Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 października 2021 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący Sędzia Tadeusz Górka

Protokolant sekr. sądowy Magdalena Piskow

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 września 2021 r. w Bydgoszczy według przepisów o postępowaniu w sprawach gospodarczych

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S.

przeciwko Zakładom (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością spółce komandytowej z siedzibą R.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwoty:

1.  41.504 zł (czterdzieści jeden tysięcy pięćset cztery złote) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi od kwot:

a)  12.411,53 zł od dnia 12 czerwca 2019 r. do dnia zapłaty,

b)  175,77 zł od dnia 28 czerwca 2019 r. do dnia zapłaty,

c)  18.709,95 zł od dnia 5 lipca 2019 r. do dnia zapłaty,

d)  10.206,75 zł od dnia 23 lipca 2019 r. do dnia zapłaty,

2.  171,66 zł (sto siedemdziesiąt jeden złotych sześćdziesiąt sześć groszy)

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 5 701 zł (pięć tysięcy siedemset jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się rozstrzygnięcia o kosztach zawartych w niniejszym orzeczeniu do dnia zapłaty,

III.  nakazuje zwrócić pozwanej kwotę 5000 zł (pięć tysięcy złotych) tytułem uiszczonej, a niewykorzystanej zaliczki.

Sędzia Tadeusz Górka

Sygn. akt VIII GC 113/21

UZASADNIENIE

Powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. (dalej: (...)) wniósł o zasądzenie od pozwanego Zakładów (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w R. (dalej: (...)) kwoty 41 504 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwot i dat szczegółowo opisanych w pozwie. Nadto powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych i kwoty 171,66 zł z tytułu rekompensaty ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwany kupił u niego towary i pomimo wezwań nie zapłacił za nie części ceny. Powód już w pozwie podkreślił, że pozwany nigdy nie kwestionował faktu doręczenia faktur i prawidłowej dostawy oraz odbioru, a podnosił wadliwość towaru. Spór sprowadzał się do tego, że (...) twierdziło, że dostarczono przez (...) osłonka celulozowa była wadliwa.

Pismem pełnomocnika strony powodowej datowanym na 19 sierpnia 2020 roku sprecyzowane żądanie w zakresie odsetek (k.78-79).

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z dnia 22 października 2020 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy, sygn. akt VIII GNc 2434/20, orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. Podniósł zarzut potrącenia w wysokości 32 236,06 zł. Przyznał, że kupił 14 marca 2019 roku osłonkę celulozową od powoda. Część partii okazała się wadliwa. Osłonkę napełnioną prawidłowa ilością farszu, ale pękała. Maszyna, która była używana do napełniania osłonki celulozowej farszem była skalibrowana prawidłowo. Została złożona w związku z tym do strony powodowej reklamacja. Kiełbasa jałowcowa wyprodukowana przez (...) została sprzedana do (...). Podmiot ten zgłosił reklamacją do (...), którą podmiot ten uznał za zasadną. W kiełbasie były bowiem fragmenty osłonki celulozowej. Zdaniem (...) w związku z nienależytym wykonaniem umowy przez (...) poniósł szkodę wynoszącą 32 23,06 zł tj. równowartości towaru, który został wyprodukowany przez (...) i dostarczony do (...) (który został zaś przez ten podmiot zareklamowany). W dalszej części sprzeciwu strona pozwana opisała przebieg procesu reklamacyjnego, który został przeprowadzony nieprawidłowo.

Strona powodowa wniosła odpowiedź na sprzeciw. Przytoczyła szereg faktów bezspornych i wskazał, że strona pozwana powołuje się na jedną okoliczność tj. wadliwość towaru dostarczonego przez powoda. Odniosła się do wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego oraz przebiegu postępowania reklamacyjnego. Zakwestionował zarzut potrącenia.

Strony pomimo skierowania ich do mediacji nie doszły do porozumienia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w S. sprzedał (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością spółce komandytowej z siedzibą w R. artykuły związane z produkcją kiełbas i wędlin. Z tytułu sprzedaży powód wystawił na rzecz pozwanego faktury VAT numer:

1)  (...) na kwotę 24 528 zł,

2)  (...) na kwotę 175,77 zł,

3)  (...) na kwotę 18 709,95 zł,

4)  (...) na kwotę 10 206,75 zł,

Towar został dostarczony zgodnie z umową.

dowód: faktury VAT (k. 22, 2833,37)

(...) wyprodukowało kiełbasę jałowcową przy użyciu osłonki celulozowej kupionej od strony powodowej, a następnie sprzedało ją (...).

