Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 156/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok łączny Sądu Rejonowego w Bolesławcu z dnia 21 stycznia 2022r.

w sprawie sygn. akt II K 947/21

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

------------------

---------------------------------------------------

------------

------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

------------------

----------------------------------------------------

------------

------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------------------

--------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

------------------------------

--------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Apelacja adw. M. O. – obrońcy skazanego G. K.:

1. rażące i mające istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku naruszenie prawa materialnego a mianowicie art. 4§1 k.k. polegające na zastosowaniu przez Sąd Rejonowy ustawy nowej i orzeczenie wobec skazanego G. K. w części dyspozytywnej wyroku, po myśli art. 85§1 k.k. i art. 86§1 k.k. w brzmieniu po 1 lipca 2015r. kary łącznej:

a) w pkt I za wyroki opisane w pkt. 2 - 4 i 7 kary 15 lat pozbawienia wolności;

b) w pkt II za wyroki opisane w pkt. 5 – 6 kary 2 lat i 4 miesięcy, podczas gdy względniejszy stan normatywy obowiązywał w okresie od 10 czerwca 2010r. do 30 czerwca 2015r. i on powinien być podstawą wymierzenia kary łącznej;

2. rażąca obraz przepisów postępowania karnego, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. art. 572 k.p.k. poprzez stwierdzenie, iż zaistniały przesłanki do umorzenia postępowania, co do wyroku opisanego w pkt 1 orzeczenia (wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieści z dnia 6 kwietnia 2009r. sygn. II K 1845/07), podczas gdy w rzeczywistości zachodziły przesłanki do wydania wyroku łącznego i objęcia go węzłem kary łącznej w pkt I petitum wyroku.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nietrafne były oba zarzuty wysłowione w apelacji adw. M. O., chociaż niektóre sugestie zasługiwały na aprobatę.

Chociaż adw. M. O. w zarzucie opisanym w pkt 1 apelacji nietrafnie podniósł, że Sąd Rejonowy zastosował wobec skazanego G. K. w odniesieniu do realnego zbiegu przestępstw z pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku przepisy normujące instytucję kary łącznej według ich brzmienia obowiązującego od dnia 1 lipca 2015r. Niemniej jednak tego rodzaju przekonanie skarżący mógł powziąć, bowiem Sąd ten przywołując wprawdzie w postawie wymiaru kary łącznej art. 4§1 k.k., nie wskazał jednoznacznie, jakie unormowania ad casu zastosował, gdy tymczasem stan prawny normujący instytucję kary łącznej pomiędzy datą popełnienia pierwszego chronologicznie przestępstwa wchodzącego w skład tego zbiegu, tj. dniem 16 czerwca 2009r., a datą wyrokowania w przedmiocie wyroku łącznego, wielokrotnie ulegał zmianie. Co więcej, chociaż Sąd a quo w odniesieniu do tego zbiegu posłużył się przepisami o karze łącznej według ich brzmienia obowiązującego do dnia 30 czerwca 2015r., to jednak w podstawie wymiaru kary łącznej wskazał m.in. art. 85§1 k.k., gdy tymczasem unormowanie to nie miało wówczas paragrafów.

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie pozostawiało jednak wątpliwości, że podstawą wymierzenia skazanemu w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku kary łącznej były przepisy normujące tę instytucję według ich brzmienia obowiązującego do dnia 30 czerwca 2015r., co było zresztą zgodne z postulatem skarżącego wyrażonym zarówno w toku rozprawy pierwszoinstancyjnej, jak i w apelacji. Rzecz bowiem w tym, że w uzasadnieniu tego wyroku Sąd meriti przytoczywszy brzmienie art. 85 k.k. i art. 86§1 k.k. według stanu prawnego obowiązującego do dnia 30 czerwca 2015r., wskazał jednocześnie, że za ten zbieg realny można było orzec wobec skazanego karę łączną od 8 lat i że suma wszystkich podlegających łączeniu kar wynosiła 30 lat i 2 miesięcy. Zastrzegając jednak, że ad casu kara łączna pozbawienia wolności nie mogła przekroczyć 15 lat, jak i rozważając połączenie kar jednostkowych orzeczonych wyrokami stanowiącymi osnowę faktograficzną tego zbiegu, dał Sąd Rejonowy jednoznaczny wyraz przekonaniu, że podstawą orzekania w tym przedmiocie były przepisy o karze łącznej obowiązujące przed dniem 1 lipca 2015r. Począwszy bowiem od tej daty karę łączną pozbawienia wolności w oparciu art. 86§1 k.k. można było orzec w wymiarze 20 lat, a ponadto w okresie od dnia 1 lipca 2015r. do dnia 24 czerwca 2020r. podstawą wymiaru kary łącznej w ramach orzekania w przedmiocie wyroku łącznego były również kary łączne orzeczone wyrokami jednostkowymi lub łącznymi.

