Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt : II C 1441/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 7 listopada 2018 roku T. W. wniósł o zasądzenie od (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 95.600 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 11.644 złotych tytułem odszkodowania za zwiększone potrzeby związane z koniecznością zakupu środków farmakologicznych(450 zł), odbywaniem konsultacji lekarskich (psychiatrycznych 220 zł, laryngologicznych 78 zł, neurologicznych 810 zł, ortopedycznych 1070 zł), badań (RM 719 zł), zabiegów rehabilitacyjnych ( 4.380 zł), dojazdów ( 840 zł), sprawowaniem opieki przez osoby trzecie (5.715 zł), jak również z brakiem zdolności do wykonywania pracy zarobkowej w okresie od września 2016 roku do 31 maja 2018 roku (500 zł utracona premia) – w przypadku kwot z obu tytułów wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 26 lipca 2018 roku do dnia zapłaty. Jako źródło szkody powód wskazał na wypadek komunikacyjny z dnia 8 września 2016 roku, którego sprawca był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych, jak również o ustalenie odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości w wyniku tego samego zdarzenia.

(pozew : k. 3 – 19)

W odpowiedzi na pozew (...) S.A. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany wskazał, że przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego na rzecz powoda została przyznana kwota 4.400 złotych tytułem zadośćuczynienia, kwota 2.638 złotych tytułem zwrotu kosztów leczenia oraz kwota 500 złotych tytułem zwrotu kosztów dojazdów. Zdaniem pozwanego wypłacona na rzecz powoda kwota tytułem zadośćuczynienia wyczerpuje jego roszczenie w tym zakresie. Ponadto pozwany zakwestionował roszczenie odszkodowawcze powoda co do wysokości. Wskazał przy tym, że powód nie udowodnił zasadności oraz wysokości owego roszczenia, ponad kwotę dotychczas wypłaconą przez pozwanego.

(odpowiedź na pozew : k. 135-136)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 8 września 2016 roku powód, podczas wykonywania obowiązków służbowych, uczestniczył w wypadku komunikacyjnym. Miał on miejsce w Ł. na ulicy (...), w okolicach Alei (...). T. W. był wówczas kierowcą nieoznakowanego radiowozu marki K. S.. Jadący tym pojazdem funkcjonariusze mieli zapięte pasy bezpieczeństwa. W toku interwencji (pościgu za osobą podejrzaną o popełnienie przestępstwa) w samochód, którym poruszał się powód, uderzył samochód marki F. (...) kierowany przez osobę podejmującą próbę ucieczki. W chwili zdarzenia prędkość pojazdu kierowanego przez powoda wynosiła 50 – 60 km/h. Przyczyną wypadku było to, że kierowca samochodu F. (...) z niewiadomych przyczyn stracił panowanie nad pojazdem, wpadł na betonowe ogrodzenie, po czym uderzył w auto kierowane przez powoda. Posiadacz samochodu F. (...) był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A..

(dowód : zeznania M. M. : e-protokół – 00:04:03, k. 181v ; 00:09:51, k. 181v

zeznania K. M. : e-protokół – 00:13:57, k. 182

zeznania B. M. : e-protokół – 00:22:26, 00:23:59, 00:26:27, k. 182v.

informacja z Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego : k. 21)

W dniach 13 września 2016 roku – 9 listopada 2016 roku komisja powypadkowa przy Komendzie Wojewódzkiej Policji w Ł. dokonała ustaleń i sporządziła protokół powypadkowy, w którym wskazano na okoliczności i przyczyny zdarzenie uznanego za wypadek podczas wykonywania obowiązków służbowych. (dowód : protokół powypadkowy : k. 42-43)

Po wypadku, na miejscu zdarzenia, powód wyszedł z auta sam trzymając się za kolano. Narzekał na ból kolana oraz mówił, że kręci mu się w głowie. Ratownicy medyczni założyli powodowi kołnierz ortopedyczny. Powód z miejsca wypadku został przewieziony do SPZOZ (...) Szpitala (...) w Ł. (...) Kliniki (...). W rozpoznaniu wskazano : wstrząśnienie mózgu, uraz odcinka szyjnego kręgosłupa, stłuczenie prawego kolana oraz podejrzenie naczyniaka w masie bocznej kręgu szczytowego po stronie lewej. W trakcie pobytu w szpitalu miała miejsce konsultacja neurologiczna. W jej wyniku powodowi zalecono dalsze leczenie i diagnostykę w poradni neurologicznej, dwa tygodnie odpoczynku, noszenie kołnierza ortopedycznego oraz przyjmowanie Pyralginy. Wykonano także badanie USG jamy brzusznej, które nie wykazało zmian. Powód zakończył hospitalizację w tej jednostce w dniu 10 września 2016 roku.

(dowód : zeznania M. M. : e-protokół – 00:07:41, k. 181v

zeznania K. M. : e-protokół – 00:17:52, k. 182

dokumentacja medyczna : k. 22-39)

Z powodu bólów stawu kolanowego, powód został skierowany w dniu 20 września 2016 roku na badanie MR kolana prawego. Badanie to wykonano 3 października 2016 roku. Ujawniło ono ogniskowe uszkodzenie części kości rzepki.

(dowód : skierowanie do pracowni diagnostycznej i wynik badania MR kolana prawego : k. 40-41)

Powód do chwili zgłoszenia szkody odbył dwie wizyty u lekarza laryngologa z powodu odczuwania szumu w uszach – w dniu 20 września 2016 roku i w dniu 31 października 2017 roku. Od dnia 14 września 2016 roku powód pozostaje pod opieką lekarza neurologa. W okresie od dnia 10 stycznia 2018 roku odbył 9 wizyt ( po 90 zł każda). Skarży się przy tym na utrzymujące się bóle głowy i odcinka szyjnego kręgosłupa. W związku z bólem kolana powód był konsultowany przez specjalistę ortopedę – traumatologa ( łączny koszt wizyt 1070 zł). Podczas wizyty w dniu 10 października 2016 roku stwierdzono, że uszkodzeniu uległo kolano prawe, zaś jego stan wskazuje na konieczność przeprowadzenia rewizyjnej artroskopii. Ponadto powód był konsultowany w zakresie ortopedycznym dwukrotnie w przychodni w Ł.. Stwierdzono wówczas występowanie bólu uciskowego okolic kolana prawego oraz piszczeli i pozastawowej torbieli. Powodowi zalecono badanie MR( dwa badania 719 zł). Po zdarzeniu z dnia 8 września 2016 roku powód był konsultowany przez lekarza psychiatrę ( 220 zł). Od października 2016 roku powód cyklicznie korzystał z zabiegów fizjoterapeutycznych z powodu utrzymujących się bólów odcinka szyjnego kręgosłupa i drętwienia kończyn górnych ( łącznie koszt rehabilitacji 4.380 zł).

(dowód : historia zdrowia i choroby z poradni laryngologa, neurologa oraz chirurga ortopedy – traumatologa : k. 44-55

opis badania MR z dnia 18 listopada 2017 roku : k. 56

zaświadczenie wydane przez fizjoterapeutę z dnia 10 listopada 2016 roku : k. 57, rachunki za prywatne konsultacje medyczne i zabiegi k. 71 i następne)

Przed wypadkiem z dnia 8 września 2016 roku powód korzystał z pomocy lekarza ortopedy. W roku 2013 oraz w roku 2014 przeprowadzono u niego zabieg artroskopii prawego stawu kolanowego. Po przeprowadzeniu drugiego z zabiegów powód poddał się badaniom, które wykazały, że łąkotka kolana prawego jest stabilna. Leczył się również z powodu przepukliny okołopępkowej.

(dowód : historia choroby z poradni ortopedycznej za okres 16 października 2012 roku – 27 listopada 2014 roku : k. 63-67

karta informacyjna leczenia w trybie jednodniowym z dnia 4 czerwca 2013 roku : k. 68

karta informacyjna leczenia operacyjnego w okresie 27 – 28 czerwca 2014 roku : k. 69

opis badania MR z dnia 2 grudnia 2014 roku : k. 70

dokumentacja medyczna powoda : k. 195-197, 198-199, 200-225, 227-228, 234-235)

Z punktu widzenia biegłego z zakresu medycyny sądowej skutkiem kolizji z dnia 8 września 2016 roku u powoda były : pourazowe zawroty i bóle głowy – niedające się zweryfikować ze względu na ich subiektywny charakter, uraz kręgosłupa szyjnego z następowym zespołem bólowym objawiającym się okresowym ograniczeniem ruchomości szyi, wzmożeniem napięcia mięśni karku i drętwieniem rąk, uraz kolana prawego z uszkodzeniem chrząstki rzepki. Skutkiem zdarzenia nie był naczyniak w masie bocznej kręgu szczytowego po stronie lewej ponieważ jest to z reguły zmiana o charakterze wrodzonym ani przepuklina pępkowa. Przepuklina miała charakter nawrotowy, była leczona już przed wypadkiem.

(dowód : opinia biegłego z zakresu medycyny sądowej : k. 236 – 244)

Z punktu widzenia biegłego z zakresu laryngologii pierwsza konsultacja laryngologiczna (w dniu 20 września 2016 roku) była uzasadniona, zaś druga nie była związana przyczynowo ze skutkami wypadku z dnia 8 września 2016 roku. Po pierwszej wizycie powodowi zalecono lek Betaserc. Koszt jednego opakowania tego leku wynosi 56,31 złotych, brak jest jednak danych dotyczących przyjmowania tego leku przez powoda. Z perspektywy laryngologicznej u powoda stwierdzono niewielki niedosłuch wysokotonowy w lewym uchu. Może to skutkować szumem usznym w tym uchu. Przyczyna niedosłuchu u powoda nie została ustalona. U powoda nie wystąpił uszczerbek na zdrowiu z tytułu osłabienia ostrości słuchu. Powód nie doznał pourazowego wstrząśnienia błędnika. Zgłaszane przez niego subiektywne zawroty głowy są prawdopodobnie pochodzenia szyjnego związane z wielopoziomową dyskopatią w odcinku szyjnym kręgosłupa. Z punktu widzenia laryngologicznego powód wymaga okresowej kontroli w poradni audiologicznej w celu monitorowania stanu słuchu. Brak jest podstaw do uznania związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy zgłaszanymi przez powoda dolegliwościami w postaci szumu usznego oraz niewielkiego niedosłuchu a wypadkiem drogowym z dnia 8 września 2016 roku.

(dowód : opinia biegłego z zakresu laryngologii wraz z opinią uzupełniającą : k. 281 – 286 i 414 – 416)

Z punktu widzenia ortopedy w wyniku wypadku z dnia 8 września 2016 roku powód doznał urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego oraz stłuczenia prawego stawu kolanowego. W zakresie prawego kolana uraz spowodował dodatkowe uszkodzenia wewnątrzstawowe pod postacią możliwego nawrotowego uszkodzenia rogu tylnego łąkotki przyśrodkowej oraz uszkodzenia chrząstki rzepki. Wypadek nie spowodował trwałych uszkodzeń w obrębie kręgosłupa szyjnego. Trudno jednak przewidzieć, jak będzie przebiegał proces zwyrodnieniowy w kręgosłupie szyjnym i nie można wykluczyć wpływu przedmiotowego wypadku na nasilenie dolegliwości w tym zakresie. Uraz kolana prawego może mieć wpływ na postęp zmian zwyrodnieniowych w prawym kolanie. Aktualnie powód nie wymaga leczenia rehabilitacyjnego. W miarę rozwoju zmian zwyrodnieniowych w stawie kolanowym i narastania dolegliwości bólowych w przyszłości mogą zaistnieć wskazania do stosowania dodatkowych zabiegów fizjoterapeutycznych. Obecność naczyniaka w masie bocznej kręgu szczytowego nie ma związku z wypadkiem. Cierpienia powoda były dość znaczne w okresie pierwszego miesiąca po wypadku. Aktualnie u powoda mają miejsce przetrwałe dolegliwości bólowe w obrębie prawego stawu kolanowego. Powód w okresie pierwszego miesiąca po wypadku wymagał pomocy innych osób w podstawowych czynnościach życia codziennego w wymiarze około 2 godzin dziennie. Po tym czasie nie wymagał pomocy. Z perspektywy ortopedycznej powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5% ( pkt 156 a). W kosztach leczenia ortopedycznego można uwzględnić (po okazaniu rachunku) opłaty związane z zakupem preparatu kwasu hialuronowego podanego do prawego stawu kolanowego – około 1.000 złotych. Biegły nie ocenia jako niezbędne korzystanie przez powoda z dodatkowych odpłatnych konsultacji ortopedycznych.

(dowód : opinia biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii wraz z opinią uzupełniającą : k. 329 – 333 i 418 – 419)

Z punktu widzenia fizjoterapeuty urazy głowy i kręgosłupa (zwłaszcza jego odcinka szyjnego) należą do jednych z częściej występujących urazów na skutek wypadków komunikacyjnych. Tego rodzaju urazy mogą nieść za sobą szereg następstw, do których można zaliczyć przede wszystkim : bóle i zawroty głowy, zaburzenia czucia w obrębie jednej lub obu kończyn górnych (o charakterze mrowienia lub drętwienia), osłabienie siły mięśniowej w obrębie jednej lub obu kończyn górnych oraz ograniczenie ruchomości przede wszystkim szyjnego odcinka kręgosłupa. Urazy stawu kolanowego są najczęstszymi urazami w obrębie kończyn dolnych. Ich następstwa mogą prowadzić do wcześniejszego rozwoju zmian zwyrodnieniowych stawu. Powód wymagał leczenia i rehabilitacji w zakresie poprawy funkcji odcinka szyjnego kręgosłupa oraz prawego stawu kolanowego. Cierpienia fizyczne, jakich doznał powód na skutek wypadku obejmują przede wszystkim dolegliwości bólowe głowy, odcinka szyjnego kręgosłupa i prawego stawu kolanowego. Występują one w dalszym ciągu, o zmiennym poziomie natężenia. Z perspektywy rehabilitanta poniesione przez powoda po wypadku wydatki na leczenie i rehabilitację były zasadne. Aktualnie zakresy ruchomości stawów obwodowych kończyn dolnych (w tym stawów kolanowych) odpowiadają normom dla grupy wiekowej powoda. Rokowania co do stanu zdrowia powoda obecnie są pomyślne.

(dowód : opinia biegłego z zakresu rehabilitacji wraz z opinią uzupełniającą : k. 309 – 315 i 395 – 397)

Z punktu widzenia neurologa powód cierpi na pourazowe bóle głowy, będące wyrazem utrwalonej nerwicy pourazowej po przebyciu urazu czaszki, połączonego ze wstrząśnieniem mózgu. Obecne u powoda zmiany zwyrodnieniowe mają charakter zmian dyskowo – wytwórczych w odcinku szyjnym kręgosłupa i nie są one związane z przebytym w dniu 8 września 2016 roku wypadkiem. U powoda stwierdzono zaawansowane zmiany dyskowo – wytwórcze z cechami dehydratacji krążków, co wskazuje na długotrwałość procesu powstawania zmian zwyrodnieniowych. Drętwienie palców u rąk może być związane ze zmianami w odcinku szyjnym kręgosłupa. Uszczerbek na zdrowiu, jaki wystąpił u powoda w wyniku wypadku, z punktu widzenia neurologicznego wynosi 5% ( pkt 10a).

(dowód : opinia biegłego z zakresu neurologii : k. 356 – 359)

Z punktu widzenia neurochirurgicznego następstwem wypadku komunikacyjnego u powoda są : przewlekły zespół bólowy głowy i kręgosłupa szyjnego. Powód w zakresie układu nerwowego, przed urazem w dniu 8 września 2016 roku, był osobą zdrową. W wyniku wypadku doznał zaś urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu i typowego urazu kręgosłupa szyjnego określanego jako „smagnięcie biczem” w stopniu drugim, powodującego dolegliwości podmiotowe w postaci bólu, sztywności bądź wrażliwości szyi, ale i objawy przedmiotowe w postaci zmniejszonego zakresu ruchu oraz tkliwości uciskowej przy badaniu. W takich wypadkach wskazana jest fizykoterapia i przeprowadzenie badań radiologicznych. Wskazany powyżej uraz polega na tym, że na skutek nagłego ruchu głową przy zderzeniu, kręgosłup szyjny wykonał gwałtowny ruch w stronę uderzenia i zaraz potem w przeciwną. Przy niezbyt znacznej sile, gdy nie dochodzi do złamań kręgów, wyładowuje się ona na aparacie mięśniowo – więzadłowym kręgosłupa szyjnego. Uraz taki jest określany także jako uraz przyspieszeniowo – opóźnieniowy i jest definiowany jako uszkodzenie kręgosłupa szyjnego spowodowane siłami wywołującymi nagłe przyspieszenie lub opóźnienie ruchu szyi i głowy w stosunku do klatki piersiowej, powstające zwykle w wyniku urazu komunikacyjnego. Postępowanie w takich wypadkach polega na czasowym odciążeniu kręgosłupa szyjnego przez stosowanie kołnierza ortopedycznego, a następnie zaleca się zabiegi fizyko – rehabilitacyjne. Po kilku tygodniach wskazane jest wykonanie zdjęć RTG czynnościowych, aby ocenić wzajemną stabilność kręgów szyjnych. W przypadku utrzymujących się dolegliwości z promieniowaniem bólu do kończyn górnych wskazane jest wykonywanie badania NMR kręgosłupa szyjnego. Wykonane u powoda, w ramach leczenia ambulatoryjnego w poradni neurologicznej, badanie MRI kręgosłupa szyjnego ujawniło niewielkie zmiany dyskopatyczne, które nie mają charakteru pourazowego. Z perspektywy neurochirurgicznej uszczerbek na zdrowiu, jaki wystąpił u powoda w wyniku wypadku, wynosi 10% ( 5% pkt 10a, 5 % pkt 94 a).

(dowód : opinia biegłego z zakresu neurochirurgii wraz z opinią uzupełniającą : k. 421 – 425 i 483 – 486)

Z punktu widzenia psychiatry, u powoda w związku z wypadkiem z dnia 8 września 2016 roku, rozwinęła się prawidłowa reakcja afektywna, nie przekraczająca zdolności adaptacyjnych. Powód obecnie jest osobą prawidłowo zaadaptowaną psychicznie. Nie ujawnia zaburzeń ani choroby psychicznej. Rokowania co do stanu zdrowia psychicznego powoda należy ocenić jako dobre. Zakres cierpienia psychicznego powoda był umiarkowany przez okres czterech pierwszych miesięcy, a następnie stopniowo malał. Powód nie podjął systematycznego leczenia psychiatrycznego i nie stosował farmakoterapii. Nie poniósł związanych z tym kosztów. Z powodu następstw wypadku na zdrowiu psychicznym nie wymagał opieki ze strony innych osób. U powoda nie stwierdza się zaburzeń nerwicowych, pozostających w związku przyczynowo – skutkowym z wypadkiem z dnia 8 września 2016 roku. Brak podstaw do stwierdzenia uszczerbku na zdrowiu w tym zakresie.

(dowód : opinia biegłego z zakresu psychiatrii : k. 443-462)

W chwili wypadku powód miał 32 lata. Obecnie odczuwa dolegliwości w postaci bólu i zawrotów głowy, bólów kręgosłupa i kolana, drętwienia rąk. Nie może dźwigać i dlatego część obowiązków domowych przejął jego ojciec. Przed wypadkiem powód trenował, chodził na siłownię, biegał, pływał, jeździł na rowerze. Obecnie nie może uprawiać sportów, jak również zajmować się synem w takim zakresie, jak dotychczas (np. jeździć wraz z nim na rowerze). Obawia się, że nie sprosta testom sprawnościowym wykonywanym na potrzeby pracy w Policji, co ogranicza możliwości awansowe. Powód po wypadku stał się osobą nerwową, co wpłynęło na jego relacje z rodziną. Unika jazdy samochodem, jego kontakty z przyjaciółmi uległy osłabieniu – rzadko wychodzi z domu, nie spędza już czasu tak aktywnie, jak kiedyś. Po wypadku powodowi w dużej mierze pomagali jego rodzice oraz żona, którzy przejęli część jego obowiązków i zawozili go na badania. W badaniu przeprowadzonym metodą rezonansu magnetycznego z dnia 15 listopada 2020 roku rozpoznano u powoda dyskopatię odcinka szyjnego kręgosłupa.

(dowód : zeznania H. W. : e-protokół – 00:23:09 – 00:25:08, k. 149 ; 00:27:39 – 00:30:27, k. 149v

zeznania W. W. : e-protokół – 00:32:52 – 00:39:20, k. 149v - 150

zeznania A. M. : e-protokół – 00:42:58 – 00:49:13, k. 150 – 150v

zeznania T. G. : e-protokół – 00:51:05 – 00:55:07, k. 150v

opis badania RM : k. 261, zeznania powoda k. 504)

Dnia 4 grudnia 2017 roku komisja lekarska podległa Ministrowi właściwemu do spraw wewnętrznych w Ł. wydała orzeczenie, w którym ustalono, że na skutek wypadku z dnia 8 września 2016 roku powód doznał pourazowych bólów głowy, przebył uraz kolana prawego po dwukrotnej artroskopii z ubytkiem masy mięśniowej głowy przyśrodkowej mięśnia czworogłowego uda prawego i miernie dodatnimi testami łąkotkowymi dla łąkotki przyśrodkowej. Ponadto przebył uraz kręgosłupa szyjnego – bez dalszych następstw. Orzeczenie to zostało utrzymane w mocy orzeczeniem z dnia 9 lutego 2018 roku, wydanym na skutek odwołania powoda.

(dowód : orzeczenia komisji lekarskich : k. 58-61)

Decyzją z dnia 28 lutego 2018 roku Komendant Wojewódzki Policji w Ł. zdecydował o przyznaniu na rzecz powoda jednorazowego odszkodowania w kwocie 8.095 złotych.

(dowód : decyzja o przyznaniu odszkodowania : k. 62)

Powód po wypadku z dnia 8 września 2016 roku przebywał na zwolnieniu lekarskim od dnia 8 września 2016 roku do dnia 14 grudnia 2016 roku. Po tym czasie wrócił do pracy na to samo stanowisko, które zajmował przed wypadkiem. Przeszedł pozytywnie testy sprawnościowe. Nie przechodził okresowych testów psychologicznych.

(dowód : bezsporne)

Wydatki związane z konsultacjami psychiatrycznymi, w okresie od września 2016 roku do końca maja 2018 roku, wyniosły 220 złotych.

(dowód : faktura VAT nr (...) : k. 71)

Koszt konsultacji laryngologicznej przeprowadzonej u powoda w dniu 20 września 2016 roku wyniósł 39 złotych.

(dowód : faktura VAT nr (...) : k. 72)

Wydatki związane z konsultacjami neurologicznymi, w okresie od września 2016 roku do końca maja 2018 roku, wyniosły 810 złotych.

(dowód : faktura VAT nr (...) : k. 73

faktura VAT nr (...) : k. 74

faktura VAT nr (...) : k. 75

faktura VAT nr (...) : k. 76

faktura VAT nr (...) : k. 77

faktura VAT nr (...) : k. 78

faktura VAT nr (...) : k. 79

faktura VAT nr (...) : k. 80

faktura VAT nr (...) : k. 81)

Wydatki związane z konsultacjami ortopedycznymi, w okresie od września 2016 roku do końca maja 2018 roku, wyniosły 1.070 złotych.

(dowód : faktura VAT nr (...) : k. 82

faktura VAT nr (...) : k. 83

faktura VAT nr (...) : k. 84

faktura VAT nr (...) : k. 85

faktura VAT nr (...) : k. 86)

Koszty badania metodą rezonansu magnetycznego w okresie od września 2016 roku do końca maja 2018 roku wyniosły 719 złotych.

(dowód : faktura VAT nr (...) : k. 87

faktura VAT nr (...) : k. 88)

Koszt zabiegów rehabilitacyjnych, w okresie od września 2016 roku do końca maja 2018 roku, wyniósł 4.380 złotych.

(dowód : faktura VAT nr (...) : k. 89

faktura VAT z dnia 30 listopada 2017 roku : k. 90

faktura VAT z dnia 29 grudnia 2017 roku : k. 91

faktura VAT nr (...) z dnia 29 stycznia 2018 roku : k. 92

faktura VAT nr (...) z dnia 28 lutego 2018 roku : k. 93

faktura VAT nr (...) : k. 94

faktura VAT nr (...) : k. 95)

Wysokość wynagrodzenia pielęgniarki ustalona na podstawie cennika (...) Komitetu Pomocy (...) wynosiła od września do końca grudnia 2016 roku – 11 złotych za godzinę opieki i 22 zł w dni wolne od pracy.

(dowód : zaświadczenie z (...) Komitetu Pomocy (...) z dnia 29 stycznia 2018 roku : k. 96)

Pismem z dnia 18 czerwca 2018 roku powód zgłosił szkodę do ubezpieczyciela domagając się zapłaty kwot : 100.000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz 14.782 złotych tytułem odszkodowania. Dnia 25 czerwca 2018 roku pozwany poinformował o otrzymaniu zgłoszenia szkody. Pismem z dnia 13 lipca 2018 roku pozwany poinformował o przyznaniu na rzecz powoda kwoty 4.400 złotych tytułem zadośćuczynienia, kwoty 2.638 złotych tytułem odszkodowania pokrywającego koszty leczenia oraz kwoty 500 złotych z tytułu odszkodowania pokrywającego koszty przejazdów. Ustawowy 30 – dniowy termin do naprawy szkody przez ubezpieczyciela upłynął w dniu 25 lipca 2018 roku.

(dowód : zgłoszenie szkody z dnia 18 czerwca 2018 roku : k. 97-107

pisma ubezpieczyciela z dnia 25 czerwca 2018 roku, 27 czerwca 2018 roku, 13 lipca 2018 roku oraz z dnia 31 lipca 2018 roku : k. 108-116)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w pierwszej kolejności na podstawie powołanych powyżej dowodów z dokumentów, pozostałych dokumentów dołączonych do akt sprawy, a stanowiących dowody na podstawie art. 2432 k.p.c., zeznań świadków w osobach - H. W., W. W., A. M., T. G., M. M., K. M. oraz B. M., jak również na podstawie dowodów z opinii biegłych lekarzy – z zakresu medycyny sądowej, laryngologa, ortopedy i traumatologa, neurologa, neurochirurga, psychiatry oraz biegłego z zakresu rehabilitacji. Strony nie kwestionowały wartości dowodowej przedłożonych w sprawie dokumentów, jak również Sąd nie dostrzegł podstaw do ich negowania. Ponadto Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadków, albowiem zeznania te były spójne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie – z dowodami z dokumentów, jak również z treścią zeznań pozostałych świadków. Sąd uznał także, że sporządzone w toku postępowania opinie biegłych, w tym opinie uzupełniające, w całości zasługują na uwzględnienie. Opinie te Sąd ocenił mając na uwadze kryteria wskazane w art. 233 § 1 k.p.c. i uznał je za w pełni rzetelne i przydatne dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Biegli zastosowali bowiem przy sporządzaniu opinii właściwe i zgodne z aktualnymi zasadami wiedzy medycznej metody, jak również udzielili jasnych odpowiedzi na wszystkie pytania zadane im przez Sąd. Zgłaszane przez strony wątpliwości i zastrzeżenia do wniosków opinii zostały wyjaśnione przez biegłych w sposób wyczerpujący w ramach opinii uzupełniających.

Pewne rozbieżności w ocenach poszczególnych biegłych, a dotyczące m.in. kwestii konieczności korzystania przez powoda z opieki innych osób, okoliczności powstania urazu odcinka szyjnego kręgosłupa, jak również zaleceń co do dalszego sposobu leczenia zdaniem Sądu wynikają z tego, iż biegli oceniali stan zdrowia powoda z punktu widzenia różnych, właściwych sobie, specjalności. Nie odbiera to jednak przedmiotowym opiniom waloru wiarygodności. Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności sprawy oraz ogół wydanych opinii należy bowiem uznać, że wnioski przedstawione przez biegłych wzajemnie się uzupełniają i pozwalają Sądowi na całościową ocenę urazów, jakich doznał powód oraz ich związku ze zdarzeniem z dnia 8 września 2016 roku. Wynika z nich, iż powód doznał urazów typowych dla wypadku komunikacyjnego tj. wstrząśnienia mózgu (na co wskazują zgłaszane przez powoda po wypadku dolegliwości oraz niepamięć wsteczna), pourazowych zawrotów i bóli głowy, urazu odcinka szyjnego kręgosłupa typu smagnięcie biczem w wyniku gwałtownego ruchu głową podczas wypadku oraz stłuczenia prawego kolana, które w efekcie pozostaje w związku przyczynowym z odnowieniem się u powoda schorzenia wyleczonego kilka lat wcześniej metodą artroskopii – czego dowodzą przeprowadzone u powoda badania metodą rezonansu magnetycznego przed i po zdarzeniu. Potwierdzeniem takiego stanu rzeczy jest również fakt, że urazy stawu kolanowego są najczęstszymi urazami powypadkowymi w obrębie kończyn dolnych. Skutkiem zdarzenia nie był zaś naczyniak w masie bocznej kręgu szczytowego po stronie lewej ani przepuklina pępkowa. Brak jest również podstaw do uznania związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy zgłaszanymi przez powoda dolegliwościami w postaci szumu usznego oraz niewielkiego niedosłuchu a wypadkiem drogowym z dnia 8 września 2016 roku. Z kolei odnośnie do zmian zwyrodnieniowych u powoda Sąd doszedł do wniosku, że stosownie do treści opinii biegłego z zakresu neurologii mają one charakter zmian dyskowo – wytwórczych i nie są związane z przebytym w dniu 8 września 2016 roku wypadkiem. Niemniej należy zwrócić uwagę na to, że przebyty uraz, może prowadzić do ich szybszego rozwoju, a w efekcie – pogłębienia tego schorzenia. Reasumując, z uwagi na wymienione okoliczności, wskazane powyżej opinie biegłych należało uznać za miarodajne dla poczynienia ustaleń faktycznych stanowiących podstawę rozstrzygnięcia.

Oceniając materiał dowodowy Sąd wziął pod uwagę również treść akt zgromadzonych w sprawie o sygnaturze XVII W 5462/16 z oskarżenia Wydziału Wykroczeń i Przestępstw w Ruchu Drogowym Komendy Miejskiej Policji w Ł. przeciwko B. M. o czyn z art. 92 § 2 k.w. oraz z art. 86 § 1 k.w. Z akt tych jednoznacznie wynika, iż B. M. jest sprawcą zdarzenia drogowego z dnia 8 września 2016 roku, czego dowód stanowi prawomocny wyrok nakazowy z dnia 14 lutego 2017 roku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Powództwo zasługuje w części na uwzględnienie.

Podstawą odpowiedzialności pozwanego zakładu ubezpieczeń jest art. 805 § 1 i 2 k.c., art. 822 § 1 k.c. oraz przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 436 § 1 w zw. z art. 435 § 1 k.c. Zgodnie z art. 34 ust. 1 wskazanej powyżej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Zasada odpowiedzialności pozwanego nie była w niniejszej sprawie sporna, co powoduje, że zasadne jest zaniechanie dalszych rozważań prawnych w tym zakresie.

Sporny w niniejszej sprawie był natomiast zakres krzywd, jakich doznał powód w wyniku wypadku komunikacyjnego, rodzaj poniesionych uszczerbków pozostających w związku przyczynowym z tym zdarzeniem oraz zasadność wynikłych z tego powodu kosztów. Strona pozwana kwestionowała zatem wysokość dochodzonych przez powoda kwot z tytułu zadośćuczynienia, jak również z tytułu odszkodowania.

Przechodząc do żądania zadośćuczynienia należy wskazać, że jego podstawę prawną stanowi art. 445 § 1 k.c., który pozwala Sądowi na przyznanie poszkodowanemu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Ustawodawca nie sprecyzował sposobu ustalania jego wysokości, co prowadzi do konieczności odwołania się w tym zakresie do sędziowskiego uznania. W aktualnym orzecznictwie podkreśla się przede wszystkim, że zadośćuczynienie powinno spełniać rolę kompensacyjną, w związku z czym jego wysokość musi z jednej strony stanowić ekonomicznie odczuwalną wartość, zaś z drugiej – być utrzymana w rozsądnych granicach i nie stanowić źródła bezpodstawnego wzbogacenia powoda.

Określając wysokość zadośćuczynienia w niniejszej sprawie Sąd wziął pod uwagę zakres cierpień tak fizycznych, jak również psychicznych powoda, pozostających w związku z obrażeniami doznanymi w wyniku wypadku z dnia 8 września 2016 roku. W tym miejscu należy zwrócić uwagę na to, że w chwili wypadku powód był człowiekiem młodym (miał tylko 32 lata) i stosunkowo zdrowym. Był również aktywny zawodowo – pracował jako funkcjonariusz Policji. Prawdą jest, iż wcześniej leczył się on z powodu schorzeń ortopedycznych, jak również przepukliny okołopępkowej, niemniej dolegliwości te zostały wyleczone, zaś stan zdrowia powoda był dobry. Powód był również osobą aktywną fizycznie – biegał, regularnie trenował, chodził na basen, jeździł na rowerze. Wiele z tych czynności wykonywał wspólnie ze swoimi przyjaciółmi. Wcześniejsze dolegliwości powoda, z racji ich wyleczenia, nie stanowiły przeszkody dla tego rodzaju aktywności. Po wypadku możliwości fizyczne, przynajmniej przemijająco, powoda zmniejszyły się. Doznał on bowiem typowych dla wypadku komunikacyjnego urazów w obrębie głowy oraz odcinka szyjnego kręgosłupa. Zdarzenie z dnia 8 września 2016 roku spowodowało również odnowienie się urazu kolana prawego, wcześniej leczonego operacyjnie. Od momentu wypadku powód nie może wykonywać wielu czynności związanych z podnoszeniem ciężarów, jak również istotnie zmniejszyła się jego aktywność fizyczna. Tym samym powód doznał cierpień tak fizycznych, jak również psychicznych. Cierpienia fizyczne wiązały się bezpośrednio z powstałymi urazami. Do dziś powód odczuwa bóle i zawroty głowy, jak również dolegliwości ze strony odcinka szyjnego kręgosłupa (przynajmniej zaostrzone dolegliwości związane ze zwyrodnieniami). Dolegliwy jest również uraz kolana, który ogranicza jego sprawność ruchową. W ocenie Sądu powód doznał również cierpień psychicznych, nawet jeśli nie przekroczyły one możliwości adaptacyjnych organizmu. Wypadek komunikacyjny, jako zdarzenie nagłe i gwałtowne, niosące określone konsekwencje, spowodował u powoda szereg negatywnych doznań psychicznych. Powód z racji, iż był wówczas kierowcą samochodu, obwiniał się o to, że w wypadku ucierpiał także jego kolega z pracy. Obecnie nadal odczuwa lęk przed kierowaniem samochodem. Ograniczenia fizyczne u powoda wpłynęły niekorzystnie na jego samopoczucie oraz relacje z rodziną. Powód musiał zrezygnować z niektórych wykonywanych dotychczas czynności, które przejęli na siebie inni członkowie rodziny. Nie mógł spędzać czasu z synem tak aktywnie, jak dotychczas. Bliscy powoda zauważyli, iż w codziennych kontaktach jest on bardziej nerwowy niż wcześniej. Nie bez znaczenia jest w tym zakresie zawód, jaki wykonuje powód. Można się domyślać, iż skoro jest on funkcjonariuszem Policji, to w sposób szczególny zależy mu na zachowaniu sprawności fizycznej. Skutki wypadku z dnia 8 września 2016 roku i doznane w związku z nim obrażenia niewątpliwie zaś przyczyniły się do pogłębienia lęku powoda dotyczącego jego przyszłości zawodowej. Należy przy tym mieć na uwadze, że powód nadal jest osobą młodą, zaś dokumentacja medyczna wskazuje, że już na tym etapie swojego życia pozostaje obarczony schorzeniami. Okoliczności te pozwalają zatem uznać, że powód mógł odczuwać nie tylko negatywne skutki fizyczne wypadku, ale również skutki psychiczne, związane z obawą o swój stan zdrowia w przyszłości.

Jednocześnie Sąd miał jednak na uwadze również i to, że aktualnie rokowania co do stanu zdrowia powoda biegli oceniają jako pomyślne. Powód nie wymaga obecnie opieki ze strony osób trzecich, po kilku miesiącach przebywania na zwolnieniu lekarskim powrócił do pracy na dotychczas zajmowane stanowisko, jak również przeszedł testy sprawnościowe. Tym samym należy dojść do wniosku, że skutki urazu mają charakter stopniowo przemijający. Reakcja psychiatryczna na zaistniałe zdarzenie, z punktu widzenia biegłego, jakkolwiek uzasadniona nie odbiegała jednak od typowej reakcji afektywnej. Powód nie wymaga obecnie konsultacji psychiatrycznych, nie zażywa leków psychiatrycznych, funkcjonuje w sposób samodzielny. W wyniku wypadku doznał uszczerbku na zdrowiu w łącznej wysokości 15%, który to uszczerbek należy ocenić jako umiarkowany. Trzeba przy tym zwrócić uwagę, że zarówno biegły z zakresu neurologii, jak również z zakresu neurochirurgii wskazali na 5% uszczerbku wynikającego z pkt 10a Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku (utrwalone nerwice związane z urazem czaszkowo - mózgowym). Tym samym, z racji powielenia tego uszczerbku w ramach opinii biegłych, Sąd przy ustalaniu łącznej wysokości trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda wziął go pod uwagę tylko raz.

Mając na uwadze powyższe, Sąd stanął na stanowisku, że adekwatne z punktu widzenia rozmiaru doznanej przez powoda krzywdy było by zadośćuczynienie w kwocie łącznej 45.000 złotych. W postępowaniu likwidacyjnym powód z tego tytułu otrzymał od pozwanego kwotę 4.400 złotych. Tym samym żądanie było zasadne co do kwoty 40.600 złotych. Ponieważ Sąd brał jednak także pod uwagę fakt przyznania powodowi wkrótce po zdarzeniu jednorazowego odszkodowania w wysokości ponad 8.000 zł, ostatecznie tytułem zadośćuczynienia zasądzono kwotę 40.000 zł. Świadczenia, o którym mowa nie zalicza się wprost na przysługujące poszkodowanemu od sprawcy bądź ubezpieczyciela odszkodowania, jednak, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, fakt jego wypłaty należy brać pod uwagę. W pozostałym zakresie żądanie zadośćuczynienia podlegało oddaleniu.

Podstawą roszczenia odsetkowego jest art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W przypadku roszczeń o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym, dla ustalenia daty wymagalności istotny jest moment wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia w konkretnej wysokości. W niniejszej sprawie powód zgłosił szkodę pismem z dnia 18 czerwca 2018 roku, zaś zgłoszenie to zostało potwierdzone przez ubezpieczyciela w dniu 25 czerwca 2016 roku. Mając na uwadze 30-dniowy termin na naprawienie szkody przez ubezpieczyciela należy uznać, że pozwany opóźnia się ze spełnieniem świadczenia począwszy od dnia 26 lipca 2017 roku, co uzasadnia zasądzenie odsetek od kwoty zadośćuczynienia właśnie od tej daty. - zgodnie z żądaniem powoda.

W zakresie roszczenia odszkodowawczego należy wskazać na treść art. 444 § 1 k.c. Zgodnie z tym przepisem w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Z kolei stosownie do art. 444 § 2 k.c., jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Zgromadzony materiał dowodowy daje podstawy do uznania, że w związku z wypadkiem potrzeby powoda uległy zwiększeniu oraz, że poniósł on koszty związane z leczeniem. Z racji doznanych przez powoda urazów i w świetle wydanych przez biegłych opinii w ocenie Sądu za w pełni uzasadnione należy uznać odbywanie przez powoda w okresie po wypadku konsultacji : psychiatrycznych (220 złotych), neurologicznych (810 złotych), ortopedycznych (1.070 złotych), jak również korzystanie z zabiegów rehabilitacyjnych (4.380 złotych). Zasadne było również przeprowadzenie badań metodą rezonansu magnetycznego, których koszt wyniósł łącznie 719 złotych. Nie ma przy tym znaczenia fakt, iż powód korzystał z konsultacji odpłatnych. Należy bowiem mieć na uwadze, że ustawodawca nie uzależnia przyznania poszkodowanemu prawa do rekompensaty od skorzystania z określonej formy organizacyjno – prawnej w zakresie usług medycznych. Ponadto jest zrozumiałe, że powód jako funkcjonariusz Policji, chciał w sposób możliwie szybki podjąć działania mające na celu zmniejszenie szkody. Sąd pominął jedynie w kalkulacji odszkodowania wizytę laryngologiczną. Wprawdzie , jak wynika z opinii, pierwsza wizyta wkrótce po wypadku była zasadna, jednakże ostatecznie związek przyczynowy problemów laryngologicznych powoda z wypadkiem został wykluczony, sam zaś koszt pierwszej wizyty był nieznaczący. Usprawiedliwione koszty odpłatnych konsultacji i badań to 7.199 zł.

Odnosząc się do kosztów opieki należy stwierdzić, iż powód wymagał pomocy osób trzecich z punktu widzenia ortopedycznego tylko przez pierwszy miesiąc po wypadku w wymiarze 2 godzin dziennie. Określając wysokość stawki za jedną godzinę usług opiekuńczych Sąd pomocniczo odwołał się do cennika (...) Komitetu Pomocy (...), zgodnie z którym stawka ta wynosiła od września do końca grudnia 2016 roku – 11 złotych za godzinę opieki w dni robocze i 22 zł w dni wolne od pracy. Tym samym postępowanie dowodowe pozwala na przyjęcie, że koszt uzasadnionej opieki nad powodem wynosił łącznie daje kwotę 836 zł . Powód nie wykazał przy tym, że wymagał pomocy osób trzecich także w okresie późniejszym. Wnioski takie nie wynikają tak z przedłożonych dokumentów, jak również z treści opinii biegłych pozostałych specjalności. Sam fakt, iż powód aktualnie nie wykonuje pewnych obowiązków domowych, które przejęli na siebie inni członkowie rodziny nie oznacza, że nie jest on osobą samodzielną i że potrzebuje opieki. Powód przeszedł testy sprawnościowe w pracy, a w każdej rodzinie panuje jakiś podział obowiązków.

Powód nie sprostał również ciężarowi dowodu w zakresie kosztu zakupu leków, oraz utraty zarobków. Z dokumentacji lekarskiej oraz z opinii biegłych wynika co prawda, iż powód w związku z obrażeniami mógł mieć wskazania do leczenia farmakologicznego, ale konkretnie nie zostało to wykazane. W szczególności nie wiadomo ostatecznie, czy powód zdecydował się na farmakologiczne leczenie psychiatryczne. Powód nie przedłożył dowodów, które by to potwierdzały.

Sąd nie dysponował również dowodami pozwalającymi na szczegółowa kalkulacje kosztów dojazdów. W zgodzie jednak z doświadczenie m życiowym przyjąć należało, że powód musiał odbywać podróże do lekarzy ( liczne konsultacje) i zabiegi rehabilitacyjne dążąc do przyspieszenia powrotu do sprawności. Zasadne było zatem przyjęcie kosztów dojazdów na kwotę 840 zł, w czym mieszczą się także dojazdy na konsultacje w W..

Brak jest natomiast dowodów na to, że powód w wyniku wypadku utracił dochody ( premię). Sąd nie zna zasad wynagradzania funkcjonariuszu i ich premiowania. Wystarczyło złożyć stosowne zaświadczenie od pracodawcy, czego powód nie uczynił.

Mając na uwadze wskazane powyżej kwestie należy dojść do wniosku, że powodowi należało się odszkodowanie w łącznej kwocie 8.835 zł. W postępowaniu likwidacyjnym powód z tego tytułu otrzymał od pozwanego w sumie kwotę 3.138 złotych. Tym samym żądanie było zasadne co do różnicy tych kwot, a więc do wysokości 5.697 zł.

O roszczeniu odsetkowym orzeczono analogicznie, jak w przypadku zadośćuczynienia, co powoduje, iż aktualne pozostają rozważania prawne w tym zakresie.

Powód żądał również ustalenia odpowiedzialności pozwanego za skutki wypadku z dnia 8 września 2016 roku na przyszłość. W niniejszej sprawie zasada odpowiedzialności strony pozwanej nie była przez nią kwestionowana, jednakże pozwany zakład ubezpieczeń negował rozmiar doznanego przez powoda uszczerbku. Stąd też zasadne jest ustalenie odpowiedzialności na przyszłość, zwłaszcza, że z postępowania dowodowego wynika, iż biegli nie są w stanie w sposób jednoznaczny określić, czy w przyszłości nie pojawią się inne skutki przebytego wypadku komunikacyjnego, ani jaki może być wówczas zakres ewentualnego leczenia i rehabilitacji. Z punktu widzenia obrażeń doznanych przez powoda wydaje się, że kwestia ta jest szczególnie istotna w odniesieniu do urazu kolana prawego, który to uraz odnowił się w wyniku wypadku i może prowadzić u powoda m.in. do przyspieszenia zmian zwyrodnieniowych. Także biegły z zakresu rehabilitacji nie wykluczył, iż w przyszłości powód może wymagać dodatkowego leczenia, zabiegów oraz przyjmowania leków. Tym samym, ustalenie odpowiedzialności pozwanego zakładu ubezpieczeń należy uznać za zasadne, mimo że obecnie nie jest ono konieczne dla uniknięcia przedawnienia.

O kosztach postępowania Sąd orzekł kierując się zasadą ich stosunkowego rozdzielenia i zastosował w niniejszej sprawie art. 100 k.p.c. Powód poniósł koszty w kwocie 8.593,88 zł, zaś pozwany w kwocie 9.091,39 zł.. Łączne koszty procesu dają zatem kwotę 17.685,27 złotych. Powód wygrał proces w około 43 % i taką też część kosztów powinna ponieść strona pozwana, co stanowi kwotę 7.604 złotych. Zważywszy na fakt, iż pozwany poniósł kwotę wyższą, bo 9.091,39 zł, winien od powoda otrzymać zwrot w wysokości 1.487,39 zł.

Ponadto powód został zwolniony z obowiązku uiszczenia opłaty sądowej od pozwu ponad kwotę 1.000 złotych oraz z obowiązku uiszczenia pozostałych kosztów sądowych – każdorazowo ponad kwotę 500 złotych. Zasądzenie na rzecz powoda świadczeń pieniężnych pozwala jednak na obciążenie go stosowna do wyniku sprawy częścią kosztów nieuiszczonych, których większość stanowi opłata od pozwu ( 4.863 zł), a część mniejsza wynagrodzenie biegłego wypłacone tymczasowo z funduszu Skarbu Państwa ( 259,30 zł).

Sąd zasądził od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Łodzi kwotę 1.999,87 zł tytułem odpowiedniej części nieuiszczonych kosztów – na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 u.k.s.c.. Ponadto, z uwagi na częściowe oddalenie powództwa, Sąd nakazał również ściągnięcie na rzecz Skarbu Państwa kwoty 2.990,70 zł od powoda na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 2 pkt 1 u.k.s.c.

Kwoty powyższe zostały obliczone z uwzględnieniem faktu, że część kosztów postepowania powstała wyłącznie z przyczyn leżących po stronie powoda ( powód nie stawiał się na badania do biegłych, nie udokumentował też faktu pozostawania w terminach badań na kwarantannie czy w izolacji). Spowodowało to wygenerowanie kosztów w łącznej kwocie 365,36 zł ( 208,40 dla biegłego ortopedy i 156,36 zł dla biegłej psychiatry, którzy zwrócili akta po ich przeanalizowaniu bez opinii).

W takim zakresie, kosztów tych nie powinien ponowić pozwany.

Dlatego tez Sąd od kwoty kosztów nieuiszczonych, przed och rozłożeniem, stosownie do procentowego wyniku sprawy, na strony, odjął kwotę 365,36 zł, która w całości włożono na powoda.

Obrazuje to następujące wyliczenia:

Kwota kosztów nieuiszczonych do rozliczenia 5.122,30 zł. Różnica kwot 5.122,30 i 365,36 zł to 4.756,94 zł. $3% kwoty 4.756,94 zł to 2.045,48 zł obciążająca pozwanego, która pomniejszono o niewykorzystana zaliczkę, co daje 1.999,87 zł. Powoda obciąża 57% kwoty 4.756,94 zł to jest 2.711,46 zł, która powiększono o 365,36 zł i pomniejszono o niewykorzystana zaliczkę w wysokości 86,12 zł, co daje ostatecznie 2.990,70 zł.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować uzasadnienie w kontrolce sporządzania uzasadnień;

2.  odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć zgodnie z wnioskiem;

3.  akta przedłożyć wraz z wpływem lub po upływie 21 dni.

(...), dnia … 2021 roku