Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII U 1057/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 marca 2022 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący

sędzia Jolanta Łanowy - Klimek

Protokolant

Ewa Grychtoł

po rozpoznaniu w dniu 1 marca 2022 r. w Gliwicach

sprawy E. K. (K.)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o prawo do rekompensaty

na skutek odwołania E. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 30 lipca 2021 r. nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje odwołującemu prawo do rekompensaty do emerytury.

(-) sędzia Jolanta Łanowy - Klimek

Sygn. akt VIII U 1057/21

UZASADNIENIE

Decyzją z 30 lipca 2021r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w Z. odmówił ubezpieczonemu E. K. prawa do emerytury
z rekompensatą, ponieważ ubezpieczony nie udowodnił 15-letniego okresu pracy
w szczególnych warunkach wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Jednocześnie organ rentowy wskazał, że do pracy w warunkach szczególnych nie uwzględnił okresu zatrudnienia ubezpieczonego w Wojewódzkiej Kolumnie (...) (...) w C. od 1 kwietnia 1986r. do 30 kwietnia 1989r., ponieważ zajmowane przez ubezpieczonego stanowisko „ kierowca ” wykazane w świadectwie pracy z 28 kwietnia 1989r. nie jest zgodne ze stanowiskiem podanym w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach z 14 maja 2013r. „ kierowca karetki pogotowia ratunkowego ” oraz wymienionym w powołanym zarządzeniu resortowym, to jest „ Kierowca samochodu uprzywilejowanego w ruchu ” ( wykaz A, dział VIII, poz.2, pkt 1 ).

W odwołaniu od decyzji ubezpieczony zarzucił, że organ rentowy błędnie
nie uwzględnił mu do stażu pracy w warunkach szczególnych okresu pracy w pogotowiu ratunkowym przez okres trzech lat.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji. Organ rentowy dodał, że do pracy w warunkach szczególnych uwzględnił na dzień 1 stycznia 2009r. zatrudnienie ubezpieczonego w łącznym wymiarze 14 lat, 9 miesięcy i 5 dni, to jest zatrudnienie w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej Szpital nr (...) w G. od 1 maja 1993r. do 31 grudnia 2008r., po wyłączeniu okresów nieskładkowych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z 21 lipca 2021r. organ rentowy przyznał ubezpieczonemu E. K. ( ur. (...). ) prawo do emerytury z powszechnego wieku emerytalnego od 1 lipca 2021r.

Wcześniej, prawomocną decyzją z 29 października 2019r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury pomostowej, ponieważ ubezpieczony: nie udowodnił
co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych, a jedynie 14 lat, 9 miesięcy i 5 dni ( organ rentowy do stażu pracy w warunkach szczególnych nie zaliczył okresu od 1 kwietnia 1986r. do 30 kwietnia 1989r. ); po dniu 31 grudnia 2008r. nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, w rozumieniu art.3 ust.1 i 3 ustawy o emeryturach pomostowych; nie udowodnił rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą.

Ubezpieczony w okresie od 14 marca 1978r. do 30 kwietnia 1989r. był zatrudniony
w Wojewódzkiej Kolumnie (...) (...) w C. – Rejon M.
na stanowisku kierowcy ( świadectwo pracy z 28 kwietnia 1989r., akta ZUS ).

Zakład pracy wystawił ubezpieczonemu w dniu 14 maja 2013r. świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w którym zawarto adnotację, że ubezpieczony w okresie od 1 kwietnia 1986r. do 30 kwietnia 1989r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę kierowcy samochodu uprzywilejowanego w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych Wykaz A dział VIII poz.2 na stanowisku kierowcy karetki pogotowia ratunkowego odpowiadającemu pod względem rodzaju wykonywanej pracy i zakresu obowiązków stanowisku kierowcy samochodu uprzywilejowanego w ruchu wymienionym w wykazie A dział VIII poz.2 pkt 1 wykazu stanowiącego załącznik do Zarządzenia Ministra Zdrowia z dnia 12 lipca 1983r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu służby zdrowia i opieki społecznej.

Ubezpieczony pracował w Rejonowej (...) w M., która podlegała pod Wojewódzką Kolumną (...) (...) w C.. (...) mieściła się przy Miejskim Szpitalu. Początkowo ubezpieczony pracował jako kierowca samochodu osobowego marki F. (...), którym przewoził dyrektora i pielęgniarki. Potem prowadził samochód marki Ż. i pracował w zaopatrzeniu. Natomiast w latach spornych, to jest od 1 kwietnia 1986r. do 30 kwietnia 1989r. pracował wyłącznie jako kierowca karetki pogotowia ratunkowego. W tym celu ubezpieczony musiał uzyskać prawo jazdy kat.C. Ubezpieczony najpierw kierował samochodem typu N., a potem F. (...). Pracę wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy. W tym okresie było 16 kierowców karetek.

