20.11.2008 r., V KK 158/08, OSNwSK 2008, poz. 2340; z 15.02.2007 r., IV KK 234/06, OSNwSK 2007, poz. 438; z 25.07.2005 r., V KK 61/05, OSNwSK 2005, poz. 1412).

Analiza złożonego środka odwoławczego sprowadza się zatem do zarzutu obrazy przepisów prawa procesowego, a zwłaszcza tych, które dotyczą oceny materiału dowodowego a w konsekwencji do przyjęcia przez sąd orzekający wadliwego stanu faktycznego i nieuzasadnionemu zakwalifikowaniu czynu oskarżonego z punktu II części dyspozytywnej jako kradzieży z włamaniem a nie tylko jako kradzieży. Należy zatem stwierdzić, że obrońca oskarżonego T. Ś. kwestionuje prawidłowość poczynionych ustaleń faktycznych dotyczących w zasadzie przypisanych oskarżonemu usiłowań dokonania zaboru mienia połączonego z włamaniem , czynów opisanych i przypisanych oskarżonemu w punkcie II części dyspozytywnej wyroku Sądu I Instancji, a mianowicie czynu popełnionego w dniu 26 sierpnia 2019 r. i w dniu 09 września 2019 r.

Odnosząc się zatem do tego zarzutu należy zauważyć, że oskarżony T. Ś. po przedstawieniu mu zarzutów w dniu 10 września 2019 r. ( k 36 i k. 106 ) wprawdzie przyznał się jedynie częściowo do popełnienia zarzuconych mu czynów ale co istotne także do czynu popełnionego w dniu 09 września 2019 r. zakwalifikowanego przez prowadzącego postępowanie przygotowawcze jako kradzież mienia . Natomiast na rozprawie w dniu 09 czerwca 2021 r. przyznał się do popełnienia wszystkich zarzucanych czynów ( k. 460-461 ) „ prostując „ swoje wcześniejsze wyjaśnienia, a więc także dotyczące czynu mającego miejsce w dniu 26 sierpnia 2019 r.

Sąd Rejonowy przyjmując w dwóch przypadkach, że oskarżony dopuścił się kradzieży z włamaniem, a to w dniu 26 sierpnia 2019 roku oraz w dniu 09 września 2019 r. podał w pisemnych motywach dlaczego te jednostkowe czyny zakwalifikował z art. 279§1 kk czyli przyjmując kradzież z włamaniem a nie z art. 278§1 kk stwierdzając, że czyniąc powyższe ustalenia dotyczące czynów przypisanych oskarżonemu w punkcie II części dyspozytywnej miał na uwadze zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Sąd Rejonowy słusznie czyniąc ustalenia dotyczące powyższych czynów jednostkowych oparł na zeznaniach D. K. (1) ( k. 5 ) A. R. ( k 15 ) i D. Z. (33=34 i k. 372 ), którzy konsekwentnie podawali, że ogrodzenie nie było uszkodzone przed dniem zdarzenia a uszkodzili je oskarżony T. Ś. i współdziałający z nim oskarżony D. K. (2). Zeznania te maja potwierdzenie nie tylko w zapisie z monitoringu, na którym uwidoczniony jest moment uszkadzania ( rozkręcenia i wyjęcia ) przęsła ogrodzenia ale także w wyjaśnieniach D. K. (2), który nie miał interesu w składaniu tej treści wyjaśnień, w których przyznał , że w zdarzeniach objętych aktem oskarżenia uczestniczył także oskarżony T. S. (k. 277). Te wyjaśnienia D. K. (2) podtrzymał na rozprawie w dniu 10 lutego 2021 r, po czym stwierdził, że z oskarżonym T. Ś. był tylko raz w B. (k. 395 ). Powyższa zmiana wyjaśnień oskarżonego D. K. (2) nie może jednak skutkować zmianą w zakresie przyjętej kwalifikacji, a więc z usiłowania dokonania kradzieży z włamaniem na usiłowanie dokonania kradzieży, gdyż zmiana tej części wyjaśnień D. K. (2) koliduje z powołanym wyżej materiałem dowodowym, w tym także z ustaleniami zawartymi w protokołach oględzin ogrodzenia (k. 6-7 i k. 39-40). Zasadnie zatem Sąd Rejonowy przypisał oskarżonym usiłowanie dokonania dwóch kradzieży z włamaniem. Przypisując oskarżonym usiłowanie dokonanie kradzieży z włamaniem należy podnieść, że włamanie oznacza zachowanie polegające na usunięciu przeszkody stanowiącej zabezpieczenie danego przedmiotu, przy czym wskazuje się, że nie musi ono polegać na stosowaniu siły fizycznej, oraz eksponuje cel, dla jakiego ustanowiona została przełamana przez zachowanie sprawcy bariera. Istota włamania sprowadza się więc nie tyle do fizycznego uszkodzenia lub zniszczenia przeszkody chroniącej dostęp do rzeczy, ile polega na zachowaniu, którego podstawową cechą jest nieposzanowanie wyrażonej przez dysponenta rzeczy woli zabezpieczenia jej przed innymi osobami” (M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas [w:] Kodeks karny. Część szczególna..., t. 3, red. A. Zoll, art. 279, nt 13). W nowszym orzecznictwie i piśmiennictwie nie budzi wątpliwości to, że włamanie może polegać nie tylko na pokonaniu fizycznego zabezpieczenia, ale także na przełamaniu zabezpieczenia elektronicznego czy informatycznego (M. Kulik [w:] Kodeks wykroczeń..., red. M. Mozgawa, art. 130, nt 12 i cyt. tam literatura; wyrok SA w Gdańsku z 10.05.2018 r., II AKa 97/18, LEX nr 2607665). Może nim być nawet dokonanie płatności zbliżeniowej kartą płatniczą przez osobę nieuprawnioną, która weszła w jej posiadanie wbrew woli jej właściciela (wyrok SN z 22.03.2017 r., III KK 349/16, OSNKW 2017/9, poz. 50).

