Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 kwietnia 2022r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w I Wydziale Cywilnym, w składzie:

Przewodniczący: sędzia Michał Włodarek

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Dulas

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 kwietnia 2022r. w Kaliszu

sprawy z powództwa Towarzystwa (...) z/s w W. (KRS (...))

przeciwko pozwanemu P. J. (PESEL (...))

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego P. J. na rzecz powoda Towarzystwa (...) z/s w W. kwotę 24.084,00zł (dwadzieścia cztery tysiące osiemdziesiąt cztery złote 00/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 24 sierpnia 2020r. do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego P. J. na rzecz powoda Towarzystwa (...) z/s w W. kwotę 4.822,00zł (cztery tysiące osiemset dwadzieścia dwa złote 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600,00zł (trzy tysiące sześćset złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami w wysokości w stosunku rocznym odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 1447/21

UZASADNIENIE

W dniu 23 sierpnia 2021r. powód Towarzystwo (...) z/s w W. skierował do tut. Sądu, po uprzednim umorzeniu sprawy o sygn. akt VI Nc – e (...) w elektronicznym postępowaniu upominawczym, w stosunku do pozwanego P. J. żądanie zasądzenia kwoty 24.084,00zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty, a ponadto żądanie zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż pozwany w dniu 11 listopada 2017r. kierując pojazdem m – ki V. (...) o nr rej. (...), będąc pod wpływem alkoholu, nie dostosował prędkości do panujących warunków na drodze i doprowadził do zdarzenia drogowego, w którym najechał na tył pojazdu m – ki L. (...) o n rej. (...), czym wyrządził szkodę. Powód podał, iż pozwany został prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 12 stycznia 2016r. w sprawie o sygn. akt II K 265/16, gdzie w dniu zdarzenia posiadał orzeczony dożywotni zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów.

Pojazd poszkodowanej był objęty ochroną ubezpieczeniową w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej Ubezpieczyciela sprawcy szkody z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z ruchem tych pojazdów.

Poszkodowany dokonał zgłoszenia szkody u powoda, w szczególności domagał się zwrotu wydatków z tytułu korzystania w okresie powypadkowym i naprawy pojazdu z samochodu zastępczego. Powód przeprowadził postępowanie szkodowe w ramach, którego ustalił rodzaj, charakter i zakres uszkodzeń w pojeździe poszkodowanej, a także techniki i koszty odtworzenia pojazdu poszkodowanej do stanu sprzed zdarzenia, a ponadto oznaczył wartość kosztów pojazdu zastępczego, z którego poszkodowana korzystała w okresie powypadkowym i likwidacji szkody.

Powód wypłacił poszkodowanej odszkodowanie tytułem zwrotu wydatków za korzystania z pojazdu zastępczego w łącznej wysokości 24.084,00zł.

Powód w ramach regresu wezwał pozwanego do zwrotu kosztów postępowania szkodowego. Pozwany zanegował podstawy swojej odpowiedzialności, co do zasady i wysokości oraz odmówił zapłaty żądanej kwoty pieniężnej.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 28 października 2021r. w sprawie o sygn. akt I Nc 2121/21 uwzględniono w całości roszczenia powództwa i orzeczono o kosztach postępowania.

Pozwany P. J. wniósł sprzeciw od opisanego wyżej orzeczenia.

Pozwany zaskarżył przedmiotowy nakaz w całości i wniósł o oddalanie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W treści tego kwalifikowanego pisma procesowego pozwany zakwestionował przedstawione przez powoda okoliczności jego odpowiedzialności oraz zasadności i wysokości przyznanego poszkodowanej odszkodowania.

W odpowiedzi na sprzeciw powód w całości podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 2 czerwca 2016r. w sprawie o sygn. akt II K 265/16 pozwany P. J. został uznany za winnego tego, że w dniu 12 stycznia 2016 roku o godzinie 23.40 w miejscowości K. ul. (...) będąc w stanie nietrzeźwości I – 0,96 mg/l, II – 0,99 mg/l i III – 0,90 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu kierował pojazdem w stanie nietrzeźwości będąc uprzednio prawomocnie skazanym za taki czyn wyrokiem Sadu Rejonowego w Kaliszu z dnia 29 lipca 2011r. w sprawie o sygn. akt II K 428/11, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję występku z art. 178a § 4 kk i za to na podstawie art. 178a § 4 kk oraz art. 37a kk i art. 34 § 1a pkt 1 kk i art. 35 § 1 kk wymierzono pozwanemu karę 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności, polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie. Ponadto na podstawie art. 42 § 3 kk orzeczono wobec pozwanego dożywotnio środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, orzeczono świadczenie pieniężne oraz rozstrzygnięto o kosztach postępowania.

Powyższe orzeczenie uprawomocniło się w dniu 21 czerwca 2016r.