W aktach osobowych ubezpieczonego dotyczących zatrudnienia w okresie spornym znajduje się: wniosek ubezpieczonego z 18 marca 1986r. o powierzenie mu obowiązków kierowcy karetki Pogotowia Ratunkowego, angaż z 1 kwietnia 1986r. na stanowisko kierowcy z określeniem stawki zasadniczej 55 zł/godz. + dodatek szkodliwy i dodatek za pracę w godzinach nocnych.

Ubezpieczony od 1 maja 1993r. do 31 marca 2011r. był zatrudniony w Szpitalu (...) Spółce z o.o. w G. jako preparator. Do pracy w warunkach szczególnych organ rentowy zaliczył mu okres tego zatrudnienia przypadający do 31 grudnia 2008r. – praca wymieniona w wykazie A dziale XII poz.3 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r.

Powyższe Sąd ustalił na podstawie dokumentacji akt organu rentowego, akt osobowych ubezpieczonego dotyczących zatrudnienia w okresie spornym, zeznań ubezpieczonego ( protokół elektroniczny z rozprawy: z 11 stycznia 2022r. czas 00:06:54 - 00:23:17 ).

Sąd dał wiarę zeznaniom ubezpieczonego, gdyż były one rzeczowe, logiczne, przekonujące, korespondujące ze zgromadzoną w sprawie dokumentacją, w tym zawartą
w aktach osobowych ubezpieczonego ze spornego okresu jego zatrudnienia.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie E. K. zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008r. o emeryturach pomostowych (t.j. Dz.U. z 2018r., poz. 1924 ze zm.), rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat.

W myśl ust. 2 ustawy rekompensata nie przysługuje osobie, która nabyła prawo
do do wcześniejszej emerytury. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku
z dnia 17 grudnia 2015r. ( sygn. akt III AUa 717/15 ), celem rekompensaty jest złagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na wcześniejszą emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach. Nie polega ona jednak na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, ale na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego ( w myśl art.23 ustawy rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS ). Jedynie nabycie prawa do wcześniejszej emerytury stanowi przesłankę negatywną przyznania prawa do rekompensaty, natomiast nabycie prawa do emerytury na zasadach ogólnych nie wpływa w żaden sposób na uprawnienia do rekompensaty.

Ubezpieczony E. K. jest uprawniony do emerytury z powszechnego wieku emerytalnego w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2021r. poz. 291 ze zm.). Jednocześnie ubezpieczony nie spełnia warunków prawa do emerytury pomostowej, co wynika z prawomocnej decyzji organu rentowego z 29 października 2019r. W takiej sytuacji możliwe było przyznanie mu prawa do rekompensaty na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy o emeryturach pomostowych pod warunkiem, iż legitymowałby się on co najmniej 15 – letnim okresem pracy
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS ( art. 32 i 33 ustawy o emeryturach i rentach z FUS - art. 21 ust. 1 ustawy ) na dzień 31 grudnia 2008r.

Organ rentowy uznał za udowodniony staż pracy ubezpieczonego w warunkach szczególnych w wymiarze 14 lat, 9 miesięcy i 5 dni. W sprawie spornym pozostawało czy ubezpieczony w okresie zatrudnienia w Wojewódzkiej Kolumnie (...) (...)
w C. – Rejon M. od 1 kwietnia 1986r. do 30 kwietnia 1989r. wykonywał pracę w warunkach szczególnych.

W wykazie A dziale VIII poz.2 wymienione zostały: „ Prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych
( specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów ”.

Z przeprowadzonego postępowania dowodowego wynika w sposób jednoznaczny,
że ubezpieczony w okresie objętym sporem faktycznie w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę kierowcy pogotowia ratunkowego, a więc samochodu uprzywilejowanego w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, która to praca została wymieniona w powołanym uregulowaniu. Potwierdzają to wiarygodne zeznania ubezpieczonego oraz dokumentacja zgromadzona w sprawie, w szczególności dokumenty znajdujące się w aktach osobowych ubezpieczonego, a to jego wniosek z 18 marca 1986r. o powierzenie mu stanowiska kierowcy karetki pogotowia ratunkowego oraz angaż z 1 marca 1986r. Potwierdza to także świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z 14 maja 2013r., które jak wykazały wyniki postępowania dowodowego, zawiera adekwatne stanowisko pracy ubezpieczonego, to jest zgodne z rzeczywiście wykonywaną przez niego pracą.

Po zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych uznanej przez organ rentowy
w wymiarze 14 lat, 9 miesięcy i 5 dni, okresu spornego od 1 kwietnia 1986r.
do 30 kwietnia 1989r., ubezpieczony legitymuje się wymaganym 15 – letnim okresem takiej pracy. Zatem spełnia wszystkie konieczne warunki do ustalenia uprawnień do rekompensaty.

W takiej sytuacji Sąd z mocy art. 477 14 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do rekompensaty do emerytury.

(-) Sędzia Jolanta Łanowy-Klimek