(...) złożyła reklamację stronie pozwanej ponieważ wyprodukowana przez stronę pozwaną kiełbasa jałowcowa (m.in. przy użyciu osłonki od strony powodowej) zawierała fragmenty osłonki celulozowej wewnątrz kiełbasy.

Kwota reklamacji złożonej przez (...) wyniosła 32 236,06 zł i obejmowała wartość towaru kupionego od (...), w który fragmenty osłonki celulozowej. Towar ten został zwrócony do (...) przez (...).

Powyższa kwota jest kwotą przedstawioną do potrącenia przez (...) w oświadczeniu o potrąceniu, której dotyczy zarzut potrącenia podniesiony w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

Okoliczności bezsporne

Wyprodukowana przez stronę pozwaną kiełbasa jałowcowa (m.in. przy użyciu osłonki od strony powodowej) wskazana w sprzeciwie od nakazu zapłaty była wadliwa ponieważ zawierała fragmenty osłonki celulozowej wewnątrz kiełbasy.

Strona pozwana zgłosiła stronie powodowej ,,reklamację” dotyczącą osłonki wskazując, że przyczyną pojawienia się fragmentów osłonki celulozowej wewnątrz kiełbasy była zła jakość osłonki.

Strona powodowa nie uznała tej ,,reklamacji”, wyjaśniając, że przyczyną pojawienia się fragmentów osłonki celulozowej wewnątrz kiełbasy była nieprawidłowo skalibrowana maszyna, która znajdowała się u strony pozwanej w zakładzie.

Okoliczności bezsporne

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd ustalił w oparciu o wyżej wymienione dowody z dokumentów prywatnych i wydruki, których prawdziwość, autentyczność i moc dowodowa nie budziły jego wątpliwości oraz w oparciu o okoliczności bezsporne.

W tej części uzasadnienia Sąd odniesie się do postanowień dowodowych wydanych na rozprawie w dniu 15 września 2021 roku, które skutkowały pominięciem dowodu z opinii biegłego i dowodu z zeznań niektórych świadków.

Po pytaniach Przewodniczącego na rozprawie w dniu 15 września 2021 roku strony oświadczyły, że bezsporne jest pomiędzy nimi to, że należność dochodzona przez stronę powodową jest udowodniona co do wysokości. Bezsporne było pomiędzy nimi to, że (...) złożyła reklamację stronie pozwanej. Również bezsporna była kwota reklamacji złożonej przez (...), która jest kwotą przedstawioną do potrącenia, a także jest kwotą, której dotyczy zarzut potrącenia podniesiony w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Bezsporne było to, że wyprodukowana przez stronę pozwaną kiełbasa jałowcowa (m.in. przy użyciu osłonki od strony powodowej) wskazana w sprzeciwie od nakazu zapłaty była wadliwa, a także to, że strona pozwana zgłosiła stronie powodowej ,,reklamację” dotyczącą kiełbasy oraz to, że strona powodowa nie uznała tej ,,reklamacji”.

Spór sprowadzał się do tego co była przyczyną wady- tj. dlaczego w kiełbasie znalazła się osłonka, która została kupiona przez stronę pozwaną od strony powodowej. Według strony pozwanej to wina wadliwej osłonki celulozowej, a według strony powodowej to nie wina osłonki celulozowej, a wina nieprawidłowego użytkowania maszyny, która znajduje się u strony pozwanej. Spór dotyczył również przebiegu postępowania reklamacyjnego i zarzutu potrącenie podniesionego w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

Tak ustalone okoliczności bezsporne prowadziły do wniosku, że zeznania świadków nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy ponieważ nie mają oni wiadomości specjalnych, a tylko biegły sądowy mógłby jednoznacznie ustalić co było przyczyną tego, że w kiełbasie były fragmenty osłonki celulozowej- co implikowało pominięcie dowodu z zeznań świadków Ł. S., K. T., B. O., J. G. na podstawie art. 235[2] § 1 pkt 3 i 5 kpc.