( notatka urzędowa k. 12, 16, 50, informacja k. 51, z akt SR w Kaliszu II K 265/16: notatka urzędowa k. 1, protokół z badania trzeźwości urządzeniem elektronicznym k. 2-4, inf. K. k. 8, odpisy wyroków VII K 944/08 i II K 428/11 k. 9-10, inf. pokrzywdzonego k. 11, protokół przesłuchania podejrzanego k. 14-17, 23-25, wyrok k. 33, zarządzenie wykonania wyroku k. 38)

W dniu 11 listopada 2017 ok. godz. 14:30 w miejscowości R. gm. K. pozwany P. J. spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem mechanicznym m – ki V. (...) nr rej. (...) jadąc od kierunku miejscowości K. w kierunku miejscowości B. nie dostosował prędkości do panujących warunków na drodze w wyniku czego najechał na tył jadącego w tym samym kierunku pojazdu m – ki L. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez poszkodowaną M. D..

W związku z powyższym prawomocnym wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 9 marca 2018r. w sprawie o sygn. akt II W 299/18 ukarano pozwanego za czyn wypełniający dyspozycję art. 86 § 1 kw na karę grzywny i rozstrzygnięto o kosztach postępowania.

Powyższe orzeczenie uprawomocniło się w dniu 7 kwietnia 2018r.

Pozwany P. J. kierował wówczas pojazdem mechanicznym po drodze publicznej wbrew orzeczonemu wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 2 czerwca 2016r. w sprawie o sygn. akt II K 265/16 środkowi karnemu w postaci dożywotniego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

( z akt SR w Kaliszu II W 299/18: notatka urzędowa k. 1, 2, 3, szkic sytuacyjny k. 4, protokół oględzin pojazdu k. 5-6, 7-8potwierdzenie przekazania terenu … k. 9, protokół przesłuchania świadka k. 10-12, inf. o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego k. 13, zapytanie o ukaranie k. 14, protokół przesłuchania osoby, co do której istnieje uzasadniona podstawa do sporządzenia przeciwko niej wniosku o ukaranie k. 15-21, wniosek o ukaranie k. 26a, wyrok k. 34, zarządzenie wykonania wyroku k. 45, z akt SR w Kaliszu II K 265/16: wyrok k. 33, zarządzenie wykonania wyroku k. 38)

Pojazd pozwanego P. J. – sprawcy zdarzenia w dacie kolizji był objęty ochroną ubezpieczeniową w Towarzystwie powoda potwierdzoną polisą z dnia 23 października 2017r. nr (...). Poszkodowana M. D. dokonała zgłoszenia u powoda zaistnienia zdarzenia i powstania szkody w mieniu.

Postępowanie szkodowe zarejestrowany pod nr (...)

Pozwany w wyniku przeprowadzonego postępowania szkodowego w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela sprawcy szkody z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z ruchem tych pojazdów stwierdził przesłanki jego odpowiedzialności i przyznał poszkodowanej zwrot części wydatków z tytułu korzystania w okresie powypadkowym i likwidacji szkody z pojazdu zastępczego.

( polisa k. 11, zgłoszenie szkody w pojeździe k. 13-14, potwierdzenie przyjęcie zgłoszenia k. 15, z akt SR w Kaliszu V GC 2120/18: dokumenty akt szkodowych k. 16-25, 61-62, 83-85, faktura k. 26-29, 42, 43, 44, wycena k. 30-41, umowa najmu pojazdu k. 45-47, 48-50, 51-53, zdjęcia k. 54-60, potwierdzenie transakcji bankowej k. 105, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd. k. 106, 123, dokumenty podatkowe k. 128-131, protokół rozprawy k. 135-140, 160-161, opinia biegłego k. 167-179, 202-203, wyrok k. 242, 284, postanowienie k. 250)

Dalszego zwrotu kosztów związanych z wydatkami na najem pojazdu zastępczego poszkodowana M. D. dochodziła od Towarzystwa (...) z/s w W. w postępowaniu o zapłatę przed Sądem Rejonowym w Kaliszu w sprawie o sygn. akt V GC 2120/18.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 12 marca 2020r. w sprawie o sygn. akt V GC 2120/18 zmienionym w części wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 6 października 2021r. w sprawie o sygn. akt Sąd Okręgowy w Łodzi XIII Wydział Gospodarczy XIII Ga 877/20 zasądzono od powoda Towarzystwa (...) z/s w W. na rzecz poszkodowanej M. D. kwotę 24.084,00zł tytułem zwrotu kosztów związanych z wydatkami na najem pojazdu zastępczego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, oddalono powództwo w pozostałej części i rozstrzygnięto o kosztach procesu, w tym o kosztach postępowania apelacyjnego.

Przedmiotowe orzeczenie zapadło przy następująco ustalonym przez Sąd stanie faktycznym.

Poszkodowana M. D. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą Gospodarstwo (...) w K..

W dniu 11 listopada 2017r. w wyniku kolizji drogowej doszło do uszkodzenia samochodu osobowego marki L. (...) nr rej. (...) stanowiącego własność M. D.. Sprawca szkody w dniu zdarzenia posiadał polisę odpowiedzialności cywilnej zawartą z powodem Towarzystwem (...) z/s w W.. P. J. w momencie wypadku kierował samochodem bez uprawnień i pod wpływem alkoholu. Samochód poszkodowanej był na gwarancji i wymagał naprawy w autoryzowanym serwisie.

Szkoda została zgłoszona Towarzystwu (...) z/s w W. w dniu 23 listopada 2017r. i zarejestrowana pod numerem (...). Poszkodowana wybrała bezgotówkowy sposób likwidacji szkody przez (...). J. z/s w P.. Pierwsze oględziny uszkodzonego pojazdu przez rzeczoznawcę Towarzystwa (...) z/s w W. odbyły się dnia 29 listopada 2017 r.

Uszkodzony samochód był wykorzystywany w prowadzonej przez poszkodowaną działalności gospodarczej, jak i prywatnie. Przysługiwało jej uprawnienie do odliczenia 50% podatku VAT.

Poszkodowana potrzebowała pojazdu zastępczego, gdyż od 1 grudnia 2017r. pracowała jako lekarz w Z.. Dojeżdżała do pracy, pokonywała 300 km dziennie. Była to ilość kilometrów przekraczająca limity wypożyczalni. Nadto pracowała w szklarni w K.
i dojeżdżała do klientów. W dacie szkody nie dysponowała innym samochodem.

W dniu 25 listopada 2017r. do poszkodowana zawarła umowę najmu pojazdu zastępczego marki T. (...) ze współpracującą z Towarzystwem (...) z/s w W. wypożyczalni (...) S.A.

W dniu 1 grudnia 2017r. Towarzystwo (...) z/s w W. przesłał poszkodowanej sporządzony przez niego kosztorys. Tego samego dnia powódka upoważniła warsztat K. Sp. J. z/s w P. do bezgotówkowego rozliczenia szkody i odbioru odszkodowania.

W dniu 7 grudnia 2017 r. poszkodowana oddała samochód do naprawy.

Dnia 23 grudnia 2017r. poszkodowana zawarła z siostrą K. D. prowadzącą działalność rolniczą umowę najmu samochodu marki V. (...) nr rej. (...) nr (...) na okres do dnia 28 lutego 2018r., dobową stawkę najmu pojazdu strony ustaliły na kwotę 150,00zł netto. Samochód stanowił własność siostry poszkodowanej. Był wykorzystywany do prowadzenia przez nią działalności rolniczej. Poszkodowana używała wynajętego samochodu w celu dojazdu do pracy do Z.. Woziła nim również wyhodowane przez siebie warzywa, które sprzedawała w miejscu pracy. Umowa była dwukrotnie przedłużana. Okres najmu pojazdu zastępczego każdorazowo był ustalany na podstawie informacji uzyskanych z serwisu.

W dniu 28 lutego 2018r. wynajmująca wystawiła poszkodowanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 10.050,00zł netto wynikającą z umowy najmu pojazdu zastępczego marki V. (...) nr rej. (...) nr (...). Faktura została przez poszkodowaną opłacona gotówką.

W dniu 1 marca 2018r. poszkodowana zawarła z siostrą K. D. prowadzącą działalność rolniczą umowę najmu samochodu marki V. (...) nr rej. (...) nr (...) na okres do dnia 30 kwietnia 2018r., dobową stawkę najmu pojazdu strony ustaliły na kwotę 150,00zł netto.

W dniu 30 kwietnia 2018r. wynajmująca wystawiła poszkodowanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 9.000,00zł netto wynikającą z umowy najmu pojazdu zastępczego marki V. (...) nr rej. (...) nr (...). Faktura została przez poszkodowaną opłacona gotówką.

Dnia 1 maja 2018r. poszkodowana zawarła z siostrą K. D. prowadzącą działalność rolniczą umowę najmu samochodu marki V. (...) nr rej. (...) nr (...) na okres do dnia 18 czerwca 2018r., dobową stawkę najmu pojazdu strony ustaliły na kwotę 150,00zł netto.

W dniu 18 czerwca 2018r. wynajmująca wystawiła poszkodowanej fakturę VAT nr (...) na kwotę 7.200,00zł netto wynikającą z umowy najmu pojazdu zastępczego marki V. (...) nr rej. (...) nr (...). Faktura została przez poszkodowaną opłacona gotówką.

Poszkodowana odebrała swój samochód z naprawy w dniu 18 czerwca 2018r. i zwróciła siostrze wynajęty od niej pojazd zastępczy.

Poszkodowana korzystała z wynajętego samochodu w okresie od dnia 23 grudnia 2017r. do dnia 18 czerwca 2018r.

W wykonaniu powyższego orzeczenia powód wypłacił na rzecz poszkodowanej odszkodowanie z tytułu zwrotu wydatków związanych z korzystaniem z pojazdu zastępczego w wysokosci 24.084,00zł.

( wyrok V GC 2120/18 k. 17, 52-59, postanowienie V GC 2120/18 k. 18, pismo powoda k. 19, mail k. 20, decyzje k. 21, 22, 23, szczegóły operacji bankowej k. 24, 25, 26, z akt SR w Kaliszu V GC 2120/18: dokumenty akt szkodowych k. 16-25, 61-62, 83-85, faktura k. 26-29, 42, 43, 44, wycena k. 30-41, umowa najmu pojazdu k. 45-47, 48-50, 51-53, zdjęcia k. 54-60, potwierdzenie transakcji bankowej k. 105, dokumenty akt szkodowych – płyta Cd. k. 106, 123, dokumenty podatkowe k. 128-131, protokół rozprawy k. 135-140, 160-161, opinia biegłego k. 167-179, 202-203, wyrok k. 242, 284, postanowienie k. 250)

Wyrokiem zaocznym Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 2 czerwca 2020r. w sprawie o sygn. akt I C 1376/19 zasądzono od pozwanego P. J. na rzecz powoda Towarzystwa (...) z/s w W. kwotę 107.384,68zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie z tytułu zwrotu poszkodowanej M. D. kosztów restytucji należącego do niej pojazdu m – ki L. (...) o n rej. (...) do stanu sprzed zdarzenia z dnia 11 listopada 2017r. i w części z tytułu zwrotu wydatków za najem pojazdu zastępczego.

Rozstrzygnięcia w przywołanych sprawach Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 12 marca 2020r. w sprawie o sygn. akt V GC 2120/18 i Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 2 czerwca 2020r. w sprawie o sygn. akt I C 1376/19 dotyczą odrębnych roszczeń przysługujących poszkodowanej związanych ze zdarzeniem wypadkowym z dnia 11 listopada 2017r. W sprawie Sądu Okręgowego I C 1376/19 nie orzekano o zwrocie na rzecz poszkodowanej kosztów związanych z wydatkami na najem pojazdu zastępczego zgłoszonych w postępowaniu przed Sądem Rejonowym w Kaliszu V GC 2120/18.

W oparciu o orzeczenie Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 2 czerwca 2020r. w sprawie o sygn. akt I C 1376/19 powód wszczął i prowadzi w stosunku do pozwanego przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Kaliszu R. O. postępowanie egzekucyjne w sprawie Km 212/20.

( zajęcie wierzytelności k. 76z akt SO w Kaliszu I C 1376/19: polisa k. 22, decyzja k. 23-24, 25-26, 27-28, 29-30, 31-32, 33-34, 35-36, szczegóły operacji bankowej k. 37-41, wezwanie do zapłaty k. 42-45, 4649, 50-53, 54-55, wniosek pozwanego k. 56, stanowisko powoda k. 57-58, notatka urzędowa k. 59, 60-61, 63, szkic sytuacyjny k. 62, wyrok k. 83)

W dniu 24 lipca 2020r. pozwany P. J. został wezwany przez powoda Towarzystwo (...) z/s w W. do zapłaty na jego rzecz kwoty 24.084,00zł.

Pozwany zanegował żądanie zwrotu dochodzonej należności pieniężnej.

( wezwanie do zapłaty k. 27)

Sąd uznał za przydatną do ustalenia stanu faktycznego opinię sporządzoną przez biegłego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych i wyceny wartości pojazdów na potrzeby postępowania przed Sądem Rejonowym w Kaliszu w sprawie o sygn. akt V GC 2120/18 albowiem jest ona pełna, jasna, zrozumiała, wyczerpująca i kompleksowa oraz wewnętrznie spójna. Biegły w opinii udzielił odpowiedzi na wszystkie postawione w tezie dowodowej pytania, sformułowania zawarte w treści opinii pozwalają na zrozumienie wyrażonych w nich ocen i poglądów oraz sposobu dochodzenia do nich, a ponadto biegły przedstawił metodę badawczą i materiał badawczy, na którym się oparł. Wnioski końcowe opinii są zwięzłe i precyzyjne, a ponadto wnioski opinii są logiczne i znajdują oparcie w przeprowadzonych przez biegłego badaniach i nie budzą zastrzeżeń, co do ich trafności w porównaniu z podanym w opinii materiałem badawczym.

Ponadto biegły w sposób fachowy i rzeczowy ustosunkował się również do wszystkich zarzutów skierowanych w stosunku do opinii wypowiadając się szczegółowo w obszarze każdego zastrzeżenia odwołując się przy tym do dokumentarnego materiału dowodowego oraz reguł postępowania przy sporządzaniu takiego typu operatów.

Podnoszone przez stronę pozwaną uwagi należy w tych warunkach uznać jedynie za polemikę z prawidłowo i właściwie sporządzonym dokumentem procesowym i nie stanowią podstawy do reformacji albo odrzucenia czy to w całości lub w części tak przeprowadzonych w postępowaniu rozpoznawczym czynności procesowych.

Za wiarygodne należało uznać zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty zgromadzone w postępowaniu albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione organy w ramach przysługujących im kompetencji, w sposób rzetelny i fachowy. Ich prawdziwość i autentyczność nie wzbudziła w ocenie Sądu wątpliwości.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 232 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 kc).

Dobór dowodów należy do strony, to ona powinna wskazywać wyłącznie takie, które są dopuszczalne i wiarygodne. Rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia spraw.

Przepis prawa materialnego – art. 6 kc określa na czyje ryzyko idzie nieudowodnienie określonego faktu. Z kolei art. 232 kpc stanowi procesowe narzędzie za pomocą, którego strony mogą osiągnąć skutek w postaci udowodnienia dla nich korzystnych faktów istotnych z punktu widzenia dochodzonego roszczenia w znaczeniu materialnoprawnym. Art. 6 kc zawiera normę decyzyjną, pozwalającą ocenić wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego.

Obowiązkiem powoda było przytoczenie okoliczności faktycznych, z których wywodzą roszczenie (art. 187 § 1 pkt 2 kpc) i wskazanie na dowody, których przeprowadzenie potwierdzi zasadność jego twierdzeń o faktach (art. 232 kpc i art. 6 kc), czemu pozwany nie sprostał. Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 kpc, art. 3 kpc, art. 6 kc). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem (por. wyrok s.apel w Białymstoku z dnia 28 sierpnia 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 286/14, opubl. LEX nr 1511625).

W warunkach przedmiotowej sprawy zaistniały okoliczności, o których mowa w treści art. 11 kpc w zakresie wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 12 stycznia 2016r. w sprawie o sygn. akt II K 265/16, który to przepis statuuje zasadę związania ustaleniami wyroku karnego ze skutkami erga omnes.

Określona w art. 11 kpc moc wiążąca wyroku karnego oznacza, że w sprawie cywilnej niedopuszczalne jest dokonywanie jakichkolwiek własnych ustaleń co do tych okoliczności, którymi, zgodnie z omawianym przepisem, sąd jest związany w postępowaniu cywilnym. Okoliczności te nie mogą być przedmiotem postępowania dowodowego ani oceny sądu, a więc nie ma do nich zastosowania zasada swobodnej oceny dowodów (art. 233 kpc), a sąd w sprawie cywilnej dokonuje tylko subsumcji pod odpowiedni przepis prawa materialnego cywilnego wiążących ustaleń wynikających z wyroku karnego oraz ewentualnych własnych ustaleń dotyczących pozostałych okoliczności istotnych w rozpoznawanej sprawie. Istota związania sądu cywilnego skazującym wyrokiem karnym wyraża się w tym, że w skład podstawy faktycznej rozstrzygnięcia sądu cywilnego wchodzi czyn opisany w sentencji karnego wyroku skazującego, a sąd ten pozbawiony jest możliwości dokonywania ustaleń w tym zakresie, w tym w szczególności ustaleń odmiennych niż przeniesione na podstawie tego wyroku z procesu karnego.

Ponadto istota uregulowanej w art. 365 § 1 kpc mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia odnoszącego się do wyroku Sądu Rejonowego w Kaliszu z dnia 12 marca 2020r. w sprawie o sygn. akt V GC 2120/18 i Sądu Okręgowego w Kaliszu z dnia 2 czerwca 2020r. w sprawie o sygn. akt I C 1376/19 polega na tym, że wymienione w nim podmioty powinny mieć na względzie fakt wydania prawomocnego orzeczenia i jego treść.

Moc wiążącą, z perspektywy kolejnych postępowań, uzyskują więc ustalenia dotyczące tego, o czym orzeczono „w związku z podstawą sporu”, a więc chodzi o te ustalenia, które wypełniały podstawę sporu i zdecydowały o wydaniu rozstrzygnięcia oznaczonej treści. Dla ustalenia więc zasięgu granic mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia jego związek z podstawą sporu jest istotny i oczywisty skoro art. 366 kpc stanowi o podstawie sporu, a nie o podstawie powództwa. Termin „podstawa sporu” nie może też być utożsamiany z podstawą faktyczną i prawną orzeczenia sądowego, gdyż podstawy te wyrażają jedynie motywy takiego a nie innego rozstrzygnięcia; motywy powinny wskazywać jaka jest podstawa sporu. Podstawa faktyczna i prawna rozstrzygnięcia jest niewątpliwie pojęciem szerszym od pojęcia podstawy sporu – por. wyrok SN z dnia 14 września 2017r. w sprawie o sygn. akt V CSK 673/16, opubl. Legalis, wyrok SN z dnia 7 grudnia 2017r. w sprawie o sygn. akt VCSK 197/17, opubl. Legalis, wyrok SN z dnia 29 września 2017r. w sprawie o sygn. akt V CSK 10/17, opubl. Legalis, wyrok SN z dnia 24 stycznia 2017r. w sprawie o sygn. akt V CSK 146/16, opubl. Legalis, postanow. SN z dnia 20 września 2017r. w sprawie o sygn. akt I CSK 696/16, opubl. Legalis., wyrok SN z dnia 18 lipca 2019r. w sprawie o sygn. akt I CSK 323/18, opubl. Legalis, postanow. SN z dnia 29 października 2020r. w sprawie o sygn. akt III UK 490/19, opubl. Legalis, postanowienie SN z dnia 4 marca 2020r. w sprawie o sygn. akt I UK 72/19, opubl. Legalis.

Zgodnie z treścią art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2022.621 – j.t. ze zm.) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia, natomiast na podstawie art. 36 ust. 1 zd. 1 cyt. ustawy odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Stosownie do treści art. 43 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2022.621 – j.t. ze zm.) zakładowi ubezpieczeń oraz Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu, w przypadkach określonych w art. 98 ust. 2 pkt 1, przysługuje prawo dochodzenia od kierującego pojazdem mechanicznym zwrotu wypłaconego z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odszkodowania, jeżeli kierujący wyrządził szkodę umyślnie, w stanie po użyciu alkoholu lub w stanie nietrzeźwości albo po użyciu środków odurzających, substancji psychotropowych lub środków zastępczych w rozumieniu przepisów o przeciwdziałaniu narkomanii oraz nie posiadał wymaganych uprawnień do kierowania pojazdem mechanicznym, z wyjątkiem przypadków, gdy chodziło o ratowanie życia ludzkiego lub mienia albo o pościg za osobą podjęty bezpośrednio po popełnieniu przez nią przestępstwa.

