Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

AKa 6/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

11

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 1 kwietnia 2019 r. sygn. akt III K 117/17

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

brak dodatkowych ustaleń

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Prokurator (...)w W.zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonych D. M. (1), A. B., R. T. (1) i J. C..

Na podstawie art. 438 punkt 3 i 4 k.p.k. wyrokowi zarzucił :

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na niezasadnym przyjęciu, że orzeczenie kar pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonych D. M. (1), A. B. i R. T. (1) bez orzeczenia obok nich kary grzywny na podstawie art. 33 § 2 k.k. jest wystarczający dla osiągnięcia celów kary, w sytuacji gdy wszyscy ci oskarżeni działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, korzyść taką osiągnęli w znacznych (R. T. (1)) albo wielkich rozmiarach (D. M. (1) i A. B.), działalność prowadzili na przestrzeni kilku lat, a z popełnienia przestępstwa uczynili sobie stałe źródło dochodu, przy czym nie zostali oni wyrokiem pozbawieni korzyści osiągniętej z popełnionego przestępstwa,

2. niesłuszne niezastosowanie wobec oskarżonej J. C. na podstawie art. 41 § 2 k.k. środka karnego zakazu prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług z zakresu księgowości, w sytuacji gdy oskarżona czynu przypisanego w pkt. LX części dyspozytywnej wyroku z dnia 1 kwietnia 2019 r. dopuściła się właśnie w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej - biura rachunkowego i w ramach tej działalności namówiła P. K. (2) do zawarcia fikcyjnej umowy pracę, co świadczy o tym, że dalsze prowadzenie przez nią takiej działalności zagraża dobrom prawem chronionym.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad 1.

Zarzut podniesiony w pkt. 1 apelacji nie jest trafny. Przede wszystkim został nieprawidłowo postawiony bowiem kwestionowanie wyroku poprzez brak orzeczenia o karze grzywny w związku ze skazaniem oskarżonych: D. M. (1), A. B. i R. T. (1) za przestępstwa z art. 271 § 1 i 3 k.k. i z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k., nie powinien być traktowany jako błąd w ustaleniach faktycznych (które co do zasady dotyczą ustaleń - okoliczności prawnie relewantnych przypisanego przestępstwa), a co najwyżej zarzutu rażącej niewspółmierności ( tu łagodności ) orzeczonej za przypisane przestępstwa kary (tu bez orzeczenia kary grzywny). W pierwszej kolejności zauważyć należy, że przestępstwa za które zostali skazani D. M. (1) i A. B., a także R. T. (1) nie przewidują konieczności orzeczenia grzywny. W tym zakresie nie można mówić o obrazie art. 33 § 2 k.k., który przecież jasno stanowi „sąd może wymierzyć grzywnę także obok kary pozbawienia wolności, jeżeli sprawca dopuścił się czynów w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub gdy korzyść majątkową osiągnął ". I nie budzi wątpliwości, iż przepis ten pozostawia sądowi swobodę w zakresie rozstrzygnięcia o karze grzywny w przypadku przestępstw związanych z szeroko rozumianym mieniem. Nie można zgodzić się z zarzutem apelacji, iż D. M. (1) i A. B. osiągnęli korzyść majątkową w wielkich rozmiarach, zaś R. T. (1) korzyść majątkową w znacznych rozmiarach. Autor apelacji najwyraźniej zrównuje pojęcie korzyści majątkowej z wielkością tak zwanego niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Tymczasem zgodnie z art. 115 § 4 k.k. korzyścią majątkową jest korzyść zarówno dla siebie jak i dla dla kogoś innego. Przyjmuje się, że jest to pewna wartość majątkowa pozyskana przez sprawcę lub inną osobę z przestępstwa, ale nie można jej utożsamiać z wartością niekorzystnego rozporządzenia mieniem, którą rozporządził Zakład Ubezpieczeń Społecznych w przedmiotowej sprawie w związku z działaniami oskarżonych. Przecież przyjęta w opisie czynu D. M. przez sąd I instancji wielkość niekorzystnego rozporządzenia mieniem 1.417.885,97zł (zmieniona, co do wysokości przez Sąd Odwoławczy do 1.362.237,45 zł) nie może być rozumiana jako realna korzyść pozyskana przez oskarżonego lub inne osoby. W przedmiotowej sprawie korzyścią majątkową, którą oskarżony D. M. (1) pozyskał od współoskarżonych osób była wielkość tak zwanego "abonamentu" płaconego przez współoskarżonych w zamian za fikcyjne umowy o pracę. Przypomnieć jedynie należy, że wielkość tego abonamentu oscylowała w granicach 200 − 250 zł miesięcznie. Tak zatem nie można racjonalnie twierdzić, że oskarżony D. M. (1) w wyniku przestępczej działalności uzyskał i włączył do swojego majątku 1.417.885,97 zł czy też 1.362.237,45 zł jak przyjął Sąd Odwoławczy. Analogiczne argumenty dotyczą oskarżonych A. B. i wielkości niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1.294.722,32 zł (1.239.073,80 zł przyjęte przez Sąd Odwoławczy) oraz wielkość niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 457.052,17 zł (455.348,65 zł przyjęta przez Sąd Odwoławczy). Kolejnym argumentem wskazującym na niezasadność apelacji w zakresie braku rozstrzygnięcia o karach grzywny jest okoliczność, iż sąd I instancji skazując D. M. (1) oraz A. B. również za przestępstwa karnoskarbowe wymierzył im stosowne kary grzywny oraz wymierzył karę łączną grzywny D. M. wysokości 80 stawek dziennych po 100 zł , A. B. karę łączną grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 100 zł. Nie ulega wątpliwości, że kary wymierzane za przestępstwa karnoskarbowe były powiązane z przestępstwami powszechnymi przypisanymi tym oskarżonym, a popełnionymi w tym samym czasie. Inaczej mówiąc przestępstwa karnoskarbowe były swego rodzaju narzędziem i skutkiem dokonywanych przestępstw powszechnych. Sąd I instancji słusznie nie orzekał dodatkowych sankcji finansowych za przestępstwo powszechne skoro orzekł takie grzywny za przestępstwa karnoskarbowe. Pamiętać należy o podstawowej zasadzie dotyczącej wymiaru kary, wszak orzekana kara nie powinna przekraczać stopnia winy. Jeśli uwzględni się, że wszyscy w/w oskarżeni zostali skazani na bezwzględne kary pozbawienia wolności, pozostają bez majątku (korzystali także z pomocy obrońcy z urzędu z uwagi na brak możliwości finansowych ustanowienia obrońcy z wyboru) to nie ulega wątpliwości, że orzeczone kary pozbawienia wolności za przestępstwa powszechne oraz grzywna za przestępstwa karnoskarbowe spełnia przesłanki w zakresie prewencji ogólnej, a zwłaszcza prewencji szczególnej. Jakkolwiek w stosunku do oskarżonego R. T. (1) sąd meriti poprzestał wyłącznie na karze pozbawienia wolności to mając na uwadze brak możliwości majątkowych i zarobkowych tego oskarżonego, a jednocześnie wymiar łącznej kary pozbawienia wolności na poziomie 2 lat to niezasadnym był zarzut rażącej łagodności wymierzonej kary za przypisane przestępstwa. Wreszcie argumentem - jakkolwiek mniejszej rangi, przeciwko wymierzeniu dodatkowych kar grzywien tym oskarżonym jest okoliczność, iż czyny pierwotnie przypisane w wyroku w stosunku do każdego z oskarżonych zostały zmienione na ich korzyść w ten sposób, że zmniejszono wartość niekorzystnego rozporządzenia mieniem oraz wyeliminowano część współoskarżonych z opisu czynów. Dotyczyło to oskarżonych: J. B. (1), P. K. (1), P. W. i M. W. (1), co do których zapadł wyrok uniewinniający.

Ad. 2.

Przedstawione w apelacji argumenty o konieczności orzeczenia wobec oskarżonej J. C. dodatkowo środka karnego zakazu prowadzenia dzielności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług księgowych, nie przekonują za rzeczywistą koniecznością zmiany wydanego wyroku. To sąd I instancji ma największe kompetencje do oceny okoliczności czynu, warunków i właściwości osobistych oskarżonego, albowiem prowadząc postępowanie ma możliwość bezpośredniego kontaktu zarówno z oskarżoną jak i zebranym materiałem dowodowym przeprowadzonym bezpośrednio przed sądem. To właśnie ta bezpośredniość dowodów powoduje, że co do zasady należy przyjąć, iż zarówno wydane rozstrzygnięcie Sądu jak też orzeczona kara są prawidłowe, oparte o wszystkie przewidziane prawem okoliczności faktyczne i prawne. Skarżący, by skutecznie zakwestionować wydane orzeczenie, które co do zasady zgodne jest z obwiązującym porządkiem prawnym, musi wykazać szczególne okoliczności, które leżały i istniały po stronie oskarżonej, a których to sąd nie wziął pod uwagę lub też nienależycie je ocenił. Własna i odmienna ocena tych okoliczności jest jedynie polemiką z prawidłowo poczynionym rozstrzygnięciem Sądu I instancji i nie może skutkować jego zmianą. Oskarżona została skazana za dwa przestępstwa i jakkolwiek wyrok ten zaskarżyła, ale wyłącznie co do kary, tym samym uznając że rozstrzygnięcie co do winy jest prawidłowe. Sugerowany wniosek o orzeczenie środka karnego jest orzeczeniem fakultatywnym i brak w wyroku nie jest naruszeniem prawa materialnego. Tak jak poprzednio skutecznym argumentem może być jedynie zarzut rażącej niewspółmierności kary. Taki argument w tym wypadku nie wydaje się być słusznym z dwóch powodów. Po pierwsze od daty czynu upłynął okres blisko 10 lat, w trakcie którego toczyło się postępowaniu przygotowawcze potem sądowe , obecnie odwoławcze, w tym czasie oskarżona nie została skazana za inne przestępstwo. Środek karny jak słusznie zauważył skarżący orzeka się, by zapobiec popełnieniu przestępstw w związku z prowadzoną działalnością, pracą. Skoro przez tak długi okres czasu nie doszło do naruszenia przez oskarżoną przepisów prawa to brak jest podstaw do racjonalnego twierdzenia, że taki środek jest niezbędnie konieczny, bowiem oskarżona stanowi zagrożenie dla porządku prawnego. Przeciwnie, zdaniem Sądu Odwoławczego prowadzone postępowanie karne samo w sobie było pewnego rodzaju nauczką i procesem resocjalizacyjnym, który niewątpliwie wpłynął i wpłynie na dalsze zachowanie oskarżonej w przyszłości. Jak już na wstępie podkreślono argumenty w pisemnej apelacji nie przekonały Sądu Odwoławczego o konieczności uwzględnienia wniosku prokuratora.

Wniosek

Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie na podstawie art. 33 § 2 k.k. obok kary pozbawienia wolności także kary grzywny:

1. D. M. (1):

- za czyn I części dyspozytywnej wyroku - w wymiarze 100 stawek dziennych w wysokości 100 zł każda,

- za czyn przypisany w pkt. II części dyspozytywnej wyroku - w wymiarze 50 stawek dziennych w wysokości 100 zł każda,

- za czyn przypisany w punkcie III części dyspozytywnej wyroku - w wymiarze 50 stawek dziennych w wysokości 100 zł każda,

- za czyn przypisany w pkt. IV części dyspozytywnej wyroku − w wymiarze 50 stawek dziennych w wysokości 100 zł każda,

wymierzenie obok kary pozbawienia wolności kary łącznej grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych w wysokości 100 zł każda.

2. A. B. :

- za czyn przypisany w pkt. XII części dyspozytywnej wyroku − w wymiarze 100 stawek dziennych w wysokości 100 zł każda,

- za czyn przypisany w pkt. XIII części dyspozytywnej wyroku w wymiarze 50 stawek dziennych wysokości 100 zł każda,

- za czyn przypisany w pkt. XIV części dyspozytywnej wyroku − w wymiarze 50 stawek dziennych w wysokości 100 zł każda,

- za czyn przypisany w pkt. XV części dyspozytywnej wyroku - w wymiarze 50 stawek dziennych w wysokości 100 zł każda,

wymierzenie obok kary łącznej pozbawienia wolności kary łącznej grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych w wysokości 100 zł każda.

3. R. T. (1) :

- za czyn przypisany w pkt. XXII części dyspozytywnej wyroku − w wymiarze 100 stawek dziennych w wysokości 100 zł każda,

- za czyn przypisany w pkt. XXIII części dyspozytywnej wyroku − w wymiarze 50 stawek dziennych w wysokości 100 zł każda,

- za czyn przypisany w pkt. XXIV części dyspozytywnej wyroku − w wymiarze 50 stawek dziennych w wysokości 100 zł każda,

wymierzenie obok kary łącznej pozbawienia wolności kary łącznej grzywny w wymiarze 120 stawek dziennych w wysokości 100 zł każda.

4. orzeczenie wobec oskarżonej J. C. na podstawie art. 42 §2 k.k. i art. 43 §1 kk zakazu prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług z zakresu księgowości na okres jednego roku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów wskazanych i szczegółowo opisanych w sekcji 3.1, Ad. 1 i Ad. 2 wniosek prokuratora o orzeczenie wobec oskarżonych D. M. (1), A. B. i R. T. (1) także kary grzywny oraz środka karnego zakazu prowadzenia działalności gospodarczej na okres jednego roku stosunku do J. C. nie zasługiwał na uwzględnienie.

3.2.

Obrońca oskarżonego D. M. (1) adw. W. Z. zaskarżyła wyrok w całości na jego korzyść i na podstawie art. 438 punkt 2 i 3 k.p.k. zarzuciła :

A. w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu w pkt. I, VII, VIII, IX, X części dyspozytywnej wyroku :

I. obrazę przepisów postępowania, mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 2§2 kpk , art. 4 k.p.k., w art. 5§2 kpk , art. 410 k.p.k. polegającą na:

a. bez podstawnym i całkowicie dowolnym − z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów odmówieniu wiary konsekwentnym, spójnym i logicznym wyjaśnieniom osób prowadzących własną działalność gospodarczą, a zatrudnionym w firmie (...), iż świadczyły na jej rzecz pracę w ramach zawartej umowy o pracę,

b. naruszenie zasady in dubio pro reo i in dubio mitius nakazującej rozstrzygać na korzyść oskarżonego wszelkie wątpliwości w zakresie ustaleń faktycznych, które winny być dokonywane zgodnie z rzeczywistością przy uwzględnieniu wszystkich dowodów ocenionych w ich całokształcie i wzajemnym powiązaniu.

II. błędy w ustaleniach faktycznych polegające na:

a. niezasadnym przyjęciu, że umowy o pracę zawierane z osobami prowadzącymi własną działalność gospodarczą miały charakter pozorny, ponieważ osoby te nie pozyskiwały klientów na rzecz pracodawcy oraz nie pobierały wynagrodzenia,

b. błędnym przyjęciu, że pracodawca składając sprawozdanie i deklaracje do ZUS i urzędu skarbowych, nie regulując jednocześnie swoich zobowiązań wprowadzał te jednostki w błąd, co do okoliczności mających znaczenie prawne.

B. w zakresie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. X części dyspozytywnej wyroku : obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 2 § 1 punkt 1 k.p.k. , art. 4 k.p.k. oraz art. 5 § 2 k.p.k. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, polegające na dowolnej a nie swobodnej ocenie materiału dowodowego, obarczonej niedostatecznym kierowaniem się zasadami prawidłowego rozumowania oraz zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego − poprzez uznanie, że wyjaśnienia oskarżonej A. B. są na tyle wiarygodne i spójne, by stanowić podstawę rozstrzygnięcia sprawy, podczas gdy nie stanowią one dowodu pełnowartościowego, pozostają stronnicze, zaś taka ocena materiału dowodowego nastąpiła z jednoczesnym odmówieniem wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego D. M. (1).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Co do zarzutów obrazy przywołanych przepisów prawa procesowego to wskazać należy, że podniesiony zarzut obrazy artykułu 7 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k. nie jest trafny. Przywołany przez skarżącą art. 7 k.p.k. oraz art. 5 §2 k.p.k. wyznacza w procesie karnym ogólne zasady oceny dowodów i kształtowanie na ich podstawie ustaleń faktycznych. Pamiętać jednak należy, że pierwszorzędne znaczenie w zakresie dokonywania ustaleń faktycznych ma przede wszystkim art. 7 k.p.k. i to na jego podstawie organ procesowy - w tym wypadku sąd - kierując się zasadami wskazanymi w tym przepisie (zasadami doświadczenia życiowego, zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy) dokonuje rozsądzenia, którym dowodom i w jakim zakresie daje wiarę, a którym dowodom tego waloru odmawia. Oczywiście przy dokonywaniu tej oceny w ramach tzw. swobodnej oceny dowodów bierze pod uwagę wszystkie ujawnione w sprawie dowody w rozumieniu art. 410 k.p.k. Efektem takiej właśnie analizy dowodów jest uznanie części dowodów za wiarygodne i odpowiadające prawdzie i poczynienie na ich podstawie ustaleń faktycznych i odmowa waloru wiarygodności innym dowodom - najczęściej sprzecznym z tymi pierwszymi. Nie może być bowiem tak, że wszystkie dowody pozyskane w jednej sprawie mogą być podstawą do dokonania prawdziwych ustaleń faktycznych. Warto przy tym wskazać, że art. 5 § 2 k.p.k. nie znajduje w ogóle zastosowania w przypadku rozstrzygania o wiarygodności dowodów, z których treści wynikają przeciwstawne stanowiska, bowiem do rozstrzygnięcia takiej sprzeczności dowodów zastosowanie znajduje wyłącznie art. 7 k.p.k., który upoważnia sąd do kategorycznego rozsądzenia o wiarygodności jednych dowodów nad drugimi. Art. 5 § 2 k.p.k. zastosowanie znajduje wyłącznie w sytuacji, gdy organ procesowy - sąd - poweźmie wątpliwości, co do pewnych faktów i pomimo przeprowadzenia wszystkich możliwych w sprawie dowodów nie ma możliwości pewnego tzn. kategorycznego ich rozstrzygnięcia. Wówczas to przy możliwym alternatywnym przebiegu zdarzeń obowiązkiem Sądu jest rozstrzygnięcie owej wątpliwości na korzyść sprawcy. W praktyce sądowej dochodzi do takich sytuacji niezmiernie rzadko i na pewno nie jest nią sytuacja, gdy oskarżeni na okoliczność przebiegu zdarzenia będącego przedmiotem zarzutów składają wyjaśnienia sprzeczne z innymi dowodami. Zadaniem sądu jest wówczas rozstrzygnięcie - właśnie na zasadach określonych w art. 7 k.p.k., którym dowodom i w jakim zakresie daje wiarę, co równoznaczne jest, że dowodom przeciwnym wiary nie daje. I tak postąpił sąd I instancji w przedmiotowej sprawie, bowiem przy każdym czynie przypisanym oskarżonym wskazał dowody na których oparł swe ustalenia. W tym zakresie należy odesłać do pisemnego uzasadnienia Sądu. Nie stwierdza się również naruszenia art. 2 i 4 k.p.k.

Prawidłowo sąd I instancji ocenił dowody z wyjaśnień rzekomych "pracowników − przedsiębiorców", że nie świadczyli rzeczywistej pracy, a podpisane umowy były pozorne. Warto zwrócić uwagę, że oskarżony D. M. przyznał się do zarzutów (karta 1360), kontrola ZUS wykazała, że tylko poszczególne osoby miały wypłacane wynagrodzenia, wreszcie co jest w tej sprawie faktem notoryjnym spośród blisko 90 osób oskarżonych zdecydowana większość została skazana w trybie dobrowolnego poddania się karze (uznanie winy i sprawstwa), a zalegające składki wobec ZUS-u wyrównali.

Stąd też chybiony jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych dotyczący fikcyjności zawieranych umów o pracę. Nawet logika zdarzeń nakazuje wysnuć wniosek o pozorności umów . Jaka to praca, gdy pracownik na pełnym etacie nie otrzymuje wynagrodzenia, a w zamian za to opłaca co miesiąc „abonament” na rzecz pracodawcy − to chyba praca charytatywna ? Natomiast racjonalnym wyjaśnieniem tej sytuacji jest korzyść majątkowa z tytułu niepłacenia składek na ubezpieczenia społeczne. Sąd I instancji dokonał też prawidłowej oceny wyjaśnień oskarżonej A. B., zwłaszcza gdzie konfrontował jej wyjaśnienia z innymi wiarygodnymi dowodami. Sąd ustosunkował się również do okresu przypisanych oskarżonemu przestępstw wskazując, że początkowo czynności wykonawcze dokonywał R. T. (1) na polecenie oskarżonego D. M. (1). W tym celu D. M. (1) przebywając w Zakładzie Karnym udzielił pełnomocnictwa R. T. (1).

Co do wniosku obrońcy o zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary z uwagi na ujawnienie innych przestępstw w sprawie Sądu Okręgowego w Wałbrzychu sygn. akt III K 153/18 to przypomnieć jedynie należy, że zastosowanie art. 60 § 4 k.k. wymaga wniosku prokuratora, czego brak w tej sprawie.

Wniosek

Obrończyni oskarżonego wniosła o:

1.uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze łącznej,

2. uniewinnienie oskarżonego D. M. (1) od zarzutów popełnienia czynów zabronionych opisanych w punktach I, VII, VIII, IX, X, XI ,

3. wymierzenie oskarżonemu nowej kary łącznej na podstawie kar orzeczonych wobec niego za czyny opisane w punktach II, III, IV, V, VI części dyspozytywnej wyroku,

ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu we Wrocławiu .

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów wskazanych powyżej wniosek o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynów opisanych w pkt. I, VII, VIII, IX, X, XI, nie mógł być uwzględniony, zaś co do wniosku o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania to należy zauważyć, że podstawą uchylenia wyroku w świetle art. 437 § 2 k.p.k. są trzy enumeratywnie wymienione okoliczności:

- pierwsza dotycząca stwierdzenia uchybień z art. 439 § 1 k.p.k.,

- druga dotycząca konieczności przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości,

- trzecia przesłanka to wystąpienie okoliczności, o której mowa w art. 454 § 1 k.p.k.

Dwie pierwsze przesłanki oczywiście w przedmiotowej sprawie nie zaistniały. Wystąpienie trzeciej przesłanki będącej podstawą do uchylenia wyroku uniewinniającego ma miejsce wyłącznie wtedy, gdy w toku postępowania odwoławczego tenże sąd dojdzie do przekonania, iż zebrane w sprawie dowody powodują konieczność przesądzenia o sprawstwie i winie oskarżonego, a wydany wyrok w I instancji jest uniewinniający. Rzecz jednak w tym, że taka okoliczność w tej sprawie nie zachodzi. A skoro tak, to wniosek o uchylenie wyroku jest oczywiście bezzasadny.

3.3.

Obrońca oskarżonej A. B. adw. L. A. zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonej i wyrokowi zarzucił:

I. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku mający wpływ na treść orzeczenia polegający na działaniu wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry podjętego zamiaru wystawiła dokumenty o treści nieprawdziwej i doprowadzając do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonych w czynach opisanych w punktach XII, XIII, XIV, XV, XVIII, XIX, XX,

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść wyroku polegający na nieprowadzeniu ewidencji sprzedaży ani zakupu podatku VAT oraz prowadzeniu nierzetelnej księgi dochodów i rozchodów przy czym tych czynów dopuściła się inną osobą - D. M. (1) (właścicielem firmy (...)) w sposób opisany w punktach XVI i XVII.

III. obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 11 § 1 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. I-III.

Podniesiony zarzut błędu w ustaleniach faktycznych dokonanych przez sąd I instancji skutkujący wyrokiem skazującym jest całkowicie nietrafny. Dowody wskazane w uzasadnieniu Sądu meriti potwierdzają współudział oskarżonej z D. M. (1) i R. T. (1) w zakresie przypisanych im przestępstw. Oskarżona w złożonych wyjaśnieniach częściowo przyznała się do zarzucanych jej czynów, a nadto jej sprawstwo wynika z obiektywnej oceny dowodów z dokumentacji dotyczącej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i Urzędu Skarbowego. Przecież prócz naliczenia składek z tytułu ubezpieczenia społecznego - składek tych nie przelewała, podobnie jak zaliczek na podatek dochodowy. Miała świadomość że umowy są fikcyjne, nie wypłacała bowiem pracownikom wynagrodzenia za pracę, przeprowadzona kontrola firmy (...) wykazała, że na listach płac brakowało wielu podpisów. Złożona apelacja i argumenty w niej zawarte są jedynie polemiką z prawidłowo poczynionymi ustaleniami Sądu I instancji, nie wskazują i nie przekonują, że w przypadku tej oskarżonej sąd popełnił błąd oraz nie wskazują jakiego rodzaju.

Zupełnie niezrozumiały jest zarzut obrazy artykułu 11 § 1 k.p.k. w zakresie czynu przypisanego oskarżonej w pkt. XXI wyroku. Jeżeli przepis prawa daje sądowi swobodę postąpienia to nie może być mowy o jego obrazie, w przypadku jego niezastosowania.

Wniosek

Obrońca wniósł o uchylenie orzeczenia o karze łącznej − pkt. XCIII części skazującej wyroku i zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej od popełnienia czynów opisanych w punktach XII - XX oraz uchylenie orzeczenia w pkt. XXI i umorzenie postępowania na podstawie artykułu 11 § 1 k.p.k.. Nadto wniósł o zasądzenie kosztów obrony w postępowaniu apelacyjnym tytułem obrony z urzędu oskarżonej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek obrońcy o uniewinnienie oskarżonej od popełnienia czynów przypisanych w punktach XII - XXII oraz uchylenie rozstrzygnięcia zawartego w pkt. XXI i umorzenie postępowania w tym zakresie, z powodów wskazanych wyżej nie zasługuje na uwzględnienie. Zasadny natomiast okazał się wniosek obrońcy z urzędu oskarżonej o przyznanie jej wynagrodzenia za obronę oskarżonej prowadzoną przed Sądem Apelacyjnym we Wrocławiu.

3.4.

Obrońca oskarżonego R. T. (1) adw. M. A. (1) zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego i na podstawie art. 438 punkt 3 i 4 k.p.k. wyrokowi zarzucił:

1.błąd w ustaleniach faktycznych, co do czynów opisanych w pkt. XXII wyroku polegający na przyjęciu, że w stosunku do oskarżonego zachodzą przesłanki z art. 21 § 2 k.k. w sytuacji, gdzie to współoskarżony D. M. (1) obejmował swoją wiedzą schemat procederu opisanego w akcie oskarżenia i kierował działaniami swojego pełnomocnika - oskarżonego,

2. rażącą niewspółmierność kary cząstkowej za czyn opisany w pkt. XXIII w sytuacji gdy do popełnienia tego czynu zmusiła go sytuacja materialna.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad 1.

Zarzut całkowicie nietrafny. Przypisane przestępstwo z art. 271 k.k. należy do grupy przestępstw indywidualnych i może być popełnione tylko przez osoby mające określoną cechę osobistą. Współdziałający sprawca wiedząc o tym odpowiada właśnie na podstawie art. 21 § 2 k.k., na co wskazał w uzasadnieniu sąd I instancji. Nie ma racji skarżący, że R. T. wykonywał tylko polecenia D.M.. Udzielone mu pełnomocnictwo uprawniało go do samodzielnego działania. Czynności w firmie (...) wykonywał w porozumieniu z D. M. (1), stąd prawidłowo sąd meriti określił jego odpowiedzialność na zasadzie art. 21 § 2 k.k.

Ad.2.

Argument o rażącej niewspółmierności orzeczonej kary, gdyż do popełnienia czynu zmusiła oskarżonego sytuacja materialna, jest nie do zaakceptowania z powodów aksjologicznych, gdyż współcześnie nawet prawdziwa "bieda" nie usprawiedliwia popełnienia przestępstw. Nadto wymierzona kara pozbawienia wolności nie razi surowością.

Wniosek

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie łagodniejszej kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z wyżej wymienionych powodów wniosek obrońcy oskarżonego o orzeczenie łagodniejszej kary nie może być uwzględniony.

3.5.

Obrońca oskarżonego P. K. (1) adw. M. W. (2) zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego i na podstawie art. 438 punkty 2 k.p.k. zarzucił :

1. naruszenie prawa procesowego to jest artykułu 167 k.p.k., art. 424 § 1 k.p.k. mające wpływ na treść wydanego orzeczenia poprzez sporządzenie uzasadnienia do wydanego wyroku w taki sposób, że uniemożliwia to dokonanie merytorycznej kontroli wydanego orzeczenia, a więc weryfikacji ustaleń faktycznych i oceny dowodów, co wskazuje także na niewłaściwy proces podejmowania przez sąd I instancji o winie oskarżonego. W tym zakresie sąd I instancji całkowicie pominął szereg dokumentów złożonych jako dowody, do przeprowadzenia, w piśmie z dnia 30 września 2018 r. na rozprawie w dniu 3 października 2018 r., w tym wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieścia - Sadu Pracy IV P 368/14 z 12 czerwca 2014 r., nakazującego oskarżonemu D. M. (1) wydanie świadectwa pracy na rzecz oskarżonego P. K. (3) za okres pracy objęty częścią dyspozytywną zaskarżonego wyroku Sądu I instancji, oraz zaświadczenie z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o zaleganiu przez oskarżonego jedynie kwota 2.200 zł z innego innego tytułu ubezpieczeniowego niż objęty częścią dyspozytywną zaskarżonego wyroku.

2. naruszenie prawa procesowego, a to art. 424 § 1 k.p.k. mające wpływ na treść wydanego orzeczenia poprzez nierozpoznanie wniosków dowodowych złożonych przez oskarżonego, a przedłożonych w piśmie z dnia 30 września 2018 r. i brak jakiegokolwiek odniesienia się przez sąd I instancji do tych wniosków dowodowych,

3. błędną ocenę materiału dowodowego poprzez dokonanie ustaleń faktycznych w zakresie:

- pominięcia szeregu faktów istotnych dla wydania prawidłowego orzeczenia, a które znajdują się w piśmie oskarżonego z dnia 30 września 2018 r. świadczących o tym, że oskarżony nie tylko w sposób ważny zawarł umowę o pracę, ale także wykonywał pracę dla oskarżonego D. M. (1), otrzymując stosowne wynagrodzenie, lecz także nie dopuścił się przy zawieraniu umowy i jej wykonywaniu żadnego czynu karalnego,

- wydanie orzeczenia na podstawie okoliczności nieudowodnionych w postępowaniu w postaci przyjęcia, że korzyść majątkowa jaką miał uzyskać oskarżony, stwierdzona przez biegłego wynosi 28. 212,15 zł, gdy tymczasem z wyjaśnień oskarżonego opartych o dokumentację pochodzącą Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wynika, że zaległość na koncie ubezpieczeniowym oskarżonego w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wynosiła jedynie kwotę 2200 zł i to z innego tytułu niż objęty w części dyspozytywnej wyroku,

- błędnego wnioskowania przy ocenie dowodów i przyjęcia, że oskarżony znajdował się we współdziałaniu z D. M. (1), tak jak inni współoskarżeni, gdy tymczasem materiał dowodowy nie pozwalał na przyjęcie, że sytuacja współoskarżonych, co do fikcyjności zatrudnienia jest analogiczna. To błędne wnioskowanie spowodowało brak zróżnicowania sytuacji oskarżonego w stosunku do innych oskarżonych,

- błędnego wnioskowania przy ocenie dowodów i przyjęcia, że oskarżony w okresie od 1 maja 2010 r. do 31 grudnia 2013 r. miałby osiągnąć korzyść majątkową kosztem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, gdy tymczasem protokół kontroli i zeznania świadka, kontrolera Zakładu Ubezpieczeń Społecznych M. Z. (1), potwierdzają pomimo niekompletnej dokumentacji wypłatę wynagrodzenia na rzecz oskarżonego, przynajmniej za 2011 r. (karta 6 akt sprawy). Analogicznie ustalenia kontroli o wypłaconych wynagrodzeniach potwierdziła w swojej opinii biegła (karta 9159).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się częściowo zasadna, co skutkowało zmianą wyroku i uniewinnieniem oskarżonego od przypisanego mu czynu. Przede wszystkim słuszne są te argumenty obrońcy, że sąd meriti nie odniósł się prawidłowo (art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k.) do dowodów z dokumentów, a to wyroku Sądu Rejonowego we Wrocławiu z 12 czerwca 2014 r. w sprawie sygn. akt IV P 368/14, mocą którego sąd nakazał wydanie świadectwa pracy oraz do dowodu w postaci zaświadczenia o zaleganiu oskarżonego P. K. (1) wobec ZUS jedynie z kwotą 2200 zł. To prawda, że sąd karny ma samodzielność jurysdykcyjną i nie jest związany wyrokiem Sądu Pracy, niemniej jednak w/w dowody powinny być ocenione w kontekście przyjętych przez sąd meriti dowodów winy oskarżonego (wyjaśnienia oskarżonego D. M. (1), A. B., opinii biegłej K. S. (1), zeznań kontrolera M. Z. (2), dowodów z dokumentów), czego niestety uzasadnienie wyroku Sądu I instancji nie zawiera. Oceny tej dokonał Sąd Odwoławczy i wypadła dla oskarżonego korzystnie. W przypadku tego oskarżonego występują zarówno dowody obciążające jak również dowody odciążające. Pierwsze to dowody osobowe − wyjaśnienia wskazanych oskarżonych, z których wynika, że w istocie wszyscy przedsiębiorcy zawarli fikcyjne umowy o pracę, ale już z obiektywnych i wiarygodnych dowodów (opinia biegłej K. S. (1), zeznania M. Z. (2)) wynika, że P. K. (1) było wypłacane wynagrodzenie za pracę − przynajmniej na początku okresu umowy. To powoduje, że dowolne było przyjęcie fikcyjności umowy o pracę oskarżonego z D. M.. Pośrednio, co prawda, ale autentyczność umowy o pracę potwierdza wyrok Sądu Pracy nakazujący wydanie świadectwa pracy. Również informacja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o zaleganiu z tytułu nieuiszczonych składek na ubezpieczenie społeczne w kwocie 2200 zł nie wspiera ustaleń Sądu meriti (w wyroku przypisano doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Zakład Ubezpieczeń Społecznych na kwotę 28.212,15 zł).

Reasumując stwierdzić należy, że argumenty podniesione zwłaszcza w uzasadnieniu apelacji okazały się na tyle trafne, że spowodowały zmianę wyroku. Zawsze pamiętać należy, że podstawą każdego wyroku skazującego powinny być fakty prawdziwe, wynikające z niebudzących wątpliwości dowodów.

Wniosek

Obrońca wniósł o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw wynikających z art. 437 § 2 k.p.k. do uchylenia wyroku.

3.6.

Obrońca oskarżonej J. C. adw. M. M. (2) zaskarżył wyrok na korzyść oskarżonej, w części co do wymierzonej kary i na podstawie art. 438 pkt. 4 k.p.k. zarzucił :

rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec J. C. kary polegającą na orzeczeniu kary grzywny za czyn przypisany w punkcie LIX wyroku w wymiarze 60 stawek dziennych po 100 zł każda oraz karę grzywny za czyn przypisany w w pkt. LX wyroku w wymiarze 70 stawek dziennych po 100 zł każda, a w rezultacie karę łączną 100 stawek dziennych po 100 zł każda, podczas gdy wobec oskarżonej M. M. (1), która stanęła pod niemal tożsamym zarzutem za czyn opisany w pkt. LVIII wyroku sąd orzekł karę o 10 stawek niższą, bowiem karę 50 stawek dziennych po 100 zł każda.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut rażącej surowości kary jest niezasadny. Zarówno kary jednostkowe jak i kara łączna wymierzona na poziomie 100 stawek dziennych przy ustaleniu stawki dziennej w wysokości 100 zł nie noszą cech rażącej surowości, są karami odpowiadającymi stopniowi zawinienia sprawcy. Argumenty apelującego odnoszące się do innej oskarżonej i wymierzonej jej kary (o 10 stawek niższej) jest nietrafny w stopniu oczywistym. Kara jest zawsze orzekania indywidualnie, zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 53 k.k., pozostaje w swobodnym uznaniu sądu orzekającego. Sąd Odwoławczy nie ma prawa orzeczonej kary zmienić tylko dlatego, że apelującemu wydaje się za surowa czy też niesprawiedliwa (bo wyższa niż kara współoskarżonej). Raz jeszcze należy przypomnieć, że wymiar kary podlega zmianie, gdy uzasadniony jest zarzut rażącej surowości kary. Nawet kary wymierzonej, która obiektywnie może być oceniona jako kara surowa nie należy zmieniać w postępowaniu odwoławczym, bowiem kara surowa to nie to samo, co kara rażąco surowa.

Wniosek

Obrońca wniósł o zmianę wyroku poprzez obniżenie kary za czyn przypisany w pkt. LIX do 50 stawek dziennych po 100 zł każda oraz karę grzywny za czyn przypisany w pkt. LX wyroku do 10 stawek dziennych po 100 zł każda i w rezultacie orzeczenie kary łącznej w wymiarze 60 stawek dziennych po 100 zł każda,

ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu we Wrocławiu celem ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wskazanych powyżej wniosek o obniżenie kary do 60 stawek dziennych okazał się niezasadny.

3.7.

Obrońca oskarżonego J. B. (1) adwokat Ł. K. zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego i na podstawie art. 438 pkt. 1 k.p.k. zarzucił:

1. obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 30 k.k. poprzez dokonanie błędnej subsumcji prawidłowo ustalonego stanu faktycznego do wskazanego przepisu i uznanie, że oskarżony nie działał w usprawiedliwionej nieświadomości bezprawności czynu zabronionego w sytuacji, gdy jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oskarżony tkwił w usprawiedliwionym przeświadczeniu, co do bezprawności zarzucanych mu czynów zabronionych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Co do postawionego przez obrońcę oskarżonego zarzutu obrazy prawa materialnego ( art. 30 k.k.), to nie miał znaczenia w sprawie, bowiem powodem rozstrzygnięcia Sądu Odwoławczego skutkującym uniewinnieniem oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu, były zgoła inne argumenty niż podniesione przez obrońcę, a szczegółowo opisane w sekcji 5.2.1 uzasadnienia.

Wniosek

Obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. B. (1) od zarzuconego mu czynu.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek obrońcy oskarżonego o uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu finalnie okazał się trafny jakkolwiek z przyczyn formalnych opisanych w sekcji 5.2.1. uzasadnienia.

3.8.

Obrońca oskarżonego M. W. (1) adw. K. K. (1) zaskarżył wyrok w całości i na podstawie art. 438 pkt. 2,3 i 4 k.p.k. zarzucił:

1 . obrazę przepisów prawa materialnego, a to przepisu art. 28 k.k. oraz art. 30 k.k. poprzez pominięcie faktu działania w błędzie w trakcie popełnienia zarzucanego mu czynu zarówno w zakresie karalności tegoż czynu jak i niezwłocznego naprawienia w całości skutków powstałych bez winy oskarżonego natychmiast po stwierdzeniu przez organy Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nieprawidłowości tegoż działania, co winno być uwzględnione przez sąd I instancji, a czego brak w treści uzasadnienia wyroku,

2. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to przepisu art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 424 k.p.k. poprzez badanie i uwzględnienie jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego w szczególności braku jakiejkolwiek konfrontacji innych oskarżonych w sprawie z osobą oskarżonego w zakresie rzeczywistych okoliczności zawarcia i zrealizowania umowy z firmą oskarżonego D. M. (1), przy jednoczesnym zaniechaniu badania i nieuwzględnieniu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, oraz poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów i dokonanie jej w sposób dowolny z pominięciem kryteriów obiektywnych jak logika, wiedza i doświadczenie życiowe, a w szczególności poprzez odmowę uznania w całości za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego, całkowitego pominięcia przez sąd dokumentacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w zakresie decyzji ratalnych związanych z wnioskiem oskarżonego o rozłożenie na raty zaległości z tytułu rzekomego działania na szkodę Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz rzeczywistej spłaty tego zobowiązania,

3.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał istotny wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, iż oskarżony w krytycznym czasie, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z D. M. (1) doprowadził do błędu pokrzywdzonego pracownika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, co do okoliczności faktycznych i prawnych będących podstawą należnych składek z tytułu ubezpieczenia społecznego, a to nie objęcia składką z tytułu ubezpieczenia emerytalnego, rentowego oraz wypadkowego oraz Funduszu Pracy, a z rzekomo popełnionego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Co do postawionych przez obrońcę oskarżonego zarzutów:

- obrazy prawa materialnego (art. 28 i art. 30 k.k.),

- obrazy przepisów prawa procesowego (art. 4,7,410,424 k.p.k.),

- błąd w ustaleniach faktycznych skutkujących uznaniem przez sąd I instancji winy oskarżonego;

to nie mają one istotnego znaczenia w sprawie, bowiem powodem rozstrzygnięcia Sądu Odwoławczego skutkującym uniewinnieniem oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu były zgoła inne argumenty niż podniesione przez obrońcę , a szczegółowo opisane w sekcji 5.2.1 uzasadnienia.

Wniosek

Obrońca wniósł :

1. o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu ,

2. ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek obrońcy oskarżonego o uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu finalnie okazał się trafny jakkolwiek z przyczyn formalnych opisanych w sekcji 5.2.1. uzasadnienia.

3.9.

Obrońca oskarżonego P. W. adw. K. K. (1) zaskarżył wyrok w całości i na podstawie art. 438 pkt. 2,3 i 4 k.p.k. zarzucił:

1 . obrazę przepisów prawa materialnego, a to przepisu art. 28 k.k. oraz art. 30 k.k. poprzez pominięcie faktu działania w błędzie w trakcie popełnienia zarzucanego mu czynu zarówno w zakresie karalności tegoż czynu jak i niezwłocznego naprawienia w całości skutków powstałych bez winy oskarżonego natychmiast po stwierdzeniu przez organy Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nieprawidłowości tegoż działania, co winno być uwzględnione przez sąd I instancji, a czego brak w treści uzasadnienia wyroku,

2. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to przepisu art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 424 k.p.k. poprzez badanie i uwzględnienie jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego w szczególności braku jakiejkolwiek konfrontacji innych oskarżonych w sprawie z osobą oskarżonego w zakresie rzeczywistych okoliczności zawarcia i zrealizowania umowy z firmą oskarżonego D. M. (1), przy jednoczesnym zaniechaniu badania i nieuwzględnieniu okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, oraz poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów i dokonanie jej w sposób dowolny z pominięciem kryteriów obiektywnych jak logika, wiedza i doświadczenie życiowe, a w szczególności poprzez odmowę uznania w całości za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego, całkowitego pominięcia przez sąd dokumentacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w zakresie decyzji ratalnych związanych z wnioskiem oskarżonego o rozłożenie na raty zaległości z tytułu rzekomego działania na szkodę Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz rzeczywistej spłaty tego zobowiązania,

3.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał istotny wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, iż oskarżony w krytycznym czasie, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie i w porozumieniu z D. M. (1) doprowadził do błędu pokrzywdzonego pracownika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, co do okoliczności faktycznych i prawnych będących podstawą należnych składek z tytułu ubezpieczenia społecznego, a to nie objęcia składką z tytułu ubezpieczenia emerytalnego, rentowego oraz wypadkowego oraz Funduszu Pracy, a z rzekomo popełnionego przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Co do postawionych przez obrońcę oskarżonego zarzutów:

- obrazy prawa materialnego (art. 28 i art. 30 k.k.),

- obrazy przepisów prawa procesowego (art. 4,7,410,424 k.p.k.),

- błąd w ustaleniach faktycznych skutkujących uznaniem przez sąd I instancji winy oskarżonego;

to nie mają one istotnego znaczenia w sprawie, bowiem powodem rozstrzygnięcia Sądu Odwoławczego skutkującym uniewinnieniem oskarżonego od popełnienia przypisanego mu czynu były zgoła inne argumenty niż podniesione przez obrońcę , a szczegółowo opisane w sekcji 5.2.1 uzasadnienia.

Wniosek

Obrońca wniósł :

1. o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu ,

2. ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek obrońcy oskarżonego o uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu czynu, finalnie okazał się trafny jakkolwiek z przyczyn formalnych opisanych w sekcji 5.2.1 uzasadnienia.

3.10.

Obrońca oskarżonego A. M. r.pr. M. M. (3) zaskarżył wyrok, co do pkt. LXXXIII i wyrokowi zarzucił:

1. obrazę przepisów prawa procesowego − naruszenie art. 410 k.p.k., a to poprzez pominięcie przez Sąd Okręgowy dowodu :

- z zeznań świadka M. A. (2) , którego to zeznania wskazywały iż oskarżony A. M. wykonywał faktycznie pracę na rzecz przedsiębiorstwa (...).

- z dokumentów − oświadczenia sprawcy wypadku A. M. z 17 czerwca 2009 r. do którego doszło w trakcie, gdy A. M. wykonywał pracę na rzecz przedsiębiorstwa (...),

2. błąd w ustaleniach faktycznych, do którego doprowadziło pominięcie przez sąd istotnych dowodów, poprzez przyjęcie, że A. M. działał z zamiarem bezpośrednim doprowadzenia Zakładu Ubezpieczeń Społecznych do niekorzystnego rozporządzenia majątkiem, oraz uczynienia przez A. M. z przestępstwa oszustwa źródła stałego i podstawowego dochodu.

Z ostrożności procesowej zarzucił także rażącą niewspółmierność kary na podstawie art. 438 punkt 4 k.p.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad 1.

Zarzut obrazy art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie dowodu zeznań świadka M. A. (2) oraz oświadczenia z 17 czerwca 2009 r. dotyczącego uczestnictwa w wypadku częściowo tylko jest zasadny, ale w zakresie nie podniesionym przez skarżącego. Przede wszystkim świadek M. A. (2) był przesłuchany na rozprawie w dniu 8 października 2018r. (karta 16.659) i stwierdził wówczas, że niewiele pamięta, bo było to 3 lata temu. W trakcie przesłuchania odczytano jego zeznania z postępowania przygotowawczego które świadek podtrzymał. A wynikało z nich m.in. że w latach 2006 - 2010 oskarżony składał jakieś koperty i roznosił ulotki, ale świadek nie miał wiedzy czy miały one związek z D. M. (1), którego nie znał. Na pytania stwierdził, że nie może potwierdzić, że te ulotki były firmy (...) i ostatecznie stwierdził, że nie miał wiedzy na temat zatrudnienia M. w firmie (...).

Rzeczywiście sąd I instancji nie odniósł się do tych dowodów w pisemnym uzasadnieniu wyroku do czego obligował go przepis art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. Jednak takie uchybienie, by było istotne − musi mieć wpływ na treść wydanego wyroku. Tak w przedmiotowej sprawie nie było, bowiem jakikolwiek sąd I instancji nie wysłowił tego w pisemnym uzasadnieniu wyroku to dowody te ocenił negatywnie, nie dając im wiary lub uznając, że nie wnoszą niczego do sprawy. Wniosek taki jako jedynie możliwy należy wyprowadzić z treści całego uzasadnienia wyroku, w którym sąd meriti wskazuje którym dowodom dał wiarę i na podstawie których wiarygodnych dowodów poczynił zasadnicze ustalenia faktyczne w sprawie. Istotnym dla odpowiedzialności oskarżonego ustaleniem jest czy z D. M. (1) łączyła oskarżonego rzeczywista czy też fikcyjna umowa o pracę. W tym zakresie sąd I instancji oceniając dostępne dowody ustalił fikcyjność umowy, brak wykonywania pracy, brak wypłat pieniędzy pracownikom, ustalił nierzetelność składanych dokumentów do ZUS i dokumentów podatkowych. Wskazał dowody o tym świadczące, częściowo wyjaśnienia D. M. (1), wyjaśnienia A. B., opinię biegłej K. w S., zeznania kontrolera M. Z. (1). Taka ocena dowodów jest w pełni uprawniona, bowiem chroniona art. 7 k.p.k. Wnioskując przez przeciwieństwo (zasada logiki formalnej) dowody przeciwne tym, nie zasługiwały na wiarę. Wprawdzie sąd tego w pisemnym uzasadnieniu nie wyartykułował, ale ten formalny błąd nie miał i nie mógł mieć wpływu na trafność wydanego orzeczenia.

Ad 2.

Również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie jest zasadny . Prawidłowo bowiem sąd ustalił, że oskarżony decydując się na zawarcie fikcyjnej umowy o pracę, miał świadomość konieczności wystawienia przez firmę (...) wielu poświadczających nieprawdę dokumentów do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i do Urzędu Skarbowego. Wiązało się to bezpośrednio z błędnymi zapisami w systemie Ubezpieczeń Społecznych i doprowadzało co miesiąc Zakład Ubezpieczeń Społecznych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Pozyskana w ten sposób korzyść majątkowa trafnie została uznana za źródło stałego dochodu w rozumieniu art. 65 § 1 k.k. Wbrew zarzutom skarżącego przypisany czyn nie zawiera sformułowania ” podstawowego dochodu”.

Odnosząc się do zarzutu rażącej niewspółmierności kary stwierdzić należy, że wymierzona kara grzywny 40 stawek dziennych przy ustaleniu stawki dziennej na kwotę 100 zł jest tak minimalna, że nie może być uznana za karę rażąco surową.

Wniosek

Obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego lub o uniewinnienie oskarżonego względnie przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia lub orzeczenie kary łagodniejszej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów wskazanych powyżej wniosek obrońcy oskarżonego o uchylenie zaskarżonego wyroku nie zasługuje na uwzględnienie, brak również było podstaw do orzeczenia kary łagodniejszej, albowiem wymierzona kara nie nosi cech rażąco surowej.

3.11.

Obrońca oskarżonego M. P. r.pr. Ł. Ł. zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego i na podstawie art. 438 punkt 2 i 3 k.p.k. wyrokowi zarzucił:

1.obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie oceny zgromadzonych w sprawie dowodów w sposób dowolny, bez uwzględnienia ich całokształtu i bez respektowania zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co w konsekwencji spowodowało, że rozstrzygnięcie oparte zostało na błędnym przyjęciu, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dał podstawy do przyjęcia, że oskarżony M. P. popełnił zarzucany mu czyn,

2. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 424 § 1 k.p.k., polegającą na sporządzeniu uzasadnienia wyroku w sposób globalny, a nadto uniemożliwiający dokonanie merytorycznej kontroli orzeczenia, a w szczególności uniemożliwiający weryfikację ustaleń faktycznych oraz oceny dowodów poczynionych w stosunku do oskarżonego M. P. oraz braku wyjaśnienia podstaw prawnych wyroku,

3. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 410 k.p.k., 167 k.p.k., art. 352 k.p.k. oraz art. 366 k.p.k. poprzez zaniechanie przeprowadzenia dowodu z dokumentów przedłożonych przez oskarżonego M. P., co w konsekwencji skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść i wydaniem orzeczenia w oparciu o niepełny materiał dowodowy,

4. a w konsekwencji poczynienie błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mających wpływ na jego treść , a polegających na stwierdzeniu, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn, podczas gdy wnikliwa analiza materiału dowodowego winna prowadzić do wniosku, iż oskarżony nie popełnił zarzuconego mu czynu, w szczególności mając na uwadze fakt, iż brak jest dowodów jednoznacznie wskazujących, że oskarżony wprowadził pracownika ZUS z siedzibą w W. jako dysponenta Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w błąd co do okoliczności faktycznych i prawnych będących podstawą należnych składek z tytułu ubezpieczenia społecznego, a to istnienia podstaw do nie uiszczania składek z tytułu ubezpieczenia emerytalnego, rentowego, wypadkowego i Funduszu Pracy w ten sposób, że zawarł fikcyjną umowę o pracę z pracodawcą firmą (...) z siedzibą w W., który to pracodawca zgłosił go do ubezpieczenia społecznego z tytułu zatrudnienia, oraz jako osoba uprawniona do wystawienia dokumentu przedkładał co miesiąc poświadczający nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne imienne raporty rozliczeniowe z ZUS RCS oraz ZUS DRA, w wyniku czego doprowadził ZUS z siedzibą W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 19.191, 04 zł, przy czym z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad 1,2,3.

Co do zarzutów obrazy prawa procesowego wskazanych w zarzucie 1 − 3 to w pierwszej kolejności Sąd Apelacyjny odniesie się do zarzutu 3 dotyczącego obrazy art. 410,167,352 i 366 k.p.k., co do zaniechania przeprowadzenia dowodów z dokumentów złożonych przez oskarżonego M. P.. Otóż zarzut ten jest nieprawdziwy. Sąd I instancji procedując w tej sprawie, po pierwsze przyjął złożone przez oskarżonego dokumenty (znajdują się w aktach na karcie 16269 − 16292 oraz w pudle kartonowym oznaczonym jako załącznik nr 1). Po drugie w prawidłowej formie procesowej (art. 394 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k.) dowody te wprowadził do materiału dowodowego − postanowienie dowodowe wydane na rozprawie 13 lutego 2019 r. - karta 16823/2. Stąd też nie sposób zasadnie twierdzić o obrazie art. 352 i 366 k.p.k.

Co do obrazy art. 424 § 1 k.p.k. to częściowo zarzut jest uzasadniony, bowiem rzeczywiście w pisemnym uzasadnieniu wyroku sąd meriti nie odniósł się do złożonych przez oskarżonego dowodów (taki obowiązek wynika z art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k.). Rzecz jednak w tym, że wadliwie sporządzone uzasadnienie nigdy nie może mieć wpływu na treść wydanego orzeczenia, jako że jest to dokument sprawozdawczy - następczy po wyroku. Dalsze argumenty wskazane zostały w uzasadnieniu w sekcji 5.2.1. Dodać należy, zdaniem Sądu Apelacyjnego orzekającego w tym składzie, że wywody apelującego obrońcy zawarte w uzasadnieniu skargi wskazujące, że „kontrola słuszności rozumowania Sądu I instancji, jego zgodności z przeprowadzonymi dowodami odbywa się w oparciu o uzasadnienie Sądu I instancji ....”, są obecnie już nieaktualne. Otóż tak sformułowany pogląd był trafny, ale jedynie do dnia 30 czerwca 2015 r. Od 1 lipca 2015 r. to jest od wejścia w życie tzw. „wielkiej nowelizacji k.p.k.” istotnej zmianie uległy m.in. przepisy postępowania odwoławczego. Obecnie niemożliwe jest uchylenie wyroku z powodu wad uzasadnienia (art. 455 a k.p.k.), węższe stały też podstawy apelacyjne. Ewentualne braki postępowania mogą i powinny być uzupełnione w postępowaniu apelacyjnym. Dotyczy to również braku oceny dowodów. Dopiero, gdy tak uzupełnione postępowanie lub inna ocena dowodów dokonana przez Sąd Odwoławczy doprowadzi do odmiennych ustaleń faktycznych, możliwa jest zmiana rozstrzygnięcia lub w warunkach art. 437§2 k.p.k. uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Przywołane przez skarżącego dowody z dokumentów nie były w stanie obalić prawidłowo poczynionych ustaleń sądu meriti o fikcyjności zatrudnienia oskarżonego u D. M. (1). Należy odwołać się do argumentów przywołanych w sekcji 3.2. uzasadnienia. Dodać należy, że przecież w toku postępowania przygotowawczego M. P. przyznał się do winy, a w postępowaniu sądowym chciał poddać się karze w trybie artykułu 387 k.p.k. I tę okoliczność należy mieć na uwadze przy dokonywaniu oceny dowodów, wszak art. 410 k.p.k. stanowi, że podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Końcowo przypomnieć trzeba, że D. M. i A. B. w złożonych wyjaśnieniach potwierdzili, że żadnych składek z tytułu ubezpieczenia nie odprowadzali do ZUS-u, podobnie jak wynagrodzenia nie były wypłacane pracownikom. Takie ustalenia potwierdziła biegła K. S. (2) oraz kontrola M. Z. (2), dowody z dokumentów ZUS, które zawierały nieprawdziwe treści, co potwierdzili także terenowi pracownicy Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu,

2. przeprowadzenie dowodu z dokumentów przedłożonych przez M. P. (pominięto ich treść na etapie Sądu Okręgowego ) na okoliczność wykonywania przez oskarżonego na rzecz firmy (...) pracy.

3. ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z powodów wskazanych powyżej wniosek o uniewinnienie oskarżonego nie jest zasadny, brak jest również jakichkolwiek podstaw wynikających z art. 437 § 2 k.p.k. do uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

3.12.

Obrońca oskarżonego A. P. adw. M. W. (2) zaskarżył wyrok w całości co do winy i kary na korzyść oskarżonego i wyrokowi zarzucił:

1. obrazę prawa procesowego, a to art. 167 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 438 punkt 2 k.p.k. mające wpływ na treść wydanego orzeczenia poprzez sporządzenie uzasadnienia wydanego wyroku w taki sposób, że uniemożliwia to dokonanie merytorycznej kontroli wydanego orzeczenia , a więc weryfikacji ustaleń faktycznych i oceny dowodów, co wskazuje także na niewłaściwy proces podejmowania przez sąd I instancji o winie oskarżonego. W tym zakresie sąd I instancji całkowicie pominął szereg dokumentów złożonych jako dowody do przeprowadzenia, w tym wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieścia X Wydziału Pracy z dnia 27 listopada 2014 r. sygn. akt IV PX P 335/14 nakazującego oskarżonemu D. M. (1) wydanie świadectwa pracy na rzecz oskarżonego A. P. za okres pracy objęty częścią dyspozytywną zaskarżonego wyroku Sądu I instancji, oraz nakazy zapłaty Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieście X Wydziału Pracy z dnia 15 grudnia 2014 r. nakazującego zapłacić oskarżonemu wynagrodzenie za 5 ostatnich miesięcy obowiązywania umowy o pracę, które to wynagrodzenie zostało podczas trwania egzekucji komorniczej przekazami pocztowymi zapłacone w całości przez oskarżonego D. M. (1).

2. naruszenie prawa procesowego, a to art. 424 § 1 k.p.k. mające wpływ na treść wydanego orzeczenia poprzez nierozpoznanie wniosków dowodowych złożonych przez oskarżonego i brak jakichkolwiek odniesienia się przez sąd I instancji do wniosków dowodowych,

3. błędną ocenę materiału dowodowego poprzez dokonanie ustaleń faktycznych w zakresie szeregu faktów istotnych do wydania prawidłowego orzeczenia, a znajdujących się w przedłożonych dokumentach, świadczących o tym że oskarżony nie tylko w sposób prawidłowy zawarł umowę o pracę, ale także wykonywał pracę u oskarżonego D. M. (1), otrzymał stosowne wynarodowienie lecz także nie dopuścił się przy zawieraniu umowy i wykonywaniu pracy żadnego czynu karalnego,

4. wydanie orzeczenia na podstawie okoliczności nieudowodnionych w postępowaniu oraz przyjęcia, że korzyść majątkowa jaką miał uzyskać oskarżony, a stwierdzonej przez sąd wynosi 28.212,15 zł, gdy tymczasem z wyjaśnień oskarżonego opartych o dokumenty z ZUS (zaświadczenie o nie zaleganiu) wynika, że zaległość na koncie ubezpieczeniowym oskarżonego W Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wynosiła 0 zł,

błędnego wnioskowania przy ocenie dowodów i przyjęcia, że oskarżony znajdował się w takiej samej sytuacji prawnej i faktycznej, zawierając umowę o pracę z oskarżonym D. M. (1) tak jak inni współoskarżeni, gdy tymczasem materiał dowodowy nie pozwalał na przyjęcie, że sytuacja współoskarżonych, co do fikcyjności zatrudnienia jest analogiczna. To błędne wnioskowanie spowodowało brak zróżnicowania sytuacji oskarżonego w stosunku do innych oskarżonych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1. i 2.

Podniesione zarzuty obrazy przepisów postępowania to jest art. 167 k.p.k., art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt. 2 k.p.k., które zdaniem skarżącego miały wpływ na treść wyroku skazującego oskarżonego, a to poprzez sporządzenie uzasadnienia w taki sposób, że uniemożliwia to dokonanie merytorycznej kontroli wydanego orzeczenia, a więc weryfikacji ustaleń faktycznych i oceny dowodów, co wskazuje także na niewłaściwy proces podejmowania przez sąd I instancji rozstrzygnięcia o winie oskarżonego. W ocenie Sądu Apelacyjnego, o ile sformułowany zarzut obrazy przepisów procesowych jest częściowo zasadny to już wyprowadzony wniosek nie może być uznany za jedynie trafny, gdyż obarczony jest wadą dowolności. O tym czy wyrok − wydane rozstrzygnięcie o winie lub niewinności jest prawidłowe nie decyduje pisemne uzasadnienie wyroku, a wartość dowodów przeprowadzonych w sprawie. Otóż w praktyce orzeczniczej spotyka się prawidłowy wyrok z wadliwie sporządzonym i uzasadnieniem jak również wyrok niesłuszny − błędny z uzasadnieniem spełniającym wszystkie wymogi formalne art. 424 k.p.k.

Ad. 3. i 4.

Niezasadny jest także zarzut obrazy art. 167 k.p.k., co do dokumentów przedłożonych w toku postępowania sądowego przez obrońcę oskarżonego. Analiza postanowienia Sądu Okręgowego podjęta na rozprawie w dniu 13 lutego 2019r. w trybie art. 394 § 1 i 2 k.p.k. o ujawnieniu bez odczytywania dowodów z dokumentów wskazuje, że sąd meriti zaliczył opisane w zarzutach apelacji dokumenty, a to wyrok Sądu Pracy z 27 listopada 2014 r. w sprawie IV P X P 335/14 (karta 16.793), nakaz zapłaty Sądu Rejonowego we Wrocławiu z 15 grudnia 2014 r. (kartach 16.721), gdyż uwzględnił wniosek dowodowy z 4 grudnia 2018 r. i dołączone do niego dokumenty − karta 16.888 − 16.795. Co prawda we wskazanej karcie 16.888 jest zawarta omyłka pisarska bo stosowne pismo obrońcy znajduje się na karcie 16.707 i następne, gdzie dołączone są dokumenty. W świetle tego postanowienia poza sporem jest, że dowody te sąd uwzględnił i przeprowadził. Prawdą jest natomiast, że nie odniósł się do tych dowodów z dokumentów w pisemnym uzasadnieniu wyroku, co niewątpliwie narusza przepis art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. Dowody te jako przeciwne tym uznanym przez sąd meriti za wiarygodne nie zostały przez tenże sąd uznane za wiarygodne będące podstawą do czynienia ustaleń odpowiadających prawdzie i nie zostały omówione. Jak w przypadku innych oskarżonych − przedsiębiorców dowodem winy oskarżonego A. P. były wyjaśnienia oskarżonych D. M. (1), A. B. i R. T. (1), którzy potwierdzili, że zawierane umowy były fikcyjne, dowodem jest również opinia biegłej K. S. (1) i zeznania kontrolera ZUS M. Z. (1), który wskazał w protokole, którym pracownikom wypłacane były wynagrodzenia za pracę. Oskarżony nie znalazł się w tej grupie osób. Co do przedłożonych wyroków Sądu Pracy i nakazu zapłaty, to należy zwrócić uwagę na samodzielność jurysdykcyjną sądu karnego wynikającą z art. 8 k.p.k. Oznacza to, że rozstrzygnięcia innych sądów nie są wiążące dla sądu karnego chyba, że dotyczą orzeczeń kształtujących prawo lub stosunek prawny. Te wyżej wymienione orzeczenia Sądu Pracy takimi nie są. Sąd karny ma zatem prawo je ocenić na gruncie art. 7 k.p.k. w konfrontacji z innymi dowodami. Dodać należy, że oba wyroki zapadły bez udziału pozwanego (D. M. (1)), a zatem Sąd Pracy nie znał pełnego stanowiska D. M. (1). Stąd też zagwarantowana ustawowo w art. 8 k.p.k. „wyższość sądu karnego nad sądem cywilnym".

Wniosek

Obrońca wniósł o uchylenie wyroku w całości co do oskarżonego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uchylenie wyroku nie jest trafny.

Podstawą uchylenia wyroku w świetle art. 437 § 2 k.p.k. są trzy enumeratywnie wymienione okoliczności:

- pierwsza dotycząca stwierdzenia uchybień z art. 439 § 1 k.p.k.,

- druga dotycząca konieczności przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości,

- trzecia przesłanka to wystąpienie okoliczności, o której mowa w art. 454 § 1 k.p.k.

Dwie pierwsze przesłanki oczywiście w przedmiotowej sprawie nie zaistniały. Wystąpienie trzeciej przesłanki będącej podstawą do uchylenia wyroku uniewinniającego ma miejsce wyłącznie wtedy, gdy w toku postępowania odwoławczego tenże sąd dojdzie do przekonania, iż zebrane w sprawie dowody powodują konieczność przesądzenia o sprawstwie i winie oskarżonego, a wydany wyrok w I instancji jest uniewinniający. Rzecz jednak w tym, że taka okoliczność w tej sprawie nie zachodzi. A skoro tak to wniosek o uchylenie wyroku jest oczywiście bezzasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Nie stwierdzono występowania okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu określonych w art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k., art. 455 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy w całości utrzymał wyrok co do oskarżonych : M. P., M. B., M. M. (1), J. C., A. G., D. T., A. P., A. M., T. P. (1);

a także co do oskarżonego D. M. (1) ze zmianami dokonanymi w zakresie czynu I,VII,VIII,IX i X części rozstrzygającej, utrzymał wyrok co do oskarżonej A. B. ze zmianami dokonanymi co do czynu przypisanego oskarżonej w pkt. XII części rozstrzygającej, co do czynu przypisanego w pkt. XVII części rozstrzygającej, co do czynu przypisanego oskarżonej w pkt. XVI części rozstrzygającej oraz co do czynów przypisanych oskarżonej w pkt. XVIII, XIX i, XX części rozstrzygającej, utrzymano wyrok mocy także co do oskarżonego R. T. (1) ze zmianami wynikającymi w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. XXII, oraz utrzymano wyrok w co do oskarżonej I. J. ze zmianą co do czynu przypisanego w pkt. LXIV wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Co do oskarżonych M. P., M. B., M. M. (1), J. C., A. G., D. T., A. P., A. M., T. P. (1), Sąd Odwoławczy w całości podzielił ustalenia faktyczne i prawne poczynione przez sąd I instancji jak również nie widział podstaw do kwestionowania orzeczonych przez tenże sąd kar. Jak wskazano we wcześniejszej części uzasadnienia zarzuty podnoszone przez obrońców tych oskarżonych w wywiedzionych apelacjach, były jedynie polemiką z prawidłowo wydanym orzeczeniem na podstawie dowodów potwierdzających sprawstwo i winę tych oskarżonych, przy czym dowody wskazane przez sąd I instancji w pisemnym uzasadnieniu zostały ocenione z poszanowaniem zasad logiki, doświadczenia życiowego i wskazań wiedzy. Podkreślić należy raz jeszcze, że obciążające dowody winy oskarżonych znajdują oparcie w wyjaśnieniach złożonych przez oskarżonego D. M. (1), częściowo A. B., ale przede wszystkim w szerokiej dokumentacji pochodzącej czy to z firmy (...), czy też z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Wysoce obciążającym dowodem były także opinie wydane przez biegłą zakresu księgowości rachunkowości K. S. (2) − karta 9159 i karta 14.021, oraz protokół kontroli firmy sporządzony przez pracownika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych M. Z. (1).

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 1 kwietnia 2019 r. sygn. akt III K 117/17 Sąd Apelacyjny zmienił następująco:

I. zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego D. M. (1) w ten sposób, że:

1. z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I części rozstrzygającej (pkt. I części wstępnej) eliminuje następujące osoby: J. B. (2), P. K. (1), P. W., M. W. (1) oraz ustala wartość niekorzystnego rozporządzenia mieniem na 1.362.237,45 zł,

2. z opisu czynu przypisanego w pkt. VII części rozstrzygającej (punkt VII części wstępnej) eliminuje J. B. (2),

3. z opisu czynu przypisanego w pkt. VIII części rozstrzygającej (punkt VIII części wstępnej) eliminuje P. K. (1),

4. z opisu czynu przypisanego w pkt. IX części rozstrzygającej (punkt IX części wstępnej) eliminuje P. K. (1),

5. z opisu czynu przypisanego w pkt. X części rozstrzygającej (punkt X części wstępnej) eliminuje P. K. (1), P. W., M. W. (1),

6. w pozostałej części zaskarżony wyrok wobec D. M. (1) utrzymuje w mocy;

II. zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonej A. B. w ten sposób, że:

1. z opisu czynu przypisanego oskarżonej w pkt. XII części rozstrzygającej (punkt XII części wstępnej) eliminuje osoby: J. B. (2), P. K. (1), P. W., M. W. (1) oraz przyjmuje datę końca czynu na 15 listopada 2013r. i ustala wartość niekorzystnego rozporządzenia mieniem na 1.239.073,80 zł,

2. w czynie przypisanym oskarżonej w pkt. XVII części rozstrzygającej (pkt. XVII części wstępnej) przyjmuje datę końca czynu na 15 listopada 2013r.,

3. w czynie przypisanym oskarżonej w pkt. XVI części rozstrzygającej (pkt. XVI części wstępnej) przyjmuje datę końca czynu na 15 listopada 2013r.,

4. z opisu czynów przypisanych oskarżonej w pkt. XVIII i XIX części rozstrzygającej (punkt XVIII i XIX części wstępnej) eliminuje P. K. (1),

5. z opisu czynu przypisanego oskarżonej w pkt. XX części rozstrzygającej (punkt XX części wstępnej) eliminuje P. K. (1), P. W., M. W. (1),

6. w pozostałej części zaskarżony wyrok wobec oskarżonej A. B. utrzymuje w mocy;

III. zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego R. T. (1) w ten sposób, że:

1. z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. XXII części rozstrzygającej (pkt. XXII części wstępnej) eliminuje J. B. (2) oraz ustala wartość niekorzystnego rozporządzenia mieniem na 455.348,65 zł,

2. w pozostałej części zaskarżony wyrok wobec oskarżonego R. T. (1) w utrzymuje w mocy;

IV. zmienia zaskarżony wyrok wobec I. J. w ten sposób, że:

1. w opisie czynu przypisanego oskarżonej w pkt. LXIV części rozstrzygającej (punkt LXIV części wstępnej) słowo „zawarł” zastępuje słowem „zawarła” ,

2. w pozostałej części zaskarżony wyrok wobec oskarżonej I. J. utrzymuje w mocy;

V. uniewinnia oskarżonych J. B. (2), P. K. (1), P. W. i M. W. (1) od przypisanych im czynów i kosztami postępowania w tej części obciąża Skarb Państwa;

VI. zaskarżony wyrok wobec oskarżonych M. P., M. B., M. M. (1), J. C., A. G., D. T., A. P., A. M., T. P. (1) utrzymuje w mocy.

Zwięźle o powodach zmiany

Zasadnicza zmiana zaskarżonego wyroku wynikała z koniczności wydania wyroku uniewinniającego co do czworga oskarżonych. Przy czym jeżeli chodzi o oskarżonego P. K. (1) to jak wskazano we wcześniejszej części uzasadnienia, Sąd Odwoławczy poczynił odmienne od Sądu I instancji ustalenia w zakresie pracy świadczonej przez tego oskarżonego na rzecz D. M. (1) i jego firmy (...), przyjmując zgodnie z zarzutami apelacji, iż oskarżony ten nie miał fikcyjnej umowy o pracę, a przynajmniej na początku okresu świadczył taką pracę na rzecz D. M. (1). Dowodem wskazującym, że tak właśnie było są dowody uznane w tej sprawie za wiarygodne przez sąd I instancji: jest to opinia biegłej K. S. (1) oraz protokół kontroli M. Z. (1). Dowodem są oczywiście wyjaśnienia oskarżonego, który konsekwentnie zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i przed sądem I instancji podtrzymywał wykonywanie pracy na rzecz D. M. (1). W przywołanych wyżej dowodach wskazuje się bowiem, że dokumentacja firmy (...) potwierdza zatrudnienie P. K. (1) jak również potwierdza dokonywanie na jego rzecz wypłat pieniężnych. Przyjęcie zatem takich ustaleń (a wynikają one z uznanych za wiarygodne dowodów opinii biegłej i wyników kontroli ZUS) powoduje konieczność zmiany wydanego orzeczenia i uwolnienie oskarżonego P. K. od przypisanego mu nieprawomocnie czynu przez sąd I instancji. Jeżeli chodzi natomiast o pozostałych oskarżonych uniewinnionych przez Sąd Odwoławczy to jest oskarżonego J. B. (1), M. W. (1) i P. W., to ich sytuacja prawna jest całkowicie odmienna. Powody orzeczenia uwalniającego ich od winy są czysto prawne. Otóż sąd I instancji ustalił (tak wynika z uzasadnienia wyroku, że wszyscy ci oskarżeni dopuścili się przestępstwa, bowiem z D. M. (1) łączyła ich nieprawdziwa, pozorna, fałszywa umowa o pracę). Konsekwencją takiego ustalenia była subsumcja prawna sprowadzająca się do tego, że współdziałając z oskarżonym działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadzając Zakład Ubezpieczeń Społecznych w błąd (właśnie, co do fikcyjności świadczonej pracy) i w ten sposób doprowadzając Zakład Ubezpieczeń Społecznych do niekorzystnego rozporządzenia mienia. Gdyby takie ustalenia faktyczne poczynił sąd I instancji to oczywiście przeprowadzona subsumcja prawna tego zachowania byłaby prawidłowa ,a orzeczenie o winie oskarżonych trafne. Jednak analiza treści zarzutów przypisanych przez sąd I instancji , a zawartych w pkt XXVI części wstępnej wyroku - co do J. B. (1), w pkt XXXIX części wstępnej wyroku, co do P. W. i w pkt XLIV części wstępnej wyroku co do M. W. (1) prowadzi do wniosku, że ci trzej oskarżeni w treści opisu czynu, nie mają zarzutu zawarcia umowy o pracę o charakterze fikcyjnym, czy pozornym przeciwnie opis czynu wskazuje, że z D. M. (1) łączyła ich rzeczywista umowa o pracę, a skoro tak to nie mogli wprowadzić Zapadu Ubezpieczeń Społecznych w błąd. Zachodzi tu zatem oczywista sprzeczność czynu przypisanego przez sąd I instancji z treścią poczynionych przez tenże sąd ustaleń faktycznych. Bezrefleksyjne przypisanie tym oskarżonym czynów o treści wskazanej w akcie oskarżenia (z ewidentnym błędem w ich opisie − co wynika z treści opisów czynów innych oskarżonych - gdzie zawsze wskazuje się na zawarcie umowy pozornej, fikcyjnej) powoduje, że nastąpiła dekompozycja ustawowych znamion przypisanego tym oskarżonym czynów z art. 286 § 1 k.k. jak również z artykułu 271 § 1 k.k. Ta dekompletacja ustawowych znamion stwierdzona w postępowaniu odwoławczym nie może być w żaden sposób konwalidowania z uwagi na ograniczenia wynikające z zakresu i kierunków złożonych środków zaskarżenia. Oskarżyciel publiczny nie zaskarżył wyroku w stosunku do tych oskarżonych, zaś apelacje wywiedzione przez obrońców tych oskarżonych co oczywiste złożone są na ich korzyść. Wyklucza to zatem jakąkolwiek modyfikację opisu czynu i ewentualną zmianę wyroku, czy też uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Konsekwencją tak stwierdzonego uchybienia mogło być jedynie wydanie wyroku uniewinniającego. Dalszą konsekwencją tego rozstrzygnięcia jest konieczność zmiany opisu czynów przypisanych oskarżonym D. M. (1), A. B. i R. T. (1), którzy współdziałali w różnym zakresie z tymi osobami. Powodowało to konieczność wyeliminowania oskarżonych uniewinnionych z opisu przypisanych czynów pozostałym oskarżonym jak również zmiany w zakresie wartości niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Jeżeli chodzi o dalsze zmiany wyroku, to Sąd Odwoławczy przyjął krótszy okres działania oskarżonej A. B. to jest do 15 listopada 2013 r., albowiem w tym dniu oskarżona została tymczasowo aresztowana i co oczywiste nie mogła po tym dniu podejmować działań o znamionach wypełniających przestępstwo. Sąd również zmniejszył wysokość niekorzystnego rozporządzenia mieniem o wielość nieuiszczonych składek na ubezpieczenie społeczne 4 oskarżonych uniewinnionych, co spowodowało zmniejszenie wysokości niekorzystnego rozporządzenia do kwoty 1.239.073,80 zł. Dodać należy, że wielkość niekorzystnych rozporządzeń została obliczona w postępowaniu przygotowawczym przez biegłą K. S. (2) według danych na dzień 31 grudnia 2013 r. zatem w okresie zbliżonym do końca daty działania tej oskarżonej. Pomimo pewnej zmiany wyroku na korzyść oskarżonych D. M. (1), A. B. i R. T. (1) (zmniejszenie wielkości niekorzystnego rozporządzenia mieniem), sąd odwoławczy nie zdecydował się na obniżenie wysokości wymierzonych tym oskarżonym kar pozbawienia wolności i grzywny , a to z kilku powodów. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, że wymierzone kary czy to za przestępstwa jednostkowe czy też kary łączne nie noszą cech rażącej surowości, po drugie należy mieć na uwadze, że zmiana ustaleń faktycznych jest nieznaczna, można rzec nieistotna, bowiem z łącznej sumy przypisanego D. M. nieprawomocnie niekorzystnego rozporządzenia mieniem o wysokości ponad miliona złotych pomniejszono ją o wielkość sumy składek wynikających z oskarżenia J. B. − 1703,52 zł , P. K. (1) − 28212,15 zł, P. W. − 12577,32 zł, M. W. (1) − 13.155,53 zł , co łącznie dało kwotę 55.648,52 zł. W skali całości jest to niewielki procent wartości niemający istotnego znaczenia.

Sąd odwoławczy uwzględnił również okoliczność, że apelację na niekorzyść wywiódł oskarżyciel publiczny, który domagał się zaostrzenia kar, co do tych oskarżonych. I jakkolwiek sąd odwoławczy nie uwzględnił apelacji oskarżyciela publicznego w części zaostrzenia wymiaru kar to uznał, że zasadnym będzie pozostawienie wymierzonych kar na poziomie orzeczonym przez sąd I instancji.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

W zakresie kosztów postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny orzekł następująco:

VII. przyznaje od Skarbu Państwa na rzecz obrońców z urzędu oskarżonych: D. M. (1) adw. W. Z., A. B. adw. L. A., R. T. (1) adw. M. A. (1) wynagrodzenie w kwocie po 738 zł wraz z podatkiem VAT tytułem obrony oskarżonych w postępowaniu odwoławczym;

VIII. poniesionymi wydatkami w postępowaniu odwoławczym związanymi z apelacją prokuratora obciąża Skarb Państwa;

IX. zasądza na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych D. M. (1), A. B. i R. T. (1) po 739,11 zł, zaś od oskarżonych I. J., M. P., M. B., M. M. (1), J. C., A. G., D. T., A. P., A. M., T. P. (2) po 1,11 zł, tytułem wydatków postępowania odwoławczego oraz wymierza oskarżonym opłaty od kar:

1. D. M. (1) w kwocie 1200 zł,

2. A. B. w kwocie 800 zł,

3. R. T. (1) w kwocie 300 zł,

4. M. P. w kwocie 800 zł,

5. M. B. w kwocie 500 zł,

6. M. M. (1) w kwocie 500 zł,

7. J. C. w kwocie 1000 zł,

8. I. J. w kwocie 1200 zł,

9. A. G. w kwocie 1100 zł,

10. D. T. w kwocie 300 zł,

11. A. P. w kwocie 1100 zł,

12. A. M. w kwocie 400 zł,

13. T. P. (1) w kwocie 200 zł.

Przede wszystkim z uwagi na obronę z urzędu oskarżonych D. M. (1), A. B. i R. T. (1) należało przyznać stosowne wynagrodzenie obrońcom z urzędu, a to adw. W. Z., adw. L. A. i adw. M. A. (1) w podstawowej wysokości wynagrodzenia za obronę w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym. Wysokość ta wynika z § 17.1 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości wynagrodzenia o świadczoną z urzędu. Ponieważ, co do zasady apelacja oskarżyciela publicznego okazała się niezasadna to poniesione w tym zakresie wydatki należało zaliczyć na rachunek Skarbu Państwa. Oskarżonych którzy zostali prawomocnie skazani należało obciążyć wydatkami postępowania odwoławczego stosownie do wydatków poniesionych na każdego z nich. I tak ryczałt 20 zł z tytułu doręczeń pism w postępowaniu przed sądem należało podzielić na ilość stron uczestniczących w postępowaniu odwoławczym, w tym wypadku 17 oskarżonych i prokuratora którzy wywiedli środek zaskarżenia. Powoduje to, że każdego przegrywającego oskarżonego obciąża wydatek w wysokości 1,11 złotego. Oskarżeni, którzy korzystali z pomocy obrony z urzędu winni być obciążeni również i tymi wydatkami. Konsekwencją skazującej treści wyroku jest obciążenie oskarżonych opłatą od kary za II instancję w wysokości opłaty należnej za I instancję - art. 2 i 3 ustawy opłatach sprawach karnych.

Sąd Apelacyjny nie sporządził uzasadnienia, co do oskarżonych M. M. (1), A. G., D. T., M. B., T. P. (1), D. T., albowiem oskarżeni ci nie złożyli w ustawowym terminie wniosku o sporządzenie uzasadnienia na piśmie. Wniosek prokuratora, który złożony w terminie dotyczył wszystkich oskarżonych nie mógł być uwzględniony w szerszym zakresie niż to wynika z uzasadnienia, gdyż prokurator zaskarżył wyrok sądu I instancji wyłącznie co do 4 oskarżonych tj. D. M., A. B., R. T. oraz J. C.. W świetle przepisów art. 457 § 2 k.p.k. w związku z art. 422 §2 k.p.k. brak było podstaw do sporządzenia szczegółowego uzasadnienia w zakresie oskarżonych wskazanych na wstępie.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokuratur (...)w W.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

orzeczenia dotyczące rozstrzygnięć o karze na niekorzyść oskarżonych D. M. (1), A. B., R. T. (1), J. C..

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej A. B. adwokat L. A.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

apelacja co do winy w zakresie czynów przypisanych oskarżonej w punktach XII - XXI, XCIII − XCIV i XCVIII

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego M. W. (1) adw. K. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.14.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego D. M. (1) adw. W. Z.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

apelacja w całości na korzyść oskarżonego co do winy i kary

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.15.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

5

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonej J. C. adw. M. M. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

apelacja co do kary w zakresie jej wysokości

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.16.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

6

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego J. B. (1) adw. Ł. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Apelacja na korzyść oskarżonego w całości

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.17.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

7

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego P. W. adw. K. K. (2)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Apelacja na korzyść co do całości wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.18.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

8

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego P. K. (1) adw. M. W. (3)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcia co do winy i kary w zakresie całości rozstrzygnięcia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.19.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

9

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego R. T. (1) adw. M. A. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie co do wymiaru kary

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.20.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

10

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego A. M. r.pr. M. M. (3).

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

apelacja co do winy i kary w zakresie czynu przypisanego w pkt. LXXXIII wyroku

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.21.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

11

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego M. P. r.pr. Ł. Ł.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość rozstrzygnięcia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana