Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2022 r.

S ąd Apelacyjny w W. III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SA Ewa Stryczyńska

po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2022 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy P. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych III Oddział w W.

o świadczenie postojowe

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych III Oddział w W. od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 15 kwietnia 2021 r. sygn. akt VII U 1729/20

oddala apelację.

Ewa Stryczy ńska

Sygn.akt III AUa 1008/21

UZASADNIENIE

Decyzją z 23 czerwca 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych III Oddział w W. odmówił P. K. prawa do świadczenia postojowego na podstawie art. 15 zv ustawy z dnia 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374, ze zm.) w zw. z art. 83 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 266, ze zm.). W uzasadnieniu swego stanowiska organ rentowy wskazał między innymi, że różnica pomiędzy przychodem w miesiącu poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku o świadczenie postojowe nie była o co najmniej 15% niższa od przychodu uzyskanego w miesiącu poprzedzającym ten miesiąc (decyzja ZUS w a.r.).

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł P. K.. W odwołaniu wskazał, że wypełniając wniosek chciał wskazać przychód z miesiąca marca i kwietnia 2020 r., kiedy w marcu osiągnął 3951 zł, zaś w kwietniu przychód był zerowy. Wówczas spełniony był warunek uzyskiwania przychodu o 15% mniejszego. Jednak wypełniając wniosek w czerwcu mógł podać przychód jedynie z kwietnia i maja, kiedy przychody były już zerowe ( odwołanie - k. 3 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie organ wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji odpowiedź na odwołanie - k. 5 a.s.).

Wyrokiem z 15 kwietnia 2021 r. S ąd Okręgowy w W. XIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu się P. K. prawo do świadczenia postojowego.

Podstawą powyższego rozstrzygnięcia były następujące ustalenia faktyczne:

P. K. od 30 stycznia 2019 r. prowadzi działalność gospodarczą w przedmiocie naprawy i konserwacji statków powietrznych i statków kosmicznych pod firmą (...). Wniosek o wypłatę świadczenia postojowego odwołujący się złożył 5 czerwca 2020 r., wskazując w nim, że w kwietniu i maju 2020 r. nie osiągnął żadnego przychodu, (wniosek w a.r.)

W konsekwencji wyżej wskazanego wniosku, decyzją z 23 czerwca 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił P. K. prawa do świadczenia postojowego. Podstawę do wydania decyzji stanowił art. 15 zv ustawy z dnia 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374, ze zm.) w zw. z art. 83 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 266, ze zm.). W uzasadnieniu swego stanowiska organ rentowy wskazał między innymi, że różnica pomiędzy przychodem w miesiącu poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku o świadczenie postojowe nie była o co najmniej 15% niższa od przychodu uzyskanego w miesiącu poprzedzającym ten miesiąc.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił, na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach rentowych, jak również w aktach sprawy, gdyż ich treść i autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania. Sąd uznał, że stan faktyczny w sprawie nie był sporny pomiędzy stronami, a spór sprowadzał się do odmiennej interpretacji przepisów prawa.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy wskazał, że zachodziły podstawy do wydania wyroku na posiedzeniu niejawnym, gdyż zgodnie z art. 1481 § 1 k.p.c. sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Mając na względzie, że żadna ze stron nie wnioskowała o przeprowadzenie rozprawy, zaś Sąd uznał, że jej przeprowadzenie nie jest konieczne, spór sprowadzał się w istocie wyłącznie do interpretacji przepisów prawa - wyrok wydano na posiedzeniu niejawnym.

Przechodząc do meritum sporu Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołanie okazało się zasadne, skutkując przyznaniem odwołującemu się prawa do świadczenia postojowego. Sąd Okręgowy wyjaśnił, że zgodnie z art. 15zq ustawy z dnia 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374, ze zm., dalej: „ustawa o COVID”) świadczenie postojowe przysługuje osobie prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą, jeżeli:

1. nie podlega ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu,

2. rozpoczęła prowadzenie działalności przed dniem 1 lutego 2020 roku i nie zawiesiła jej prowadzenia,

3. przychód z prowadzenia działalności w rozumieniu przepisów o PIT uzyskany w miesiącu poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku o świadczenie postojowe był co najmniej 15% niższy od przychodu uzyskanego w miesiącu poprzedzającym ten miesiąc.

Jednocześnie w tym miejscu wskazać należy, że stosownie do § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z 13 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu zagrożenia epidemicznego (Dz. U. z 2020 r. poz. 433) ustanowiono czasowe ograniczenie prowadzenia przez przedsiębiorców w rozumieniu przepisów ustawy z 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców oraz przez inne podmioty działalności w tym przepisie wymienionej.

Ustalenie prawa do świadczenia postojowego następuje na wniosek osoby uprawnionej, składany do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (art. 15zs ust. 1 cytowanej ustawy), wniosek ten w zgodzie z art. 15zs ust. 7 ww. ustawy o COVID może być złożony do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych najpóźniej w terminie 3 miesięcy od miesiąca, w którym został zniesiony ogłoszony stan epidemii. Stan epidemii został wprowadzony rozporządzeniem Ministra Zdrowia z 20 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii i zaczął obowiązywać od 20 marca 2020 r. Ograniczenia wprowadzone szeregiem wydanych przepisów nie uniemożliwiały, w ocenie Sądu, złożenia przez odwołującego się wniosku o świadczenie postojowe w kwietniu 2020 r. Przy czym Sąd Okręgowy wskazał na możliwość złożenia wniosków najpóźniej w terminie 3 miesięcy od miesiąca, w którym został zniesiony ogłoszony stan epidemii, ustawodawca nie uzależniał dotrzymania terminu od istnienia i wykazania przez wnioskodawcę przeszkód uniemożliwiających złożenie takiego wniosku w miesiącu bezpośrednio następującym po miesiącu, w którym spełniał przesłanki do uzyskania tego świadczenia.

Pozwany organ rentowy, stosując wyłącznie wykładnię językową art. 15zq ust 4 pkt 1 ww. ustawy, odmówił przyznania odwołującemu się świadczenia postojowego w realiach, w których wnioskodawca we wniosku o świadczenie postojowe wskazał, że w lutym i marcu 2020 r. nie osiągnął żadnego przychodu. Istotnym, w ocenie Sądu było odwołanie się do ratio legis art. 15zq ww. ustawy.

Sąd Okręgowy podkreślił, że w konsekwencji wprowadzenia ustawy o COVID i powyższego przepisu art. 15zq ustawodawca chciał zapewnić możliwość skorzystania z pomocy publicznej dla osób najbardziej dotkniętych epidemią (a więc niestabilnością gospodarczą), czyli osób wykonujących pracę na podstawie umów cywilnoprawnych oraz osób prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą, które były zagrożone zatorami płatniczymi czy upadłością. W ocenie Sadu nie ulega wątpliwości, że wprowadzenie pakietu regulacji, które składają się na tzw. tarczę antykryzysową podyktowane było dążeniem do ochrony zatrudnienia oraz zmniejszenia obciążeń i zachowania płynności finansowej przedsiębiorców.

W uzasadnieniu projektu nowelizacji, w której dodano do ustawy między innymi art. 15zq-15zx, podkreślono, że osoby prowadzące działalność gospodarczą, opłacające składki same za siebie oraz osoby wykonujące pracę na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia, innej umowy o świadczenie usług, do których zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące umowy zlecenia, a także osoby wykonujące pracę na podstawie umowy o dzieło, są szczególnie narażone na „niestabilność”, a nawet całkowitą utratę przychodów z powodu pandemii COVID-19, ze względu na brak zleceń lub zamówień, czy rezygnację z realizowanych lub zawieranych umów. Rozwiązania legislacyjne obowiązujące już wcześniej (możliwość skorzystania z odroczenia terminu płatności składek, układu ratalnego, umorzenia należności składek) w obliczu pandemii spowodowanej COVID-19 w wielu przypadkach okazały się niewystarczające, aby uchronić określone grupy podmiotów przed zatorami płatniczymi i upadłością, jak również brakiem środków finansowych na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych, (zob. uzasadnienie do ustawy o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw, druk nr 299).

Nie ulega zatem wątpliwości, zdaniem Sadu pierwszej instancji, że art. 15 zq przedmiotowej ustawy miał niejako „ratować” osoby wymienione w ustawie przed bankructwem, co z jednej strony miało chronić ich zabezpieczenie socjalne, a z drugiej strony ochraniać gospodarkę przed zapaścią. Świadczenie postojowe zostało bowiem wprowadzone w celu zmniejszenia negatywnych skutków gospodarczych C0VID-19. Powyższe założenie wymaga zatem uwzględnienia wykładni celowościowej przepisów ustawy w kontekście oceny prawidłowości zaskarżonej decyzji.

W tym względzie, zdaniem Sadu należy mieć na uwadze fakt, że podstawową regułą obowiązującą w demokratycznym państwie prawnym jest koncepcja racjonalnego ustawodawcy, a więc ustawodawcy, którego akty prawne uzupełniają się wzajemnie oraz nie wykluczają się. Odnosząc się do powołanej reguły, uznać trzeba, że właściwą formą wykładni prawa w realiach niniejszej sprawy nie powinna być wyłącznie wykładnia literalna, lecz także funkcjonalna. W toku tej wykładni należy odwołać się do celu jaki ma spełnić przepis. Ustalenie jego znaczenia następuje bowiem w oparciu o przesłanki, które decydują o funkcji danego przepisu. Szczególny rodzaj wykładni funkcjonalnej stanowi zaś wykładnia celowościowa, odwołująca się do skutku, jaki zgodnie z zamierzeniem ustawodawcy ma osiągnąć interpretowana norma.

W doktrynie i w orzecznictwie słusznie akcentuje się wprawdzie pierwszeństwo wykładni językowej nad pozostałymi rodzajami wykładni, tj. systemową i celowościową. Jednocześnie jednak przyjmuje się trafnie, że w wyjątkowych sytuacjach wolno odstąpić od literalnego znaczenia przepisu. Taka możliwość powstaje, gdy wykładnia językowa pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią innych norm, prowadzi do absurdalnych z punktu widzenia społecznego lub ekonomicznego konsekwencji, rażąco niesprawiedliwych rozstrzygnięć lub pozostaje w oczywistej sprzeczności z powszechnie akceptowanymi normami moralnymi (zob. uchwała Sądu Najwyższego z 14 października 2004 r., sygn. akt III CZP 37/04, Legalis).

Za powyższym zastosowaniem w niniejszej sprawie wykładni celowościowej art. 15 zq ustawy o COVID przemawia okoliczność, że zastosowanie wykładni literalnej prowadziłoby do sprzeczności, mając na uwadze z jednej strony brzmienie art. 15zq ustawy o COVID, z drugiej zaś strony cel jej wprowadzenia, a nadto ostatecznie przepisy rozporządzenia Ministra Zdrowia z 13 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu zagrożenia epidemicznego. Dokonanie literalnej wykładni ww. przepisu skutkowałoby tym, że prawodawca z jednej strony w drodze rozporządzenia czasowo pozbawił część przedsiębiorców możliwości prowadzenia działalności gospodarczej, z drugiej strony w drodze ustawy pozbawił tychże przedsiębiorców prawa do świadczenia postojowego, co przeczy wspomnianej uprzednio koncepcji racjonalnego ustawodawcy. Zakładając zaś hipotetycznie, że rację miałby organ rentowy, który odmawia przyznania świadczenia postojowego z uwagi na wskazanie we wniosku przychodów 0 zł za dwa następujące po sobie miesiące, to cel art. 15zq ww. ustawy nie zostałby zrealizowany, zaś konsekwencje gospodarcze pandemii uległyby pogłębieniu. Nie ulega zaś wątpliwości, zdaniem Sądu Okręgowego, że celem ustawodawcy, który wprowadził wspominany warunek spadku przychodu o 15% nie było pozbawienie świadczenia postojowego przedsiębiorców najbardziej dotkniętych skutkami kryzysu, a określenie pewnej minimalnej wielkości uprawniającej do tego świadczenia. Logicznym jest, że sytuacja ekonomiczna podmiotów nieosiągających przychodów na skutek COVID-19 jest bardziej niekorzystna niż przedsiębiorców wykazujących jedynie spadek przychodu o 15%. W takich realiach nie sposób uznać za uzasadnione pozbawienie odwołującego się prawa do świadczenia postojowego skoro został on najbardziej dotknięty skutkami kryzysu ekonomicznego wywołanego COVID-19, wskutek „przestoju w prowadzeniu działalności gospodarczej”. Przestój ten uznany został zaś przez ustawodawcę za nadrzędną przesłankę przyznania świadczenia postojowego, kolejno zaś dopiero określono dodatkowe warunki tego przestoju dla uzyskania przedmiotowego świadczenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 47714 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał odwołującemu się prawo do świadczenia postojowego.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł organ rentowy zaskarżając w całości wyrok Sądu Okręgowego zarzucił naruszenie przez Sąd prawa materialnego, tj. art. 15zq ust. 1 pkt 1 i ust 4 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374) przez jego niewłaściwą wykładnię, stosując wykładnię celowościową zamiast językowej, przyjmując, że wobec przedsiębiorcy, który nie uzyskuje żadnego przychodu spełniona zostaje przesłanka uzyskania prawa do świadczenia postojowego, pomimo że prawo do świadczenia postojowego stanowi dla osoby prowadzącej działalność gospodarczą rekompensatę utraconych przychodów z działalności gospodarczej, a przychód odwołującego się w miesiącu poprzedzającym złożenie wniosku nie był niższy od przychodu uzyskanego w miesiącu poprzedzającym ten miesiąc, gdyż odwołujący się w kwietniu i maju 2020 r. wskazał przychód na poziomie 0,00 zł.