Bezsprzecznie ponadto Sąd Rejonowy wymierzając karę łączną w odniesieniu do zbiegu realnego opisanego w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku nie zastosował przepisów obowiązujących aktualnie, bowiem, na co zwrócono już uwagę, przywołał w podstawie wymiaru kary art. 4§1 k.k., a ponadto w wypadku zastosowania tych obowiązujących w czasie publikowania zaskarżonego wyroku przepisów dotyczących kary łącznej, dolną granicą tej kary, stosownie do brzmienia art. 86§1 k.k., byłaby kara 8 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności, nie zaś rozważana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku kara 8 lat. Co więcej, skoro żaden z wyroków skazujących tworzących ten zbieg nie uprawomocnił się po dniu 23 czerwca 2020r., to zgodnie z art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 19 czerwca 2020r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19, który stanowi, że przepisy rozdziału IX ustawy zmienianej w art. 38, w brzmieniu dotychczasowym, stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, aktualnie obowiązujące przepisy o karze łącznej nie mogły znaleźć w odniesieniu do tego zbiegu zastosowania.

Obrońca skazanego postulował w apelacji, aby karę łączną za zbieg realny przestępstw opisany w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku oprzeć na przepisach normujących instytucję kary łącznej obowiązujących do dnia 30 czerwca 2015r. Tymczasem Sąd meriti właśnie ten porządek prawny przyjął za podstawę analizowanego orzeczenia. To zaś oznaczało, że Sąd ten trafnie ustalił, że obowiązujące do dnia 30 czerwca 2015r. przepisy o karze łącznej były dla skazanego względniejsze od tych obowiązujących po tej dacie, co zresztą, jak wskazano, nie umknęło apelującemu, skoro wnosił, aby oprzeć analizowane rozstrzygnięcie na przepisach, które zostały zastosowane wobec tego realnego zbiegu. Gdyby bowiem wobec skazanego zastosowano art. 86§1 k.k. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015r., to otwarłaby się możliwość wymierzenia mu kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze nawet 20 lat.

Podsumowując te rozważania wskazania wymagało, że Sąd Rejonowy stosując do zbiegu realnego z pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku prawidłowe przepisy o karze łącznej, bezbłędnie dostrzegł, że pomiędzy datą publikacji wyroku opisanego w pkt 2 jego części wstępnej, a datami popełnienia przestępstw osądzonych wyrokami opisanymi w pkt 3 – 4 i 7 tej części wyroku łącznego zachodziła korelacja temporalna tworząca według art. 85 k.k. obowiązującego do dnia 30 czerwca 2015r. realny zbieg umożliwiający skonstruowanie kary łącznej.

Nietrafnie natomiast obrońca wywodził, że orzekając o karze łącznej w zakresie zbiegu przestępstw opisanego w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy powinien był połączyć również karę 3 lat pozbawienia wolności wymierzoną skazanemu wyrokiem opisanym w pkt 1 jego części wstępnej. Rzecz bowiem w tym, że wyrok ten był pierwszym chronologicznie skazaniem, bowiem został opublikowany w dniu 6 kwietnia 2009r. Przed tą datą nie zostało jednak popełnione żadne przestępstwo, które było przedmiotem osądu kolejnych wyroków skazujących. Podniesiona natomiast przez apelującego okoliczność, że po publikacji tego wyroku, ale przed jego uprawomocnieniem się, co miało miejsce w dniu 1 września 2009r., skazany popełnił przestępstwa osądzone kolejnymi wyrokami skazującymi, nie miał w rozumieniu art. 85§1 k.k. według jego brzmienia obowiązującego do dnia 30 czerwca 2015r. żadnego znaczenia.

W świetle zaprezentowanych uwag należało zatem zmienić zaskarżony wyrok w jego pkt I części dyspozytywnej przez przyjęcie jako podstawy wymiaru kary art. 85 k.k. i art. 86§1 k.k. – w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015r. – w zw. z art. 4§1 k.k.

Odnosząc się natomiast do zbiegu przestępstw osądzonych wyrokami opisanymi w pkt 5 i 6 części wstępnej zaskarżonego wyroku łącznego, wskazać na wstępie należało, że nie było przeszkód do orzeczenia w ramach jednego wyroku łącznego kilku kar łącznych – uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego – zasada prawna - z dnia 25 lutego 2005r., I KZP 36/04, OSNKW 2005/2/13 - i to nawet stosując do każdej z tych kar łącznych różnych przepisów normujących instytucję kary łącznej – P. Kornacki, Orzekanie kary łącznej w warunkach zmiany ustawy, PS 2011/11-12/42-43.

Sąd Rejonowy orzekając w przedmiocie tego zbiegu przestępstw trafnie go zrekonstruował w kontekście obowiązywania przy wymiarze kary łącznej na gruncie przepisów obowiązujących do dnia 1 lipca 2015r. zasady temporalnego powiązania dat popełnienia przestępstw z datą ogłoszenia pierwszego chronologicznie wyroku tworzącego dany zbieg realny. Nie dostrzegł jednak, że skoro wyroki te zostały opublikowane i uprawomocniły się w 2019r., zaś czyny nimi osądzone zostały popełnione w 2018r., to stosownie do brzmienia zacytowanego już art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 19 czerwca 2020r., do tego zbiegu zastosowanie znajdować powinny przepisy o karze łącznej obowiązujące w okresie późniejszym, a więc od dnia 1 lipca 2015r. do dnia 23 czerwca 2020r. To zaś oznaczało, że Sąd Rejonowy orzekając co do tego zbiegu miał obowiązek ustalić czy kara łączna i jednostkowa wymierzone skazanemu wyrokami jednostkowymi opisanymi w pkt 5 i 6 zaskarżonego orzeczenia były jednorodzajowe, ewentualnie różnorodzajowe, ale podlegające łączeniu, jak i czy nie zostały wykonane. Tak oczywiście w odniesieniu do tych skazań było, bowiem wymierzono nimi skazanemu kary pozbawienia wolności, które nie zostały wykonane.

Przedstawione wnioskowanie nie zamykało jednak tematyki, która wyłoniła się na kanwie tego realnego zbiegu przestępstw. Z uwagi bowiem na to, że również wyrokiem opisanym w pkt 1 części wstępnej zaskarżonego wyroku wymierzono skazanemu karę pozbawienia wolności, która także nie została wykonana, a ponadto data ogłoszenia tego wyroku nie korelowała temporalnie z datami popełnienia przez skazanego żadnych przestępstw, to wymierzona mu tymże skazaniem kara 3 lat pozbawienia wolności podlegała połączeniu w ramach tego właśnie realnego zbiegu. Stosownie bowiem do brzmienia obowiązującego od dnia 1 lipca 2015r. art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw przepisów rozdziału IX ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. Brzmienie tego unormowania mogłoby zatem sugerować, że w sytuacji, gdy jeden z wyroków skazujących uprawomocnił się po dniu 1 lipca 2015r., to do łączenia sankcji znajdować będą zastosowanie obowiązujące po tej dacie przepisy art. 85 k.k. Niemniej jednak należało zaaprobować zaprezentowany w doktrynie prawa karnego materialnego pogląd, zgodnie z którym, jeżeli przynajmniej jeden z wyroków skazujących uprawomocnił się po wejściu w życie wskazanej ustawy, zaś co najmniej jeden z czynów, za które orzeczono podlegającą łączeniu sankcję, został popełniony przed tą datą, to problem konkurencji ustawy dawnej i obowiązującej należy rozstrzygać na płaszczyźnie art. 4§1 k.k. – J. Majewski, Komentarz do niektórych przepisów ustawy z dnia 20 lutego 2015r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw [w:] Kodeks karny. Komentarz do zmian 2015, LEX 2015, teza 2 do art. 19. Rzecz bowiem w tym, że art. 19 ustawy z dnia 20 lutego 2015r. nie stawia jednoznacznego zastrzeżenia, iż do kar orzeczonych przed dniem 1 lipca 2015r. stosować trzeba art. 85 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed tą datą. W treści tego unormowania jednoznacznie zastrzeżono przecież, że w sytuacji łączenia kar orzeczonych wyrokami, które uprawomocniły się przed tą datą i po niej, może zajść „(…) potrzeba orzeczenia kary łącznej (…)” na zasadach określonych ustawą nowelizującą, przy czym prawodawca doprecyzował w dalszej części cytowanego przepisu, że taka sytuacja może wystąpić „(…) w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy (nowelizującej – dopisek S.O.)”.

Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazania wymagało, że przestępstwo osądzone wyrokiem jednostkowym z pkt 1 części wstępnej zaskarżonego zostało popełnione i prawomocnie osądzone przed dniem 1 lipca 2015r., natomiast skazania za czyny zabronione, które były przedmiotem osądu wyroków opisanych w pkt 5 i 6, uprawomocniły się w 2019r., a więc w czasie obowiązywania przepisów o karze łącznej według ich brzmienia obowiązującego od tej daty. Konsekwencją takiego stanu rzeczy było zatem to, że zaszła konieczność ocenienia w kontekście art. 4§1 k.k., czy unormowania rozdziału IX Kodeksu karnego obowiązujące do 30 czerwca 2015r., były dla skazanego względniejsze od tych przepisów po ich nowelizacji powołaną ustawą z dnia 20 lutego 2015r. Zważywszy zatem na to, że na gruncie przepisów o karze łącznej obowiązujących do dnia 30 czerwca 2015r. kara wymierzona skazanemu wyrokiem z pkt 1 części wstępnej zaskarżonego wyroku nie podlegałaby połączeniu z karami opisanymi w pkt 5 i 6 tej jego części, bowiem nie zachodziła wymagana korelacja temporalna pomiędzy datą tego pierwszego skazania, a datami popełnienia przestępstw osądzonych kolejnymi rozważanymi skazaniami, natomiast wszystkie te kary jako jednorodzajowe i niewykonane podlegały połączeniu na gruncie przepisów obowiązujących do dnia 1 lipca 2015r., toteż ten ostatni porządek prawny w sposób oczywisty przewidywał korzystniejsze dla skazanego rozwiązania.

W związku z powyższym do kary 3 lat pozbawienia wolności wymierzonej skazanemu analizowanym i prawomocnym przed dniem 1 lipca 2015r. wyrokiem jednostkowym, w związku z jego skazaniami wyrokami opisanymi w pkt 6 i 7 części wstępnej zaskarżonego wyroku łącznego, które uprawomocniły się w 2019r., należało zastosować przepisy normujące karę łączną według ich brzmienia obowiązującego po dniu 1 lipca 2015r. i do dnia 23 czerwca 2020r. Skoro natomiast obrońca skazanego postulował połączenie węzłem kary łącznej orzeczonej wyrokiem łącznym również kary wymierzonej skazanemu wyrokiem opisanym w pkt 1 części wstępnej zaskarżonego wyroku, to takie postąpienie było przezeń pożądane.

To zaś oznaczało, że Sąd Rejonowy w odniesieniu zbiegu opisanego w pkt II części dyspozytywnej zaskarżonego orzeczenia zasadnie przywołał przepis art. 4§1 k.k., z tym że również w tym przypadku nie wskazał, jakie konkretnie przepisy o karze łącznej zastosował. Tymczasem z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynikało, że Sąd ten posłużył się również w tym przypadku unormowaniami obowiązującymi do dnia 30 czerwca 2015r., skoro ustalając granice kary łącznej wyliczał je uwzględniając wymiar kar jednostkowych orzeczonych zbiegającymi się wyrokami. Tymczasem, co już podniesiono, skoro w odniesieniu do tego zbiegu przestępstw opisanych w pkt 5 i 6 części wstępnej zaskarżonego wyroku powinien był wziąć pod uwagę wymiar kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem jednostkowym z pkt 5 tej jego części, to granice kary łącznej dla tego zbiegu według przyjętej zasady kumulacji, zostały określone nieprawidłowo. Z uwagi jednak na to, że zastosowanie do tego realnego zbiegu, przy uwzględnieniu, że w jego skład wchodziło również skazanie z pkt 1 części wstępnej wyroku łącznego, znajdowały przepisy o karze łącznej obowiązujące do dnia 23 czerwca 2020r., to przy określaniu wymiaru tak skonstruowanej kary łącznej należało przyjąć, że możliwe było wymierzenie jej w wymiarze od 3 lat do 4 lat i 10 miesięcy.

Z tego powodu Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok łączny w pkt II części dyspozytywnej w ten sposób, że na podstawie art. 85§1 i 2 k.k. i art. 86§1 i 4 k.k. - w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020r. – w zw. z art. 4§1 k.k. połączył skazanemu karę pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem opisanym w pkt 1 części wstępnej, karę łączną orzeczoną wyrokiem opisanym w pkt. 5 tej części oraz karę orzeczoną wyrokiem opisanym w pkt 6 tej części i wymierzył skazanemu karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez:

a)  uchylenie orzeczenia z pkt IV;

b)  zmianę orzeczenia z pkt I i objęcie węzłem kary łącznej wyroków z pkt 1 – 4 i 7 części wstępnej wyroku;

c)  zmianę pkt III poprzez zaliczenie skazanemu okresu 2 lat, 9 miesięcy i 5 dni kary pozbawienia wolności odbytej z pkt 1 oraz okresu kary pozbawienia wolności odbytej z pkt 4 wyroku.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski adw. M. O. zasługiwały na uwzględnienie w części, choć, co już wskazano, nie z przyczyn wskazanych w apelacji. Sąd Okręgowy nie znalazł wprawdzie podstaw do połączenia wymierzonej skazanemu wyrokiem opisanym w pkt 1 części wstępnej zaskarżonego orzeczenia kary 3 lat pozbawienia wolności w ramach zbiegu przestępstw skonstruowanego w jego pkt I części dyspozytywnej. Niemniej jednak połączył tę sankcję w ramach zbiegu skonstruowanego w pkt II tej części wyroku łącznego, co skutkowało koniecznością uchylenia rozstrzygnięcia zawartego pkt IV tej jego części, a więc realizowało postulat wyrażony w pkt 2 apelacji.

Wprawdzie adw. M. O. nie podniósł wobec zaskarżonego wyroku wprost zarzutu rażącej niewspółmierności wymierzonych skazanemu kar łącznych, tym niemniej, stosownie do brzmienia art. 447§2 k.p.k. należało również tę kwestię rozważyć. Gdy chodziło o wymierzoną skazanemu karę łączną za zbieg przestępstw opisany w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku łącznego, to Sąd wymierzył ją z uwzględnieniem zasady asperacji, bowiem kumulowanie sankcji było limitowane wymiarem najsurowszej kary łącznej pozbawienia wolności statuowanym w przepisach o karze łącznej w ich brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015r. Rzecz jasna nie było podstaw do łagodzenia tej wymierzonej skazanemu kary pozbawienia wolności, a to dlatego, że korzystając z tego limitu efektywnie będzie w ramach tego zbiegu pozostawał w warunkach izolacji penitencjarnej przez ponad 16 lat krócej.

Gdy zaś chodziło o karę łączną wymierzoną G. K. w pkt II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, to wobec faktu, że zmaterializowały się przesłanki, które umożliwiły objęcie wyrokiem łącznym oprócz kar wskazanych w tym punkcie wyroku łącznego również kary wymierzonej skazanemu wyrokiem z pkt 1 części wstępnej tego wyroku, toteż konieczne okazało się orzeczenie kary łącznej na nowo. To zaś oznaczało, że granice tak skonstruowanej kary łącznej wyznaczone zostały na poziomie od 3 lat pozbawienia wolności do 4 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności. Z pewnością ta kara łączna musiała zostać ukształtowana przy zastosowaniu zasady zbliżonej do pełnej kumulacji, jako że Sąd Rejonowy konstruując ją w oparciu o dwa tylko skazania, trafnie posłużył się zasadą pełnej kumulacji. Sąd ten trafnie bowiem uznał, że skazany był osobą dalece zdemoralizowaną, która wymagała resocjalizacji w warunkach penitencjarnych. Nie można było też pominąć tego, że zachowanie skazanego w czasie jego pobytu w warunkach izolacji penitencjarnej było umiarkowane, co dało temu Sądowi asumpt do trafnego przyjęcia, że proces jego resocjalizacji dopiero się rozpoczął. Dodać w tym zakresie należało, że za odstąpieniem od zasady pełnej kumulacji przemawiało to, że wprawdzie skazany przestępstw tworzących jego przedmiotową strukturę dopuścił się w bardzo długiej perspektywie czasowej, bowiem w okresie od 2007r. do 2018r. i w różnych miejscach, a to we W. i B.. Niemniej jednak przedmiotem osądu tych orzeczeń były zasadniczo zachowania zbliżone rodzajowo, bowiem głównie godzące w mienie.

Określając w tych okolicznościach wymiar kary łącznej w odniesieniu do tego zbiegu Sąd Okręgowy przyjął jako właściwą zasadę asperacji ukierunkowanej na kumulację. Orzekł w związku z tym karę łączną w wymiarze 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a więc wyższą od najwyższej kary podlegającej łączeniu, lecz nieznacznie niższą od sumy tych kar.

Zmiana wyroku poprzez połączenie również kary orzeczonej wyrokiem jednostkowym opisanym w pkt 1 części wstępnej wyroku łącznego była jednak zmianą na korzyść skazanego, skoro, po pierwsze takie żądanie zostało sformułowane w apelacji. Co więcej, Sąd Okręgowy orzekając reformatoryjnie posłużył się zasadą łączenia dla skazanego korzystniejszą od tej przyjętej przez Sąd Rejonowy, co skutkowało tym, że termin jego zwolnienia przypadł na datę wcześniejszą od tej, która wynikałaby z odrębnego wykonania po kolei kary jednostkowej orzeczonej w tej sprawie oraz kary łącznej wymierzonej skazanemu w pkt II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku łącznego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

W związku z rozszerzeniem przedmiotowego substratu tworzącego karę łączną z pkt II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, na podstawie art. 63§1 k.k. w zw. z art. 577 k.p.k. na poczet tej kary łącznej zaliczono skazanemu okres odbywania kary 3 lat pozbawienia wolności wymierzonej mu wyrokiem opisanym w pkt 1 jego części wstępnej.

Z uwagi zaś na to, że karę 3 lat pozbawienia wolności wymierzoną tym ostatnim wyrokiem połączono węzłem kary łącznej orzeczonej wyrokiem łącznym, toteż uchylono rozstrzygnięcie zawarte w pkt IV części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Jak wyżej.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcia z punktów III, VI – VII części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku łącznego.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcia te nie zostały zakwestionowane w apelacji, a że były one trafne, to nie zaszła podstawa do ingerowania w ich treść.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zakres zmian zaskarżonego wyroku łącznego Sądu Rejonowego oraz przyczyny orzeczenia reformatoryjnego zostały szczegółowo omówione we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia.

Zwięźle o powodach zmiany

Jak wyżej.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Na podstawie art. 624§1 k.p.k. i art. 635 k.p.k. Sąd Okręgowy stwierdził, że skazany z powodu długotrwałej izolacji penitencjarnej, jak i braku majątku podlegającego spieniężeniu, nie był w stanie bez uszczerbku dla swojego utrzymania ponieść kosztów postępowania odwoławczego. Z tego powodu został z obowiązku ich uiszczenia zwolniony.

7.  PODPIS

SSO Tomasz Skowron SSO Daniel Strzelecki SSO Andrzej Żuk

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

połączenie dodatkowej kary pozbawienia wolności wymierzonej skazanemu w pkt 1 części wstępnej zaskarżonego wyroku łącznego

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana