Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 756/21

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie Wydział II Karny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Justyna Koska – Janusz

Protokolant: Aneta Cegiełka

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 14 marca 2022 roku w W.

sprawy M. K. , syna W. i J. z domu P., urodzonego (...) w W.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 15 czerwca 2021 roku o godz. 11:10 w W. na ul. (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując samochodem ciężarowym m-ki F. (...) o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewru cofania, w wyniku czego nieumyślnie spowodował wypadek potrącając przechodzącą przez drogę wewnętrzną H. L., co skutkowało odniesieniem przez nią obrażeń ciała określonych w art. 157 § 1 kk w postaci złamania górnej gałęzi kości łonowej prawej, stłuczenia klatki piersiowej oraz stłuczenia prawego łokcia z otarciem naskórka,

tj. o czyn z art. 177 § 1 kk;

orzeka

I.  uznając, że M. K. dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu stanowiącego występek z art. 177 § 1 kk oraz uznając, że wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, a okoliczności popełnienia tego czynu nie budzą wątpliwości - na podstawie art. 66 § 1 kk w zw. z art. 67 § 1 kk postępowanie karne wobec M. K. warunkowo umarza na okres próby wynoszący 1 (jeden) rok;

II.  na podstawie art. 67 § 3 kk zasądza od M. K. na rzecz pokrzywdzonej H. L. kwotę 5.000 zł (pięć tysięcy złotych) tytułem nawiązki;

III.  na podstawie art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk w zw. art. 629 kpk oraz art. 7 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od M. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70,00 zł (siedemdziesiąt złotych 00/100) tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 100,00 zł (sto złotych 00/100) tytułem opłaty.

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

756/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

M. K.

w dniu 15 czerwca 2021 roku o godz. 11:10 w W. na ul. (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo o ruchu drogowym, w ten sposób, że kierując samochodem ciężarowym m-ki F. (...) o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewru cofania, w wyniku czego nieumyślnie spowodował wypadek potrącając przechodzącą przez drogę wewnętrzną H. L., co skutkowało odniesieniem przez nią obrażeń ciała określonych w art. 157 § 1 kk w postaci złamania górnej gałęzi kości łonowej prawej, stłuczenia klatki piersiowej oraz stłuczenia prawego łokcia z otarciem naskórka,

tj. o czyn z art. 177 § 1 kk.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 15 czerwca 2021 r. około godziny 11:00, M. K. kierując samochodem ciężarowym marki F. (...) o nr rej. (...) wjechał w ulicę (...). Warunki pogodowe były dobre, panowało niewielkie zachmurzenie, bez opadów. Kierujący pojazdem nie posiadał widoczności w lusterku wstecznym z uwagi na załadunek znajdujący się w pojeździe, który je przysłonił. Z tyłu pojazdu przechodziła H. L..

O godzinie 11:10 kierowca wykonał z niewielką prędkością manewr cofania. W pewnym momencie usłyszał krzyk „stój” i zatrzymał pojazd. W trakcie manewru M. K. potrącił w plecy H. L.. Pokrzywdzona upadła na łokieć i prawe biodro. Odczuwała silny ból i nie mogła wstać. Z miejsca zdarzenia została przewieziona karetką do Szpitala (...).

Doznanie przez H. L. złamania górnej gałęzi kości łonowej prawej, stłuczenie klatki piersiowej, stłuczenie prawego łokcia z otarciem naskórka spowodowały naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 kk.

wyjaśnienia M. K.

52-53

zeznania H. L.

27-29v

opinia sądowo-lekarska

20-21

protokół oględzin miejsca wypadku drogowego

3-5

protokół oględzin pojazdu

8-9

dokumentacja medyczna

14

dokumentacja fotograficzna

47-49

M. K. w dniu zdarzenia był trzeźwy.

Nie był dotychczas karany.

protokół badania stanu trzeźwości

6-7

karta karna

80

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

wyjaśnienia M. K.

Na przymiot wiarygodności zasługiwały w części wyjaśnienia, w których oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, albowiem korespondowały one z zeznaniami pokrzywdzonej, jak również były zgodne z opinią biegłego z zakresu medycyny.

zeznania H. L.

Wiarygodne w pełni. Relacja pokrzywdzonej była spójna, logiczna i rzeczowa. H. L. szczegółowo odniosła się do istotnych kwestii zdarzenia, które znajdują odzwierciedlenie również w wyjaśnieniach oskarżonego. Zeznania pokrzywdzonej odnośnie doznanych przez nią obrażeń korelują z dowodami z dokumentów w postaci dokumentacji medycznej.

opinia sądowo-lekarska

Wiarygodna, opracowana przez kompetentną osobę, wnioski opinii były jasne, pełne, pozbawione sprzeczności i należycie umotywowane. Brak podstaw do kwestionowania treści opinii, która pozwoliła ustalić zakres obrażeń doznanych przez pokrzywdzonego.

karta karna

wiarygodny dokument, sporządzony zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa przez uprawnioną osobę.

protokół badania stanu trzeźwości

wiarygodny dokument, sporządzony zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa przez uprawnione osoby. Autentyczność i prawdziwość dokumentu nie była przez strony kwestionowana w trakcie postępowania. Sąd również nie powziął żadnych wątpliwości w tym zakresie i dlatego nie odmówił temu dowodowi mocy dowodowej i wiarygodności.

protokół oględzin miejsca wypadku drogowego

wiarygodny dokument, sporządzony zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa przez uprawnione osoby. Sąd nie powziął żadnych wątpliwości co prawidłowości wykonania tej czynności i utrwalenia jej wyników, dlatego nie odmówił temu dowodowi mocy dowodowej i wiarygodności.

protokół oględzin pojazdu

wiarygodny dokument, sporządzony zgodnie z obowiązującymi przepisami przez uprawnione osoby. Autentyczność i prawdziwość dokumentu nie była przez strony kwestionowana w trakcie postępowania. Sąd również nie powziął żadnych wątpliwości w tym zakresie i dlatego nie odmówił temu dowodowi mocy dowodowej i wiarygodności.

dokumentacja medyczna

wiarygodny dokument, sporządzony zgodnie z obowiązującymi przepisami przez uprawnione instytucje.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

wyjaśnienia oskarżonego

k. 52-53

Oskarżony w swoich wyjaśnieniach wskazał, iż „nie wie jak doszło zdarzenia, ponieważ nie widział pokrzywdzonej w bocznych lusterkach”. Wyjaśnienia oskarżonego sugerują jakoby pokrzywdzona nagle przebiegła za jego pojazdem. Wyjaśnienia w tym zakresie są sprzeczne z wynikami przeprowadzonego postępowania dowodowego, w tym sprzeczne z doświadczeniem życiowym, które wskazują na nieprawdopodobieństwo, aby pokrzywdzona znajdująca się w podeszłym wieku przebiegała za pojazdem oskarżonego. Zeznania pokrzywdzonej wskazują wręcz przeciwnie – iż poruszała się powolnym tempem.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

M. K.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Odpowiedzialności z art. 177 § 1 k.k. podlega ten, kto naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia powodujące naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia na czas powyżej 7 dni. Elementem pierwotnie warunkującym popełnienie powyższego czynu jest naruszenie zasady bądź zasad bezpieczeństwa w ruchu, które określają warunki tego bezpieczeństwa i stanowią konkretyzację ogólnych zasad ostrożności w zakresie ruchu lądowego, wodnego i powietrznego. Przestępstwo spowodowania wypadku komunikacyjnego ma charakter skutkowy, konieczne więc jest ustalenie, że pomiędzy stwierdzonym naruszeniem zasad bezpieczeństwa w ruchu a zaistniałym wypadkiem zachodzi związek przyczynowy. Związek ten nie może być rozumiany jako jedynie czasowe lub miejscowe następstwo wydarzeń, ale jako powiązanie wypadku drogowego, z poprzedzającym go naruszeniem przez oskarżonego przepisów o ruchu drogowym (wyrok SN z dnia 04.11.1998 r., sygn. V KKN 303/97).

Odnosząc powyższe do rozpoznawanej sprawy, w świetle zgromadzonych dowodów, sprawstwo i wina oskarżonego nie budziły wątpliwości. Bezspornym jest, że w dniu 15 czerwca 2021 roku kierując samochodem ciężarowym m-ki F. (...) o nr rej. (...), oskarżony nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu, w ten sposób, że nie zachował szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewru cofania. Na skutek tego zachowania potrącił H. L., która odniosła obrażenia ciała w postaci złamania górnej gałęzi kości łonowej prawej, stłuczenia klatki piersiowej oraz stłuczenia prawego łokcia z otarciem naskórka, co skutkowało naruszeniem czynności narządu ciała lub rozstrojem zdrowia na czas powyżej dni 7.

Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że oskarżony, w myśl art. 23 ust. 1 pkt 3) Ustawy Prawo o ruchu drogowym, wykonując samochodem manewr cofania winien był zachować szczególną ostrożność, tym większą i wymaganą jeśli zważyć, że z uwagi na konstrukcję pojazdu i wykonywany manewr nie miał on możliwości obserwacji tego, co dzieje się za pojazdem, w kierunku jego ruchu. W tych okolicznościach winien był przybrać sobie inną osobę by manewr wykonać i być z tą osobą w takim kontakcie, by mogła go ona ostrzec gdyby na torze ruchu pojawiła się przeszkoda, w tym przede wszystkim pieszy. Oskarżony, co wynika niespornie ze wszystkich dowodów nie przybrał sobie do pomocy takiej osoby.

Tak więc oskarżony nie zachował należytej ostrożności wykonując manewr cofania przy braku możliwości obserwacji swojego kierunku ruchu. Należy także podkreślić, iż jak wynika z zeznań pokrzywdzonej, jako osoba w podeszłym wieku nie znalazła się za pojazdem oskarżonego wskutek zdarzenia nagłego. Pokrzywdzona poruszała się w normalnym, adekwatnym dla swego wiegku tempie, co nie utrudniało kierującemu pojazdu jej dostrzeżenia.

Bez wątpienia zatem nie zachowując ostrożności wymaganej w istniejącej sytuacji, M. K. nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Oczywistym jest, że gdyby dochował należytej staranności, nie doszłoby do wypadku, a pokrzywdzona nie doznałaby obrażeń skutkujących naruszeniem czynności narządu ciała na okres przekraczający 7 dni.

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

I

M. K.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

W myśl przepisu art. 66 § 1 i 2 k.k. sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Warunkowego umorzenia nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą przekraczająca 5 lat pozbawienia wolności.

Art. 66 § 1 k.k. pozwala na warunkowe umorzenie postępowania, jeżeli spełnione zostaną wszystkie, szczegółowo określone w tym przepisie przesłanki związane z czynem oraz z osobą sprawcy, uzasadniające wobec niego pozytywną prognozę kryminologiczną (zob. wyrok SN z dnia 20 lutego 2014 roku, III KK 339/13).

Warunkowe umorzenie jest szczególnym środkiem odpowiedzialności karnej, polegającym na poddaniu próbie sprawcy przestępstwa, co zakłada stwierdzenie jego popełnienia, a więc i winy sprawcy. Instytucja ta w większym stopniu sprzyja likwidacji konfliktu wywołanego przestępstwem i znajduje zastosowanie tam, gdzie nie ma potrzeby - ze względu na cele kary - jej wymierzenia, a nawet kontynuowania postępowania karnego i doprowadzania do wyroku skazującego.

W pierwszej kolejności stwierdzić należało, że wobec oskarżonego M. K. spełnione zostały przesłanki formalne do warunkowego umorzenia postępowania. Oskarżony nie był dotychczas karany sądownie (k. 80), a przypisane jemu przestępstwo zagrożone było karą pozbawienia wolności do lat 3.

Okoliczności popełnienia czynu nie budziły wątpliwości sądu. Czyn oskarżonego nie cechował się również znacznym stopniem społecznej szkodliwości, ani znaczną winą.

Uznając, że stopień społecznej szkodliwości czynu nie był znaczny Sąd miał na względzie to, że oskarżony naruszył swoim zachowaniem dobro chronione prawem, jakim są zdrowie człowieka oraz zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Okoliczności i sposób popełnienia czynu nie były jednak wyjątkowe, oskarżony był trzeźwy. Do zdarzenia będącego przedmiotem rozpoznawanej sprawy doszło na skutek naruszenia przez oskarżonego reguł wyrażonych w art. 23 ust. 1 pkt 3) Ustawy Prawo o ruchu drogowym, poprzez niezachowanie szczególnej ostrożności, przy cofaniu, w następstwie czego pokrzywdzona doznała obrażeń w postaci naruszenia narządu ciała na okres powyżej 7 dni. Stopień naruszenia tychże reguł nie był znaczny, bowiem oskarżony ruszał z miejsca, a więc prędkość pojazdu nie mogła być duża. Charakter urazu oraz obrażeń, jakich doznała pokrzywdzona były bolesne i wiązały się z długotrwałym procesem leczenia, na który wpływ miał również wiek pokrzywdzonej. Sama zaś hospitalizacja nie była długa i wiązała się z jednym pobytem w szpitalu (od 15 czerwca 2021 r. do 18 czerwca 2021 r.). Pokrzywdzona w pewnym stopniu utraciła sprawność sprzed wypadku, bowiem na skutek obrażeń musi poruszać się za pomocą chodzika rehabilitacyjnego. Brak jednocześnie podstaw do przyjęcia po stronie oskarżonego szczególnej motywacji, zwłaszcza że oskarżony przekonany był, że nikt nie znajduje się za pojazdem. Uwzględniając powyższe należało przyjąć, że stopień społecznej szkodliwości czynu nie był znaczny.

Stopień zawinienia oskarżonego w kontekście powyższych okoliczności także nie był znaczny.

Na korzyść oskarżonego przemawiał fakt, że w dniu zdarzenia był trzeźwy, przyznał się do winy. Wyraził także skruchę i żal oraz zapewniał, iż od dnia wypadku zachowuje należytą ostrożność kierując pojazdem.

Właściwości i warunki osobiste oskarżonego oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. M. K. nie był dotąd karany nie tylko za przestępstwo umyślne, ale za żadne przestępstwo. Oskarżony pracuje jako kierowca w agencji artystycznej, osiąga z tego tytułu dochody, prowadzi ustabilizowany tryb życia. Właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Orzeczenie wobec oskarżonego środka probacyjnego w postaci warunkowego umorzenia postępowania będzie dla niego wystarczającą nauczką za popełniony przez niego czyn i odniesie pożądany skutek w postaci zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

Mając na względzie okoliczności czynu, w ocenie Sądu okres 1 roku próby będzie wystarczający do weryfikacji postawionej wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej.

Gdyby ta okazała się być błędna postępowanie karne w niniejszej sprawie będzie mogło zostać podjęte na podstawie art. 68 k.k.

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. K.

II

I

Zgodnie z art. 67 § 3 kk umarzając warunkowo postępowanie karne, sąd nakłada na sprawcę obowiązek naprawienia szkody w całości albo w części, a w miarę możliwości również obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę albo zamiast tych obowiązków orzeka nawiązkę.

Orzekając nawiązkę na rzecz H. L. Sąd miał na względzie to, że na skutek wypadku pokrzywdzona utraciła w pewnym stopniu sprawność sprzed wypadku. Przed zdarzeniem z dnia 15 czerwca 2021 roku, pokrzywdzona była sprawna, poruszała się samodzielnie. Na skutek wypadku, do pomocy w chodzeniu musi korzystać z chodzika rehabilitacyjnego.

Z uwagi na odniesione obrażenia pokrzywdzona potrzebowała opieki osób trzecich.

Stąd zasadzając nawiązkę w kwocie 5.000 zł Sąd uwzględnił straty materialne, doznane cierpienia, ból fizyczny, powstałe ograniczenia w poruszaniu się, czas trwania procesu leczenia mającego doprowadzić uszkodzoną kość łonową do zrośnięcia. W świetle dokumentacji medycznej nie budzi wątpliwości, że pokrzywdzona w wyniku zdarzenia długo była wyłączona z normalnej aktywności, a jej samodzielność, w tym możliwość zaspokajania podstawowych potrzeb została znacznie ograniczona.

Orzeczone kwota nawiązki musi być realna i stanowić swego rodzaju „odpłatę” za krzywdy wyrządzone czynem zabronionym. Nie może to być suma symboliczna, ani też nadmierna. Należy ją również odnieść do innych, wymiernych wartości, jak np. średnie wynagrodzenie miesięczne w gospodarce narodowej.

Orzeczona nawiązka kształtuje się na poziomie jednego takiego miesięcznego wynagrodzenia. Wskazać bowiem należy, że precyzyjne wyliczenie szkody w dowodowym stanie sprawy nie było możliwe.

Orzeczona nawiązka spełni swoją dwojaką rolę. Po pierwsze będzie kompensować wyrządzoną przestępstwem szkodę, po drugie spełni rolę w zakresie probacji, w szczególności w obliczu warunkowego umorzenia postępowania będzie rzeczywistą i realną dolegliwością za popełnienie zarzucanego mu czynu, spełni funkcję wychowawczą i represyjną wobec oskarżonego, uświadamiając mu, iż nieostrożność na drodze niesie za sobą realne konsekwencje o charakterze prawnym i finansowym, jak również pozwoli zweryfikować postawioną wobec niego prognozę kryminologiczną.

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Na podstawie art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk w zw. z art. 629 kpk oraz art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem opłaty oraz kwotę 70 zł tytułem zwrotu wydatków.

1.Podpis

sędzia Justyna Koska-Janusz