Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 120/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 24 stycznia 2022r. sygn. akt II K 691/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść, wyrażający się w błędnym uznaniu, że oskarżony D. B. nie popełnił zarzucanego mu czynu z art 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., pomimo ustalenia, że oskarżony znajdował się w posiadaniu przedmiotu przestępstwa, którym władał jak właściciel dokonując demontażu niektórych jego części oraz dorabiając do niego kluczyki, a nadto dokonywał prób uniemożliwienia jego identyfikacji poprzez kilkukrotne zmienianie jego tablic rejestracyjnych, a jednocześnie w swoich wyjaśnieniach nie przedstawił żadnej racjonalnej argumentacji wskazującej na powody dla których tak postępował, a jedynie wskazał wersję, z której wynika, że wiedzę o miejscu przechowywania skradzionego pojazdu nabył od świadka M. B. (1), co nie zostało potwierdzone w jej zeznaniach, albowiem świadek ten przedstawił inną wersję zdarzeń, z której wynika, że to oskarżony znajdował się w posiadaniu skradzionego samochodu, którym do niej przyjechał

2.  obrazy przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

- art. 7 k.p.k. polegającego na uznaniu, że oskarżony nie popełnił zarzucanego mu czynu pomimo że swobodna ocena przeprowadzonych w sprawie dowodów, ocenianych z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego nie pozwała dać wiary, że oskarżony zamierzał odzyskać na rzecz pokrzywdzonego skradziony samochód, skoro będąc w jego posiadaniu nie powiadomił pokrzywdzonego o tym fakcie, ani także Policji, lecz dysponował nim jak swoją własnością dokonując demontażu części i dorabiając do niego kluczyki, pomimo że pokrzywdzony posiadał dwa egzemplarze kluczyków do przedmiotowego pojazdu i nie było takiej potrzeby (przy przyjęciu że oskarżony rzeczywiście zamierzał tę rzecz dla niego odzyskać), ukrywał tożsamość pojazdu poprzez kilkukrotną zmianę jego tablic rejestracyjnych, a także nie czynił niczego co miałoby zmierzać do zwrotu skradzionego pojazdu pokrzywdzonemu lecz używał go a następnie pozostawił (porzucił) na posesji E. W., które to zachowanie wyklucza wersję oskarżonego, że zamierzał rzecz tą odzyskać, a zasady logicznego rozumowania nakazują w tej sytuacji przyjąć, że rzecz ta była od samego początku w posiadaniu oskarżonego w wyniku przestępstwa,

- art. 167 k.p.k. poprzez zaniechanie konfrontacji pomiędzy D. B. a M. B. (1), pomimo przedstawienia przez wymienionych wykluczających się wersji w zakresie władania skradzionym pojazdem, tj. według M. B. (1) przez oskarżonego, który przyjechał nim do niej, zaś według D. B. przez nieznaną osobę, która pozostawiła ten pojazd w miejscu, którego nie wskazał, a o którym powiadomiony został przez M. B. (1), jak również poprzez zaniechanie przesłuchania świadka A. S., prawdopodobnie będącego mechanikiem samochodowym, do którego według zeznań M. B. (1) (k. 151) oskarżony w nieustalonym dniu przyjechał skradzionym pojazdem, co pozwoliłoby ustalić, czy A. S. badał stan techniczny pojazdu i czy wskazywał on na podejrzenie popełnienia przestępstwa, co oskarżony mówił o źródle jego pochodzenia i czasu jego używania, co zwłaszcza, w razie ustalenia w drodze tego dowodu dokładnego czasu posiadania pojazdu przez oskarżonego, mogłoby przyczynić się do ewentualnej zmiany kwalifikacji prawnej zarzuconego oskarżonemu czynu na art. 291 § 1 k.k., czego Sąd nie uczynił powołując się w treści zaskarżonego orzeczenia na rozłączną grupę zachowań wchodzących w znamiona czynów z art. 279 § 1 k.k. oraz art. 291 § 1 k.k., w tym na brak zbieżności temporalnej kradzieży pojazdu oraz ewentualnego popełnienia na nim przestępstwa paserstwa,

- art. 399 k.p.k. poprzez zaniechanie zastosowania instytucji zmiany kwalifikacji prawnej czynu w sytuacji gdy uprawnia do tego zbieżność w zakresie podmiotu i przedmiotu przestępstwa, osoby pokrzywdzonego oraz przedmiotu ochrony, jakim jest mienie, co ugruntowane zostało w orzecznictwie sądowym, m.in. w wyrokach Sądów Apelacyjnych w Warszawie z dnia 18 października 2018 r., sygn. II AKa 402/17 i w Szczecinie z dnia 24 maja 2018 r., sygn. II AKa 75/2018 – zob. LEX nr 3007602.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad1.

Zarzut niezasadny. Przede wszystkim wskazać należy, że zarzut ten został sformułowany błędnie. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych mógłby zostać skutecznie podniesiony tylko wtedy, gdyby w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenia faktyczne nie mające jakiegokolwiek oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo gdyby określonych ustaleń nie poczyniono pomimo, że z przeprowadzonych i uznanych za wiarygodne dowodów określone fakty jednoznacznie wynikały. ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 2020r., sygn. I KA 5/20, opublik. LEX nr 3277621 ).

Zarzut oparty na podstawie odwoławczej z art. 438 pkt 3 k.p.k. należy formułować tylko wtedy, gdy zdaniem skarżącego w oparciu o prawidłowo zgromadzony materiał dowodowy i trafnie oceniony co do wiarygodności, sąd ustalił fakty, które z tych dowodów nie wynikały (błąd dowolności) lub zaniechał ustalenia faktów, które z nich wynikały i miały znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie (błąd braku). Gdy skarżący dopatruje się przyczyny błędnych ustaleń w obrazie przepisów procesowych związanych ze sposobem ich gromadzenia, czy też oceny (np. w obrazie art. 7 k.p.k.), to powinien podnieść zarzut obrazy tych przepisów i jedynie jako ich skutek (wpływ na treść wyroku) wskazać błędne ustalenia faktyczne. ( zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 27 października 2021r., sygn. II AKa 53/21, opublik. LEX nr 3273034 ).

Ad2

Art. 7 k.p.k. ( określający zasadę swobodnej oceny dowodów ) stanowi, że organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego

Przekonanie sądu orzekającego o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną wskazanego przepisu tylko wtedy, gdy: a) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.), i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), b) stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), c) jest wyczerpujące i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - umotywowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.). Pogląd taki, który Sąd Okręgowy w całości podziela, wyraził Sąd Najwyższy w nadal aktualnym wyroku z dnia 22 lutego 1996 r., sygn. akt II KRN 199/95 (OSN PiPr 1996/10/10; por. także - wyrok SN z dnia 16 grudnia 1974 r., sygn. akt Rw 618/74, OSNKW 1975/3-4/47; wyrok SN z dnia 9 listopada 1990 r. , sygn. akt WRN 149/90, OSNKW 1991/7-9/41).

Zarzut obrazy art. 7 k.p.k. nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, lecz musi prowadzić do wykazania jakich konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się Sąd I instancji w ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu I instancji odmiennego poglądu nie może zaś prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten Sąd błędu w ustaleniach faktycznych. (por. wyrok SN z dnia 20 lutego 1975r. w sprawie II KR 355/4, OSNPG 1975/9/84).

Wniesiona przez prokuratora skarga apelacyjna zawiera typową polemikę z ustaleniami sądu oraz oceną zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego.

Przede wszystkim wskazać należy, iż w niniejszej sprawie brak jest jakiegokolwiek bezpośredniego dowodu wskazującego na to, że w nocy z 12 na 13 marca 2020r. D. B. dokonał kradzieży należącego do A. B. samochodu marki V. (...). Bezsporne jest, że oskarżony był w posiadaniu przedmiotowego pojazdu w dniach 22 i 23 marca 2020r. wynika to wprost z zeznań świadka M. B. (1), jak i korespondujących z nimi zeznań świadka E. W.. Nie budzi również jakichkolwiek wątpliwości, że jak wynika z zeznań M. B. (1) zachowanie oskarżonego wskazuje na to, że miał on świadomość pochodzenia przedmiotowego samochodu z przestępstwa ( chociażby zamienianie przez niego tablic rejestracyjnych pojazdu, wymontowanie stacyjki i licznika ). Fakt ten został przez sąd meriti dostrzeżony, co wynika z pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku. wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji sąd I instancji nie uznał za wiarygodnej wersji prezentowanej w wyjaśnieniach przez oskarżonego o tym, że zamierzał on odzyskać skradziony samochód działając na zlecenie M. Z..

Reasumując zatem stwierdzić należy, że sąd rejonowy prawidłowo ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy tj. zeznania M. B. (1), korespondujące z nimi zeznania E. W. czy też R. T.. Podobnie jak i wyjaśnienia oskarżonego, którym odmówił wiarygodności.

W ocenie sądu okręgowego ewentualne przeprowadzenie konfrontacji pomiędzy wyjaśnieniami oskarżonego D. B. a zeznaniami świadka M. B. (1) w żaden sposób nie mogłoby się przełożyć na poczynienie innych ustaleń, niż te dokonane przez sąd rejonowy. Sąd ten przecież nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego a ustalenia faktyczne czynił w oparciu o zeznania świadka. Nie jest możliwe aby konfrontacja pomiędzy relacjami tych osób mogłaby cokolwiek w tym zakresie zmienić. Podobnie należy ocenić nie przesłuchanie przez sąd meriti świadka A. S.. Przede wszystkim wskazać należy, że brak jest jakichkolwiek wiarygodnych podstaw do twierdzenia, ze świadek ten posiada jakiekolwiek informacje na temat kradzieży przedmiotowego pojazdu. Natomiast jego ewentualna wiedza na temat tego kiedy oskarżony przyjechał do niego przedmiotowym samochodem ( gdyż z zeznań M. B. (1) wynika tylko, że miał u niego w L. być tym samochodem ) pozostaje bez wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie. Tym bardziej, że od daty zdarzenia upłynęło już obecnie przeszło dwa lata.

W tej sytuacji sąd okręgowy nie dostrzegł aby w niniejszej sprawie doszło do obrazy wskazanego w apelacji art. 167 k.p.k.

Nie doszło również w przedmiotowym postepowaniu prowadzonym przez sąd rejonowy do obrazy przepisu art. 399§1 k.p.k.

Przepis ten stanowi, iż jeżeli w toku rozprawy okaże się, że nie wychodząc poza granice oskarżenia można czyn zakwalifikować według innego przepisu prawnego sąd uprzedza o tym obecne na rozprawie strony. Skoro sąd I instancji nie znalazł podstaw do tego aby zarzucany oskarżonemu czyn ( nie wychodząc poza granice skargi ) zakwalifikować z innego przepisu nie sposób jest uznać, że naruszył wskazana regulację.

Wniosek

O uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wyżej już wskazano powody, dla których sąd okręgowy nie uwzględnił zarzutów apelacji. W tej sytuacji również zawarty w niej zarzut nie mógł zostać uznany za zasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Oskarżonemu D. B. postawiono zarzut popełnienia przestępstwa kradzieży z włamaniem. W ocenie sądu okręgowego racje ma sąd I instancji wskazują, iż w niniejszej sprawie można oskarżonemu przypisać jedynie przestępstwo paserstwa, jednakże stanowiłoby to wyjście poza granice zaskarżenia.

Wbrew twierdzeniom autora apelacji sąd okręgowy nie dostrzega całego szeregu dowodów pośrednich wskazujących na fakt, ze w nocy z 12 na 13 maja 2020r. w J. D. B. dopuścił się kradzieży z włamaniem przedmiotowego samochodu marki V. (...) należącego do A. B.. To, że w 9 dni później w okolicach B. oskarżony dysponował przedmiotowym samochodem a sposób jego zachowania wskazuje na to, ze miał on wiedzę co do jego pochodzenia z przestępstwa pozwala jedynie na przypisanie mu przestępstwa pasterstwa. Trafnie jednakże sąd rejonowy uznał, że w realiach niniejszej sprawy taka zmiana opisu zarzucanego oskarżonemu czynu byłaby wyjściem poza granice aktu oskarżenia.

Oczywistym jest, że ramy postępowania jurysdykcyjnego są określone przez zdarzenie historyczne opisane w akcie oskarżenia, a nie przez poszczególne elementy tego opisu. Zatem zasada skargowości nie ogranicza sądu w ustaleniach wszystkich cech faktycznych tego zdarzenia oraz w zakresie oceny prawnej rozpoznawanego czynu. Sąd nie jest więc związany ani szczegółowym opisem czynu zawartym w zarzucie aktu oskarżenia, ani kwalifikacją prawną nadaną temu czynowi przez oskarżyciela ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2014 r. sygn. II KK 234/14 opublik. OSNKW 2015/2/14 ).

Jednakże nie można mówić o tożsamości czynów, jeżeli przestępstwo paserstwa, przypisywane zamiast zarzucanego przestępstwa kradzieży lub kradzieży z włamaniem, miało miejsce już w jakiś czas po tej kradzieży i w okolicznościach niemających nic wspólnego z opisem i podstawą faktyczną czynu zarzucanego jako kradzież lub kradzież z włamaniem. W takim wypadku nie chodzi bowiem tylko o odmienny sposób wejścia w posiadanie rzeczy pochodzącej z czynu zabronionego, lecz o zupełnie inne zdarzenie faktyczne, w którego ramach doszło do uzyskania takiego posiadania. ( zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2011 r. sygn. IV KK 139/11, opublik. OSNKW 2011/9/84, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2017 r., sygn. II KK 162/17, opublik. LEX nr 2397594 ).

Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Ustalone przez sąd meriti okoliczności powodowałyby konieczność przyjęcia zupełnie innego działania oskarżonego – przyjęcia samochodu pochodzącego z kradzieży, w zupełnie innym miejscu - w okolicach B., w zupełnie innym czasie w dniu 22 marca 2020r.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

III

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. prawo o adwokaturze sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. R. kwotę 516,60zł. w ty, 96.60zł. podatku od towarów i usług. Oskarżony bowiem w postepowaniu odwoławczym korzystał z pomocy obrońcy ustanowionego z urzędu a koszty tej obrony nie zostały opłacone.

W związku z tym, że nie została uwzględniona apelacja wywiedziona przez oskarżyciela publicznego kosztami postępowania za postepowanie odwoławcze należało obciążyć Skarb Państwa – art. 636§1 k.p.k.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana