Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 15/20

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

M. L.

wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 17 września 2021 roku oskarżony M. L. został uznany za winnego tego, że w dniu 29 września 2018 roku w miejscowości B., gmina G. nie stosując się do orzeczonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres trzech lat orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieścia sygn. akt VI W 2653/16 oraz do zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej sygn. akt II K 742/17 kierował samochodem osobowym marki R. (...) o nr rej. (...) na drodze publicznej w strefie ruchu lądowego tj. o czyn z art. 244 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 29 września 2018 roku około godziny 19:35 w miejscowości B., gmina G., na ulicy (...) w trakcie prowadzonej przez Policję obserwacji ruchu drogowego zauważono pojazd jadący od miejscowości S., który w odległości około 15 – 20 metrów przed patrolem Policji zatrzymał się i włączył światła awaryjne. Następnie kierujący pojazdem M. L. przeszedł na tylne siedzenie samochodu natomiast pasażer z tylnego siedzenia M. F. przesiadł się na miejsce kierowcy. Podczas dojazdu do miejsca kontroli przez Policję osoby i pojazd były obserwowane i nie były tracone z pola widzenia.

Oskarżony w chwili prowadzenia pojazdu posiadał prawomocny zakaz prowadzenia pojazdów. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 22 listopada 2017 roku w sprawie II K 742/17 Sąd orzekł wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat.

Decyzją z dnia 19 stycznia 2018 roku Prezydent W. cofnął oskarżonemu uprawnienia do kierowania pojazdami silnikowymi kat. B w związku z orzeczonym zakazem kierowania pojazdami mechanicznymi na mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej z dnia 22.11.2017r. w sprawie II K 742/17.

Wcześniej wyrokiem nakazowym z dnia 9 listopada 2016 roku Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia w sprawie VI W 2653/16 orzekła wobec M. L. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat

Oskarżony M. L. nie jest chory psychicznie w rozumieniu psychozy i nie był chory psychicznie w krytycznym czasie. Nie jest upośledzony umysłowo. Stwierdzono u niego zespół uzależnienia spowodowany używaniem pochodnych opiatów oraz dopalaczy, bez cech psychodegradacji o czym świadczyła utrata kontroli, odurzenie się ciągami i objawy abstynencji po odstawieniu. Oskarżony odurzał się od wielu lat, obecnie utrzymuje abstynencję od heroiny od około 8 lat. Jest w trakcie leczenia zastępczego metadonem, pod stalą kontrolą psychiatryczną. Od roku odurzał się dopalaczami, ale w krytycznym czasie nie był pod działaniem dopalacza. Uzależnienie od dopalaczy nie ma znaczenia dla oceny poczytalności. Zna i rozumie podstawowe zasady współżycia społecznego, prawidłowo ocenia proste sytuacje społeczne i potrafi przewidzieć skutki prawne zarzucanego czynu. W krytycznym czasie nie miał z przyczyn chorobowych zniesionej ani w stopniu znacznym ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Może brać udział w postępowaniu karnym i stawić się przed sądem. Jest zdolny do samodzielnej i rozsądnej obrony.

- notatka urzędowa,

- zeznania świadka M. G.

- zeznania świadka M. M. (2)

- zeznania świadka G.

- k. 1,

- k.

Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu z dnia 22.11.2017r. sygn. II K 742/17

k. 10

Decyzja Prezydenta Miasta W. z dnia 19.01.2018r.

k. 68

wyrok nakazowy Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu z dnia 9.11.2016r. sygn. VI W 2653/16

k. 12

Opinia sądowo – psychiatryczna z dnia 6.12.2019r.

k. 116 – 119

M. L. ma obecnie 45 lat, wykształcenie średnie (technik mechanik samochodów), kawaler, nie posiada dzieci, nie ma nikogo na utrzymaniu. Nie pracuje, nie posiada żadnego majątku. W przeszłości wielokrotnie karany na karę ograniczenia wolności i pozbawienia wolności za czyny z art. 278 § 1 k.k., art. 53 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 178a § 1 k.k., art. 270 § 1 k.k., art. 244 k.k. i art. 180 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 244 k.k. i art. 180a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i

informacja z K.; zapytanie o ukaranie; protokół przesłuchania podejrzanego – informacje ogólne

k. 15 – 16; 46 – 47; 121 – 124; 74

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

zeznania świadka M. G.

Sąd dał wiarę i oparł się na zeznaniach świadka M. G. w zakresie opisu całego zdarzenia, albowiem był on bezpośrednim świadkiem i nie miał interesu w tym, aby mówić nieprawdę. Jego zeznania korelują z zeznaniami świadka M. M. (2). Świadek co do okoliczności sprawy zeznawał dwukrotnie – raz w postępowaniu przygotowawczym oraz raz w postępowaniu przed Sądem. Z uwagi na upływ czasu świadek okoliczności zdarzenia nie pamiętał, jednakże po odczytaniu zeznań podtrzymał je. Sąd nie znalazł podstaw aby odmówić wiarygodności zeznaniom M. G..

zeznania świadka M. M. (2)

Sąd w pełni dał wiarę i oparł się na zeznaniach świadka M. M. (2). Jego zeznania korelują z zeznaniami świadka M. G.. Sąd nie znalazł podstaw aby odmówić wiarygodności zeznaniom świadka M. M. (2). Świadek co do okoliczności sprawy zeznawał dwukrotnie – raz w postępowaniu przygotowawczym oraz raz w postępowaniu przed Sądem. Z uwagi na upływ czasu świadek okoliczności zdarzenia nie pamiętał, jednakże po odczytaniu zeznań podtrzymał je. Nadto w swoich zeznaniach przedstawił okoliczności zdarzenia związane ze zmianą miejsca kierującego i pasażera, okolicznością wyjścia z pojazdu celem tej zamiany, okoliczności związanych z nieprzyznawaniem się oskarżonego do popełnionego czynu. Sąd nie znalazł podstaw aby odmówić wiarygodności zeznaniom M. M. (2).

Zeznania wymienionych wyżej świadków korelują z wiarygodnymi zeznaniami G. S., która nie była przesłuchiwana w postępowaniu przygotowawczym, nie wiedziała w jakiej sprawie będzie przesłuchiwana, mimo to złożyła zeznania spójne z wersją przedstawioną przez funkcjonariuszy Policji.

Sąd dał wiarę zgromadzonym w sprawie dokumentom albowiem nie ujawniły się okoliczności nakazujące zakwestionować ich wiarygodność lub autentyczność.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

wyjaśnienia oskarżonego M. L.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie w jakim wskazywał on, że to inna osoba kierowała przedmiotowym pojazdem, uznając je, w świetle pozostałego, uznanego za wiarygodny materiał dowodowy, przyjętą linię obrony.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

M. L.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przypisany oskarżonemu czyn z art. 244 k.k. polegał na niestosowaniu się do orzeczonego środka karnego, tj. na naruszeniu zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Omawiany występek ma charakter umyślny, a zatem podmiotową przesłanką odpowiedzialności jest świadomość sprawcy, iż narusza ciążący na nim z mocy orzeczenia sądu zakaz. Oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu z art. 244 k.k. to jest jazdy samochodem pomimo sądowego zakazu prowadzenia tego rodzaju pojazdów. Znana mu była treść wyroku sądowego, którym orzeczono względem niego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych i sam oskarżony nie kwestionował też w wyjaśnieniach świadomości orzeczonego zakazu. Sąd nie miał wątpliwości, że oskarżony jest sprawcą zarzucanego i przypisanego mu czynu. Jest to czyn zabroniony, bezprawny i karalny. Sąd nie znalazł okoliczności wyłączających winę oskarżonego. Jest on osobą pełnoletnią i w pełni poczytalną. Przeprowadzona opinia sądowo – psychiatryczna potwierdziła, że w chwili zdarzenia nie miał z przyczyn chorobowych zniesionej ani w stopniu znacznym ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem. Sąd wykluczył możliwość zaistnienia któregoś z kontratypów. Oskarżony miał możliwość zachować się w zgodzie z panującym porządkiem prawnym, a jednak nie zrobił tego, nie znajdował się w żadnej szczególnej sytuacji motywacyjnej. Z uwagi na to Sąd uznał oskarżonego za winnego wskazanego czynu. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze kwantyfikatory określone w art. 115 § 2 k.k. W ocenie Sądu społeczna szkodliwość czynu przypisanego oskarżonemu była znaczna. Oskarżony jechał po raz kolejny samochodem mimo orzeczenia wobec niego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej we Wrocławiu w sprawie II K 742/17 oraz wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu w sprawie VI W 2653/16. Dotychczas orzeczone wobec oskarżonego kary nie odniosły żadnego rezultatu, nie wpłynęły na oskarżonego wychowawczo ani nie powstrzymały go od popełnienia ponownie przestępstwa. Wobec powyższego Sąd nie miał wątpliwości, iż oskarżonemu można było przypisać popełnienie czynu opisanego w punkcie pierwszym wyroku, za co należało wymierzyć mu stosowną karę.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. L.

1

1

Za czyn przypisany oskarżonemu groziła kara od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności (art. 244 k.k.). Sąd nie doszukał się na gruncie niniejszej sprawy specjalnych okoliczności łagodzących.

W ocenie Sądu karą adekwatną do wagi popełnionego czynu, stopnia społecznej szkodliwości oraz stopnia winy, jest kara 6 miesięcy pozbawienia wolności.

W myśl art. 53 k.k. Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a ponadto potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu.

Miarkując karę w stosunku do oskarżonego Sąd kierował się wskazanymi wyżej dyrektywami wymiaru kary. Wymiar kary nie jest wysoki, ale adekwatny do wagi popełnionego czynu. Tylko ta kara będzie na niego oddziaływać wychowawczo i odstraszająco, tak aby w przyszłości nie popełnił ponownie takiego samego przestępstwa.

M. L.

2

1

Z uwagi na fakt, iż oskarżony dopuścił się przestępstwa, zaś czyn sprawcy polegał na niezastosowaniu się do zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych Sąd na podstawie art. 42 § 1a pkt. 2 k. k. orzekł w stosunku do M. L. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat. Zakaz ten orzeka się w rozmiarze od roku do lat 15 – art. 43 § 1 k.k. W ocenie Sądu jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary – prewencji szczególnej, tak aby ponownie nie popełnił tego rodzaju przestępstwa. Sąd ograniczył zakres zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych do ruchu lądowego ponieważ tego zachowania dotyczyło przestępstwo popełnione przez oskarżonego.

inne zaGadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

W sprawie, w toku postępowania przed Sądem Rejonowym jako sądem I instancji, ustanowiono obrońcę z urzędu dla oskarżonej w osobie adw. M. D.. W związku z tym, iż obrońca złożyła wniosek o przyznanie kosztów obrony wraz z oświadczeniem iż nie zostały one nawet w części uiszczone – należało je na rzecz obrońcy zasądzić. Kwota wskazana w punkcie 3 uwzględnia wysokość ustaloną wskazanymi tam przepisami rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Stawka minimalna za udział obrońcy oskarżonego (420 zł) została podwyższona za każdy kolejny dzień rozprawy o kwotę 20 % (84 zł). Ponieważ obrońca uczestniczyła w 2 rozprawach - stawka minimalna została zatem podwyższona o kwotę 588 zł (2 x 84 zł), a następnie powiększona o należny podatek VAT w wysokości 23 %.

4

W ocenie Sądu, uwzględniając sytuację życiową i finansową oskarżonego tj. okoliczność, że nie pracuje, nie posiada żadnego majątku oraz nie ma żadnego uposażenia przynoszącego dochód należało zwolnić go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Podpis