Należy też zwrócić uwagę, że czyn polegający na kradzieży połączonej z włamaniem nie pozwala na zastosowanie art. 119 kw , co wynika z treści art. 130§ 2 k.w Zatem wartość rzeczy będącej przedmiotem czynności wykonawczej nie rozgranicza między wykroczeniem a występkiem w sytuacji gdy mamy do czynienia z kradzieżą z włamaniem. Dlatego zarzuty obrońcy dotyczące przyjętej przez Sąd I Instancji wartości mienia nie są zasadne.

Także podniesiony przez obrońcę T. Ś. zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności nie jest zasadny. Z tego zarzutu wynika, że sąd meritii – zdaniem skarżącego - powinien w punkcie II części dyspozytywnej wyroku przyjąć jedynie występki kradzieży, a w konsekwencji zmienić kwalifikacje prawną czynów, przyjmując nadto, że czyny te zostały popełnione w warunkach art. 64§1 kk a co powinno rzutować na wymiar orzeczonej kary.

W świetle powyższych uwag nie można jednak podzielić zasadności tego zarzutu dotyczącego przyjętej przez Sąd Rejonowy kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonemu w punkcie II części dyspozytywnej wyroku a więc także w zakresie rozstrzygnięcia o karze. W realiach niniejszej sprawy, wymierzone oskarżonemu T. Ś. kary jednostkowe, jak i kara łączna 2 lat pozbawienia wolności ma postać sankcji sprawiedliwej i adekwatnej względem popełnionych przez tegoż oskarżonego przestępstw. Sąd Rejonowy w sposób wyczerpujący uzasadnił wymierzoną karę, uwzględniając podczas dostosowywania jej rodzaju i wysokości do oskarżonego, wszystkie dyrektywy z art. 53 k.k., bacząc przy tym, by nie przekroczyła ona stopnia winy. Z powyższych względów, kara te mieściła się w granicach swobodnej decyzji sędziowskiej i jako taka pozostaje słuszna. Dlatego Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego także w tej części.

Wniosek

Zmiana zaskarżonej części wyroku poprzez obniżenie wysokości zasądzonej oskarżonemu T. Ś. kary - z uwzględnieniem prawidłowej kwalifikacji czynu oraz rozmiaru szkody czynem tym wywołanej ewentualnie obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonej części wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec uznania zarzutu za bezzasadny wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1

___________________________________________________________________

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

____________________________________________________________________________

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Utrzymanie w mocy wyroku Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej z dnia 6 września 2021 r., sygn. akt II K 308/20 dot. oskarżonego T. Ś.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji są prawidłowe, a ocena dowodów została dokonana zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. Ocena całokształtu materiału dowodowego oraz konfrontacja treści poszczególnych dowodów doprowadziła Sąd Rejonowy do trafnego przekonania o sprawstwie i winie oskarżonego.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1____________________________________________________________________

Zwięźle o powodach zmiany

______________________________________________________________________________

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

____________________________________________________

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

__________________________________________________________________________

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

__________________________________________________________________________

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

__________________________________________________________________________

4.1.

__________________________________________________

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

_________________________________________________________________________

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

__________________________________________________________________________

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Rozstrzygnięcie zawarte w pkt II wyroku Sądu Okręgowego oparto na brzmieniu art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z § 17 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Zwalniając oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oparto się na przepisie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz.223 z późn. zm.).

7.  PODPIS

SSO Stanisław Jabłoński

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego T. Ś.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana