Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 24 września 2021 r. powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wniosła przeciwko pozwanemu Samodzielnemu Publicznemu Wojewódzkiemu Szpitalowi (...) w S. o zapłatę kwoty 10 0009,34 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot cząstkowych oraz o zasądzenie kosztów procesu, tytułem zapłaty ceny za sprzedany asortyment medyczny.

Nakazem zapłaty z dnia 10 listopada 2021 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydziale Gospodarczym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwany wniósł sprzeciw, zaskarżając nakaz w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu i podniósł zarzut spełnienia roszczenia co do kwoty 9643,50 zł, a także zakwestionował roszczenie powoda co do kosztów rekompensaty za koszty odzyskiwania należności, wobec naliczenia ww. kosztów od każdej faktury VAT.

Pismem z dnia 30 maja 2022 r. powódka cofnęła pozew w części co do kwoty 9643,50 zł, podtrzymując żądanie pozwu co do odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwot:

- 4477,68 zł od dnia 25 sierpnia 2021 r. do dnia 17 listopada 2021 r.;

- 1085,40 zł od dnia 28 sierpnia 2021 r. do dnia 17 listopada 2021 r.;

- 4043,52 zł od dnia 1 września 2021 r. do dnia 17 listopada 2021 r.;

- 36,90 zł od dnia 20 lipca 2021 r. do dnia 17 listopada 2021 r.

oraz kwoty 181,49 zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności, a także co do zwrotu kosztów procesu.

W toku postępowania strony podtrzymywały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W ramach stosunków gospodarczych powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. dokonała na rzecz pozwanego Samodzielnemu Publicznemu Wojewódzkiemu Szpitalowi (...) w S. dostawy, sprzedaży i dzierżawy asortymentu medycznego, wobec czego wystawiła na rzecz pozwanego szereg faktur VAT:

- nr 21- (...) na kwotę 4477,68 zł, z terminem płatności do dnia 24.08.2021 r.;

- nr 21- (...) na kwotę 1085,40 zł, z terminem płatności do 27. 08.2021 r.;

- nr 21- (...) na kwotę 4043,52 zł, terminem płatności do dnia 31.08.2021 r.;

- nr 21- (...) na kwotę 36,90 zł, z terminem płatności do dnia 19.7.2021 r..

Bezsporne, a nadto dowód:

- faktury VAT k. 12-15.

Wobec upływu terminu płatności i niespełnienia przez pozwanego roszczenia, pismem z dnia 16 września 2021 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty łącznej kwoty 9878,17 zł w terminie 1 dnia.

Dowód:

- pismo z dnia 16 września 2021 r. k. 16-17;

- dowód nadania k. 18.

Przelewem z dnia 3 listopada 2021 r. pozwany uiścił na rzecz powódki kwotę 36,90zł tytułem VAT/6,90/ (...)/F. 21- (...)- (...).

Dowód:

- potwierdzenie przelewu k. 37.

Przelewem z dnia 17 listopada 2021 r. pozwany uiścił na rzecz powódki kwotę 29 701,08 zł, w tym kwotę 9643,50 zł tytułem faktur VAT - nr 21- (...), nr 21- (...), nr 21- (...), nr 21- (...).

Bezsporne, a nadto dowód:

- potwierdzenie przelewu k. 36.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powód żądał zapłaty z tytułu łączącej strony umowy sprzedaży i dzierżawy sprzętu medycznego, a więc umów opartych o treść art. 535 kc, art. 639 kc.

W sprawie nie było sporne istnienie umowy, wysokości należności głównej w kwocie 9643,50 zł.

Spór dotyczył żądania w zakresie rekompensaty za koszty odzyskania należności.

Mając na uwadze, że w toku procesu pozwany zaspokoił żądanie powoda co do należności głównej w kwicie 9643,50 zł, pozwany cofnął pozew w części i wnosił o zasądzenie odsetek za opóźnienie, rekompensaty tytułem kosztów odzyskiwania należności i kosztów procesu. Powód ostatecznie dochodził od pozwanego kwoty 181,49zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskania należności (k. 58v.), a tym samym w pozostałym zakresie tj. co do drugiej wskazanej w pozwie dochodzonej z tego tytułu należności również żądanie cofnął. Wynikało to z treści pisma z 30.05.2022r., jak i zarządzenia z dnia 9.06.2022r. Wobec tego sąd na podstawie art. 355k.p.c. w zw. z art. 203§1 k.p.c. umorzył postepowanie w tym zakresie o czym orzeczono w pkt II wyroku.

W zakresie odsetek za opóźnienie pozwana nie kwestionowała terminów do zapłaty określonych na fakturach, a co za tym idzie zapłaciła należność z opóźnieniem – tj. w dniu 3 listopada 2021 r. oraz 17 listopada 2021 r. Dlatego na podstawie art. 481 § 1 k.c. zasądzeniu podlegały odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od kwoty 4477,68 zł od dnia 25 sierpnia 2021 r. do dnia 17 listopada 2021r., od kwoty 1085,40 zł od dnia 28 sierpnia 2021 r. do dnia 17 listopada 2021r., od kwoty 4.043,52 zł od dnia 1 września 2021 r. do dnia 17 listopada 2021r., a od kwoty 36,90 zł od dnia 20 lipca 2021 r. do dnia 17 listopada 2021r.

Podstawy prawnej powództwa w zakresie kwoty 181,49 zł upatrywać należało w treści art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych. Zgodnie z przywołanym przepisem wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o którym mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, bez wezwania, przysługuje od dłużnika z tytułu rekompensaty za koszty odzyskiwania należności równowartość kwoty 40 euro przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne. Jak zauważono w judykaturze rekompensata za koszty odzyskiwania przysługuje wierzycielowi bez konieczności wykazania, że koszty te zostały poniesione. Roszczenie o rekompensatę w wysokości 40 euro powstaje po upływie terminów zapłaty ustalonych w umowie lub ustalonych zgodnie z art. 7 ust. 3 i art. 8 ust. 4 wskazanej ustawy (vide uchwała Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2015 r., sygn. akt III CZP 94/15).

W sprawie okoliczność opóźnienia jest pewna, co oznacza że powódka mogła domagać się wskazanej rekompensaty. W tym zakresie pozwana też nie przedstawiała żadnej argumentacji przeciwko uwzględnieniu tego żądania, a co więcej w sprzeciwie przyznał, że powodowi przysługuje rekompensata w wysokości 182,92 zł. Skoro więc powód ostatecznie domagał się zasądzenia wyłącznie jednej opłaty z tego tytułu wywód pozwanej odnoście braku podstaw do naliczania dwóch rekompensat czy też od każdej faktury, stracił w sprawie jakiekolwiek znaczenie. Jedynie więc na marginesie należy wskazać, że nie ma racji pozwany wskazując, że rekompensata zależna jest od liczby wezwań do zapłaty czy też innej aktywności wierzyciela w dochodzeniu roszczeń.

Tytułem wyjaśnienia wskazać należy, że powołana ustawa o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych została wprowadzona do polskiego porządku prawnego w związku z implementacją dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/7/UE z dnia 16 lutego 2011 roku w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych. Celem dyrektywy była ochrona przedsiębiorstw, w szczególności małych i średnich, przed opóźnieniami w płatnościach w transakcjach handlowych zapewniając regulowanie należności w odpowiednim terminie. Podstawowym jej celem było więc zwalczanie opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych, tak aby zapewnić właściwe funkcjonowanie rynku wewnętrznego (art. 1 ust. 1 dyrektywy). Co prawda doktryna i judykatura dopuszcza stosowanie co do tego roszczenia klauzuli z art. 5 kc, jednakże jedynie w szczególnych, wyjątkowych sytuacjach, jak np. sprzeczność z moralnością ujmowaną w obrocie profesjonalnym jako dobre obyczaje kupieckie, nieznaczny okres opóźnienia, wyjątkowość zdarzenia, brak choćby hipotetycznej szkody, czy też brak podejmowania przez wierzyciela działań w celu odzyskania wierzytelności. Żadna z takich okoliczności w sprawie nie miała miejsca, zaś powód nie dążył do nadmiernego wykorzystania swoich uprawnień i dochodził rekompensaty wyłącznie z tytułu jednej transakcji.

Konsekwencją rozstrzygnięcia w pkt I było rozstrzygnięcie o kosztach procesu oparte o treść art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 pc, powód ustąpił jedynie w niewielkim zakresie cofając powództwo również odnoście kwoty jednej rekompensaty (mimo, że zdaniem sądu miał prawo do całości dochodzonego żądania w tym zakresie), zaś w pozostałym zakresie cofnięcie wiązało się wyłącznie z zaspokojeniem żądania powoda (3 listopada 2021 r. i 17 listopada 2021 r.), już po wytoczeniu powództwa (24 września 2021r.), stąd należał się mu zwrot całych poniesionych kosztów.

Na zasądzoną w pkt. III wyroku kwotę kosztów procesu składa się uiszczone przez powoda opłata od pozwu w kwocie 750 zł, kwota wydatkowana na opłatę skarbową od udzielonego pełnomocnictwa 17 zł oraz wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika w kwocie 3600 zł, zgodnie z § 2 pkt 5 w zw. z § 15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. poz. 1804 z 2015 r.)

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

3. (...)