Kluczowe w sprawie było, o czym Przewodniczący mówił już na rozprawie w dniu 14 maja 2021 roku i przypomniał na rozprawie w dniu 15 września 2021 roku, ustalenie dlaczego w kiełbasie znalazła się osłonka, która została kupiona przez stronę pozwaną od strony powodowej tj. czy odpowiedzialność ponosi za to strona powodowa. Ustalenie, że tak było, skutkowałoby koniecznością zbadania zarzutu potrącenia podniesionego w sprzeciwie od nakazu zapłaty. To ustalenie zaś mogło nastąpić wyłącznie w oparciu o dowód z opinii biegłego.

Niewątpliwie zatem to dowód z opinii biegłego (lub instytutu) był kluczowy dla rozpoznania sprawy.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty złożono wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z dziedziny ,,materiałoznawstwa i technologii żywności, produkcji mięsa i wyrobów mięsnych” na okoliczność ustalenia m.in. (k.95-96, str. 3-4 sprzeciwu) na okoliczność m.in.:

- czy zakupiony towar przez pozwanego od powoda towar w postaci osłonki celulozowej (...) w ilości 32 000 m dotknięty był jakimikolwiek wadami, w szczególności polegającymi na mniejszej niż dopuszczalna i przyjęta wytrzymałość osłonki powodująca jej zrywanie w procesie produkcji wyrobów mięsnych produkowanych przy jej wykorzystaniu

- ustalenia czy urządzenie na jakim prowadzono produkcję z wykorzystaniem towaru w postaci osłonki celulozowej (...) w ilości 32 000 m było prawidłowo skalibrowane oraz czy jego podzespoły były dobrane prawidłowo (przy założeniu że produkcja będzie na nim przy wykorzystaniu osłonki celulozowej (...) w ilości 32 000 m)

- w przypadku ustalenia wadliwości osłonki celulozowej (...) w ilości 32 000 m- ustalenia jaki miało to skutek na produkcję wykonaną z jej udziałem.

Już w tym miejscu należy wskazać, że dalsze okoliczności, na które miał być powołany biegły - wniosek z punktu 5 litery d-g sprzeciwu od nakazu zapłaty - były bezsporne i dlatego dowód podlegał pominięciu na podstawie art. 235[2]§ 1 pkt 2 kpc. Bezsporność okoliczności wynikała z pisma pełnomocnika powoda z dnia 17 lutego 2021 roku (str. 5 pisma) oraz oświadczeń na rozprawie w dniu 15 września 2021 roku.

Podobnie jeśli chodzi o zeznania świadków Ł. S., K. T., B. O., J. G. dlatego Sąd pominął dowód z zeznań tych świadków również na podstawie art. 235[2] § 1 pkt 2 kpc.

Przewodniczący w oparciu o wniosek strony pozwanej ze sprzeciwu od nakazu zapłaty podjął poszukiwania biegłego z zakresu podanego przez (...). Pomimo licznych prób nie udało się ustalić nigdzie w Polsce biegłego z zakresu takiej dziedziny. Wobec tego, lojalnie mając na uwadze zasady wyrażone w art. 3 kpc, art. 6 § 1 i 2 kpc oraz art. 458[8] § 4 kpc, Przewodniczący zarządzeniem z dnia 25 lutego 2021 roku (k.186, pkt 5 zarządzenia) zobowiązał pełnomocnika powoda i pełnomocnika pozwanego do wskazania z imienia i nazwiska biegłego z dziedziny ,,materiałoznawstwa i technologii żywności, produkcji mięsa i wyrobów mięsnych” z uwagi na fakt, że Przewodniczący nie znalazł nigdzie w Polsce biegłego z takiej dziedziny – w terminie 7 dni pod rygorem dopuszczenia dowodu z opinii biegłego z zakresu technologii żywności. Pełnomocnik pozwanej nie odniósł się w ogóle do tego zobowiązania (k. 197-199 pismo pełnomocnika strony pozwanej datowane na 7 marca 2021 roku), a pełnomocnik powoda (k.195, str. 4 pismo pełnomocnika strony powodowej datowane na 10 marca 2021 roku) wskazał, że ,,jest przeciwny wyznaczeniu biegłego w sprawie” i nie wniesie zaliczki na poczet opinii biegłego (o co został zobowiązany, tak samo jak strona powodowa) ponieważ wniosek ten wskazał z ostrożności procesowej.

Ta bierność po stronie pozwanej, na której spoczywał ciężar dowodu wykazania zasadności zarzutu potracenia, nie zniechęciła Sądu i mając na uwadze zasadę szybkości postępowania i lojalności wobec stron dalej poszukiwał biegłego z zakresu technologii żywności, który podjąłby się sporządzenia opinii w zakresie podanym w sprzeciwie od nakazu zapłaty. Pomimo licznych prób żaden biegły nie zgodził się sporządzić opinii. Potwierdzeniem działań Przewodniczącego jest e-mail z dnia 27 marca 2021 roku do biegłej z listy biegłych Sądu Okręgowego w Poznaniu (k.202) oraz notatka urzędowa z dnia 9 kwietnia 2021 roku, które były w aktach sprawy przez cały czas postępowania. Brak biegłego skutkował tym, że zarządzeniem z dnia 26 kwietnia 2021 roku (k.220, pkt 1 zarządzenia) pełnomocnika strony pozwanej zobowiązano do podania konkretnego biegłego (z imienia i nazwiska) lub instytutu (adres i oznaczenie instytutu), który podjąłby się sporządzenia opinii w zakresie podanym przez stronę pozwaną w sprzeciwie od nakazu zapłaty w terminie 14 dni pod rygorem pominięcia wniosku o sporządzenie opinii przez biegłego. Poinformowano go, że pomimo podjętych prób znalezienia biegłego z zakresu technologii żywienia lub innej dziedziny, który podjąłby się sporządzenia opinii w zakresie podanym przez stronę pozwaną w sprzeciwie od nakazu zapłaty, nie udało się znaleźć żadnego biegłego czy instytutu, który podjąłby się sporządzenie tej opinii.

Wezwanie doręczono pełnomocnikowi strony pozwanej w dniu 30 kwietnia 2021 roku (k.224, 221). Na rozprawie w dniu 12 maja 2021 roku strony oświadczyły, że widzą wolę ugodowego załatwienia sprawy i wniosły o skierowanie sprawy do mediacji. Na wniosek pełnomocnika strony pozwanej Przewodniczący przedłużył, na podstawie art. 166 kpc, termin z zarządzenia z dnia 26 kwietnia 2021 roku w ten sposób, że upływał on po upływie 7 dni od dni kiedy mediator stwierdził, że do zawarcia ugody nie doszło. Mediator w dniu 4 sierpnia 2021 roku (k.250) sporządził protokół z mediacji, w którym stwierdził, że strony nie doszły do porozumienia. Mediacja odbyła się online na platformie zoom. Termin z zarządzenia z dnia 26 kwietnia 2021 roku, po jego przedłużeniu, upływał zatem z dniem 11 sierpnia 2021 roku. Zarządzeniem z dnia 16 sierpnia 2021 roku (wyznaczającym termin rozprawy na dzień 15 września 2021 roku) poinformowano pełnomocnika strony pozwanej, mając na uwadze zasadę lojalności i szybkości postępowania, że na rozprawie w dniu 12 maja 2021 roku przedłużono mu termin do wskazania biegłego lub instytutu w ten sposób, że termin upłynąć miał po upływie 7 dni od dnia, kiedy mediator stwierdził, że do ugody nie doszło (k.252, pkt 6 zarządzenia). Wezwanie doręczono przez Portal Informacyjny ze skutkiem na dzień 30 sierpnia 2021 roku. Do dnia rozprawy w dniu 15 września 2021 roku pełnomocnik strony pozwanej nie podał żadnego biegłego czy instytuty, który podjąłby się sporządzenia opinii w zakresie podanym przez niego w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

Na koniec należy przypomnieć, co wynika jasno z nagrania posiedzenia w dniu 12 maja 2021 roku, że tego dnia Przewodniczący w trybie art. 156[1] kpc poinformował pełnomocników stron, że to dowód z opinii biegłego jest dowodem kluczowym w sprawie (2:50 posiedzenia), a pełnomocnik strony pozwanej powiedział, że prace trwają w poszukiwaniach jednostki badawczej, która podjęłaby się sporządzenia opinii (3:19-3:50 posiedzenia). Przewodniczący poinformował o podejmowanych przez siebie czynności w zakresie poszukiwania biegłego i o tym, że termin do wskazania biegłego lub instytutu miał upłynąć w dniu 14 maja 2021 roku, czego pełnomocnik strony nie kwestionował i wniósł o jego przedłużenie w związku z rozmowami ugodowymi i skierowaniem stron do mediacji (8:05-10:00 posiedzenia). Przewodniczący poinformował o konieczności ,,dwutorowego działania” tj. o konieczności poszukiwania biegłego oraz o prowadzeniu rozmów ugodowych. Żaden z pełnomocników nie kontestował ani sposobu działania Sądu czy Przewodniczącego ani rygorów procesowych, które były stosowane w związku z ,,poszukiwaniem” biegłego.

Podsumowując Sąd i Przewodniczący podejmowali czynności lojalnie w oparciu o zasadę szybkości postępowania, kontradyktoryjności i równości stron. Rzekome niezrozumienie wezwań przez pełnomocnika strony pozwanej nie może być podstawą do uznania, że termin do wskazania biegłego czy instytutu nie upłynął.

Zgodnie z art. 235[1] kpc we wniosku o przeprowadzenie dowodu strona jest obowiązana oznaczyć dowód w sposób umożliwiający przeprowadzenie go oraz wyszczególnić fakty, które mają zostać wykazane tym dowodem. Przepis dotyczy każdego wniosku dowodowego, niezależnie zatem od tego, jaki środek ma służyć wykazaniu faktu (np. zeznania świadka, opina biegłego czy dokument). Sąd nie jest bowiem co do zasady uprawniony ani zobowiązany do modyfikacji merytorycznej treści tezy wskazanej przez stronę, gdyż treść ta stanowi przejaw woli strony w zakresie obranego przez nią kierunku prowadzenia postępowania dowodowego. Sąd może natomiast wezwać stronę do sprecyzowania tezy w sytuacji, gdy będzie ona niejasna czy nazbyt ogólna (zob. wyrok SA w Szczecinie z 7.05.2015 r., I ACa 158/15, LEX nr 1785309, oraz wyrok SA w Łodzi z 25.03.2014 r., I ACa 962/13, LEX nr 1455588).

Ustawodawca nie wskazał, jakie konkretne okoliczności należy uznać za niezbędne dla przeprowadzenia dowodu, a których brak winien skutkować pominięciem dowodu w razie ich nieuzupełnienia pomimo wezwania. Szczególnej oceny w zakresie spełnienia wymagań oznaczenia przez stronę dowodu w sposób umożliwiający przeprowadzenie go wymaga sytuacja, gdy strona wnosi o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego.

Brak sformułowania wniosku dowodowego z uwzględnieniem omówionych wyżej elementów oznacza, że wniosek jest obarczony brakami. Artykuł 235 ² § 1 pkt 6 stanowi, że jeżeli strona nie uczyni zadość wymogom z art. 235 ¹ odnoszącym się do wniosku dowodowego, to sąd pomija wnioskowany dowód po bezskutecznym wezwaniu do uzupełnienia braku formalnego wniosku.

Wymóg oznaczenia dowodu w sposób umożliwiający jego przeprowadzenie powinien sprzyjać sprawności postępowania, skoro już na tym etapie strona samodzielnie ma ułatwić przeprowadzenie owego dowodu bez konieczności podejmowania w tym zakresie dalszych czynności, będąc jednocześnie świadomą ryzyka pominięcia takiego dowodu. Obowiązek strony pozwala na zawnioskowanie przez stronę o zastosowanie różnych sposobów przeprowadzenia go, byleby po prostu były możliwe. Oznaczenie dowodu powinno wskazywać jaki środek dowodowy ma zostać przeprowadzony przez sąd, a także w zależności od specyfiki danego środka dowodowego, powinien zawierać również dane lub okoliczności umożliwiających przeprowadzenie zawnioskowanego dowodu.

W okolicznościach sprawy wniosek o biegłego z zakresu podanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty był niemożliwy do przeprowadzenia ponieważ nigdzie w Polsce nie ma biegłego z zakresu takiej specjalności. Przewodniczący informował o tym pełnomocników, a później podjął się poszukiwania biegłego z zakresu technologii żywności, który sporządziłby opinię. Okazało się to bezskuteczne. Pełnomocnik strony pozwanej został o tym poinformowany i zobowiązany do podania Sądowi dowodu w sposób umożliwiający jego przeprowadzenia, a mimo to tego nie zrobił. Tym samym strona pozwana nie podała danych niezbędnych dla przeprowadzenia dowodu. Jest oczywiste, że w postępowaniu gospodarczym, w którym obie strony są przedsiębiorcami, reprezentowane są przez profesjonalnych pełnomocników, ciężar niewskazania biegłego, które ma być dopuszczony na istotne okoliczności sprawie, obciąża tę stronę, która wywodzi z tych okoliczności korzystne dla siebie skutki prawne. Podkreślić należy, że Sąd nie zaskakiwał swoim postępowaniem i już 30 kwietnia 2021 roku pełnomocnik strony pozwanej informowany był, że nie ma nigdzie w Polsce biegłego, który podjąłby się sporządzenia opinii. Miał zatem ponad trzy miesiące od tego czasu, aby skutecznie przestawić Sądowi dane jakiegokolwiek biegłego czy instytutu, który podjąłby się sporządzenia opinii. Nie można oczekiwać od Sądu, że będzie wysyłał akta sprawy do instytutów czy biegłych bez uprzedniej konsultacji z nimi czy jest on w stanie sporządzić taką opinię, zwłaszcza w sprawie, która jest tak skomplikowana w zakresie dowodowym jak ta w okolicznościach sprawy. Gdyby strona pozwana dała Sądowi listę kilku lub kilkunastu biegłych czy instytutów to Sąd (ew. Przewodniczący) mając na uwadze dotychczasowe postępowanie i lojalność wobec stron podjąłby się dalszego poszukiwania biegłego czy instytutu. Zaniechanie w tym zakresie może obciążać tylko stronę pozwaną. Trzeba mieć również na uwadze fakt, że ponowne przedłużenie terminu czy pominięcie rygorów zastosowanych przez Sąd w ramach postępowania skutkowałby naruszeniem zasady kontradyktoryjności wobec strony powodowej, która od początku wnosiła o pominięcie dowodu z opinii biegłego.

W przypadku dowodu z opinii biegłego strona powinna wskazać biegłego z imienia i nazwisko wraz z wskazaniem jego danych adresowych lub też w sposób ogólny wskazać, że wnioskowany środek dowodowy to opinii biegłego posiadającego wiadomości specjalne z określonej dziedziny wiedzy (posiadającego określone wiadomości specjalne; tak też kom do art. 235[1] kpc, red. Marszałkowsk-Krześ, Legalis, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz 2021, wyd. 30)

Podzielić należy pogląd, że w przypadku gdy strona wnosi o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych powinna dokładnie oznaczyć specjalizację biegłego, a jeżeli brak stałego biegłego z listy sądu okręgowego danej specjalizacji, strona powinna wnosić o powołanie biegłego ad hoc, jednocześnie proponując podmiot, który mógłby się podjąć wydania opinii w tym charakterze (tak też kom do art. 235[1] kpc, red. Góra Błaszczykowska, Legalis, Kodeks postępowania cywilnego. Tom I A. Komentarz. Art. 1-424 ^{( 12)} 2020, wyd. 3). W okolicznościach sprawy strona pozwana, pomimo zobowiązań, tak nie zrobiła.

Z uwagi na powyższe Sąd pominął dowód z opinii biegłego na podstawie art. 235[2] § 1 pkt 6 kpc w zw. z art. 235[1] kpc.

Sąd pragnie podkreślić, że pominięcie dowodu z opinii biegłego i nieudowodnienie zarzutu potrącenia nie pozbawia strony pozwanej wytoczenia powództwa o odszkodowanie objęte zarzutem potracenia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało w całości uwzględnieniu. Zdaniem Sądu strony zwarły umowę sprzedaży. Wysokość należności strony powodowej nie była sporna. Spór sprowadzał się do zarzutu potrącenia opartego na nienależytym wykonaniu umowy przez stronę powodową – tj. sprzedaży wadliwej osłonki celulozowej. Nie został on udowodniony ponieważ Sąd pominął dowód z opinii biegłego, a tylko biegły sądowy ma wiadomości specjalne, które pozwoliłyby ustalić co było przyczyną tego, że w kiełbasie była osłonka celulozowa (sam fakt tego, że znajdowała się w kiełbasie był bezsporny). Dla przejrzystości wskazać należy, że zarzut potrącenia, oparty o oświadczenie o potrąceniu został prawidłowo wniesiony w sensie formalnoprawnym i oparty o skutecznie złożone oświadczenie o potrąceniu (choć niewykazane co do zasady). Nie budziło wątpliwości, że strona pozwana nie opierała swojego roszczenia o przepisy związane z rękojmią, a z art. 471 kc. Nawet zaś gdyby uznać, że podstawą zarzutu potrącenia były przepisy o rękojmi, to nie udowodniono, że to osłonka celulozowa była wadliwa.

Podstawę prawną stanowi art. 535 k.c., którego materialnoprawne przesłanki zostały, zdaniem Sądu, w tej sprawie spełnione. Przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Strony zawarły umowy sprzedaży i ustaliły cenę za towar, która została wskazana w fakturze. Skoro zatem strony zawarły umowę sprzedaży i towar został dostarczony, a pozwany za niego nie zapłacił całości ceny, zasadne było zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 41 504 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwot i dat szczegółowo opisanych w pozwie jak podał powód w pozwie i co wynika z raportu należności.

Pozwany nie kwestionował istnienia umowy ani wysokości roszczenia, a jedynie powoływał się na powyżej opisany zarzut potrącenia. Z przedstawionych dowodów nie wynika jego zasadność.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 535 § 1 kc zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 41 504 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dat po terminach wymagalności podanych w fakturach VAT (przy uwzględnieniu wyjaśnienie z pisma pełnomocnika strony powodowej datowanego na 19 sierpnia 2020 roku- k.78-79). Pomiędzy powodem a pozwanym doszło do zawarcia transakcji handlowej w rozumieniu art. 4 pkt 1 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych. Zgodnie z tym przepisem transakcja handlowa oznacza umowę, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2, zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością. Powódka sprzedała pozwanemu towar. Stosownie zaś do treści art. 7 ust. 1 w transakcjach handlowych - z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny - wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

1) wierzyciel spełnił swoje świadczenie;

2) wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie.

Powód spełnił na rzecz pozwanego świadczenie w rozumieniu art. 7 ust.1 pkt 1 i nie otrzymał za to zapłaty w terminie. Mógł więc domagać odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych. Zasądzono je dzień po terminie płatności w myśl art. 481 § 1 kc.

W odniesieniu do żądania kwoty 171,66 zł z tytułu kosztów odzyskiwania należności zważyć należy, że zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (w brzmieniu obowiązującym w dniu zawarcia umowy) wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o którym mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, przysługuje od dłużnika bez wezwania, równowartość kwoty 40 euro przeliczonej na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne, stanowiącej rekompensatę za koszty odzyskiwania należności. W myśl natomiast ust. 2 omawianego przepisu, oprócz kwoty, o której mowa w ust. 1, wierzycielowi przysługuje również zwrot, w uzasadnionej wysokości, poniesionych kosztów odzyskiwania należności przewyższających tę kwotę.

Skoro zaś strona pozwana nie zapłaciła całości ceny stronie powodowej należała się powyżej opisana rekompensata.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 98 § 1, § 1[1] i 3 kpc w zw. z art. 99 kpc uznając, że powód wygrał w całości sprawę. Z tego względu, przegrywający sprawę- strona pozwana powinna zwrócić stronie powodowej koszty postępowania, na które złożyły się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych, opłata od pozwu w wysokości 2084 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 3600 złotych ustalone na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804, ze zm.) o czym orzeczono w punkcie II sentencji wyroku.

W punkcie III wyroku Sąd zwrócił pozwanemu, na mocy art. 84 ust 2. w zw. z art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 r. poz. 300), kwotę 5000 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet opinii biegłego.

Sędzia Sądu Rejonowego Tadeusz Górka