Należy stwierdzić, iż pozwany P. J. jest odpowiedzialny względem poszkodowanego do świadczenia odszkodowawczego w związku z odpowiedzialnością deliktową (art. 436 § 2 kc w zw. z art. 415 kc), natomiast Ubezpieczyciel pozwanego z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z ruchem tych pojazdów ma spełnić świadczenie wynikające z treści stosunku zobowiązaniowego, w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (art. 34 ust. 1 w/w ustawy).

W myśl przepisu art. 805 § 1 kc przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Przy ubezpieczeniu majątkowym świadczenie zakładu ubezpieczeń polega w szczególności na zapłacie określonego świadczenia za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (art. 805 § 2 kc).

Wypadkiem ubezpieczeniowym jest zdarzenie losowe będące następstwem bądź przypadkowego zbiegu okoliczności, bądź zrealizowania się określonego niebezpieczeństwa, bądź też konieczności, której terminu nastąpienia nie można przewidzieć. Wypadkiem ubezpieczeniowym jest zdarzenie przyszłe i niepewne którego ziszczenie się powoduje powstanie po stronie ubezpieczyciela obowiązku spełnienia przewidzianego umową świadczenia.

Stosownie do treści art. 828 § 1 kc jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. Jeżeli zakład pokrył tylko część szkody, ubezpieczającemu przysługuje co do pozostałej części pierwszeństwo zaspokojenia przed roszczeniem ubezpieczyciela.

Przyjmuje się, że jest to jeden z przypadków wstąpienia w prawa zaspokojonego wierzyciela, o których mowa w art. 518 pkt 4 kc, który stanowi, iż osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty, jeżeli przewidują to przepisy szczególne. Owym przepisem szczególnym jest art. 828 § 1 zd. 1 kc w zw. z art. 4 ust. 8 pkt 5 ustawy z dnia 11 września 2015r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. 2021.1130 – j.t. ze zm.).

Przejście roszczenia na ubezpieczyciela następuje z mocy prawa. Do przejścia wierzytelności na ubezpieczyciela wystarczy sama wypłata odszkodowania.

Regres ubezpieczeniowy nastąpi tylko wtedy, gdy istnieje osoba odpowiedzialna za szkodę, niezależnie od tego, czy z tytułu odpowiedzialności kontraktowej, czy deliktowej.

Przesłankami regresu są: fakt wyrządzenia przez pozwanego szkody oraz fakt wypłaty odszkodowania poszkodowanemu. Przy czym kwota dochodzona w drodze regresu nie może przekraczać kwoty wypłaconej z tytułu odszkodowania, gdyż zakład ubezpieczeń wstępuje w prawa zaspokojonego wierzyciela do wysokości dokonanej zapłaty.

Na podstawie art. 415 kc kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

W świetle treści przepisu art. 415 kc za szkodę odpowiada osoba, której zawinione zachowanie się jest źródłem powstania szkody. Czyn sprawcy pociągający za sobą odpowiedzialność cywilną musi być bezprawny, a więc niezgodny z obowiązującymi zasadami porządku prawnego, a przy tym zawiniony. Przesłankami odpowiedzialności deliktowej są: powstanie szkody, zdarzenie, związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy oznaczonego podmiotu a szkodą oraz wina sprawcy. Pod pojęciem szkody rozumie się – najogólniej rzecz biorąc – uszczerbek w dobrach prawnie chronionych osoby poszkodowanej.

W okolicznościach faktycznych przedmiotowej sprawy w sposób niebudzący wątpliwości ustalono i stwierdzono sprawstwo i winę pozwanego P. J. wytworzenia stanu niebezpieczeństwa w ruchu i w konsekwencji spowodowania zdarzenia drogowego i szkody majątkowej poszkodowanej w należącym do niej pojeździe L. (...) o nr rej. (...), w tym konieczność poniesienia kosztów związanych z wydatkami na najem pojazdu zastępczego.

Pozwany w ramach przedmiotowego postępowania nie wykazał okoliczności i przyczyn, które uwolniłyby go od obowiązku świadczenia regresowego na rzecz powoda.

Świadczenie pieniężne, które wypłaca ubezpieczyciel w ramach odpowiedzialności przewidzianej przez cyt. powyżej przepisy, jest ustalane według reguł rządzących cywilnym prawem odszkodowawczym, a więc o rodzaju i wysokości świadczeń należnych od ubezpieczyciela decydują przepisy kodeksu cywilnego, zwłaszcza art. 361 – 363 kc, z tą jednak istotną różnicą, że w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych wyłącznym sposobem naprawienia szkody jest odszkodowanie pieniężne – por. wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 24 lipca 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 134/14, opubl. LEX nr 1498945.

Odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego – por. uchwała SN z dnia 17 listopada 2011r. w sprawie o sygn. akt III CZP 5/11, opubl. Legalis, uchwała SN z dnia 22 listopada 2013r. w sprawie o sygn. akt III CZP 76/13, opubl. Legalis, uchwała SN z dnia 25 sierpnia 2017r. III CZP 20/17, opubl. Legalis, uchwała SN z dnia 14 września 2006r. w sprawie o sygn. akt III CZP 65/06, opubl. Legalis.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela w tym zakresie również pogląd prawny zaprezentowany przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 12 kwietnia 2012r. w sprawie o sygn. akt III CZP 80/11, opubl. OSNC 2012/10/112 oraz w postanowieniu z dnia 20 czerwca 2012r. w sprawie o sygn. akt III CZP 85/11, opubl. OSNC 2013/3/37.

Szkoda majątkowa musi pozostawać w normalnym związku przyczynowym z wypadkiem w rozumieniu art. 361 § 1 kc – por. wyrok s.apel. w Lublinie z dnia 20 maja 2015r. w sprawie o sygn. akt I ACa 968/14, opubl. LEX nr 1770850, wyrok s.apel. w Białymstoku z dnia 8 kwietnia 2015r. w sprawie o sygn. akt I ACa 959/14, opubl. LEX nr 1667508, wyrok s.apel. w Warszawie z dnia 4 listopada 2014r. w sprawie o sygn. akt VI ACa 68/14, opubl. LEX nr 1624064, wyrok s.apel. w Łodzi z dnia 28 października 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 824/14, opubl. LEX nr 1554766, wyrok s.apel. w Lublinie z dnia 13 lutego 2014r. w sprawie o sygn. akt I ACa 785/13, opubl. LEX nr 1469375.

Możliwość korzystania z samochodu zastępczego o standardzie zbliżonym do uszkodzonego mieści się w zakresie znaczeniowym pojęcia normalnych następstw działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

Charakter odpowiedzialności ubezpieczyciela uzasadnia bowiem przyjęcie, że obok bezpośrednich skutków zdarzenia, w ramach normalnego związku przyczynowego, mogą znajdować się pośrednie działania odpowiedzialnego, powodujące uszczerbek majątkowy związany ze zdarzeniem powodującym szkodę (stratę), która także powinna być wyrównana.

Szkodą jest niemożność korzystania z uszkodzonego pojazdu przez czas trwania naprawy (por. wyroki SN z dnia 26 listopada 2002r., V CKN 1397/00, Legalis, z dnia 2 lipca 2004r., II CK 412/03, Legalis, z dnia 8 września 2004r., IV CK 672/03, Legalis, z dnia 5 listopada 2004r., II CK 494/03, B. (...), Nr 3, poz. 11, uchw. SN(7) z dnia 17 listopada 2011r., III CZP 5/11, Legalis).

Postulat pełnego odszkodowania przemawia za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia z tym, że tylko za okres między dniem zniszczenia a dniem w którym poszkodowany może uzyskać naprawę uszkodzonego pojazdu lub nabyć analogiczny pojazd, nie dłuższy jednak niż za czas do zapłaty odszkodowania. Termin wydatków koniecznych oznacza przy tym wydatek niezbędny dla korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji gdyby mu szkodę nie wyrządzono. Poszkodowany mógłby zatem żądać tylko zwrotu wydatków poniesionych za korzystanie z pojazdu zastępczego pomniejszonych o sumę jaką wydatkowałby na koszty eksploatacji własnego pojazdu.

Poniesione wydatki powinny być niezbędne w danych okolicznościach i odzwierciedlać używanie pojazdu w takim samym zakresie, w jakim korzystałby z niego, gdyby szkoda nie powstała. Niezasadne byłoby jednak wynajęcie samochodu zastępczego tylko dla zasady, bez zamiaru jego wykorzystywania, np. gdy poszkodowany posiada więcej pojazdów mechanicznych, którymi może zaspokajać swe usprawiedliwione potrzeby, lub też nie jest w stanie kierować samochodem, gdyż doznał poważnych obrażeń w wypadku, w którym uszkodzeniu uległ jego pojazd. Zasadność i wysokość wydatków podlega udowodnieniu przez poszkodowanego.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, iż w wyniku zdarzenia drogowego z dnia 11 listopada 2017r. uległ uszkodzeniu pojazd m – ki L. (...) o nr rej. (...) należący do poszkodowanej M. D..

Sąd Rejonowy w Kaliszu w sprawie o sygn. akt V GC 2120/18 ustalił faktyczny czas uzasadniający potrzebę korzystania przez poszkodowaną z najmu pojazdu zastępczego oraz średnią cenę wynajmu pojazdów należących do segmentu uszkodzonego samochodu i w konsekwencji koszt najmu pojazdu zastępczego na łączną kwotę 24.084,00zł, przy uwzględnieniu wysokości wypłat na rzecz poszkodowanej w postępowaniu likwidacyjnym.

Pozwany nie udowodnił przy tym niezasadności i niecelowości poniesionych przez poszkodowaną wydatków, że błędnie ustalono niezbędny czas trwania najmu pojazdu zastępczego oraz że przyjęta stawka najmu nie była stawką rynkową.

Wykazanie wysokości szkody w związku ze zdarzeniem komunikacyjnym na pojeździe L. (...) z dnia 11 listopada 2017r. wobec sporu stron możliwe było więc tylko za pomocą dowodu z opinii biegłego sporządzonej w sprawie V GC 2120/18, który uwzględniając posiadaną wiedzę specjalistyczną w sposób prawidłowy i realny dokonał analizy lokalnego rynku wynajmu pojazdów zastępczych i stawek stosowanych w takim najmie.

Sąd podziela również stanowisko wyrażone w treści uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2019r. w sprawie o sygn. akt III CZP 84/18, opubl. Legalis zgodnie, z którym odpowiedzialność ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego obejmuje także celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione przez poszkodowanego na najem pojazdu zastępczego w okresie przedłużającej się naprawy, chyba że są one następstwem okoliczności za które odpowiedzialność ponosi poszkodowany lub osoba trzecia.

W uzasadnieniu tej uchwały Sąd Najwyższy podniósł, że nie budzi wątpliwości, że okres oczekiwania na części zamienne jest nieodzownym elementem procesu naprawy samochodu i jako taki pozostaje w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem powodującym szkodę. Wątpliwości natomiast powstają, gdy naprawa ulega przedłużeniu z uwagi na nadmierny w stosunku do przeciętnego okres oczekiwania na części. Przedłużona naprawa stanowi niewątpliwie obiektywne następstwo kolizji, bo gdyby do niej nie doszło to uszkodzony w jej wyniku pojazd w ogóle nie trafiłby do warsztatu i nie pojawiłby się tego rodzaju problem.

Co do zasady więc za celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione przez poszkodowanego na najem pojazdu zastępczego w czasie przedłużonej naprawy spowodowanej obiektywnymi przyczynami, których nie można przezwyciężyć (np. przejściowy brak części u dostawców, ogólnopolski problem z dystrybucją części u producenta) będzie odpowiadał sprawca szkody (ubezpieczyciel odpowiedzialności cywilnej). Nie ma żadnych podstaw by w takich stanach faktycznych poszkodowany, który doznał szkody wbrew swojej woli, miał ponosić konsekwencje przedłużonej naprawy, skoro sprowadzało by się to do przerzucania na niego skutków kolizji pozostających z nią wprawdzie w pośrednim, ale normalnym związku przyczynowym.

Do wyłączenia odpowiedzialności sprawcy (ubezpieczyciela) dojdzie w sytuacji, gdy odpowiedzialność cywilnoprawną za przedłużającą się naprawę ponosi poszkodowany lub osoba trzecia, co nie nastąpiło w warunkach niniejszej sprawy.

Pozwany nie wykazał przy tym, że warsztat naprawczy, który wykonywał usługę miał złą organizację pracy, w trakcie naprawy wystąpiły nieuzasadnione przestoje, naprawa została wykonana nieprawidłowo i będzie musiała być skorygowana, pracownik warsztatu przez niedopatrzenie nie zamówił w normalnym toku czynności części lub nie zweryfikował ich dostępności, a także że poszkodowany akceptował bezkrytycznie nieuzasadnione przewlekanie przez warsztat naprawy, zwlekał z oddaniem pojazdu do naprawy lub bezzasadnie odmawiał jego odbioru mimo, że część na którą oczekuje zakład naprawczy celem dokończenia naprawy nie ma żadnego wpływu na możliwość normalnej eksploatacji pojazdu

Nie można przy tym kreować po stronie poszkodowanego niezgodnych ze standardem należytej staranności obowiązków przerzucając na niego po oddaniu pojazdu do naprawy profesjonalnemu zakładowi naprawczemu wymogu monitorowania prawidłowości naprawy lub poszukiwania części, gdy problem z ich uzyskaniem w określonym odcinku czasowym ma autoryzowana stacja obsługi.

Postulat zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów nie może bowiem prowadzić do nieuwzględniania braku możliwości przezwyciężenia przez poszkodowanego perturbacji związanych z czasową niedostępnością części koniecznych do naprawy pojazdu określonej marki. Trzeba mieć również na względzie, że poszkodowany nie jest najczęściej podmiotem zajmującym się profesjonalnie mechaniką pojazdową i nie można od niego wymagać by zdawał sobie sprawę w każdym przypadku z wpływu uszkodzonych i nie naprawionych elementów na możliwość bezpiecznego i nieuciążliwego użytkowania pojazdu.

W tym miejscu należy podnieść, iż w ocenie Sądu w niniejszej sprawie brak jest jakichkolwiek przesłanek natury faktycznej czy prawnej aby oceniać zgłoszone przez powoda w stosunku do pozwanego roszczenie pieniężne w kategoriach nadużycia prawa, tym bardziej że wynika z ono ze szczególnie rażącego zachowania pozwanego stanowiącego delikt, który wbrew obowiązującego wobec niego zakazu prowadzenia pojazdów w ruchu lądowym, kierował takim pojazdem i wytworzył stan niebezpieczeństwa w ruchu, co doprowadziło do zaistnienia wypadku komunikacyjnego i powstania szkody w pojeździe poszkodowanej. Zatem to względy natury prawnej i zaktualizowanie się warunków do dochodzenia przez ubezpieczyciela regresu od sprawcy szkody, a nie względy prewencji, wychowawcze, czy represyjne, czy też słuszności uzasadniały wniesienia powództwa o zapłatę przez ubezpieczyciela zwrotu wypłaconego świadczenia odszkodowawczego.

O roszczeniu ubocznym orzeczono w oparciu o treść art. 481 § 1 i 2 - 2 ⁴ kc.

O kosztach procesu, w tym kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na podstawie art. 108 § 1 kpc w zw. z art. 98 § 1 i 3 kpc i w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2018.265 – j.t.) oraz w oparciu o treść art. 19 ust. 2 pkt 2 i art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2021.2257 – j.t. ze zm.) i art. 1 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o opłacie skarbowej (Dz. U. 2021.1923 – j.t. ze zm.).

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji wyroku.