Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 marca 2022 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSA Bogusław Tocicki

Sędziowie: SA Andrzej Kot (spr.)

SA Piotr Kaczmarek

Protokolant: Katarzyna Szypuła

przy udziale Waldemara Kawalca prokuratora Prokuratury (...) we W.

po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2022 r.

sprawy P. Z. oskarżonego z art. 156 § 1 pkt 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

z dnia 18 sierpnia 2021 r. sygn. akt III K 98/20

I.  utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy;

II.  wydatkami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

P. Z. został oskarżony o to, że :

w dniu 30 lipca 2020 r w B., województwa (...), spowodował u K. S., poprzez kopanie po głowie, uderzanie go pięściami i łokciami po głowie, obrażenia ciała w postaci krwotoku podpajęczynówkowego i obrzęku mózgu, ostrej niewydolności oddechowej, ostrej niewydolności krążenia, wodogłowia pourazowego, złamanie żebra X po stronie lewej, które to obrażenia spowodowały ciężki uszczerbek na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu

tj. o czyn z art. 156 § 1 pkt 2 kk

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 18 sierpnia 2021 r., sygn.. akt: III K 98/20 orzekł:

I.  uznał oskarżonego P. Z. za winnego tego, że 30 lipca 2020 roku w B., działając z zamiarem bezpośrednim spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu u pokrzywdzonego K. S., kopał go oraz uderzał pięściami i łokciami po głowie i ciele, czym spowodował u niego obrażenia ciała w postaci krwotoku podpajęczynówkowego, obrzęku mózgu, ostrej niewydolności oddechowej, ostrej niewydolności krążenia, wodogłowia pourazowego, złamania żebra X po stronie lewej, które to obrażenia spowodowały u pokrzywdzonego ciężki uszczerbek na zdrowiu pod postacią choroby realnie zagrażającej życiu, tj. przestępstwa z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. i za to na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 60 § 2 pkt 1 i § 6 pkt 2 k.k. wymierzył mu karę roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu P. Z. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od 3 sierpnia 2020 r. godz. 10:00 do 19 marca 2021 r. do godz. 15:40;

III.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zarządził zwrot dowodów rzeczowych:

a.  spodni i butów, bliżej opisanych w wykazie DRZ nr (...) pod poz. 1, 2

i 3 na karcie 236 akt sprawy – pokrzywdzonemu K. S.,

b.  butów i spodni, bliżej opisanych wykazie DRZ nr (...) pod poz. 4 i 5 na karcie 236 akt sprawy - oskarżonemu P. Z.,

IV.  zasądził od oskarżonego P. Z. koszty sądowe, w tym opłatę 300 zł.

Apelację od tego wyroku wniósł prokurator, zarzucając: rażąca niewspółmierność kary orzeczonej wobec P. Z. za przypisany mu czyn z art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w wymiarze roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności – w odniesieniu do znacznego stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu oraz stopnia zawinienia – polegającą na wymierzeniu kary pozbawienia wolności przy zastosowaniu instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary z art. 60 § 2 pkt 1 i § 6 pkt 2 k.k., przede wszystkim na skutek niedostatecznego uwzględnienia szeregu okoliczności obciążających występujących po stronie oskarżonego, a odnoszących się przede wszystkim do sposobu działania w zamiarze bezpośrednim i brutalności ataku, działania pod wpływem alkoholu, rodzaju i charakteru naruszonych dóbr, takich jak zdrowie i życie, rozmiarów wyrządzonej szkody, w tym ujemnych następstw przestępstwa, motywacji towarzyszącej oskarżonemu, faktu, iż po zdarzeniu ukrywał się przed organami ścigania, uprzedniej karalności i negatywnej opinii w miejscu zamieszkania, a także zachowania po wydaniu wyroku polegającego na nie wywiązaniu się przez oskarżonego z ugody zawartej z pokrzywdzonym, co sprawia, że orzeczoną karę uznać należy za rażąco niewspółmiernie łagodną, a tym samym nie spełniającą przypisanych jej celów w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej oraz sprzeczną ze społecznym poczuciem sprawiedliwości.

Podnosząc powyższy zarzut, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w części poprzez:

- zmianę punktu I sentencji wyroku i orzeczenie wobec oskarżonego P. Z. na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.k. za przypisany czyn kary 6 lat pozbawienia wolności;

- oraz utrzymanie wyroku w pozostałej części w mocy.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja okazała się niezasadna.

Wbrew stanowisku prokuratora, wymierzona oskarżonemu P. Z. kara nie razi łagodnością. Sąd I instancji nie popełnił błędu orzekając oskarżonemu karę z nadzwyczajnym jej złagodzeniem. Zasadnie uwzględnił bowiem postawę pokrzywdzonego po zdarzeniu, wyrażającą się w wybaczeniu sprawcy i pojednaniu się z nim, czego skarżący nie kwestionuje. Oskarżony nie dość, że pojednał się z oskarżonym, to zawarł z nim ugodę na mocy której zadośćuczynił za wyrządzoną krzywdę. Apelujący w tej kwestii poświęca w środku odwoławczym najwięcej uwagi. Aktualnie jednak kontestowanie wykonania tej ugody przez oskarżonego jest chybione. Wbrew bowiem obszernym wywodom apelującego w tej materii w świetle dokumentów przedstawionych przed rozprawą odwoławczą, nie budzi wątpliwości że oskarżony w całości z ugody się wywiązał.

Nie bez znaczenia jest, że oskarżony podjął pracę. Żałuje swojego czynu który miał charakter dość przypadkowy. Słusznie dostrzegł Sąd I instancji, że oskarżony działał z zamiarem nagłym, bez refleksyjnie, co łagodzi stopień jego winy. Tę refleksję oskarżony ujawnił wykazując troskę o pokrzywdzonego interesując się jego losem.

Oczywiście z pola widzenia nie traci Sąd Apelacyjny wysokiego stopnia szkodliwości czynu oskarżonego wynikającego przede wszystkim z rozmiaru wyrządzonej szkody, brutalności działania, czy wreszcie błahości motywacji. Trzeba jednak na to spojrzeć z perspektywy środowiska w którym zarówno oskarżony jak i pokrzywdzony funkcjonują, gdzie pewne zachowania przemocowe spotykają się z większą tolerancją. Nie sposób nie zauważyć, że sam pokrzywdzony z pewnym lekceważeniem podchodzi do dbałości o swoje zdrowie przez pryzmat prowadzonego trybu życia.

W tym stanie rzeczy argumenty apelującego, że orzeczona kara jest niewspółmierna i to w stopniu rażącym (co jest konieczne dla uwzględnienia zarzutu na podstawie art. 438 pkt. 4 k.p.k.) nie przekonują.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k.