Wskazując na powyższe, organ rentowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. wniósł o zmianę wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy przez oddalenie odwołania oraz zasądzenie od odwołującego się na rzecz organu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Odwołujący się nie odniósł się do zarzutów i wniosków apelacji.

Żadna ze stron nie wniosła o rozpoznanie sprawy na rozprawie.

S ąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja podlegała oddaleniu jako bezzasadna.

Sąd Apelacyjny podziela ustalenia dotyczące stanu faktycznego poczynione przez Sąd pierwszej instancji i niesporne między stronami, przyjmując je za podstawę własnego rozstrzygnięcia. Zbędne jest ich ponowne przedstawianie, ponieważ orzekając na podstawie materiału zgromadzonego w postępowaniu w pierwszej instancji, sąd odwoławczy nie musi powtarzać dokonanych ustaleń, lecz wystarczy stwierdzenie, że przyjmuje je za własne (por. wyrok Sądu Najwyższego z 23 lipca 2015 r., sygn. I CSK 654/14).

Apelujący nie sformułował w apelacji żadnych zarzutów dotyczących ustaleń faktycznych w sprawie, kwestionując jedynie dokonaną przez Sąd Okręgowy wykładnię przepisów stanowiących materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia.

Sąd Apelacyjny nie podziela przedstawionej przez pozwanego w apelacji argumentacji.

Sąd pierwszej instancji słusznie zauważył, że zawisły między stronami spór miał wyłącznie charakter prawny, dotyczył bowiem interpretacji art. 15 zq ust. 4 ustawy z 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020r. poz. 1842; dalej jako „ustawa o przeciwdziałaniu COVID-19”), przy jednoczesnym niekwestionowaniu ustaleń faktycznych. Dla porządku jedynie przypomnieć należy, że odwołujący się P. K. złożył wniosek o przyznanie świadczenia postojowego na podstawie wskazanego wyżej przepisu, zaś organ rentowy wydał decyzję odmowną, twierdząc, że wykazanie przez wnioskodawcę zerowego przychodu za dwa następujące po sobie miesiące (kwiecień i maj 2020r.) poprzedzające miesiąc złożenia wniosku, stanowi o niespełnieniu przesłanki z art. 15 zq ust. 4 pkt 1 ustawy o przeciwdziałaniu COVID.

Zgodnie ze wskazanym wyżej przepisem, osobie prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą świadczenie postojowe przysługuje, jeżeli rozpoczęła prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej przed 1 kwietnia 2020r. i:

1) nie zawiesiła prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej oraz jeżeli przychód z prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskany w miesiącu poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku o świadczenie postojowe był o co najmniej 15% niższy od przychodu uzyskanego w miesiącu poprzedzającym ten miesiąc;

2) zawiesiła prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej po dniu 31 stycznia 2020 r.;

3) nie podlega ubezpieczeniom społecznym z innego tytułu, chyba że podlega ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, zarzut naruszenia tej regulacji przez Sąd pierwszej instancji jest całkowicie chybiony. Organ rentowy stanął na stanowisku, którego nie podziela Sąd Apelacyjny, że w przedmiotowej sprawie brak było podstaw do zastosowania wykładni celowościowej art. 15 zq ust. 4 pkt 1 ustawy o przeciwdziałaniu COVID-19 i przyjęcia, że wobec przedsiębiorcy, który nie uzyskuje żadnego przychodu, spełniona zostaje przesłanka uzyskania prawa do świadczenia postojowego. Wskazać jednak należy, że wniosek przeciwny prowadziłby do absurdalnych skutków, całkowicie wypierających sens wprowadzenia omawianej regulacji, jakim było udzielenie pomocy osobom najbardziej dotkniętym sytuacją epidemiczną w Polsce - przedsiębiorcom oraz zleceniobiorcom, którzy wskutek wprowadzonych odgórnie drastycznych ograniczeń wykonywania pracy (działalności zawodowej), a więc obiektywnych, utracili możliwość wykonywania wcześniejszej aktywności zawodowej, przez co pozbawieni zostali źródeł zapewnienia sobie środków na życie.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego pozbawiony logiki jest wymóg wykazania przez wnioskodawcę prowadzącego pozarolniczą działalność gospodarczą, spadku przychodu o co najmniej 15% w stosunku do miesiąca poprzedzającego miesiąc złożenia wniosku, skoro w obydwu tych miesiącach uzyskał on przychód równy zeru. Gdyby bowiem skarżący wykazał w kwietniu 2020r. bądź maju tego roku przychód chociażby na symbolicznym poziomie 1 zł, nabyłby, zgodnie z sugerowaną przez organ rentowy wykładnią omawianego przepisu, prawo do świadczenia postojowego. Takie stanowisko należy jednak uznać za sprzeczne z wolą ustawodawcy i wykładnią celowościową ustawy.

W tym zakresie godzi się sięgnąć do uzasadnienia projektu nowelizacji ustawy o przeciwdziałaniu COVID-19, w którym wskazywano na trudną sytuację osób prowadzących działalność gospodarczą, opłacających składki same za siebie oraz osób wykonujących pracę na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia, innej umowy o świadczenie usług, do których zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące umowy zlecenia, a także osób wykonujących pracę na podstawie umowy o dzieło, podkreślając ich szczególne narażenie na „niestabilność”, a nawet całkowitą utratę przychodów z powodu pandemii COVID-19, ze względu na brak zleceń lub zamówień, czy rezygnację z realizowanych lub zawieranych dotychczas umów. Należy mieć bowiem na uwadze, że regulacje prawne wprowadzane w tak szczególnym okresie jakim jest czas epidemii, należy bezsprzecznie oceniać przez pryzmat przyświecających im celów i wartości - w tym wypadku zapewnienia pomocy finansowej osobom, które na skutek epidemii i ograniczeń wynikających z rozporządzenia, utraciły możliwości wykonywania swych codziennych obowiązków zawodowych albo mogły je wykonywać jedynie w bardzo ograniczonym zakresie, co bezpośrednio przekładało się na spadek dochodów i tym samym poziomu ich życia.

Sąd odwoławczy podziela stanowisko zaprezentowane w pisemnych motywach zaskarżonego rozstrzygnięcia, zgodnie z którym należy przyjąć założenie, że intencją i celem ustawodawcy, który wprowadził warunek spadku przychodu o co najmniej 15% nie było pozbawienie świadczenia postojowego przedsiębiorców najbardziej dotkniętych skutkami kryzysu, którzy na skutek ograniczeń w prowadzeniu działalności gospodarczej nie osiągnęli żadnych przychodów, lecz określenie pewnej minimalnej wielkości spadku przychodu uprawniającego do tego świadczenia.

W tym stanie rzeczy apelacja organu rentowego jako pozbawiona uzasadnionych podstaw, podlega ła oddaleniu, o czym Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 385 k.p.c.

Ewa Stryczyńska